Κωνσταντίνος Κρυστάλλης

[mistral]

Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου λίγο,
και δώσμου τες φτερούγες σου, και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!

Ξεκίνησα το ποίημα με τους τελευταίους στίχους που με εκφράζουν σαν ξενιτεμένο και απ τις δυό πατρίδες ...
Γραμμένοι απ τον κοντοχωριανό μου απο πατέρα και συγχωριανό μου από μάνα Κωνσταντίνο Κρυστάλλη

Oλόκληρο το ποίημα

Στο σταυραητό

Aπό μικρό κι απ\' άφαντο πουλάκι σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμί με τον καιρό, και δύναμη κι αγέρα,
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και σπιθαμές τα νύχια,
και μες στα σύγνεφα πετάς, μες στα βουνά ανεμίζεις!
Φωλιάζεις μες στα κράκουρα, συχνομιλάς με τ\' άστρα,
με τη βροντή ερωτεύεσαι κι απιδρομάς και παίζεις
με τ ΄γρια τ\' αστροπέλεκα και βασιλιάν σε κράζουν
του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες.

Έτσι εγεννήθηκε μικρός κι ο πόθος μου στα στήθη,
κι απ\' άφαντο κι απ\' άπλερο πουλάκι, σταυραητέ μου,
μεγάλωσε, πήρε φτερά, πήρε κορμί και νύχια,
και μου ματώνει την καρδιά, τα σωθικά μου σκίζει,
κ\' έγινε τώρα ο πόθος μου αητός, στοιχιό και δράκος,
κ\' εφώλιασε βαθιά - βαθιά μες στ\' άσαρκο κορμί μου,
και τρώει κρυφά τα σπλάχνα μου, κρυφοβοσκάει τη νιότη.

Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.
Θέλω τ΄αψήλου ν\' ανεβώ, ν\' αράξω θέλω, αητέ μου,
μες στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη τη φωλιά μου,
θέλω ν\' αράξω στα βουνά, θέλω να ζάω με σένα.
Θέλω τ\' ανήμερο καπρί, τ\' αρκούδι, το πλατόνι,
καθημερνή μου κι ακριβή να τάχω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αυγή, θέλω το κρύο τ\' αγέρι
νάρχεται από τη λαγκαδιά, σα μάνα, σαν αδέρφι,
να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και τ\' ανοιχτά μου στήθη.

Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά -παλιές γλυκές μου αγάπες-
να μου προσφέρνουν γιατρικό τ\' αθάνατα νερά τους.
Θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαηδισμό τους
να με κοιμίζουν το βραδί, να με ξυπνούν το τάχι.
Και θέλω νάχω στρώμα μου, νάχω και σκεπασμά μου
το καλοκαίρι τα κλαδιά και το χειμώ τα χιόνια.

Κλωνάρια απ\' αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια
θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνω να πλαγιάζω,
ν\' ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι.

Από ημερόδενδρον, αητέ, θέλω να τρώω βελάνια,
θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ\' άγριο γίδι.
Θέλω ν\' ακούω τρυγύρω μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,
θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά - ζερβά να βλέπω.
Θέλω ν\' ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,
ν\' ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.
-θέλω.., μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,
και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβιέμαι νύχτα - μέρα.

Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου λίγο,
και δώσμου τες φτερούγες σου, και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!

[staboz]

Ναι! Πολύ συγκινητικό!
Τον έφαγε τελικά ο κάμπος τον Κρυστάλλη...
Και θα μας φάει και εμάς, φίλε Μιστράλ!
              Στ.

[mistral]

Ναι! Πολύ συγκινητικό!
Τον έφαγε τελικά ο κάμπος τον Κρυστάλλη...
Και θα μας φάει και εμάς, φίλε Μιστράλ!
              Στ.

Aπ\' ότι δείχνουν τα πράγματα..
Ας ελπίσουμε όμως να μας φάει μόνον ο γήϊνος κάμπος...
Και ο σταυραετός να μας πάει στα ψηλά πνευματικά βουνά..
Ο Θεός να δώσει...Αμήν

[Iaspis]

Πολύ όμορφο καί συγκινητικό ποίημα ! Ευχαριστούμε Mistral.

[mistral]

Πολύ όμορφο καί συγκινητικό ποίημα ! Ευχαριστούμε Mistral.

Ναι.. νόστος Δημήτριε.
Για κάτι που είχαμε και χάσαμε και που ποθούμε και ελπίζουμε πως πάλι θα ξανάχουμε
Όποιος έχει ζήσει στα ψηλά βουνά και τώρα ζεί στον κάμπο μπορεί να καταλάβει λίγο τον ποιητή

Μου θυμίζει λίγο το πνεύμα του ψαλμωδού που λέει:
\"πῶς ᾄσωμεν τὴν ᾠδὴν Κυρίου ἐπὶ γῆς ἀλλοτρίας;\" Ψαλμός 136:4
Στην ξένη απ την Θεό γή δεν γίνεται να ψάλλουμε ωδήν τω Κυρίω.
Στην αποξενωμένη απ τον Θεό καρδιά πως να σταθεί ευχή;

Έτσι για να αναγάγουμε τα επίγεια στα επουράνια δηλαδή τώρα..
Μιάς και τα επίγεια είναι τελειωμένη υπόθεση για μάς.. και τα επουράνια μονόδρομος
Αν τα χάσουμε και αυτά.. τότε γιατί ζήσαμε;