Στα ίχνη της Ποίησης

[Γιώργος Πολίδης]

Στον αδερφό


 

Στο βλογημένο στρατί,
σ\' αντάμωσα στην δύσκολη στενή του περασιά
τραχύς ο Κάματος της Μοναξιάς
μα ο δρόμος τούτος μας ανήκει
οι πληγές δεν ματώνουν, κι αν φέρουν
πελώριου βράχου βάρος πόνου δυνατού
αστέρινη φορεσιά θα γίνουν του \'ρανού,
φωτιστικά χαμόγελα\' στις πιο στενές μας περασιές
το λείαιμα δεν θα πάψουμε,
να φτάσουμε το Αιώνιο Ποθητό.

Μάγων Αστέρα\' κόσμησε, πιστό ΄ρανοδηγό
το ταξίδι μας κοπιαστικό\' χωρίς σταματημό
έρημης αιωνιότητος διάρκεια η των Δώρων προσφορά
ας προσφέρουμε μαζί με τους ποιμένες κι εμείς ευλαβικά
των Αγγέλων το τραγούδι\' το ουράνιο Ωσαννά.

[Γιώργος Πολίδης]

Προσωπικό Δόγμα

 

Μεσ\' του βίου των αστοχιών τη ζάλη
και την μέθη των χαρών
στις οδούς της πρώτης Εύας και τα βάρη του Αδάμ
τόπος βρέθηκε γαλήνης, στη θυσία του Αβραάμ.

Ποια ελευθερία είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει
στην μακαριότητα της Ιστορίας; Ποιος φωτισμός
είναι ικανός να σβήσει και το πιο πυκνό σκοτάδι;
Ποια φορεσιά θα ζεστάνει το πιο βαρύ ψύχος
στην καρδιά και ποια βήματα στους καύσωνες
της ερημιάς σε όαση θα μας βγάλουν;

Ω! Ελευθεροφροσύνη! Εσύ που πηγάζεις από την
συνέπεια του Προσωπικού Δόγματος στη σύγκλιση
με το Δόγμα του Υιού του Ανθρώπου!

Πάροικος εγώ σε δουλικό αέναο παρόν
την πύλη της Ελευθερίας που Μετάνοια τη λένε
δεν ετόλμησα με πείσμα να διαβώ,
παντοτινά εξόριστος απ\' την Πατρίδα πια,
που χώρα της Αγάπης ονομάζουν.

[Γιώργος Πολίδης]

Αποστολή

 

Σαν με κόπο φένετε πως φτάσαμε ν\' αγγίξουμε τον εφιάλτη ενός απραγματοποίητου ονείρου,
κλείνοντας με ελαφριά ηδονή τα βλέφαρα στον βαθυστόχαστο κατακτητή που τις ψυχές των
πρωινών ήχων στα χείλη μας κούρσευε, αφήνοντας πίσω τα λάφυρα μιας διάτονης πορείας
γεμάτης με το νίκος όλων των φόβων.


Βιαστηκά, με λίγη αγωνία, θελήσαμε να αγνοήσουμε την παρθένα των λέξεων που μάταια
προσπάθησε με το στεφάνι της να ποτίσει τα βήματά μας στη μεταμόρφωση μιας νέας σιωπής.
Στην μεταμόρφωση του ξημερώματος τρεμόπαιζε η φλόγα των ματιών μας μη αντέχοντας
το αίμα της, στη θέα της αύρας που το χειρόγραφο σφράγιζε.


Ω πύρινη ατάραχη θάλασσα στις επιφάνειες σου άφησε με γυμνά πέλματα να περπατήσω, τις
ακτές σου να γνωρίσω στις μεταμορφωμένες λάμψεις της δικής σου σιωπής.


Την αθωότητα νικήσαμε προσπερνώντας την φοβία μιας παρουσίασης σε στάση προσοχής
στην παρθένα λάμψη της έννοιας, ή νικηθήκαμε από έναν φόβο εμπρός σε μια παρθένα αλήθεια;
Με υλικά που απλόχερα δώρισαν οι αφανείς αγνοημένοι εκατασκευάσαμε τις άμαξες μας,
αμελώντας το σχέδιο της προσμονής τους, και η κούραση νάρκωσε τις οσφρήσεις μας, σχεδόν
τις νέκρωσε, μα δεν χάθηκαν οι εποχές αλλά εμείς δεν δώσαμε στον ήλιο τον κύκλο του.


Μάρτυρας της γυμνής άγνοιας, ανήμπορος την διπλή δυσκολία κτήμα να κάνω και σε μιά γωνιά
του κέντρου της σαν περιβολάρχης τους πρώτους καρπούς να προσφέρω στις φτωχές πληγές μου,
αναζητώ την αλισίβα αλμύρα να μαλακώσω τον άρτο που χθες μακρινοί ταξιδιώτες θυσίασαν στο
μοναδικό δικαίωμα της παντοδυναμίας τους. Στη θεραπεία της απαραίτητης φτώχειας που τον
χώρο αρωματίζει το υπέρλαμπρο σκορπισμένο στους αγρούς φόρεμα κρίνων.


Μην γελιόμαστε, ελπίδα είναι το ψηλάφισμα των χρωμάτων του ανθού, καθώς ευχαριστώντας
τον ήλιο υποκλίνει το ύψος της λάμψης των χρωμάτων του, πίστη είναι η φροντίδα να οδηγήσουμε
τον σπόρο να χαμογελάσει ο ανθός του σαν αντικρύσει τον ήλιο, και αγάπη είναι ο αρωματισμένος
γύρω του τόπος στο εκπληκτικό άνοιγμα της νέας στιγμιαίας παρθένας διάρκειας.




 

Αποστολή δεύτερη


η διαδρομή της είχε ένα αίσιο τέλος




Για πολλοστή φορά σύντροφε φτάσαμε τις επάλξεις των περιεργειών μας στο βήμα από το οποίο
τον λόγο της η τελευταία των συνειδήσεων εκμυστηρευτικά απαγγέλει στους άγνωστους ακόλουθους μας.
Μην δυσανασχετίσεις αν σου ζητήσουν το κατάλυμα τους. Δυνητική η ευθύνη μα όχι τα χρέη μας. Στην
ευγένεια όσων τους άνηκαν δεν ανταποδώσαμε την πλήρη επεξήγηση και οι δικοί μας νόμοι τους όρισαν
ακόλουθους. Είναι βαρύ το χρεόγραφο της εξάντλησης του υπέρτατου στολισμού της μονογενούς ψυχής
της ανθρωπότητας.


Δέξου τους ψιθύρους μου σύντροφε με την ίδια τρυφερότητα των πρωτερωτευμένων κάτω απ\' τον έναστρο
ουρανό όταν με χάδια τα άστρα μετράνε και με τις λάμψεις τους τα ονόματά τους χαρίζουν ο ένας στον άλλο.
Αυτές τις στιγμές ανάγκη έχω μιά νέα ξεκούραστη δύναμη από τους φόβους να με περάσει της ανυπαρξίας
που ποτέ δεν θα έρθει στην ύπαρξη, και στις αφετηρίες που λείπουν από τις συλλογές των γεμάτων
κύκλων μου, να αναπαύσω τις ασυγκράτητες προς τα τέλη τόλμες μας περνώντας από τα σταθερά
σημεία των εμποδισμών της απόκλισης.


Όμως καλέ μου σύντροφε μην ξεχάσουμε πως προστασία δεν θά \'χουμε όταν οι συμβατότητες θα μας
αναγορεύσουν απόκληρους. Η δική τους πλησμονή δεν επέτρεψε μιά πορεία ανάδυσης κι ούτε θέλησαν να
έχουν κοντά τους τις συσπειρώσεις που μορφώνουν την απαραίτητη ένταση, φοβούμενοι στην ιδέα μιάς
δειλίας σαθρής, την ανάλυση ανάλεκτου έργου.


Εμείς πιστέ μου σύντροφε ας μην θυσιάσουμε την λαμπερή μας ένδεια προς δόξαν της πλησμονής που οι
συμβατότητες προσφέρουν μα ατάραχοι ας συνεχίσουμε με τα ενδύματα που ο δικός μας ποιητής
φόρεσε πάνω μας, στα ίδια εκείνα εδάφη της κληρονομιάς που αποκλειστικά για τον εαυτό τους
οι συμβατότητες θέλουν.


Κι ας ονομάσουμε γλυκέ μου σύντροφε τους εαυτούς μας οικιοθελώς, οι λαμπροί ρακοφόροι απόκληροι,
της κληρονομιάς που οι συμβατότητες χαίρουν.




 

Αποστολή τρίτη


Υπήρχε μία συμφωνία ακαθόριστων γεγονότων
πίσω από το μοναχικό παράθυρο




Στην μετεμψύχωση της απόλυτης μετουσίας αναζητήσαμε το μέλλον, κι ας εμάκρυνε αυτό στο ξημέρωμα
της νέας ημέρας που το φως της ήταν μιά διάχυτη ανάγκη για την διαδοχή πολλών μετενσαρκώσεων στον
διάκοσμο της μίας ψυχής. Η προσφορά ανεκτίμητη οδηγούμενη από την λάμψη της αρτιότερης άγνοιας,
στην απόλυτη μετουσία, όταν η κοινή πορεία ξεπροβάλει στην άρση της αμνησίας.


Στις επαγρυπνήσεις που πληρούν την αρτιότερη άγνοια ας βαφτίσουμε την έννοια με την αρμόδια σύνεση
στο δικό της αποκλειστικό σώμα, κι ας την γυμνάσουμε στην απόκτηση του παραστήματος που με συνέπεια
θα υπηρετήσει τον γεννήτορα της τρεφώμενη από το αίμα του.


Και τα σκήπτρα της διδαχής της ας είναι η λιτότητα του φυσικού της προορισμού.




 

Αποστολή τέταρτη


Όταν στης αγέννητης εφηβείας τα κύματα βαδίζαμε τους αμέριμνους ενθουσιασμούς
στις πορφυρένιες αμμουδιές της δειλινότητας απλώναμε της πλάσης το ατέρμονο χάδι




Τα χείλι σου, έκρηξη ενός άγνωστου κόσμου
έμελε στην αφάνεια μου να ανθίσει μια νέα
άνοιξη του πόνου την ιερότητα.


Τα βήματα μας πότιζε μιά διάφανη δίψα. Το θαύμα ξημέρωνε σαν αντίκρυζα
από την βορρινή βουνοκορφή των σκέψεων μου την λευκή κορδέλα που έδενες
τα μαλλιά σου και πλημμύριζε στους ανέμους εξωτικές φωταυγές πλάθοντας
στην κρυφή αποστολή της καρδιάς μου την ιερή βεβαιότητα του προσκυνητή.
Την ωραία χειραγωγήτρια. Την κρυφή μυσταγωγό της πτώχευσης που ποθεί
την απόλυτη χειραφέτηση απ\' όλες τις νίκες. Που πόθησε την διαφάνεια όλων
των ελευθεριών για να πετύχει τον υψηλότερο έρωτα του αιώνιου ποθητού της.
Την φυγάδευση και του τελευταίου πόνου από το πρόσωπο του ήλιου.
Τον εξοστρακισμό κάθε μα και πιθανού εφιάλτη της ανθρωπότητας.




 

Αποστολή πέμπτη (μυστική σύντομος)


Εν αρχή ήν ο Λόγος
και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν
και Θεός ήν ο Λόγος.




Στεφάνι καταθέτω μεσούσης των αιώνων,
στον μέγιστο Άγνωστο φιλόσοφο,
αγάπης τέλειο μαθητή,
πόνου ιερού θεραπευτή,
υιοθεσίας μητέρας του παντός,
Ιωάννη τον λεγόμενο,
συνοδείας ευαγγελιστών
του πλήρη ανθρώπου τέταρτον,
του το σκίτσο προσώπου, κατά των μυστικών,
τέλειας κόσμου φωτίσεως τροφής δεικτικού,
των όρων της ύπαρξης ακριβώς σημειολογών,
φιλοσοφίας Ελλήνων σταθερός αγωγός
και ημετέρων εφέσεων πατήρ ταπεινός.


Εις Ιωάννην εν συνόρω βρίσκοντος
νήσου Ελληνικής
και βίβλον εκλάψαντος γένους,
αιωνίως ανθρωπιστικής.




 

Αποστολή έκτη


Στόχος: Οι της σιωπής κώδικες




Εξασφαλισμένοι στα ιδανικά που ματώνουν την καρδιά, στης αφανέρωτης χαράς τις παρηγοριές, παρών
πάντοτε στις νυχτιές που ποθούν την ημέρα, όπως ο έρωτας την δική του φιλοξενία ποθεί στην έξοδο
του εαυτού και στην διαύγεια των ουρανών του την αποφυγή της πλέον ύπουλης βαρβαρότητας.


Ντύσαμε το σώμα της θλίψης, του πολιτισμού, για να κρύψουμε την κακότροπη μορφή της, για να
περιορίσουμε τάχα, την δυσωδία της εκλεπτυκότερης των θηριωδιών. Αχ! οι άμοιροι!


Πως παγιδευτήκαμε σαν τα πουλάκια στων αναγκών της αυτοπεποίθησης πηχτούς ίσκιους!


Και το φωτεινότερο των αστέρων; Η κατάργηση του εαυτού και η μεταμόρφωσή του σε σύμπαν;
Την ασφαλίσαμε κι αυτήν. Την σιγουρέψαμε στην εύρεση ενός εξωγήινου πολιτισμού αμελώντας
όμως οι δύστυχοι, τις ευθύνες να σηκώσουμε και τους δικούς του πόνους.


Μόνιμα τυφλωμένοι από τις λάμψεις των πλούσιων κληρονομιών μας ρίξαμε στον ποταμό της λήθης
για τους επόμενους τις ψυχές αιώνων που μέσα μας θέλησαν την λύτρωση. Μεγεθυντές της δυστυχίας
μυούμε σταθερά τις νεότερες γενιές στις ατραπούς εκλέπτυνσης της χαρακτηριστικής μας βαρβαρότητας.
Στην απρόσωπη υψιλή ανθρώπινη θηριότητα. Όχι στην εξευγένιση του προσώπου μα στην κατάκτηση
περισσότερων εδαφών της ανθρώπινης απρόσωπης διάστασης.


Τω καιρώ εκείνω ότε εσταύρωσαν τον Ιησούν
έλαβον τα ιμάτια αυτού και εποίησαν τέσσαρα
μέρη, εκάστω στρατιώτη μέρος, και τον χιτώνα\'
ήν δε ο χιτών άρραφος, εκ των άνωθεν υφαντός
δι\' όλου.


Κύριε! Πως τον αντέχεις τόσο πόνο!




 

Αποστολή έβδομη


Στων οράσεων κρυφούς παλμούς


 

Φτερωτή οπτασία στη μνήμη φάνηκες αγγέλων.
Ανεξίτηλες αυστηρές οράσεις αρχαγγέλων,
πάνε κι έρχονται, στους απαλούς των βλέφαρων φωτεινούς ίσκιους
στων αιθέρων σου σταματούν τρυφερούς μίσχους,
στα σύνορα ουρανών και γης, υπάρχει μιά ξέχωρη σκάλα
επιστρωμένη με αύρινα φθογγόσημα του ποιητή που σάλα
των κόσμων του έκανε, της φωνής σου μελίρρυτο δράμα.


Αίθουσα υποδοχής ουράνιων δυνάμεων και ανθρώπων,
τόπος συνάντησης, οι επιφάνειες της γλώσσης σου στην κοινή τους υμνολογία,
στο αρχηγετικό εκείνο μυστικό αρχέγονο μυστήριο δράμα
που ασταμάτητα επιδοκιμάζουν οι αιώνες με νοσταλγικά αθόρυβους
σημαινώμενους ήχους και αόρατους φθόγγους και σήμαντρα σωτήριας
σήμανσης οδών επιστροφής προς την πηγαία συνάντηση του κάλλους
της πρώτης ζωής, της αρχαίας συμφωνικής ηχολογίας που το άνοιγμα
του στόματός σου προσκαλεί όλη την πλάση στην πανηγυρική της πληρότητα,
στον ιερό εορτασμό της συνάντησης με το κάλλος της πρώτης ζωής.


 

Χριστέ Ιησού, μυριάκης υπεσχέθην σοι ο τάλας, ω Ιησού μου,
την μετάνοιαν, αλλ\' εψευσάμην ο άθλιος\' όθεν Ιησού μου βοώ σοι\'
Την αναίσθητον μένουσαν ψυχήν μου φώτισον Χριστέ,
ο των Πατέρων Θεός.


Καθυποκύψας Ιησού, ταις αλόγοις ηδοναίς άλογος ώφθην,
και τοις κτήνεσιν όντως ω Ιησού μου οικτρώς, ο τάλας
Σώτερ αφωμοίωμαι\' όθεν Ιησού με, της αλογίας ρύσαι.


 

Της αγάπης σου τα ιδιώματα σχημάτισαν παππούλη περιβόλι
σχήματος και μέγεθους καρδιάς, μιας καρδιάς που χώρεσε
τα σύμπαντα όλα τρέφωντάς τα και ποτίζοντάς τα με καρπούς
του κάλλους της πρώτης ζωής, της μυστηριακής πρώτης αγάπης,
της υπέρτατης ιερής κοινωνίας, της συγκέντρωσης όλων των οράσεων
στην πλήρη φωτεινότητά τους οδηγώντας διάχυτα τις διαφάνειες τους
σε όλα τα σκοτάδια γεμίζοντας φως τις διψασμένες ψυχές που ήρθαν
κοντά σου να γνωρίσουν την αγάπη του αιώνιου
της ψυχής αλησμόνητου ποθητού.


Κλίμακα ζωντανή τα βάρη μας στις πλάτες σου σηκώνεις αιωνίως
να προλαβαίνουμε αγαπάς μαζί σου το αλληλούϊα και άλλες φωνηδίες
θυμίαμα θυσιαστικής αγάπης στο φίλο Χριστό, να προσφέρουμε
και την αγάπη στων ανθρώπων να ποθούμε, κρυφές αντιδωριδίες.

[Γιώργος Πολίδης]

:unsure: