Μετα...Βατοπαιδινα...

[staboz]

ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Tα χρόνια που υπήρχε στα παιδιά ο φόβος των γονιών και το σέβας στον πατέρα, τα παιδιά συντρόφευαν τον πατέρα στον μόχθο της ημέρας

-Σε είδα, Σωτήρη, στην βάρκα με τον πατέρα σου. Τον βοηθούσες στο ψάρεμα; -΄Οχι, συντροφιά του κρατούσα.
Υπάρχει μια εικόνα -δεν γνωρίζω τον ζωγράφο-πάντως εκφράζει την εποχή για την οποία λαλούμε. Παριστάνεται ο άγιος Ιωσήφ ο μνήστορας στο εργαστήρι του να ιδρωκοπά στο πριόνισμα των ξύλων και ο Χριστός μας πασιχαρής να τον συντροφεύει. Παιδί κι εγώ της ευλογημένης εκείνης εποχής, δεν άφηνα ποτέ τον πατέρα μου μόνο στην σπορά, στο θέρος, στο αλώνισμα και τον τρυγητό.
Τώρα, που τα πάνω ήρθανε κάτω και ποδοπατούνται σαν φθινοπωριάτικα φύλλα, άλλαξε η τάξις και οι γονείς συντροφεύουν τα παιδιά στις αθλοπαιδιές. -Για πού τέτοια ώρα; -Πάω το παιδί στο Κολυμβητήριο.
Τότε γράφαμε τα παιδιά για τον πατέρα. Τώρα ο πατέρας για τα παιδιά.
θα ήτανε Μάιος του 1953. Ο πατέρας θέριζε σ\' ένα καμποχώραφο του νησιού. Κι εγώ μικρό παιδί, σαν την Ρουθ στον αγρό του Βοόζ, μάζευα πίσω τις σταροκεφαλές που ξέφευγαν από το χειρόβολο του πατέρα μου. Αφού μεσουράνησε ο ήλιος, ένας πατέρας από το διπλανό χωράφι φώναξε με γιγαντιαία φωνή στο παιδί του -Ήλιου βγάλσιμο, ήλιου βγάλσιμο, ήλιου βγάλσιμο. Και έτρεχε στο μαγγανοπήγαδο. -Πατέρα τι συμβαίνει; -Φαίνεται έστειλε το παιδί για νερό και κάποια δενδρογαλιά, που φώλευε στου πηγαδιού την άκρη, άρχισε να κτυπά το παιδί με τινάγματα στον αέρα. -Και τι είναι το «ήλιου βγάλσιμο»; -Αν το παιδί τρέξει προς τον ήλιο, το φίδι θαμπώνεται και θα πάψει να το κτυπά.
Αυτό το μυστικό δεν το ξεύρομε, δεν το μάθαμε, δεν το προσέξαμε στο Ευαγγέλιο, και μας κτυπά ο όφις ο αρχαίος κατά πρόσωπον, και προσπαθούμε να τον θαμπώσουμε με τις ψευτοευλάβειές μας και τις φθηνές καλές μας πράξεις, και όχι με το φως του νοητού ήλιου της δικαιοσύνης. Βάζουμε μπροστά στα μάτια του διαβόλου τόσο αστεία πράγματα, για να του περιορίσουμε την ορμή, πού και ό Ίδιος σκα στα γέλια, μας λυπάται και μας αφήνει για άλλη φορά. Δυστυχώς οι ρασοφόροι αντλούμε δύναμη και δικαιώματα όχι από την άγια άσκηση, άλλα από τα αξιώματα που μας έδωσε η Εκκλησία.
Κάποιος Επίσκοπος, εισερχόμενος στον Ναό του αγίου Γερασίμου στην Κεφαλονιά ήκουσε τις φωνές δαιμονισμένης κόρης. Πηγαίνοντας μπροστά της, είπε: «Εν ονόματι του Ιησού του Ναζωραίου, έξελθε πνεύμα ακάθαρτον». Και του απήντησε: -Σκάσε, βλάκα. Εσύ ποτέ δεν μ\' έδιωξες από την καρδιά σου και θα με βγάλεις από αυτήν, στην όποια είκοσι χρόνια κατοικώ;

Στην εποχή μας η Εκκλησία προβάλλει κάποιους Μητροπολίτες για μεγάλους θεολόγους και μάλιστα απαιτεί να στοιχούμε και να αναπαυόμαστε στην διδασκαλία τους, ενώ η ζωή τους είναι σαν την μούργα, που κατακάθεται στο βαρέλι και ανεβάζει την οξύτητα του λαδιού. Οι Ιεράρχες στην Εκκλησία ήταν πρώτα Άγιοι και μετά Πατέρες και Διδάσκαλοι. Και εμείς οι δύστυχοι μοναχοί γυρνάμε στον κόσμο μ\' έναν ντορβά στην πλάτη και πουλάμε την πιο φθηνή αγιότητα.

Αλλά -δόξα τω Θεώ- φύσηξε λίβας εξ Αθηνών και μας σάρωσε, μας καθάρισε, όπως ο άνεμος το σιτάρι από τα άχυρα. Αναπάντεχο καλό μας βρίσκει. Πίστεψαν οι δημοσιογράφοι πως λερωθήκαμε από τον φόβο μας. Τουναντίον πλυθήκαμε και υπέρ χιόνα λευκανθήκαμε.
Φύσηξε άνεμος και από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντος και έσεισε τα δένδρα του Αθωνικού δρυμού, τα υψηλόκορμα και υψηλόφρονα. Όσα ήταν επιπολαιόρριζα σκιάχτηκαν την δύναμη του άνεμου. Τα βαθύρριζα έμειναν απτόητα.
Οι εχθροί σήμερα της Εκκλησίας δεν είναι ούτε οι ταλαίπωροι δημοσιογράφοι ούτε οι άθεοι, άλλ\' οι τάχατες ευλαβείς, και οι λεγόμενοι θρησκευτικοί.
Και ας έρθουμε πιό κοντά στα δικά μας. Οι δυσκολίες μας στα Μοναστήρια είναι από τους ευλαβείς γονείς. Αν έρθη παιδί στο Μοναστήρι από ευσεβή οικογένεια, τότε θα δείτε μπόρες και καταιγίδες πού θα επιπέσουν στον ηγούμενο και τους μοναχούς. Ο λαός λέγει «Πάρ\' του ο,τι αγαπά και θα δεις ποιος είναι». Αυτό το βιώνουμε πέρα για πέρα αληθινά στην θυσία του Αβραάμ. Αυτές τις μέρες υιός χριστιανικής οικογένειας, και μάλιστα αγωνιζομένης δεινώς για την κάθαρση της Εκκλησίας, εξέφρασε την επιθυμία να εξέλθει του κόσμου και να στοιχηθεί στις τάξεις των μοναχών. Κυριολεκτικά με έστησαν στην μπούκα του κανονιού. Θεώρησαν τον μοναχό κακό κατάντημα και όχι καταξίωση και ευλογία Θεού.

Εμείς, αδελφοί μου, έχουμε ανάγκη αποτάξεως του σατανά και συντάξεως με τον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό. Εμείς, που χάσαμε την ταπείνωση και ζητούμε την αξιοπρέπεια. Εμείς, που φτιάχνουμε άγιους εκεί που ούτε ίχνος αγιότητος υπάρχει, για να κρυφτούμε από πίσω τους όπως οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο.

-Εγώ, καυχησιολογώντας λέγουμε, έχω Γέροντα τον τάδε προορατικό πατέρα. Και επαναπαυόμαστε.
Θέλουμε Μοναστήρια και άγιους κληρικούς, αλλ\' όχι από τα παιδιά μας, όχι από την δική μας φυτεία. Η κρίσις του κόσμου και της Εκκλησίας είναι από τους ευλαβείς και από μας τους κληρικούς και μοναχούς. Είναι ανάγκη να ανασυνταχθούμε οι Χριστιανοί, αλλιώς το κακό από μας θα προέλθει στον κόσμο.

Όχι άλλο πίσω από ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους, αλλά μετάνοια και προσανατολισμό στο βγάλσιμο του ήλιου, να θαμπώσει την δενδρογαλιά που κονεύει στα καντούνια του κόσμου.


Αρχ. Γρηγορίου ηγουμένου της Ι. Μονής Δοχειαρείου

Δημοσιεύτηκε στη Χρ. Σπίθα Ιανουαρίου 2009

πηγή:http://athos.forumup.gr/viewtopic.php?t=2460&highlight=&mforum=athos

[Iaspis]

«Ήλιου βγάλσιμο, ήλιου βγάλσιμο!»
«μετάνοια και προσανατολισμό στο βγάλσιμο του ήλιου, να θαμπώσει την δενδρογαλιά που κονεύει στα καντούνια του κόσμου.»

Ωραίο κείμενο, πράγματι!

Ευχαριστούμε κ. Σταύρο!

[Ξένια]

Το κείμενο είναι πραγματικά υπέροχο και αληθινό..
Απλώς, έχω κουραστεί να σκέφτομαι πως σε όλη μου τη ζωή
θα συνεχιστεί αυτό που ήδη γίνεται...
Πολλές φορές κάποιος επαινείται και κάποιος κατηγορείται.
Μερικές φορές κατηγορούνται κάποιοι που τους λέμε άθεους ...
Κάποιες άλλες κατηγορούνται κάποιοι που τους λέμε φανατικούς...
Και πάντα βλέπω τον εαυτό μου να βρίσκεται στη μέση, και να μην του αρέσει να
λένε ούτε για τους μεν ούτε για τους δε...
Ξέρω πως όλοι οι \"σκουλαρικάδες\" δεν είναι ίδιοι...
Και ξέρω πως και όλοι οι \"Μητροπολίτες\" δεν είναι ίδιοι...
Ξέρω ότι και από τις δύο κατηγορίες υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν λάθη,
αλλά εκείνο που που με έχει  κουράσει είναι το να προσπαθεί κανείς να πείσει κάθε φορά ότι
κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή..να δικαιολογήσει...να δώσει ελαφρυντικά...
Πήρα αφορμή από το όμορφο κείμενο για να πω αυτά τα λίγα που ίσως ξέφυγαν πολύ από το θέμα.

[petros]

Ο Μεσογαίας Νικόλαος για την υπόθεση Βατοπαιδίου

Μια σημαντική ομιλία πραγματοποίησε πριν λίγες μέρες ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, στην αίθουσα της Αρχαιολογικής Εταιρείας, όπου μίλησε με θέμα «Το Άγιον Όρος πέραν από τα σκάνδαλα».

Στην ομιλία του ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στο θέμα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου τονίζοντας τα κάτωθι:

«Και στις μέρες μας, εδώ και δεκαπέντε μήνες, συγκλονίζεται η πατρίδα μας από έντονο σκανδαλισμό που προκλήθηκε από συναλλαγές της Μονής Βατοπαιδίου με το Δημόσιο.

Εξ αιτίας αυτών των σκανδάλων, αμφισβητήθηκε η ισχύς των ιστορικών προνομίων και ιδιοκτησιακών τίτλων του Όρους, επανήλθε η δυσοσμία της δημόσιας και γενικευμένης διαστροφής των θεσμών, έχασαν τις θέσεις τους κορυφαίοι υπουργοί και συμπαρέσυραν σε ελεύθερη πτώση μία καθ' όλα σταθερή κυβερνητική πορεία, άλλαξε απρόβλεπτα το πολιτικό σκηνικό στον τόπο μας∙ απαξιώθηκε κάθε έννοια ιερού και οσίου, κυριάρχησε η καχυποψία και η απελπισία, σχόλια και συζητήσεις συνετάραξαν ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο, ονόματα μοναχών και ιερών μονών πλειοδότησαν σε καυστικά άρθρα, σε σκληρές ειρωνείες, σε άνευ προηγουμένου σαρκαστικά δημοσιεύματα, σε γελοιογραφίες, σε καρναβαλικές παρελάσεις, ταυτίστηκαν με τις υπόγειες μεθοδεύσεις, η δε λέξη Βατοπαίδι έγινε συνώνυμη με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Η Εκκλησία παρουσιάστηκε ως κρυσφύγετο της ανομίας και η αγιότητα ως η μεγαλύτερη απάτη.

Λογικά, η ζημιά που προκάλεσε η υπόθεση Βατοπαιδίου και στην Εκκλησία και στο Έθνος και στον κοινωνικό βίο, έχει λάβει διαστάσεις γενικευμένης θεσμικής καταστροφής.

Ο τραυματισμός του δέους μας προς το Όρος έχει συμπτώματα και συνέπειες απροσμέτρητου μεγέθους, καθώς άφησε πίσω του την πικρή γεύση μιας απροσδόκητης πνευματικής προδοσίας. Κανείς δεν φαντάστηκε πως η δόξα και τιμή μπορούσε να υποκρύπτει αισχύνη και ντροπή. Φάνηκε να γκρεμίζεται και το τελευταίο οχυρό των αξιών και του ήθους. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε!

Η διαχείριση της πληροφόρησης επέβαλε μια κατευθυνόμενη λογική που μεγένθυνε και αναπαρήγαγε το σκάνδαλο, ταυτόχρονα δε απαγόρευε την ελεύθερη σκέψη και τη δικαιοκρισία.

Στην ουσία προκαταλήφθηκε η απόφαση της δικαιοσύνης, φανερώθηκε η ατολμία και η έλλειψη κυβερνητικής και πολιτικής ευφυΐας, αντικαταστάθηκε η τιμή του αγιορείτη με την καχυποψία και τον εμπαιγμό. Η Εκκλησία ξαναμπήκε στο στόχαστρο της σκληρής κριτικής και ξιφούλκησε η αμφισβήτηση της καθαρής πίστης και ζωής με πρωτοφανή κοινωνική αποδοχή.

Η ελάχιστη πλέον εναπομείνασα περιουσία της χαρακτηρίζεται δημόσια ως «αμύθητη» για να εξάπτει τη φαντασία των καχύποπτων.

Τα δεσμευμένα ευάριθμα ακίνητά της βαπτίζονται «φιλέτα», για να ερεθίζονται οι δύσπιστοι. Ήδη κατασκευάστηκε μια λογική, όπου οι Μητροπολίτες, για να μπορούν να μιλούν, θα πρέπει να φορούν μόνον σχισμένα ράσα και μπαλωμένα παπούτσια, να τρέφονται μόνο με κονσέρβες και περισσεύματα, να κυκλοφορούν μόνο με αυτοκίνητα για απόσυρση, να διαμένουν μόνο σε ερείπια, να καταργήσουν τα παγκάρια και τους εράνους, αλλά να δίνουν παντού και πάντοτε και σε όλους.

Μόλις προχθές κατηγορήθηκε ο ηγούμενος του Βατοπαιδίου και αναγκάστηκε να δώσει δημόσιες εξηγήσεις, γιατί, λένε, χρησιμοποίησε έξι φορές τη λέμβο του Λιμενικού (!) Όλα αυτά αναπαράγονται από το «σκάνδαλο του Βατοπαιδίου». Ο αποδέκτης της αδικίας ταυτίζεται με τον αίτιο της σκανδαλολογίας.

Βροντερά όμως ερωτήματα επιμένουν να ανακυκλώνονται αναπάντητα: Πως μπορεί μια αγιορείτικη Μονή να εμπλέκεται σε απίστευτου ύψους οικονομικές συναλλαγές; Γιατί οι γνωριμίες και οι διασυνδέσεις της να οδηγούν σε συμφωνίες άγνωστες στην ιερά Κοινότητα, οι δε καρποί των συναλλαγών της να αποκρύπτονται από τους φορείς των άμεσα ενδιαφερομέ νων τοπικών κοινωνιών;

Πως μπορούν να συνδυαστούν οι πλεονεκτικές τάσεις των μοναχών με το ευαγγελικό κήρυγμα περί αυταρκείας και φιλοπτωχίας; Γιατί, μάλιστα σε μια περίοδο παγκόσμιας οικονομικής στενότητος, να ευνοείται σκανδαλωδώς μια εστία αυταπάρνησης και περιφρόνησης των υλικών αγαθών;

Πως είναι δυνατόν μοναχοί που ομολογούν ως κύριο έργο την προσευχή και στηρίζονται στην άνευ όρων αποταγή των εγκοσμίων, να δικαιολογούν τις οικονομικές επιδιώξεις τους, προφασιζόμενοι προγραμματισμούς μεγάλων έργων κοινωνικής πρόνοιας και σχεδιασμούς πολυμέριμνων πρωτοβουλιών και δράσεων;

Γιατί ενώ επιμένουν στο άβατο του Όρους για τους άλλους δεν επιλέγουν το άβατο του κόσμου για τους ίδιους;

Από την άλλη μεριά, μπροστά μας ορθώνεται ένα μοναστήρι με ασύλληπτη ιστορική αίγλη, με πρωτοποριακή και σε ελάχιστο χρόνο αριθ μητική και πνευματική αναγέννηση, με υποδειγματική πρωτειά στα έργα αναστηλώσεώς του, με πανθομολογούμενο, εντυπωσιακό, άμεσο και ορατό δια γυμνού οφθαλμού νοικοκύρεμα σε όλες τις πτυχές της ζωής του, με σπάνια και σε μεγάλους αριθμούς φιλοξενία, με παγκόσμιο κύρος και αναγνώριση, με γνωστό τοις πάσι βαρύ και για μοναχικά δεδομένα λατρευτικό και πνευματικό πρόγραμμα, με εμφανώς απλή, ταπεινή και φτωχή ζωή των ίδιων των μοναχών του, με ψηλαφητή χάρι άσχετη από τις διοικητικές επιλογές των λίγων υπευθύνων του. Το βλέπεις και σου προκαλεί θαυμασμό. Το σκέπτεσαι και σε συγκινεί η χάρις του. Η μαρ τυρία του αποκλείεται να μην είναι αυθεντική.

Ρίχνεις μια ματιά στην εικόνα των γεγονότων και των εξελίξεων και απορείς. Θα μπορούσε κάλλιστα αυτό που σήμερα ερμηνεύεται ως ένοχη συμπαιγνία να αποτελούσε συνεργασία αξιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων του με μοναδικό σκοπό την κτιριακή αποκατάστασή του, μάλιστα με τέτοιον τρόπο που καθόλου δεν θα τραυμάτιζε την πτωχεία και την αμεριμνία των μοναχών του.

Το επιχείρημα της σπατάλης των εθνικών πόρων αυτοκαταργείται, όταν αυτοί επενδύονται σε έργα πολιτισμικών υποδομών. Όπως ένα καλό μουσείο αποτελεί επένδυση της κοινωνίας και του πολιτισμού και όχι των υπαλλήλων του, έτσι και η αποκατάσταση του μοναδικού μοναστηριακού μνημείου που ονομάζεται Βατοπαίδι θα μπορούσε να αποτελεί πολιτισμική και πνευματική επένδυση μιας προοδευτικής χώρας στο πλαίσιο μακροχρόνιων τολμηρών πολιτι κων και όχι μικρονοϊκή αξιοποίηση ενός μοναστηριού, που θυσιάζει την ασκητική ζωή των μοναχών στον βωμό της καλοπέρασης, της καλοζωΐας, της μικροφιλοδοξίας και της κοσμικής ματαιοδοξίας είτε ασεβεί βάναυσα στο ιερό σώμα της μοναχικής παραδόσεως, ζωής και διδασκαλίας.

Όποιος επισκέφθηκε το Βατοπαίδι το 1990 δεν ήθελε να το ξαναεπισκεφθεί. Το γνωστό μεγαλείο της ιστορίας του ήταν θαμμένο κάτω από τις σκόνες και τις αράχνες του τότε αποκρουστικού παρόντος του. Μέσα σε λίγα χρόνια η ανακάλυψη των αμυθήτου αξίας θησαυρών του, η καλαίσθητη και κατ' επανάληψιν βραβευμένη αποκατάσταση των παρεκκλησίων, της τράπεζας και των πτερύγων του, η παραδειγματική αξιοποίηση των κειμηλίων και των υποδομών του, η κατασκευή του σκευοφυλακίου, η οργάνωση της σπάνιας βιβλιοθήκης του, η εντυπωσιακή σε ρυθμούς επάνδρωσή του και πάνω απ' όλα η ανάσταση της ζωής και δόξας του είναι αδύνατον να έγιναν από όργανα διαπλοκής, από σκοτεινές φυσιογνωμίες ξένες προς τα βιώματα της πίστεως και οικείες προς τη διαφθορά και την διαστροφή.

Η δόξα και η πρόοδος της Μονής συνδυάστηκε με τη λιτότητα, την ταπείνωση και τη μοναχικότητα των πατέρων της. Όσο και αν αυτό φαίνεται απίστευτο, είναι αληθές. Το Βατοπαίδι της τελευταίας εικοσαετίας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της εποχής μας, που πρέπει οπωσδήποτε να πιστωθεί σε αυτούς που σήμερα σέρνονται στα δικαστήρια.

Ο συνδυασμός αυτών των φοβερών που ακούγονται με αυτά τα θαυμαστά που βλέπουμε αποτελεί άγνωστο μυστήριο που υπερβαίνει τις δικές μας ικανότητες και δυνατότητες. Τη δικαιοσύνη δεν θα την αποδώσουν τα δικαστήρια ούτε οι εξεταστικές επιτροπές αλλά η ιστορία και ο απαράβατος νόμος του Θεού.

Ίσως το Βατοπαίδι να φιλοξένησε άκαιρα την υπερβολική και άδικη για την αλήθεια εύνοια και τιμή τα προγενέστερα χρόνια. Ίσως τώρα να χρειάζεται να υποδεχθεί την επίσης υπερβολική και άδικη για την αλήθεια κρίση και κριτική. Για την αντιμετώπισή τους τότε χρειαζόταν η εύκολη ταπείνωση, τώρα η  δύσκολη, η αγιορείτικη.

Πάντως η εθνική ζημιά που προκλήθηκε από την κατάρρευση του κύρους του Αγίου Όρους ως συμβόλου αναφοράς και ελπίδας στις ψυχές των Ελλήνων και από την αίσθηση της συντριβής και των τελευταίων μεγάλων αξιών είναι πολύ μεγαλύτερη από τις όποιες συνέπειες της προκληθείσης αστάθειας, του τραυματισμού της πολιτικής αξιοπρέπειας και του κλονισμού της θεσμικής αξιοπιστίας, πολύ μεγαλύτερη και από τη ζημιά που υπέστη το ίδιο το Βατοπαίδι.

Πηγή: romfea.gr

[mistral]

Ολα καλα και ολα ωραια!
Το Βατοπαιδι ειναι εκει που ηταν... αλλαθε η κυβερνηση, αλλακθε και ο ηγουμενος (? η οχι; )
Και η ζωη συνεχιζεται ομορφα και ωραια!
Και ζησαν αυτοι καλα και μεις.. ενταξει μωρε τωρα! με μας θ\' ασχολουμαστε;  :lol:

[staboz]

[font size=4]Η σιωπή των ταγών
[/fonts]
Tου Χρηστου Γιανναρα

[font size=3]Η εξεταστική της Βουλής επιτροπή για το Βατοπέδι ανέλαβε να διερευνήσει τις περίεργες οικονομικές συναλλαγές της αγιορείτικης μονής με το ελλαδικό κράτος. Το περίεργο των συναλλαγών έγκειται, κυρίως, σε υπερτιμήσεις της αξίας εδαφικών εκτάσεων ιδιοκτησίας της μονής που ανταλλάχθηκαν με ακίνητα του δημοσίου.

Το θέμα που ειδικότερα ενδιαφέρει την επιτροπή της Βουλής είναι αν, από τους πακτωλούς των χρημάτων, στους οποίους μεταφράστηκαν οι υπερτιμήσεις των βατοπεδινών κτημάτων, επωφελήθηκαν λάθρα κομματικοί μηχανισμοί με τη μεσολάβηση των υπεύθυνων για την ανταλλαγή υπουργών. Είναι γνωστό ότι η εμπορευματοποίηση της πολιτικής (στην Ελλάδα ασύδοτη) απαιτεί ιλιγγιώδη ποσά που μόνο η διαπλοκή των κομμάτων με διεφθαρμένους χρηματοδότες μπορεί να εξασφαλίσει.

Και η μεν εξέλιξη του εξεταστικού έργου που ανέλαβε η επιτροπή της Βουλής, αφήνει μάλλον αδιάφορους εμάς τους πολίτες. Γιατί ξέρουμε ότι οι εξεταστικές επιτροπές δεν εξετάζουν ποτέ το πραγματικό υπό εξέτασιν πρόβλημα, απλώς ψάχνουν αφορμές για να συνεχίζεται ο αλληλοδιασυρμός των «κομμάτων εξουσίας». Ομως, αυτό που μάλλον ενδιαφέρει μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας (στο εσωτερικό και στη διασπορά) είναι ο διεθνής διασυρμός μιας ιστορικής (χιλίων εκατό χρόνων) μονής, αλλά και του αγιορειτικού συνολικά μοναχισμού (με αυθαίρετη γενίκευση των εντυπώσεων), όπως και της παράδοσης, στο σύνολό της, των μεταφυσικών αναζητήσεων και ψηλαφήσεων, μήτρας και άξονα του πολιτισμού των Ελλήνων.

Ο διασυρμός έχει αφορμές άμεσα προκλητικές και σκανδαλώδεις. Πρώτη, η κραυγαλέα ασυνέπεια των θλιβερών αυτών ρασοφόρων, οι δίχως προσχήματα αντιφάσεις τους: Ανθρωποι που εκούσια και αυτοπροαίρετα έκαναν το άλμα να επιλέξουν την ελευθερία της ακτημοσύνης, την ισόβια πτωχεία, να εμφανίζονται ανετότατα προσαρμοσμένοι στους πυρετώδεις ρυθμούς της καθημερινότητας λυκανθρώπων της αγοράς: ατσίδες στα τεχνάσματα της επενδυτικής κερδοσκοπίας, στη φοροδιαφυγή με off shore εταιρείες, μανιακοί στο κυνηγητό του χρήματος, πολυμήχανοι στη διαπλοκή με τον κομματικό υπόκοσμο της πολιτικής.

Δεύτερη χειροπιαστή αφορμή διασυρμού: η επιδεικτική καπηλεία ιερών και οσίων με στόχο και πάλι το χρήμα, την εξουσιαστική ισχύ της εύνοιας των ισχυρών. Της ίδιας μονής θλιβεροί ρασοφόροι να περιφέρουν σε βίλες μεγαλοπλουσίων και αμοραλιστών ηγεμόνων ιερά κειμήλια της αγιορειτικής πολιτείας, να τα εξευτελίζουν σαν να πρόκειται για φετίχ μιας πρωτόγονης μαγικής θρησκευτικότητας, χρυσοπουλημένη τροφή στην απροσχημάτιστα ωμή, ενορμητική (των ενστίκτων) θρησκοληψία. Ολοφάνερα άσχετοι οι ρασοφόροι με το εκκλησιαστικό γεγονός, έμπρακτα αποκομμένοι από το σώμα της Εκκλησίας, τη γλώσσα - έκφραση, το ήθος και τις στοχεύσεις του εκκλησιαστικού αθλήματος, προσπαθούν με το χρήμα τους να εξαγοράσουν την ανοχή ή και την εύνοια Πατριαρχείων, να επιβάλουν τις προτιμήσεις τους σε εκλογές προκαθημένων αυτοκέφαλων Εκκλησιών, να επηρεάσουν τον πολιτικό βίο και τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, να παρέμβουν στις σχέσεις Κωνσταντινούπολης και Μόσχας και μύρια όσα ανάλογα.

Δύσκολο να αντικειμενοποιήσει κανείς τις δραστικότερες αφορμές διασυρμού του αγιορείτικου μοναχισμού και της ελληνικής εκκλησιαστικής παράδοσης με αφορμή τα σκάνδαλα της μονής Βατοπεδίου. Δύσκολο, γιατί εντοπίζονται αυτές οι αφορμές κυρίως στη φυσιογνωμική σημειολογία που μεταφέρει το τηλεοπτικό θέαμα: Εκφράσεις προσώπων, είδος βλεμμάτων, τύπος χαμόγελου, στάσεις σωμάτων, γλώσσα των χειρονομιών:

Πώς να αποδείξεις την κατάφωρη ψευτιά στα ευσεβίστικα τυποποιημένα χαμόγελα, τη μοχθηρότητα στο σκοτεινό βλέμμα που καμουφλάρεται με ταπεινόσχημη χαμαιθωρία, τη δαιμονική οίηση και τη μανιακή δίψα εξουσιασμού ανθρώπων που ντύνεται την κυρτωμένη κακομοιριά γυναικώδους αιδημοσύνης. Τέτοια στοιχεία τα διαβάζει κανείς στην τηλεοπτική εικόνα, αλλά δεν μπορεί να τα επικαλεστεί σαν αντικειμενικές αφορμές διασυρμού του μοναχισμού και του εκκλησιαστικού γεγονότος. Γιατί δεν είναι κοινό για όλους τους θεατές της εικόνας το κριτήριο - αισθητήριο διάκρισης της υγείας από την αρρώστια, του ασκητικού αθλήματος από τη συμπλεγματική διαστροφή του.

Σίγουρα, δεν είναι πια κοινό ούτε και το κριτήριο διάκρισης της αυθεντικής ομορφιάς από το κιτς του νεοπλουτίστικου εντυπωσιασμού. Ο πολιτισμός μας σήμερα (ο κοινός τρόπος του βίου) μάς έχει εθίσει να κρίνουμε την ομορφιά σαν διακοσμητικό, υποκειμενικά ευφραντικό στοιχείο, όχι ως γλώσσα αποκάλυψης, γλώσσα φανερώσεων αλήθειας. Γι' αυτό και δεν αντιδρούμε στο ψεύτικο χρυσοκέντημα βιομηχανικά εξομοιωμένων κακόγουστων αμφίων, στη νευρωτική ταυτοχρονία των διακόνων όταν θυμιατίζουν σαν μαριονέτες τον ηγούμενο, δεν μας ενοχλεί ο αυτοκρατορικός μανδύας στους ώμους και το σκήπτρο στο χούφτιασμα άξεστου λαϊκότροπου χρήστη – μια μεγαλοπρέπεια - κονσέρβα που έχει πάψει να παραπέμπει σε οτιδήποτε άλλο πέρα από την επίδειξη.

Kαι η μεν Βουλή των Ελλήνων έφτιαξε (έστω προσχηματικά) μιαν εξεταστική επιτροπή για τις ενδεχόμενες ευθύνες υπουργών στο βατοπεδινό σκάνδαλο. Γιατί άραγε οι επίσκοποι του εκκλησιαστικού σώματος και η «σύναξη» των αγιορειτών ηγουμένων δεν αισθάνθηκαν την παραμικρή ανάγκη να παρέμβουν στον πιο οδυνηρό (πρόξενο αγανάκτησης) σκανδαλισμό από όσους έζησε η ελληνική κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες; Αν από υπερβολή μακροθυμίας δεν θέλησαν να παραδειγματίσουν τους αυτουργούς του ανυπόφορου σκανδάλου, δεν ενδιαφέρονται τουλάχιστον να φωτίσουν στις συνειδήσεις τη διαφορά της υγείας από την αρρώστια, της γνησιότητας από τη διαστροφή; Μπορεί να μένει αναπάντητη από τους εκφραστές της εκκλησιαστικής εμπειρίας και μαρτυρίας η δαιμονική αναίδεια του ισχυρισμού ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»: ότι προκειμένου να επισκευάσουν το μοναστήρι τους οι Βατοπεδινοί δικαιολογούνται να μετέρχονται κάθε κόλπο οικονομικής ραδιουργίας, να ανεβοκατεβαίνουν σε χρηματιστήρια, εταιρείες επενδύσεων και υπουργικά γραφεία, ρασοφορεμένες ατσίδες στις μπίζνες;

Με τα κριτήρια της εκκλησιαστικής μαρτυρίας, ακόμα και τα προσχήματα «φιλανθρωπίας» (ιδρύματα και κοινωφελή έργα που φιλοδοξούσε να γεννοβολήσει η ασυμμάζευτη χρηματολαγνεία των Βατοπεδινών) είναι βδέλυγμα, όταν απλώς καμουφλάρουν τη φαρισαϊκή αυτάρκεια και τον ναρκισσισμό. Πόσο βαθύς είναι ο λήθαργος;[/fonts]

[petros]

Μία απάντηση πάνω στο άρθρο του κ. Γιανναρά
http://romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=4639:2010-03-31-17-35-58&catid=13

Καλή Ανάσταση σε όλους!!!

[Iaspis]

Ένα άρθρο του καθηγητή κ. Χρήστου Γιανναρά με τίτλο «Η σιωπή των ταγών» δημοσιεύθηκε στο φύλλο της «Καθημερινής» της Κυριακής 14 Μαρτίου 2010.

Παρακάτω ακολουθεί ένα κείμενο απάντηση του κ. Κώστα Αγγελίδη (θεολόγου, διευθυντή της Βυζαντινής Χορωδίας "Ο Τρόπος"), που λόγω της μεγάλης εκτάσεώς της δεν ήταν εφικτή η δημοσίευσή της στην εν λόγω εφημερίδα.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:

Θα ξεκινήσω τις σκέψεις μου έχοντας και εγώ την ίδια κατ' αρχήν γνώμη με τον συγγραφέα ότι πρέπει να μιλήσουν πλέον οι ταγοί και να ενημερωθεί η «μερίδα της ελληνικής κοινωνίας (στο εσωτερικό και τη διασπορά) για το διεθνή διασυρμό μιας ιστορικής μονής αλλά και του αγιορείτικου μοναχισμού», όπως διαβάζουμε στο άρθρο.

Μια πρώτη παρατήρηση η σκληρή γλώσσα και οι χαρακτηρισμοί από έναν πανεπιστημιακό καθηγητή θεολόγο; και φιλόσοφο. Το ερωτηματικό στη θεολογική ιδιότητα είναι γιατί γνωρίζει ότι με τα γραφόμενά του και ενδεχομένως με την λανθασμένη τοποθέτησή του σκανδαλίζει περισσότερο το ποίμνιο, γνωρίζει ότι σύμφωνα με την εκκλησιαστική μας παράδοση καλύπτουμε τα λάθη των συνανθρώπων μας, δεν κατακρίνουμε.

Να δεχθώ ότι και ο κ. Γιανναράς είχε δεξιούς λογισμούς όπως έλεγε ο γέροντας Παΐσιος και η επιφυλλίδα του όπως και  προηγούμενες τηλεοπτικές του παρουσίες για το επίμαχο θέμα, είχε αγαθούς σκοπούς. Μάλλον όμως είχε λανθασμένη ενημέρωση και ελπίζω όχι προσωπικές εμπάθειες χωρίς μάλιστα την δική του προσωπική επαφή και γνωριμία με τη Μονή και τους Βατοπαιδινούς πατέρες.

Ομιλεί περί «θλιβερών ρασοφόρων, καπηλείας ιερών και οσίων, εξευτελισμό ιερών κειμηλίων, άσχετους ρασοφόρους με το εκκλησιαστικό γεγονός, έμπρακτα αποκομμένους από το σώμα της Εκκλησίας, το ήθος, με το χρήμα τους (οι μοναχοί) εξαγοράζουν ανοχή και εύνοια πατριαρχείων, ευσεβίστικα χαμόγελα, μοχθηρότητα στο βλέμμα, δαιμονική οίηση, κυρτωμένη κακομοιριά γυναικώδους αιδημοσύνης, θυμιατίζουν σαν μαριονέτες τον ηγούμενο, χρηματολαγνεία, ρασοφορεμένες ατσίδες». Ο καθηγητής κ. Χρ. Γιανναράς ζητά από τους επισκόπους του εκκλησιαστικού σώματος και τη σύναξη των αγιορειτών  ηγουμένων να παρέμβουν  στο «σκανδαλισμό», στο «βδέλυγμα» των βατοπαιδινών με σκοπό «να επισκευάσουν το μοναστήρι τους».

Πρώτη λανθασμένη τοποθέτηση. Αγνοεί ότι ένα μοναστήρι περνά από γενεά σε γενεά.Τ ο Βατοπαίδι δεν είναι μόνο το μοναστήρι τους. Είναι το μοναστήρι όλων μας, όλων των Ελλήνων, όλων των Ορθοδόξων και όχι μόνο. Δεν το κατέλαβαν με τα όπλα κ. καθηγητά αλλά ζητήθηκε από το οικουμενικό μας Πατριαρχείο με την έγκριση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους να επανδρωθεί από τους 18 πατέρες της συνοδείας του γέροντα Ιωσήφ το 1990, μια ιστορική μονή με μεγάλη όμως παρακμή από το 1950, υλική και πνευματική.

Μπροστάρης σ' αυτή την προσπάθεια ο γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός (1921-2009). Το  "χαμόγελο" της κοιμήσεώς του μάλλον φανερώνει την ανάπαυσή του για τις ευλογίες που έδινε για την πνευματική αποκατάσταση της Μονής, την εργασία των αναστηλώσεων, τη συντήρηση και διαφύλαξη των κειμηλίων.

Ευχή μου είναι κ. Καθηγητά να προμηθευτείτε και εσείς και ιδιαίτερα οι αναγνώστες της "Καθημερινής" το ημερολόγιο της Ι.Μ. Βατοπαιδίου για το 2010. Εκεί μπορεί ο αναγνώστης να διαπιστώσει με φωτογραφικά τεκμήρια και να συγκρίνει την άθλια κατάσταση της Μονής πριν το 1990 σε σχέση με τη σημερινή της μορφή, ώστε κατ' αρχήν να διαπιστώσει μέσω του εντύπου τη συνολική εργασία και προσφορά των 100 και πλέον μοναχών.

Είναι καύχημα λοιπόν κ. Καθηγητά το Βατοπαίδι για τους Αγιορείτες και για όλους όσοι γνωρίζουν όχι μόνο την υλική αποκατάσταση της Μονής και των θησαυρών που κουβαλάει από την ιστορία της αλλά και της πνευματικότητας του γέροντα Εφραίμ που χιλιάδες ψυχές συνομολογούν εντός και εκτός Αγίου Όρους.

Κτιριακά επανήλθε στις παλιές του δόξες υπακούοντας ένα χρέος όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες Μονές του Αγιώνυμου Όρους στοχεύουν προς το κοινό όφελος. Πνευματικά ζει σύμφωνα με τους κανόνες της αγιορείτικης πολιτείας και οι εξετάσεις είναι καθημερινές στην ιερά επιστασία και τις συνάξεις των Καρυών, στις πανηγύρεις και στις επισκέψεις από μονές και κελιά, στις προσωπικές σχέσεις...

"Θλιβεροί  ρασοφόροι" είναι κ. Καθηγητά αυτοί οι μοναχοί που φιλοξένησαν μέχρι σήμερα πάνω από 500.000 επισκέπτες προσκυνητές, συντηρούσαν 150 οικογένειες εργατών, πήραν πανευρωπαϊκή διάκριση για την υποδειγματική αποκατάσταση του σκευοφυλακίου και τη μετατροπή του σε Μουσείο; Αυτοί που σε συνεργασία με δεκάδες επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων συντήρησαν χιλιάδες εικόνες, έγγραφα, παλαίτυπα, έργα τέχνης, κειμήλια, παραδίδοντάς τα για τον εμπλουτισμό της πολιτιστικής μας κληρονομιάς;

Θα έπρεπε μάλλον να επισκεφθεί το μοναστήρι ο κ. Γιανναράς πριν αρθρογραφήσει και μάλιστα με το αντίστοιχο χριστιανικό(;) φαρμάκι!!! Εκεί θα διαπίστωνε την ομορφιά του καθολικού με τις συντηρημένες τοιχογραφίες του Μανουήλ Πανσέληνου, τις εκατοντάδες εικόνες και λατρευτικά αντικείμενα.

Θα διαπίστωνε κατασκευές όχι "κιτς νεοπλουτίστικου εντυπωσιασμού" όπως γράφει προσβάλλοντας και τις υπόλοιπες μονές, τη νοημοσύνη όσων γνωρίζουν πώς γίνονται οι αντίστοιχες επιβλέψεις και συντηρήσεις με τις μελέτες ειδικών επιστημόνων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των αναστηλώσεων του Αγίου Όρους. Θα διαπίστωνε τις ανάγκες του οικοδομικού συγκροτήματος των 35.000 τ.μ., τις εργασίες εντός και εκτός μονής.

Θα του έδειχναν οι θλιβεροί(;) ρασοφόροι πώς ήταν τα λείψανα των αγίων, οι εικόνες, τα γκρεμισμένα παρεκκλήσια, τα ετοιμόρροπα κτίρια. Οι χιλιάδες επισκέπτες της Μονής, μάρτυρες της σημερινής ζωής των Βατοπαιδινών μοναχών και της θυσιαστικής αγάπης τους για την εξυπηρέτηση όλων των προσκυνητών, οι επιστήμονες που έχουν συνεργασθεί σε όλους τους τομείς, συνάνθρωποί μας που έχουν υπηρετήσει στους εκεί σταθμούς της Αστυνομίας, του Λιμενικού, του Τελωνείου μάλλον θα διαφωνούν με τους χαρακτηρισμούς και ίσως θα ήθελαν να γνωρίζουν τις πραγματικές αιτίες της συγγραφής του άρθρου με τις πνευματικές αναζητήσεις...

Αυτοί οι "άσχετοι ρασοφόροι με το εκκλησιαστικό γεγονός" μέσα σ' αυτά τα 20 χρόνια έχουν εκδώσει θεολογικά και επιστημονικά συγγράμματα, εικονογραφημένα χειρόγραφα της βιβλιοθήκης της μονής, το 1997 ανέδειξαν το καλύτερο έντυπο σε Ευρωπαϊκό διαγωνισμό, το 1998 πήραν βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών. Οι μουσικές εκδόσεις ανέδειξαν τον πλούτο των Βατοπαιδινών μελοποιών, έγιναν οδηγός για αντίστοιχες εκδόσεις γιατί συμπεριέλαβαν το μουσικό κείμενο και το ποιητικό κείμενο των ύμνων σε τρεις γλώσσες, ταξίδεψαν τη "μουσική των αγγέλων" σε όλον τον κόσμο.

Δεν μπορεί να μην πληροφορήθηκε ο κ. Γιανναράς μια σειρά διεθνών επιστημονικών συνεδρίων με αδιαμφισβήτητη επιτυχία και αθρόα προσέλευση. Αγαπητέ κ. Καθηγητά ζητάτε την επέμβαση των ταγών όταν όλοι αυτοί που εγκαλείτε ήταν τουλάχιστον γνώστες και οι περισσότεροι παρόντες των παραπάνω πολύπλευρων προσφορών της Μονής στην παράδοσή μας.

Όλα αυτά και άλλα πολλά που κάποτε μπορούν να καταγραφούν δεν γίνονται από «ρασοφορεμένες ατσίδες στις μπίζνες». Απαιτούν ψυχικό κόσμο, εσωτερική πνευματικότητα, προσευχές και κομποσχοίνια, ευλογία από το γέροντα για να αποδώσουν καρπούς, με κόπους, δάκρυα και θυσίες.

Αναφέρω τα επιστημονικά συνέδρια: Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, 1996 όπου όλοι έγιναν μάρτυρες των αλλαγών στην συνολική παρουσία της Μονής, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, 1998 μια μεγάλη συνεισφορά για το θεολογικό κόσμο και με την έκδοση των πρακτικών, Αθωνιάδα Ακαδημία, 1999 μια πρωτοβουλία που χαροποίησε όχι μόνο τους Αγιορείτες και τους μαθητές της Αθωνιάδας αλλά και όλο τον εκπαιδευτικό χώρο, Οικολογική κρίση και  Αποκάλυψη του Ιωάννου 2001 σε συνδιοργάνωση με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής 2004 μια πνευματική σύναξη με πολλαπλά μηνύματα που ακόμη μνημονεύεται από τους παρόντες συμμετέχοντες και ακροατές, Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ 2007 μια μαρτυρία που χαροποίησε όλους όσοι εμβάθυναν στο έργο του αλλά και το πανορθόδοξο κοινό.

Οι κατάλογοι των εισηγητών όλων των συνεδρίων αλλά και των συμμετεχόντων ως ακροατών από όλο τον Ορθόδοξο κόσμο μάλλον αναπαυμένοι είναι από τις πρωτοβουλίες αυτές και δεν συμφωνούν με τα λεγόμενά σας περί«συμπλεγματικής διαστροφής του ασκητικού αθλήματος από τους Βατοπαιδινούς μοναχούς». Όσοι είχαν την ευλογία να προσκυνήσουν την Αγία Ζώνη απ' όλη την Ελλάδα μάλλον δεν συνυπογράφουν μαζί σας περί «καπηλείας ιερών και οσίων». Ας μιλήσουν οι Μητροπολίτες που ζητούσαν την έλευση της Αγίας Ζώνης στην Μητρόπολή τους "προς αγιασμό", την παρουσία της κάρας του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου για τους εορτασμούς των 1600 χρόνων από την κοίμησή του. Ας μιλήσουν οι Αγιορείτες για την ευλογημένη συνήθεια εξόδου λεψάνων ή εικόνων, όπου κρίνεται αυτό σκόπιμο.

«Εξευτελισμός ιερών κειμηλίων» γινόταν και κατά τις επισκέψεις σε νοσοκομεία, σπίτια αρρώστων, φυλακές, ιερές μονές και ησυχαστήρια ανά την Ελλάδα και όχι μόνο; Γιατί βλέπουμε μόνο το τηλεοπτικό υποπροιόν ενημέρωσης με επισκέψεις σε πρωθυπουργούς, επιχειρήσεις, χρήση ελικοπτέρων και σκαφών; Μήπως η ιστορία έχει καταγράψει, και όχι μόνο των βυζαντινών χρόνων, ότι με ποικίλους τρόπους χτίστηκαν μοναστήρια, διατηρήθηκαν πολιτισμοί που στη συνέχεια έδιναν "τα πάντα τοις πάσι"; Ποιός απαγορεύει τη χρήση των μέσων όταν αγνοεί τον σκοπό και ίσως την ανάγκη των στιγμών;

Για την φράση «εξαγοράζουν ανοχή και εύνοια Πατριαρχείων» μάλλον πρέπει να δεχθούμε ότι σας ξέφυγε λόγω υπερβάλλοντος ζήλου, αλλιώς ας σας κρίνουν οι αναγνώστες και βέβαια τα Πατριαρχεία μας που εξαγοράζονται.

Επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί, σεβαστές μορφές επωνύμων και ανωνύμων από Ρωσία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Λίβανο κ.α. μάλλον διαψεύδουν την μομφή «περί ψευτιάς με ευσεβίστικα χαμόγελα, μοχθηρότητα στο βλέμμα» αφού μαζί πολλές φορές με Αγιορείτες και επισκόπους της Ελλαδικής Εκκλησίας έχουν λειτουργήσει και συλλειτουργήσει μαζί τους. Δεν γνωρίζω πώς συνειδητοποίησε ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς "την αρρώστια από την υγεία", τη "διαστροφή από τη γνησιότητα" και δεν την αναγνώρισαν γεροντάδες εντός και εκτός Όρους με αγνότητα βίου και καθαρότητα καρδιάς.

Μήπως είναι αποδέκτης μόνο της τηλεοπτικής κρίσης και κατάκρισης που ενδεχομένως κρύβουν συμφέροντα διαφόρων ειδών και προελεύσεων; Δεν γνωρίζω εάν αντίστοιχα τα ενδιαφερόμενα για την Εκκλησία, την Ορθοδοξία και το λαό ραδιοτηλεοπτικά μέσα τον είχαν ήδη πληροφορήσει για το πώς ήταν και το πώς έγινε σήμερα το Βατοπαίδι, πόσοι έχουν ποικιλότροπα αναπαυθεί από τη μονή και τους εκεί εγκαταβιώσαντες μοναχούς, τις εκδόσεις βιβλίων και ψηφιακών δίσκων, πόσοι έχουν ευεργετηθεί από το ιεραποστολικό και φιλαθρωπικό έργο.Τα ΜΜΕ δεν προβάλλουν τα ένσημα που κολλά ο καθένας στον ουρανό κ. Καθηγητά!

Το άρθρο σας κ. Γιανναρά συμβάλλει, μάλλον άθελά σας πιστεύω, στη διακοπή ή στην παροδική ελπίζω αναστολή ενός πολυσχιδούς έργου με δραστηριότητες ευθύνης απέναντι στην ιστορική και πνευματική παράδοση της Μονής απέναντι στο γένος και την Ορθοδοξία.

Αν υπήρξαν λανθασμένοι χειρισμοί, υπερβολές μπορούν να εντοπισθούν, με αγάπη όμως, να κατατεθεί η "συγνώμη", το καλογερικό "ευλόγησον" που περισσότερο από εμάς αυτοί ασκούνται.

"Καιρό μετανοίας" έχουμε όλοι για να γευθούμε τελικά τον "καλό παράδεισο" και ίσως ένα χαμόγελο σαν αυτό του γέροντα Ιωσήφ.

Στη φράση "ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα" αντιτείνω μια φράση του σεβαστού π. Μιχαήλ Καρδαμάκη ότι "η αγάπη είναι Σταυρός και ο Σταυρός αγάπη". Ας αφήσουμε την ασφάλεια του καναπέ και τη μόδα της εποχής που μας θέλει "εισαγγελείς" και μάλιστα μέσω δημοσιογραφικής κάλυψης και ας βρεθούμε προσκυνητές στη μονή Βατοπαιδίου.

Μπορεί οι πληροφορίες μας έτσι να έχουν άλλη χάρη. Αυτή της αμεσότητας με τον τόπο και της ιερότητας των προσωπικών σχέσεων...

Αυτό είναι τό κείμενο-απάντηση τού  κ. Κώστα Αγγελίδη στό άρθρο τού κ. Γιανναρά. Προσωπικά πείθομαι από τό ύφος, τήν ουσία καί τίς αιτιάσεις τού κ. Κώστα Αγγελίδη.

Ευχαριστούμε τόν Πέτρο πού τό ανέβασε.

[staboz]

[font size=3]Μπράβο! Ἐκπληκτικὲς ἐκδόσεις, πανευρωπαϊκὲς πρωτιές, βραβεῖα, ἐπιστημονικὰ συνέδρια, ἱεραποστολή, φιλανθρωπία!!!
Μπράβο πάλι!
Ἀφοῦ οἱ Μοναχοὶ κατάφεραν ὅλα αὐτὰ τὰ σπουδαῖα πράγματα, εἶναι ἄξιοι πολλῶν συγχαρητηρίων! Μπράβο τους ἀκόμα μιὰ φορά!

Μόνο ποὺ πρέπει νὰ ἀναρρωτηθοῦν κάποια στιγμή, ἂν αὐτὸ σημαίνει τὸ νὰ εἶναι κανεὶς Μοναχός!
Καὶ κάτι ἀκόμη, ἂς ἀναλογισθοῦν, ἂν ζοῦσε ὁ πνευματικός τους γενάρχης Γέροντας Ἰωσὴφ ὁ Σπηλαιώτης (+1959), θὰ τολμοῦσαν νὰ κάνουν ἔστω καὶ ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὰ τόσο λαμπρὰ κοσμικὰ πράγματα;
Θὰ τρίζουν τὰ κόκκαλά του στὸν τάφο του...[/fonts]

[Iaspis]

Κύριε Σταύρο, σεβαστή η δυνατότητα σας νά εμβαθύνεται στά θέματα τού μοναχισμού..Καί.. πράγματι ίσως δέν είναι η ουσία τού μοναχισμού, τά επιστημονικά συνέδρια, η ιεραποστολή, η φιλανθρωπία κ.ο.κ. Όμως σκέφτομαι, ότι όλα αυτά δέν εμποδίζουν τόν μοναχισμό απαραίτητα... Ίσως γιά κάποιους μοναχούς νά στέκονται αυτά εμπόδιο (ακόμη καί νά αλοτριώνουν τήν αποταγή τους) , όχι όμως γιά όλους. Τελικά μάλλον όχι καί γιά τήν ουσία τού μοναχισμού.
Μέ αφορμή τόν «διασυρμό» τής μονής Βατοπαιδίου, διαβάζουμε καί ακούμε μήνες τώρα τοποθετήσεις πού, κατά τήν γνώμη μου, ξεκινούν (οι περισσότερες, καί αυτή τού κ. Γιανναρά) από λάθος σημείο! Δηλαδή από τόν διασυρμό τού Μοναχικού βίου (όπως λέγεται καί γράφεται). Μέ βάση μία τέτοια τοποθέτηση, ανοίγουν «τσουβάλια», καί βάζουν μέσα σέ αυτά δικαίους καί αδίκους. Έτσι αυτές οι σκανδαλοθηρικές τοποθετήσεις αποτελούν μεγαλύτερο διασυρμό, από τά πραγματικά γεγονότα, πού μάλλον σέ μεγάλο βαθμό....αγνοούνται, (όπως πάντα!).

Ο τρόποςπροσέγγισης, τό ύφος, οι χαρακτηρισμοί, τού πρώτου άρθρου έχει αυτήν τήν ποιότητα τού σκανδάλου. Δέν είναι Χριστιανικός αυτός ο τρόπος τοποθέτησης! Είναι έκφραση αυτοδικαίωσης επάνω στό δράμα τού άλλου. Μάλλον όλων τών άλλων...

Γι αυτό συμφωνώ μέ τήν «απάντηση» τού δευτέρου άρθρου, πού απαλάσσει τόν Μοναχικό βίο από τά εξωτερικά χαρακτηριστικά (συμπεριλαμβανομένων καί αυτών τών σκανδάλων) λέγοντας

Όλα αυτά και άλλα πολλά που κάποτε μπορούν να καταγραφούν δεν γίνονται από «ρασοφορεμένες ατσίδες στις μπίζνες». Απαιτούν ψυχικό κόσμο, εσωτερική πνευματικότητα, προσευχές και κομποσχοίνια, ευλογία από το γέροντα για να αποδώσουν καρπούς, με κόπους, δάκρυα και θυσίες.

...καί τόν αφήνει εκεί πού ούτως ή άλλως είναι. «Τάξις καί κατάστασις τών ασωμάτων αγγέλων πού κατορθώνεται μέσα σέ υλικό καί ρυπαρό σώμα». (Κλίμαξ, περί αποταγής)
Από εδώ πρέπει νά ξεκινούν οι τοποθετήσεις γιά τόν Μοναχικό βίο (συμπεριλαμβανομένων καί τών λεγόμενων σκανδάλων), εάν θέλουν νά υποστηρίζουν τήν Εκκλησιαστική μας παράδοση!
Όχι από τό σκάνδαλο πού ούτως ή άλλως ταλαιπωρεί τήν ανθρώπινη φύση...

[staboz]

[font size=3]Μὴν πιάνεις τὴν Κλίμακα, Δημητράκη μου!
Μὲ τὰ κριτήριά της όλη η Βατοπαιδινὴ δραστηριότητα εἶναι ἕνα πελώριο μηδενικό!
Ἡ τραγωδία εἶναι ὅτι στοὺς καιρούς μας ἀγωνιζόμαστε νὰ μετατρέψουμε τὰ Ὀρθόδοξα Μοναστήρια σὲ κακόγουστα παπικὰ τάγματα πολιτιστικῆς δραστηριότητας...
Αὐτὸ εἶναι ἡ μεγάλη πτώση τοῦ Μοναχικοῦ βίου![/fonts]