...δέξαι με, ὡς τὸν Ἄσωτον Υἱόν, καὶ σώσόν με.

Started by Ἰωάννης, 24 September, 2010, 09:58:53 PM

Previous topic - Next topic

Ἰωάννης

[font size=3]                                                                    Ἀπόστιχα
                                                           Ἰδιόμελον τοῦ Τριωδίου
                                                                  Ἦχος πλ. δ\'

Χαλινοὺς ἀποπτύσας τοὺς πατρικούς, ἀστάτω φρενί, τοὶς κτηνώδεσι τῆς ἁμαρτίας, λογισμοὶς συνέζησα, ὅλον μου τὸν βίον δαπανήσας ἀσώτως, ὁ τάλας ἐγώ, τροφῆς δὲ λειπόμενος, βεβαιούσης καρδίαν, πρὸς καιρὸν λιπαίνουσαν, ἡδονὴν ἐσιτούμην. Ἀλλὰ Πάτερ ἀγαθέ, μὴ κλείσης μοὶ τὰ φιλάνθρωπα σπλάγχνα, ἀλλ\' ἀνοίξας δέξαι με, ὡς τὸν Ἄσωτον Υἱόν, καὶ σώσόν με.



         Toν καταπληκτικόν αυτόν ύμνον του Τριωδίου ερμηνεύει ένας εκ των κορυφαίων σήμερα  ο Άρχων Υμνωδός της Μεγάλης Του Χριστού Εκκλησίας κ. Γεώργιος Χατζηχρόνογλου! Τα λόγια είναι περιττά για το νόημα του ύμνου αυτού! Αρκεί μόνον να τον διαβάσετε από πάνω και να ακούσετε πως εκτελείται έτσι ώστε να αποδοθεί το νοημά του![/fonts]

                                                         

Ἰωάννης

[font size=3]                                 Κατανυκτικά εσπέρια στιχηρά τριωδίου πλαγίου του πρώτου.

  Κύριε ἁμαρτάνων οὐ παύομαι, φιλανθρωπίας ἀξιούμενος οὐ γινώσκω, νίκησόν μου τὴν πώρωσιν, μόνε Ἀγαθέ, καὶ ἐλέησόν με.

  Κύριε, καὶ τὸν φόβον σου πτοοῦμαι, καὶ τὸ πονηρὸν ποιεῖν οὐ παύομαι, τίς ἐν δικαστηρίῳ τὸν δικαστὴν οὐ πτοεῖται; ἢ τὶς ἰαθῆναι βουλόμενος, τὸν ἰατρὸν παροργίζει ὡς κᾀγώ; Μακρόθυμε Κύριε, ἐπὶ τῇ ἀσθενείᾳ μου σπλαγχνίσθητι, καὶ ἐλέησόν με.

  Οἴμοι! τὶ ὁμοιώθην ἐγώ, τῇ ἀκάρπῳ συκῇ, καὶ πτοοῦμαι τὴν κατάραν σὺν τῇ ἐκκοπῇ, ἀλλ\' ἐπουράνιε γεωργὲ Χριστὲ ὁ Θεός, τὴν χερσωθεῖσάν μου ψυχήν, καρποφόρον ἀνάδειξον, καὶ ὡς τὸν ἄσωτον Υἱόν, δέξαι με καὶ ἐλέησόν με.
[/fonts]

[font size=3]Σχόλια νομίζω δεν χρειάζονται! Μόνον δάκρυα εκχέονται αφθόνως άμα τω ακούσματι τοιούτων λόγων μετά τοιαύτης θείας μελωδίας![/fonts]

                                             

Iaspis

Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά. (Πραξ. δ\', 32-33)