Ἐντάξει Ξένια, δείχνεις νὰ τὰ γνωρίζεις ὅλα γιὰ μένα! Καὶ τὴν εὐκολία ποὺ διέπει τὴν ζωὴ μου , καὶ τὸ ὅτι δὲν ἒχω τὴν δυνατὀτητα νὰ ἐκτιμήσω τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ συνανθρώποι μου, καὶ νὰ τοὺς συμπαρασταθῶ ἐπικοινωνόντας προσωπικὰ μαζί τους!
Δὲν τὸ θέλω, κάπως... ἒχει προκύψει....
Ἳσως νὰ φταίνε καὶ οἱ ἐπιλογὲς ποὺ ἐλεύθερα ἒχω κάνει στὴν ζωὴ μου, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι μᾶλλον ποτὲ δὲν στερήθηκα κάτι ἀπὸ τὰ λεγόμενα «ἀναγκαῖα» (φαγητὸ, στέγη, ....οξυγόνο!) ὥστε νὰ ἐνεργοποιηθεῖ σὲ μένα ὁ προβληματισμὸς καὶ τὸ εἰλικρινὲς ἐνδιαφέρον πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Μᾶλλον δὲν ἒχω αἰσθανθεῖ κάτι τέτοιο , καὶ παρότι ἐνίοτε πασχίζω νὰ κάνω πράγματα γιὰ τοὺς ἂλλους, καὶ νὰ ἐχω μία ἐναρμονισμένη σχέση μὲ τὸ περιβάλλον καὶ τὸν συνάνθρωπο, στὴν οὐσία δὲν καταφέρνω νὰ ξεφύγω πράγματι ἀπὸ τὸν ἀποκλεισμὸ ποὺ μὲ ἒχει αἰχμαλωτίσει! Ἳσως βέβαια νὰ φταίη καὶ κάτι ἂλλο...Ποιὸς ξέρει....!
Ὑπῆρξαν ἂνθρωποι ποὺ τὸ ἀναγνώρισαν αὐτὸ σὲ μένα, καὶ ἂλλοι ποὺ δὲν τὸ ἀναγνώρισαν, κάνοντὰς με νὰ διερωτώμαι ἀπὸ τὴν μιὰ, γιὰ τὸ πιὸ εἶναι τὸ κριτήριο ποὺ μπορεῖ νὰ ἀναγνωρίζει τὸν ἀτομισμὸ τοῦ συνανθρώπου, καὶ ἀπὸ τὴν ἂλλη ἐὰν ἡ ἒλλειψη αὐτοῦ τοῦ κριτηρίου ἢ κάποιο ἂλλο χαρακτηριστικὸ τέλος πάντων, εἶναι αὐτὸ ποὺ προσπερνᾶ τὸν ἀτομισμὸ τοῦ ἀδελφοῦ!
Σὲ ἕνα ὁριστικὸ καὶ οὐσιαστικὸ συμπέρασμα δὲν ἒχω κατορθώσει νὰ καταλήξω, διότι τὰ πράγματα εἶναι σὲ ἐξέλιξη... Πάντως ἕνα ἐπιπλέον σημαντικὸ γεγονὸς εἶναι τὸ ὅτι, ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους ποὺ ἀναγνώρισαν τὸν ἀτομισμὸ μου, ὁ ὁποῖος μὲ αἰχμαλωτἰζει, ἂλλοι ἒγιναν ἒξω φρενῶν, καὶ μὲ ἀπέκλεισαν ἀπὸ τὴν ζωὴ τους, καὶ ἂλλοι ἀπλὼς μὲ ἀνέχονται συνεχίζοντας νὰ μὲ συναναστρέφονται ὅσο αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει...
Ἐκεῖνοι δὲ οἱ συνάνθρωποι μου ποὺ δὲν ἐμμένουν στὸν ἀτομισμὸ μου καὶ τὸν προσπερνοῦν, συνεχίζουν νὰ ἐπικοινωνοῦν μαζὶ μου ὥς... περαστικοί! Αὐτοὶ εἶναι οἱ πιὸ ἀγαπητοὶ μου φίλοι καὶ ἀδελφοί! Παρόντες-ἀπόντες βρὲ παιδὶ μου μὲ διαπερνοῦν σὰν ἂγγελοι ἀόρατοι, δὲν ζητοῦν τίποτα ἀπὸ μένα, μὰ καὶ παίρνουν τὰ πάντα. Καὶ εἶναι οἱ μόνοι ξέρεις ποὺ ὑπῆρχαν ἀνέκαθεν στὴν ζωὴ μου (ἀπὸ κούνια ποὺ λέμε...), ἀθέατοι νὰ ἐμφανίζονται, καὶ νὰ θέλεις πάντοτε εὐχαρίστως νὰ τοὺς δεῖς! Καὶ νὰ μὴν σοῦ λείπουν καὶ ποτὲ, παρότι τυχαίνει κάποτε νὰ εἶναι σὲ ἄλλο τόπο! Ἕνα περίεργο πράγμα...Τοὺς ἒχω θέσει σὰν μέτρο γιὰ τὴν πνευματικότητα τοῦ ἀνθρώπου, γιατὶ εἶναι γλυκεὶς καὶ διακριτικοί. Δὲν ξέρω πόσο καλύτερα νὰ τὸ πῶ...Ἂς πῶ ὃτι «προσβάλλουν» μὲ τὴν ἀγάπη τους τὸν ἀτομισμὸ μου, γιατὶ ἐχουν τὸν τρόπο νὰ μένουν πάντα κοντὰ σου, βρὲ παιδὶ μου. Παρόντες ἢ ἀπόντες! Βέβαια εἶναι λίγοι...ὅμως καὶ ἕνας τέτοιος φθάνει γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν ἐλπίδα!
Τὸ ἐλάχιστο ποὺ κατανοῶ εἶναι ὅτι: εἲτε σκοντάφτουμε πάνω στὸν συνάνθρωπο, εἴτε διαπερνοῦμε μέσα ἀπὸ αὐτόν!
Τὶ ἂλλο νὰ πῶ δὲν ἒχω! Κι αὐτὰ βέβαια ποὺ εἶπα εἶναι ἲσως περιττὰ, ὅμως τὰ εἶπα διότι μὲ ἐνέπνευσε ὁ τίτλος ποὺ ἒδωσες (;) στὸ τόπικ (Ἢ μήπως τὸν ἒδωσε ὁ κύριος Σταῦρος; )!
«Ἡ ἐπικοινωνία στὴν Συνευωχία». Ἀντιστρέφεται κιόλας ὀλοκληρώνοντας τὴν περιπέτειὰ μας: «Ἡ συνευωχία στὴν Ἐπικοινωνία»
Θὰ σοὺ ζητήσω συγγνώμη Ξένια, καὶ θὰ προσπαθήσω στὸ μέλλον νὰ μὴν σὲ προκαλλῶ!
Νὰ εὒχεσαι καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Κύριο ἀκόμα καὶ γιὰ τὶς κακουχίες τῆς ζωῆς σου (κυρίως ἲσως γι αὐτὲς!).
