Το μήνυμα της ημέρας

[ρωμηός]

[staboz]

Ἄντε, λοιπόν...

[ρωμηός]

"Γενοῦ τύπος καὶ μὴ νομοθέτης"

«Γίνε παράδειγμα καὶ ὄχι νομοθέτης"

Ἀποφθέγματα Γερόντων, Περὶ τοῦ Ἀββᾶ Ποιμένος (174), Φιλοκαλία, Ε.Π.Ε. τ. 1, σελ. 602

[ρωμηός]

"...ὄντες γῆ καὶ σποδὸς, θείας μεταποιούμεθα δόξης..."

«...ἐνῶ εἴμαστε χῶμα καὶ στάχτη, ἀνακαινιζόμαστε στὴ θεϊκὴ δόξα..."

Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐπιστολὴ ΙΒ΄, Πρὸς Ἰωάννην Κουβικουλάριον,  Φιλοκαλία, Ε.Π.Ε. τ. 15Β, σελ. 222

[ρωμηός]

Πρὸς Θολολογούντας:

"...ὅτι δαιμόνων θεολογία προδήλως ἡ τῶν ἐπ' αὐτῇ διὰ φιλοδοξίαν μέγα φυσώντων καθέστηκε δίχα πράξεως γνῶσις..."

«...εἶναι ὁλοφάνερα θεολογία δαιμόνων ἡ χωρὶς τὴν πράξη γνώση ἐκείνων ποὺ ἀπὸ φιλοδοξία ἔχουν μεγάλη ἔπαrση γιὰ αὐτῇ..."

Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐπιστολὴ Κ΄, Πρὸς Μαρῖνον Μονάζοντα,  Φιλοκαλία, Ε.Π.Ε. τ. 15Β, σελ. 368

[staboz]

Τὸ θολολογούντας μᾶς σώζει...

[ρωμηός]

"...Ἀδύνατον γὰρ ἐστιν ἡμᾶς φιλωθῆναι Θεῷ, διὰ τῶν παθῶν πρὸς αὐτὸν στασιάζοντας...
Μέχρι γὰρ τότε τοῦ Θεοῦ καθεστήκαμεν ἐχθροὶ καὶ πολέμιοι, κἂν πιστῶν προσηγορίαν ἡμῖν αὐτοῖς περιπλάττωμεν, μέχρις οὗ πάθεσιν ἀτιμίας δουλεύειν βουλώμεθα...

Δ ι ὸ ...

-Τήξωμεν ὅση δύναμις τὸ σῶμα, δι' οὗ σφριγῶντος ἡ τοῦ διαβόλου πρὸς τὴν ψυχὴν γίνεσθαι πέφυκεν εἴσοδος.

-Ἀναγνώσμασι θείοις πλανώμενον στήσωμεν τὸν νοῦν καὶ πρὸς τὸν Θεὸν πάλιν ἐπαναγάγωμεν.

-Ἐγκρατείας τόνοις καὶ ἀγρυπνίας κατ' ὄρεξιν εἰς πολλὰ φερομένην ἀτάκτως τὴν ἐπιθυμίαν, σωφρόνως καταστείλωμεν.

-Εὐχαῖς καὶ δεήσεσι καὶ ἐλεημοσύναις τὸν θυμὸν ζέοντα καὶ ταρασσόμενον σοφῶς κατευνάσωμεν.

-Φόβῳ Θεοῦ καὶ ἀπειλῇ τῶν μελλόντων ἀκολάστως κινούμενά τε καὶ ἐνεργοῦντα τὰ αἰσθητήρια παύσωμεν.

-Ἐπὶ πᾶσι καὶ πρὸ πάντων μνησθῶμεν τοῦ θανάτου καὶ τῆς φοβερᾶς τῆς ψυχῆς ἐκ τοῦ σώματος ἐξόδου, καὶ πῶς ὑπαντῶσιν αὐτῇ κατὰ τὸν ἀέρα τοῦτον αἱ ἀρχαὶ καὶ ἐξουσίαι καὶ δυνάμεις τοῦ σκότους, πᾶσα πρὸς ἑαυτὴν διέλκουσά τε καὶ κατατέμνουσα, κατ' ἀναλογίαν τῆς σχετικῶς πρὸς αὐτὴν διὰ τοῦ μέσου πάθους γενομένης κακῆς οἰκειότητος.

-Μνησθῶμεν τῆς φρικτῆς ὥρας τῆς ἀπολογίας τῆς ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ καὶ φρικτοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ γενησομένης, ἡνίκα πᾶσα ἡ δύναμις τῶν οὐρανῶν καὶ πᾶσα ἡ ἀπὸ καταβολῆς τοῦ αἰῶνος κτίσις τῶν ἀνθρώπων ἐφορᾷ τὰ ἑκάστῳ προσόντα, μέχρι καὶ ψιλοῦ ἐνθυμήματος..."

«...Εἶναι ἀδύνατο νὰ γίνουμε φίλοι μὲ τὸν Θεό, ὅταν στασιάζουμε ἐναντίον του μὲ τὰ πάθη...
Διότι κι ἂν ἀκόμα πλάθουμε γιὰ τὸν ἑαυτό μας τὴν ψευδαίσθηση ὅτι εἴμαστε πιστοί, μέχρι τότε παραμένουμε ἐχθροὶ καὶ πολέμιοι τοῦ Θεοῦ ὅσο ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας...

Γι' αὐτὸ λοιπὸν...

-Ἂς λειώσουμε τελείως τὸ σῶμα, μ' ὅση δύναμη ἔχουμε, διότι ὅταν αὐτὸ ἀκμάζει, τότε συνήθως βρίσκει εὐκαιρία καὶ εἰσέρχεται στὴν ψυχή μας ὁ διάβολος.

-Τὸν νοῦ μας, ποὺ περιπλανιέται εὔκολα στὰ μάταια καὶ ἀνωφελῆ, ἂς τὸν σταθεροποιήσουμε καὶ ἂς τὸν ἐπανεφέρουμε πάλι πρὸς τὸ Θεό μὲ τὰ θεία ἀναγνώσματα.

-Μὲ ἔντονη ἐγκράτεια καὶ ἀγρυπνία ἂς καταστείλουμε φρόνιμα τὴν ἐπιθυμία, ἡ ὁποία, κατὰ τὴν ὄρεξή μας, στρέφεται ἀτάκτως σὲ πολλά.

-Μὲ προσευχές, δεήσεις καὶ ἐλεημοσύνες ἂς κατευνάσουμε μὲ σοφία τὸν θυμό ποὺ φλέγει μέσα μας καὶ ἀναταράσσει τὴν ψυχή μας.

-Μὲ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἐπικειμένη ἀπειλὴ τῶν μελλοντικῶν ἀποφάσεων καὶ κρίσεων, ἂς ἐμποδίσουμε τὰ ἀισθητήριά μας νὰ κινοῦνται καὶ νὰ ἐνεργοῦν ἀκολάστως.

-Μὰ πάνω καὶ περισσότερο ἀπ' ὅλα ἂς ἔχουμε ζωντανὴ μπροστά μας τὴν ἐνθύμηση τοῦ θανάτου καὶ τῆς φοβερῆς ἐξόδου τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ πῶς τὴν ψυχή μας τὴν πρϋπαντοῦν στὸν ἀέρα αὐτὸν οἱ ἀρχὲς, οἱ ἐξουσίες καὶ οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, χωρίζοντάς την καὶ τραβώντας την ἡ κάθε μία στὸν ἑαυτό της, ἀναλόγως μὲ τὴν κακὴ οἰκειότητα ποὺ ἀνέπτυξε ἡ ψυχή μας μὲ αὐτές, δουλεύοντας σὲ κάποιο πάθος.

-Ἂς βάλουμε καλὰ στὸ νοῦ μας τὴ φρικτὴ ὥρα ποὺ θὰ ἀπολογηθοῦμε σὲ ἐκεῖνο τὸ φοβερὸ καὶ φρικτὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ὅλες οἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ὅσοι κτίσθηκαν ἀπὸ καταβολῆς τοῦ κόσμου, θὰ παρακολουθοῦν καὶ θὰ γνωρίσουν λεπτομερῶς ὅλες τὶς πράξεις μας, μέχρι ἀκόμη τῶν ἁπλῶν καὶ φαινομενικὰ ἀθώων σκέψεων..."

Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐπιστολὴ ΚΔ΄, Πρὸς Κωνσταντῖνον Σακελλάριον,  Φιλοκαλία, Ε.Π.Ε. τ. 15Β, σελ. 380-384

[ρωμηός]

«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς ἐγὼ ὁ δέσμιος ἐν Κυρίῳ ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθητε, μετὰ πάσης ταπεινοφροσύνης καὶ πραότητος, μετὰ μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ...» (Πρός Ἐφεσίους, δ΄, 1-2)

Μετάφραση:
«Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν, ἐγὼ ὁ ὁποῖος εἶμαι φυλακισμένος διὰ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, νὰ πολιτευθῆτε κατὰ τρόπον ἄξιον τῆς ὑψηλῆς κλήσεως, εἰς τὴν ὁποίαν προσεκλήθητε ἀπὸ τὸν Θεόν. Σᾶς παρακαλῶ δὲ νὰ πολιτευθῆτε μὲ πᾶσαν ταπεινοφροσύνην καὶ πραότητα, μὲ μεγαλόψυχον ὑπομονήν, ἀνεχόμενοι διὰ τῆς ἀγάπης ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τὰ ἐλαττώματα».

Σχόλιο καθηγητοῦ Παναγιώτου Τρεμπέλα:

«Ὠνομάσθημεν Χριστιανοί. Ὀφείλομεν νὰ ἀνταποκριθῶμεν εἰς τὴν ὀνομασίαν μας ταύτην ζῶντες ὡς Χριστιανοί. Ἐκλήθημεν εἰς τὴν βασιλείαν καὶ δόξαν τοῦ Θεοῦ. Πρέπει, λοιπόν, τὴν βασιλείαν ταύτην νὰ σκεπτώμεθα καὶ νὰ συμπεριφερώμεθα ὡς κληρονόμοι ταύτης. Ὀφείλομεν ὄχι ἁπλῶς νὰ ὁμολογῶμεν τὴν χριστιανικὴν θρησκείαν, ἀλλὰ νὰ ζῶμεν αὐτήν... Ὄχι νὰ εἴμεθα Χριστιανοὶ μόνον κατὰ τὰς Κυριακὰς ἢ μόνον ὅταν προσερχώμεθα εἰς τράπεζαν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καθ' ἑκάστην ἡμέραν καὶ εἰς οἱονδήποτε τόπον. Ὀφείλομεν νὰ ζῶμεν ὡς πρόσωπα, τὰ ὁποῖα πρόκειται ἐντὸς ὀλίγου, ἴσως καὶ σήμερον, ἴσως αὔριον, νὰ κληθῶμεν εἰς τοὺς οὐρανούς, ὅπως ἐγκατασταθῶμεν εἰς τὴν ἡτοιμασμένην ἐκεῖ κληρονομίαν μας. Ἄνθρωπος αἰσθανόμενος τοῦτο δὲν θὰ προσκολλᾶται εἰς τὴν γῆν ὡς εἰς μόνιμον πατρίδα του, οὔτε θὰ θεωρεῖ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ὡς ἐγκλείοντα ὑψίστην ἀξίαν. Ἄνθρωπος αἰσθανόμενος, ὅτι αὔριον ἴσως θὰ εἶναι εἰς τοὺς οὐρανούς, θὰ αἰσθάνεται συγχρόνως, ὅτι ὀφείλει νὰ εἶναι ἅγιος...

Δὲν περιπατοῦμεν λοιπὸν ἀξίως τῆς κλήσεώς μας ἐὰν δὲν εἴμεθα ταπεινόφρονες καὶ πρᾶοι... Εὑρίσκομεν τόσον πολλὰ εἰς ἑαυτοὺς, διὰ τὰ ὁποῖα δυσκόλως θὰ εἴμεθα ἄξιοι συγχωρήσεως καὶ συγγνώμης, ὥστε δὲν θὰ ἐδικαιολογούμεθα κατ' οὐδένα λόγον, ἐὰν εὑρίσκωμεν ἀναξίους συγγνώμης τοὺς ὁπωσδήποτε ἀδικήσαντας ἡμᾶς...

Ἐνδέχεται νὰ ἔχῃ ἰδιοσυγκρασίαν διάφορον τῆς ἰδικῆς μας. Ἴσως ἔχει συνηθείας καὶ ἕξεις, ποὺ δὲν ἀρέσκουν εἰς ἡμᾶς... Καὶ συμβαίνει νὰ εἶναι φίλος μας, συνάδελφός μας, συνεργάτης μας, σύνοικός μας. Τι θὰ γίνῃ; Καὶ ἐὰν συμβῇ νὰ εἶναι σύντροφός μας ἰσόβιος;... Τι θὰ ἐπακολουθήσῃ, ἐὰν ὁ σύζυγος καὶ ἡ σύζυγος μεγαλοποιοῦν ἑκάτερος τὰς ἀτελείας των καὶ εὑρίσκει ἕκαστος εἰς τὸν ἄλλον πολλὰ ἐξ ἐκείνων, ἅτινα δύνανται νὰ γεμίσουν ἀπὸ πικρίαν τὴν ζωήν; Ἀπαραιτήτως ὅλοι μας πρέπει νὰ μάθωμεν, ὅπως ἀνεχόμεθα ἀλλήλων. Δὲν ἀναστρεφώμεθα καὶ δὲν συζῶμεν μὲ ἀγγέλους. Οὔτε εὑρισκόμεθα ἐν κοινωνίᾳ ἁγίων. Καὶ ἡμεῖς εἴμεθα ἀτελεῖς καὶ ἐκείνοι...

Οὐ μόνον διὰ τῶν μεγάλων πράξεων καὶ τῶν μεγάλων παθημάτων, οἷα ὑπέστησαν οἱ μεγαλομάρτυρες, κατορθοῦται τὸ ἀγαθόν, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν καθημερινῶν καὶ ἀφανῶν ἀρετῶν, διὰ τῆς ὑπομονῆς, διὰ τῆς πραότητος, διὰ τῆς ἀνοχῆς τοῦ συζύγου, τῆς συζύγου, τοῦ πατρός, τῆς μητρός, τοῦ ἀδελφοῦ, τῆς ἀδελφῆς, τοῦ φίλου, τοῦ γείτονος, τοῦ γνωστοῦ κτίζεται τὸ οἰκοδόμημα τῆς ἁγιότητος...».


(Παναγιώτου Τρεμπέλα, Ὑπόμνημα εἰς τὰς Ἐπιστολὰς τῆς Καινῆς Διαθήκης, τόμος 2ος, σελ. 119-120).

[ρωμηός]

«Πλουτάρχου: Ἅπαντα δόκει ποιεῖν, ὡς μηδένα λήσων. Καὶ γὰρ ἂν παραυτίκα κρύψῃς, ὕστερον ὀφθήσῃ»

«Νὰ κάνεις τὰ πάντα πιστεύοντας ὅτι δὲν θὰ ξεφύγεις τὴν προσοχὴ κανενός. Γιατί, ἂν τὸ κρύψεις προσωρινά, ἀργότερα θὰ φανερωθεῖ»

Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ,  Κεφάλαια Θεολογικά, ἤτοι Ἐκλογαὶ ἐκ διαφόρων βιβλίων τῶν τε καθ' ἡμᾶς καὶ τῶν θύραθεν, Λόγος Α΄ Περὶ βίου ἀρετῆς καὶ κακίας, Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία τ. 15Ε, σελ. 18

[ρωμηός]

«Μουσωνίου: Οὐκ ἔστι τὴν ἐνεστηκυῖαν ἡμέραν καλῶς βιῶναι, μὴ προθέμενον αὐτὴν ὡς ἐσχάτην βιῶσαι.»

«Τοῦ Μουσωνίου: Δὲν γίνεται νὰ ζήσεις καλὰ καὶ ὅπως πρέπει τὴν παροῦσα ἡμέρα, ἂν δὲν ἔχεις τὴν πρόθεση νὰ τὴν ζήσεις σὰν νὰ εἶναι ἡ τελευταία σου.»


(Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ,  Κεφάλαια Θεολογικά, ἤτοι Ἐκλογαὶ ἐκ διαφόρων βιβλίων τῶν τε καθ' ἡμᾶς καὶ τῶν θύραθεν, Λόγος ΛΣΤ΄ Περὶ θανάτου, Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία τ. 15Ε, σελ. 292).