Γρηγορίου του Θεολόγου

[ρωμηός]

\"Όντως ημέρα μία βίος όλος ανθρώπου τοις πόθω κάμνουσιν\"

Μετ.: Πράγματι, μία ημέρα είναι ολόκληρος βίος ανθρώπου εις όσους κοπιάζουν με πόθον.

(Γρηγ. Θεολόγου, Ομιλία ΚΣΤ΄, Εις εαυτόν, λαόν και ποιμένας, Εκδ. Ε.Π.Ε., τόμος 2ος, σελ. 154)

[βίκυ]

Θα μπορουσες ίσως να μας αναλυσεις  -εσύ ή οποιος άλλος θελει- τη ρήση αυτή?

[staboz]

Επειδή μέχρι αυτή την ώρα δεν βρέθηκε κάποιος άλλος, θα γράψω λίγα λόγια εγώ.
Η μετάφραση του κειμένου δεν είναι απόλυτα ακριβής. Θα το μετέφραζα ως εξής:
Πραγματικά γι\' αυτούς που υποφέρουν από πόθο (αγάπη, έρωτα), μια ημέρα (ενν. χωρισμού από τον ποθούμενο) τούς είναι ολόκληρη ζωή ανθρώπου.

Το νόημα τώρα είναι, νομίζω, φανερό.
Ο άγιος Γρηγόριος το είπε αυτό εξ αιτίας των όσων συνέβησαν με τον Μάξιμο, τον δήθεν κυνικό φιλόσοφο. Αυτός πήγε ξαφνικά στην Κωνσταντινούπολη και ξεγέλεσε τον άγιο Γρηγόριο, εμφανιζόμενος ως Χριστιανός φιλόσοφος που είχε εξοριστεί χάριν της Χριστιανικής του πίστεως και τώρα επέστρεφε από την εξορία. Ο άγιος τον επήνεσε δημοσίως και τον πρόβαλε ως παράδειγμα προς μίμηση. Ο Μάξιμος όμως δεν ήταν παρά ένας κατάσκοπος, που σκοπό είχε να καταλάβει τον αρχιεσκοπικό θρόνο. Πέντε αιγύπτιοι επίσκοποι τον χειροτόνησαν μια νύχτα επίσκοπο, αλλά το πρωί ο λαός τους εξεδίωξε. Ο άγιος Γρηγόριος αισθάνθηκε τόσο πολύ προδομένος, που έφυγε αμέσως σε κάποιο έρημο παραθαλάσσιο μέρος για να ηρεμήσει. Η αγωνία του όμως και ο πόθος του για το ποίμνιό του τον βασάνιζαν πολύ, γι\' αυτό και επέστρεψε εσπευσμένα στην Κωνσταντινούπολη.
Αυτόν τον πόθο εννοεί εδώ. Ήταν τόσο βασανιστικός, ώστε μία ημέρα τέτοιου μαρτυρίου του φάνηκε σαν μιά ολόκληρη ζωή.
                                     Στ.

[βίκυ]

Σε ευχαριστω!  Τώρα είναι περισσότερο κατανοητό....

   Να θεσω κ ένα ερώτημα που σκέφτηκα καθως διάβαζα τα όσα έγραψες:
 Αραγε αξίζει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους και κυρίως όσους \"εμφανίζονται ως Χριστιανοί\"?

[ρωμηός]

Πόσο πολύ αλλάζει το νόημα, ε? Όταν δεν υπάρχει σωστή μετάφραση. Πάντως, όπως κι να χει, η \"ατάκα\" του Γρηγορίου αποκαλύπτει το βάθος των ψυχικών του χαρισμάτων και τη θερμή αγάπη του - υπόδειγμα για τους σημερινούς ποιμένες - για το λαό του Θεού! Πόσο έχει συνειδητοποιήσει τη θέση του ως ποιμένας - μας θυμίζει την ερώτηση και απάντηση του Χριστού προς τον Πέτρο στο Μυστικό Δείπνο, \"αν με αγαπάς ποίμενε τα πρόβατά μου\" - και πόσο έχει μεταβάλει αυτή τη συναίσθηση από στυγνή υποχρέωση σε πραγματικό πόθο αυτοκένωσης και προσφοράς!

Υγ. Βίκυ, ωραία η ερώτησή σου αλλά θα έλεγα καλύτερα, επειδή δεν ταιριάζει εδώ, να τη διατυπώσεις σε ξεχωριστό θέμα είτε στην φόρουμ \"Διαπροσωπικές Σχέσεις\" ή στα \"Πνευματικά θέματα\". Α, και ίσως να αναπτύξεις λίγο περισσότερο την ερώτησή σου, γιατί δεν πολυακατάλαβα ακριβώς τι θέλεις να πεις...

[staboz]

Σίγουρα η ερώτηση ταιριάζει καλύτερα σε κάποια άλλη ενότητα, εδώ όμως ήρθε φυσιολογικά ως προέκταση του περιστατικού του Αγίου Γρηγορίου και προσωπικά δεν με δυσκολεύει η θέση της. Έως ότου πάντως μεταφερθή αλλού το ερώτημα ή ξαναδιατυπωθεί, εγώ πολύ πρόχειρα γράφω δυό λόγια.
Οι άνθρωποι είμαστε ευμετάβολοι και το ακόμη χειρότερο διπλοπρόσωποι. Επομένως απόλυτη εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε σε κανέναν. Στήν Αγία Γραφή λέγει:\'\'επικατάρατος άνθρωπος, ος την ελπίδα έχει επ\' άνθρωπον\'\' (Ιερ.ιζ΄1). Αμέτρητα δε είναι τα παραδείγματα που αναφέρει προδοσίας πολύ εμπίστων ανθρώπων. Η δε ιστορία και μάλιστα η εκκλησιαστική ιστορία είναι κατάφορτη από τέτοια περιστατικά.
Εμπιστοσύνη επομένως απόλυτη μπορούμε και πρέπει να έχουμε μόνο στον Θεό. Όμως και στους ανθρώπους μπορύμε να έχουμε εμπιστοσύνη, πάντοτε όμως με τη γνώση αυτή ότι είτε από αδυναμία είτε από φόβο είτε από κάποιους άλλους δυσερμήνευτους παράγοντες μπορεί κάποτε να προδώσουν την εμπιστοσύνη μας. Όταν αυτό το έχουμε υπ\' όψιν, ούτε θα στηριχθούμε απόλυτα επάνω τους ούτε θα ξαφνιαστούμε, όταν συμβεί να μας εγκαταλείψουν ή και να μας προδώσουν.
Δυστυχώς όμως δύσκολα μαθαίνουμε από αυτά που ακούμε. Συχνά συμβαίνει να βρούμε κάποιο πρόσωπο, να συνδεθούμε πολύ μαζί του και να θεωρήσουμε ότι αυτό δεν θα μας προδώσει ποτέ. Η πείρα εν προκειμένω είναι πολύ πικρή. Και επίτρεψέ μου να σημειώσω ότι την έχω δοκιμάσει και εγώ. Γι\' αυτό μου μίλησε πολύ βαθιά ένα από τα ωρααιότερα συνθήματα των αναρχικών που διάβασα σε έναν τοίχο στο Ηράκλειο της Κρήτης. Έλεγε: \'\'Καμμιά αγάπη δεν μου πήρε την καρδιά\'\'.
Μην είσαι όμως πολύ αυστηρή με αυτούς που \'\'εμφανίζονται ως χριστιανοί\'\', όπως λες. Όλοι λίγο-πολύ το ίδιο είμαστε. Ποσοτική διαφορά έχουμε, όχι ποιοτική. Όλοι εμφανιζόμαστε ως χριστιανοί. Άλλοι είμαστε, άλλοι φαινόμαστε. Και κάπου στο βάθος της καρδιάς σε χώρους απόκρυφους οι πιο πολλοί κρατάμε κάποιο κρατούμενο. Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Γι\' αυτό ας είμαστε συμπαθείς και προς εκείνους που δεν κρύβουν πολύ προσεκτικά τη διπλοπροσωπία τους. Είναι πολύ μεγάλο άθλημα το να είναι κανείς ατόφιος, κρυστάλλινος. Και δυστυχώς λίγοι, πολύ λίγοι το επιδιώκουμε αυτό. Και φυσικά πολύ πιο λίγοι είναι αυτοί που το κατορθώνουν.
Ο Θεός να μας ελεήσει όλους.
                   Στ.

[ρωμηός]

Ο Χριστός εμπιστεύθηκε στον άνθρωπο το μεγαλύτερο μυστήριο. Το μυστήριο της αγάπης του Σταυρού. Και καλείται και ο κάθε άνθρωπος να σηκώσει το δικό του Σταυρό και να δοκιμάσει και την προδοσία, όπως άλλωστε την δοκίμασε και ο ίδιος ο Κύριος.

Συμφωνώ απόλυτα με τα όσα είπε ο Σταμποζ, αλλά δεν θα θελα να φύγω από το κείμενό τους με μια αίσθηση απαισιοδοξίας ούτε πολύ περισσότερο εκείνη της επιφυλακτικότητας. Δεν νομίζω πως πρέπει να είμαστε \"φοβικοί\" στις σχέσεις μας. Απόλυτη εμπιστοσύνη σίγουρα αρμόζει στο Θεό, αν και τίποτα απόλυτο δεν υπάρχει στην κτίση, λόγω της πτώσης μας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει ή θα φοβόμαστε να ανοιχθούμε στον άλλο, έστω κι αν ζημιωθούμε ή προδωθούμε. Ο αυτοεγκλεισμός μας είναι θανατηφόρος ψυχικά και μας γεμίζει φοβίες και σύνδρομα. Ίσως, αν προηγουμένως μάθουμε να αξίζουμε πρώτα εμείς της εμπιστοσύνης του άλλου, ίσως, τότε άφοβα και εν επιγνώσει να εμπιστευόμαστε κι άλλους. Η φοβία δηλαδή να εμπιστευθούμε τον άλλο ίσως έχει τη ρίζα του στη δική μας \"προδοσία\", που την έχουμε εκ μέρους ή εν σπέρματι ως πεπτωκυϊα φύση.

[Ξένια]

Ας μου επιτραπεί λοιπόν κι εμένα μια ερώτηση...Είπατε να είμαστε συμπαθείς προς εκείνους που μας πρόδοσαν κάποτε...Θα ήθελα αν μπορούσατε, να μας πείτε λίγο πιο πρακτικά ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας απέναντί τους...γιατί θεωρώ ότι είναι λίγο λεπτό το θέμα αυτό...συχνά βρισκόμαστε σε αδιέξοδα...χάνονται φιλίες από ασυγχώρητες προδοσίες, ή από συχγωρημένες και επαναλαμβανόμενες...

[staboz]

Προς Ρωμηό:
Έγραψα παραπάνω μια φράση: Δυστυχώς όμως δύσκολα μαθαίνουμε από αυτά που ακούμε. Συχνά συμβαίνει να βρούμε κάποιο πρόσωπο, να συνδεθούμε πολύ μαζί του και να θεωρήσουμε ότι αυτό δεν θα μας προδώσει ποτέ. Η πείρα εν προκειμένω είναι πολύ πικρή.
Αυτή η φράση ας μην την προσπεραστεί πρόχειρα και γρήγορα. Είναι απόσταγμα πείρας πολλής. Και φυσικά όχι μόνο δικής μου.

Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση τα παρακάτω λόγια του γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ από το βιβλίο του \'\'ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ\'\', σελ. 214-5:
\'\'Είναι αδύνατον να εννοήση τις τους ανθρώπους. Ούτοι είτε είναι τυφλοί και ΄ουκ οίδασι τι ποιούσιν΄, είτε πάσχουν υπό πνευματικού και νοερού δαλτωνισμού... Ούτοι διάκεινται εχθρικώς προς τας κινήσεις της αγίας αγάπης. Η υπομονητική ταπείνωσις εκλαμβάνεται ως υποκρισία. Η διάθεσις να διακονήση τις αυτούς θεωρείται ως συνέπεια ψιλού και ιδιοτελούς ενδιαφέροντος... και των τοιούτων ουκ έστι τέλος. Ευλογώ τον Θεόν Όστις απεκάλυψεν εις ημάς το μυστήριον του παραδόξου τούτου φαινομένου. Περί τούτου ο Κύριος προειδοποίησεν ημάς διά του λόγου αυτού, εδίδαξεν ημάς διά του υποδείγματος Αυτού. Και εάν δεν εγίνετο ούτω θα ήτο δυνατόν να αποβώμεν θύματα της τελείας απογνώσεως. Είς επίσκοπος, όστις μετά θέρμης παρέδωκεν εαυτόν εις την υπηρεσίαν των πασχόντων... έγραψεν εις εμέ: ΄Ήρχισα να φοβούμαι την αγάπην΄... Κατ\' εκείνον τον καιρόν, ότε παρέλαβον την επιστολήν, δεν κατενόουν εισέτι το φοβερόν νόημα των λόγων αυτού. Διοινήχθη εις εμέ τούτο κατά τους χρόνους της διακονίας μου εν Ευρώπη. Ουχί άπαξ ενεθυμήθην, και συνεχίζω να ενθυμούμαι μέχρι της στιγμής ταύτης τους παραδόξους λόγους:΄Ήρχισα να φοβούμαι την αγάπην΄\'\'.

Γι\' αυτό και οι πατέρες συνιστούν να είμαστε μεν ανοιχτοί προς όλους, απόλυτη όμως εμπιστοσύνη να μην έχουμε σε κανέναν, διότι οι άνθρωποι είμαστε ευμετάβολοι. Και ο Κύριος, όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, \'\'ουκ επίστευεν εαυτόν αυτοίς, διά το αυτόν γινώσκειν πάντας\'\' (Ιωάν β΄24). Όταν κανείς είναι προετοιμασμένος, δεν καταβάλλεται και αντιμετωπίζει με συμπάθεια την οποιαδήποτε προδοσία.
Διαφορετικά τα τραύματα που μπορεί να δεχθεί μια ψυχή ενδέχεται να αποβούν ακόμη και θανατηφόρα.
                                    Στ.

[staboz]

Προς Ξένια:
Πολύ δύσκολο για μένα να απαντήσω στο ερώτημά σου. Θα γράψω βέβαια κάτι με την επιφύλαξη όμως ότι μπορεί να μην είναι σωστό.

Όντως, όπως γράφεις, \'\'χάνονται φιλίες από ασυγχώρητες προδοσίες, ή από συγχωρημένες και επαναλαμβανόμενες...\'\'.
Πως λοιπόν πρέπει να τις αντιμετωπίσει κανείς;

1. Σίγουρα δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Η συγχώρεση όμως είναι υποχρεωτική για όλες. Επομένως δεν υπάρχουν ασυγχώρητες προδοσίες για τον πιστό άνθρωπο. Το πρόβλημα βρίσκεται στα μετά την συγχώρεση.

2. Εδώ τώρα μπορεί να υπάρξει μιά διαφοροποίηση. Υπάρχουν περιπτώσεις που η συγχώρεση θα σημάνει και ταυτόχρονη αποκατάσταση στην προηγούμενη θέση, υπάρχουν όμως και άλλες που θα δοθεί μεν συγχώρεση, δεν θα συνοδευτεί όμως με αποκατάσταση.
Με ποιά κριτήρια θα γίνει αυτός ο διαχωρισμός; Νομίζω είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να δοθούν εκ των προτέρων κριτήρια. Η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά.
Ένα σημαντικό κριτήριο πάντως είναι το αν η αποκατάσταση δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά θα έχει συνέπειες και σε άλλους.
Αυτό σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι θετικό κριτήριο, σε άλλες αρνητικό. Στην οικογένεια, επί παραδείγματι, συνήθως θα πρέπει να επέρχεται πλήρης αποκατάσταση. Αντίθετα στην εκκλησιαστική διοίκηση όχι.
Είχα την ευτυχία στην έκτη τάξη του Γυμνασίου, (Γ΄Λυκείου σήμερα), να έχω Γυμνασιάρχη έναν εξαίρετο άνθρωπο, τον κ. Αθανάσιο Πλάκα (μιλάμε για το 1969-70). Μας εδιηγείτο κάποτε ότι κατά τον Ελληνο-Ιταλικό πόλεμο του 1940-41 ήταν διοικητής ως έφεδρος αξιωματικός ενός στρατιωτικού τμήματος. Είχε λοιπόν κάνει συμφωνία με τους στρατιώτες του σε περίπτωση λιποταξίας κάποιου να μην τον στείλουν στο Στρατοδικείο, αλλά να τον εκτελούν οι ίδιοι επί τόπου. Όντως σε μια μάχη ένας από τους στρατιώτες του λιποτάκτησε. Όταν πήγαν να τον τουφεκίσουν, παρακάλεσε με δάκρυα να τον συγχωρήσουν και να του δώσουν μια ακόμα ευκαιρία. Συμφώνησαν όλοι. Στην επόμενη μάχη ήταν θηρίο. Αναδείχτηκε ήρωας, τραυματίστηκε και πήρε το αριστείο τιμής!

3. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται πολλή προσευχή και εκζήτηση του θελήματος του Θεού με μια διαδικασία που δεν είναι και τόσο απλή ούτε είναι εύκολο να την περιγράψω εδώ. Σε γενικές γραμμές πάντως συνίσταται στην απαλλαγή από κάθε δικό μας θέλημα και απόφαση παραδόσεως στο θέλημα του Θεού, ανεξαρτήτως των οποιωνδήποτε συνεπειών.

Αυτά. Με κάθε όμως επιφύλαξη, όπως ανέφερα ήδη στην αρχή.
                                Στ.

[ρωμηός]

Προς Ρωμηό:
Έγραψα παραπάνω μια φράση: Δυστυχώς όμως δύσκολα μαθαίνουμε από αυτά που ακούμε. Συχνά συμβαίνει να βρούμε κάποιο πρόσωπο, να συνδεθούμε πολύ μαζί του και να θεωρήσουμε ότι αυτό δεν θα μας προδώσει ποτέ. Η πείρα εν προκειμένω είναι πολύ πικρή.
Αυτή η φράση ας μην την προσπεραστεί πρόχειρα και γρήγορα. Είναι απόσταγμα πείρας πολλής. Και φυσικά όχι μόνο δικής μου.

Δεν διαφωνώ, τουναντίον συμφωνώ και μάλιστα με το παρακάτω

Όταν κανείς είναι προετοιμασμένος, δεν καταβάλλεται και αντιμετωπίζει με συμπάθεια την οποιαδήποτε προδοσία.
Διαφορετικά τα τραύματα που μπορεί να δεχθεί μια ψυχή ενδέχεται να αποβούν ακόμη και θανατηφόρα.

Το \"όταν κανείς είναι προετοιμασμένος\", όμως, δεν εξαντλείται στην a priori αποδοχή της αλήθειας ότι δεν πρέπει να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους αλλά προϋποθέτει και δική μας καλλιέργεια ώστε να μην προδόσουμε ποτέ τον άλλο, όπως είπα και σε προηγούμενο μήνυμά μου

Ίσως, αν προηγουμένως μάθουμε να αξίζουμε πρώτα εμείς της εμπιστοσύνης του άλλου...

(είναι συμπτωματικό, δεν γνωρίζω, αλλά κάτι αντίστοιχο διάβασα τυχαία χτες στο βιβλίο του Σωφρονίου Σαχάρωφ, Ὁ Άγιος Σιλουανός\")

Απλά, σα μια γενικότερη στάση ζωής, η διατύπωση μιας πολύ αρνητικής θεώρησης για το συνάνθρωπο (ανάξιος εμπιστοσύνης κ.λπ) μου φαίνεται αντιφατική με την εντολή της αγάπης ή με τους υπέροχους λόγους -αληθινούς ύμνους - του Γρηγορίου του Θεολόγου για τη φιλία, την αληθή!

[staboz]

Αυτό το \'\'πολύ αρνητική θεώρηση για τον συνάνθρωπο\'\' είναι δικό σου, δεν το είπαμε εμείς. Ούτε μιλήσαμε για ανάξιο εμπιστοσύνης. Είπαμε μόνο ότι όλοι είμαστε ανάξιοι εμπιστοσύνης ως ευόλισθοι και ευμετάβολοι. Και ότι αυτή η επίγνωση μας καθιστά συμπαθείς προς τους προδίδοντες την εμπιστοσύνη μας.
Πρόσεχε σε τί απαντάς!
Συχνά συμβαίνει να έχουμε άλλα ερωτήματα μέσα μας και δεν προσέχουμε επακριβώς τα λεγόμενα των άλλων.
Και φυσικά αυτό δεν είναι μικρό λάθος.
           Στ.

[ρωμηός]

Αυτό το \'\'πολύ αρνητική θεώρηση για τον συνάνθρωπο\'\' είναι δικό σου, δεν το είπαμε εμείς. Ούτε μιλήσαμε για ανάξιο εμπιστοσύνης. Είπαμε μόνο ότι όλοι είμαστε ανάξιοι εμπιστοσύνης ως ευόλισθοι και ευμετάβολοι. Και ότι αυτή η επίγνωση μας καθιστά συμπαθείς προς τους προδίδοντες την εμπιστοσύνη μας.
Πρόσεχε σε τί απαντάς!

Μάλλον δεν το διατύπωσα σωστά, ίσως και να μην κατανόησα σωστά. Απλά μου έβγαζε μια κάποια απαισιοδοξία! Τέλος πάντων, μπορεί και να μην κατάλαβα το νόημα του μηνύματος. (είναι και μεσημέρι...νυστάζω κιόλας)

Πάντως να με συγχωρείτε για την παρερμηνεία... :sorry:

Συχνά συμβαίνει να έχουμε άλλα ερωτήματα μέσα μας και δεν προσέχουμε επακριβώς τα λεγόμενα των άλλων.
Και φυσικά αυτό δεν είναι μικρό λάθος.
           Στ.

Αυτό, αλήθεια δεν το κατάλαβα!

[Ξένια]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την τοποθέτηση..για τη συγχώρηση δεν τίθεται θέμα..τουλάχιστον θεωρητικά δύσκολα θα σκεφτόμουν να μην συγχωρέσω κάποιον..Η στάση που έπρεπε να έχω θα με προβλημάτιζε όμως...και ευχαριστώ για τη διευκρίνιση σχετικά με την \'\'πολύ αρνητική θεώρηση για τον συνάνθρωπο\'\' ..Ίσως αυτή η απαισιοδοξία που παρατήρησε ο εκλεκτός οικοδεσπότης να οφείλεται σε μια πρόσφατα ανοιγμένη πληγή...ίσως πάλι να έχει και δίκιο..

[staboz]

Προς Ρωμηό:
Αυτό που λες ότι δεν κατάλαβες είναι πολύ απλό. Μερικές φορές, έχοντας προβληματιστεί για ένα θέμα, όταν ακούμε κάτι παρεμφερές από κάποιον άλλο, νομίζουμε ότι είναι αυτό ακριβώς για το οποίο είχαμε προβληματιστεί, οπότε σπεύδουμε να απαντήσουμε, χωρίς να δώσουμε την απαραίτητη προσοχή στα λεγόμενά του. το αποτέλεσμα είναι ότι απαντάμε σε ζητήματα που εκείνος δεν είχε θέσει ποτέ.

Γενικότερα ας μην γινόμαστε ανώτεροι και των αγίων μας και αυτού του Κυρίου, ο Οποίος συνέστησε:\'\'Γίνεσθε φρόνιμοι ως οι όφεις... \'\' (Ματθ. ι΄16). Ο δε απόστολος Παύλος επανειλημμένως συνιστά προσοχή στις σχέσεις μας με ωρισμένους ανθρώπους: \'\'και ίνα ρυσθώμεν από των ατόπων και πονηρών ανθρώπων· ου γάρ πάντων η πίστις\'\'. (Β΄Θεσ. γ΄2).
                           Στ.

[ρωμηός]

:angel:  Δεν θυμάμαι να είχα ακούσει κάτι παρεμφερές, αλλά όπως και να χει, εγώ παρανόησα, οπότε mea culpa και σας ζητώ συγγνώμη.... :sorry:

[staboz]

Πρόσεχε σε τί απαντάς!

Πολύ χάλια διατύπωση. Το διεπίστωσα χθες, όταν ξαναδιάβασα όλη την ενότητα. Το σκεφτόμουνα ως πείραγμα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πως το έγραψα έτσι, σαν δάσκαλος που κουνάει αυστηρά το χέρι σε άτακτο μαθητή του. Το διορθώνω έστω τώρα.
                            Στ.

[ρωμηός]

Μπα, είμαι συνηθισμένος σ\' αυτά!!! Έτσι μου έλεγε και η μητέρα μου!!! :D:D

Αλλοίμονο, δεν σας παρεξήγησα!!!

[quality]

Να σχολιάσω πρώτα απ\'όλα τη φράση που έβαλε ο romios.Ταιριάζει τρομερά μια φράση από τον Επιτάφιο του Περικλή που έλεγε πως πονάμε περισσότερο όταν αποχωριζόμαστε κάτι το οποίο έχουμε δοκιμάσει.Υπάρχει,νομίζω,άμεση σχέση μεταξύ των δύο φράσεων.Η κουβέντα αυτή του Γρηγ.Θεολόγου είναι πολύ σοφή γιατί ταιριάζει σε πολλές περιπτώσεις.Η μετάφραση,λοιπόν,εμένα δε μου προκάλεσε κανένα πρόβλημα.Εκφράζει συναισθήματα που όλοι μας έχουμε βιώσει είτε για μια αγαπημένη μας συνήθεια,είτε για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο είτε για οτιδήποτε άλλο.Όταν ασχολείσαι με καταστάσεις που δε σε \"γεμίζουν\" ο χρόνος νιώθεις πως είναι στάσιμος.Όταν είσαι μακριά από τα πράγματα που αγαπάς,όχι μόνο αισθάνεσαι πως οι δείκτες του ρολογιού έχουν χαλάσει,αλλά αναρωτιέσαι μήπως ο χρόνος έχει αλλάξει τρόπο μέτρησης.Πραγματικά,είναι μία πολύ σοφή φράση και σίγουρα διαχρονική.
Ως προς την ερώτηση της Βίκυς,να πω ότι το φαίνεσθαι με το είναι απέχουν χιλιόμετρα.Υπάρχουν πολλοί κενοί άνθρωποι γύρω μας που επισκέπτονται λόγου χάρη τον ιερό χώρο της εκκλησίας για τα μάτια του κόσμου κι όχι γιατί νιώθουν την εσωτερική ανάγκη να έρθουν σε επαφή με τον Ιησού.Υπάρχουν άνθρωποι(δίποδα όπως θα έλεγε κι ο Σοπενχάουερ)που αντι να αφοσιωθούν ψυχή τε και πνεύματι στο μυστήριο της εκκλησίας,κουτσομπολεύουν το διπλανό τους.Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι,όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ζουν ανάμεσά μας.Το θέμα είναι να μην παρασυρόμαστε από δαύτους,αλλά να συνεχίζουμε το δρόμο μας ακάθεκτοι.
Τέλος,η ερώτηση της Ξένιας με \"άγγιξε\" ιδιαίτερα γιατί,ντρέπομαι που το λέω,αλλά κάποιες φορές δεν έδειξα την ανωτερότητα που έπρεπε,πήγα ενάντια στις διδαχές του Ιησού και αρνήθηκα να συγχωρήσω το συνάνθρωπο.Είχα πονέσει πολύ από τις πράξεις μερικών που δεν κατάφερα να φτάσω στη συγχώρεση και γι\'αυτό νιώθω άσχημα.Πώς ξεπερνάς αυτά τα εμπόδια για να φτάσεις στη συγχώρεση;Πώς ξεπερνάς τα ανθρώπινα πάθη;

[ρωμηός]

Επανήλθα στην ενότητα αυτή για να μεταφέρω άλλη μια σπουδαία φράση του Αγίου Γρηγορίου και πρόσεξα το τελευταίο σχόλιο της quality.

Επαναλαμβάνω την τελευταία της φράση (προφανώς ο κ. Στάμποζ δεν το πρόσεξε γι\' αυτό και δεν απάντησε) διότι είναι και το \"ζουμί\" κατ\' εμέ και δεν καταπιαστήκαμε καθόλου με το πρακτικό κομμάτι:

Τέλος,η ερώτηση της Ξένιας με \"άγγιξε\" ιδιαίτερα γιατί,ντρέπομαι που το λέω,αλλά κάποιες φορές δεν έδειξα την ανωτερότητα που έπρεπε,πήγα ενάντια στις διδαχές του Ιησού και αρνήθηκα να συγχωρήσω το συνάνθρωπο.Είχα πονέσει πολύ από τις πράξεις μερικών που δεν κατάφερα να φτάσω στη συγχώρεση και γι\'αυτό νιώθω άσχημα.Πώς ξεπερνάς αυτά τα εμπόδια για να φτάσεις στη συγχώρεση;Πώς ξεπερνάς τα ανθρώπινα πάθη;

Βεβαίως \"καθαρός καί ἀπό ρύπου παντελῶς οὐδείς\", θα πει πάλι ο Άγιος Γρηγόριος. «ἕως ἄν ἡ αὐτή φύσις τῶν ἀνθρώπων ῇ». Άρα πλήρης απαλλαγή από τα ανθρώπινα πάθη σε αυτή τη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στον ουρανό! Πρώτος σταθμός.

Μου έκανε εντύπωση πάντως η αυτογνωσία της. Καθαρή και ειλικρινής αυτογνωσία. Το να «φτάσω στη συγχώρεση», η συγχώρεση δεν μετριέται «ψηλαφητά»! Συνήθως έχουμε την εντύπωση πως ξεχνώντας κάτι, αδιαφορώντας για κάτι, ήδη έχουμε συγχωρέσει. Χρειάζεται ένα βαθύτερο κριτήριο, (έτσι το νιώθω) που το διαθέτει και μας το δίνει εδώ η quality, για να αξιολογήσουμε πόσο πραγματικά και πόσο αληθινά έχουμε συγχωρέσει κάποιον!
Έχουμε και κάτι ακόμα. Λέει πολύ πετυχημένα κατ’ εμέ: «να φτάσω στη συγχώρεση». Το να «φτάσω» υποδηλώνει κίνηση, πορεία. Δεν υποδηλώνει κατάκτηση, στάση αλλά κυνήγι, συνεχής προσπάθεια. Πολύ σημαντικό κι αυτό!
Αφού τελειώσω με τις «εντυπώσεις», να έρθω επί της ουσίας. Νομίζω πρώτος και τελευταίος τρόπος είναι αυτή η αυτογνωσία! Τα ενδιάμεσα στάδια πολλά, με σημαντικότερο την προσευχή. «Πρόσθες ημίν Κύριε», τη δυνατότητα να συγχωρούμε. Η αναγνώριση της έλλειψης να μετατραπεί σε εκζήτηση του ελλείποντος. Και έπειτα προσευχή για εκείνον που μας έθλιψε… Είχε πολύ δίκαιο ο Στάμποζ όταν μιλούσε εδώ για τη δύναμη της προσευχής…

Υγ. Τελικά, τη φράση του Αγίου Γρηγορίου, θα την βάλω στα Πνευματικά θέματα κι όχι εδώ…για να μην χαλάσω το θέμα!