Προς Ξένια:
Πολύ δύσκολο για μένα να απαντήσω στο ερώτημά σου. Θα γράψω βέβαια κάτι με την επιφύλαξη όμως ότι μπορεί να μην είναι σωστό.
Όντως, όπως γράφεις, \'\'χάνονται φιλίες από ασυγχώρητες προδοσίες, ή από συγχωρημένες και επαναλαμβανόμενες...\'\'.
Πως λοιπόν πρέπει να τις αντιμετωπίσει κανείς;
1. Σίγουρα δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Η συγχώρεση όμως είναι υποχρεωτική για όλες. Επομένως δεν υπάρχουν ασυγχώρητες προδοσίες για τον πιστό άνθρωπο. Το πρόβλημα βρίσκεται στα μετά την συγχώρεση.
2. Εδώ τώρα μπορεί να υπάρξει μιά διαφοροποίηση. Υπάρχουν περιπτώσεις που η συγχώρεση θα σημάνει και ταυτόχρονη αποκατάσταση στην προηγούμενη θέση, υπάρχουν όμως και άλλες που θα δοθεί μεν συγχώρεση, δεν θα συνοδευτεί όμως με αποκατάσταση.
Με ποιά κριτήρια θα γίνει αυτός ο διαχωρισμός; Νομίζω είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να δοθούν εκ των προτέρων κριτήρια. Η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά.
Ένα σημαντικό κριτήριο πάντως είναι το αν η αποκατάσταση δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά θα έχει συνέπειες και σε άλλους.
Αυτό σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι θετικό κριτήριο, σε άλλες αρνητικό. Στην οικογένεια, επί παραδείγματι, συνήθως θα πρέπει να επέρχεται πλήρης αποκατάσταση. Αντίθετα στην εκκλησιαστική διοίκηση όχι.
Είχα την ευτυχία στην έκτη τάξη του Γυμνασίου, (Γ΄Λυκείου σήμερα), να έχω Γυμνασιάρχη έναν εξαίρετο άνθρωπο, τον κ. Αθανάσιο Πλάκα (μιλάμε για το 1969-70). Μας εδιηγείτο κάποτε ότι κατά τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο του 1940-41 ήταν διοικητής ως έφεδρος αξιωματικός ενός στρατιωτικού τμήματος. Είχε λοιπόν κάνει συμφωνία με τους στρατιώτες του σε περίπτωση λιποταξίας κάποιου να μην τον στείλουν στο Στρατοδικείο, αλλά να τον εκτελούν οι ίδιοι επί τόπου. Όντως σε μια μάχη ένας από τους στρατιώτες του λιποτάκτησε. Όταν πήγαν να τον τουφεκίσουν, παρακάλεσε με δάκρυα να τον συγχωρήσουν και να του δώσουν μια ακόμα ευκαιρία. Συμφώνησαν όλοι. Στην επόμενη μάχη ήταν θηρίο. Αναδείχτηκε ήρωας, τραυματίστηκε και πήρε το αριστείο τιμής!
3. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται πολλή προσευχή και εκζήτηση του θελήματος του Θεού με μια διαδικασία που δεν είναι και τόσο απλή ούτε είναι εύκολο να την περιγράψω εδώ. Σε γενικές γραμμές πάντως συνίσταται στην απαλλαγή από κάθε δικό μας θέλημα και απόφαση παραδόσεως στο θέλημα του Θεού, ανεξαρτήτως των οποιωνδήποτε συνεπειών.
Αυτά. Με κάθε όμως επιφύλαξη, όπως ανέφερα ήδη στην αρχή.
Στ.