Ζοῦμε στὸν αἰῶνα τῆς προδοσίας. Προδίδει ἡ ζωὴ μὲ τὴν φθορὰ, ἡ φυλὴ, τὸ ἔθνος, τὸ κράτος ποὺ μᾶς περιχαρακώνει, ἡ κοινωνία μὲ τὸν ἀνθρωποκεντρισμό της, οἱ θεσμοὶ μὲ τὴν ὑποκρισία τους καὶ τὴν ἐπιλεκτικότητὰ τους, ἡ ψευδεπίγραφη ἱστορία, ἡ παιδεία.. διὰ τῆς βίας μάθηση, οἱ διδάσκαλοι σκληροὶ χωρὶς ἀγάπη, οἱ γονείς μὲ τὴν ἀπελπιστικὴ προσπάθεια νὰ ζήσουμε καὶ νὰ πετύχουμε τὰ πάντα σὲ πλῆθος, οἱ φίλοι μὲ τὴν συνενοχή στὰ ἐγκλήματα ποὺ ὑπέστησαν κι αὐτοὶ μαζὶ μὲ μᾶς, οἱ «ἀγάπες» ποὺ ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν, ἡ καθημερινὴ διαδρομή ποὺ δὲν ἀλλάζει προδίδει καὶ τὸν ἴδιο τὸν κόσμο ποὺ εἶναι καινούργιος κάθε μέρα... Παντοῦ προδοσία, ἀκόμα καὶ στὰ ἀνώτερα!
Καὶ φεύγεις προδομένος νὰ πᾶς νὰ βρεῖς μιὰ λευτεριὰ. Μὰ ὅπου κι ἄν πᾶς τὴν προδοσία ξαναβρίσκεις. Καὶ ξαναφεύγεις, καὶ ἀσταμάτητα λές πὼς θὰ φεύγεις, θὰ φεύγεις, θὰ φεύγεις μέχρι νὰ φύγεις γιὰ τὸ μεγάλο ταξείδι ποὺ θὰ σὲ ἐλευθερώσει. Καὶ τὸτε ἄξαφνα βλέπεις πὼς Προδομένος σταυρώθηκε καὶ πέρασε μέσα ἀπό τὸ θάνατο. Καὶ γίνεται ἀμέσως ἡ φυγὴ σου προδοσία καὶ ἐσὺ προδότης ἀπό προδομένος.
Τὶ συμφορὰ ἐνῶ εἶσαι καμωμένος γιὰ τὰ ὡραῖα καὶ μεγάλα ἔργα,
Καὶ τί φρικτὴ ἡ μέρα ποὺ ἀφέθηκες κ᾿ ἐνδίδεις καὶ φεύγεις ὁδοιπόρος γιὰ τὰ Σούσα..
Πολὺ ἐπίκαιρο κύριε Σταῦρο τὸ ποίημα τοῦ Καβάφη, τώρα ποὺ ἡ προδοσία εἶναι παντοῦ μέσα κι ἔξω ἀπ᾽ τὸν ἄνθρωπο καὶ ἀπό τὰ τείχη... Εἶναι ἡ ὥρα ποὺ ὅλοι θὰ δοῦμε ὅτι ὑπάρχει Κάποιος ποὺ ἐνῶ τὸν προδίδουμε,Ἐκεῖνος δὲν θὰ μᾶς προδώσει ποτέ!
