Γειά σου Σταύρο καί κύρ Σταύρο!

[Iaspis]

Αυτό, Δημήτριε, δεν διαβάζεται πλέον!
Για να φορτώσει η σελίδα θέλει μισή ώρα...
Κακώς που ενοποίησες τις δύο καταχωρήσεις.
Κανονικά χρειάζονται τρεις και παραπάνω.
Οι φωτογραφίες αργούν φοβερά να φορτώσουν...

Τό διαπίστωσα καί εγώ, όμως ο Μάριος μέ διαβεβαίωσε πώς δέν σχετίζεται η ταχύτητα φόρτωσης μέ τίς φωτογραφίες καί τά video, καί έτσι μού ζήτησε νά ενοποιήσω τίς ενότητες, πρός αποφυγήν δύο ομότιτλων παραθέσεων. Φυσικά τό έκανα, αλλά άν τελικά η επιβράδυνση σχετίζεται τελικά μέ τό πλήθος τών φωτογραφιών καί τών video (πού τώρα πλέον είναι πολλά), άς μού πεί ο Μάριος ώστε νά ξαναχωρίσω τό θέμα σέ δύο ενότητες. Μπορώ νά τό κάνω γρήγορα, καθότι ο Μάριος μού έχει πεί τόν σωστό τρόπο, καί  ευχαρίστως, καθότι νομίζω πώς είναι σωστό οί ενότητες νά διαβάζονται χωρίς νά ταλαιπωρείται ο αναγνώστης περιμένοντας τήν ...περιχώρηση τών σχέσεων μας καί τών  ιδεών μας.  

Μάριε σέ παρακαλώ νά γνωμοδοτήσης σάν ειδικός επί τού τεχνικού αυτού θέματος.

ΥΓ: Παρατηρώ πώς μέ αυτό τό τελευταίο post, γύρισε η σελίδα (2η σελίδα), η οποία φορτώνει άμεσα. Άν είναι έτσι αδελφοί, τότε τό γύρισμα τής σελίδας είναι η λύση γιά τήν άμεση περιχώρηση σχέσεων καί ιδεών.... Άς γυρίσουμε λοιπόν μία σελίδα, χάριν συν ευωχίας! Αξίζει, καί δέν νομίζω πώς είναι πιά καί τόσο δύσκολο...

[Βασιλείου Μάριος]

Το κάθε μέλος έχει τη δυνατότητα να ορίσει πόσα μηνύματα να βλέπει σε μια σελίδα. Αν κάποιος βάλει 100 θα αργεί περισσότερο από το να βάλει πχ 5. Σχετικά με τη δημιουργία νέου θέματος, δεν θα λυθεί το πρόβλημα της καθυστέρησης γιατί και εκεί θα γίνει το ίδιο.
Αν κάποιος θέλει να αλλάξει τον αριθμό μηνυμάτων που θα βλέπει σε μια σελίδα, πηγαίνει στα:
# Προφίλ > Εμφάνιση
Δοκιμάστε το και θα δείτε τι εννοώ.

[staboz]

Καλή αυτή η λύση, αλλά αν την ακολουθήσει κανείς, τότε για όλες τις σελίδες του Φόρουμ θα έχει παρόμοια ρύθμιση πράγμα που καταντάει εκνευριστικό. Θα πρέπει συνέχεια να αλλάζει κανείς σελίδα. Ενώ είναι τόσο απλό να υπάρχει ξεχωριστή ενότητα για τα φωτογραφικά ή οτιδήποτε άλλο...

[Βασιλείου Μάριος]

Ενώ είναι τόσο απλό να υπάρχει ξεχωριστή ενότητα για τα φωτογραφικά ή οτιδήποτε άλλο...

Το ίδιο θα γίνεται και εκεί! :sorry:

Είμαστε εκτός θέματοε όμως! :offtopic:

[Iaspis]

Μάριε είναι όλα ξεκάθαρα. Κατάλαβα τώρα τί γίνεται μέ τήν φόρτωση τών σελίδων. Δέν νομίζω πώς υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Οι παραθέσεις είναι μεγάλες μέ φωτογραφίες καί video, καί καταλαβαίνω πώς παντού θά υπήρχε αυτή η καθυστέρηση στήν φόρτωση. Τώρα πού γύρισε η 2η σελίδα, όλα φορτώνουν γρηγορώτερα. Γι αυτήν τήν ενότητα έχω υλικό γιά 2-3 ακόμη παραθέσεις.

Η συνέχεια μεταφέρεται (θεματικά), παράλληλως στίς διαπροσωπικές σχέσεις, όπου καί άνοιξα νέο θέμα μέ παρεμφερή τίτλο:
http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=12446#p12446

[Iaspis]

20.10.2007

Πράγματι· \"η γέννησις άναρχος και αΐδιος, φύσεως έργον ούσα και εκ της ουσίας αυτού προάγουσα\" (Δαμασκηνός Έκδοσις ακριβής Α΄η΄). Όταν όμως λέμε έργον δεν συνυποννοούμε ενέργεια και ενεργούντα, διότι η γέννηση του Υιού γίνεται \"απαθώς και αμερίστως\", είναι το απαύγασμα της δόξης του Πατρός, φώς εκ φωτός.

Αν θεωρήσουμε ότι προηγείται η αγάπη ή η θέληση του Πατρός, τότε ο Υιός θα γίνει κτίσμα, θα θεωρήσουμε κατ\' ανάγκην ότι δεν είναι συναΐδιος με τον Πατέρα και ότι ο Πατήρ δεν ήταν πάντοτε Πατήρ, αλλά έγινε Πατήρ όταν γέννησε τον Υιό. \"Ο Πατήρ ου προβουλεύεται αλλά φύσει γεννά τον Υιόν\" (Μ. Αθανάσιος· ελεύθερη παράθεση). Το ότι γεννάται εκ της φύσεως του Πατρός ο Υιός δεν σημαίνει ότι \"ήδη και αθέλητός εστι τω Πατρί και μη βουλομένου του Πατρός Υιός εστιν\". Το αντίθετο \"και θελόμενός εστιν ο Υιός παρά του Πατρός και ως αυτός ο Υιός φησιν, ο Πατήρ φιλεί τον Υιόν\".

Δεν ορίζει η φύση, ούτε προστάζει την γέννηση ή την εκπόρευση. Δεν είναι αιτία της γεννήσεως η φύση. Ο Πατήρ είναι αιτία. Ο Πατήρ γεννά όχι η φύση. Αλλά ο Πατήρ γεννά εκ της φύσεώς του και όχι εκ θελήσεως ή αγάπης. Η γέννηση είναι φυσική.

31.08.2007

O Θεός δεν είναι υπόσταση, είναι υποστάσεις: Τρείς!  H αντίληψη περί του Πατρός, ότι δηλαδή το πρόσωπό του αποτελεί στην πραγματικότητα την αλήθεια περί του Θεού ως ενός, είναι τελείως λανθασμένη.  H θέληση και η ενέργεια είναι, όπως και η φύση, κοινή στα τρία Θεία Πρόσωπα, και βέβαια δεν υπάρχει οντολογική διάκριση των τριών Θείων Προσώπων, διότι έτσι θα είχαμε τρείς Θεούς. Η διάκριση των Θείων Προσώπων είναι υποστατική και όχι οντολογική. (Η υποστατική όμως διάκριση δεν είναι επιφανειακή του τύπου του προσωπείου, αλλά πραγματική και οντολογική. Εδώ το οντολογική μπορεί να χρησιμοποιηθεί, αλλά μόνο έτσι, δηλαδή ως προσδιορισμός της υποστατικής διακρίσεως, για να βεβαιώσει το πραγματικό της διακρίσεως).

5.09.2007

Τα θεία ονόματα δεν είναι δηλωτικά ούτε ουσίας ούτε ενεργειών, αλλά της μεταξύ τους φυσικής σχέσεως.
Η Ορθόδοξη  θεολογία ομολογεί ότι τα ονόματα είναι δηλωτικά της φυσικής μεταξύ τους σχέσεως.

4.09.2007

Με την ίδια έννοια που παραχωρεί το Άγιο Πνεύμα στον Πατέρα την αγεννησία και στον Υιό το τη γέννηση, έτσι παραχωρεί και ο Πατήρ στον Υιό τη γέννηση και στο Άγιο Πνεύμα το εκπορευτό και αντίστοιχα Ο Υιός παραχωρεί στον Πατέρα το αγέννητο και στο Άγιο Πνεύμα το εκπορευτό.

4.09.2007

Όταν πούμε ότι η διάκριση των τριών Θείων Προσώπων δεν είναι οντολογική και φυσική, αλλά υποστατική·  η υποστατική όμως διάκριση δεν είναι παροδική και τεχνητή, αλλά πραγματική και οντολογική, δεν έχουμε πρόβλημα. Το οντολογική εδώ σημαίνει ότι τα τρία Πρόσωπα δεν είναι προσωπεία του ενός Θεού (υπήρξαν αιρετικοί που υποστήριζαν τέτοιες ερμηνείες) αλλά πραγματικά τρία πρόσωπα με ξεχωριστή προσωπική οντότητα. Προσωπική, όχι φυσική και ουσιαστική. Σίγουρα ο κίνδυνος των παρερμηνειών ελλοχεύει παντού και καλό είναι να διευκρινίζεται διά περισσοτέρων.

\'\'Ούτε ουσίας όνομα ο Πατήρ, ω σοφώτατοι, ούτε ενεργείας, σχέσεως δε και του πως έχει προς τον Υιόν ο Πατήρ, ή ο Υιός προς τον Πατέρα\'\' (Γρηγ. ο Θεολόγος, Λόγος κθ΄16). Τα θεία ονόματα δεν είναι δηλωτικά ούτε ουσίας ούτε ενεργειών, αλλά της μεταξύ τους φυσικής σχέσεως.

Φορείς της Θείας φύσεως καθίστανται ο Υιός και το Πνεύμα και όχι των ιδιοτήτων του Πατρός, ω φιλόσοφοι!  Αν καθίσταντο φορείς των ιδιοτήτων του θά εγίνοντο και αυτοί Πατήρ. Αν εννοείτε φορείς των ιδιοτήτων της φύσεως, τέτοιοι φορείς γινόμαστε και εμείς οι άνθρωποι! Αυτό είναι η θέωση για την οποία τόσος λόγος γίνεται σήμερα και τόσο λίγο όλοι την επιδιώκουμε.

Η γέννηση και η εκπόρευση δεν είναι της αγάπης ή της θελήσεως του Πατρός αποτελέσματα, αλλά της φύσεως του Πατρός. \'\'εξ αυτού γαρ, ήγουν της του Πατρός φύσεως, φαμέν την του Υιού γέννησιν... η γέννησις άναρχος και αΐδιος φύσεως έργον ούσα και εκ της ουσίας αυτού προάγουσα... και μόνος ο Υιός γεννητός· εκ της του Πατρός γαρ ουσίας ανάρχως και αχρόνως γεγέννηται· και μόνον το ¨Αγιον Πνεύμα εκπορευτόν εκ της ουσίας του Πατρός\'\'  (Δαμασκηνός, Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Α8). Αυτὸ δεν σημαίνει ότι είναι αθέλητος ο Υιός στον Πατέρα ή οτι δεν είναι \'\'ο Υιός της αγάπης αυτοῦ\'\' (Κολασ. α΄13). Είναι. Εδώ όμως μιλάμε για τον τρόπο υπάρξεως των Θείων Προσώπων.

Η αλήθεια της Ορθοδοξίας είναι πολύ βαθιά και ταυτόχρονα πολύ απλή. Ο Θεός είναι ένας κατά την φύση (και επομένως και την θέληση και την ενέργεια και τη δόξα κ.τ.λ.) και τρείς κατά τα πρόσωπα. \'\'Τα δε πλείω σιγή σεβέσθω\'\' (Γρηγ. Θεολόγος).

[Iaspis]

1.3.2008

Σήμερα είναι Ψυχοσάββατο! Το ένα από τα δύο Ψυχοσάββατα του Εκκλησιαστικού έτους ( το άλλο είναι την παραμονή της Πεντηκοστής) και αυτή τη μέρα θυμόμαστε με αγάπη και προσευχή τους κεκοιμημένους αδελφούς μας.
Προσευχή, ώστε να εύρουν έλεος ενώπιον του Κυρίου και να απολαύσουν την ανείπωτη χαρά, την απερίγραπτη ευτυχία και την ασύλληπτη δόξα της Βασιλείας του Θεού.
Την οποία είθε να απολαύσουμε και όλοι μας. Αμήν!

[Ιωάννα]

1.3.2008

Σήμερα είναι Ψυχοσάββατο! Το ένα από τα δύο Ψυχοσάββατα του Εκκλησιαστικού έτους ( το άλλο είναι την παραμονή της Πεντηκοστής) και αυτή τη μέρα θυμόμαστε με αγάπη και προσευχή τους κεκοιμημένους αδελφούς μας.
Προσευχή, ώστε να εύρουν έλεος ενώπιον του Κυρίου και να απολαύσουν την ανείπωτη χαρά, την απερίγραπτη ευτυχία και την ασύλληπτη δόξα της Βασιλείας του Θεού.
Την οποία είθε να απολαύσουμε και όλοι μας. Αμήν!

Μία γνωστή μου ψυχή, με μεγάλα παιδιά σήμερα και απαιτητικές επαγγελματικές υποχρεώσεις. Κάθε πρωί, ώσπου να φτάσει στο γραφείο της, μνημονεύει τα ονόματα γνωστών, γειτόνων, μοναχικών ανθρώπων, εκείνων κυρίως που δεν άφησαν απογόνους να τους θυμούνται στην προσευχή τους.
 Να - μου δείχνει το κομποσχοίνι - Μαρίνης, Γεωργίου.... και αρχίζει με ταχύτητα να λέει μερικά από τα ονόματα. Δεν είναι τίποτα για μένα, τα έχω μάθει απέξω.΄Το έχουν ανάγκη και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Όταν μάλιστα μνημονεύει ψυχοσάββατο, δίνει στον ιερέα κόλλα διαγωνισμού με τα ονόματα αυτά! Φιλανθρωπία: αγάπη που δεν ελπίζει σε ανταπόδοση! Αλλά και συνειδητοποίηση της ενότητας ζώντων και κεκοιμημένων στο σώμα της εκκλησίας. Πόθος,  μ α ζ ί  να μοιραστούν την Βασιλεία των ουρανών...

[Iaspis]

1.1.2008

ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΩΣ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΕΣ

Ο Μέγας Βασίλειος σε μια αποστροφή της 8ης ομιλίας του στην Εξαήμερο,
ενώ περιέγραφε τις ιδιαίτερες ικανότητες των διαφόρων πουλιών,
έκανε και αυτήν την παρομοίωση των θεωρούμενων σοφών με την κουκουβάγια:

Πῶς ἐοίκασι τοῖς ὄμμασι τῆς γλαυκὸς
οἱ περὶ τὴν ματαίαν σοφίαν ἐσχολακότες.
Καὶ γὰρ ἐκείνης ἡ ὄψις, νυκτὸς μὲν ἔρρωται,
ἡλίου δὲ λάμψαντος ἀμαυροῦται.
Καὶ τούτων μὲν ἡ διάνοια ὀξυτάτη μέν ἐστι
πρὸς τὴν τῆς ματαιότητος θεωρίαν,
πρὸς δὲ τὴν τοῦ ἀληθινοῦ φωτὸς κατανόησιν
ἐξημαύρωται

            ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Πόσο μοιάζουν με τα μάτια της κουκουβάγιας
αυτοί που επιδίδονται με επιμονή στην ψεύτικη σοφία!
Διότι και αυτής το βλέμμα την νύχτα μεν είναι ισχυρό,
όταν όμως λάμψει ο ήλιος σκοτεινιάζει.
Και αυτών επίσης ο νους είναι πανέξυπνος
στο να συλλαμβάνει τις θεωρίες της ματαιότητας,
στο να κατανοούν όμως το αληθινό φως
είναι κατασκότεινος.

29.4.2008

Το κείμενο έχει και ένα από τα ωραιότερα παιχνίδια του τιτάνος αγίου Γρηγορίου:
\"Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει\"

Αυτό δεν είναι απλώς ποιητικό και εξαίσιο ως λογοτέχνημα αλλά γράφεται σε αντιστοιχία με άλλο κείμενο, όπως συνήθιζε ο μέγιστος των θεολόγων.
Εδώ χρησιμοποιεί το λακωνικό μήνυμα που απέστειλε ο υποναύαρχος του σπαρτιατικου στόλου Ιπποκράτης στη Σπάρτη, όταν ο στόλος καταστράφηκε από τους Αθηναίους και ο ναύαρχος Μίνδαρος φονεύθηκε. Ο ταχυδρόμος συνελήφθη από τους Αθηναίους κοντα στην Αθήνα και το μήνυμα που μετέφερε είναι το εξής:
\"Έρρει τα κάλα. Μίνδαρος απεσύα. Πεινώντι τώνδρες. Απορίομες τι χρη δραν\".
Ερμηνεία: Καταστράφηκαν τα κάλα, δηλαδή τα πλοία (τα κοίλα). Ο Μίνδαρος σκοτώθηκε. Πεινούν οι άνδρες. Βρισκόμαστε σε απορία για το τί θα πρέπει να κάνουμε. (Ξενοφώντος ΕΛΛΗΝΙΚΑ Α΄ 1,23).

Αυτό λοιπόν το παίρνει ο άγιος Γρηγόριος και δημιουργεί το αριστούργημα που απολαύσατε.
Το \"έρρει τα κάλα\" το κάνει \"έρρει τα καλά\"! και συνεχίζει ακριβώς πάνω στο ρυθμό του μηνύματος:

\"Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει\"!

Γι᾿ αυτό είπα να διακρίνετε και τη λεπτή ειρωνεία. Παίζει λιγάκι ταυτόχρονα!
Ασύλληπτα μεγάλος! Όπως σε όλα τα κείμενά του.
Μακάριος όποιος με επιμονή και υπομονή και επιμέλεια τον μελετήσει!
Καλή αρχή, φίλτατοι! Εισαγωγικό μάθημα στον μέγιστο των θεολόγων!

5.09.2007

\"Όντως ημέρα μία βίος όλος ανθρώπου τοις πόθω κάμνουσιν\" (Γρηγ. ο Θεολόγος)
Πραγματικά γι\' αυτούς που υποφέρουν από πόθο (αγάπη, έρωτα), μια ημέρα (ενν. χωρισμού από τον ποθούμενο) τούς είναι ολόκληρη ζωή ανθρώπου

05.07.2007.

 Με μιά σύγχρονη έκφραση \'\'τη βρίσκω\'\'! Πού; Στις ασθένειες, στίς ύβρεις, στις ανάγκες, στους διωγμούς! Μα τί ήταν; Τρελλός; Δεν ήταν βέβαια τρελλός, ούτε πολύ περισσότερο έπασχε από κάποια διαστροφή. Αλλά είχε βρει αυτή τη μυστική πηγή της ευτυχίας και της άπειρης χαράς που δίνει η Χάρη του Θεού μέ τους σταυρούς και τις δοκιμασίες, και γι\'  αυτό έτρεχε σαν διψασμένο ελάφι προς αυτές. Η τρέλλα του Αποστόλου ήταν άλλου είδους. Και αυτήν την τρέλλα οφείλει να αποκτήσει και ο καθένας από μας. Και έτσι, μόνον έτσι, τα πάντα γίνονται πηγαία και θεληματικά.

[Iaspis]

06.10.2007

Το μαύρο χρώμα του ράσου δεν συμβολίζει τίποτε. Δεν έχει καμμιά σχέση με τη σταύρωση του Χριστού, αφού ο Χριστός αναστήθηκε και η Ορθοδοξία είναι κατ᾿ εξοχήν η Εκκλησία της Αναστάσεως. Ούτε με το πένθος για τις αμαρτίες του ιερέως ή του κόσμου όλου έχει σχέση. Κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με τα λόγια του ιδίου του Κυρίου ο Οποίος, επικρίνοντας τους φαρισαίους, παρήγγειλε να μην φανερώνουμε με εξωτερικές εκδηλώσεις την εσωτερική ζωή μας. Είναι λοιπόν το ράσο μαύρο μόνο και μόνο για λόγους σοβαρότητας και αποφυγής εντυπωσιασμού και επιδείξεως, όπως ρητώς καθορίζεται από τον ΚΖ΄κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ο οποίος παραγγέλλει στους κληρικούς να μην φορούν αταίριαστα με την ιερωσύνη τους ενδύματα, αλλά αυτά που από παλαιά έχουν καθοριστεί για τους κληρικούς. Απλότητα, σοβαρότητα και απουσία εντυπωσιασμού αυτοί είναι οι μόνοι λόγοι για τους οποίους έχει καθοριστεί το μαύρο ράσο ως ένδυμα των κληρικών.

08.10.2007

Το έχω γράψει αυτό που λέει ο κανόνας: να μην φορούν αταίριαστα με την ιερωσύνη τους ενδύματα, αλλά αυτά που από παλαιά έχουν καθοριστεί για τους κληρικούς. \"Μηδείς των εν κλήρω καταλεγομένων ανοίκειον ἐσθήτα αμφιέσθω, μήτε εν πόλει διάγων, μήτε εν οδώ βαδίζων, αλλά στολαίς κεχρήσθω ταις ήδη τοις εν κλήρω καταλεγομένοις απονεμηθείσαις\". Αν αυτές οι απονεμηθείσες στολές είναι τα ράσα ή κάτι άλλο, δεν το γνωρίζω. Το ουσιώδες είναι ότι ανέκαθεν υπήρχε ειδική ενδυμασία για τους ιερείς.


----------------------------------------------------------------------

15.12.2007

1. Ο Κύριος δεν έδινε πάντοτε άφεση αμαρτιών Έδωσε στον παραλυτικό, διότι η παραλυσία του είχε προέλθει από έκλυτη και απρόσεκτη ζωή, αυτό δε το γεγονός του δημιουργούσε εσωτερικά δισταγμό για το άν ήταν άξιος να ζητήσει θεραπεία. Ο Κύριος διείδε τους φόβους του αλλά και τη μετάνοιά του και πριν του δώσει τη θεραπεία, για να τουδώσει θάρρος του είπε: \"θάρσει, τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου\". Έλυσε πρώτα το μείζον πρόβλημα, την ψυχική παραλυσία, την αιτία του κακού και της σωματικής παραλυσίας. Γι᾿ αυτό και μετά τη θεραπεία του συνέστησε: \"μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοί τι γένηται\".

2.  Η αναπηρία της δεν την έκανε ούτε να ντρέπεται ούτε να αμελεί να πηγαίνει στη Συναγωγή. Αυτήν μάλιστα ο Κύριος τη θεράπευσε χωρίς να το ζητήσει η ίδια. Ουσιαστικά επιβράβευσε τον ζήλο της να μετέχει στη λατρεία του Θεού και την ακρόαση του λόγου Του. Η ευγένεια της ψυχής της όντως φαίνεται και από το δοξολογικό ξεχείλισμα μετά τη θεραπεία της. Και μάλιστα συνεχές. Διότι δεν λέγει \"εδόξασε\" (εκείνη τη φορά) αλλά \"εδόξαζε\" συνεχώς! (Επιπροσθέτως: οι Συναγωγές δεν ήσαν ναοί, αλλά χώροι μελέτης της Γραφής και υποτυπώδους λατρείας του Θεού. Οι Εβραίοι μόνον έναν Ναό είχαν, αυτόν των Ιεροσολύμων).

21.3.2008

Ο Κύριος δεν αρνείται την προσφώνηση. Η φράση  είναι μια προειδοποίηση προς τον νέο, και το νόημά της είναι το εξής:
Πρόσεξε! με αποκάλεσες αγαθό. Αυτό σημαίνει ότι με αναγνωρίζεις ως Θεό, διότι αγαθός είναι μόνο ο Θεός. Αφού λοιπόν με αναγνωρίζεις ως Θεό, πρόσεξε πώς θα δεχτείς αυτά που θα σου πώ! Μην τα απορίψεις! Δεν είναι λόγια ανθρώπου αλλά του Θεού!


----------------------------------------------------------------------

[Iaspis]

26.10.2008
\"Ημείς ουκ εδιδάχθημεν σωματοκτόνοι είναι αλλά παθοκτόνοι\" (Γεροντικόν)

12.4.2008

Βάστα λίγο ακόμα!

Συζήτηση δημοσιογράφου με 90 (περίπου) χρονών γέροντα αγιορείτη ασκητή σε μια σκήτη του Αγίου Όρους, καθώς περνούσε από το δρόμο, έξω από την καλύβα του Γέροντα:
-Ευλογείτε, Γέροντα!
-Ο Κύριος, παιδί μου...
-Πώς είστε, Γέροντα;
-Είμαι άρρωστος...
-Σε είδε γιατρός;
-Ναί! ο Θεός!
-Και τί σου είπε;
-Βάστα λίγο ακόμα!


21.4.2008

 \"Ο θέλων πρώτος είναι, έστω πάντων έσχατος και πάντων δούλος\".
Όλες οι άλλες είναι ψευδοεπαναστάσεις...

[Iaspis]

29.4.2008

Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος τον 8ο αιώνα αναθεμάτισε όσους, σε συμφωνία με τα επιστημονικά δεδομένα όλων των προηγούμενων αιώνων, δεν δέχονταν ότι ο κόσμος έχει αρχή αλλά τον θεωρούσαν άναχο και αιώνιο.
Δικαιώθηκε μετά από 12 ολόκληρους αιώνες!

27.11.2008

Δεν έχουμε δικαίωμα να παραδώσουμε τα σχολεία στα χέρια των αθέων!
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έχει θαυμάσιες θέσεις πάνω σ᾿ αυτό. Αντιγράφω όλη την ενότητα για να φανεί ξεκάθαρα η συλλογιστική τού αγίου, που είναι η παράδοσή μας:

\"Σᾶς λέγω καὶ ἄλλο ἂν θέλετε νὰ μὲ σκλαβώσετε. Ἔχω ἕνα φυσικὸν ἰδίωμα ἐγώ: ἀπὸ μικρὸν παιδίον ὁποὺ ἤμουνα ἀγαποῦσα τὰ μικρὰ παιδιὰ καὶ ὅταν βλέπω κανένα μικρὸν παιδίον  μὲ φαίνεται νὰ ἀνοίξω τὴν καρδίαν μου νὰν τὸ βάλω μέσα. Ἀνίσως καὶ θέλετε νὰ μὲ σκλαβώσετε, δὲν ἠμπορεῖτε μὲ ἄλλον τρόπον παρὰ ἂν θέλετε νὰ μοῦ χαρίσετε τὰ παιδιά σας. Ἐγὼ νὰν τὰ εὔχομαι, νὰ παρακαλῶ τὸν Θεὸν νὰ ζήσουν, νὰ προκόψουν καὶ ἡ εὐγενεία σας νὰν τὰ θρέφετε, νὰν τὰ ἔχωμε μαζί. Σᾶς βαστάει ἡ καρδιά σας νὰ μοῦ τὰ χαρίσετε; - Χάρισμά σου, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. – Μὲ ἐσκλαβώσετε, ἀδελφοί μου, τώρα ὁποὺ καὶ τὸ αἷμα μου νὰ χύσω διὰ τὴν ἀγάπην σας, δὲν μὲ φαίνεται τίποτες...

Καλά, παιδιά μου, μοῦ ἐχαρίσετε τὰ παιδιά σας, ἀμὴ νὰ ἰδοῦμεν, ἔχετε καὶ σχολεῖον ὁποὺ νὰ διαβάζουν, νὰ μανθάνουν γράμματα τὰ παιδιά μας; - Δὲν ἔχομεν, ἅγιε τοῦ Θεοῦ. – Τέτοια παιδιὰ ἀγράμματα μοῦ ἐχαρίσετε; Τι τὰ θέλω; Χάρισμά σας. Παιδιὰ ὡσὰν τὰ γουρουνόπουλα νὰ ἔχω δὲν τὸ καταδέχομαι, διατί εἶμαι ὑπερήφανος. Χάρισμά σας. Ὡσὰν θέλετε χαρίσετέ μου καὶ ἕνα σχολεῖον ἐδῶ εἰς τὴν χώραν σας νὰ μανθάνουν τὰ παιδιά μας γράμματα, νὰ ἠξεύρουν ποῦ περιπατοῦνε καὶ τότε νὰν τὰ εὔχομαι νὰ ζήσουν, νὰ προκόψουν.

Ἀμὴ δὲν εἶναι καλὰ νὰ βάλετε ὅλοι σας καὶ νὰ κάμετε ἕνα ρεφενέ, νὰ βάλετε καὶ ἐπιτρόπους νὰν τὸ κυβερνοῦν τὸ σχολεῖον, νὰ βάνουν διδάσκαλον νὰ μανθάνουν ὅλα τὰ παιδιὰ καὶ πλούσια καὶ πτωχὰ χωρὶς νὰ πληρώνουν; Διατὶ ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τὸ κατὰ δύναμιν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι Κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία, ἀρετή. Ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶναι ἁγία Κοινωνία, τί εἶναι Βάπτισμα, τί εἶναι τὸ ἅγιον Εὐχέλαιον, ὁ τίμιος Γάμος, τί εἶναι ψυχή, τί εἶναι κορμί, τὰ πάντα ἀπὸ τὸ σχολεῖον τὰ μανθάνομεν, διατί χωρὶς τὸ σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τὸ σκότος. Καλύτερα νὰ ἔχης εἰς τὴν χώραν σου σχολεῖον ἑλληνικὸν παρὰ νὰ ἔχης βρύσες καὶ ποταμούς, διατὶ ἡ βρύσις ποτίζει τὸ σῶμα, τὸ δὲ σχολεῖον ποτίζει τὴν ψυχήν, τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὲς ἐκκλησίες, τὸ σχολεῖον ἀνοίγει μοναστήρια\". (Ιωάννου Μενούνου, \"ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ ΔΙΔΑΧΕΣ\", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΗΝΟΣ, ΑΘΗΝΑ 1979, Διδαχή Α1, σελ. 141-2)

[Iaspis]

ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ

.                                      Σήκωσα τα μάτια
.                                      απ\' τον ψεύτη κόσμο
.                                      κόσμο που πλανεύει
.                                      σαν να αγαπά

.                                      Άπλωσα τα χέρια
.                                      έψαξα τ\' αστέρια
.                                      μ\' άρπαξαν οι άνεμοι
.                                      στη βουνοκορφή

.                                      Κύτταξα ένα γύρω
.                                      την πικρή πατρίδα
.                                      κύτταξα τη γη.
.                                      Έβαλα τα κλάμματα
.                                      σα μωρό παιδί.


Τούτος ο κρύος άνεμος του κακού που παγώνει τις ψυχές
Τούτος ο καυτός βοριάς της αμαρτίας που καίει, καίει, καίει.
Αυτός ο παγωμένος λίβας
Έχει κλέψει το γέλιο των μικρών παιδιών - αλλοίμονο!
Έχει μαράνει τις καρδιές τους... Έσβησε το καθάριο βλέμμα τους...
Ένα τραγούδι μόνο τους απόμεινε και μονάχα ένα παιχνίδι
Κι αυτό μονάχα στ\' όνειρο...
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα... να...
Να μην έχεις πια δάκρυ...
Να μην κλαις πια...

.                                    ***

Στέκομαι τέτοιες ώρες τριγυρισμένος από την αγωνία
Και κουρασμένος βρίσκομαι για μια ακόμα φορά στο καμίνι της Βαβυλώνας
Τότε που ο Ναβουχοδονόσορας έστησε τη χρυσή του εικόνα
Τότε που λαλώντας τα όργανα της μουσικής κι ο κήρυκας καλώντας
Προσκυνούσαν όλοι οι λαοί, φυλές και γλώσσες.
Και βλέπω πάλι και πάλι τα τρία παλληκάρια
Τον Σεδράχ, Τον Μισάχ και τον Αβδεναγώ μέσα στις φλόγες
Με τα χέρια υψωμένα, με τις ανοιξιάτικες καρδιές, με τα μάτια γεμάτα ουρανό
Να κρατούν όρθιο το κορμί και την ψυχή τους, όταν όλοι είναι πεσμένοι καταγής, προσκυνυμένοι.
Να μπαίνουν με το κορμί τους μες στη φωτιά, για να μην μπει η φωτιά του κακού στην ψυχή τους.
Ακούγονται ακόμα οι φωνές τους να υμνούν τον Θεό των πατέρων τους
Και το βλέμμα τους σκίζοντας τις δυόμιση χιλιάδες χρόνια καρφώνεται σε μια εποχή σαν τη δική μας
Που ξαναστήθηκαν τα είδωλα κι οι μουσικές λαλούνε
Και το καμίνι της αμαρτίας είναι πυρακτωμένο εφτά φορές και παραπάνω.
Τα λόγια τους ακούγονται δυνατά και καθαρά σαν τ\' αστροπελέκι να λένε:

Αδέλφια μας, όλα μας τάδωσε ο Θεός, όλο τον κόσμο να τον χαρούμε
Δεν μας ζητάει πράγματα πολλά. Μια πίστη μας ζητάει
Να μην τον αρνηθούμε... Το νοίκι να πληρώσουμε... Μια πίστη...
Και λέγοντας κυττάνε μακριά. Τι βλέπουνε;
Φωνάζουν μόνο δυνατά: Μια πίστη μας ζητάει... το νοίκι...

Οι μουσικές τριγύρω παίζαν όλες
Κι οι υπηρέτες ρίχναν πίσσα στη φωτιά
Κυττούνε μακριά σα ν\' απορούνε
Κάτι που έρχεται γοργά σα να θωρούνε
Φωνάζουνε ξανά: Μια πίστη μας ζητάει... το νοίκι... Ετοιμαστείτε έρχεται η φωτιά.

Παίζουν οι μουσικές , ξανακαλούνε
         Το νοίκι μας ζητάει. Μια πίστη.
         Ηχούνε οι μουσικές. Ετοιμαστείτε
         Μια πίστη μας ζητάει. Κρατείστε.
         Της πίστης η σημαία ψηλά. Κρατείστε
         Την πίστη σας ψηλά. Κρατείστε.
         Κρατείστε! Κρατείστε! Κρατείστε!

[Iaspis]

ΣΕ ΓΗ ΕΠΙΛΕΛΗΣΜΕΝΗ

\"Μη γνωσθήσεται εν τω σκότει τα θαυμάσιά Σου
  και η δικαιοσύνη Σου εν γη επιλελησμένη;\" (Ψαλμ. πζ΄[87] 13)

Στο παρατημένο τούτο ᾿δώ χωράφι
φύτρωσαν αγκάθια, γέμισε τριβόλια,
φίδια τριγυρνάνε μέσα στ᾿ άγρια βράχια.

Τούτο το χωράφι όλο ρημαγμένο,
τόπος που μαζώνει τις βρωμιές του κόσμου,
όλο ξεραμένο και γοργά πετρώνει.

Κάποτε κουνιούνταν δέντρων φυλλαράκια,
στ᾿ απαλό τ᾿ αγέρι· παίζανε παιδάκια
τρώγοντας σταφύλι· τώρα ούτε γέροι.

Έχουν μείνει κάποια πάνω στα παλούκια
σκιάχτρα ξεχασμένα, τρύπιοι τενεκέδες,
φτερωτές που σκούζαν...
(Τα πουλιά σκιασμένα
φεύγαν μακριά μου).

Τώρα είναι μέσα,
χτίσανε φωλιά,
τά ρημάξαν όλα
μέσα στην καρδιά μου.

[Iaspis]

30.6.2008

Η Ανάσταση του Κυρίου δεν ήταν ένα συνηθισμένο θαύμα και βέβαια δεν εξηρτάτο από την πίστη των μαθητών. Εδώ μιλάμε για τα θαύματα που έρχονται ως αποτέλεσμα της πίστεως των ανθρώπων, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου: \"εάν έχητε πίστιν ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω· μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται\". Σπανίως, όταν ο Θεός προγνωρίζει την καλή διάθεση κάποιου ανθρώπου, μπορεί να τον καλέσει με θαύμα, όπως έκανε με τον απόστολο Παύλο κ.τ.λ.
Το συνηθισμένο όμως είναι να έρχεται το θαύμα ως αποτέλεσμα της πιστεύουσας ψυχής.




27.4.2008

Μιὰ σύντομη ἑρμηνεία τῆς εἰκόνας:

Ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως στὴ Μονὴ τῆς Χώρας (Καχριὲ Τζαμί) στὴν Κωνσταντινούπολη εἶναι, κατὰ γενικὴ ἀναγνώριση, ἡ ἀριστουργηματικότερη εἰκόνα Ἀναστάσεως τῆς Βυζαντινῆς Ἁγιογραφίας. Ἡ Μονὴ τῆς Χώρας κτίστηκε τὸν 11ο αἰώνα, ἡ διακόσμησή της ὅμως μὲ ψηφιδωτὰ καὶ νωπογραφίες ἔγινε στὸ διάστημα 1310-1320 μὲ τὴ φροντίδα τοῦ τότε Μεγάλου Λογοθέτη (Πρωθυπουργοῦ δηλαδή) Θεόδωρου Μετοχίτη. Ἡ συγκεκριμένη εἰκόνα βρίσκεται σὲ παρεκκλήσιο τοῦ κυρίως ναοῦ, στὸ ὁποῖο εἶχαν ἐνταφιαστεῖ οἱ κτήτορες τῆς Μονῆς.

Στὴν Ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἰκονίζεται ὄχι μὲ τὴ μορφὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸν Τάφο κρατώντας μιὰ σημαία, ὅπως συνηθίζεται νὰ ζωγραφίζεται στὴ δυτικὴ ζωγραφική, ἀλλὰ μὲ τὴν \"Εἰς Ἅδου κάθοδον\". Εἰκονίζεται δηλαδὴ μὲ δυνατοὺς συμβολισμοὺς ἡ κάθοδος τοῦ Κυρίου στὸν Ἅδη, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τριημέρου ταφῆς Του, ὅπου συνέτριψε τὴν ἐξουσία τοῦ Ἅδη καὶ ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων.
Ὁ Ἅδης θεωροῦμε ὅτι εἶναι ὁ τόπος, ὅπου ἐκρατοῦντο φυλακισμένοι ὅλοι οἱ νεκροί, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀκόμη τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Δὲν ἐπεκτείνομαι περισσότερο στὸ θέμα αὐτό, διότι εἶναι γενικὰ δύσκολο καὶ θα χρειαζόταν πολὺς χῶρος γιὰ τὴν ἀνάπτυξή του.

Στὴν εἰκόνα μας παρατηροῦμε τὰ ἑξῆς σημαντικὰ στοιχεῖα:

Ὁ Κύριος εἰκονίζεται μέσα σὲ γαλανόλευκη \"δόξα\" διακοσμημένη μὲ χρυσοκίτρινα ἀστέρια. Αὐτὸ δηλώνει ὅτι εἶναι \"ὁ Κύριος τῆς Δόξης\", ὁ Θεός! Εἰκονίζεται ἀνάμεσα σὲ δύο ἀπότομα βουνά, στὸ βάθος φοβερῆς καὶ σκοτεινῆς χαράδρας. Ἔτσι δηλώνεται ἡ κάθοδός Του στὸ χάος τοῦ θανάτου. Ὅμως ἐκεῖ δὲν κατεβαίνει ἀδύναμος καὶ ὑποχείριος τῆς ἐξουσίας τοῦ θανάτου ὅπως οἱ ἄλλοι νεκροί, ἀλλὰ παντοδύναμος! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ κάθοδός Του ἔχει θριαμβικὸ χαρακτήρα. Ἡ στάση τοῦ σώματός Του δείχνει τὴν ὁρμὴ καὶ τὸν δυναμισμὸ τῆς παρουσίας Του. Ὁ βηματισμός Του εἶναι ἐξουσιαστικὸς καὶ τὸ ἀνεμιζόμενο ἰμάτιο φανερώνει τὴν ὁρμὴ τῆς κυριαρχικῆς καὶ παντοκρατορικῆς καθόδου Του. Κατεβαίνοντας συντρίβει τὴν φυλακὴ τοῦ Ἅδη. Παρατηροῦμε τὰ ὑπολείματα τῆς συντριβῆς. Κάτω εἶναι πεσμένες οἱ πύλες τῆς φυλακῆς· (σὲ ἄλλες εἰκόνες εικονίζονται χιαστί, στὸ σχῆμα τοῦ Σταυροῦ). Γύρω ἀπὸ τὶς σπασμένες πόρετς παρατηροῦμε πλῆθος καρφιῶν, μεντζεσέδων καὶ ἄλλων μεταλλικῶν στηριγμάτων τῶν κατεστραμμένων πυλῶν τοῦ Ἅδη. Ἐκεῖ βρίσκεται δεμένος χειροπόδαρα καὶ ὁ προαιώνιος ἐχθρὸς καὶ τύραννος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ θάνατος.

Ἀριστερὰ καὶ δεξιὰ τοῦ Κυρίου βλέπουμε δύο τάφους, μέσα ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ Κύριος ἀνασύρει μὲ φοβερὴ καὶ ἀνίκητη δύναμη ἕναν ἄνδρα καὶ μία γυναίκα. Εἶναι ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, οἱ προπάτορες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ ὁδήγησαν στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Παρατηρεῖστε ὅτι δὲν πιάνουν αὐτοὶ τὰ χέρια τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ὁ Κύριος τοὺς ἁρπάζει δυνατὰ ἀπὸ τὸν καρπό, δεῖγμα τοῦ ὅτι μόνοι τους ἦσαν ἀπολύτως ἀδύναμοι νὰ ἐλευθερωθοῦν. Παρατηρεῖστε ἐπίσης τὸ ἄλλο τους χέρι· εἶναι σὲ στάση ἱκεσίας, ποὺ ἐκφράζει τὴν μεγάλη τους προσδοκία καὶ προσευχὴ νὰ ἀπελευθερωθοῦν κάποτε ἀπὸ τὴ σκοτεινὴ φυλακὴ τοῦ Ἅδη. Ὁ Ἀδὰμ εἰκονίζεται ὡς γέρων μὲ μακριὰ γενειάδα, γιὰ νὰ δηλωθεῖ ὅτι εἶναι ὁ ἀρχαιότερος ἀνθρωπος.

Στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τῆς εἰκόνας βλέπουμε νὰ εἰκονίζονται οἱ μεγάλοι προφῆτες, ὁ Δαβίδ, ὁ Σολωμών καὶ ἄλλοι, μπροστὰ δὲ ἀπὸ ὅλους ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ὁ ὁποῖος  εἶχε ἤδη κηρύξει στὸν Ἅδη ὅτι ἔρχεται ὁ Λυτρωτής. Τὸ χέρι του δείχνει τὸν Κύριο σὰν νὰ λέει: \"Αὐτὸς εἶναι ἐκεῖνος γιὰ τὸν Ὁποῖο σᾶς ἔλεγα\".

Στὴ δεξιὰ πλευρὰ τῆς εἰκόνας εἰκονίζονται οἱ ἄλλοι φυλακισμένοι. Μπροστὰ ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς βρίσκεται ἕνας νέος ἀγένειος, ποὺ κρατάει ραβδί. Εἶναι ὁ Ἄβελ, ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ πέθανε, ὅταν τὸν φόνευσε ὁ ἀδελφός του Κάϊν. Εἰκονίζεται μὲ ραβδί, διότι ἦταν βοσκός.

Ἡ ὅλη εἰκόνα ἐκπέμπει μὲ ἀπίστευτο δυναμισμὸ τὸ μεγάλο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως: Νικήθηκε ὁ θάνατος! Ἑάλω ὁ θάνατος θανάτῳ! Νέα ζωὴ ἀρχίζει. Εἴμαστε πιὰ αἰώνιοι καὶ ἀθάνατοι. Δὲν θὰ πεθάνουμε ποτέ!
Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν!

[Iaspis]

4.6.2008

Eπιτρέψτε μου να πώ ότι όλο αυτό το διάστημα καλό θα ήταν αντί για καλημέρα-καλησπέρα-καληνύχτα ή οποιονδήποτε άλλο χαιρετισμό να χρησιμοποιούσαμε και εδώ στο Φόρουμ το Χριστός Ανέστη!
Μια παράδοση που έφτασε μέχρις εμάς μέσα από μια διαδρομή δύο χιλιετιών είναι κρίμα να τη χαλάσουμε εμείς σήμερα στην εποχή των πνευματικών παγετώνων που ζούμε. Οφείλουμε να την παραδώσουμε ως σκυτάλη θριάμβου στις επόμενες γενιές.

4.6.2008

Στη Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας χρησιμοποιούμε συχνά τον όρο \"Απόδοσις της Εορτής...\".
Τί είναι η Απόδοσις αυτή;
Η Απόδοσις είναι μια επανάληψη της ακολουθίας μιας μεγάλης εορτής, η οποία επανάληψη γίνεται λίγες μέρες μετά την εορτή.
Πόσες μέρες ακριβώς;
Αυτό ποικίλει ανάλογα με την εορτή και σε συνάρτηση και με άλλες εορτές που είναι κινητές, διότι εξαρτώνται από την ημέρα εορτασμού του Πάσχα. Συνήθως οι πιο πολλές εορτές αποδίδονται 8 μέρες μετά τον κύριο εορτασμό. Η εορτή του Ευαγγελισμού όμως π.χ., λόγω του ότι πέφτει μέσα στη Μ. Τεσσαρακοστή, αποδίδεται αυθημερόν στη βραδινή ακολουθία. Η εορτή του Πάσχα αποδίδεται 40 μέρες μετά, την παραμονή της Αναλήψεως.
Γιατί ονομάζεται όλο αυτό Απόδοσις;
Ονομάζεται Απόδοσις, διότι, με το να την επαναλαμβάνουμε, κατά κάποιον τρόπο την αποδίδουμε (την επιστρέφουμε, την παραδίνουμε) με ευγνωμοσύνη στον Θεό που μας την χάρισε.

30.6.2008

Το άγχος είναι καθαρά θέμα ΑΠΙΣΤΙΑΣ! Απιστίας όχι στον εαυτό μας, αλλά στον Πατέρα μας, τον Δημιουργό μας! Εκείνον που μας βεβαίωσε ότι ασχολείται ακόμη και με τις ελάχιστες λεπτομέρειες της ζωής μας και έχει μετρημένες ώς και τις τρίχες του κεφαλιού μας!

Δεν πιστεύουμε πραγματικά, δηλαδή δεν εμπιστευόμαστε τον Δημιουργό μας, αυτή είναι η τραγωδία μας! Γι᾿ αυτό έχουμε άγχος. Και σίγουρα το άγχος δεν θεραπεύεται με καμμιά ανοσία. Μόνο με την παράδοσή μας με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό μας, αποκτούμε εκείνη την ηρεμία και το αίσθημα ασφαλείας που έχει το παιδί στην αγκαλιά του πατέρα του!

ΤΑ  ΑΓΚΑΘΙΑ  ΤΗΣ  ΨΥΧΗΣ

Δὲν εἴμαστε ἄπιστοι. Δὲν εἴμαστε ἀδιάφοροι. Οὔτε καὶ ἐπιπόλαιοι. Εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μὲ ζῆλο Θεοῦ. Τρέχουμε στὴν ᾿Εκκλησία, ἀκοῦμε τὰ κηρύγματα, ἀγωνιζόμαστε νὰ ζήσουμε ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή.
῎Εχουμε ὅμως μιὰ ἀδυναμία. Ἀγαπᾶμε πολὺ τὸν κόσμο αὐτό. Θέλουμε καὶ στὴν ᾿Εκκλησία νὰ βρισκόμαστε καὶ τὶς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου νὰ ἀπολαμβάνουμε. ῎Επειτα ἡ καρδιά μας μαγνητίζεται ἀπὸ τὸν πλοῦτο. Δὲν χορταίνουμε ποτέ. Τρέχουμε συνεχῶς ἀπὸ τὴ μιὰ ἐργασία στὴν ἄλλη. Αὐξάνουμε τὶς ἐπιχειρήσεις μας, ἐπεκτείνουμε τὶς δραστηριότητές μας, πολλαπλασιάζουμε τὴν περιουσία μας. Τρέχουμε, ἀγωνιοῦμε, βασανιζόμαστε. Εὐθῦνες, ὑποχρεώσεις, μέριμνες, ἄγχος... πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε μέσα σὲ μιὰ θάλασσα μεριμνῶν καὶ ὑποχρεώσεων. Δὲν ἔχουμε χρόνο, δὲν ἔχουμε διάθεση, δὲν βρίσκουμε ἡσυχία.
Πνιγόμαστε!
῾Η καρδιὰ σιγά-σιγὰ ἀγριεύει. Τὴν γεμίζουν τὰ ἀγκάθια τῆς ἀγάπης τοῦ πλούτου, τῆς ἐπιθυμίας τῶν ἡδονῶν, καὶ οἱ μέριμνες ποὺ ἀναγκαστικὰ ἀκολουθοῦν. ῾Η ψυχὴ ἀσφυκτιᾶ, τὸ ἄγχος τὴν πνίγει, δὲν ἔχει ὀξυγόνο νὰ ἀναπνεύσει. ῎Ετσι σιγά-σιγὰ μαραίνεται. Χάνεται ἡ δροσιά της. Κιτρινίζουν τὰ φύλλα της. Τὰ ἀγκάθια αὐξάνουν ταχύτατα.
῾Η εἰκόνα τῆς ἀκανθώδους γῆς εἶναι ἴσως ἡ χαρακτηριστικότερη φωτογραφία τῆς ἐποχῆς μας. Μήπως καὶ δική μας φωτογραφία; Ἀλλά, ἂν τὰ ἀγκάθια τῶν κοσμικῶν ἐπιδιώξεων γεμίσουν τὴν ψυχή μας, ἂν τὸ ἄγχος τῶν δῆθεν ἐπειγόντων θεμάτων πνίξει τὴν ψυχή μας, κινδυνεύουμε. Τὸ τέλος θὰ εἶναι ὁ μαρασμὸς τῆς ψυχῆς.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι ἀνάγκη τὰ ἀγκάθια νὰ ξερριζωθοῦν. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξερριζώνει κανεὶς ἀγκάθια. Καὶ πληγώνεται καὶ ὑποφέρει. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἂν τὰ ἀφήσουμε, θὰ μᾶς πνίξουν. Ἂν τὰ ξερριζώσουμε, θὰ σωθοῦμε.
Καὶ πῶς ξερριζώνονται τὰ ἀγκάθια τῶν μεριμνῶν καὶ τοῦ ἄγχους;
Ἡ πίστη εἶναι ἐκείνη ποὺ τὰ ξερριζώνει. Ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδὴ στὴν πρόνοια καὶ τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.
Λοιπὸν καιρὸς νὰ ξεκινήσουμε. Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά. Ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀποφασίσουμε.