Γειά σου Σταύρο καί κύρ Σταύρο!

Iaspis · 07 January, 2009, 01:19:47 AM

Γειά σου Σταύρο καί κύρ Σταύρο.

[font size=4]Ενότητα αφιερωμένη στόν αγαπητό μας Staboz.
[/fonts]

Σκοπός τής ενότητος:
πρωτίστως, η έρευνα στόν εσωτερικό μας κόσμο, μέ σκοπό τήν συλλογή, καί τήν ουσιαστική επανατοποθέτηση τού ωφέλιμου δυναμικού σέ τάξη, πού θά αποτελέσει τήν αξία καί τήν αρχή, γιά τήν συνεχή αναζήτηση, ως τήν ενότητα τής πίστης.

δευτερευόντως, η προσδοκία τής επαναφοράς τής αγαθής μας προαίρεσης, πού απομακρύνεται από τήν απιστία μας, από τήν μάταιη επιστημονική προσέγγιση τού αγαθού, καί απ\' τά σωματικά καί ψυχικά μας πάθη πού μάς σπρώχνουν στό επάρατο πλήθος τής ιδιορυθμίας, τής ιδιωτεύσεως καί τέλος τής αμαρτίας.

Δέν λένε, ότι τό σώμα καί η ψυχή τών βαπτισμένων εν Χριστώ αδελφών είναι ΕΝΑ! Δέν πιστεύω αυτό νά ισχύει μόνο στήν θεωρία;
Ας κάνουμε λοιπόν, μιά καί είμαστε εδώ, τό φόρουμ τού Ρωμηού έναν εννιαίο άνθρωπο, πού αναζητά στά εσώψυχά του όλα εκείνα πού συνθέτουν τήν αγαθή εν Κυρίω προαίρεσιν. Άλλος λοιπόν τό χέρι, άλλος τό πόδι άλλος η όραση είτε η ακοή, άλλος ο νούς, η αίσθηση, η συναίσθηση, η σύνθεση, η ανάλυση, η περισυλλογή ή ότι άλλο οικοδομεί τόν άνθρωπο.
Κι ότι ξεχάσω εγώ, θά τό πάρεις εσύ... Καί ότι σού έπεσε στόν δρόμο, καί χάθηκε, θά τόχω εγώ μαζί μου, πού τό βρήκα...
Όλα λοιπόν εδώ ώστε η αγαθή μας προαίρεση νά ξαναγυρίσει κοντά μας...

ΥΓ: Όταν, καί άν φυσικά, αυτή η ενότητα εξαντλήση τήν αναζήτηση καί τήν συγκομιδή τού υλικού, στό οποίο αναφέρεται, καί στοιχειοθετηθεί μέ τρόπο ώστε νά αποτελέσει θεματική ενότητα συν Ευωχίας ιδεών, τότε θά καλέσουμε τόν συγγραφέα νά βάλει τόν τίτλο...Εγώ είμαι σίγουρος ότι θά δεχθεί τήν πρόσκληση, φθάνει νά γίνει η εργασία όπως πρέπει, όπως θά τήν έκανε ένας καλοπροαίρετος Χριστιανός...Ο ίδιος!

--->

Iaspis · 07 January, 2009, 01:30:24 AM

[font size=4]Συν Ευωχία Ιδεών[/fonts]
Ένα μικρό δείγμα πού μπορεί νά γίνει ολόκληρο βιβλίο, ισοπεδώνοντας τήν επάρατο ακηδία μας. Απλώς χρειάζονται ορισμένοι εθελοντές, πού νά επιθυμούν νά συμμετέχουν δημιουργικά σέ ένα φόρουμ θεολογικού χαρακτήρα, πού δέν αφήνει τίποτα νά πάει χαμένο...Μέρμηγκες χρειάζεται ο κόσμος, μέρμηγκες!

Quote from: staboz09.07.2007
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ
ΚΥΡΙΕ, βοήθησε με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα όσα θα μου φέρει η σημερινή ήμερα.
Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημα Σου.
Στην κάθε ώρα αυτής της ημέρας φώτιζε με και δυνάμωνε με για το κάθε τι.
Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω στο διάστημα της σημερινής ημέρας,
δίδαξε με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την πεποίθησι ότι προέρχονται από το άγιο θέλημα Σου.

Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε όλα τα έργα μου και τα λόγια μου.
Σ\' όλες τις απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα.

Δίδαξε με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογενείας μου με ευθύτητα και σύνεση,
ώστε να μην συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα.

ΚΥΡΙΕ, δος μου την δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής καθ\' όλη την διάρκεια της.
Καθοδήγησε την θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ.
ΑΜΗΝ.

03.07.2007
Θα περάσουν, υποθέτω, πολλά χρόνια ώς ότου συνειδητοποιήσουμε την απλή αλήθεια ότι μέσα στο Ευαγγέλιο η αγάπη δεν είναι κάτι πηγαίο και αυθόρμητο αλλά εντολή. Που σημαίνει ότι είτε το θέλεις είτε δεν το θέλεις, είτε σού \'ρχεται είτε δεν σού \'ρχεται, είτε το αισθάνεσαι είτε όχι, είσαι υποχρεωμένος να αγαπήσεις. Αυτή δε η εντολή της αγάπης δεν είναι μια μικρή εντολή, αλλά η πρώτη και μεγάλη! Όποιος μπορέσει να κατανοήσει τις ασύλληπτες διαστάσεις αυτής της απλής αλήθειας, μακάριος. Κανένας πειρασμός δεν θα αποκτήσει εξουσία επάνω του. Διαφορετικά θα βασανίζεται προσπαθώντας να ξεδιψάσει με ζωγραφισμένα νερά (αββάς Ισαάκ).

05.07.2007
Έχω όμως την αίσθηση ότι αναγκάζομαι να μιλάω για πράγματα που με ξεπερνούν (\'\'τα υπέρμετρά μου λαλείν\'\', όσιος Βαρσανούφιος).
Ολόκληρη η χριστιανική ζωή είναι οικοδομημένη πάνω στο θεμέλιο της ελευθερίας, στο \"όστις θέλει\",. Αυτό είναι η προϋπόθεση, η απολύτως απαραίτητη πρώτη κίνηση του ανθρώπου. Άπαξ όμως και θελήσει να ακολουθήσει τον Χριστό, είναι υποχρεωμένος να κάνει τη δεύτερη μεγάλη κίνησή του: Να απαρνηθεί την ελευθερία του! Το είπε ξεκάθαρα ο ίδιος ο Κύριός μας:\'\'Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν...\'\'. Τι σημαίνει να απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του; Απάρνησις εαυτού, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, είναι \'\'η των παρελθόντων λήθη και η των εαυτού θελημάτων αναχώρησις\'\'.

05.07.2007
\'\'Παρελθέτω απ\' εμού το ποτήριον τούτο\'\', κραύγασε στον κήπο της Γεθσημανή προς τον Θεό Πατέρα. Στο τέλος όμως τί είπε; \'\'Πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω\'\'! Νά το παράδειγμα που ζητάς. Νά και ο δρόμος που καλείται να βαδίσει και ο καθένας από μάς: Αυτό εγώ δεν το θέλω! Όμως, επειδή το θέλεις Εσύ, ο Δημιουργός μου, θα το κάνω. Μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω!
Άρα υποτάσσομαι στο θέλημα του Θεού, ακόμη κι όταν αυτό δεν το θέλω! Και προσπαθώ να το εφαρμόσω με την ίδια προθυμία, όρεξη και ενθουσιασμό, σαν να μου ήταν το πιο αγαπητό πράγμα στον κόσμο. Το αποστρέφομαι εσωτερικά, βιάζω όμως τον εαυτό μου να το εφαρμόσω πρόθυμα και με ενθουσιασμό. Και τότε τί συμβαίνει; Τότε ζώ ένα απίστευτο θαύμα. Μέσα στο σταυρό που αποστρεφόμουνα βρίσκω τόση χαρά και ευτυχία που πριν ήταν αδύνατον ακόμη και να φανταστώ! Έρχεται η Χάρη του Θεού και μετατρέπει την κόλαση σε Παράδεισο, την πικρία σε ευτυχία, την καταστροφή σε θρίαμβο, τον σταυρό σε ανάσταση. Και τότε παίρνει ο άνθρωπος μια μικρή γεύση αυτής της άλλως ακατανόητης καταστάσεως που περιγράφει ο μέγας Παύλος, όταν λέγει:\'\'ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού\'\' (Β΄ Κορ. ιβ΄ 10). Ευδοκώ! Δηλαδή ευφραίνομαι.

13.02.2008
Ο άνθρωπος αποτελεί την απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που μπορούν να τεθούν, διότι δημιουργήθηκε ως βασιλιάς της δημιουργίας όλης.

Iaspis · 10 January, 2009, 02:40:21 AM

Quote from: Staboz7.09.2007

Οι άνθρωποι είμαστε ευμετάβολοι και το ακόμη χειρότερο διπλοπρόσωποι. Επομένως απόλυτη εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε σε κανέναν. Στήν Αγία Γραφή λέγει: \'\'επικατάρατος άνθρωπος, ος την ελπίδα έχει επ\' άνθρωπον\'\' (Ιερ.ιζ΄1). Αμέτρητα δε είναι τα παραδείγματα που αναφέρει προδοσίας πολύ εμπίστων ανθρώπων. Η δε ιστορία και μάλιστα η εκκλησιαστική ιστορία είναι κατάφορτη από τέτοια περιστατικά.
Εμπιστοσύνη επομένως απόλυτη μπορούμε και πρέπει να έχουμε μόνο στον Θεό. Όμως και στους ανθρώπους μπορoύμε να έχουμε εμπιστοσύνη, πάντοτε όμως με τη γνώση αυτή ότι είτε από αδυναμία είτε από φόβο είτε από κάποιους άλλους δυσερμήνευτους παράγοντες μπορεί κάποτε να προδώσουν την εμπιστοσύνη μας. Όταν αυτό το έχουμε υπ\' όψιν, ούτε θα στηριχθούμε απόλυτα επάνω τους ούτε θα ξαφνιαστούμε, όταν συμβεί να μας εγκαταλείψουν ή και να μας προδώσουν.

10.09.2007
Γι\' αυτό και οι πατέρες συνιστούν να είμαστε μεν ανοιχτοί προς όλους, απόλυτη όμως εμπιστοσύνη να μην έχουμε σε κανέναν, και ο Κύριος, όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, \'\'ουκ επίστευεν εαυτόν αυτοίς, διά το αυτόν γινώσκειν πάντας\'\' (Ιωάν β΄24).

7.09.2007
Δυστυχώς όμως δύσκολα μαθαίνουμε από αυτά που ακούμε. Συχνά συμβαίνει να βρούμε κάποιο πρόσωπο, να συνδεθούμε πολύ μαζί του και να θεωρήσουμε ότι αυτό δεν θα μας προδώσει ποτέ. Η πείρα εν προκειμένω είναι πολύ πικρή. Και επίτρεψέ μου να σημειώσω ότι την έχω δοκιμάσει και εγώ. Γι\' αυτό μου μίλησε πολύ βαθιά ένα από τα ωρααιότερα συνθήματα των αναρχικών που διάβασα σε έναν τοίχο στο Ηράκλειο της Κρήτης. Έλεγε: \'\'Καμμιά αγάπη δεν μου πήρε την καρδιά\'\'.

10.09.2007
Όταν κανείς είναι προετοιμασμένος, δεν καταβάλλεται και αντιμετωπίζει με συμπάθεια την οποιαδήποτε προδοσία.
Όντως χάνονται φιλίες από ασυγχώρητες προδοσίες, ή από συγχωρημένες και επαναλαμβανόμενες. Πως λοιπόν πρέπει να τις αντιμετωπίσει κανείς;
Σίγουρα δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Η συγχώρεση όμως είναι υποχρεωτική για όλες. Επομένως δεν υπάρχουν ασυγχώρητες προδοσίες για τον πιστό άνθρωπο. Το πρόβλημα βρίσκεται στα μετά την συγχώρεση.
Εδώ τώρα μπορεί να υπάρξει μιά διαφοροποίηση. Υπάρχουν περιπτώσεις που η συγχώρεση θα σημάνει και ταυτόχρονη αποκατάσταση στην προηγούμενη θέση, υπάρχουν όμως και άλλες που θα δοθεί μεν συγχώρεση, δεν θα συνοδευτεί όμως με αποκατάσταση.

07.09.2007
Όλοι λίγο-πολύ το ίδιο είμαστε. Ποσοτική διαφορά έχουμε, όχι ποιοτική. Όλοι εμφανιζόμαστε ως χριστιανοί. Άλλοι είμαστε, άλλοι φαινόμαστε. Και κάπου στο βάθος της καρδιάς σε χώρους απόκρυφους οι πιο πολλοί κρατάμε κάποιο κρατούμενο. Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Γι\' αυτό ας είμαστε συμπαθείς και προς εκείνους που δεν κρύβουν πολύ προσεκτικά τη διπλοπροσωπία τους. Είναι πολύ μεγάλο άθλημα το να είναι κανείς ατόφιος, κρυστάλλινος. Και δυστυχώς λίγοι, πολύ λίγοι το επιδιώκουμε αυτό. Και φυσικά πολύ πιο λίγοι είναι αυτοί που το κατορθώνουν.
Ο Θεός να μας ελεήσει όλους.

Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται πολλή προσευχή και εκζήτηση του θελήματος του Θεού με μια διαδικασία που δεν είναι και τόσο απλή ούτε είναι εύκολο να την περιγράψω. Σε γενικές γραμμές πάντως συνίσταται στην απαλλαγή από κάθε δικό μας θέλημα και απόφαση παραδόσεως στο θέλημα του Θεού, ανεξαρτήτως των οποιωνδήποτε συνεπειών.

02.07.2007
Ας έρθω για λίγο στα περί συμπεριφοράς και αυθορμητισμού. Σημειώνω μόνον τούτο ότι η Ορθόδοξη ελευθερία, ο αυθορμητισμός και η πηγαία αγάπη αποκτώνται μόνο μέσα από εκούσια υποταγή στις εντολές. Το ζήτημα αυτό το διαπραγματεύεται διεξοδικά ο αββάς Ισαάκ στην δ΄ επιστολή του \"Προς τον οσιον πατέρα Συμεώνην τον θαυματουργόν\". Μελέτησέ την και θα δείς πόσο ξένα είναι προς την Ορθόδοξη θεολογία τα περί αυθορμητισμών και πηγαίων αισθημάτων που μας σερβίρουν αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια διάφοροι, συχνά παρουσιάζοντάς τα ως το βάθος και την ουσία της Ορθοδοξίας.

03.07.2007
Η εντολή είναι πάντα απόφαση θανάτου, σταύρωση επί αοράτου σταυρού. Μόνο μακροχρόνια εμπειρία της χαράς και της ευτυχίας που πηγάζει στο τέλος από αυτήν τήν εκούσια σταύρωση, κάνει τον άνθρωπο να δέχεται με χαρά κάθε σταυρό που βλέπει να τοποθετεί στο δρόμο της ζωής του ο Δημιουργός του. Το μακροχρόνια εδώ δεν αντικαθίσταται με τίποτε. \"Και εκτός τού γεύσασθαι την ψυχήν των παθημάτων του Ιησού εν γνώσει, κοινωνίαν μετ\' αυτού ου μη σχη\" (αββάς Ισαάκ - το παραθέτω από μνήμης, μπορεί κάπου η διατύπωση ελαφρά να παραλλάζει).

05.07.2007
Αποφάσισες να ακολουθήσεις τον Χριστό; Πρώτον πρέπει να ξεχάσεις κάθε τι από το αμαρτωλό παρελθόν σου, κοσμικές φιλίες, κακές συνήθειες, διασκεδάσεις ένοχες και παρόμοια θα σβήσουν από τη μνήμη της ψυχής σου. Και δεύτερον οφείλεις να αρνηθείς τα θελήματά σου. Όλα! Όχι μόνο τα αμαρτωλά! Σε κάθε μου βήμα πλέον δεν θα εξετάζω αν κάτι μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, αλλά αν είναι ή όχι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Όλο το μυστικό βάθος της αληθινής πνευματικής ζωής βρίσκεται σ\' αυτό ακριβώς το σημείο. Ο άνθρωπος πριν ακολουθήσει τον Χριστό είναι δούλος της αμαρτίας. Όταν - ελεύθερα - αποφασίσει να ακολουθήσει τον Χριστό, ελευθερώνεται από την σκλαβιά της αμαρτίας. Και τί γίνεται; Δεν γίνεται ελεύθερος αλλά δούλος και πάλι. Δούλος όμως τώρα του Χριστού. Δούλος της αρετής.Ο Απόστολος Παύλος το διαπραγματεύεται αυτό στούς στίχους 15-23 του στ΄ κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής: \'\'ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας εδουλώθητε τη δικαιοσύνη. ανθρώπινον λέγω διά την ασθένειαν της σαρκός υμών. ώσπερ γαρ παρεστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη ακαθαρσία και τη ανομία εις την ανομίαν, ούτω νυν παραστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη δικαιοσύνη εις αγιασμόν\'\' (στ. 18-19). Να η νέα δουλεία.
Ώστε βρισκόμαστε πάλι σε κατάσταση δουλείας. Ο δε δούλος δεν έχει δικό του θέλημα, αλλά θέλημά του είναι το θέλημα του κυρίου του, εν προκειμένω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε τις εντολές. Όσο κι αν δεν μας αρέσουν, όσο κι αν δεν το θέλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε. Φυσικά μπορούμε και να μην υπακούσουμε. Ελεύθεροι είμαστε. Όμως τότε βρισκόμαστε έξω από τον δρόμο της σωτηρίας, παύουμε να ακολουθούμε τον Κύριο και, αν δεν μετανοήσουμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε. Θα χρειαστεί να παραμείνουμε στην κατάσταση αυτής της \'\'δουλείας\'\' πολύ χρόνο, έως ότου - ανάλογα με την προθυμία της ψυχής μας - φθάσουμε στην αληθινή ελευθερία των υιών του Θεού, των αγίων μας. \'\'Όταν υπεραναβής την οδόν της δικαιοσύνης, τότε προσκολληθήση τη ελευθερία εν παντί πράγματι\'\' (αββάς Ισαάκ). Αλλά αυτή η υπερανάβαση δεν είναι έργο μιας ημέρας ή δύο. Θέλει δουλειά πολλή.

Ιωάννα · 10 January, 2009, 07:17:45 PM

Πολύ ωραίο το ανθολόγιο, Iaspis! :flowers:

Iaspis · 10 January, 2009, 07:42:55 PM

Quote from: ΙωάνναΠολύ ωραίο το ανθολόγιο, Iaspis! :flowers:

Ευχαριστώ γιά τήν λέξη Ιωάννα. Προσπαθούσα μέρες τώρα νά τήν θυμηθώ! :flowers:

Iaspis · 13 January, 2009, 12:55:18 AM

Quote from: staboz06.10.2007

«H πραγματική και η μόνη δύναμη της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Και αυτό είναι το μέγιστο θαύμα της ιστορίας της. Kαμμιά ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να την νικήσει και να την εξαφανίσει. Υπέφερε φρικτούς διωγμούς και πολέμους εξοντωτικούς. Και όμως ζει. Οι εχθροί της χάθηκαν και εξαφανίστηκαν· η Εκκλησία μένει και θα μένει στον αιώνα. Ακριβώς διότι δεν είναι ανθρώπινο σύστημα και οργάνωση. Είναι θεανθρώπινος οργανισμός, Σώμα Χριστού. Τα μέλη της, ιερείς και λαϊκοί, είμαστε αδύναμοι και αμαρτωλοί. Ο Χριστός όμως που είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, είναι Θεός. Αυτός είναι η δύναμή της και Αυτός σώζει την Εκκλησία Του, παρόλες τις αδυναμίες των μελών της.

»Οι ιερείς δεν είναι αντιπρόσωποι του Θεού. Ο Θεός δεν έχει ούτε χρειάζεται αντιπροσώπους. Οι ιερείς είναι διάκονοι και υπηρέτες του λαού του Θεού, των πιστών. Το αξίωμά τους δεν είναι εξουσιαστικό αλλά υπηρετικό. Ούτε είναι ξεχωρισμένοι από το υπόλοιπο σώμα των πιστών, ούτε είναι περισσότερο μέλη του σώματος της Εκκλησίας από τους άλλους πιστούς. Είναι και αυτοί μέλη του ιδίου σώματος της Εκκλησίας και έχουν την ίδια ανάγκη σωτηρίας που έχει ο οποιοσδήποτε άλλος πιστός.

»Ασφαλώς υπάρχει και πολύ ειδωλολατρικό πνεύμα στον χώρο της Εκκλησίας. Αυτό όμως δεν βρίσκεται στους πιστούς. Και δεν μιλάω μόνον για τους αληθινούς πιστούς, τους συνειδητοποιημένους, αλλά και για τους απλούς ανθρώπους που κρατούν μια έστω ελάχιστη πίστη, όπως την παρέλαβαν από τις προηγούμενες γενιές. Το ειδωλολατρικό πνεύμα δεν το έχουν αυτοί οι πιστοί, αλλά άνθρωποι που δεν ξέρουν τί πιστεύουν, που έρχονται στην Εκκλησία με την ίδια ευκολία, νοοτροπία και σκέψη με την οποία πηγαίνουν στους μάγους, τις μάγισσες, τις καφετζούδες, τις χαρτορίχτρες, τους αστρολόγους, τα μέντιουμ και όλη αυτή την κομπανία του διαβόλου. Αυτοί οι άνθρωποι κινούνται βέβαια μέσα στην Εκκλησία, αλλά στην πραγματικότητα δεν ανήκουν στην Εκκλησία, αποτελούν ξένο σώμα μέσα σ᾿ αυτήν - καρκίνωμα! Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που είναι πραγματικά ευλαβείς και έχουν παρόμοιες εκδηλώσεις. Αλλά αυτοί είναι ή άρρωστοι ή προβληματικοί, ευλαβείς με βλάβη, όπως επιτυχημένα έλεγε ο π. Παΐσιος.

»Οι, έστω και στοιχειωδώς, πιστοί, ακόμη και οι πλέον αγράμματοι, ξέρουν πολύ καλά ότι οι άγιοι της Εκκλησίας μας δεν είναι νεκροί. Ζωντανοί και ολοζώντανοι είναι. Γι᾿ αυτό και μετέχουν στη ζωή της Εκκλησίας, επεμβαίνουν στη ζωή των πιστών ανθρώπων, θαυματουργούν, ενισχύουν τους αγωνιζόμενους πιστούς.

»Τα θαύματα στη ζωή της Εκκλησίας είναι καθημερινή πραγματικότητα. Όμως δεν γίνονται παραδεκτά από τους πολλούς, οι οποίοι τα θεωρούν αποτελέσματα αυθυποβολής ή δημιουργήματα εξημμένης φαντασίας. Αναμφιβόλως υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις. Όμως θαύματα αληθινά γίνονται. Για τους ανθρώπους που δεν τα δέχονται έχω μια πολύ εύκολη και απλή λύση: Να παρατηρήσουν θαύματα του διαβόλου! Διότι και ο διάβολος κάνει θαύματα και μάλιστα περισσότερα από τα θαύματα του Θεού. Μάγοι και μάγισσες και άλλοι πλανεμένοι κάνουν συνεχώς θαύματα, που μπορεί εύκολα να τα παρατηρήσει κανείς, διότι γίνονται και κατά παραγγελία, ενω τα θαύματα του Θεού είναι πάντοτε κάτι απροσδόκητο, μια έκπληξη! Γιατί ο Θεός ενεργεί με τέτοιο τρόπο; Ενεργεί έτσι, διότι δεν θέλει να παραβιάσει την ελευθερία του ανθρώπου.
Οι άγιοι αναμφιβόλως θαυματουργούν. Θαυματουργούν, διότι είναι ζωντανοί και αγαπούν τους πιστούς και παρακολουθούν τον αγώνα τους. Όμως δεν θαυματουργούν με δική τους δύναμη. Ο Θεός τους δίνει χάρη και δύναμη για να θαυματουργήσουν.
Και γιατί θαυματουργεί μέσω των αγίων ο Θεός και όχι άμεσα ο Ίδιος;
Θαυματουργεί άμεσα και ο Ίδιος. Δίνει όμως και στους αγίους τη δύναμη να θαυματουργούν για δύο λόγους: Πρώτον διότι εμείς τους αγίους τους αισθανόμαστε πιο κοντά μας, αφού είναι άνθρωποι σαν και μας. Και δεύτερον, διότι ο Θεός θέλει να δοξάσει τους αγίους, σύμφωνα με τον λόγο που είπε ότι \"τους δοξάζοντάς με αντιδοξάσω\". Επειδή λοιπόν οι άγιοι με τον τρόπο της ζωής τους δόξασαν τον Δημιουργό τους, γι᾿ αυτό και Εκείνος τους αντιδοξάζει με τη δύναμη των θαυμάτων και όχι μόνον με αυτήν βέβαια.

»Να σημειώσω ότι τα θαύματα μέσα στην Εκκλησία δεν γίνονται για να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν. Το αντίθετο συμβαίνει. Τα θαύματα είναι αποτελέσματα της πίστεως του ανθρώπου. Προηγείται η πίστη και ακολουθεί το θαύμα, όχι αντίστροφα.

12.07.2008

ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Δὲν εἴμαστε ἄπιστοι. Δὲν εἴμαστε ἀδιάφοροι. Οὔτε καὶ ἐπιπόλαιοι. Εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μὲ ζῆλο Θεοῦ. Τρέχουμε στὴν ᾿Εκκλησία, ἀκοῦμε τὰ κηρύγματα, ἀγωνιζόμαστε νὰ ζήσουμε ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή.
῎Εχουμε ὅμως μιὰ ἀδυναμία. Ἀγαπᾶμε πολὺ τὸν κόσμο αὐτό. Θέλουμε καὶ στὴν ᾿Εκκλησία νὰ βρισκόμαστε καὶ τὶς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου νὰ ἀπολαμβάνουμε. ῎Επειτα ἡ καρδιά μας μαγνητίζεται ἀπὸ τὸν πλοῦτο. Δὲν χορταίνουμε ποτέ. Τρέχουμε συνεχῶς ἀπὸ τὴ μιὰ ἐργασία στὴν ἄλλη. Αὐξάνουμε τὶς ἐπιχειρήσεις μας, ἐπεκτείνουμε τὶς δραστηριότητές μας, πολλαπλασιάζουμε τὴν περιουσία μας. Τρέχουμε, ἀγωνιοῦμε, βασανιζόμαστε. Εὐθῦνες, ὑποχρεώσεις, μέριμνες, ἄγχος... πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε μέσα σὲ μιὰ θάλασσα μεριμνῶν καὶ ὑποχρεώσεων. Δὲν ἔχουμε χρόνο, δὲν ἔχουμε διάθεση, δὲν βρίσκουμε ἡσυχία.
Πνιγόμαστε!
῾Η καρδιὰ σιγά-σιγὰ ἀγριεύει. Τὴν γεμίζουν τὰ ἀγκάθια τῆς ἀγάπης τοῦ πλούτου, τῆς ἐπιθυμίας τῶν ἡδονῶν, καὶ οἱ μέριμνες ποὺ ἀναγκαστικὰ ἀκολουθοῦν. ῾Η ψυχὴ ἀσφυκτιᾶ, τὸ ἄγχος τὴν πνίγει, δὲν ἔχει ὀξυγόνο νὰ ἀναπνεύσει. ῎Ετσι σιγά-σιγὰ μαραίνεται. Χάνεται ἡ δροσιά της. Κιτρινίζουν τὰ φύλλα της. Τὰ ἀγκάθια αὐξάνουν ταχύτατα.
῾Η εἰκόνα τῆς ἀκανθώδους γῆς εἶναι ἴσως ἡ χαρακτηριστικότερη φωτογραφία τῆς ἐποχῆς μας. Μήπως καὶ δική μας φωτογραφία; Ἀλλά, ἂν τὰ ἀγκάθια τῶν κοσμικῶν ἐπιδιώξεων γεμίσουν τὴν ψυχή μας, ἂν τὸ ἄγχος τῶν δῆθεν ἐπειγόντων θεμάτων πνίξει τὴν ψυχή μας, κινδυνεύουμε. Τὸ τέλος θὰ εἶναι ὁ μαρασμὸς τῆς ψυχῆς.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι ἀνάγκη τὰ ἀγκάθια νὰ ξερριζωθοῦν. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξερριζώνει κανεὶς ἀγκάθια. Καὶ πληγώνεται καὶ ὑποφέρει. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἂν τὰ ἀφήσουμε, θὰ μᾶς πνίξουν. Ἂν τὰ ξερριζώσουμε, θὰ σωθοῦμε.
Καὶ πῶς ξερριζώνονται τὰ ἀγκάθια τῶν μεριμνῶν καὶ τοῦ ἄγχους;
Ἡ πίστη εἶναι ἐκείνη ποὺ τὰ ξερριζώνει. Ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδὴ στὴν πρόνοια καὶ τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.
Λοιπὸν καιρὸς νὰ ξεκινήσουμε. Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά. Ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀποφασίσουμε.

7.11.2007

Η οδός του Θεού σταυρός καθημερινός εστιν. Ουδείς γαρ εις τον ουρανόν ανήλθε μετά ανέσεως! (αββάς Ισαάκ).

10.11.2007

Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΝΕΣΕΩΣ

\"Μὴ τοίνυν μετὰ ἀνέσεως προσδοκάτω τις τὸν οὐρα
νὸν ὄψεσθαι· οὐ γὰρ ἔνι. Μηδεὶς μετὰ τρυφῆς ἐλπι-
ζέτω τὴν στενὴν ὁδεύειν ὁδόν· οὐ γὰρ δυνατόν. Μη-
δεὶς τὴν εὐρύχωρον βαδίζων, τὴν ζωὴν ἐλπιζέτω...\"

Μη λοιπόν περιμένει κανείς ζώντας με άνεση να δεί τον ουρανό·
δεν είναι κατορθωτό κάτι τέτοιο. Κανείς να μην ελπίζει
ότι βαδίζει τον στενό δρόμο της σωτηρίας
ενώ είναι παραδομένος στις απολαύσεις· δεν είναι δυνατόν αυτό.
Κανένας να μην ελπίζει ότι θα κερδίσει την αιώνια ζωή
ενώ βαδίζει τον πλατύ δρόμο της απωλείας.

(Χρυσοστόμου Στην Α΄ προς Θεσσαλονικείς P.G. 62.453)

Iaspis · 14 January, 2009, 07:26:58 PM

Quote from: staboz17.11.2007

Σε έναν κόσμο αβεβαιότητας και μοναξιάς (αυτό εκφράζει το ομιχλώδες τοπίο) ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι μόνος. Άγγελοι βρίσκονται δίπλα μας προστατεύοντάς μας και καθοδηγώντας μας.
Δεν χρειάζεται να ξυπνάς το πρωί, αν δεν σκοπεύεις να αλλάξεις τον κόσμο!
Θεωρώ άκρως σημαντικό να υπάρχει κίνητρο ισχυρό, για την έγερση το πρωί.
Για τις 5 μέρες της εβδομάδος άς ελπίσουμε ότι η εργασία σου θα σε βοηθήσει.
Για την Κυριακή δεν το συζητάω, το κίνητρο είναι ακόμη ισχυρότερο: Απόφαση αδιαπραγμάτευτη. Στο ναό πριν βάλει Ευλογητός ο ιερεύς για τον Όρθρο. Αυτό είναι κάτι που το αποφασίζει κανείς μια για πάντα στη ζωή του. Μόνο εκτάκτως θα επιτρέψει στον εαυτό του καθυστέρηση, και ποτέ απουσία, εκτός ...

20.11.2007

Στα ασκητικά βιβλία αναφέρεται ότι ένας άγιος και διορατικός διάκονος, όταν έβγαινε να θυμιατίσει τους αδελφούς, θυμιάτιζε και τα στασίδια των μοναχών που έλειπαν μεν από την ακολουθία, διότι ήσαν σε κάποιο διακόνημα, ο νους τους όμως ήταν στον ναό.

Έγραψα ήδη ότι χρειάζεται ένα ισχυρό κίνητρο για να ξυπνήσει κανείς το πρωί. Και ως τέτοιο σημείωσα ήδη την εργασία. Θα επιχειρήσω τώρα να περιγράψω και ένα πιο ισχυρό ακόμη. Είναι αυτό που παρακινεί τους μοναχούς να σηκώνονται νύχτα ακόμη και να ξαγρυπνούν μέχρι το πρωί. Δηλαδή ο πόθος, \"ο δριμύς και αφόρητος\", κατά τον Μέγα Βασίλειο, να συνομιλήσουν με Αυτόν που είναι η πρώτη και μεγάλη τους αγάπη. Με τον Θεό, τον Δημιουργό μας.
Μα εμείς δεν είμαστε μοναχοί!
Ούτε ο Δαβίδ ήταν μοναχός, μάλιστα ήταν και βασιλιάς με αμέτρητες φροντίδες, ευθύνες και πολέμους. Και όμως, δες πως ενεργούσε:
\"ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός, ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ᾄσομαι καὶ ψαλῶ ἐν τῇ δόξῃ μου. ἐξεγέρθητι, ἡ δόξα μου· ἐξεγέρθητι, ψαλτήριον καὶ κιθάρα· ἐξεγερθήσομαι ὄρθρου\" (Ψαλμ. 56, 8-9). Δηλαδή είναι έτοιμη η καρδιά μου, Θεέ μου, είναι έτοιμη η καρδιά μου για να σου μιλήσει. Θα σε υμνήσω και θα σου ψάλω ολόψυχα. Ξύπνα, ψυχή μου· ξύπνα άρπα (ψαλτήριο) και κιθάρα μου· θα ξυπνήσω πολύ πρωί για να υμνήσω τον Κύριο!

19.07.2007

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Γιατί η νύχτα είναι κατάλληλος καιρός για στροφή προς τον Θεό;
Διότι υπάρχει η αναγκαία ησυχία. Τη νύχτα παύουν οι πολλοί περισπασμοί, σταματούν οι εργασίες και οι ποικίλες επικοινωνίες, που αναστατώνουν την ψυχή. Γι\' αυτό, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, τοποθέτησε τη νύχτα ο Θεός. Έκανε όπως οι φιλόστοργες μητέρες, πού, όταν τα μικρά παιδιά δυσανασχετούν, τα παίρνουν στην αγκαλιά τους, σκεπάζουν το πρόσωπό τους με το ένδυμά τους και τα αποκοιμίζουν. Έτσι και ο Θεός σκεπάζει όλη την οικουμένη με το παραπέτασμα του σκοταδιού και μας ξεκουράζει από τους κόπους. Κι αν δὲν συνέβαινε αυτό, θά είχαμε διαλυθεί όλοι από την τάση μας να ασχολούμαστε με όλα τα πράγματα ή από την υπερβολική φιλαργυρία μας και τους πολλούς κόπους... Λιμάνι είναι η νύχτα, τονίζει ο άγιος, που σώζει το γένος τών ανθρώπων από τις τρικυμίες της ζωής και το ξεκουράζει. (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Προς Στελέχιον και περί κατανύξεως, λόγος β΄, P.G. 47,418).
Αυτή δε η ησυχία βοηθεί στο να αποκτήσει η ψυχή κατάνυξη και να είναι έτσι έτοιμη να δεχτεί την επίσκεψη του Θεού. Καθώς δηλαδή σταματούν οι θόρυβοι, οι φωνές και οι ενοχλήσεις, έχουμε τη δυνατότητα οι άνθρωποι και να ξεκουραστούμε, αλλά και να επικοινωνήσουμε με τον Θεό. Αρκεί βέβαια να εκμεταλλευθούμε αυτή την ευκαιρία και να μην αφιερώνουμε όλο το διάστημα της νύχτας στον ύπνο. Μην καταδέχεσαι, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, «διά της κατά τον ύπνον αναισθησίας το ήμισυ της ζωής αχρειούν», (να αχρηστεύεις τη μισή ζωή σου με την αναισθησία του ύπνου), αλλά να μοιράζεις το διάστημα της νύχτας στον ύπνο και την προσευχή. (Μ. Βασιλείου, Εις την μάρτυρα Ιουλίτταν P.G. 31,245).

Πραγματικά μέσα στη σιωπή της νύχτας δημιουργούνται οι καταλληλότερες συνθήκες για να ησυχάσουμε, να δούμε καλύτερα τον εαυτό μας, να μελετήσουμε, να προσευχηθούμε θερμά και με κατάνυξη, και να στραφούμε στον ἑαυτό μας καὶ στο Θεό. Καθαρώτερη είναι τότε η ψυχή, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος· ελαφρότερη καὶ λεπτότερη· το σκοτάδι και η πολλή σιγή αρκούν να την οδηγήσουν σε κατάνυξη. (Εις τας Πράξεις των Αποστόλων, ομιλ.κστ΄, παρ.3, P.G. 60,202-204). Τα φυτά, έλεγε, αναπνέουν τη νύχτα και η ψυχή τη νύχτα κυρίως δέχεται τη δροσιά του Ουρανού. Ό,τι κατέκαυσε ο ήλιος της κακίας την ημέρα, αυτό δροσίζεται με τα δάκρυα της νύχτας. Ξύπνα, λοιπόν, δες τα αστέρια, ξύπνησε και τα παιδιά σου, κάνε το σπίτι σου εκκλησία μέσα στη νύχτα. Κι αν είναι τα παιδιά σου μικρα και δεν αντέχουν, μόνο σε μιά-δυό προσευχές να μείνουν και βάλε τα πάλι για ύπνο. Μόνο να αποκτήσεις αυτή την καλή συνήθεια της προσευχής κατά τη νύχτα.
Διότι, τονίζει και ο Μέγας Βασίλειος, κατά τη νυκτερινή ησυχία, ούτε τα μάτια, ούτε τα αυτια στέλνουν στην καρδιά βλαβερά ακούσματα ή θεάματα. Αλλά ο νούς μένει μόνος του και απερίσπαστος μαζί με τον Θεό, ενώ ταυτόχρονα διορθώνει τον εαυτό του ενθυμούμενος τα λάθη του. («Γρηγορίω εταίρω» επιστ. β΄). Θαυμαστά όντως πράγματα! Οι αισθήσεις ησυχάζουν από το κακό, η καρδιά είναι καθαρή, και ο νούς μπορεί πλέον απερίσπαστος να αρχίσει τον έλεγχο της ημέρας που πέρασε, όπως οι έμποροι ελέγχουν τα εμπορικά και λογιστικά τους βιβλία. Και τί αποδίδει αυτός ο έλεγχος! Πόσα αμαρτήματα! Πόσα λάθη! Πόσες παραλείψεις καθηκόντων! Τότε η ψυχή συνέρχεται, συντρίβεται, μετανοεί, καταφεύγει με πόνο στον Θεό, ικετεύει το έλεός Του. Και βέβαια ο Κύριος δεν αποδιώκει το πλάσμα Του. Ως συμπαθής και φιλάνθρωπος επισκέπτεται με έλεος την ψυχή, την ειρηνεύει, της χαρίζει τη δωρεά της αγάπης Του.

Όμως ειδικά στην εποχή μας έχουν παρουσιαστεί κάποιοι κίνδυνοι γι\' αυτή την εργασία.

Οι πολλές προκλήσεις και οι περισπασμοί.
Είναι χωρίς αμφιβολία πρωτόγνωρες και ριζικές οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια. Το πρόβλημα άρχισε βέβαια από τότε που εφαρμόστηκε ο ηλεκτροφωτισμός με τα τόσα αναμφιβόλως ευεργετικά αποτελέσματα. Όμως μαζί με αυτά ήρθαν και αρνητικές συνέπειες πολλές. Χάθηκε σχεδόν η αίσθηση της νύχτας. Οι δρόμοι, τα σπίτια, οι χώροι εργασίας έχουν πλημμυρίσει από φώς. Από κοντά ήρθαν και άλλα χειρότερα. Ήρθε η φοβερή τηλεόραση, ο άγριος αυτός τύραννος της οικογένειας, που βασανίζει φρικτά μικρούς και μεγάλους ιδιαιτέρως κατά τη νύχτα. Ήρθαν ακόμη τα τηλέφωνα και μάλιστα τα κινητά τηλέφωνα, θαυμαστή αναμφιβόλως και πολύ εξυπηρετική εφεύρεση, που όμως μαζί με το διαδίκτυο αφήρεσε και το τελευταῖο δευτερόλεπτο ησυχίας από τον άνθρωπο. Πρόκειται πράγματι για κάτι τραγικό. Ο άνθρωπος σήμερα βρίσκεται διαρκώς, όπως λένε,\"on line\" (ον λάϊν), σε γραμμή επικοινωνίας, σε διαρκή επαφή. Έτσι όμως δεν βρίσκει σχεδόν ποτέ ησυχία, και αν κάποτε τη βρεί, δεν ξέρει τί να κάνει, τόσο πολύ έχει συνηθίσει στον θόρυβο την επικοινωνία, ακόμη και την ταραχή.
Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου καταργηθεί η νυκτερινή επικοινωνία με τον Θεό, που περιγράψαμε προηγουμένως. Κατάκοποι οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα επιστρέφουν αργά τη νύχτα από τις ατέλειωτες εργασίες, διασκεδάσεις και ποικίλες υποχρεώσεις τους, τρώνε πρόχειρα, χαζεύουν νυσταλέοι στην τηλεόραση και πέφτουν βαρείς σαν μολύβι στὸ κρεββάτι τους, κάνοντας μόνον το πολύ-πολύ βιαστικά και βαριεστημένα το σταυρό τους.
Είμαι κουρασμένος, έλεγαν και τότε πολλοί. «Σκήψις ταύτα και πρόφασις» (δικαιολογία και πρόφαση), απαντούσε ο ιερός Χρυσόστομος. Και σήμερα αναρίθμητες τέτοιες δικαιολογίες και προφάσεις θα ακούσει κανείς. Αλλά το θέμα είναι πολύ σοβαρό.

Τί λοιπόν θα πρέπει να κάνουμε;
Να αντισταθούμε, για να κρατήσουμε ένα από τα τελευταία οχυρά. Είναι κάτι παραπάνω από επείγον να αντιληφθούμε ότι η απουσία σωστής πνευματικής ζωής κατά τη νύχτα απειλεί με πνευματική νέκρωση τη ζωή μας. Δεν επιτρέπεται να χαρίζουμε στο διάβολο και τη γη αυτό που ανήκει στον Θεό και τον Ουρανό. Ας αρχίσουμε λοιπόν αγώνα αντιστάσεως εναντίων όλων αυτών των ληστών, που μας αφήρεσαν το χρόνο του Θεού από τη νύχτα. Κλείσιμο των τηλεοράσεων, απενεργοποίηση των τηλεφώνων, συγκράτηση στην ἐργασιομανία, έγκαιρη επιστροφή στο σπίτι. Μερικοί ίσως αντιμετωπίζουν με διάθεση αστειότητας ή και ειρωνείας αυτές τις αντιλήψεις. Και είναι κρίμα που δεν αντιλαμβάνονται ότι με τον τρόπο αυτό ο μόνος τον οποίο βλάπτουν είναι ο εαυτός τους. Και είναι περισότερο κρίμα, διότι κάποτε - και αυτό είναι απολύτως βέβαιο - θα μετανιώσουν πικρά για τη νοοτροπία αυτή. Ο ίδιος ο Κύριός μας αγρυπνούσε προσευχόμενος όλη τη νύχτα. Ακριβώς για να μας διδάξει και εμπράκτως την αξία της νυκτερινής προσευχής. Μην αφήσουμε τα παγωμένα νερά του αποστατημένου από τον Θεό κόσμου να πνίξουν την ψυχή μας.
Αντίσταση χρειάζεται! Αντίσταση μέχρι θανάτου!
Χρειάζεται δηλαδή αγώνας για να μην χάσουμε τον προσανατολισμό μας. Μέσα σ\' έναν κόσμο που δεν γνωρίζει το νόημα και τον σκοπό της ζωής, εμείς να βρίσκουμε το δρόμο της αιωνιότητος. Μπορεί την ημέρα οι περισπασμοί να μας αποδιοργανώνουν, τη νύχτα όμως να ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας, το δρόμο μας, το δρόμο προς το πατρικό μας σπίτι. Και σαν τον άσωτο να λέμε και μεις το βράδυ της ημέρας: αναστάς πορεύσομαι προς τον Πατέρα μου!

20.11.2007

Δεύτερη ευκαιρία κανείς από μας δεν πρόκειται να έχει. Μια ζωή μας έδωσε ο Θεός, αυτήν που διερχόμαστε τώρα, για να δείξουμε την πιστότητά μας σ\' Αυτόν και να δώσουμε τον αγώνα μας. Θα είναι κρίμα και αδικία μόνο του εαυτού μας, άν αυτή τη μία και μοναδική ευκαιρία την κατασπαταλήσουμε σε ανούσια και ανάξια λόγου πράγματα του αιώνος τούτου του απατεώνος.

Ιωάννα · 14 January, 2009, 08:00:18 PM

Iaspis, :flowers:
Αυτό το

QuoteΔεύτερη ευκαιρία κανείς από μας δεν πρόκειται να έχει. Μια ζωή μας έδωσε ο Θεός, αυτήν που διερχόμαστε τώρα, για να δείξουμε την πιστότητά μας σ\' Αυτόν και να δώσουμε τον αγώνα μας. Θα είναι κρίμα και αδικία μόνο του εαυτού μας, άν αυτή τη μία και μοναδική ευκαιρία την κατασπαταλήσουμε σε ανούσια και ανάξια λόγου πράγματα του αιώνος τούτου του απατεώνος.

ήταν πακέτο. Ευχαριστήριο στους αποστολείς. :)

Iaspis · 15 January, 2009, 10:36:22 PM

Quote from: ΙωάνναIaspis, :flowers:
Αυτό το
QuoteΔεύτερη ευκαιρία κανείς από μας δεν πρόκειται να έχει. Μια ζωή μας έδωσε ο Θεός, αυτήν που διερχόμαστε τώρα, για να δείξουμε την πιστότητά μας σ\' Αυτόν και να δώσουμε τον αγώνα μας. Θα είναι κρίμα και αδικία μόνο του εαυτού μας, άν αυτή τη μία και μοναδική ευκαιρία την κατασπαταλήσουμε σε ανούσια και ανάξια λόγου πράγματα του αιώνος τούτου του απατεώνος.
ήταν πακέτο. Ευχαριστήριο στους αποστολείς. :)

Ευχαριστώ Ιωάννα γιά τό λουλούδι σου! Άς τό προσφέρουμε μαζί στόν κ. Staboz, στόν οποίον ανήκουν τά λεγόμενα. Εγώ δέν κάνω τίποτα περισσότερο, από τό νά ωφελώ τόν εαυτό μου. (Ο «καλός εγωισμός» όπως λέγεται). :flowers:

Iaspis · 17 January, 2009, 08:38:36 PM

Quote from: staboz17.11.2007

Όλες οι αρετές, και η αγάπη βέβαια, που είναι η κορυφαία αρετή, έχουν δοθεί στον άνθρωπο από τη γέννησή του. Είναι αυτές που τις ονομάζουμε έμφυτες αρετές. Γι\' αυτό και τις έχουν όλοι οι άνθρωποι, οποιασδήποτε θρησκείας, οποιουδήποτε έθνους, φυλής, χρώματος, άνδρες και γυναίκες. Γι\' αυτό κατά φυσικό τρόπο αγαπούμε τους γονείς μας και όλους αυτούς που θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους. Το ίδιο έμφυτη είναι και η αγάπη που αναπτύσσεται μεταξύ φίλων και αναμφιβόλως η χιλιοτραγουδημένη συζυγική αγάπη. Τα όρια αυτών των ειδών της αγάπης είναι περιορισμένα και η διάρκειά τους επισφαλής.

Η αληθινή αγάπη του Ευαγγελίου είναι άλλης ποιότητος, και στον ύψιστο βαθμό της μας ξεπερνάει όλους απείρως, διότι είναι υπερφυσική, είναι θείας ποιότητος. Αυτή η αγάπη είναι το υπέρτατο άθλημα όλων των αθλημάτων του κόσμου. Δεν είναι δε εύκολη υπόθεση. Δεν την αποκτάει κανείς κατά τρόπο μαγικό, μετέχοντας απλώς στη ζωή της Εκκλησίας και ζώντας μια ζωή χριστιανική, όπως την ονομάζουμε. Αυτή η αγάπη είναι θάνατος. \"Κραταιά ως θάνατος αγάπη\" (Άσμα Ασμάτων). Είναι αγάπη πάσχουσα στον υπέρτατο βαθμό. Απαιτεί σταύρωση του ανθρώπου επί αοράτου σταυρού. Λίγοι, πολύ λίγοι, φθάνουν στα ύψιστα επίπεδά της. Αυτοί είναι οι αίροντες μετά του Χριστού την αμαρτίαν του κόσμου. Πάσχουν υπέρ πάσης της κτίσεως. Μετέχουν στην αγωνία της Γεθσημανή. Φθάνουν στα όρια της αντοχής τους: Παρελθέτω απ\' εμού το ποτήριον τούτο! Αλλά αυτοί γεύονται και την ανάσταση ήδη από τον κόσμο τούτο. Μια τέτοια όμως κατάσταση είναι απολύτως ακατόρθωτη ανθρωπίνως. Είναι μόνο χάρις και δωρεά του Θεού. Γι\' αυτό και δεν υπάρχει συγκεκριμένη μέθοδος αποκτήσεώς της. Κανένα δώρο δεν αποκτάται με μεθόδους, διότι τότε παύει να είναι δώρο. Η απόκτηση αυτής της χάριτος είναι έκπληξη! Διότι στην ουσία απόκτησή της σημαίνει συμβίωση και ένωση μετά του Θεού. Εμείς συνήθως μένουμε, ή καλύτερα να πώ μένω εγώ, στο πρώτο σκαλί της αγάπης του Ευαγγελίου. Μόνο σ\' αυτό. Κι αυτό βέβαια χάρις και δωρεά του Θεού είναι. Αλλά είναι το πρώτο σκαλί. Οι άγιοι κινούνται με πύραυλο έξω από τα όρια του σύμπαντος. Μη τυχόν λοιπόν νομίζουμε ότι την κατέχουμε, απλώς επειδή ζούμε μέσα στην Εκκλησία. Γνωρίζω και εγώ ότι υπάρχει, την έχω μελετήσει ενσαρκωμένη στη ζωή των αγίων, την έχω δεί σε ελάχιστες, πολύ σπάνιες, περιπτώσεις και σε σημερινούς αγιασμένους ανθρώπους. Αλλά μέχρις εκεί.

Λυπάμαι που τόσο άτεχνα και ελεεινά διαπραγματεύομαι τα άγια των αγίων της πίστεώς μας. Γνωρίζω ότι διαπράττω βεβήλωση, αφού μιλάω για πράγματα που δεν τα κατέχω. Προσπαθώ να εξηγήσω πόσο γλυκό είναι το μέλι, χωρίς να το έχω γευτεί ποτέ μου, έχοντάς το δεί μόνο σε φωτογραφίες. Αλλά, όσο μπορεί κανείς να ξεδιψάσει με ζωγραφισμένο νερό, άλλο τόσο μπορεί να καταλάβει την γλυκύτητα του μελιού από φωτογραφίες και επιπόλαια να προσπαθήσει να την περιγράψει και σε άλλους. Αυτά τα θέματα θα έπρεπε να τα πλησιάζουμε με φόβο και δέος. Λυπάμαι που δεν μπορώ να μιλήσω εκ πείρας. Μεταφέρω με κακό τρόπο αυτά που μόνο έχω ακούσει ή διαβάσει. Εμένα συγχωρέστε με. Αλλά και τις διαστάσεις αυτής της θεϊκής αγάπης μην τις φέρνουμε στο επίπεδό μας.

15.11.2007

Δεν μπορείς να αγαπήσει χωρίς όρους και όρια. Ακριβώς διότι αυτή η αγάπη δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα αλλά Χάρις, δηλαδή χάρισμα, δώρο του Θεού.

8.11.2007

Η αγάπη που προέρχεται από την καρδιά του ανθρώπου είναι εφήμερη. Σήμερα οι αγαπώμενοι δίνουν όρκους αιώνιας αφοσίωσης και σε λίγο διάστημα χωρίζουν αλληλοϋβριζόμενοι. Η αγάπη που πηγάζει από το Ευαγγέλιο του Χριστού μας δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα, είναι έργο της Θείας Χάριτος, γι\' αυτό και δεν έχει ούτε όρους ούτε όρια. Ούτε κάνει διάκριση συγγενών, φίλων, γνωστών, ομοεθνών, θρησκείας, φύλου, ιδεολογίας κ.τ.λ. Είναι αγάπη μόνιμη και αναφαίρετη και δεν εξαρτάται από την ανταπόκριση του αγαπώμενου προσώπου. Στον ύψιστο βαθμό της, αυτόν που κατακτούν οι άγιοι, είναι \"καύσις καρδίας υπερ πάσης της κτίσεως\" (αββάς Ισαάκ), αυτό που έλεγε ο απόστολος Παύλος ότι θα προτιμούσε να πάει ο ίδιος στην κόλαση αρκεί να σώζονταν οι Εβραίοι.

7.11.2007

Στη χριστιανική μας πίστη δεν υπάρχει το άν.
Όποιος και άν είναι ο άλλος είσαι υποχρεωμένος να τον αγαπάς. Η αγάπη στο Ευαγγέλιο δεν είναι προαιρετική, είναι υποχρεωτική. Θέλεις δεν θέλεις, σού ᾿ρχεται δεν σού ᾿ρχεται, είσαι υποχρεωμένος να τον αγαπάς. Η αγάπη είναι εντολή, και είναι η κορυφαία εντολή, η εντολή των εντολών. Και μάλιστα εντολή αγάπης και των εχθρών: \"αγαπάτε τους εχθρούς υμών\"!

Ασύλληπτο μεγαλείο και απίστευτη δύναμη!
Κανείς εκτός του Χριστού δεν τόλμησε να ζητήσει κάτι παρόμοιο. ¨Οχι μόνο δεν σκέφθηκε να το προτείνει κανείς προ Χριστού, αλλά και μετά Χριστόν δεν τόλμησε κανείς ούτε κάν να το επαναλάβει. Πολύ περισσότερο δεν θα τολμούσε να το θέσει ως εντολή και μάλιστα την κορυφαία εντολή. Γι\' αυτό το Ευαγγέλιο θα παραμένει πάντοτε το πιο τολμηρό και επίκαιρο κείμενο απ\' ό,τι έχει ποτέ γραφεί ή πρόκειται να γραφεί πάνω στη γη.

05.07.2007

Ο Κύριος πράγματι μας αγάπησε με υπεράπειρη αγάπη, ένα ξεχείλισμα Θεϊκής αγαθότητος: \'\'δι υπερβολήν ερωτικής αγαθότητος έξω εαυτού εγένετο\'\' (άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης). Μες στην παραφορά της αγάπης του για μας, τα πλάσματά του, έγινε και άνθρωπος και άνέβηκε επάνω στο Σταυρό. Από αγάπη σαρκώθηκε και από υπερβολή αγάπης σταυρώθηκε.

8.11.2007

Διάβασε τον ύμνο της αγάπης στο ιγ΄ κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους επιστολής και θα τα καταλάβεις όλα. Θα δείς τί κάλπικες δεκάρες πουλάμε για αγάπη εμείς και τι ατόφιο χρυσάφι εντέλεται να έχουμε και μας χαρίζει ο Χριστός μας.

8.11.2007

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ (Α' ΚΟΡΙΝΘ. ΚΕΦ. 13)

--------------------------------------------------------------------------------
1. Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και
των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα
χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον·

2. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και
πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε
όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι·

3. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ
το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω,
ουδέν ωφελούμαι·

4. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλεί, η αγάπη
ου περπερεύεται, ου φυσιούται,

5. ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν,

6. ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία·

7. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει·

8. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει, είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσαι, παύσονται· είτε γνώσις, καταργηθήσεται·

9. εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν·

10. όταν δε έλθει το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται.

11. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου.

12. βλέπομεν γαρ άρτι δι΄εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον.άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην.

13. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.

Iaspis · 20 January, 2009, 12:39:53 AM

Quote from: staboz22.10.2007

Ἡ Ἁγία Γραφὴ στὶς πρῶτες σελίδες της ρίχνει φῶς σὲ ὅλα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ, μεταξὺ τῶν ἄλλων, μᾶς πληροφορεῖ καὶ γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν πρωτοπλάστων, καὶ λέγει ὅτι «ἔλαβε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, ὃν ἔπλασε, καὶ ἔθετο αὐτὸν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς, ἐργάζεσθαι αὐτὸν καὶ φυλάσσειν» (Γεν. β΄ 15)· τοποθέτησε δηλαδὴ ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο στὸν Παράδεισο μὲ τὴν παραγγελία νὰ ἐργάζεται μέσα σ\' αὐτὸν καὶ νὰ τὸν προφυλάσσῃ· ἀπὸ τί νὰ τὸν προφυλάσσῃ; Προφανῶς ἀπὸ τὶς φθορὲς ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ προξενήσουν τὰ ζῶα τοῦ Παραδείσου.

Ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔμεινε πιστὸς στὸν Δημιουργό του. Ἔπεσε! Καὶ ἀπὸ τότε μπῆκε τὸ κακὸ στὸν κόσμο καὶ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία ἔγινε, ὅπως λέγει ὁ κορυφαῖος Ὀρθόδοξος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ ταυτόχρονα μυστήριο καὶ τραγωδία. Μυστήριο τῆς σωτηρίας καὶ τραγωδία τῆς ἁμαρτίας.

Αὐτῆς τῆς τραγωδίας τῆς ἁμαρτίας οἱ συνέπειες τυραννοῦν τὸ ἀνθρώπινο γένος ἐπὶ χιλιάδες χρόνια τώρα. Καὶ εἶναι συνέπειες ποὺ δὲν περιορίζονται μόνο στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ ἐπεκτείνονται σὲ ὅλη τὴ δημιουργία· στὰ ζῶα, ἀκόμη καὶ στὴν ἄψυχη κτίσι. Ἡ κτίσι, ὅπως γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή, «συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (η΄ 22)· ὑποφέρει καὶ βασανίζεται ὁλόκληρη ἀπὸ τὴν ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου.

23.12.2007

Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού...

Το συγκλονιστικότερο ευαγγελικό ανάγνωσμα του εκκλησιαστικού έτους!

Για πολλούς πληκτικό και μονότονο... Μια ατέλειωτη σειρά ονομάτων:
Αβραάμ εγένησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγένησε...

Αλλά τί σειρά! Τί συναρπαστικό περιεχόμενο! Βαθύ, πλούσιο, εκπληκτικό!

Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, αλλά και η Θάμαρ και η αμαρτωλή Ραάβ. Ο ευσεβής Δαβίδ, αλλά και ο ασεβής Άχαζ και ο Μανασσής.
Δίκαιοι και άδικοι, ασεβείς και ευσεβείς, άγιοι και αμαρτωλοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον, έως ότου εμφανίζεται το εκλεκτότερο άνθος των αιώνων, η Παρθένος Μαρία, μέσα στα πανάγια σπλάχνα της οποίας σαρκώθηκε ο Θεός!
Ο Θεός που έγινε όμοιός μας σε όλα εκτός της αμαρτίας. Μας καταδέχτηκε όπως είμαστε. Δεν εδημιούργησε μια σειρά αγίων προγόνων, προκειμένου να γίνει άνθρωπος. Διότι δεν ήρθε για να αποφύγει τις ντροπές μας, αλλά για να τις φορτωθεί ο Ίδιος και να μας αγιάσει.

Τόσα ονόματα, τόσες γενιές, χρόνια, αιώνες! Άνθρωποι άγνωστοι και γνωστοί, ασήμαντοι και επιφανείς, δίκαιοι, άγιοι και ευσεβείς, πλούσιοι και φτωχοί, χωρικοί και βασιλείς διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, χωρίς οι πιο πολλοί να ξέρουν πού πρόκειται αυτή η γενιά τους να καταλήξει, ποιός πρόκειται στο τέλος απ᾿ τη γενιά τους να γεννηθεί! Πώς θα ζούσαν άραγε, άν γνώριζαν ότι απόγονός τους θα ήταν ο ίδιος ο Θεός;

Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Ιούδας, Φαρές \"εκ της Θάμαρ\", Βοόζ \"εκ της Ραχάβ\", Ωβήδ \"εκ της Ρουθ\", Δαβίδ ο βασιλιάς, Σολωμών \"εκ της του Ουρίου\", Σαλαθιήλ και Ζοροβάβελ κατά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία... Τί γεγονότα θαυμαστά μες στις σελίδες της Γραφής! Άγνωστα, δυστυχώς! Γι᾿ αυτό και ο κατάλογος φαίνεται πληκτικός. Αυτός που αποτελεί έκρηξη αγάπης και προνοίας του Θεού. Που είναι η ιστορία μας, η ιστορία της σωτηρίας μας, η ιστορία του καθενός μας, όλων των λυτρωμένων! Που άν έλειπε, θα είμαστε ακόμα στο σκοτάδι, σκοτεινοί και μείς, χωρίς ελπίδα στη ζωή!

Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού...

Γενεαλογείται Εκείνος, ο αγενεαλόγητος, και εγγράφεται στους γενεαλογικούς καταλόγους του Καίσαρος Αυγούστου, για να εγγράψει εμάς στον κατάλογο των αθανάτων της αιωνίου Βασιλείας Του.
Άς είναι δοξασμένος στους αιώνες των αιώνων!

7.2.2008

ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Κάθε θεία Λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι Λειτουργία ἀρχιερατική. Διότι πραγματικὸς λειτουργὸς σὲ κάθε λειτουργία εἶναι ὁ ἕνας καὶ μοναδικός Ἀρχιερεύς, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὴ εἶναι καίρια, βασικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας. Καὶ εἶναι μία ἀλήθεια ποὺ ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἔχουμε διαρκῶς στὴ σκέψι μας, δυστυχῶς οἱ περισσότεροι τὶς περισσότερες φορὲς τὴ λησμονοῦμε. Βλέπουμε μόνο μὲ τὰ μάτια τοῦ σώματος, δὲν ἀνοίγουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Μοιάζουμε νὰ κοιμόμαστε βαθιὰ τὴν ὥρα ποὺ θὰ ἔπρεπε μὲ ὅλες μας τὶς αἰσθήσεις καὶ τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς νὰ εἴμαστε σὲ ὑπέρτατη ἐπαγρύπνησι, ὅπως οἱ σκοποί στὸν πόλεμο.

Λοιπὸν δὲν πρόκειται γιὰ σχῆμα λόγου πού ἀποβλέπει σὲ ἐντυπωσιασμό. Εἶναι ἡ οὐσία τῆς λειτουργικῆς ζωῆς. Λειτουργός πραγματικός σὲ κάθε θεία Λειτουργία εἶναι ὁ Χριστός. Τὸ λέγει πολὺ ἐκφραστικὰ ἡ εὐχὴ τῆς ἀναφορᾶς, ὅπως λέγεται, τὴν ὁποία ἀναγινώσκει ὁ Λειτουργός ἱερεὺς πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων: «Σὺ γὰρ εἶ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν». Τί ὅμως σημαίνει αὐτὸ τὸ πράγμα;

Θὰ διευκολυνθοῦμε στὸ νὰ τὸ κατανοήσουμε κάπως, ἂν σκεφθοῦμε τί στὴν πραγματικότητα εἶναι ἡ θεία Λειτουργία, ἢ μᾶλλον τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τὸ ὁποῖο τελεῖται κατὰ τὴν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας.

Γνωρίζουμε ἀσφαλῶς ὅτι μὲ τὸ ἱερὸ αὐτὸ Μυστήριο τὰ δυὸ ἁπλᾶ στοιχεῖα ποὺ προσφέρουμε ἐμεῖς, τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασί, μεταβάλλεται σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Στὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα ποὺ πρόσφερε ὡς θυσία ὁ Κύριός μας ἐπάνω στὸ Σταυρό, στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ. Εἶναι λοιπὸν Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας μιὰ ἐπανάληψι τῆς μεγάλης θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ; Πολλοὶ τὴν ὀνομάζουν καὶ ἔτσι. Στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν πρόκειται ἀκριβῶς γιὰ ἐπανάληψι, ἀλλὰ γιὰ μιὰ ἀνανέωσι τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ, ἤ, ἀκριβέστερα ἀκόμη, γιὰ μιὰ προέκτασι τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ μέσα στὸ χρόνο, προέκτασι ποὺ δίνει τὴ δυνατότητα σὲ ὅλους ἐμᾶς νὰ μετάσχουμε στὰ σωτηριώδη ἀποτελέσματά της.

Μὲ πιὸ ἁπλᾶ λόγια, παρόλο ποὺ ἀπέχουμε 20 αἰῶνες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Κύριος προσέφερε τὴ μεγάλη Ἀρχιερατικὴ Θυσία Του, μποροῦμε καὶ ἐμεῖς σήμερα μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας νὰ βρεθοῦμε ἐκεῖ: στὸ Ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἔλαβε χώραν ὁ Μυστικός Δεῖπνος· στὸ λόφο τοῦ Γολγοθᾶ, ὅπου ὁ Κύριος θυσιάστηκε· καὶ στὸν Τάφο ὅπου Ἐκεῖνος ἐτάφη καὶ ἀπ' ὅπου ἀναστήθηκε.

Ἴσως κάποιοι νὰ θεωρήσουν ὅτι, ὅταν λέμε βρισκόμαστε ἐκεῖ, δὲν ἐννοοῦμε ὅτι βρισκόμαστε πραγματικά, ἀλλὰ συμβολικά. Φυσικὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ ἔτσι εἶναι ἀναμενόμενο νὰ τὸ δεῖ κάποιος. Στὸ χῶρο τῆς πίστεως ὅμως ὑπάρχει ἄλλου εἴδους λογική, ἡ θεϊκὴ λογική. Μὲ βάσι δὲ αὐτὴ τὴ θεϊκὴ λογικὴ δὲν βρισκόμαστε ἐκεῖ συμβολικὰ ἀλλὰ πραγματικά, ὅσο καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι ποὺ ἦσαν τότε ἐκεῖ σωματικὰ παρόντες.

Τώρα πού διευκρινίσαμε τὶς βασικὲς αὐτὲς ἔννοιες, ἂν ἐπανέλθουμε στὸ ἀρχικό μας θέμα, θὰ καταλάβουμε καλύτερα τὰ ὅσα ἤδη εἴπαμε. Ἀφοῦ ἡ θεία Εὐχαριστία δὲν εἶναι κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, ἀλλὰ ἡ προέκτασι μέχρις ἐμᾶς τῶν ἴδιων τῶν γεγονότων ποὺ ἔλαβαν χώραν τότε, εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν εἶναι ὁ ἱερεὺς ἢ ὁ Ἀρχιερεὺς ποὺ προσφέρει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο τοῦ Μυστηρίου, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τὸ τονίζει αὐτὸ μὲ πολλὴ δύναμι: «Πιστεύσατε ὅτι καὶ νῦν ἐκεῖνο τὸ δεῖπνον ἐστιν ἐν ᾧ ὁ Χριστὸς κατέκειτο»· πιστέψτε ὅτι καὶ τώρα ἐκεῖνο τὸ Δεῖπνο τῆς πρώτης Μεγάλης Πέμπτης εἶναι, τὸ Δεῖπνο στὸ ὁποῖο εἶχε παρατεθεῖ πρὸς τροφὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας.

«Σχῆμα ἐκπληρῶν ἕστηκεν ὁ ἱερεύς», τονίζει ὁ ἅγιος, «αἱ δὲ χεῖρες Χριστοῦ»· τὸ σχῆμα μόνο κάνει ὁ ἱερεύς, στὴν πραγματικότητα ὅμως τὰ χέρια εἶναι τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου. Ὁ Χριστός, ὁ μόνος καὶ αἰώνιος Ἀρχιερεὺς εἶναι ὁ πραγματικὸς τελετουργὸς τῆς θείας Εὐχαριστίας. Καὶ ἑπομένως κάθε θεία Λειτουργία δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι Ἀρχιερατικὴ Λειτουργία, ἔστω καὶ ἂν τὴν τελῇ ἕνας ἁπλὸς ἱερεὺς σὲ κάποιο ἔρημο ἐκκλησάκι, στὴν ὁποία μετέχουν ἐλάχιστοι πιστοὶ ἢ ἀκόμη καὶ ἕνας μόνον.

Τὸ συμπέρασμα τώρα γιὰ τὴ ζωή μας εἶναι ὁλοφάνερο: Κάθε φορὰ ποὺ μετέχουμε στὴ θεία Λειτουργία πρέπει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς νὰ ἀνοίγουν γιὰ νὰ βλέπουμε σωστά. Νὰ βλέπουμε δηλαδή, στὴ θέσι τοῦ ἱερέως ἢ τοῦ ἀρχιερέως τὸν μέγα Ἱερέα, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Καὶ ἀκόμη ἡ συνειδητοποίηση ὅτι μετέχοντας στὴ Θεία Λειτουργία βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ συγκλονίζῃ τὴν ψυχή μας, νὰ μᾶς γεμίζῃ μὲ ἱερὸ δέος, μὲ φόβο ἅγιο.

Καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἱερεῖς ὀφείλουν νὰ ἔχουν αὐτὴ τὴ συνείδησι καὶ μάλιστα περισσότερο ἀπὸ τοὺς λαϊκούς. Ὅταν ἐνδύωνται τὴν ἱερατικὴ στολή τους, νὰ συνειδητοποιοῦν ὅτι ἐνδύονται τὸν Χριστό. Καὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα κάθε κίνησι ποὺ θὰ κάνουν καὶ κάθε λόγος ποὺ θὰ ποῦν θὰ εἶναι λόγος καὶ κίνησι τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπίστευτα, μεγαλειώδη, συγκλονιστικά! Τὰ τελούμενα στὴ θεία Λειτουργία ἀφήνουν ἐκστατικοὺς καὶ ἔκθαμβους τοὺς Ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ. Εἴθε νὰ συναρπάσουν καὶ τὶς δικές μας ψυχές! Ὅλων μας!

7.2.2008
ΣΧΟΛΙΑ:

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἡ θεία Λειτουργία ἔχει τὴν πλέον κεντρικὴ θέση στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἔχει δὲ αὐτὴ τὴ θέση, διότι κατὰ τὴ διάρκειά της τελεῖται τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ τί εἶναι; Εἶναι τὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων, ἡ καρδιὰ τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν κεντρικὴ αὐτὴ θέση τῆς θείας Λειτουργίας τὴν ὑπογραμμίζει περισσότερο ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία μας μὲ τὴ βεβαίωσή της ὅτι πραγματικὸς τελετουργὸς τοῦ μυστηρίου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.

Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τὴν ἀναπτύσσει μὲ πολλὴ δύναμη καὶ ἐκπληκτικὸ βάθος ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ἡ ὁποία τονίζει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ μέγας Ἀρχιερέας, ὁ Ὁποῖος, ἀφοῦ πρόσφερε τὴ μία καὶ μοναδικὴ λυτρωτικὴ θυσία ἐπάνω στὸ σταυρό, κάθισε καὶ ὡς ἄνθρωπος στὰ δεξιὰ τοῦ θεϊκοῦ θρόνου στὸν οὐρανό. Καὶ ἔγινε ἔτσι λειτουργός, ὄχι ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων ποὺ ἱερουργοῦσαν στὸ τμῆμα ἐκεῖνο τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου ποὺ ὀνομαζόταν Ἅγια, ἀλλὰ ἔγινε καὶ παραμένει αἰωνίως λειτουργὸς στὰ οὐράνια Ἅγια, στὴν ἀληθινὴ Σκηνή, ποὺ δὲν τὴν κατασκεύασαν ἀνθρώπινα χέρια ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ Θεός μας.

Τί στὴν πραγματικότητα ὅμως γίνεται κατὰ τὴ θεία Λειτουργία; Τί σχέση ἔχει ἡ θεία Λειτουργία μὲ τὸν Κύριο καὶ τὴν ἐπίγεια ζωή Του;

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι στὴν πραγματικότητα ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὸ ἱερὸ αὐτὸ μυστήριο οἱ πιστοὶ ἔχουμε τὴ δυνατότητα διὰ τῆς πίστεως νὰ δοῦμε, νὰ ἀκούσουμε, νὰ πλησιάσουμε, νὰ γνωρίσουμε, νὰ ἐγγίσουμε τὸν Χριστὸ καὶ βέβαια κάτι πολὺ θαυμαστότερο ἀκόμα, νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του, λαμβάνοντάς Τον μέσα μας ὡς οὐράνια θεϊκὴ τροφὴ. Κατὰ τρόπο μυστικὸ μεταφερόμαστε σὲ κείνη τὴν ἐποχὴ τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου καὶ μποροῦμε νὰ ζήσουμε πραγματικὰ ὅλα τὰ σωτηριώδη γεγονότα τῆς ζωῆς Του. Ἡ θεία Λειτουργία δηλαδὴ μᾶς κάνει μετόχους ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὴν πηγὴ τῆς λυτρώσεώς μας. Μᾶς μεταφέρει πρωτίστως καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν στὸ ὑπερῶο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Τὸ γνωστὸ τροπάριο, ποὺ τὸ διαβάζουμε καὶ πρὸ τῆς θείας Κοινωνίας, αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια περιγράφει: «Τοῦ δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε...». Ὁ δὲ ἱερὸς Χρυσόστομος δὲν κουράζεται νὰ τὸ ἐπαναλαμβάνει πολλὲς φορὲς καὶ μὲ ξεχωριστὴ δύναμη κάθε φορά: «Πόσοι νῦν λέγουσιν, Ἐβουλόμην αὐτοῦ τὴν μορφὴν ἰδεῖν, τὸν τύπον, τὰ ἱμάτια, τὰ ὑποδήματα. Ἰδοὺ αὐτὸν ὁρᾷς, αὐτοῦ ἅπτῃ, αὐτὸν ἐσθίεις. Καὶ σὺ μὲν ἱμάτια ἐπιθυμεῖς ἰδεῖν· αὐτὸς δὲ ἑαυτόν σοι δίδωσιν, οὐκ ἰδεῖν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἅψασθαι, καὶ φαγεῖν, καὶ λαβεῖν ἔνδον (P.G. 58, 743)· πόσοι τώρα λένε· θὰ ἤθελα νὰ δῶ τὴ μορφή Του, τὰ ἐνδύματα, τὰ ὑποδήματα. Καὶ ὅμως νά! Τὸν βλέπεις, Τὸν ἐγγίζεις, Τὸν τρώγεις. Καὶ ἐσὺ μὲν ἐπιθυμεῖς νὰ δεῖς τὰ ἐνδύματά Του, Αὐτὸς ὅμως σοῦ προσφέρει τὸν ἑαυτό Του, ὄχι μόνο νὰ Τὸν δεῖς, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν ἐγγίσεις καὶ νὰ Τὸν φάγεις καὶ νὰ Τὸν πάρεις μέσα σου!
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, παραδίδοντας τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας τὸ βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου, παρήγγειλε νὰ τελεῖται αὐτὸ «εἰς ἀνάμνησιν» τοῦ Ἰδίου: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λουκ. κβ΄ 19). «Ἀνάμνησις» δὲν εἶναι ἡ ἁπλὴ ἐνθύμηση, τὸ νὰ θυμηθοῦμε δηλαδὴ τὰ γεγονότα ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα ὁ Κύριος μᾶς ἐξασφάλισε τὴ σωτηρία. Εἶναι κάτι πολὺ σημαντικότερο, εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς πραγματικῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας, στὴ ζωὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.

Γιατί ὅμως λέμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ πραγματικὸς τελετουργὸς τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας;

Λέμε ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ μόνος Λειτουργός, διότι δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο μία Λειτουργία. Πραγματικά, ὅπως εἴδαμε, δὲν ὑπάρχουν πολλὲς Λειτουργίες. Μία καὶ μόνη θυσία προσέφερε ὁ Κύριος ἅπαξ διὰ παντός. Σ᾿ αὐτὴ τὴ θυσία μετέχουμε καὶ ἐμεῖς μὲ κάθε θεία Λειτουργία. Ἡ θεία Λειτουργία μπορεῖ νὰ τελεῖται σὲ πολλοὺς ναοὺς σὲ ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς, στὴν πραγματικότητα ὅμως δὲν ὑπάρχουν πολλὲς Λειτουργίες. Μία καὶ μόνη εἶναι ἡ θεία Λειτουργία, ἐκείνη ποὺ τελέστηκε ἀπὸ τὸν Κύριο στὸ ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸ βράδυ τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. Ἡ Λειτουργία αὐτὴ στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν μόνο ἐπίγεια. Εἶχε διαστάσεις ὑπερκόσμιες καὶ διάρκεια αἰώνια. Οὐσιαστικὰ προσφέρθηκε στὸν οὐρανό, στὰ ἀληθινὰ Ἅγια, ὅπως εἴπαμε στὴν ἀρχὴ παρουσιάζοντας τὴ διδασκαλία τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς. Γι᾿ αὐτὸ καὶ περιλάμβανε ὅλα τὰ λυτρωτικὰ γεγονότα: Τὸν Σταυρό, τὴν Ταφή, τὴν Ἀνάσταση, τὴν Ἀνάληψη, ἀκόμη καὶ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Προσφέρθηκε τότε πλήρης, τέλεια καὶ ὁλόκληρη. Κατὰ ἕναν παράδοξο, θαυμαστὸ καὶ μυστηριώδη τρόπο ὅμως συνεχίζεται ἡ ἴδια μέχρι σήμερα καὶ θὰ συνεχίζεται μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ κόσμου. Συνεχίζεται καὶ μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς Λειτουργίες ποὺ τελοῦνται στοὺς ναούς μας, οἱ ὁποῖες ὅμως ἀνεβαίνουν στὸ ὑπερουράνιο θυσιαστήριο καὶ ἑνώνονται μὲ τὴ μία καὶ μοναδικὴ θυσία ποὺ προσφέρει ἐκεῖ ὁ μέγας καὶ αἰώνιος Ἀρχιερεύς, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.

Τί σημαίνουν τώρα ὅλα αὐτὰ γιὰ μᾶς; Πῶς πρέπει νὰ μετέχουμε στὴ θεία Λειτουργία;

α) Νὰ μετέχουμε μὲ πίστη καὶ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ πραγματικὸς Λειτουργὸς τοῦ μυστηρίου.
Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικό. Νὰ βλέπουμε δηλαδὴ τὴν ἀλήθεια, τὴν πραγματικότητα. Μὴ ξεγελιόμαστε ἀπὸ τὰ μάτια καὶ τὶς ἄλλες αἰσθήσεις τοῦ σώματος. Στὴ θέση τοῦ ὁποιουδήποτε λειτουργοῦ, ἱερέως ἢ ἀρχιερέως, ὀφείλουμε νὰ βλέπουμε τὸν πραγματικὸ Λειτουργό, τὸν μέγα Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ φωνὴ ποὺ ἀκοῦμε καὶ τὸ χέρι ποὺ εὐλογεῖ εἶναι φωνὴ καὶ χέρι ἀνθρώπου, ὅμως δὲν εἶναι ἄνθρωπος αὐτὸς ποὺ τελεῖ τὸ Μυστήριο. «Οὐκ ἔστιν ἀνθρωπίνης δυνάμεως ἔργα τὰ προκείμενα. Ὁ τότε ταῦτα ποιήσας ἐν ἐκείνῳ τῷ δείπνῳ, οὗτος καὶ νῦν αὐτὰ ἐργάζεται. Ἡμεῖς ὑπηρετῶν τάξιν ἐπέχομεν· ὁ δὲ ἁγιάζων αὐτὰ καὶ μετασκευάζων αὐτός... Αὕτη ἐκείνη ἐστὶν ἡ τράπεζα, καὶ οὐδὲν ἔλαττον ἔχει. Οὐ γὰρ ἐκείνην μὲν ὁ Χριστός, ταύτην δὲ ἄνθρωπος δημιουργεῖ· ἀλλὰ καὶ ταύτην αὐτός. Τοῦτο ἐκεῖνο τὸ ἀνώγεων, ἔνθα τότε ἦσαν· ἐντεῦθεν εἰς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν ἐξῆλθον» (P.G. 58,744)· Δὲν εἶναι ἔργα ἀνθρωπίνης δυνάμεως αὐτὰ ποὺ γίνονται στὴ θεία Λειτουργία, τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Αὐτὸς ποὺ τὰ δημιούργησε σὲ κεῖνο τὸ Δεῖπνο τὸ Μυστικό, Αὐτὸς καὶ τώρα τὰ ἐπιτελεῖ. Ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς) ἔχουμε τὴ θέση τῶν ὑπηρετῶν· Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἁγιάζει τὰ δῶρα καὶ τὰ μεταβάλλει εἶναι Αὐτὸς ὁ Κύριος... Αὐτὸ ἐδῶ τὸ τραπέζι εἶναι ἐκεῖνο τὸ ἴδιο τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ δὲν ἔχει τίποτε λιγότερο ἀπὸ ἐκεῖνο. Διότι δὲν δημιούργησε ἐκεῖνο τὸ τραπέζι ὁ Χριστός, ἐτοῦτο δὲ κάποιος ἄνθρωπος· ἀλλὰ καὶ ἐτοῦτο Αὐτός, ὁ Χριστός. Τὸ ἀνώγειο, στὸ ὁποῖο τότε ἦσαν, εἶναι αὐτὸ ἐδῶ· ἀπὸ ἐδῶ βγῆκαν καὶ πῆγαν πρὸς τὸ ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Συγκλονιστικὰ πραγματικὰ τὰ λόγια τοῦ ἱεροῦ Πατρός.

β) Νὰ μετέχουμε μὲ συναίσθηση καὶ συγκλονισμὸ ψυχῆς.
Ἐφ᾿ ὅσον ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε εἶναι ἀλήθεια, εἶναι φανερὸ ὅτι θὰ πρέπει νὰ μετέχουμε στὴ θεία Λειτουργία μὲ συγκλονισμὸ ψυχῆς, μὲ ἀφοσίωση, μὲ θερμότητα, μὲ βαθειὰ συναίσθηση ὅτι βρισκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Θὰ πρέπει νὰ λατρεύουμε τὸν Θεὸ μὲ φόβο καὶ ἀγάπη, ὅπως ἱκετεύει γιὰ μᾶς ὁ λειτουργὸς στὴ δεύτερη εὐχὴ τῶν πιστῶν: «Δὸς αὐτοῖς πάντοτε μετὰ φόβου καὶ ἀγάπης λατρεύειν σοι». Μὲ φόβο καὶ ἀγάπη! Νὰ μὴ μᾶς ἐνοχλοῦν οἱ ἄλλοι, οὔτε νὰ δίνουμε σημασία στὶς τυχὸν ἀταξίες ἢ τὰ ἀναπόφευκτα κάποτε ἀνθρώπινα λάθη τοῦ λειτουργοῦ καὶ τῶν ἱεροψαλτῶν. Νὰ μὴν ἐπιτρέπουμε νὰ διασπᾶται ἡ προσοχή μας ἀπὸ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν γύρω μας. Οὔτε ἡ καλὴ ψαλμωδία ἔχει μεγάλη σημασία οὔτε ἡ καλλιφωνία τῶν λειτουργῶν οὔτε ἡ εὐγλωττία τῶν ἱεροκηρύκων. Ὀφείλουμε ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες νὰ εἴμαστε ἀφοσιωμένοι στὸ Μυστήριο, ἡ ὕπαρξή μας νὰ εἶναι στραμμένη πρὸς τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Νὰ Τὸν λατρεύουμε ὁλόψυχα «μετὰ φόβου καὶ ἀγάπης»!

Τί μεγαλεῖο ἀλήθεια ἔχει ἡ θεία Λειτουργία μας! Εἶναι Λειτουργία Ἀρχιερατική. Ἀληθινὰ Ἀρχιερατική, ἀκόμη κι ἂν τὴν τελεῖ ὁ πλέον ἀδύναμος, κακόφωνος καὶ ἀμαθὴς ἱερεὺς σὲ κάποιο μακρινὸ καὶ ἀπόμερο, ἔρημο ἐκκλησάκι κάποιας ἐγκαταλειμμένης περιοχῆς. Εἶναι ὁ Κύριος, ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεύς, πραγματικὸς Λειτουργὸς τοῦ Μυστηρίου. Ἐκεῖνος εὐλογεῖ, Ἐκεῖνος ἁγιάζει, Ἐκεῖνος διδάσκει, Ἐκεῖνος ἱερουργεῖ. Εἶναι «ὁ προσφέρων, καὶ προσφερόμενος, καὶ προσδεχόμενος, καὶ διαδιδόμενος». Μυστήριο ὄντως ὑπερθαύμαστο! Μακάριοι ὅσοι ἔχουν μάτια πνευματικὰ νὰ βλέπουν, αὐτιὰ νὰ ἀκοῦν καὶ ψυχὴ συγκλονισμένη νὰ αἰσθάνεται τὰ ἀσύλληπτα μεγαλεῖα τοῦ ζῶντος Θεοῦ!

4.12.2007

H κίνηση - κίνηση υπέρτατης αγάπης - γίνεται από τον Κύριο και Θεό μας, και όχι από μάς. Αυτός λοιπόν είναι που ποθεί να κοινωνήσουμε το Σώμα και το Αίμα Του. Αυτός σκύβει, σπεύδει, κυριολεκτικά δεν μπορεί να συγκρατηθεί, προκειμένου να μας προσφέρει τον Εαυτό του και να ενωθεί μαζί μας αιώνια.
Και εμείς μένουμε όρθιοι, ακίνητοι. Είναι τόσο λίγη και μικρή η αγάπη μας μπροστά στην άπειρη δική Του. Και μιλάμε για των Αποστόλων την αγάπη!
Όσο για μάς τους άλλους, τί να πεί κανείς! Αλλού βρίσκεται η καρδιά μας. Άλλα επιθυμεί. Σε άλλα προσφέρεται.

Βλέποντας κανείς αυτό το έργο δεν μπορεί παρά να θυμηθεί τα λόγια του Χριστού κατα τον Μυστικό Δείπνο: \"Επιθυμία επεθύμησα τούτο το πάσχα φαγείν μεθ᾿ ημών πρό τού με παθείν\"! Επιθυμία δυνατή, μεγάλη, φλογίζει την καρδιά του Δημιουργού να ενωθεί με τα πλάσματά Του!

Επιθυμία επεθύμησα!
\"Αυτός ημών ηράσθη πρώτος. Ημών εχθρών και πολεμίων υπαρχόντων. Και ουκ ηράσθη μόνον, αλλά και ενεπαίχθη και εμαστίχθη και εραπίσθη και εν νεκροίς ελογίσθη και δια πάντων τούτων τον περί ημάς αυτού παρέστησεν έρωτα\" (Ιερού Φωτίου... Το παραθέτω από μνήμης).
Αυτός μας ερωτεύτηκε πρώτος!
Τί φοβερός λόγος!

staboz · 23 January, 2009, 10:28:30 AM

Τα διάβασα και δεν πίστευα ότι τα έχω γράψει εγώ. Χαρά στο κουράγιο σου!
Πάντως τουλάχιστον εμένα με ωφέλησες. Να ξαναβρώ λίγο τον δρόμο μου, διότι ξεχνιέμαι στις βιτρίνες του κόσμου τούτου. Ακόμα και τις θεολογικές!

Iaspis · 23 January, 2009, 09:28:36 PM

Quote from: stabozΤα διάβασα και δεν πίστευα ότι τα έχω γράψει εγώ. Χαρά στο κουράγιο σου!
Πάντως τουλάχιστον εμένα με ωφέλησες. Να ξαναβρώ λίγο τον δρόμο μου, διότι ξεχνιέμαι στις βιτρίνες του κόσμου τούτου. Ακόμα και τις θεολογικές!

Εγώ νά δείτε πώς ωφελούμε! Άν πήγαινε ο καθένας μόνος του πρός τόν Χριστό, χωρίς βοήθεια...τί νά πώ, δέν θά έφθανε ολόκληρη η ζωή έστω γιά ένα καί μόνο μικρό βηματάκι. Ενώ τώρα, μέ τήν βοήθεια τών άλλων αδελφών, η ελπίδα μεγαλώνει, τά βήματα διευκολύνονται, η ανάβαση αποκτά μονοπάτια...
Καί βέβαια δέν δοκιμάζεται τό κουράγιο μου. Είναι μεγάλη η ευχαρίστηση!

Iaspis · 25 January, 2009, 12:37:41 AM

Quote from: staboz21.2.2008

Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΗΜΕΝΩΝ

«Κύριοι, ἂς ὑποθέσουμε πὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι ἠλίθιος... Ἀλλὰ ἂν δὲν εἶναι ἠλίθιος, τότε εἶναι φοβερὰ ἀγνώμων, χωρὶς ἐξαίρεσι. Εἶναι τρομακτικὰ ἀγνώμων. Νομίζω πὼς ὁ καλύτερος ὁρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι: ἕνα δίποδο πλάσμα χωρὶς καμμιὰ αἴσθησι εὐγνωμωσύνης».Ὁ παράδοξος αὐτὸς ὁρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔδωσε ὁ μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας Φεοντὸρ Ντοστογιέφσκη στὸ «Ὑπόγειο», περιγράφει παραστατικώτατα τὸ φοβερὸ μυστήριο τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι τέτοια ἡ συμπεριφορά του, ὥστε δύο μόνον ἐξηγήσεις γι' αὐτὴν ὑπάρχουν: ἢ εἶναι ἠλίθιος ἢ «τρομακτικὰ ἀγνώμων». Καὶ ἐπειδὴ ἠλίθιος δὲν φαίνεται νὰ εἶναι, δὲν ἀπομένει παρὰ ὅτι εἶναι «ἕνα δίποδο πλάσμα χωρὶς καμμιὰ αἴσθησι εὐγνωμοσύνης».
Καὶ ἔτσι εἶναι δυστυχῶς. Ἔκπληκτος μένει κανεὶς μπροστὰ στὸ ἀπύθμενο βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ ποὺ νομίζει ὅτι κάτι κατενόησε, ξαφνικὰ ἀντιμετωπίζει ἀπίστευτες ἐκδηλώσεις, σχεδὸν ἀληθινῆς τρέλλας.
Καὶ εἶναι ἀκόμη πιὸ παράδοξο τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἡ τρέλλα ἀποτελεῖ πολὺ συχνὰ ἐκδήλωσι ἀχαριστίας πρὸς εὐεργέτες. Ὁ χῶρος τῆς εὐεργεσίας ἔχει γίνει κατ' ἐξοχὴν εὔφορο ἔδαφος γιὰ τὴν ἀνάπτυξι αὐτῆς τῆς τόσο φρικτῆς καὶ μολυσματικῆς ἀσθενείας, τῆς ἀχαριστίας. Φαίνεται τελείως παράδοξο, εἶναι ὅμως πραγματικότητα ὅτι ἄνθρωποι ποὺ εὐεργετοῦνται γίνονται συνήθως ἐχθροὶ τῶν εὐεργετῶν τους. Ἔτσι φτάνει νὰ ἀκούγεται ὡς ἀπόλυτα φυσιολογικὸς ὁ λόγος μιᾶς μεγάλης φυσιογνωμίας τῆς ἐποχῆς μας, τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι κάποιος κατεφέρετο μὲ ἐμπάθεια ἐναντίον του, ἀπόρησε καί ἀναφώνησε: Ὁ τάδε ἐναντίον μου; Δὲν εἶναι δυνατόν! Δὲν θυμᾶμαι νὰ τὸν ἔχω ποτὲ εὐεργετήσει! Τόσο πικρὴ ἦταν ἡ ἐμπειρία του ἀπὸ τὴν ἀχαριστία τῶν εὐεργετημένων ἀπ' αὐτόν.
Ὅλα τὰ παραπάνω φανερώνουν ὅτι σχεδὸν εἶναι κανόνας ἡ ἀχαριστία τῶν εὐεργετημένων πρὸς τοὺς εὐεργέτες τους. Καὶ μάλιστα ἀχαριστία ποὺ φθάνῃ ἀκόμη καὶ σὲ ἔχθρα, ὥστε νὰ βεβαιώνεται ὡς ἀληθινὸς ὁ πραγματικὰ φοβερὸς ἐκεῖνος λόγος ποὺ ἀποδίδεται στὸν φιλόσοφο Ἡράκλειτο, ὅτι «οὐδεὶς ἀσφαλέστερος ἐχθρὸς τῶν εὐεργετηθέντων», οἱ πιὸ σίγουροι ἐχθροὶ γιὰ κάποιον εἶναι οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἔχει εὐεργετήσει.
Φυσικὰ αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπόλυτο. Ὑπάρχουν, δόξα τῷ Θεῷ, πολλοὶ ἄνθρωποι ἀκόμη ποὺ ἔχουν πολὺ δυνατὸ τὸ αἴσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ τὸ ἐκδηλώνουν μὲ συγκινητικοὺς τρόπους. Ὅμως, ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν, αὐτοὶ ἀποτελοῦν μειοψηφία. Ἕνας στοὺς δέκα! Οἱ περισσότεροι δυστυχῶς ἐκδηλώνουν ἀχαριστία.
᾿Αχαριστία! ᾿Αχαριστία πρωτίστως πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἰδιαιτέρως αὐτὴν τὴν ἀχαριστία τὴν δέχονται σήμερα πολλοὶ γονεῖς ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Μαρτύριο κυριολεκτικὰ ὑποφέρουν. Λόγια βαριά, προσβλητικά, ἀκόμη καὶ ἀπίστευτα αἰσχρόλογα καὶ ὕβρεις ἄθλιες ἐκστομίζονται ἐναντίον αὐτῶν ποὺ τὰ ἔφεραν στὴ ζωὴ καὶ ποὺ συχνὰ μὲ ἀπερίγραπτους κόπους καὶ ἀναρίθμητα βάσανα τὰ ἀνέθρεψαν.
Ἡ ἀχαριστία ὅμως δὲν ἐκδηλώνεται μόνο πρὸς ἀνθρώπους, ἀλλά καί ὅλων μας σχεδόν πρός τόν μεγάλο εὐεργέτη μας, τὸν Δημιουργό μας, τὸν Θεό. Τί φοβερό πρᾶγμα! ῞Ολοι γνωρίζουμε τὴν ἀχαριστία τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ, ποὺ ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ ὁδηγήσῃ σὲ θάνατο τὸν ἴδιο τὸν ἐπὶ αἰῶνες ἀναμενόμενο Μεσσία του. Ἀλλὰ καὶ οἱ Χριστιανικοὶ λαοί, μάλιστα οἱ λαοὶ τῆς Εὐρώπης, παρόμοια ἀχαριστία δείχνουν ἰδιαιτέρως στὴν ἐποχή μας.
Δυστυχῶς καὶ ἐμεῖς, ὅλοι σχεδόν, εἴμαστε ἀνικανοποίητοι καί διαρκῶς οἱ περισσότεροι τὰ βάζουν μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν κατηγοροῦν ὡς αἴτιο τῶν κακῶν ποὺ τοὺς βρίσκουν στὴ ζωή. Δὲν ἀκούει κανεὶς παρὰ συνεχῶς παράπονα. Συνεχῶς γκρίνιες καί πικρίες καί γογγυσμούς. Τὸ πολὺ χειρότερο ἀκόμη, ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού, σὲ μιὰ κατάστασι παραφροσύνης, βλασφημοῦν μὲ τὸν πιὸ αἰσχρὸ καὶ βρώμικο τρόπο τὸ ἅγιο ὄνομα τοῦ Κυρίου μας. Καὶ δὲν εἶναι μόνον αὐτό. Εἶναι, πολὺ περισσότερο ἀκόμη, ἡ παράλογη ἀπομάκρυνσι τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν πίστι στὸν εὐεργέτη μας Θεὸ καὶ ἡ παράφρων στροφή τους πρὸς τὸν διάβολο καὶ τὰ καταστροφικὰ ἔργα του.
Τὸ θέμα ὅμως εἶναι πελώριο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἑρευνηθῇ περισσότερο στὰ πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ἄρθρου.
Τώρα τοῦτο μόνο νὰ σημειώσουμε∙ ὅτι εἶναι ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη, μέσα σ'αὐτὸ τὸ φρικτὸ πολικὸ ψῦχος τῆς ἀχαριστίας, ποὺ ἔχει καλύψει ὅλο τὸν πλανήτη, νὰ ἀνθίσουν ὅσο γίνεται περισσότερα ἄνθη εὐγνωμοσύνης.
Ἂς γίνουμε λοιπὸν οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ ἄνθρωποι εὐγνωμοσύνης. Εὐγνωμοσύνης βεβαίως πρωτίστως πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας, πρὸς ἐκείνους ποὺ μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο μᾶς εὐεργετοῦν. Ἰδιαιτέρως αὐτὴ τὴν εὐγνωμοσύνη εἶναι ἀνάγκη νὰ τὴν δείχνουν τὰ παιδιὰ πρὸς τοὺς γονεῖς τους. Καὶ νὰ τὴν δείχνουν ἐμπράκτως, φροντίζοντάς τους κυρίως στὴ δύσκολη γεροντική ἡλικία, γιὰ νὰ ἔχουν ἔτσι πλούσια τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν Θεό, τὸν Δημιουργὸ καὶ Λυτρωτή μας καὶ μέγιστο εὐεργέτη μας ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες. Μὴν παρασυρώμαστε ἀπὸ τὴν νοοτροπία τῶν πολλῶν καὶ συνεχῶς γογγύζουμε καὶ παραπονούμαστε γιὰ τὰ ζητήματα τῆς ζωῆς μας. Μὴν γινώμαστε ἀχάριστοι σὰν τοὺς Ἑβραίους ἢ καὶ περισσότερο ἀκόμη. Ἂς χαροῦμε τὴ ζωή μας. Ἂς χαιρώμαστε τὶς τόσες, τὶς ἀναρίθμητες εὐργεσίες τοῦ Θεοῦ μέσα στὶς ὁποῖες εἴμαστε ὅλοι κυριολεκτικὰ πνιγμένοι. Καὶ ἂς ξεχειλίζῃ ἡ καρδιά μας ἀπὸ τὰ χείλη μας μὲ τὸ δόξα σοι, ὁ Θεός. Εἶναι αὐτὸ ἐλάχιστο χρέος μας, γιὰ νὰ ξεπλένουμε ἔτσι τὴν συνεχῆ βρωμερὴ λυματολάσπη τῶν ὕβρεων καὶ τῶν βλασφημιῶν ποὺ ἐκτοξεύεται καθημερινὰ μὲ ἀπίστευτη θρασύτητα ἐναντίον τοῦ μεγάλου εὐργέτου μας, τοῦ Δημιουργοῦ μας, τοῦ ἀληθινοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μας.

6.11.2007

Πρώτη ανάσταση ονομάζεται στη Γραφή η μετάνοια και αλλαγή του ανθρώπου που συντελείται από παλαιά μέχρι και τώρα και θα συντελείται μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, κατά τη διάρκεια της λυτρωτικής εργασίας της Εκκλησίας στον κόσμο.

11.11.2007

Η ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΘΕΛΗΣΗ

Ώστε είναι κατορθωτό ξαφνικά να αλλάξει κάποιος τρόπο ζωής
και να γίνει χρυσός αντί χωματένιος. Επειδή ακριβώς
δεν είναι φυσική στον άνθρωπο η αρετή και η κακία, είναι εύκολη
η μεταβολή και δεν έχει αναγκαστικό χαρακτήρα. Άν θελήσετε
και με ακούσετε, λέγει ο Θεός, θα απολαύσετε όλα τα αγαθά της γης.
Βλέπεις ότι μόνο η θέληση είναι αναγκαία; Θέληση όμως
όχι αυτή η συνηθισμένη που έχουν οι πολλοί άνθρωποι, αλλά η ειδικά
φροντισμένη. Διότι ξέρω ότι όλοι θέλουν στον ουρανό
να πετάξουν τώρα, χρειάζεται όμως έμπρακτη την θέληση
να φανερώσουν. Διότι και ο έμπορος θέλει να πλουτήσει
αλλά δεν αφήνει τη θέληση στη σκέψη του μόνο, αλλά και
πλοίο κατασκευάζει, και ναύτες συγκεντρώνει, και παρακαλεί
κυβερνήτη, και με όλα τα υπόλοιπα εξοπλίζει
το πλοίο, και χρυσάφι δανείζεται, και διαπλέει το πέλαγος
και σε ξένο τόπο πηγαίνει, και κινδύνους υπομένει πολλούς
και όλα τα άλλα που τα γνωρίζουν αυτοί που την θάλασσα
διαπλέουν. Έτσι και εμείς πρέπει να δείχνουμε τη θέλησή μας.
Διότι πλέουμε και εμείς όχι από τόπο σε τόπο
αλλά από τη γη στον ουρανό. Άς κατασκευάσουμε λοιπόν
τη σκέψη μας κατάλληλη για διακυβέρνηση που θα μας οδηγήσει
προς τα άνω, και υπάκουους σ\' αυτήν ναύτες και πλοίο
στερεό, ώστε ούτε να βουλιάζει στις περιστάσεις και τις στενοχώριες
της ζωής, ούτε να παρασύρεται από τον άνεμο της υπερηφάνειας,
αλλά να είναι ελαφρύ και στερεό. Άν έτσι το πλοίο, έτσι και
τον κυβερνήτη και τους ναύτες ετοιμάσουμε,
θα πλεύσουμε με ούριο άνεμο, και τον Υιό του Θεού, τον αληθινό
κυβερνήτη θα τον τραβήξουμε κοντά μας. Αυτός δε δεν θα αφήσει
να βουλιάξει το σκάφος μας, αλλά κι άν μύριοι πνεύσουν
άνεμοι, και τους ανέμους θα διατάξει να ησυχάσουν και την θάλασσα
και αντί της τρικυμίας θα φέρει μεγάλη γαλήνη.

(Χρυσοστόμου στο κατά Ιωάννην P.G. 59.28)

23.2.2008

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ εἶναι ἡ ἱστορία ὅλου τοῦ κόσμου, ἡ ἱστορία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. ῾Ο ἄσωτος μέσα στή μέθη τῆς ἐλευθερίας του ἐπαναστατεῖ καί ζητάει νά φύγει μακριά ἀπό τήν πατρική οἰκία, μακριά ἀπό τόν πατέρα του, τόν Θεό.
῾Ο Θεός ὅμως δέν τόν ἐμποδίζει;
῎Οχι! Δέν τόν ἐμποδίζει. Μὲ μιὰ ἰλιγγιώδη ἄνεση ἐλευθερίας τόν ἀφήνει νά πάρει τόν δρόμο του. Τοῦ δίνει μάλιστα καί τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού θά κληρονομοῦσε, δηλαδή τοῦ προσφέρει ὅλα τά ἀναγκαῖα γιά τή ζωή, τήν ἴδια τή ζωή του, τήν ὑγεία του, τίς ἱκανότητες, τά ποικίλα χαρίσματά του.
Καί ἐκεῖνος πορεύεται «εἰς χώραν μακράν», παραδίδεται στίς ἡδονές καί τίς ἀπολαύσεις τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου, ἀναζητῶντας τή χαρά καί τήν εὐτυχία μακριά ἀπό τόν Δημιουργό του. Καί ἐκεῖ βέβαια κάποτε ὅλα τελειώνουν. ῾Η πεινασμένη του ψυχή δέν μπορεῖ νά χορτάσει. Τίποτε δέν μπορεῖ νά τήν ἱκανοποιήσει. Πεινάει. Δυστυχεῖ. ῾Υποφέρει. ᾿Αναγκάζεται πλέον νά βόσκει χοίρους. Νά μένει δηλαδή ὑποδουλωμένος στά φρικτά, τά βρώμικα καί ἀκάθαρτα πάθη του.
Αὐτός εἶναι ὁ ἄσωτος. Δυστυχισμένος μέσα στό ὅραμα τῆς εὐτυχίας του. ῾Υποδουλωμένος μέσα στήν κίνηση τῆς ἐλευθερίας του. ῎Εχει χρήματα, ἀποκτᾷ κτήματα, βρίσκει ἡδονές καί ἀπολαύσεις, ἀλλά δέν ἔχει χαρά ἀληθινή, δέν γνωρίζει τήν εὐτυχία. Κινεῖται ὅπου θέλει, ζεῖ ὅπως θέλει, κάνει ὅ,τι θέλει, ἀλλά δέν εἶναι ἐλεύθερος. Εἶναι σκλάβος. Εἶναι δοῦλος. Δοῦλος τῶν παθῶν του, τῶν ἀδυναμιῶν του, πού προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ἱκανοποιήσει. Δοῦλος στό ποτό, στίς σαρκικότητες, στό χρῆμα, στή δόξα, στά ναρκωτικά, στούς ἐγωϊσμούς καί τά πείσματά του. Δοῦλος! Βοσκός χοίρων! ῾Υπηρέτης ὅλων τῶν ἀθλιοτήτων του. Δυστυχισμένος!

ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΕΛΘΕΙ ἡ ὥρα τῆς χάριτος καί τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς. ῞Εως ὅτου ἔλθει «εἰς ἑαυτόν», συνέλθει ἀπό τή μέθη τῆς ἀποστασίας του, καί μέσα στήν ἀπέραντη δυστυχία του πάρει τήν ἀπόφαση τῆς ἐπιστροφῆς· «ἀναστάς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου»!
«Πρός τόν πατέρα μου»! Τί συγκλονιστική φράση! Δέν ἐπιστρέφει ἁπλῶς στό σπίτι του, δέν ἐπιζητεῖ κάτι ἀπό τήν πατρική περιουσία, ἀλλά ἀναζητεῖ τόν πατέρα του. Αὐτός κυρίως τοῦ λείπει. Αὐτός. ῾Ο Πατέρας!

ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ σωστά, γνήσια, εἰλικρινά. Μέ τήν ἀπόφαση νά μή δικαιολογήσει τά λάθη του, νά ὁμολογήσει τήν ἐνοχή του, νά ζητήσει νά μείνει στό σπίτι ὡς μισθωτός ὑπηρέτης, ὄχι ὡς υἱός. Καί τό ἐρώτημα φυσικά τόν βασανίζει· πῶς ἆραγε θά τόν δεχθεῖ ὁ Πατέρας;

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ! ῾Η μεγάλη ἔκπληξη αὐτῆς τῆς τραγωδίας. ῾Ο Πατέρας τῆς μεγάλης ἀγάπης. ῾Ο Πατέρας τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἐλπίδος, τῆς προσδοκίας. «῎Ετι αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος» τόν βλέπει, τόν ἀναγνωρίζει, τόν εὐσπλαγχνίζεται, τρέχει κοντά του, τόν ἐναγκαλίζεται - «καί κατεφίλησεν αὐτόν»!
῎Ω! Αὐτή τήν ἀπερίγραπτη τρυφερότητα τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄσωτο ἄνθρωπο, ποιός μπορεῖ νά τήν κατανοήσει! ᾿Ανοίγει τήν ἀγκάλη Του, ξεχύνει τήν ἄπειρη ἀγάπη Του· «ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην», φέρτε τήν ὡραιότερη στολή, δῶστε του βασιλικό δακτυλίδι, φορέστε του ὑποδήματα. «Καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες εὐφρανθῶμεν». Σφάξτε τό καλύτερό μας μοσχάρι, γιά νά φᾶμε καί νά εὐφρανθοῦμε, διότι αὐτός ὁ υἱός μου ἦταν νεκρός καί ξανάζησε, ἦταν χαμένος καί βρέθηκε.
«Καί ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι». ῎Αρχισαν νά χαίρωνται, νά εὐφραίνωνται.
Μία χαρά αἰώνια, μία εὐτυχία παντοτινή, ἕνα πανηγύρι πού δέν πρόκειται νά τελειώσει ποτέ. ῞Ενα πανηγύρι γιά ὅλο τό σπίτι.

ΕΚΤΟΣ ΕΝΟΣ! Τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ. Τοῦ ἀνθρώπου πού νομίζει πὼς ὁ ἴδιος δέν εἶναι ἄσωτος, δέν εἶναι ἁμαρτωλός, εἶναι καλός· «τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον». ῾Ενός ἀνθρώπου πεινασμένου, πού ζητεῖ «ἔριφον» - ἕνα κατσίκι - γιά νά χαρεῖ μέ τούς φίλους του.
῞Ενα κατσίκι! Εἶναι λοιπόν καί αὐτός πεινασμένος. Εἶναι δυστυχής. Θέλει καί αὐτός νά χαρεῖ μακριά ἀπό τόν Πατέρα του, μέ τούς φίλους του. Εἶναι... Τί εἶναι;
῎Ασωτος εἶναι καί αὐτός. ῎Ασωτος. Μόνον πού δέν τό καταλαβαίνει. Νομίζει ὅτι εἶναι κοντά στόν Πατέρα, ἐνῷ οὐσιαστικά βρίσκεται μακριά Του!
***
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΟΟΥΝΤΩΝ ΑΣΩΤΩΝ

῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι τό ἐπίγειο σπίτι τοῦ Θεοῦ, τό σπίτι - καταφύγιο τῶν ἀσώτων. Τῶν μετανοημένων παιδιῶν τοῦ Θεοῦ, πού ἐπιστρέφουν συντετριμμένα κοντά Του καί ζητοῦν ἔλεος, τήν τελευταία θέση. Οἱ αὐτοδικαιούμενοι, οἱ θεωροῦντες ἑαυτούς δικαίους, δέν τῆς ἀνήκουν. Μέσα στό σπίτι τοῦ Πατέρα βρίσκουν τελικά θέση μόνον οἱ ἐπιστρέφοντες ἄσωτοι. Οἱ μετανοοῦντες ἁμαρτωλοί. Αὐτοί πού γίνονται ἡ χαρά τῶν ᾿Αγγέλων. Αὐτό πού πρέπει νά γίνουμε ὅλοι μας!

Iaspis · 28 January, 2009, 03:22:37 PM

Quote from: staboz7.4.2008

Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΣΥΚΙΑ

Βρισκόμαστε λίγες μόνο μέρες πρίν ἀπό τό Πάθος. Ἔξω ἀπό τά Ἰεροσόλυμα ὁ Κύριος κάνει μία πράξη κατεξοχήν συμβολική.
Ἦταν ἐκεῖ κοντά στό δρόμο μιά συκιά καί πῆγε γιά νά βρεῖ κάποιο σῦκο νά φάει. Ἡ συκιά ἔδειχνε φουντωμένη, εἶχε φύλλα πολλά ἀλλά, ὅταν ὁ Κύριος πλησίασε, δέν βρῆκε κανένα σῦκο, ἦταν ἄκαρπη. Τὰ θεϊκά Του χέλη πρόφεραν τότε μιὰ κατάρα: «μηδέποτε ἐκ σοῦ καρπόν φάγῃ τις εἰς τόν αἰῶνα», νά μή φάει κανείς ἀπό σένα πιά καρπὸ ποτέ! Τήν ἄλλη μέρα πού πέρασαν ἀπό τόν ἴδιο τόπο τήν εἶδαν νά ἔχει ξεραθεῖ ἀπὸ τή ρίζα της.

Οἱ μαθηταί ἀπόρησαν. Ἀργότερα μόνο κατάλαβαν ὅτι ἡ πράξη αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ μας ἦταν μιὰ πράξη συμβολική:Ἡ συκιά συμβόλιζε τὸν χιλιοευεργετημένο Ἑβραϊκὸ λαό, συμβόλιζε τόν ναό τῶν Ἱεροσολύμων μὲ τὴ λατρεία καὶ τὶς θυσίες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί ὁ Κύριος ξεραίνοντας αὐτή τή συκιὰ ἤθελε νά δηλώσει ὅτι ὁ ἑβραϊσμός θά ἐξαφανιζόταν, ἡ παλαιὰ λατρεία θά ξεραινόταν, διότι δὲν εἶχε κάνει καρποὺς. Ἐξωτερικὰ μόνο φαινόταν ὅτι ὁ λαὸς λάτρευε τὸν ἀληθινὸ Θεό. Στὴν πραγματικότητα βρισκόταν πολὺ μακριά Του. Τό σύστημά του ὅπως εἶχε διαμορφωθεῖ διέστρεφε πλήρως αὐτά πού εἶχε παραγγείλει ὁ Θεός.

Ἡ προφητεία τοῦ Κυρίου, λίγα μόνο χρόνια ἀργότερα, τὸ ἔτος 70 μ.Χ., ἐκπληρώθηκε κατὰ γράμμα. Ἡ παλαιὰ λατρεία καταργήθηκε καὶ ὁ λαὸς ξεράθηκε, ἐξαφανίστηκε, σκόρπισε σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
Μιὰ θεϊκὴ κατάρα. Μιὰ ἐνέργεια συμβολική. Ἕνα σημεῖο!

Τὸ ἐξήγησε λίγες μέρες ἀργότερα ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του, ὅταν τοὺς περιέγραψε τὰ σημεῖα ποὺ θὰ προηγηθοῦν τῆς Δευτέρας Του Παρουσίας. Ἀπό τή συκιά αὐτή μάθετε τὴν παραβολή, τοὺς εἶπε: «ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλός καί τά φύλλα ἐκφύῃ γινώσκετε ὅτι ἐγγύς τό θέρος». Νὰ γνωρίζετε λοιπὸν καὶ ἐσεῖς ὅτι, ὅταν θά δεῖτε ὅλα αὐτά τά σημεῖα πού σᾶς εἶπα νά πραγματοποιοῦνται, νά ξέρετε ὅτι τά μεγάλα γενονότα «ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις», εἶναι κοντά στήν πόρτα, ἕτοιμα νὰ πραγματοποιηθοῦν.

Δεκαεννέα αἰῶνες ἔμεινε ξεραμένη ἡ συκιά, ἀλλὰ στίς μέρες μας ἄρχισε πάλι ὁ κλάδος της νά γίνεται ἀπαλός, ἄρχισε νά βγάζει πάλι φύλλα. Φαίνεται ἀπίστευτο ἀλλὰ ἔγινε πραγματικότητα: ἡ συκιά ξαναζωντάνεψε! Οἱ Εβραῖοι ξαναγύρισαν στὴ γῆ των πατέρων τους. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ μεγάλο «σημεῖο». Σημεῖο ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν ἐποχή μας, καὶ τὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει σημάνει πνευματικὸ συναγερμὸ στὴν Ἐκκλησία μας.

Στὶς μέρες μας δὲν εἶναι σπάνιο νὰ ἀκοῦμε στὰ μετεωρολογικὰ δελτία ὅτι οἱ μετεωρολόγοι, παρατηρῶντας κάποια ἀνησυχητικὰ σημάδια, ἀναγγέλλουν ἐπερχόμενο κῦμα κακοκαιρίας.
Οἱ πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀπὸ πολὺ ἤδη διάστημα βλέπουμε ὅτι στὸν πνευματικὸ ὁρίζοντα ἔχουν φανεῖ μερικὰ σημάδια ὄχι ἁπλῶς ἀνησυχητικὰ ἀλλὰ φοβερὰ καὶ τρομακτικά. Σημάδια τὰ ὁποῖα δηλώνουν ἐπερχόμενη μιὰ θύελλα πρωτοφανῆ, ἕνα παγκόσμιο παλιρροϊκὸ κῦμα, «τσουνάμι», ποὺ ἀπειλεῖ νὰ σαρώσει καταστροφικὰ ὅλη τὴ γῆ. Αὐτὰ τὰ σημάδια εἶναι ἀπὸ μόνα τους ἤδη πολὺ ἀνησυχητικά, γίνονται ὅμως πολὺ περισσότερο φοβερά, διότι ἔχουν προφητευθεῖ ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια μέσα στὴν Ἁγία Γραφή. Ἀποτελοῦν τὰ λεγόμενα «σημεῖα τῶν καιρῶν». Ἡ διατύπωση αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ μιὰ συζήτηση τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς Φαρισαίους καὶ τοὺς Σαδδουκαίους. Ἦταν τότε ποὺ ἐκεῖνοι τοῦ ζήτησαν νὰ τοὺς δείξει κάποιο «σημεῖο», ἕνα δηλαδὴ ἐντυπωσιακὸ θαῦμα, γιὰ νὰ πιστέψουν. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου ὑπῆρξε παράδοξη ἀλλὰ καὶ ἰδιαίτερα σημαντική: Ὅταν τὸ βράδυ βλέπετε τὸν οὐρανὸ νὰ εἶναι κόκκινος, τοὺς εἶπε, λέτε ὅτι θὰ κάνει καλὸ καιρὸ καὶ ὅταν τὸ πρωὶ τὸν βλέπετε νὰ εἶναι συννεφιασμένος καὶ νὰ κοκκινίζει, λέτε ὅτι θὰ χαλάσει. Ὥστε τὸν καιρὸ ξέρετε νὰ τὸν προβλέπετε, ἀλλὰ τὸν πνευματικὸ καιρὸ δὲν μπορεῖτε νὰ τὸν διακρίνετε; «Τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθαι γνῶναι;» (Ματθ. ιστ΄ 1-3). Τότε τὰ «σημεῖα τῶν καιρῶν» φανέρωναν ὅτι ὁ ἀπὸ αἰώνων ἀναμενόμενος Μεσσίας, ὁ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, εἶχε ἔλθει. Στὴ συνέχεια ὅμως, στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων, ἡ διατύπωση «σημεῖα τῶν καιρῶν» συνδέθηκε μὲ τὴν πραγματοποίηση τῶν προφητειῶν ποὺ ἀναφέρονται στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ κυρίως στὰ γεγονότα ποὺ θὰ προηγηθοῦν ἀπὸ αὐτήν καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν στὴν ἐμφάνιση τῆς σκοτεινότερης μορφῆς ὅλων τῶν αἰώνων, στὴν ὁποία ἔχει δοθεῖ τὸ φοβερὸ ὄνομα Ἀντίχριστος.

Ἐδῶ πολὺ περισσότερο ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: \"Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω\"!

9.4.2008

1. Η ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ

Ὑπάρχει ἕνα καίριο προφητικὸ σημεῖο ποὺ φανερώνει ὅτι βρισκόμαστε σὲ σημαντικὴ καμπὴ τῆς ἱστορίας καὶ τὸ ὁποῖο μᾶς τοποθετεῖ ἀκόμη καὶ χρονικὰ σὲ κρίσιμους καιροὺς. Τὸ καίριο αὐτὸ σημεῖο εἶναι ἡ πραγματοποίηση μιᾶς πανάρχαιας προφητείας στὶς μέρες μας. Ἡ προφητεία αὐτὴ ἐκπληρώθηκε σὲ δύο φάσεις. Ἡ πρώτη φάση της ἔγινε πρὶν ἀπὸ χίλια ἐννιακόσια τόσα χρόνια καὶ ἡ δεύτερη φάσης της ἐκπληρώθηκε τώρα, στὴν ἐποχή μας, πρὶν λίγες μόνο δεκαετίες.

Πρώτη φάση: ὁ διασκορπισμός

Μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ σχεδὸν μέχρι τὸ τέλος της, μετὰ τὴν προφητεία περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ μας ἡ πιὸ πολυπροφητευμένη προφητεία εἶναι αὐτή. Αὐτὴ ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ προφητεύεται στὸ βιβλίο τοῦ Δευτερονομίου, σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς ποὺ τὸ ἔγραψε ὁ προφήτης Μωυςῆς.
Τί λέγει ἐκεῖ; Μιλάει γιὰ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἑβραίους, καὶ λέγει ὁ Μωυσῆς, ὁ ἀρχηγός, ὁ ἐλευθερωτὴς τοῦ Ἑβραϊκοῦ ἔθνους, προφητεύοντας τὰ μελλοντικὰ γεγονότα ποὺ ἐπρόκειτο νά συμβοῦν σ᾿ αὐτὸν τὸν λαό, τὰ ἑξῆς:
«Καὶ ἔσται ὃν τρόπον εὐφράνθη Κύριος ἐφ᾿ ὑμῖν εὖ ποιῆσαι ὑμᾶς καὶ πληθῦναι ὑμᾶς, οὕτως εὐφρανθήσεται Κύριος ἐφ᾿ ὑμῖν ἐξολοθρεῦσαι ὑμᾶς, καὶ ἐξαρθήσεσθε ἐν τάχει ἀπὸ τῆς γῆς, εἰς ἣν εἰσπορεύεσθε ἐκεῖ κληρονομῆσαι αὐτήν. καὶ διασπερεῖ σε Κύριος ὁ Θεός σου εἰς πάντα τὰ ἔθνη ἀπ᾿ ἄκρου τῆς γῆς ἕως ἄκρου τῆς γῆς, καὶ δουλεύσεις ἐκεῖ θεοῖς ἑτέροις, ξύλοις καὶ λίθοις, οὕς οὐκ ἠπίστω σὺ καὶ οἱ πατέρες σου. ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖς ἔθνεσιν ἐκείνοις οὐκ ἀναπαύσει σε, οὐδ᾿ οὐ μὴ γένηται στάσις τῷ ἴχνει τοῦ ποδός σου, καὶ δώσει σοι Κύριος ἐκεῖ καρδίαν ἀθυμοῦσαν καὶ ἐκλείποντας ὀφθαλμοὺς καὶ τηκομένην ψυχήν. καὶ ἔσται ἡ ζωή σου κρεμαμένη ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν σου, καὶ φοβηθήσῃ ἡμέρας καὶ νυκτὸς καὶ οὐ πιστεύσεις τῇ ζωῇ σου· τὸ πρωΐ ἐρεῖς· πῶς ἂν γένοιτο ἑσπέρα; καὶ τὸ ἑσπέρας ἐρεῖς· πῶς ἂν γένοιτο πρωΐ; ἀπὸ τοῦ φόβου τῆς καρδίας σου, ἃ φοβηθήση, καὶ ἀπὸ τῶν ὁραμάτων τῶν ὀφθαλμῶν σου, ὧν ὄψῃ (Δευτ. κη' 63-67).
Ἐπειδὴ εἶσαι λαός σκληροτράχηλος, σκληρὸς λαός, γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο θὰ ἔρθει κάποια ἐποχὴ ποὺ θὰ σὲ διασκορπίσει ὁ Θεὸς «εἰς πάντα τὰ ἔθνη ἀπ᾿ ἄκρου τῆς γῆς ἕως ἄκρου τῆς γῆς». Θὰ σᾶς σκορπίσει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τῆς γῆς ἕως τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς σὲ ὅλα τὰ ἔθνη!
Πραγματοποιήθηκε αὐτὴ ἡ φοβερὴ προφητεία; Πραγματοποιήθηκε τὸ ἔτος 70 μ.Χ., τότε ποὺ ὁ στρατηγὸς τῶν Ρωμαίων καὶ μετέπειτα αὐτοκράτορας, ὁ Τῖτος, μετὰ ἀπὸ μιὰ ἐπαναστατικὴ ἐξέγερση τῶν Ἑβραίων, πολιόρκησε τὴν Ἱερουσαλήμ, τὴν κατέλαβε καὶ ἔβαλε κυριολεκτικὰ νὰ τὴν σκάψουν, νὰ τὴν ὀργώσουν. Δὲν ἔμεινε πέτρα πάνω στὴν πέτρα, ἀκριβῶς ὅπως εἶχε προφητεύσει ὁ Χριστός μας, λέγοντας ὅτι «οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ μὴ καταλυθῇ» (Μάρκ. ιγ' 2). Ἦταν τόση ἡ λύσσα τῶν Ρωμαίων ἐναντίον τῶν ἐπαναστατῶν, ποὺ δὲν ἄφησαν σχεδὸν τίποτε ὄρθιο, κατέστρεψαν τὰ πάντα. Ἕνα ἑκατομμύριο Ἑβραῖοι τότε ἐξοντώθηκαν. Τριαντατρεῖς χιλιάδες τοὺς σταύρωσε ὁ Τῖτος. Σταμάτησε νὰ σταυρώνει, γιατί; Διότι, λένε, τοῦ τέλειωσαν τὰ ξύλα! Δὲν εἶχε ἄλλα ξύλα. Καὶ τοὺς ὑπόλοιπους –ὅσους μείνανε– τοὺς πῆρε καὶ τοὺς σκόρπισε σὲ ὅλο τὸν κόσμο! Πέντε-πέντε, δέκα-δέκα, ἀπὸ λίγους σὲ κάθε περιοχή, γιὰ νὰ μὴν μποροῦν νὰ σχηματίσουν πλέον ἐπαναστατικοὺς πυρῆνες καὶ ἀναστατώνουν τὴν αὐτοκρατορία.

Δεύτερη φάση: ἡ ἐπισυναγωγή

Ὁ διασκορπισμὸς ἔγινε τὸ 70 μ.Χ. Ἀπὸ τότε οἱ Ἑβραῖοι εἶναι σκορπισμένοι σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Στὴν Παλαιστίνη, ἐκεῖ στὸ Ἱσραήλ, στὴν πατρίδα τους, δὲν ὑπῆρχε κανένας σχεδὸν Ἑβραῖος.
Γιὰ πρώτη φορὰ ἄρχισαν νὰ μαζεύονται Ἑβραῖοι στὴν Παλαιστίνη περίπου τὸ ἔτος 1700. Αὐτό τώρα εἶναι ἡ πραγματοποίηση της δεύτερης φάσης τῆς προφητείας, ἡ ὁποία συνεχίζει καί λέει ὅτι:
«Καὶ ἔσται ὡς ἂν ἔλθωσιν ἐπὶ σὲ πάντα τὰ ρήματα ταῦτα, ἡ εὐλογία καὶ ἡ κατάρα, ἣν ἔδωκα πρὸ προσώπου σου, καὶ δέξῃ εἰς τὴν καρδίαν σου ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν, οὗ ἐὰν διασκορπίσῃ σε Κύριος ἐκεῖ, καὶ ἐπιστραφήσῃ ἐπὶ Κύριον τὸν Θεόν σου καὶ εἰσακούσῃ τῆς φωνῆς αὐτοῦ κατὰ πάντα, ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἰάσεται Κύριος τὰς ἁμαρτίας σου καὶ ἐλεήσει σε καὶ πάλιν συνάξει σε ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν, εἰς οὓς διεσκόρπισέ σε Κύριος ἐκεῖ. ἐὰν ᾖ ἡ δια-σπορά σου ἀπ᾿ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ, ἐκεῖθεν συνάξει σε Κύριος ὁ Θεός σου, καὶ ἐκεῖθεν λήψεταί σε Κύριος ὁ Θεός σου· καὶ εἰσάξει σε ὁ Θεός σου ἐκεῖθεν εἰς τὴν γῆν, ἣν ἐκληρονόμησαν οἱ πατέρες σου, καὶ κληρονομήσεις αὐτήν· καὶ εὖ σε ποιήσει καὶ πλεοναστόν σε ποιήσει ὑπὲρ τοὺς πατέρας σου» (Δευτ. λ' 1-5).
Ἀφοῦ θὰ σᾶς ἔχει σκορπίσει ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τῆς γῆς μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς, θὰ ἔρθει κάποια ἐποχὴ ποὺ θὰ σᾶς ἐλεήσει καὶ θὰ σᾶς συνάξει καὶ πάλι ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἔθνη στὰ ὁποῖα σᾶς διεσκόρπισε ἐκεῖ. «Ἐὰν ᾖ ἡ διασπορά σου ἀπ᾿ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ, ἐκεῖθεν συνάξει σε Κύριος ὁ Θεός σου, καὶ ἐκεῖθεν λήψεταί σε Κύριος ὁ Θεός σου· καὶ εἰσάξει σε ὁ Θεός σου ἐκεῖθεν εἰς τὴν γῆν, ἣν ἐκληρονόμησαν οἱ πατέρες σου, καὶ κληρονομήσεις αὐτήν»· ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ θὰ εἶστε σκορπισμένοι, ἀκόμη κι ἂν εἶστε σκορπισμένοι ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο τοῦ οὐρανοῦ μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τοῦ οὐρανοῦ, ἀπὸ ἐκεῖ θά σᾶς μαζέψει ὁ Κύριος καὶ Θεός σας καὶ θὰ σᾶς φέρει στὴ γῆ τῶν πατέρων σας, καὶ θὰ σᾶς τὴν δώσει πάλι νὰ εἶναι δική σας καὶ θὰ τὴν κληρονομήσετε.
Ἀπίστευτο φαινόταν νὰ πραγματοποιηθεῖ κατὰ γράμμα αὐτή ἡ προφητεία. Καὶ ὅμως πραγματοποιήθηκε στὴν ἐποχή μας, πρὶν ἀπὸ 60 χρόνια, ὅταν στὶς 14 Μαϊου τοῦ 1948 ὁ Δαβὶδ Μπὲν Γκουριὸν κήρυξε τὴν ἀνεξαρτησία τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ.
Αὐτὴ ἡ προφητεία, εἶναι καὶ μιὰ προφητεία κλειδί. Προφητεία ἡ ὁποία μᾶς ἀνοίγει ἕνα παράθυρο πρὸς τὸ μέλλον καὶ βάζει καὶ τὶς ἄλλες προφητεῖες σὲ μία σειρά, βάζει τὰ γεγονότα τῆς ἱστορίας σὲ κάποια τάξη. Μέχρι τὸ 1948 βρισκόμαστε σὲ σκοτάδι. Ἀπὸ τότε ἄνοιξε λίγο τὸ μέλλον καὶ μποροῦμε νὰ προβλέψουμε ὁρισμένα ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ πρόκειται νὰ συμβοῦν, καὶ ποὺ εἶναι βέβαια ἀνησυχητικά, ἀφοῦ ἀφοροῦν κυρίως τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀντιχρίστου.
Μὲ τὴ δημιουργία τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους ἔφυγε καὶ τὸ τελευταῖο ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀντιχρίστου. Ἐμπόδιο γιὰ τὸ ὁποῖο ἔκανε λόγο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β' πρὸς Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του, λέγοντας ὅτι γιὰ νὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος πρέπει πρῶτα νὰ φύγει ἀπὸ τὴ μέση \"ὁ κατέχων\", ὁ κάτοχος, ὁ κατακτητὴς δηλαδὴ τῆς ἁγίας γῆς. Πέρασαν 10 κατακτητὲς στὴν Ἰουδαία ἀπὸ τότε ποὺ καταστράφηκε ἡ Ἱερουσαλήμ. Τελευταῖοι ἦσαν οἱ Ἄγγλοι. Καὶ ἐπιτέλους ἡ ἁγία γῆ περιῆλθε καὶ πάλι στὸν λαὸ τοῦ Ἰσραήλ, κατὰ τὴν ἀδιάψευστη ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴ δημιουργία τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ ἔπαυσε ἡ ἁγία γῆ νὰ βρίσκεται ὑπὸ ξένη κατοχή, ἀπελευθερώθηκε, δὲν ὑπάρχει ἄλλος ''κατέχων'', ἄλλος κά-τοχος τῆς ἁγίας γῆς τοῦ Ἰσραήλ. Τὸ ἐμπόδιο ἑπομένως, τὸ μεγάλο ποὺ ἔκλεινε τὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἀντιχρίστου, «ὁ κατέχων», βγῆκε ἀπὸ τὴ μέση, ἔφυγε. Ἔφυγε μετὰ ἀπὸ 19 αἰῶνες κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἄνοιξε πλέον ὁ δρόμος. Ἀσφαλῶς δὲν γνωρίζουμε πότε θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, ἀλλὰ τώρα γνωρίζουμε ὅτι μέχρι τὸ ἔτος 1948 δὲν μποροῦσε νὰ ἔρθει∙ ἀπό ἐκεῖ καὶ πέρα μπορεῖ, διότι ὁ δρόμος ἄνοιξε. Μπορεῖ νὰ ἔρθει – τὸ πότε ὅμως τὸ γνωρίζει μόνον ὁ Θεός.

Ο ΝΑΟΣ

Ἀπομένει τώρα νὰ κτισθεῖ καὶ ὁ μεγάλος Ναός, τὸ κέντρο τῆς λατρείας τῶν Ἑβραίων, διότι ἐκεῖ, σ᾿ αὐτὸν τὸν ναὸ θὰ ἐγκατασταθεῖ ὁ Ἀντίχριστος καὶ θὰ αὐτοανακηρυχθεῖ Θεός. Γιατί δὲν τὸν κτίζουν τὸν ναὸ οἱ Ἑβραῖοι; Δὲν τὸν κτίζουν, διότι θέλουν νὰ τὸν κατασκευάσουν στὴ θέση τοῦ παλαιοῦ ναοῦ· ἀλλὰ στὴ θέση ποὺ ἦταν ὁ παλαιὸς ναὸς βρίσκεται κτισμένο ἀπὸ αἰῶνες τὸ δεύτερο μεγαλύτερο μουσουλμανικό προσκύνημα στὸν κόσμο, τὸ τέμενος τοῦ Ὀμάρ.
Τὸ σημαντικὸ ὅμως εἶναι ὅτι οἱ Ἑβραῖοι τὰ ἔχουν ὅλα ἕτοιμα προκειμένου νὰ προχωρήσουν στὴν ἀνοικοδόμηση. Πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ἕνα δη-μοσίευμα τοῦ ἀμερικανικοῦ περιοδικοῦ ΤΙΜΕ μὲ τόν τίτλο \"Time For a New Temple?\" (δηλαδή «ὥρα γιά ἕναν καινούργιο ναό;»), μᾶς πληροφοροῦσε ὅτι οἱ Ἑβραῖοι στὴν Ἀμερικὴ ἔχουν ἐτοιμάσει τὰ πάντα γιὰ τὸν ναό. Εἶχε μάλιστα καὶ φωτογραφία μὲ τὴν ἀρχιτεκτονικὴ μακέτα τὸ TIMΕ. Τὰ ἔχουν ἕτοιμα ὅλα, λέει τὸ δημοσίευμα. Ἀκόμη καὶ τὶς πέτρες καὶ τὰ πάντα, τὰ πιὸ πολύτιμα ὑλικὰ ἀπὸ τὰ πιὸ σπάνια μέρη τοῦ κόσμου, τὰ ἔχουν συγκεντρωμένα ὅλα στὴν Ἀμερική. Πανάκριβα ὑλικά, πολύτιμους λίθους, ὅλα ἔτοιμα. Ἔχουν ἑτοιμάσει καὶ ἀρχιερατικὲς στολὲς γιὰ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερὰ σκεύη γιὰ τὸν ναὸ καὶ μουσικὰ ὄργανα, τὰ παλαιὰ παραδοσιακὰ ὄργανα, γιὰ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Καὶ μάλιστα, πληροφορεῖ τὸ δημοσίευμα, ἔχουν ψάξει τὰ γενεολογικά τους δένδρα γιὰ νὰ βροῦν ποιοὶ κατάγονται ἀπὸ ἱερατικὴ ρίζα, προκειμένου νὰ γίνουν ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς στὸν νέο ναό. Εἶναι ὅλα ἕτοιμα. Περιμένουν μόνο τὴν εὐκαιρία νὰ γκρεμιστεῖ τὸ τέμενος τοῦ Ὀμὰρ γιὰ νὰ προχωρήσουν.

2. ΑΨΙΝΘΟΣ-ΤΣΕΡΝΟΜΠΥΛ

Ἂς ἔρθουμε τώρα σὲ ἕνα πιὸ συγκεκριμένο σημεῖο, ποὺ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει λειτουργήσει καὶ αὐτὸ σὰν συναγερμός, σὰν σῆμα κινδύνου, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχει ξυπνήσει ὅλον τὸν κόσμο.
Μέσα δηλαδὴ στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ἔχει προφητευθεῖ ἔνα συγκλονιστικὸ σημεῖο, τὸ ὁποῖο, ὅσο κι ἂν αὐτὸ ἀκούγεται ἀπίστευτο, πραγματοποιήθηκε στὶς μέρες μας.
Ἐκεῖ λοιπόν, στὸ ὄγδοο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, λέγει ὅτι εἶδε ὁ Εὐαγγελιστὴς ἕνα ἀστέρι μεγάλο –ἔτσι τὸ περιγράφει, μὲ αὐτὴ τὴν εἰκόνα– νὰ καίγεται σὰν λαμπάδα καὶ νὰ πέφτει πάνω στὸ ἕνα τρίτο τῶν ὑδάτων τῆς γῆς καὶ νὰ μολύνει τὰ νερά:
«Καὶ ὁ τρίτος ἄγγελος ἐσάλπισε, καὶ ἔπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀστὴρ μέγας καιόμενος ὡς λαμπάς, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τὸ τρίτον τῶν ποταμῶν καὶ ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων. καὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἀστέρος λέγεται ὁ Ἄψινθος. καὶ ἐγένετο τὸ τρίτον τῶν ὑδάτων εἰς ἄψινθον, καὶ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων ἀπέθανον ἐκ τῶν ὑδάτων, ὅτι ἐπικράνθησαν» (Ἀποκ. η' 10-11).
Ἔπεσε, λέγει, αὐτὸ τὸ ἀστέρι –μᾶς δίνει τὸ ὄνομα αὐτοῦ ποὺ ὀνομάζει ἀστέρι καὶ λέγει ὅτι τὸ ὄνομά του εἶναι Ἄψινθος– καὶ ὅπου ἔπεσε, ἔκανε ἄψινθο καὶ τὰ νερά, τὰ μετέτρεψε σὲ ἄψινθο. Ἄψινθος εἶναι ἡ ἀψιθιά, ἕνα φυτὸ ποὺ χρησιμοποιεῖται κυρίως γιὰ φαρμακευτικοὺς σκοπούς· ὑπάρχει πλούσιο καὶ στὴν Ἑλλάδα, εἶναι πικρή, ἀλλὰ εἶναι θεραπευτικὴ γιὰ πολλὲς ἀσθένειες.
Εἶναι ἐντυπωσιακὸ αὐτὸ τὸ ἕνα τρίτο ποὺ σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής. Καὶ ἀκόμη πιὸ χαρακτηριστικὸ εἶναι τὸ ὄνομα ποὺ δίνει στὸ παράξενο αὐτὸ ἀστέρι: Ἄψινθος. Αὐτὰ τὰ δύο στοιχεῖα εἶναι σημαντικά, διότι μὲ αὐτὰ θὰ μποροῦμε νὰ ἐπιβεβαιώσουμε ὅτι πράγματι αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο μιλάει τὸ ἱερὸ κείμενο –μὲ τὸν τρόπο ποὺ μποροῦσε νὰ περιγραφεῖ τότε, στὴν ἐποχὴ ἐκείνη– εἶναι αὐτὸ ποὺ συνέβη στὶς μέρες μας.
Ποιὸ εἶναι τὸ σημερινὸ γεγονὸς καὶ πῶς ἐκπληρώνει τὰ δύο αὐτὰ χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα;
Τὸ γεγονὸς εἶναι αὐτὸ ποὺ συνέβη στίς 6 Ἀπριλίου τοῦ 1986 στὴν μικρὴ πόλη Τσερνομπὺλ κοντὰ στὸ Κίεβο τῆς Οὐκρανίας τῆς τότε Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Τότε ἐξεράγη ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερις ἀντιδραστῆρες τοῦ ἐκεῖ πυρηνικοῦ ἐργοστασίου καὶ μόλυνε μὲ ραδιενέργεια τὸ ἕνα τρίτο τῆς γῆς. Ἔγραψε πράγματι τὸ περιοδικὸ TΙMΕ τότε ὅτι ἡ μόλυνση τῆς ραδιενέργειας κάλυψε τὸ ἕνα τρίτο τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς· κάλυψε τὴν Εὐρώπη, ὅλη τὴ Σιβηρία καὶ ἁπλώθηκε πρὸς τὸν Βόρειο Πόλο. Τὸ ἕνα τρίτο τῆς ἐπιφανείας τῆς γῆς! Δηλητηριάστηκε ἀπίστευτα μεγάλη ἔκταση. Πολλοὶ κάτοικοι τῶν κοντινῶν περιοχῶν βρῆκαν ἄμεσα τὸν θάνατο, ἄλλοι, πολὺ περισσότεροι, σὲ ὅλη τὴν μολυσμένη ἔκταση, ἀρρώστησαν καὶ ἀνέπτυξαν βαριᾶς μορφῆς καρκινικοὺς ὄγκους, ἰδίως τὰ κυοφορούμενα βρέφη καὶ τὰ μικρὰ παιδιά.
Τὸ πρῶτο στοιχεῖο λοιπὸν ποὺ ἀναφέρεται στὴν μόλυνση τοῦ ἑνὸς τρίτου πραγματοποιήθηκε μὲ τὸν τρόπο ποὺ περιγράψαμε.
Τὸ δεύτερο ἔχει σχέση μὲ τὸ ὄνομα. Καὶ ἐδῶ ἔχουμε πλήρη ἐπιβεβαίωση. Ὅπως ἔγραψε πρώτη ἡ ἐφημερίδα «Le Monde» (\"Ο Κόσμος\") τῶν Παρισίων, μετὰ ἀπὸ ἔρευνα, διεπίστωσε ὅτι ἡ λέξη Τσερνομπὺλ στὴν Οὐκρανικὴ γλώσσα σημαίνει ἄψινθος! Δηλαδὴ τὸ φυτὸ ἄψινθος στὰ Οὐκρανικὰ λέγεται τσερνομπύλ! Ἐπειδὴ ὑπάρχουν πολλὲς ἀψιθιὲς στὴν περιοχὴ ἐκείνη, γι᾿ αὐτὸ τὴν ὀνόμασαν ἀψιθιά. Ἄψινθος στὰ Ἑλληνικά, Τσερνομπὺλ στὰ Οὐκρανικά. Ὁ Εὐαγγελιστὴς λοιπὸν μᾶς ἔδωσε αὐτὸ τὸ ὄνομα γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ταυτίσουμε τὴν προφητεία μὲ τὸ γεγονός, νά βεβαιωθοῦμε ὅτι τὸ προφητευόμενο σημεῖο εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο πραγματοποιήθηκε τώρα.
Τὸ συγκλονιστικὸ γεγονὸς θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ μᾶς ἔχει ἀνησυχήσει ὅλους: προφητεία τόσο συγκεκριμένη καὶ τόσο φοβερή, προφητευμένη πρὶν ἀπὸ χίλια ἐννιακόσια τόσα χρόνια, νὰ πραγματοποιείται στίς δικές μας μέρες! Ἀπίστευτο!

1.3.2008

Θα έρθει ο Κύριος! Θα έρθει, όχι αφανώς, όπως στην πρώτη Του Παρουσία, αλλά με όλη τη θεϊκή Του δόξα, ως υπέρτατος Κριτής, για να κρίνει όλο τον κόσμο.
Κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στη Δευτέρα Του Παρουσία. Στην ημέρα εκείνη που θα συγκλονιστεί όλο το Σύμπαν, θα αναστηθούν οι νεκροί και θα σταθούμε όλοι μπροστά στο φοβερό βήμα του Κριτού για να κριθούμε για όλα τα έργα μας, τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τα πάντα. Όλα αυτά που κρύψαμε από τα μάτια των ανθρώπων εκείνη την ώρα θα φανερωθούν.
Έπειτα θα ακολουθλησει ο φρικτός χωρισμός: Παράδεισος-Κόλαση! Αιώνια!
Ποιός λοιπόν θα μπορέσει να σταθεί χωρίς φόβο ενώπιον του Κυρίου;

Πόσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι, ασχολούμενοι μανιωδώς με τα μάταια του κόσμου τούτου και αδιαφορώντας για το αιώνιο μέλλον μας!

Ας συνέλθουμε κάποτε και ας ζητήσουμε το έλεος του Κυρίου!

22.10.2007

Προτείνω προσεκτικὴ ἀνάγνωση τῆς φξθ΄ (569) ἀποκρίσεως τοῦ ὁσίου Βαρσανουφίου σὲ ἐρώτημα, μὲ τὸ ὁποῖο μερικοὶ μοναχοὶ τὸν παρακαλοῦσαν νὰ προσευχηθεῖ γιὰ κάποιον τρομερὸ κίνδυνο ποὺ ἀπειλοῦσε τότε τὸν κόσμο (μᾶλλον ἐχθρικὴ ἐπιδρομή). Λίγες μόνο φράσεις αὐτῆς τῆς ἀποκρίσεως παραθέτουμε τώρα ἐδῶ:

«Ἀδελφοί, ἐν πένθει εἰμὶ καὶ ὀδυρμῷ διὰ τὴν ἐπικειμένην ὀργήν· καὶ γὰρ πάντα πράττομεν ἐναντία... καὶ ἐπερίσσευσεν ἡ παρανομία ἡμῶν πλέον τῶν ἀλλοεθνῶν. Καὶ εἰσὶ πολλοὶ οἱ παρακαλοῦντες τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, παῦσαι τὴν ὀργὴν ἀπὸ τοῦ κόσμου καὶ οὐδεὶς φιλανθρωπότερος τοῦ Θεοῦ ἀλλ\' οὐ θέλει ἐλεῆσαι· ἀντιστήκει γὰρ τὸ πλῆθος τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων ἁμαρτιῶν».*

Ἀντιστήκει γὰρ τὸ πλῆθος τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων ἁμαρτιῶν... ἀντιστήκει γὰρ τὸ πλῆθος... ἀντιστήκει γάρ...

Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν... ἂς ἀκούσει!

* Ἀδελφοί, πενθῶ καὶ θρηνῶ γιὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ σύντομα θὰ ξεσπάσει· διότι ὅλα τὰ κάνουμε ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημά του... καὶ ξεπέρασε ἡ παρανομία μας τοὺς ἀλλοεθνεῖς. Καὶ ἐνῶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ παρακαλοῦν τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νὰ σταματήσει τὴν ὀργή του ἀπὸ τὸν κόσμο, καὶ μολονότι κανένας δὲν εἶναι πιὸ φιλάνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό, ἐν τούτοις δὲν θέλει νὰ ἐλεήσει. Διότι τοῦ προβάλλει ἀντίσταση τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ διαπράττονται στὸν κόσμο.

7.3.2008

Παράδεισε, πανάγιε, πανάρετε, πανόλβιε,
ο δι᾿ Αδάμ πεφυτευμένος και διά την Εύαν κεκλεισμένος,
ικέτευσον Θεόν διά τον παραπεσόντα.

Έχουμε το φαινόμενο της συνήχησης με το γράμμα \"π\"
Σύνολο 7 \"π\"

Γιατί 7;
Διότι ο αριθμός επτά στη Γραφή και τη θεολογία είναι ιερός και σύμβολο πληρότητας και της τελειότητας.
Επί παραδείγματι:
Ο Θεός δημιούργησε σε 7 μέρες τον κόσμο.
Έχουμε 7 Μυστήρια.
7 Ευαγγέλια και 7 Αποστολικά αναγνώσματα στο Μυστήριο του Ευχελαίου.
7 οι πρώτοι διάκονοι της Εκκλησίας.
Η επτάφωτη λυχνία.
Οι 7 Εκκλησίες της Αποκαλύψεως.
Τα επτά πνεύματα του Θεού στην Αποκάλυψη, για να δηλωθεί η πληρότητα και τελειότητα των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.
Οι 7 άγγελοι της Αποκαλύψεως.
Οι 7 σφραγίδες της Αποκαλύψεως
Οι 7 σάλπιγγες της Αποκαλύψεως.
Οι 7 φιάλες της Αποκαλύψεως.
Και άλλα παρόμοια.

Το θεολογικό νόημα της παρήχησης του \"π\" στο συγκεκριμένο τροπάριο είναι για να τονιστεί η έννοια του Παραδείσου που αρχίζει απ᾿ αυτό ακριβώς το γράμμα.

Ένα άλλο τροπάριο είναι εκείνο που λέει:
\"Εικών ειμι της αρρήτου δόξης σου, ει και στίγματα φέρων πταισμάτων·
οικτίρησον το σον πλάσμα, Δέσποτα, και καθάρισον ση ευσπλαγχνία·
και την ποθεινήν πατρίδα παράσχου μοι,
Παραδείσου πάλιν ποιών πολίτην με.

Η συνήχηση του \"π\" δημιουργείται εδώ στους δύο τελευταίους στίχους, όπου 7 συνεχόμενες λέξεις αρχίζουν από το γράμμα \"π\".

Το θεολογικό νόημα είναι το ίδιο. Πόθος για την απόλαυση του Παραδείσου.

10.3.2008

Εγώ πάντως θα επιθυμούσα να φανταστώ:
Τον κόσμο μας ανακαινισμένο και ολόλαμπρο στη Βασιλεία του Θεού
Τον άνθρωπο να γίνεται κατά χάριν θεός
Και την ελπίδα να γίνεται πραγματικότητα εκεί που δεν υπάρχει πια νύχτα...

Iaspis · 30 January, 2009, 05:37:19 PM

Quote from: staboz26.3.2008

Ἡ ὀργὴ τῶν προγόνων

Γάμος... τέλος! Μὲ αὐτὸν καὶ παρόμοιους τίτλους ὑποδέχτηκαν τὰ μέσα ἐνημερώσεως τὸ νομοσχέδιο ποὺ προωθεῖ ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, μὲ τὸ ὁποῖο ἡ ἐλεύθερη συμβίωση ἑτερόφυλων προσώπων θὰ μπορῇ μὲ μιὰ ἁπλῆ συμβολαιογραφικὴ πρᾶξι νὰ ἐπισημοποιῇται. Ἔτσι οἱ συμβαλλόμενοι θὰ ἀποκτοῦν ὅλα τὰ δικαιώματα ποὺ ἔχουν καὶ οἱ ἔγγαμοι, χωρὶς ὅμως νὰ δεσμεύωνται ἀπὸ τὶς ἀντίστοιχες ὑποχρεώσεις.
Ἀλλὰ τὸ τραγικὸ δὲν εἶναι μόνον τὸ φρικτὸ νομοσχέδιο. Τὸ πραγματικὰ τραγικὸ εἶναι ὁ ἐνθουσιασμὸς μὲ τὸν ὁποῖο ὑποδέχτηκαν τὴν εἴδησι οἱ νέοι κυρίως ἄνθρωποι. Σὲ ψηφοφορία μεγάλης διαδικτυακῆς πύλης καὶ σὲ σύνολο περίπου 8000 ψηφισάντων, οἱ περισσότεροι δέχτηκαν θετικὰ τὸ νομοσχέδιο. Μάλιστα ἀρκετοὶ θεώρησαν τὸ νομοσχέδιο ἀνεπαρκές, διότι δὲν καλύπτει καὶ τὴ συμβίωση ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου!
Γιατί ὅμως ὄλοι αὐτοὶ ἐνθουσιάστηκαν; Ἐνθουσιάστηκαν, εἶπαν, διότι ἔτσι θὰ εἶναι εὔκολο τὸ διαζύγιο! Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε ἀποφεύγουν τὸν γάμο, διότι ἡ διαδικασία τοῦ διαζυγίου εἶναι κουραστική! «Τὰ περισσότερα ἀπό τὰ ζευγάρια, μὲ τὰ ὁποῖα ἐπικοινώνησε» γράφει μιὰ ἐφημερίδα, (ἡ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»), «προέβαλαν ὡς κύρια αἰτία γιὰ τὴν ἀποστροφή τους πρὸς τὸ γάμο, τὴν ἐπίπονη διαδικασία τοῦ διαζυγίου».
Τί φρικτὸ κατάντημα! Νὰ ξεκινοῦν τὴν ἕνωσί τους οἱ νέοι ἄνθρωποι καὶ μπροστά τους νὰ βλέπουν ὡς ὅραμα καὶ προοπτικὴ ὄχι τὴν κοινὴ πορεία μέχρι τὸ θάνατο, ἀλλὰ τὸν χωρισμό, τὸ διαζύγιο!
Γι᾿ αὐτό, φαίνεται, ὁ κύριος ὑπουργὸς τῆς Δικαιοσύνης, ποὺ μάλιστα καυχήθηκε ὅτι εἶναι καὶ ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας, πρόβλεψε στὸ ἴδιο νομοσχέδιο νὰ ὑπάρχῃ διάταξι ποὺ θὰ μειώνῃ τὸν χρόνο ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν ἔκδοσι αὐτομάτου διαζυγίου στὸ μισὸ διάστημα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἰσχύει σήμερα.
Ἀλήθεια, τί ἔχουμε πάθει; Βλέπουμε τὴν οἰκογένεια νὰ καταστρέφεται, καὶ μὲ τοὺς νόμους μας ἐπιταχύνουμε τὴν καταστροφή της; Ἀντὶ νὰ τὴν στηρίξουμε, τὴν σπρώχνουμε νὰ πέσῃ χαμηλότερα;
Καὶ ἂν τίποτε ἄλλο δὲν ὑπολογίζουμε πλέον, δὲν μᾶς τρομάζει ἡ ὀργὴ τῶν προγόνων; Ὅλων αὐτῶν ποὺ ἔχυσαν τὸ αἷμα τους «ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν», γιὰ τὰ ἱερά τους καὶ τὶς οἰκογένειές τους; Ἔχουμε δικαίωμα μὲ τὸ δικό τους αἷμα νὰ ὑπογράφουμε διατάγματα ποὺ εὐτελίζουν τὴ θυσία τους;
Ἂς συνέλθουμε, πρὶν ὁ Θεὸς μᾶς ἀποδοκιμάσῃ καὶ ἀποσύρῃ τὴν χάρι Του ἀπὸ τὸν τόπο αὐτό, ποὺ τόσο πολὺ ἔχει μέχρι σήμερα εὐεργετήσει.

31.3.2008

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ;

Ἡ τελευταία πράξη τῆς τραγωδίας γύρω ἀπὸ τὸ γάμο καὶ τὴν οἰκογένεια θὰ ἀρχίσει σὲ λίγο νὰ παίζεται στὸ θέατρο τοῦ παραλόγου τῆς σημερινῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Πρόκειται γιὰ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὴν ἐλεύθερη συμβίωση, ποὺ ἑτοιμάζει καὶ πρόκειται νὰ προωθήσει τὸ ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης. Τὸ νομοσχέδιο ἔρχεται νὰ προστεθεῖ σὲ μιὰ ἁλυσίδα ἀφρόνων ἐνεργειῶν τῶν κυβερνήσεων τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, οἱ ὁποῖες τραυμάτισαν καίρια τὸν θεσμὸ τοῦ γάμου καὶ οὐσιαστικὰ διέλυσαν τὴν οἰκογένεια.
Τὸ ἑτοιμαζόμενο σχέδιο νόμου θὰ δίνει τὴ δυνατότητα σὲ ἄτομα διαφορετικοῦ φύλου ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ συμβιώνουν χωρὶς γάμο νὰ ἐπισημοποιοῦν τὴ σχέση τους μὲ ἁπλὴ συμβολαιογραφικὴ πράξη. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οἱ συμβαλλόμενοι θὰ ἀπολαμβάνουν τὶς νομικὲς ὠφέλειες τοῦ γάμου, χωρὶς ὅμως τὴ δέσμευση καὶ τὶς ἀπαραίτητες ὑποχρεώσεις ποὺ συνεπάγεται ὁ γάμος. Ἡ νομοθετικὴ αὐτὴ ρύθμιση στηρίζεται, κατὰ τὴ νομοπαρασκευαστικὴ ἐπιτροπή, σὲ μιὰ ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων, ἡ ὁποία ἔχει ὑπαγάγει καὶ τὴν ἐξώγαμη συμβίωση στὸ ἄρθρο 8 τῆς «Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου», μὲ τὸ ὁποῖο προστατεύεται ἡ ἰδιωτικὴ καὶ οἰκογενειακὴ ζωή.
Ἐκεῖνο ποὺ δὲν θέλησαν οἱ ἀρμόδιοι τῆς νομοπαρασκευαστικῆς ἐπιτροπῆς νὰ διευκρινίσουν μὲ σαφήνεια εἶναι τὸ ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτὴ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ τὰ κράτη-μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως.
Τότε γιατί προχωρεῖ ἡ Κυβέρνησι σὲ μιὰ τέτοια νομοθετικὴ ρύθμιση; Ὅπως δήλωσε ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης, τὸ νομοσχέδιο ἑτοιμάζεται, προκειμένου νὰ δώσει λύση σὲ ἕνα ὑπαρκτὸ κοινωνικὸ πρόβλημα τῆς ἐποχῆς· τὸ πρόβλημα τῶν ζευγαριῶν ποὺ ζοῦν μαζί, δὲν θέλουν ὅμως νὰ κάνουν γάμο. Ἑπομένως, κατὰ τὸ ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης, εἶναι ἀνάγκη ἡ πολιτεία νὰ δείξει ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ ἰδιότυπα αὐτὰ ζευγάρια καὶ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει τὰ ἀπαραίτητα δικαιώματα: ἐργατικά, ἀσφαλιστικά, συνταξιοδοτικά, περιουσιακά, κληρονομικά, φροντίδος τῶν παιδιῶν καὶ ἄλλα παρόμοια.
Τὰ ἐρωτήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὴν ἐνέργεια αὐτὴ εἶναι πολλά.
Τὸ κύριο καὶ σημαντικώτατο ὅμως ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο κάποιοι ἐπιλέγουν τὴν ἐλεύθερη συμβίωση. Τὴν ἐπιλέγουν, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ χωρίζουν εὔκολα, διότι στὸν γάμο εἶναι δύσκολότερη καὶ χρονοβόρα ἡ ἔκδοση διαζυγίου. Ἀπορρίπτουν, ἐννοεῖται, τελείως τὸν γάμο, ὄχι μόνο τὸν ἐκκλησιαστικὸ ἀλλὰ καὶ τὸν πολιτικό. Ἑπομένως ξεκινοῦν τὴ σχέση τους μὲ τὴ σκέψη τοῦ χωρισμοῦ, ἀκόμη κι ἂν συμβεῖ νὰ ἀποκτήσουν στὸ μεταξὺ παιδιά. Καὶ ἔρχεται τώρα ἡ Πολιτεία, ἀντὶ νὰ ἀποθαρρύνει, νὰ ἐνθαρρύνει αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς προσωρινὲς σχέσεις ποὺ δημιουργοῦν ἀναρίθμητα προβλήματα. Τί πρόκειται νὰ συμβεῖ;
Ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης μίλησε γιὰ ἀποφυγὴ διακρίσεων καὶ ἀποκλεισμῶν, γιὰ κατανόηση καὶ ἀλληλεγγύη ὑπὲρ τῶν ἀδυνάτων, καὶ ἰσχυρίστηκε ὅτι μὲ τὴν προωθούμενη ρύθμιση θὰ λυθοῦν τὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται στὶς ἐκτὸς γάμου συμβιώσεις.
Πόσο λάθος κάνει ὁ κύριος ὑπουργός! Ἀκόμη κι ἂν κάποια προβλήματα λυθοῦν, πολὺ περισσότερα θὰ δημιουργηθοῦν. Καὶ δὲν εἶναι ἄγνωστο αὐτὸ στὸν κύριο ὑπουργό, ἀφοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν παρὰ νὰ γνωρίζει πολὺ καλὰ αὐτὸ ποὺ συνέβη στὶς ἄλλες χῶρες ποὺ ἐφήρμοσαν τέτοια νομοθεσία. Ἐκεῖ, μετὰ τὴν ψήφιση παρόμοιου νόμου, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκτὸς γάμου γεννήσεων αὐξήθηκε δραματικά. Στὴ Γαλλία π.χ. ἀπὸ τότε ποὺ ἴσχυσε ο σχετικός νόμος, τὰ παιδιὰ ἀνύπανδρων ζευγαριών αὐξήθηκαν μέσα σὲ λίγα χρόνια ἀπὸ τὸ 40% στὸ 50,5% τοῦ συνόλου τῶν παιδιών.
Στὴν Ἑλλάδα τὸ ποσοστὸ τῶν ἐκτὸς γάμου γεννήσεων εἶναι πολὺ χαμηλὸ ἐν σχέσει πρὸς τὶς ἄλλες χῶρες. Περίπου 5%, τὴν ὥρα ποὺ στὶς νότιες χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως εἶναι 10%, ἐνῶ στὶς βόρειες, τὶς Σκανδιναβικές, ἀνέρχεται στο 50%.
Γιατί αὐτὴ ἡ διαφορὰ βορείων καὶ νοτίων; Ἡ διαφορὰ ὀφείλεται, τονίζουν οἱ εἰδικοὶ ποὺ μελετοῦν τὸ ζήτημα, στὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει στὶς χῶρες τοῦ Νότου κρατικὴ πρόνοια γιὰ τὰ ζευγάρια ποὺ συμβιώνουν ἐλεύθερα καὶ γιὰ τὶς μονογονεϊκὲς οἰκογένειες, πρᾶγμα ποὺ λειτουργεῖ ἀποτρεπτικὰ πρὸς ὄσους θὰ ἐπέλεγαν τὴν ἐλεύθερη συμβίωση. Καὶ ὅμως αὐτὸ ἔρχεται νὰ τὸ προσφέρει τώρα ἡ Κυβέρνηση σπρώχνοντας κυριολεκτικὰτοὺς νέους πρὸς αὐτὴ τὴν ἐπιπόλαια σχέση. Κάτι ποὺ θὰ ὁδηγήσει σὲ λίγα χρόνια τὴν Ἑλλάδα σὲ τραγικὸ κατάντημα! Θὰ αὐξηθεῖ δηλαδὴ δραματικὰ ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκτὸς γάμου παιδιῶν, τὰ ὁποῖα, καθὼς οἱ γονεῖς τους εὔκολα θὰ χωρίζουν, θὰ αἰσθάνονται προδομένα καὶ θὰ βασανίζονται ἀπὸ πλῆθος ψυχολογικὰ προβλήματα, ἀφοῦ θὰ μεγαλώνουν χωρὶς τὴ ζεστασιὰ τῆς ἀγάπης καὶ τῶν δύο γονέων τους.
Στὴ συνάντησή του μὲ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν ὁ ὑπουργὸς Δικαιοσύνης διεβεβαίωσε τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ὅτι ἡ Πολιτεία λαμβάνει μὲν αὐτὰ τὰ μέτρα γιὰ τὶς ἐλεύθερες συμβιώσεις, παράλληλα ὅμως θὰ στηρίξει τὴν οἰκογένεια. Ὁμιλεῖ γιὰ στήριξη τῆς οἰκογενείας τὴν ὥρα ποὺ μὲ ἄλλη διάταξη τοῦ ἰδίου νομοσχεδίου συντομεύει τὸν χρόνο ἐκδόσεως τοῦ αὐτομάτου διαζυγίου ἀπὸ τὰ 6-8 χρόνια ποὺ διαρκεῖ τώρα στὰ 2-4! Αὐτὸ θεωρεῖ στήριξη τῆς οἰκογενείας ὁ ὑπουργός; Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ ὑπονόμευση, εἶναι πλήρης διάλυση!
Δὲν εἶναι ὅμως μόνον αὐτό. Στὴν ἴδια συνάντηση μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο ὁ ὑπουργὸς ἀπέκλειε τὸ ἐνδεχόμενο νὰ νομοθετηθεῖ μελλοντικὰ ἀνάλογη ρύθμιση γιὰ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου. Ὁ ἴδιος ὅμως σὲ συνέντευξή του σὲ μεγάλη ἐφημερίδα τῶν Ἀθηνῶν ἄφηνε τὸ θέμα ἀνοικτό. καὶ βέβαια διαπιστώνει ἤδη τὰ πρῶτα ἀποτελέσματα τῶν καταστροφικῶν ἐπιλογῶν του, ἀφοῦ, ἀποθρασυμένοι ὅσοι συμβιώνουν μὲ ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου καὶ ἐκμεταλλευόμενοι κάποιο κενὸ τοῦ νόμου περὶ πολιτικοῦ γάμου, ἑτοιμάζονται μὲ τὴν ὑποστήριξη κόμματος τῆς ἀντιπολιτεύσεως νὰ τελέσουν γάμο σὲ δημαρχεῖα τῶν ὁποίων οἱ δήμαρχοι πρόσκεινται στὸ συγκεκριμένο ραγδαίως ἀνερχόμενο κόμμα. Ἐξέλιξη τραγική!
Διεβεβαίωσε ἀκόμη ὁ ὑπουργὸς τὸν Μακαριώτατο ὅτι τὸ ζήτημα θὰ γινόταν ἀντικείμενο προσεκτικῆς μελέτης καὶ ὅτι τὸ νομοσχέδιο θὰ κατετίθετο στὴ Βουλὴ ἀργότερα, στὶς ἀρχὲς τοῦ Καλοκαιριοῦ. Ἤδη ὅμως, σύμφωνα μὲ πληροφορίες τῶν ἐφημερίδων, τὸ νομοσχέδιο θὰ κατατεθεῖ συντομώτατα, μέσα στὶς ἀμέσως ἑπόμενες ἡμέρες.
Τελικὰ ποιὸν ἆραγε ἐμπαίζει ὁ κύριος ὑπουργός; Τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, τὸν Ἑλληνικὸ λαό; Τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του; Κρίμα! Διότι ὁ ἴδιος τονίζει ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ ἀληθεύει ἆραγε αὐτὸ ποὺ ἐγράφη, ὅτι τὸ σχέδιο νόμου εἶναι παλαιότερο, δὲν τολμοῦσε ὅμως νὰ τὸ προωθήσει ἡ Κυβέρνηση λόγῳ τῆς σθεναρᾶς ἀντιστάσεως τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου; Καὶ ὅτι τὸ προωθεῖ τώρα, αἰφνιδιάζοντας τὸν νέο Ἀρχιεπίσκοπο, πρὶν αὐτὸς προφθάσει νὰ ἐνημερωθεῖ ἐπὶ τῶν ποικίλων προβλημάτων; Ἂν εἶναι ἔτσι τὸ πρᾶγμα, εἶναι πολὺ περισσότερο ἀπὸ λυπηρό. Εἶναι δόλος!
Καὶ πρὸς τί ἡ ἐπίσπευση καταθέσεως τοῦ νομοσχεδίου; Μήπως ὀφείλεται στὸν φόβο ἀντιδράσεως τοῦ λαοῦ, μετὰ μάλιστα τὴν αὐστηρὴ ἀνακοίνωση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ποὺ θεωρεῖ τὴ ρύθμισι «καταστροφικὴ βόμβα στὰ θεμέλια τῆς χριστιανικῆς οἰκογενείας καὶ ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας»;
Ὁ γάμος, κύριε ὑπουργέ, ὄχι γιὰ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ τὴν ὁποία εἶναι «μυστήριον μέγα», ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς εἰδωλολάτρες ἦταν πάντοτε ἱερὸς καὶ ἀπολάμβανε τῆς ἐξαιρετικῆς προστασίας τοῦ κράτους. Ἦταν «συνάφεια ἀνδρὸς καὶ γυναικός, συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός, θείου καὶ ἀνθρωπίνου δικαίου κοινωνία», κατὰ τὸν περίφημο ὁρισμὸ τοῦ Ρωμαίου νομικοῦ Μοδεστίνου.
«Συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός»! Ὄχι πρόσκαιρη ἐλεύθερη συμβίωση καὶ θεσμὸς διαλυόμενος στὴν πρώτη δυσκολία μὲ αὐτόματα καὶ συναινετικὰ διαζύγια, ὅπως ἀφρόνως τὸν καταντήσαμε στὴν ἐποχή μας
«Συγκλήρωσις τοῦ βίου παντός»! Κοινὴ πορεία τῶν συζύγων γιὰ ὅλη τους τὴ ζωή. Τὰ νομοθετοῦσαν αὐτὰ οἱ Ρωμαῖοι τότε καὶ ἀλλάζουμε ἐμεῖς τὸ θεϊκὸ καὶ τὸ ἀνθρώπινο δίκαιο σήμερα; Πολὺ περισσότερο ποὺ γιὰ τοὺς πιστοὺς χριστιανοὺς ὁ γάμος εἶναι Μυστήριο καὶ μάλιστα Μυστήριο μεγαλειῶδες τὸ ὁποῖο, ὄχι μόνο ἑνώνει τοὺς συζύγους γιὰ ὅλη τους τὴ ζωή, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατευθύνει στὴν αἰωνιότητα, στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Τόσο μεγάλο Μυστήριο, ποὺ ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ παραλληλίζει μὲ τὴν ἕνωση τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησία: «Τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν», (Ἐφεσ. ε΄ 32) γράφει!
Στὸ Μυστήριο τοῦ γάμου οἱ σύζυγοι ἑνώνονται μὲ τὸν Χριστὸ καὶ Ἐκεῖνος, ὁ Χριστός, εἶναι ποὺ τοὺς ἑνώνει καὶ αὐτοὺς σὲ ἀδιάσπαστη ἕνωση, ἕνωσι ἡ ὁποία ὑπερβαίνει ἀκόμη καὶ τὸν θάνατο! Μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν γάμο οἱ σύζυγοι ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν παντοδύναμη χάρι τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ προχωρήσουν μαζὶ καὶ μαζὶ νὰ ἀπολαύσουν τὶς χαρὲς ἀλλὰ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς.
Βέβαια πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε ἐδῶ μὲ κάθε εἰλικρίνεια ὅτι κατὰ τὰ τελευταῖα κυρίως χρόνια τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ γάμου σὲ πάρα πολλὲς περιπτώσεις ἔχει καταντήσει μιὰ τόσο ἔντονα κοσμικὴ ἐκδήλωση, ποὺ ἀντὶ νὰ ἑλκύει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, μᾶλλον προκαλεῖ τὴ δίκαιη ὀργή του. Αὐτὸ ὀφείλει νὰ ἀποτελέσει σημεῖο οὐσιαστικῆς αὐτοκριτικῆς ἀπὸ τοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι οἱ φοβεροὶ νόμοι διαλύσεως τῆς οἰκογενείας ἴσως νὰ ἀποτελοῦν στὸ τέλος ἔνδειξη τῆς μεγάλης ἀποδοκιμασίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ συνεχιζόμενη βεβήλωση τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου.
Αὐτὸ λοιπὸν τὸ τόσο ταλαιπωρημένο μέγα μυστήριο ἔρχεται τώρα ἡ Κυβέρνηση νὰ τὸ ὑπονομεύσει καίρια καὶ νὰ εὐτελίσει τὴν εὐλογημένη ἕνωση τῶν συζύγων σὲ ἁπλῆ συμβολαιογραφικὴ πράξη. Καὶ δὲν ἀναλογίζεται τὶς φοβερὲς συνέπειες ἑνὸς τέτοιου ἐγχειρήματος; Δὲν καταλαβαίνει ὅτι εἴμαστε πολὺ μικροὶ γιὰ νὰ κάνουμε ἕνα τόσο μεγάλο ἔγκλημα σ᾿ αὐτὸν τὸν πολυπροδομένο τόπο, ἀλλάζοντας νόμους αἰώνων καὶ χιλιετιῶν;
Ἂς ὑπάρξει συναίσθησι καὶ μετάνοια, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, πρὶν εἶναι πολὺ ἀργὰ νὰ ἀποφευχθῇ ἡ διαφαινόμενη καταστροφή μας!

9.2.2008

Πρόκειται για αληθινή τραγωδία. Ιερεύς που εργάζεται στο γραφείο γάμων μεγάλης Μητροπόλεως της Αττικής έλεγε ότι στη Μητρόπολή τους το 70 με 80% των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο! Βάλτε τους πολιτικούς, βάλτε και τις ελεύθερες συμβιώσεις και βγάλτε συμπέρασμα.
Στις επαρχιακές πόλεις τα πράγματα είναι υποφερτά, ώστε σε πανελλαδική κλίμακα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, περίπου 23% των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο.
Στη Γαλλία από τα περίπου 900.000 παιδιά που γεννήθηκαν κατά το 2007 τα 600.000 σχεδόν είναι παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου.
Αλλοίμονο στις επόμενες γενιές!

28.3.2008

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟ ΚΟΣΜΟ!

Ποτέ άλλοτε ο κόσμος δεν βρέθηκε σε χειρότερη αποτελμάτωση από αυτήν στην οποία έχει περιέλθει τα τελευταία χρόνια. Ναρκωμένος από την τεχνολογική μέθη αδυνατεί να ξεκολλήσει από τη λάσπη τού χωρίς όρια ηδονισμού, της αγχώδους επιθυμίας για προβολή και της μανιώδους επιδιώξεως του πλουτισμού με κάθε μέσο.

Διάβαζα προ ημερών στα ΝΕΑ (ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΜΑΡΤΙΟΥ 2008), σε άρθρο από τους TΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS, ότι η μονογαμία είναι πια ξεπερασμένη και ότι πρέπει η κοινωνία να προσαρμοστεί στη νέου τύπου οικογένεια, η οποία δεν θα δημιουργείται από δύο μόνο γονείς αλλά από εναλασσόμενους συντρόφους. Και πώς το αποδείκνυε αυτό; Το αποδείκνυε παραθέτοντας διαπιστώσεις βιολόγων από έρευνες στα ζώα, σύμφωνα με τις οποίες, μόνο ένα ζώο έχει εγγυημένα μονογαμική σχέση: το Diplozoon paradoxum...
Τι είναι το Diplozoon paradoxum; Ένα παράσιτο που ζει στα βράγχια ψαριών του γλυκού νερού.

Πρόκειται πραγματικά για φρίκη: Ο άνθρωπος τοποθετεί ως πρότυπά του τα ζώα και επιλέγει ζωώδη τρόπο συμβίωσης!

Γι᾿ αυτό κάποιες σκέψεις του σύγχρονου μαρτυρικού Σέρβου ιεράρχη αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς μου μίλησαν πολύ δυνατά και τις αντιγράφω εδώ:

\"Η μόνη επανάσταση που κάνει τον άνθρωπο πιο ευγενικό είναι η επανάσταση του Χριστιανισμού. Κάθε άλλη επανάσταση κάνει τον άνθρωπο πιο ωμό απ\' ό, τι είναι... Σχεδόν όλες οι επαναστάσεις στόχευαν στο να δημιουργήσουν από τους ανθρώπους χορτασμένα ζώα. Μόνο η χριστιανική επανάσταση στόχευε να δημιουργήσει από τους ανθρώπους πεινασμένους θεούς.
Οι επαναστάτες είναι σήμερα αναγκαίοι στη γη: οι πραγματικοί και μεγάλοι, θεϊκοί επαναστάτες. Ο πλανήτης μας παράγει ακόμα σε ποσότητες ελιές και ρύζι, αλλά ελαττώνει απελπιστικά την παραγωγή του σε επαναστάτες...
Οι σημερινοί μέγιστοι άνθρωποι στην Ευρώπη παρουσιάζουν μέγεθος μόνο με δύο διαστάσεις: με το μήκος και με το πλάτος. Τους λείπει το ύψος, ενώ για το βάθος, τούτη τη μυστηριώδη διάσταση των πραγμάτων, δεν μπορούμε καν να μιλάμε. Δεν διαθέτουν καθόλου ύψος και βάθος· μεγαλώνουν μόνο κατά μήκος και πλάτος. Δεν έχουν επαναστατική ζύμη, που βοηθά στην ανάπτυξη κατά ύψος και κατά βάθος. Τούτη η παιδαγωγική μπορεί να συγκριθεί με πλανόμετρο που ασχολείται με δισδιάστατες γεωμετρικές φιγούρες. Ενώ η γη χρειάζεται σήμερα επαναστάτες με τέσσερις διαστάσεις, ιδιαίτερα με το βάθος και με το ύψος, με το βάθος έως τον Άδη και το ύψος έως τον Θεό\".

01.07.2007

«Ο γάμος δεν είναι καλοπέραση και ικανοποίηση των προσωπικών μας επιθυμιών. Είναι συμπόρευση δύο ανθρώπων προς τη Βασιλεία του Θεού. Συμπόρευση σημαίνει σήμερα ακουμπάς εσύ σε μένα, αύριο ακουμπώ εγώ σε σένα.
»Μην χάνεις τον ουρανό από το οπτικό σου πεδίο. Σκέψου τα λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού: \"Εσύ, γυναίκα που έχεις τον κακόν άνδρα να χαίρεσαι περισσότερο από τη γειτόνισσά σου που έχει τον καλόν άνδρα, διότι θα κάνεις υπομονή και θα πας στον Παράδεισο. Και να σκέφτεσαι και τα καλά του ανδρός σου. Κάποια καλά θα έχει και αυτός, δεν έχει μόνο κακά\". Τα ίδια επαναλαμβάνει ο άγιος και για τον άνδρα. ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Iaspis · 01 February, 2009, 03:55:16 PM

Η συνέχεια τών παραθέσεων (Μέρος 2ον) εδώ:

http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?id=1595

Κατόπιν παραινέσεως τού Μάριου (Technical Team), οι παραθέσεις συνεχίζονται στήν ίδια ενότητα.

Iaspis · 10 February, 2009, 01:33:40 AM

Quote from: staboz22.10.2007

Χρόνια τώρα ὁ κόσμος ὅλος ἀσυλλόγιστα ἐπιδίδεται σὲ ὄργιο καταστροφικῆς ἐκμεταλλεύσεως, σπατάλης ἐγωιστικῆς καὶ ἀσυνείδητης μολύνσεως τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Πάνω στὴν εὐδαιμονιστική μας μέθη οἱ ἄνθρωποι ἀδιαφορήσαμε πλήρως γιὰ τὶς πιθανὲς καταστροφικὲς συνέπειες τῶν ἐνεργειῶν μας. Τώρα ἄρχισαν νὰ ἔρχωνται οἱ πρῶτες προειδοποιήσεις γιὰ τὴν πληρωμὴ τοῦ λογαριασμοῦ. Καὶ ἤδη ἡ προοπτικὴ αὐτή, σὲ ὅσους ἀντιλαμβάνονται κάπως τὸ μέγεθος τοῦ λογαριασμοῦ, προξενεῖ τρόμο.

Ἂν καὶ δὲν πρόκειται στὸ μικρὸ αὐτὸ κείμενο νὰ ἀναπτύξουμε τὸ θέμα ἔστω καὶ στοιχειωδῶς, θὰ σημειώσουμε ὅμως ἐπιγραμματικὰ ὅτι οἱ καταστροφικὲς ἐκδηλώσεις γιὰ τὶς ὁποῖες ὁμιλοῦμε ἀποτελοῦν ἐπιπτώσεις τῶν περιβαλλοντολογικῶν προβλημάτων, ὅπως τὰ ὀνομάζουμε, τὸ σημαντικώτερο ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι τὸ λεγόμενο φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου.

Τὸ φαινόμενο αὐτὸ προκαλεῖται κυρίως ἀπὸ τὸ ὅτι συγκεντρώνονται στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς γῆς μεγάλες ποσότητες διοξειδίου τοῦ ἄνθρακος, ποὺ ἐκλύεται ὄχι μόνο απὸ φυσικὲς πηγές, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλες αἰτίες ποὺ ὀφείλονται στὴν ἀνθρώπινη δραστηριότητα, ὅπως εἶναι οἱ μεγάλες φωτιὲς καὶ κυρίως ἡ καῦσι τῆς βενζίνης, τοῦ πετρελαίου καὶ ἄλλων στοιχείων στὰ ἐργοστάσια, τὰ αὐτοκίνητα καὶ παρόμοια συστήματα. Αὐτὸ τὸ στρῶμα τοῦ ἀερίου λειτουργεῖ στὴν ἀτμόσφαιρα μὲ τρόπο ἀνάλογο πρὸς αὐτὸν μὲ τὸν ὁποῖο λειτουργοῦν τὰ σκέπαστρα τῶν θερμοκηπίων: τὴν ἀκτινοβολία τοῦ ἥλιου, ποὺ ἀνακλᾶται ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς γῆς, τὴν ἐγκλωβίζει καὶ δὲν τὴν ἀφήνει νὰ διαχυθῇ στὸ διάστημα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑπερθερμαίνεται ἡ γῆ καὶ ἑπομένως νὰ ἀλλάζῃ δραματικὰ τὸ κλῖμα της.

Ἀφύσικα θερμοὶ χειμῶνες, ἀλλὰ καὶ ὑπερβολικὰ βασανιστικὰ καλοκαίρια μὲ ἀνυπόφορους καύσωνες καὶ καταστρεπτικὲς πλημμύρες εἶναι μερικὲς μόνο ἀπὸ τὶς πρῶτες ἐπιπτώσεις αὐτῆς τῆς δραματικῆς ἀλλαγῆς. Ἀργότερα ὅμως οἱ ἐπιπτώσεις αὐτὲς θὰ γίνουν ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνες, τόσο ποὺ νὰ καταστήσουν ἀνυπόφορη τὴ ζωὴ ἐπάνω στὴ γῆ. Ἴσως μᾶς δοθῃ εὐκαιρία σὲ κάποιο ἄλλο κείμενο νὰ τὶς περιγράψουμε λεπτομερῶς. Τώρα μόνο νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι αὐτὸ τὸ ἀργότερα μπορεῖ καὶ νὰ μὴν εἶναι ὑπερβολικὰ μακριά μας.

Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ γῆ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία της βρίσκεται μπροστὰ σὲ κίνδυνο ὁλοκληρωτικῆς καταστροφῆς. Γι\' αὐτὸ καὶ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅλοι τὸ χρέος μας. Ἤδη ἀπὸ ἐτῶν τὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο ἔχει καθιερώσει τὴν 1η Σεπτεμβρίου, ποὺ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ὡς ἡμέρα προστασίας τοῦ περιβάλλοντος. Πόσο σημαντική, πρωτοπόρος καὶ ἐμπνευσμένη ὑπῆρξε ἡ πρωτοβουλία αὐτή, φαίνεται κάθε χρόνο καὶ περισσότερο, καθὼς παρατηροῦμε πλέον ὅλοι τὶς δραματικὲς μεταβολὲς ποὺ ὑφίσταται τὸ περιβάλλον ἐξ αἰτίας τῆς ἀλόγιστης ἀνθρωπίνης δραστηριότητος.

Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀρκεσθοῦμε μόνο σ\' αυτό. Ὀφείλουμε ἐπιπλέον νὰ ἀναλάβουμε ὅλοι τὴν εὐθύνη μας. Εἶναι εὐθύνη ποὺ μᾶς τὴν ἔχει ἀναθέσει, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός μας: «ἐργάζεσθαι καὶ φυλάσσειν»! Τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν λαμβάνονται γενικώτερα ἀποφασιστικὰ μέτρα δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ αὐτὴν τὴν προσωπική μας εὐθύνη. Ὅλοι εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν καταστροφὴ ποὺ συντελεῖται καὶ ὅλοι ὀφείλουμε μὲ κάθε τρόπο νὰ προστατεύσουμε τὸ περιβάλλον μας.

Αὐτὸ πρακτικώτερα σημαίνει ὅτι μεταξὺ τῶν ἄλλων εἶναι ἀνάγκη νὰ περιορίσουμε τὶς σπατάλες μας σὲ πάρα πολλὰ πράγματα: στὰ τρόφιμα, στὰ ἐνδύματα, στὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα ποὺ καταναλώνουμε, στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο διασκεδάζουμε καὶ τόσα ἄλλα. Ἀκόμη νὰ περιορίσουμε τὴν χρῆσι τοῦ αὐτοκινήτου καὶ νὰ προτιμοῦμε τὰ μέσα δημόσιας μεταφορᾶς γιὰ τὶς μετακινήσεις μας. Μὴν τὰ θεωρήσουμε αὐτὰ λεπτομέρειες. Διότι ἡ εὐθύνη καὶ οἱ συνέπειες τῆς ἐπερχόμενης καταστροφῆς θὰ βαρύνουν καὶ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς.

30.11.2007

Θυμηθείτε και το κείμενο του αββά Βαρσανουφίου από την ενοτητα Οικολογία:
Ἀδελφοί, ἐν πένθει εἰμὶ καὶ ὀδυρμῷ διὰ τὴν ἐπικειμένην ὀργήν· καὶ γὰρ πάντα πράττομεν ἐναντία... καὶ ἐπερίσσευσεν ἡ παρανομία ἡμῶν πλέον τῶν ἀλλοεθνῶν. Καὶ εἰσὶ πολλοὶ οἱ παρακαλοῦντες τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, παῦσαι τὴν ὀργὴν ἀπὸ τοῦ κόσμου καὶ οὐδεὶς φιλανθρωπότερος τοῦ Θεοῦ ἀλλ\' οὐ θέλει ἐλεῆσαι· ἀντιστήκει γὰρ τὸ πλῆθος τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων ἁμαρτιῶν».*

* Ἀδελφοί, πενθῶ καὶ θρηνῶ γιὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ σύντομα θὰ ξεσπάσει· διότι ὅλα τὰ κάνουμε ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημά του... καὶ ξεπέρασε ἡ παρανομία μας τοὺς ἀλλοεθνεῖς. Καὶ ἐνῶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ παρακαλοῦν τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νὰ σταματήσει τὴν ὀργή του ἀπὸ τὸν κόσμο, καὶ μολονότι κανένας δὲν εἶναι πιὸ φιλάνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό, ἐν τούτοις δὲν θέλει νὰ ἐλεήσει. Διότι τοῦ προβάλλει ἀντίσταση τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ διαπράττονται στὸν κόσμο.

20.2.2008

Στο σχολικό βιβλίο «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» της Β\' Γυμνασίου ΟΕΔΒ, υπήρχε το Γράμμα του αρχηγού Ινδιάνικης φυλής, του Σηατλ, προς τον πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πήρς (1853-1857), όταν ο τελευταίος ζήτησε απο τον Σηάτλ να πουλήσει στην κυβέρνηση τη γή του. Το γράμμα μετέφρασε ο Ζήσιμος Λορεντζάτος απο την εφημερίδα τού Madras «Τhe Hindu» της 29/5/1976 και το δημοσίευσε στο «ΒΗΜΑ» στις 16 Ιανουαρίου του 1977.
(Mάλλον ήταν λόγος που εκφώνησε ως απάντηση ο Σηάτλ και ο οποίος καταγράφηκε εκ των υστέρων από τον παρόντα εκεί Η.Α. Smith, την απάντηση δε αυτή την έδωσε στη δημοσιότητα η αμερικανική κυβέρνηση 121 χρόνια μετά, το 1976, στο γιορτασμό των 200 χρόνων απο τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Όπως και να 'χει, πρόκειται για το κείμενο μιας απάντησης, που χρονολογείται από το 1854 και είναι κείμενο πραγματικά προφητικό!)
Οι Ινδιάνοι Suquamish ήσαν άριστοι ψαράδες, χαράκτες, κατασκευαστές καλαθιών και κανό. Στα μέσα του 19ου αιώνα η τότε κυβέρνηση των αμερικανών αποίκων τούς ανακοίνωσε την πρόθεσή της να αγοράσει τη γη τους και να τους μεταφέρει σε έναν άλλο τόπο για να ζήσουν. Εκείνη την εποχή αρχηγός της φυλής Suquamish ήταν ο See-at-la, ο οποίος γεννήθηκε το 1786 και πέθανε στις 7 Ιουνίου του 1866. Από το όνομά του πήρε το όνομά της η πολιτεία του Σηάτλ.
Η πρόταση αυτής της αγοραπωλησίας ήταν εντελώς ξένη στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Ινδιάνων, ο δεσμός των οποίων με τη φύση είναι ιερός και αδιάσπαστος, όπως η αδερφική αγάπη. Ο Σηάτλ εκφράζει με περηφάνια και σεβασμό στην παράδοση τον τρόπο σκέψης της φυλής του, ο οποίος διαφέρει πλήρως από τις υλικές αξίες και τον κατακτητικό πολιτισμό των λευκών. Οι σκέψεις που διατυπώνει ο Σηάτλ απέχουν από εμάς πάνω από ενάμιση αιώνα, είναι όμως εξαιρετικά επίκαιρες στην εποχή μας, τώρα που όλοι πλέον βιώνουμε τις ολέθριες συνέπειες από την υπερβολική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, τη μόλυνση του περιβάλλοντος και τη διαρκώς επεκτεινόμενη οικολογική καταστροφή του πλανήτη μας.

«Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει* πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Ο μεγάλος αρχηγός μηνάει ακόμα λόγια φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του, γιατί ξέρομε πως αυτός λίγο τη χρειάζεται αντίστοιχα τη φιλία μας.
Την προσφορά του θα τη μελετήσαμε, γιατί ξέρομε πως, αν δεν το πράξουμε, μπορεί ο λευκός να προφτάσει με τα όπλα και να πάρει τη γη μας.

Πώς μπορείτε να αγοράζετε ή να πουλάτε τον ουρανό - τη ζέστα της γης; Για μας μοιάζει παράξενο. Η δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού ωστόσο δε μας ανήκουν. Πώς μπορείτε να τα αγοράσετε από μας; Κάθε μέρος της γης αυτής είναι ιερό για το λαό μου. Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο και κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι στη μνήμη και στην πείρα του λαού μου, ιερό.

Ξέρομε πως ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γης, το ένα με το άλλο, δεν κάνουν γι\' αυτόν διαφορά, γιατί είναι ένας ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα του χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδερφός του, αλλά εχθρός που πρέπει να τον καταχτήσει, και αφού τον καταχτήσει, πηγαίνει παρακάτω. Με το ταμάχι* που έχει θα καταπιεί τη γη και θα αφήσει πίσω του μια έρημο. Η όψη που παρουσιάζουν οι πολιτείες σας, κάνει κακό στα μάτια του ερυθρόδερμου. Όμως αυτό μπορεί και να συμβαίνει επειδή ο ερυθρόδερμος είναι άγριος και δεν καταλαβαίνει.

Αν αποφασίσω και δεχτώ, θα βάλω έναν όρο. Τα ζώα της γης αυτής ο λευκός θα πρέπει να τα μεταχειριστεί σαν αδέρφια του. Τι είναι ο άνθρωπος δίχως τα ζώα; Αν όλα τα ζώα φύγουν από τη μέση, ο άνθρωπος θα πεθάνει από μεγάλη εσωτερική μοναξιά, γιατί όσα συμβαίνουν στα ζώα, τα ίδια συμβαίνουν στον άνθρωπο. Ένα ξέρομε, που μπορεί μια μέρα ο λευκός να το ανακαλύψει: ο Θεός μας είναι ο ίδιος Θεός. Μπορεί να θαρρείτε πως Εκείνος είναι δικός σας, όπως ζητάτε να γίνει δική σας η γη μας. Αλλά δεν το δυνόσαστε.* Εκείνος είναι Θεός των ανθρώπων. Και το έλεος Του μοιρασμένο απαράλλαχτα σε ερυθρόδερμους και λευκούς. Αυτή η γη Του είναι ακριβή. Όποιος τη βλάφτει, καταφρονάει το Δημιουργό της. θα περάσουν οι λευκοί - και μπορεί μάλιστα γρηγορότερα από άλλες φυλές. Όταν μαγαρίζεις* συνέχεια το στρώμα σου, κάποια νύχτα θα πλαντάξεις από τις μαγαρισιές σου.

Όταν όλα τα βουβάλια σφαχτούν, όταν όλα τα άγρια αλόγατα μερέψουν, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γιομίσει το ανθρώπινο χνώτο και το θέαμα των φουντωμένων λόφων το κηλιδώσουν τα σύρματα του τηλέγραφου με το βουητό τους, τότες πού να βρεις το ρουμάνι;* Πού να βρεις τον αϊτό; Και τι σημαίνει να πεις έχε γεια στο φαρί* σου και στο κυνήγι; Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου.

Πουθενά δε βρίσκεται μια ήσυχη γωνιά μέσα στις πολιτείες του λευκού. Πουθενά δε βρίσκεται μια γωνιά να σταθείς να ακούσεις τα φύλλα στα δέντρα την άνοιξη ή το ψιθύρισμα που κάνουν τα ζουζούνια πεταρίζοντας. Όμως μπορεί, επειδή, καταπώς είπα, είμαι άγριος και δεν καταλαβαίνω - μπορεί μονάχα για το λόγο αυτόν ο σαματάς* να ταράζει τα αυτιά μου.

Μα τι μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόηχο αγέρι λαγαρισμένο* από την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχοβολημένο με το πεύκο. Του ερυθρόδερμου του είναι ακριβός ο αγέρας, γιατί όλα τα πάντα μοιράζονται την ίδια πνοή - τα ζώα, τα δέντρα, οι άνθρωποι. Ο λευκός δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αγέρα που ανασαίνει. Σαν ένας που χαροπολεμάει για μέρες πολλές, δεν οσμίζεται* τίποτα.

Αν ξέραμε, μπορεί να καταλαβαίναμε - αν ξέραμε τα όνειρα του λευκού, τις ελπίδες που περιγράφει στα παιδιά του τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες, τα οράματα που ανάφτει στο μυαλό τους, ώστε ανάλογα να δέονται για την αυριανή. Αλλά εμείς είμαστε άγριοι. Μας είναι κρυφά τα όνειρα του λευκού. Και επειδή μας είναι κρυφά, θα εξακολουθήσαμε το δρόμο μας. Αν τα συμφωνήσομε μαζί, θα το πράξομε, για να σιγουρέψομε τις προστατευόμενες περιοχές που μας τάξατε. Εκεί θα ζήσομε, μπορεί, τις μετρημένες μέρες μας καταπώς το θελήσαμε.

Όταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από τη γη, και από τη μνήμη δεν απομείνει παρά ο ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάση θα φυλάγουν ακόμα τα πνεύματα του λαού μου - τι* αυτή τη γη την αγαπούν, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς.

Αν σας την πουλήσομε τη γη μας, αγαπήστε την, καθώς την αγαπήσαμε εμείς, φροντίστε την, καθώς τη φροντίσαμε εμείς, κρατήστε ζωντανή στο λογισμό σας τη μνήμη της γης, όπως βρίσκεται τη στιγμή που την παίρνετε, και με όλη σας τη δύναμη, με όλη την τρανή μπόρεση σας, με όλη την καρδιά σας, διατηρήστε τη για τα τέκνα σας, και αγαπήστε την, καθώς ο Θεός αγαπάει όλους μας.

Ένα ξέρομε - ο Θεός σας είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Ακόμα και ο λευκός δε γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα*».

ΓΛΩΣΣΑΡΙ
* μηνάει; στέλνει μήνυμα
* ταμάχι: πλεονεξία
* δεν το δυνόσαστε: δεν μπορείτε
* μαγαρίζεις: λερώνεις
* ρουμάνι: δάσος
* φαρί: άλογο
* σαματάς: φασαρία
* λαγαρισμένος: καθαρισμένος
* οσμίζεται: μυρίζει
* τι: γιατί
* η κοινή μοίρα: εννοεί το θάνατο

31.10.2007

Εδώ πραγματικά είναι πολύ κατάλληλος ο τόπος για να περιγράψω την επίσκεψή μου στη Μονή Στομίου στην Κόνιτσα.

Η διαδρομή προς τη Μονή από την περίφημη παλαιά γέφυρα του Αώου στην Κόνιτσα είναι κάτι παραπάνω από μαγευτική. Σχεδόν στο σύνολό της γίνεται δίπλα από το ποτάμι και το όλο περιβάλλον με την αγριότητα των βράχων, το βουητό του ποταμιού και την πανέμορφη βλάστηση συναρπάζει την ψυχή. Και αν κάθε εποχή η διαδρομή αυτή συναρπάζει, τώρα το Φθινόπωρο κυριολεκτικά μεθάει τον οδοιπόρο. Είναι τέτοια τα φθινοπωρινά χρώματα, που σε αφήνουν άφωνο. Η βλάστηση δίπλα από τους βράχους οργιώδης, αληθινή ζούγκλα. Το τοπίο στο μεγαλύτερο μέρος του απρόσιτο, λόγω των απόκρημνων χαραδρών και βράχων και γι\' αυτό μυστηριώδες και γοητευτικό. Μόνο με τα μάτια από απόσταση το απολαμβάνει κανείς και προσπαθεί με τη φαντασία του να διεισδύσει στα προκλητικά και ταυτόχρονα απόκρυφα μυστικά του. Προκλητικά, διότι προβάλλουν μπροστά στα μάτια με ένταση και δύναμη που κόβουν την αναπνοή. Απόκρυφα, διότι είναι αδύνατον να προσεγγιστούν και εξερευνηθούν. Είναι τόσο κοντά που θαρρείς θα απλώσεις τα χέρια και θα τα πιάσεις. Και ταυτόχρονα είναι τόσο απρόσιτα σαν να είναι σε άλλον πλανήτη. Απειλητικά εξ αιτίας του απόκρημνου περιβάλλοντος και φιλικά, αφού μοιάζουν να σε προσμένουν από παλιά, και σε χαιρετούν με ενθουσιασμό και αγάπη σε κάθε σου βήμα, σαν να σου λένε: Καλώς ήρθες! Σε περιμέναμε από καιρό. Γιατί άργησες; Εμείς για σένα είμαστε εδώ. Εσένα περιμέναμε! Εσένα μόνο! Σου μιλάνε τα βράχια, οι απότομες κορφές που χορεύουν γύρω σου στον ουρανό, οι χαράδρες, τα μεθυσμένα δένδρα, το ποτάμι, οι πηγές, τα τολμηρά αγριοκάτσικα στις απρόσιτες πλαγιές.
Απίστευτα πράγματα!

Εδώ βλέπουμε τη γέφυρα και μερικά παιδιά που μαθαίνουν καγιάκ.

Προχωρώντας λίγο πιο πέρα, αρχίζουμε να διακρίνουμε στο βάθος το Μοναστήρι.

Έχουμε πλησιάσει περισσότερο και η όλη εικόνα γίνεται καθαρότερη και συναρπαστικότερη.

6.11.2007

Το δάσος αυτόν τον καιρό (του φθινοπώρου εννοώ) είναι πολύ διαφορετικότερο από το δάσος του καλοκαιριού. Το καλοκαίρι είναι πλημμυρισμένο από τους πιο απίθανους ήχους. Τζιτζίκια, πουλιά, μέλισσες, άλλα έντομα, σκίουροι, σαύρες, το χτύπημα του δρυοκολάπτη, το κελάρυσμα των πηγών, το βουητό του ποταμού... μια παναρμόνια μουσική.

Αυτή την εποχή όμως όλα είναι διαφορετικά. Μια ησυχία μυστηριώδης επικρατεί παντού. Μόνο αραιά και που ακούγεται κάποιο ελαφρό καλάδημα από κοτσύφι ή σπουργιτάκι που σπάζει τη σιωπή και την κάνει πιο μυστηριώδη. Κι ακόμη πιο μυσηριώδη την κάνουν τα μελαγχολικά φθινοπωρινά χρώματα... ρίγος διατρέχει τον επισκέπτη. Αυτού του ρίγους αποτέλεσμα είναι και οι εικόνες που ακολουθούν

8.11.2007

Ακόμα και ένα μόνο κιτρινισμένο φύλλο μπορεί να διηγηθεί ολόκληρη ιστορία σ\' αυτόν που θα το πλησιάσει με αγάπη. Κιτρινισμένα φύλλα υπάρχουν και στα άλση των πόλεων. Όμως εδώ το πράγμα είναι τελείως διαφορετικό. Είναι η απόλυτη ησυχία και η επίσης απόλυτη μοναξιά που κάνει τη φωνή έστω και ενός κιτρινισμένου φύλλου να ακούγεται καθαρά. Και δεν είναι μόνο τα φύλλα που ομιλούν...

Είναι τα πανέμορφα λουλούδια

Είναι και σπάνια καλλιτεχνήματα μοναδικής ομορφιάς

Εδώ το μονοπάτι που οδηγεί σε μια θαυμάσια πηγή πολύ κοντά στο Μοναστήρι

Η πανέμορφη πηγή με το μοναδικό χωνευτικό νερό

Το καθολικό της Μονής μέσα στο υπέροχο και υποβλητικό περιβάλλον. Η κορυφή ψηλά είναι η υψηλότερη της Τύμφης. Ονομάζεται Γκαμήλα και έχει ύψος 2497 μέτρα. Είναι το 6ο σε ύψος βουνό της Ελλάδος. Ακριβώς απέναντι από αυτήν, στην άλλη πλευρά της χαράδρας του Αώου, αριστερά μας, όπως κοιτάζουμε, βρίσκεται ο Σμόλικας, το δεύτερο σε ύψος βουνό της Ελλάδος (2637 μέτρα). Και ακόμη πιο αριστερά είναι ο Γράμμος, 4ο σε ύψος βουνό της πατρίδας μας (2510 μέτρα). Προς το δεξί μας χέρι τώρα, στην πίσω πλευρά της Τύμφης βρίσκεται η χαράδρα του Βίκου με το περίφημο ποτάμι, τον Βοϊδομάτη, που έχει τα καθαρότερα νερά όλων των ποταμιών, διότι δεν σχηματίζεται από μικρές πηγές και ρυάκια, αλλά ξεπροβάλλει ξαφνικά όλος μαζί από τα ριζά του βουνού (της Τύμφης). Για τον ίδιο λόγο τα νερά του, ακόμη και το καλοκαίρι είναι κρύα. Ο Βοϊδομάτης κινείται σχεδόν παράλληλα με τον Αώο, στον κάμπο της Κόνιτσας όμως τα δύο ποτάμια συναντιούνται. Αριστερά και δεξιά από τη χαράδρα του Βίκου βρίσκονται χτισμένα τα περίφημα Ζαγοροχώρια. Το όλο οικοσύστημα σχηματίζει τον Εθνικό Δρυμό Βίκου-Αώου, απίστευτης πραγματικά ομορφιάς και συνεχών εκπλήξεων.

ΣΠΗΛΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Η ΧΑΡΑΔΡΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΗ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΣΠΗΛΙΑ

ΦΕΓΓΑΡΟΦΩΤΗ ΝΥΧΤΑ

24.2.2008

Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φωτογραφία τῆς γῆς ἀπὸ τὸ διάστημα. Τραβήχτηκε τὴν παραμονὴ τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1968, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀποστολῆς τοῦ «Ἀπόλλων 8», τοῦ πρώτου διαστημοπλοίου ποὺ ἔκανε τὸν γῦρο τῆς σελήνης ἀναζητώντας κατάλληλο σημεῖο προσεδάφισης, πρὶν τελικὰ τὸ «Ἀπόλλων 11» φτάσει στὴ σελήνη τὸ ἑπόμενο καλοκαῖρι.

Τὸ διαστημόπλοιο, κάνοντας αὐτὸν τὸν γῦρο, πέρασε στὴν πίσω μεριὰ τοῦ φεγγαριοῦ, ὅπου ἔχασε, ὅπως ἦταν ἀναμενόμενο, τὴν ἐπαφή του μὲ τὴ γῆ. Ἂν καὶ ὅλοι γνώριζαν τὸ λόγο γι᾿ αὐτὴν τὴν παρατεταμένη σιωπή, ἐντούτοις ἀγωνιοῦσαν πολύ. Ὅταν τελικὰ ἡ ἐπαφὴ ἀποκαταστάθηκε καὶ κοίταξαν ἔξω, ἔμειναν ἔκθαμβοι! Ἡ γῆ, γαλάζια καὶ πανέμορφη, ἀναδυόταν ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ διαστήματος μὲ μιὰ ἀπίστευτη μεγαλοπρέπεια.

Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἡ φωνὴ τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ἀποστολῆς Φρὰνκ Μπόρμαν ἀκούστηκε ἐπιβλητικὴ καὶ συγκινημένη νὰ ἀπαγγέλλει τὸν στίχο τῆς Γενέσεως: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν»! Ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα ὁ Μπίλ Ἄντερς τράβηξε τὴν ἐκπληκτικὴ αὐτὴ φωτογραφία, ποὺ εἶναι γνωστὴ μὲ τὸν τίτλο «Ἀνατέλλουσα γῆ» καὶ ἀφύπνισε τὴ συνείδηση τῆς ἀνθρωπότητας γιὰ τὴν εὐθύνη της ἀπέναντι στὸ περιβάλλον. (Τὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἂλ Γκόρ: «Μιὰ ἐνοχλητικὴ ἀλήθεια»).

Iaspis · 10 February, 2009, 01:38:26 AM

Quote from: staboz16.2.2008

Μὲ τὴν ἀρχὴ τοῦ Τριωδίου ἀλλάζει ἡ ἀτμόσφαιρα στὴ ζωὴ τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Πάντοτε βέβαια ἡ ζωὴ ὅλων μας πρέπει νὰ εἶναι ζωὴ ἀγῶνος πνευματικοῦ καὶ μετανοίας. Ἰδιαιτέρως ὅμως αὐτὴν τὴν περίοδο παρακινούμαστε ἀπὸ τὴν ὅλη ἀτμόσφαιρα τῆς Ἐκκλησίας νὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν πνευματικὸ ὕπνο καὶ νὰ στραφοῦμε πρὸς τὸ κέντρο τοῦ ἑαυτοῦ μας, πρὸς τὴν καρδιά μας.

Ὅλα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου μᾶς βοηθοῦν στὸ νὰ αὐξήσουμε καὶ σὲ ποσότητα καὶ σὲ ποιότητα τὴν προσευχή μας. Ἡ Ἐκκλησία μας κατὰ τὸ διάστημα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς ἔχει καθιερώσει περισσότερες καὶ πολὺ κατανυκτικὲς ἀκολουθίες, οἱ ὁποῖες συντελοῦν πολὺ στὸ νὰ ἐντείνουμε τὶς προσευχές μας. Χρειάζεται μόνο νὰ ἐκμεταλλευτοῦμε τὶς εὐκαιρίες αὐτὲς καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ περιορίσουμε τὶς πολλὲς περιττὲς ἢ μὴ ἀπολύτως ἀναγκαῖες ἀπασχολήσεις μας, προκειμένου νὰ βρεῖ χρόνο ἡ ψυχή μας νὰ στραφεῖ πρὸς τὸν Δημιουργό της καὶ νὰ ἀντλήσει χάρη καὶ δύναμη καὶ εὐλογία. «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις;» θὰ ἀκούσουμε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ συγκλονιστικὰ τροπάρια τοῦ Μεγάλου Κανόνος τὴν περίοδο αὐτή. Γιατί κοιμᾶσαι, ψυχή μου; Ξύπνα! Ξύπνα ἐπιτέλους νὰ στραφεῖς πρὸς τὰ ἄνω, νὰ ὑμνήσεις τὸν Πλάστη σου, Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ μοναδική σου εὐτυχία!

Ἀληθινὴ ὄαση μέσα στὴν ἔρημο τῆς πολυτάραχης ζωῆς μας εἶναι ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου. Διψάει ἡ ψυχή μας. Διψάει γι᾿ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ ἀληθινή της χαρὰ καὶ εὐτυχία, τὸν Θεό. Τόσον καιρὸ μέσα στοὺς τόσους περισπασμοὺς εὔκολα τὸν λησμονοῦσε. Τώρα ἂς τὴν ἀφήσουμε λίγο νὰ ξεδιψάσει. Νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτό της, νὰ δεῖ τὴν κατάστασή της, νὰ συνέλθει, νὰ μετανοήσει, νὰ προσευχηθεῖ θερμά, νὰ ζητήσει καὶ νὰ λάβει ἔλεος. Δὲν γνωρίζουμε τί μᾶς ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον. Αὐτὴ τὴν εὐκαιρία ἂς μὴ τὴν χάσουμε. Ἂς τὴν ἀξιοποιήσουμε ὅσο γίνεται καλύτερα καὶ θεάρεστα.

9.2.2008

Ως πιστοί Χριστιανοί, βαπτισμένοι εις το όνομα του εν Τριάδι Θεού ήδη έχουμε δεχτεί τον θείο φωτισμό!
Από εκεί και πέρα εξαρτάται από τον βαθμό της καθάρσεως του καθενός το να δέχεται αυξανόμενο φωτισμό.
Γι᾿ αυτό και διαρκής προσευχή των αγίων του Θεού ήσαν τα Ψαλμικά λόγια: Κύριε, φώτισε μου το σκοτάδι!
Αιτείτε και δοθήσετε υμίν!

22.8.2008

ΠΡΟΣΕΥΧΗ!

Πόσο εύκολο είναι να ζω κοντά Σου, Θεέ μου

Πόσο εύκολο είναι να Σε πιστεύω.

Όταν το πνεύμα μέσα μου είναι κατασυντετριμμένο,

Όταν ακόμη και οι πλέον οξείς δεν βλέπουν πέρα από το σκοτάδι της νύχτας και δεν γνωρίζουν τι θα κάνουν αύριο,

Εσύ μου δίδεις την βεβαιότητα ότι υπάρχεις ότι σκέπτεσαι για μένα,

Ότι όλα τα μονοπάτια της χρηστότητος δεν μπορούν κα κλεισθούν.

Καθώς ανέρχομαι την κορυφή της επιγείου δόξης,

στρέφω πίσω και βλέπω έκπληκτος τον δρόμο,

Τον δρόμο που με οδήγησε πέρα από την απογοήτευση,

εδώ όπου ίσως και εγώ δείξω κάτι από το φως Σου εις την ανθρωπότητα.

Αλλά Συ θα μ' ακολουθείς σ' ό,τι εγώ δίδω

και θα παρουσιάζεις άλλους εκεί όπου εγώ αποτυγχάνω.

23.1.2008

Οι δυσκολίες στρέφουν τον άνθρωπο προς τα ουσιώδη της ζωής. Τον βοηθούν, αν έχει καλή διάθεση, να ξεκαθαρίσει τα πιο βασικά και αναγκαία και να αναζητήσει τον Δημιουργό του.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε ότι το χειρότερο είδος διωγμού είναι η άνεση. Ο άνθρωπος αποκοιμάται και ο διάβολος τον θανατώνει πνευματικά.

3.11.2008

\"Καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει, ἐν δὲ λύπαις οὔσης σκυθρωπάζει\" (Σοφία Σολομώντος ιε΄ 13)

6.12.2008

\"Η καρδία έσωθεν ομοίως τοις εξωτέροις σχήμασιν ενδιατυπούται\" (Αββάς Ισαάκ)
\"Τοῖς γὰρ ἐπιτηδεύμασιν ὁμοιοῦται ψυχὴ, καὶ πρὸς ἃ πράττει, τυποῦται, καὶ πρὸς ταῦτα σχηματίζεται\" (Μ. Βασίλειος)

27.5.2008

Βαττολογία δεν είναι οι πολλές ούτε απλώς οι επαναλαμβανόμενες προσευχές αλλά η επανάληψη των ίδιων λόγων πολλές φορές συνήθως περί δευτερευόντων θεμάτων χωρίς συμμετοχή του νου και της καρδιάς.
Και ο ίδιος ο Κύριος στη Γεθσημανή επανέλαβε τρεις φορές το δραματικό αίτημά Του, αλλά αυτό δεν ήταν βεβαίως βαττολογία!
Το Πάτερ ημών δεν είναι η μόνη προσευχή του πιστού χριστιανού. Είναι υπόδειγμα του περιεχομένου των προσευχών του. Μας φανερώνει ποιό πρέπει να είναι το περιεχόμενο των αιτημάτων μας και όλων των στοιχείων των προσευχών μας.
Είναι δυνατόν οι εκκλησιαστικές ακολουθίες να μεταβληθούν σε βαττολογία;
Ασφαλώς είναι δυνατόν, όταν γίνονται από συνήθεια και χωρίς συμμετοχή του νου και της καρδιάς.
Μεταβάλλονται τότε σε φαρισαϊκές προσευχές!
Φαρισαϊκή προσευχή είναι το να νομίζει κανείς ότι με την προσευχή του εξυπηρετεί τον Θεό.
Φαρισαϊκή προσευχή είναι το να κάνει κανείς την προσευχή του από καθήκον και όχι ως ξεχείλισμα ευγνωμοσύνης προς τον Δημιουργό και Ευεργέτη του Θεό.
Αυτά τα Κυρλέσον... Κυρλέσον... Κυρλέσον... 40 φορές χωρίς καμμιά συναίσθηση ασφαλώς μπορούν να γίνουν βαττολογία. Αντίθετα το Κύριε, ελέησον... Κύριε, ελέησον... Κύριε, ελέησον... είναι αληθινή προσευχή, όταν λέγεται με συναίσθηση και πόνο ψυχής.

30.11.2007

Άνείχαμε συνειδητοποιήσει τί σημαίνει προσευχή, όλα τα προβλήματα του κόσμου θα είχαν λυθεί. Αλλά είναι πολύ λίγοι αυτοί που προσεύχονται αληθινά, γι᾿ αυτό δεν βρίσκει ο κόσμος το δρόμο του.
Θυμηθείτε αυτόν τον διάλογο (Γεν ιη΄):

16 Ἐξαναστάντες δὲ ἐκεῖθεν οἱ ἄνδρες κατέβλεψαν ἐπὶ πρόσωπον Σοδόμων καὶ Γομόρρας. Ἁβραὰμ δὲ συνεπορεύετο μετ ᾿ αὐτῶν συμπροπέμπων αὐτούς. 17 ὁ δὲ Κύριος εἶπεν· οὐ μὴ κρύψω ἐγὼ ἀπὸ Ἁβραὰμ τοῦ παιδός μου, ἃ ἐγὼ ποιῶ. 18 Ἁβραὰμ δὲ γινόμενος ἔσται εἰς ἔθνος μέγα καὶ πολύ, καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν αὐτῷ πάντα τὰ ἔθνη τῆς γῆς. 19 ᾔδειν γὰρ ὅτι συντάξει τοῖς υἱοῖς αὐτοῦ καὶ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ μετ ᾿ αὐτόν, καὶ φυλάξουσι τὰς ὁδοὺς Κυρίου ποιεῖν δικαιοσύνην καὶ κρίσιν, ὅπως ἂν ἐπαγάγῃ Κύριος ἐπὶ Ἁβραὰμ πάντα, ὅσα ἐλάλησε πρὸς αὐτόν. 20 εἶπε δὲ Κύριος· κραυγὴ Σοδόμων καὶ Γομόρρας πεπλήθυνται πρός με, καὶ αἱ ἁμαρτίαι αὐτῶν μεγάλαι σφόδρα. 21 καταβὰς οὖν ὄψομαι, εἰ κατὰ τὴν κραυγὴν αὐτῶν τὴν ἐρχομένην πρός με συντελοῦνται, εἰ δὲ μή, ἵνα γνῶ. 22 καὶ ἀποστρέψαντες ἐκεῖθεν οἱ ἄνδρες ἦλθον εἰς Σόδομα. Ἁβραὰμ δὲ ἔτι ἦν ἑστηκὼς ἐναντίον Κυρίου. 23 καὶ ἐγγίσας Ἁβραὰμ εἶπε· μὴ συναπολέσῃς δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής; 24 ἐὰν ὦσι πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀπολεῖς αὐτούς; οὐκ ἀνήσεις πάντα τὸν τόπον ἕνεκεν τῶν πεντήκοντα δικαίων, ἐὰν ὦσιν ἐν αὐτῇ; 25 μηδαμῶς σὺ ποιήσεις ὡς τὸ ρῆμα τοῦτο, τοῦ ἀποκτεῖναι δίκαιον μετὰ ἀσεβοῦς, καὶ ἔσται ὁ δίκαιος ὡς ὁ ἀσεβής. μηδαμῶς· ὁ κρίνων πᾶσαν τὴν γῆν, οὐ ποιήσεις κρίσιν; 26 εἶπε δὲ Κύριος· ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι ᾿ αὐτούς. 27 καὶ ἀποκριθεὶς Ἁβραὰμ εἶπε· νῦν ἠρξάμην λαλῆσαι πρὸς τὸν Κύριόν μου, ἐγὼ δέ εἰμι γῆ καὶ σποδός· 28 ἐὰν δὲ ἐλαττονωθῶσιν οἱ πεντήκοντα δίκαιοι εἰς τεσσαρακονταπέντε, ἀπολεῖς ἕνεκεν τῶν πέντε πᾶσαν τὴν πόλιν; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ τεσσσαρακονταπέντε. 29 καὶ προσέθηκεν ἔτι λαλῆσαι πρὸς αὐτόν, καὶ εἶπεν· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τεσσαράκοντα; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν τεσσαράκοντα. 30 καὶ εἶπε· μή τι κύριε, ἐὰν λαλήσω; ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ τριάκοντα; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν τριάκοντα. 31 καὶ εἶπεν· ἐπειδὴ ἔχω λαλῆσαι πρὸς τὸν κύριον· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ εἴκοσι; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω, ἐὰν εὕρω ἐκεῖ εἴκοσι. 32 καὶ εἶπε· μήτι κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα. 33 ἀπῆλθε δὲ ὁ Κύριος, ὡς ἐπαύσατο λαλῶν τῷ Ἁβραάμ, καὶ Ἁβραὰμ ἀπέστρεψεν εἰς τὸν τόπον αὐτοῦ.

25.2.2008

Ο κόσμος, αν δεν μπορεί να κερδηθεί εις Χριστόν μόνο με προσευχές, θα μπορούσε όμως να σωθεί από ολοκληρωτική καταστροφή με την προσευχή, εφ᾿ όσον όμως υπήρχε κάποια τέτοια διάθεση. Γι᾿ αυτό έβαλα παραπάνω το κείμενο εκείνο στο οποίο παρουσιάζεται ο προσευχητικός διάλογος του Αβραάμ με τον Θεό, όπου ο Αβραάμ παρακαλεί τον Θεό να μην καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορα εφ᾿ όσον υπάρχουν εκεί κάποιο δίκαιοι. Και συμφώνησε ο Θεός ότι δεν θα τα καταστρέψει, αν υπήρχαν έστω και 10 δίκαιοι. Αλλά δεν βρέθηκαν ούτε 10!

Σε ποιό βαθμό επηρεάζουν οι προσευχές τις τύχες του κόσμου;

Ο όσιος Βαρσανούφιος λέγει ότι συχνά η δύναμη των προσευχών ανακόπτεται από την ανθρώπινη ασέβεια:
«Ἀδελφοί, ἐν πένθει εἰμὶ καὶ ὀδυρμῷ διὰ τὴν ἐπικειμένην ὀργήν· καὶ γὰρ πάντα πράττομεν ἐναντία... καὶ ἐπερίσσευσεν ἡ παρανομία ἡμῶν πλέον τῶν ἀλλοεθνῶν. Καὶ εἰσὶ πολλοὶ οἱ παρακαλοῦντες τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, παῦσαι τὴν ὀργὴν ἀπὸ τοῦ κόσμου καὶ οὐδεὶς φιλανθρωπότερος τοῦ Θεοῦ ἀλλ\' οὐ θέλει ἐλεῆσαι· ἀντιστήκει γὰρ τὸ πλῆθος τῶν ἐν τῷ κόσμῳ γινομένων ἁμαρτιῶν».*

* Ἀδελφοί, πενθῶ καὶ θρηνῶ γιὰ τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ σύντομα θὰ ξεσπάσει· διότι ὅλα τὰ κάνουμε ἀντίθετα πρὸς τὸ θέλημά του... καὶ ξεπέρασε ἡ παρανομία μας τοὺς ἀλλοεθνεῖς. Καὶ ἐνῶ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ παρακαλοῦν τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νὰ σταματήσει τὴν ὀργή του ἀπὸ τὸν κόσμο, καὶ μολονότι κανένας δὲν εἶναι πιὸ φιλάνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό, ἐν τούτοις δὲν θέλει νὰ ἐλεήσει. Διότι τοῦ προβάλλει ἀντίσταση τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν ποὺ διαπράττονται στὸν κόσμο.

Όμως υπάρχουν και προσευχές ωρισμένων ανθρώπων που ξεπερνούν αυτό το εμπόδιο και επηρεάζουν σε μέγιστο βαθμό τις τύχες του κόσμου, διότι είναι αληθινές προσευχές. Κι αυτό διότι οι επίμονες αυτές προσευχές δίνουν τη δυνατότητα στον Θεό να επέμβει σε έναν χώρο απαγορευμένο γι Αυτόν, τον χώρο της ελευθερίας. Πιεζόμενος από τις προσευχές των αγίων αποκτάει το δικαίωμα να επέμβει στην ελευθερία των πλασμάτων του και να μεταβάλει την πορεία των γεγονότων. Αλλά το χάρισμα αυτό της υπέρ του κόσμου προσευχής είναι πολύ σπάνιο και δίδεται σε ελάχιστους, διότι απαιτεί τιτάνια προσπάθεια, δεδομένου ότι για λόγους δικαιοσύνης ο Θεός παραδίδει τον προσευχόμενο άνθρωπο στην εξουσία του διαβόλου και συνάπτεται τότε μεταξύ ανθρώπου και διαβόλου μάχη τρομερή, σώμα προς σώμα!

Ο όσιος Βαρσανούφιος αποκαλύπτει ότι στην εποχή του ο Θεός δεν επέτρεπε να καταστραφεί εξολοκλήρου ο κόσμος, εξαιτίας των θερμών προσευχών τριών ανθρώπων: \"Εισί δε τρείς άνδρες τέλειοι τω Θεώ, οίτινες υπερέβησαν το μέτρον της ανθρωπότητος και έλβον εξουσίαν του λύσαι και δήσαι και αφείναι αμαρτίας και κρατήσαι· και στήκουσιν εν τη θραύσει του μη υφέν εξολοθρεύσαι όλον τον κόσμον και διά των ευχών αυτών μετ᾿ ελέους παιδεύει... Εισί δε Ιωάννης εν Ρώμη και Ηλίας εν Κορίνθω και άλλος εν τη επαρχία Ιεροσολύμων και πιστεύω ότι ανύουσι το μέγα έλεος· ναι ανύουσιν\". Ο τρίτος, του οποίου δεν αναφέρει το όνομα, είναι ο ίδιος ο όσιος Βαρσανούφιος.

Μακάρι να βρεθούν τέτοιοι άνθρωποι και στην εποχή μας!

06.07.2007

Αυτή η προσευχή πάντα με συγκινούσε πολύ. Είναι μιας οσιακής μορφής της εποχής μας, του αειμνήστου γέροντος Σωφρονίου, ιδρυτού της Ιεράς Μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας και βιογράφου του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου. Την πήρα από το βιβλίο \"Η ζωή Του ζωή μου\".

Προσευχή κατά την χαραυγή

Ω Κύριε αιώνιε και Δημιουργέ των πάντων,
ο οποίος με την ανεξερεύνητη αγαθότητά σου
με κάλεσες σ\' αυτή τη ζωή,
ο οποίος μου έδωσες τη χάρη του βαπτίσματος
και τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος,
ο οποίος με προίκησες με την επιθυμία
να αναζητήσω εσέ
τον μόνο αληθινό Θεό,
εισάκουσε την προσευχή μου.
Δεν έχω ζωή, φως, χαρά ή σοφία
ούτε δύναμη χωρίς εσένα, ω Θεέ.
Εξαιτίας των αμαρτιών μου δεν τολμώ να υψώσω τους οφθαλμούς μου σ\' εσένα.
Αλλά συ είπες στους μαθητές σου:
\"Κάθε τι που θα ζητήσετε στην προσευχή σας με πίστη θα το λάβετε\"
και \"κάθε τι που θα ζητήσετε στο Όνομά μου θα γίνει\".
Γι\' αυτό τολμώ να σ\' επικαλεστώ:
Καθάρισέ με από κάθε ρύπο σωματικό και πνευματικό.
Δίδαξέ με να προσεύχομαι ορθά.
Ευλόγησε αυτή τη μέρα που χάρισες σ\' εμένα
τον ανάξιο δούλο σου.
Με τη δύναμη της ευλογίας σου κάνε με ικανό
συνέχεια να ομιλώ και να εργάζομαι για τη δόξα σου,
με καθαρό πνεύμα, ταπείνωση, υπομονή, αγάπη,
ευγένεια ειρήνη, θάρρος και σοφία,
να αισθάνομαι πάντοτε την παρουσία σου.
Με την άπειρη αγαθότητά σου, ω Κύριε Θεέ,
δείξε μου το δρόμο του θελήματός σου,
και δώσε ώστε να βαδίζω μπροστά σου χωρίς αμαρτία.
Ω Κύριε, σ\' εσένα όλες οι καρδιές είναι ανοικτές.
Συ γνωρίζεις όλα όσα έχω ανάγκη.
Συ γνωρίζεις την τυφλότητα και την άγνοιά μου.
Συ γνωρίζεις την αστάθεια και τη διαφθορά της ψυχής μου.
Αλλ\' ούτε ο πόνος και η αγωνία μου είναι κρυμμένα από σένα.
Δέξου, σε παρακαλώ την προσευχή μου
και με το Άγιο Πνεύμα σου δίδαξέ με τον δρόμο που πρέπει να πορευθώ.
Και όταν η διεστραμμένη μου θέληση με οδηγήσει σ\' άλλους δρόμους,
μη μ\' αφήσεις να χαθώ, αλλά κάνε με να επιστρέψω σ\' εσένα.
Δος μου με τη δύναμη της αγάπης σου να κρατηθώ σταθερά στο αγαθό.
Φύλαξέ με από κάθε λόγο ή πράξη
που μπορεί να καταστρέψει την ψυχή,
από κάθε επιθυμία που μπορεί να σε δυσαρεστήσει
και να βλάψει τον αδελφό μου.
Δίδαξέ με πώς πρέπει και τί πρέπει να λέγω.
Αν είναι θέλημά σου να μην απαντώ,
δός μου πνεύμα ειρηνικής σιωπής,
που να μη προκαλεί λύπη ή πόνο στον αδελφό μου.
Στήριξέ με στο δρόμο των εντολών σου
και μέχρι την τελευταία μου πνοή
δώσε να μην απομακρυνθώ από το φώς των εντολών σου.
Οι εντολές σου ας γίνουν ο μόνος νόμος της ζωής μου
στη γη και σ\' όλη την αιωνιότητα.

Ω Θεέ, σε παρακαλώ, ελέησέ με.
Λύτρωσέ με από τη θλίψη και την αθλιότητά μου
και μην κρύβεις από μένα το δρόμο της σωτηρίας.
Μέσα στη μωρία μου, ω Θεέ, σου ζήτησα πράγματα πολλά και μεγάλα.
Θυμάμαι πάντοτε την αδυναμία μου, την αγένεια και την φαυλότητά μου και κράζω:
Ελέησέ με.
Μή με απομακρύνεις από το πρόσωπό σου εξαιτίας της αλαζονίας μου
Δώσε και αύξησε σε μένα τη δύναμη
να σε αγαπώ σύμφωνα με τις εντολές σου,
εγώ ο χειρότερος των ανθρώπων,
με όλη μου την καρδιά,
με όλη μου την ψυχή,
με όλη μου τη διάνοια,
με όλη μου τη δύναμη,
και με όλη μου την ύπαρξη.

Ναι, ω Θεέ, με το Άγιο Πνεύμα σου
δίδαξέ με δίκαια κρίση και γνώση.
Δός μου τη γνώση της δικής σου αλήθειας
πρίν έλθει το τέλος μου.
Διατήρησε τη ζωή μου στον κόσμο τούτο,
μέχρι να μπορέσω να σου προσφέρω άξια μετάνοια.
Μή με οδηγήσεις σε θάνατο στη μέση των ημερών μου.
Ούτε ενόσω ο νους μου είναι τυφλωμένος.
Όταν όμως θέλεις να βάλεις τέρμα στη ζωή μου,
να μου το δείξεις από πρωτύτερα
για να προετοιμάσω την ψυχή μου
πριν παρουσιαστεί μπροστά σου.
Να είσαι μαζί μου, ω Θεέ, κατά την φοβερή αυτή ώρα
και να μου δωρίσεις τη χαρά της σωτηρίας.
Καθάρισέ με απ\' όλη την αχαριστία που έχω μέσα μου
και δώρισέ μου καλή απολογία
μπροστά στο θρόνο της κρίσης σου.

Ναι, ω Θεέ, με το μεγάλο σου έλεος
και την αμέτρητη αγάπη σου
για το ανθρώπινο γένος,

Άκουσε την προσευχή μου!

Iaspis · 10 February, 2009, 02:00:43 AM

Quote from: staboz6.3.2008

ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ἦταν ἡ ὥρα δειλινή, ὅταν ἡ θύρα ἔκλεισε κι ἔδυσε ἡ χαρά ἀπ'τή γῆ∙ κι ὁ βασιλιάς ἐκάθισε ἀπέναντι, γυμνός, σκυφτός, ἀπελπισμένος, ἀπαρηγόρητα θρηνώντας: «Οἴμοι τόν ἁπλότητι γυμνόν, νῦν δέ ἠπορημένον!».
Μιά τραγική ὥρα, ἡ τραγικώτερη ὥρα τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου. Τότε πού μαύρισε πρώτη φορά ὁ Οὐρανός καί μαύρισε γιά πάντα.
Κυριακή τῆς Τυροφάγου. Μιά πονεμένη Κυριακή.
Γιατί πονεμένη;
Διότι «τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀπό τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτοπλάστου Ἀδάμ». Βασικό περιεχόμενο τῆς Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ τραγικώτατη ὥρα, ἡ ἀνάμνηση τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων - τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας – καί ἡ ἐξορία τους ἀπό τόν Παράδεισο τῆς Ἐδέμ.
Μελαγχολικοί οἱ ὕμνοι, θρηνητικό καί τό χρῶμα τῶν κειμένων πού ψάλλονται ἤ ἀναγινώσκονται στούς ναούς μας: «Ἐκάθισεν Ἀδάμ ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο...». Θρηνῶν ὠδύρετο...
Αὐτός εἶναι ὁ θρῆνος τοῦ Ἀδάμ∙ ὁ πρῶτος θρῆνος πού ξάφνιασε τῆ γῆ καί πού ἀπό τότε δέν τήν ἔχει πιά ποτέ ἐγκαταλείψει. Εἶναι τά δάκρυα τοῦ Ἀδάμ, κι οἱ στεναγμοί καί ὁ δεινός κλαυθμός τῆς Εὔας. Εἶναι κι ὁ πόνος τῶν πουλιῶν, τό οὐρλιαχτό τῶν ἀγριμιῶν, προάγγελοι τῶν ποταμῶν τόσων σφαγῶν, αἱμάτων τόσων, καί τόσων συμφορῶν.
Δέν καθώρισε τυχαῖα ἡ Ἐκκλησία μας νά εἶναι τέτοιο τό περιεχόμενο τῆς Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου, μιᾶς Κυριακῆς πού βρίσκεται στά πρόθυρα ἀκριβῶς τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Οὔτε πάλι τό καθώρισε σάν μιά θλιβερή ἁπλῶς ἀνάμνηση ἑνός ἀπωλεσθέντος εὐτυχισμένου παρελθόντος. Ἡ Κυριακή τῆς Τυροφάγου δέν εἶναι τό παρελθόν. Ἡ Κυριακή τῆς Τυροφάγου εἶναι τό παρόν καί τό μέλλον. Τό παρόν ὡς ἀφετηρία. Καί τό μέλλον ὡς ὁ ὕψιστος στόχος, ὡς τό ἔσχατο νόημα τῆς ζωῆς.
Καί νά πού ἐδῶ ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή βρίσκει τώρα τό πλῆρες νόημά της. Αὐτή δέν εἶναι πλέον ἁπλῶς μία περίοδος προετοιμασίας γιά τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Εἶναι καί αὐτό. Στήν οὐσία της ὅμως εἶναι κάτι παραπάνω∙ εἶναι περίοδος ἀγώνα γιά ἐπάνοδο στόν χαμένο Παράδεισο. Αὐτό φωνάζει δυνατά ἡ Κυριακή τῆς Τυρινῆς. Καί ὄχι ἁπλῶς στόν χαμένο Παράδεισο τῆς Ἐδέμ. Ἀλλά σ' αὐτόν τόν Παράδεισο πού ξεπερνάει ἀπείρως καί τόν τολμηρότερο ἀνθρώπινο πόθο. Σ' αὐτόν τόν Παράδεισο, τοῦ ὁποίου τά ἀγαθά «ὀφθαλμός οὐκ εἶδεν καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α΄ Κορ. β΄ 9). Στόν Παράδεισο, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἔχει κληθεῖ νά φθάσει ὄχι ὡς δοῦλος, ἀλλά ὡς βασιλιάς.
Ἔχει κληθεῖ ἀσφαλῶς καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς. Ἡ πρόσκληση μᾶς παραδόθηκε τήν ὥρα πού βυθιστήκαμε τρεῖς φορές στήν ἁγία κολυμβήθρα τοῦ Βαπτίσματος. Καί εἶναι μιά πρόσκληση γραμμένη μέ τό αἶμα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ.
Μιά καί μόνη ἁπλῆ ἀλήθεια ἔχει ἀποτυπώσει πάνω στήν πρόσκληση αὐτή ὁ Δημιουργός μας. «Ἔλα», ἔγραψε στόν καθένα μας. Ἔλα! Εἶναι ὅλα ἕτοιμα καί σέ προσμένουν. Εἶναι ἕτοιμα πρό καταβολῆς κόσμου. Ἔλα! Μήν ἀναβάλλεις καί μήν ἀφήνεις τήν καρδιά σου νά ψάχνει μάταια τή χαρά μές στίς φθηνές χαρές τῆς γῆς. Ἐσύ δέν εἶσαι γιά τή γῆ, γιά τιποτένια πράγματα φτιαγμένος. Ἐσύ εἶσαι βασιλόπουλο καί σέ προσμένει ὁ θρόνος, θρόνος θεϊκός - δέν εἶσαι δοῦλος τῶν παθῶν. Σήκωσε λίγο τά μάτια σου ψηλά. Μήν κυνηγᾶς τίς πρόσκαιρες μικροχαρές τῆς γῆς. Ἄν κυνηγᾶς τίς χαμηλές χαρές τῆς γῆς, δέν θά χαρεῖς ποτέ τήν ἄπειρη χαρά τῆς νέας Ἐδέμ καί θά 'σαι ἐξόριστος γιά πάντα.
Ἔλα λοιπόν! Ἔλα ἐκεῖ! Ἐκεῖ πού ἀνθίζει ἡ ζωή, πού δέν ὑπάρχουνε νεκροί, κι εἶναι ἀτέλειωτη ἡ χαρά κι ἀτέλειωτος ὀ Οὐρανός, πού δέν στενάζουν δειλινά, δέν μαστιγώνουν τήν ψυχή θλίψη καί πόνος. Ὅπου ὁ «ἦχος καθαρός ἑορταζόντων» καί «ὅπου αἱ τῶν Ἀγγέλων χορεῖαι ἀσιγήτοις φωναῖς τήν ἀδιαίρετον ἀνυμνοῦσι Τριάδα».

18.4.2008

\"Και τα φύλλα του ξύλου εις θεραπείαν των εθνών\" ( Ἀποκ.κβ\'2)

18.11.2008

Ποιά είναι η λύση;
Νομίζω αυτή: «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. στ΄ 33).

21.2.2008

Αμφιβάλλουμε στο ότι, αν ο Αδάμ μετανοούσε, ο Θεός θα τον συγχωρούσε; Θα ήταν παντελώς παράλογο και αντίθετο προς τη Γραφή κάτι διαφορετικό. Αν ο Αδάμ μετανοούσε μετά την πτώση του, δεν θα υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Ο Θεός θα τον συγχωρούσε, και ο θάνατος και το κακό θα έμεναν έξω από τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό που επέφερε τον θάνατο ήταν η αμετανοησία και όχι από μόνη της η πτώση του ανθρώπου. Επομένως μην συγχέουμε διάφορα πράγματα. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό δισύνθετος από ψυχή αθάνατη και σώμα δυνάμει αθάνατο. Αν έμενε πιστός στο θέλημα του Θεού και δεν αμάρτανε ή αν μετά την αμαρτία του μετανοούσε, θα αποκτούσε αθανασία και το σώμα του.

O θάνατος δεν είναι τιμωρία με την έννοια της επιβολής της από έναν οργισμένο Θεό, αλλά αναπόφευκτη συνέπεια της πτώσεως, αφού ο άνθρωπος στερείται πλέον της ζωοποιού χάριτος του Θεού. Πρόκειται ουσιαστικά για αυτοτιμωρία του Αδάμ, την οποία ο Θεός δεν μπορεί να αποτρέψει, χωρίς να παραβιάσει την ελευθερία των πλασμάτων του. Επομένως ο θάνατος δεν εισάγεται από τον Θεό αλλά αποτελεί συνέπεια της κακής χρήσεως της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο Θεός απλώς επιτρέπει την έλευση τού θανάτου και τον μετατρέπει σε ευεργεσία \"ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται\"!

O Θεός γνώριζε απειράκις απείρως προ πάντων των αιώνων ποιά θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων. Και η πτώση του ανθρώπου τού ήταν γνωστή πριν ακόμη δημιουργήσει το σύμπαν και τον άνθρωπο. Δημιουργεί λοιπόν φθειρόμενο τον κόσμο, διότι προγνωρίζει ότι ο άνθρωπος θα πέσει, χωρίς όμως αυτό να δεσμεύει την ελευθερία του ανθρώπου. Μέσα δε στον φθειρόμενο κόσμο δημιουργεί τον Παράδεισο με συνθήκες δυνατότητος αφθαρσίας. Όλη η υπόλοιπη κτίση υπόκειται εξαρχής στη φθορά, δυνάμει της πτώσεως του ανθρώπου, όπως ήδη σημειώσαμε. Άλλωστε πριν απο τη δημιουργία του κόσμου είχε ήδη συντελεστεί η πτώση του διαβόλου και των δαιμόνων του.

Όλοι οι Πατέρες ομόφωνα διδάσκουν ότι η κτίση υποτάχθηκε στη θνητότητα εξαιτίας της πτώσεως του ανθρώπου και μόνον, και όχι επειδή έχει αρχή.

(2.) Οὐκ ἦρχθαι μόνον, ἀλλὰ καὶ τέλος ἕξειν τὸν κόσμον ἡ μὲν
φύσις αὐτοῦ τῶν ἐνδεχομένων εἶναι παρίστησιν, οἱονεὶ κατὰ μέρη
διηνεκῶς τελευτῶσα· βεβαίαν δὲ καὶ ἀναντίρρητον παρέχει τὴν
πίστιν ἡ προφητεία τῶν τε ἄλλων ἐνθέων καὶ Χριστοῦ τοῦ ἐπὶ
πάντων θεοῦ, οἷς πιστεύειν ὡς ἀληθέσιν οὐ τοῖς εὐσεβέσι μόνον,
ἀλλὰ καὶ τοῖς ἀσεβέσιν ἀνάγκη, κἀπὶ τῶν ἄλλων ὧν οὗτοι
προεῖπον ἁπάντων ἀληθεύοντας αὐτοὺς ὁρῶσιν. ἔστι δὲ μαθεῖν
παρ' αὐτῶν, ὡς οὐχὶ πρὸς τὸ μὴ ὂν ὁ κόσμος οὗτος ἅπας
χωρήσει παντάπασιν, ἀλλ' ὡς καὶ τὰ ἡμέτερα σώματα
μετασκευασθήσεται πρὸς τὸ θειότερον, λυθείς τε καὶ μεταστοι-
χειωθείς, ὡς ἀνάλογος ἡμῖν εἴη, τῇ δυνάμει τοῦ θείου πνεύματος.

(Τοῦ μακαριωτάτου ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
Κεφάλαια ἑκατὸν πεντήκοντα φυσικὰ καὶ θεολογικά, ἠθικά τε καὶ πρακτικὰ καὶ καθαρτικὰ τῆς Βαρλααμίτιδος λύμης)

Υπάρχουν δύο ειδών θάνατοι. Ο σωματικός (τον οποίο υφιστάμεθα οι άνθρωποι κατά το σώμα μας) και ο πνευματικός τον οποίο υφιστάμεθα και εμείς οι άνθρωποι κατά την ψυχή και οι άγγελοι ως πνεύματα που είναι. Σωματικός θάνατος είναι ο χωρισμός του σώματος από την ψυχή, η οποία το ζωοποιεί. Πνευματικός (για μας τους ανθρώπους) είναι ο χωρισμός της ψυχής μας από τον Θεό, ο Οποίος είναι η ζωή της ψυχής. Πνευματικός θάνατος δεν σημαίνει ότι η ψυχή οδηγείται στη ανυπαρξία. Υπάρχει, αλλά δεν έχει αληθινή ζωή, χαρά, ευτυχία, μακαριότητα, αφού είναι χωρισμένη από την πηγή τους, τον Θεό. Αυτή είναι η κατάσταση της κολάσεως. Αντίστοιχα οι άγγελοι πεθαίνουν πνευματικά, όταν χωρίζονται δια της αμαρτίας από τον Θεό. Έτσι οι δαίμονες είναι πνευματικώς νεκροί. Υπάρχουν, δρουν, ενεργούν το κακό μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά ζωή, χαρά, ευτυχία δεν έχουν. Ως υπάρξεις είναι αιώνιες, δεν πρόκειται να εξαφανιστούν ποτέ. Το ίδιο και οι κολασμένοι άνθρωποι. Θα υπάρχουν αλλά δεν θα έχουν ζωή αληθινή. Οι άγγελοι και οι άνθρωποι (δίκαιοι και αποστάτες) δημιουργήθηκαν από τον Θεό εκ του μηδενός, έχουν όμως χαρισμένη από τον Θεό την αθανασία. Εξολοκλήρου την έχουν οι άγγελοι, ψυχική αρχικά οι άνθρωποι και με τη δυνατότητα να αποκτήσουν και σωματική αθανασία. Δεν πρόκειται όμως, και οι μεν και οι δε, να οδηγηθούν στην ανυπαρξία ποτέ! Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί πλέον να τους εξαφανίσει. Άπαξ και δημιούργησε ελεύθερες υπάρξεις, αυτοδεσμεύτηκε για πάντα! Και πλέον, ακόμη και αν θελήσει, δεν μπορεί να τις εξαφανίσει. Αν υποτεθεί ότι ενεργούσε κάτι τέτοιο, αυτό θα εσήμαινε ότι αυτοκαταργείται ως Θεός, πράγμα αδιανόητο. Ούτε έναν άνθρωπο, ούτε έναν δαίμονα δεν μπορεί πλέον ο Θεός να οδηγήσει στην ανυπαρξία.

(30.) Πᾶσα λογικὴ καὶ νοερὰ φύσις, εἴτ' ἀγγελικὴν εἴποι τις, εἴτ'
ἀνθρωπίνην, οὐσίαν ἔχει τὴν ζωήν, δι' ἣν καὶ διαμένει ἐπίσης
καθ' ὕπαρξιν ἀθάνατος, διαφθορὰν οὐκ ἐπιδεχομένη. ἀλλ' ἡ μὲν
ἐν ἡμῖν λογικὴ καὶ νοερὰ φύσις οὐ μόνον οὐσίαν ἔχει τὴν ζωήν,
ἀλλὰ καὶ ἐνέργειαν, ζωοποιεῖ γὰρ καὶ τὸ συνημμένον σῶμα· διὸ
καὶ τούτου λέγοιτ' ἂν ζωή. καὶ ὅταν τούτου λέγηται ζωή, πρὸς
ἕτερον ἡ ζωὴ λέγεται καὶ ἐνέργειά ἐστιν αὐτῆς· πρὸς γὰρ
ἕτερον οὐδέποτ' ἂν λέγοιτο οὐσία καθ' αὑτήν. ἡ δὲ τῶν ἀγγέλων
νοερὰ φύσις οὐχὶ καὶ ἐνέργειαν τοιαύτην ἔχει τὴν ζωήν, οὐ γὰρ
συνημμένον ἔλαβεν ἐκ γῆς παρὰ θεοῦ σῶμα, ἵνα καὶ ζωοποιὸν
λάβῃ πρὸς τοῦτο δύναμιν. δεκτικὴ μέντοι καὶ αὕτη τῶν ἐναντίων
ἐστί, κακίας δηλονότι καὶ ἀγαθότητος· καὶ τοῦτο παριστᾶσιν οἱ
πονηροὶ τῶν ἀγγέλων, ἔκπτωσιν ὑποστάντες διὰ τὴν ἔπαρσιν.
σύνθετοί πως τοιγαροῦν εἰσι καὶ οἱ ἄγγελοι ἔκ τε τῆς καθ'
ἑαυτοὺς οὐσίας καὶ μιᾶς τῶν ἐναντίων ποιοτήτων, ἀρετῆς φημι
καὶ πονηρίας· ὅθεν δείκνυνται μηδ' οὗτοι οὐσίαν ἔχοντες τὴν
ἀγαθότητα.

(46.) Ἐκστήσαντες ἑκόντες ἑαυτοὺς οἱ τοῦ γένους προπάτορες
τῆς τοῦ θεοῦ μνήμης καὶ θεωρίας καὶ τῆς ἐκεῖθεν ἐντολῆς
ἀλογήσαντες καὶ τῷ νεκρῷ τοῦ Σατὰν ὁμονοήσαντες πνεύματι
καὶ τοῦ ἀπηγορευμένου ξύλου φαγόντες παρὰ γνώμην τοῦ
κτίσαντος, γυμνωθέντες τῶν ἐκ τῆς ἄνωθεν αἴγλης φωτεινῶν καὶ
ζωτικῶν ἐνδυμάτων, νεκροί, φεῦ, ὡς ὁ Σατὰν καὶ αὐτοὶ κατὰ
πνεῦμα γεγόνασιν. ἐπεὶ δὲ ὁ Σατὰν οὐ νεκρόν ἐστι πνεῦμα
μόνον, ἀλλὰ καὶ νεκροῦν τοὺς ἐγγίζοντας, τοῖς δὲ μετασχοῦσι
τῆς ἐκείνου νεκρώσεως καὶ σῶμα παρῆν, δι' οὗ καὶ συνεπεράνθη
πρὸς ἔργον ἐλθοῦσα ἡ νεκροποιὸς συμβουλή, μεταδιδόασι, φεῦ,
καὶ τοῖς οἰκείοις σώμασι τὰ νεκρὰ καὶ νεκροποιὰ ἐκεῖνα
πνεύματα τῆς νεκρώσεως· κἂν διελύθη παραυτὰ πρὸς γῆν
ἐπιστρέψαν ὅθεν ἐλήφθη τὸ ἀνθρώπινον σῶμα· εἰ μὴ προμηθείᾳ
καὶ δυνάμει συνεχόμενον κρείττονι τὴν ἀπόφασιν ἐκαρτέρει τοῦ
ῥήματι μόνῳ τὰ πάντα φέροντος, ἧς χωρὶς οὐδὲν ἐκτελεῖται τῶν
τελουμένων· ἐκφέρεται δ' ἐκείνη σὺν δίκῃ πάντοτε. δίκαιος γὰρ
ὁ κύριος, κατὰ τὸν θεῖον ψαλμῳδὸν εἰπεῖν, καὶ δικαιοσύνας
ἠγάπησεν.

(Τοῦ μακαριωτάτου ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ
Κεφάλαια ἑκατὸν πεντήκοντα φυσικὰ καὶ θεολογικά, ἠθικά τε καὶ πρακτικὰ καὶ καθαρτικὰ τῆς Βαρλααμίτιδος λύμης)

21.9.2008

Η ελευθερία του ανθρώπου είναι πολύ ακριβό πράγμα για να μπορεί να ξεπουληθεί σε περίπτωση υπακοής σε συμβουλές. Μπορεί κανείς να είναι δούλος, να μην μπορεί να κάνει τίποτε δικό του, παρά μόνο αυτά που επιτακτικά και βάρβαρα τον διατάζει το αφεντικό του, και όμως να είναι πανελεύθερος άνθρωπος. Όχι δεν κινδυνεύει η ελευθερία μας στις περιπτώσεις που υπακούουμε στον πνευματικό αρνούμενοι το θέλημά μας. Ίσα-ίσα αυτό αποτελεί πλήρη άσκηση ελευθερίας, διότι η χειρότερη σκλαβιά και άρνηση της ελευθερίας είναι το να κάνει ο άνθρωπος πάντοτε αυτό που θέλει. Ενώ μέγιστη ελευθερία είναι η άρνηση του ιδίου θελήματος.
Δεν μοιάζει αυτή η κατάσταση με τα γκουρουϊστικά συστήματα; Μοιάζει και δυστυχώς δεν απουσιάζει από τη ζωή της Εκκλησίας μας, όπου κάποιοι πνευματικοί αυτομετατρέπονται σε ένα είδος γκουρού (και γίνονται γέροι και όχι γέροντες, όπως επιτυχημένα τους ονόμαζε ο π. Παΐσιος). Όμως, όταν η σχέση μας με τον πνευματικό λειτουργεί σωστά, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα. Τα γκουρουϊστικά συστήματα αποχαυνώνουν τον άνθρωπο, τον κάνουν ένα άβουλο πλάσμα, αρρωστημένο και δειλό. Η σωστή υπακοή τον ενεργοποιεί δυνατά, τον κάνει εφευρετικό, δραστήριο, ατρόμητο.
Πού βρίσκεται η διαφορά;
Η διαφορά βρίσκεται στο ότι στον γκουρού υποτάσσεται κανείς σε έναν άνθρωπο (σοφό... εμπνευσμένο... κ.τ.λ.), ενώ στη σωστή σχέση του με τον πνευματικό ο άνθρωπος υποτάσσεται στον ίδιο τον Θεό!
Αυτό τί σημαίνει; Ότι πάντοτε τα λόγια του πνευματικού είναι λόγια του Θεού; Όχι βέβαια. Είναι φορές που τα λόγια του πνευματικού μας είναι η ίδια η φωνή του Θεού. Και είναι άλλες περιπτώσεις που μας προσφέρει απλώς δικές του σκέψεις και γνώμες. Είναι ολοφάνερο ότι στην πρώτη περίπτωση ο πιστός παρακινείται αφ᾿ εαυτού σε απόλυτη υπακοή. Ενώ στη δεύτερη περίπτωση δικαιολογημένα διστάζει...
Είναι ένα μεγάλο θέμα λοιπόν να μπορούμε να γνωρίζουμε πότε ο πνευματικός μάς μεταφέρει το θέλημα του Θεού και πότε λέει δικά του πράγματα.
Αυτό όμως δεν θα το αναπτύξω τώρα εδώ.
Θα σημειώσω όμως το εξής που ισχύει για όλες τις περιπτώσεις:
Ακόμη κι αν κάποτε ο πνευματικός μάς συμβουλέψει λανθασμένα λέγοντας δικές του σκέψεις, αν εμείς κάνουμε υπακοή, ο Θεός δεν επιτρέπει να ζημιωθούμε. Χάριν της υπακοής μας ευλογεί ακόμη και τα λάθη του πνευματικού! Φέρνει δηλαδή έτσι τα πράγματα που και τα πιο ανάποδα μάς βγαίνουν σε καλό.
Αυτό είναι πολύ βασική αλήθεια! Ποτέ μα ποτέ δεν θα επιτρέψει ο Θεός να συμβεί κάτι κακό στον άνθρωπο που υποτάχθηκε σε κάποια λανθασμένη υπόδειξη του πνευματικού.
Συνεπώς υπακούοντας στον πνευματικό μας, είμαστε πάντα σε ασφάλεια. Τότε μόνο οφείλουμε να μην υπακούσουμε, αν ο πνευματικός μάς υποδεικνύει πράγματα αντίθετα στο θέλημα του Θεού.
Άλλο θέμα τώρα ότι στην επιλογή του πνευματικού οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Κυρίως να μην διαλέγουμε πνευματικό χαλαρό, που υπολογίζουμε ότι θα μας αφήνει να ακολουθούμε ελεύθερα τις αδυναμίες μας.

21.9.2008

Η ανάπαυση συχνά έρχεται ως αποτέλεσμα της υπακοής και όχι το αντίθετο. Η αληθινή υπακοή είναι σταυρός. Και μόνον, όταν σταυρώνεται κανείς, έχει τη δυνατότητα να ζήσει την ανάσταση.

Δεν μιλάμε εδώ για το θέλημα του Θεού που μας αποκαλύπτεται προσωπικά, αλλά για το θέλημα του Θεού όπως είναι διατυπωμένο μέσα στη Γραφή και στην πατερική διδασκαλία. Μπορεί να βρεθεί πνευματικός που θα πει ότι οι προγαμιαίες σχέσεις, επί παραδείγματι, δεν είναι αμαρτία και επιτρέπεται κάποιος να έχει τέτοιες. Εδώ ασφαλώς δεν οφείλουμε υπακοή. Τέτοια πράγματα εννοούμε, πράγματα που καταφανώς αντιτίθενται στη διδασκαλία του Κυρίου.

30.9.2008

Το να ρωτάμε από ποιό σημείο και μετά η συμπεριφορά μας θεωρείται αμαρτία, διακρίνω ένα αφετηριακό λάθος
Γιατί αυτό το ονομάζω λάθος;
Διότι του πιστού Χριστιανού η πρωταρχική σκέψη οφείλει να είναι στραμμένη στον Δημιουργό Του και να τον απασχολεί όχι το τί είναι αμαρτία αλλά το με ποιά συμπεριφορά ή και σκέψη απομακρύνεται από Εκείνον που είναι η ζωή του, η χαρά και η ευτυχία του. Να ρωτάει: Τί δυσαρεστεί τον Κύριο και τί τον κάνει να αποστρέφει το πρόσωπό Του από μένα;
Στη μία περίπτωση το θέμα μπαίνει σε μια νομικίστικη βάση (τί είναι αμαρτία; τί δεν είναι αμαρτία). Στην άλλη η αναφορά μας δεν γίνεται προς κάποιους απρόσωπους νόμους και εντολές αλλά τοποθετείται ως προσωπική σχέση του καθενός μας με τον Κύριο.
Από κει και πέρα το τί είδους επικοινωνία θα έχει κανείς εντάσσεται σε αυτή την προοπτική. Μπορεί να μην έχει παρά μόνο τηλεφωνική επικοινωνία ή και καθόλου επικοινωνία και όμως να αμαρτάνει βαρύτατα και να είναι τελείως αποξενωμένος από τον Θεό!
Ο πνευματικός πάλι υποδεικνύοντας μια συμπεριφορά λαμβάνει υπόψη του πολλούς παράγοντες που μπορεί να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο· και επομένως κάτι που επιτρέπει στον έναν στον άλλον κρίνει ότι θα ήταν επικίνδυνο να το επιτρέψει.
Από την άλλη πλευρά, όταν εγώ έκανα νύξη για τις προ του γάμου σχέσεις, εννοούσα τις πλήρεις (σαρκικές σχέσεις). Σ᾿ αυτές δεν χωρούν διαφορετικές ερμηνείες. Συνεπώς, αν υπάρξει πνευματικός που τις επιτρέπει, σαφώς αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού και οφείλουμε να μην υπακούσουμε.
Ωστόσο είναι ολοφάνερο στον αγωνιζόμενο πιστό ότι η αγνότητα δεν περιορίζεται στη σαρκική σχέση μόνο. \"Μετά γυναικός ουκ εκοιμήθην, αλλά παρθένος ουκ ειμί\"· (\"με γυναίκα δεν κοιμήθηκα, αλλά παρθένος δεν είμαι\"), είπε κάποτε ο Μ.Βασίλειος, για να υπογραμμίσει τη σοβαρότητα τού να διατηρεί κανείς αγνότητα όχι μόνο στο σώμα αλλά και στα βάθη της ψυχής του. Γνωρίζουμε άλλωστε ότι ο Κύριος και το ένοχο βλέμμα ακόμη το θεωρεί συντελεσμένη αμαρτία: \"Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ μοιχεύσεις. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸν ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ\" Ματθ. ε΄ 27,28).

18.11.2008

Χρέος όλων μας είναι να είμαστε «ἕτοιμοι ἀεὶ πρὸς ἀπολογίαν παντὶ τῷ αἰτοῦντι ὑμᾶς λόγον περὶ τῆς ἐν ὑμῖν ἐλπίδος μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου, συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν, ἵνα ἐν ᾧ καταλαλοῦσιν ὑμῶν ὡς κακοποιῶν, καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες ὑμῶν τὴν ἀγαθὴν ἐν Χριστῷ ἀναστροφήν» (Α΄ Πέτρ. γ΄ 15-16). Σίγουρα «μετὰ πραΰτητος καὶ φόβου» και «συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν» αλλά πάντως να δώσουμε τη μαρτυρία μας· γιατί όχι; «ἵνα καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες»! Δεν μπορούμε να κρατάμε το στόμα μας κλειστό, όταν διαβάλλεται η πίστη μας και υβρίζεται ο Δημιουργός μας. Ο Κύριος υποσχέθηκε «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. ι΄ 32-33).

30.11.2007

O Χριστός πήρε την ανθρώπινη φύση για να μας κρίνει. Σε μας δημιουργείται ένα αίσθημα δικαιοσύνης, καθώς νιώθουμε ότι θα μας κρίνει όχι ένας άσαρκος Θεός που θεωρούμε ότι δεν γνωρίζει τα προβλήματα και τους πειρασμούς μας, αλλά αυτός που έγινε όμοιός μας κατά πάντα και δοκίμασε \"το εναντίωμα το από της σαρκός\".

Ο Χριστός δεν μπορούσε να αμαρτήσει. Και δεν μπορούσε, διότι πρόσωπο και της ανθρώπινης φύσεώς του ήταν το Πρόσωπο του Θεού Λόγου. Με τον τρόπο όμως αυτό τί αξία έχει ο αγώνας Του; Ο αγώνας του θα έμοιαζε , όπως λέμε \"στημένος\". Να φαίνεται πως τάχα αγωνίζεται, ενώ δεν αγωνίζεται στην πραγματικότητα, άν δεν μπορεί να αμαρτήσει. Και όμως ο Κύριος και πραγματικά αγωνίζεται και να αμαρτήσει είναι αδύνατο.Με ποιό τρόπο γίνεται αυτό; Γίνεται με το να παραιτείται εκουσίως από την θεϊκή του δύναμη και να αγωνίζεται ως άνθρωπος. Αγωνίζεται να κατακτήσει αυτό το οποίο έχει σαν να μην το είχε. Αφήνει γυμνή \"της οικείας δυνάμεως\" και αβοήθητη την ανθρώπινη φύση του, για να αγωνιστεί να κατακτήσει \"ως είς εξ ημών\" την αρετή και την αγιότητα. Αυτή είναι η εκούσια κένωσή Του. Γι᾿ αυτό και ο αγώνας του έχει πλήρη όχι μόνο τη λυτρωτική του για μας σημασία αλλά και την προβολή του σε όλους μας ως προτύπου.

Υπάρχει μια αναλογία αυτού που λέμε εδώ με αυτό που γνωρίζουμε ότι έγινε στον Γολγοθά. Στον Γολγοθά ο Κύριος ένιωσε πλήρως την εγκατάλειψη από τον Πατέρα, σαν να είχε και ουσιαστικά εγκαταλειφθεί, χωρίς όμως ποτέ να σπάσει η φυσική ενότητα των τριών Θείων Προσώπων. Η εγκατάλειψη ήταν πραγματική, όχι όμως ουσιαστική. Πραγματική, διότι ένιωσε ό τι ακριβώς θα ένιωθε άν η Τριαδική ενότητα είχε διασπαστεί. Όχι ουσιαστική, διότι αυτή η Τριαδική ενότητα ουδέποτε διασπάστηκε, ούτε και είναι ποτέ δυνατό να διασπαστεί. Προσέξτε αυτή τη βασική διαφοροποίηση. Κάτι ανάλογο θα εννοήσουμε και για τον αγώνα του Κυρίου. Και ο Κύριος ήταν αδύνατο να αμαρτήσει. Αγωνίστηκε όμως πραγματικά, όπως θα αγωνιζόταν αν μπορούσε και να αμαρτήσει. Ήταν πραγματικός ο αγώνας Του σαν να μπορούσε να αμαρτήσει, αλλά όχι ότι μπορούσε ουσιαστικά να αμαρτήσει. Αυτό δεν είναι υποκριτικό. Το αντίθετο είναι. Παρόλο που δεν μπορούσε να αμαρτήσει, θεληματικά αρνήθηκε τη θεϊκή Του δύναμη, για να παλέψει όπως εμείς, ως άνθρωπος μόνο.

Ο Κύριος βέβαια δεν είχε εσωτερικούς πειρασμούς, σαν αυτούς που έχουμε εμείς. Όμως ο αγώνας Του δεν ήταν γι\' αυτό τό λόγο μικρότερος από τον δικό μας. Ούτε κάν εκατομμύρια φορές μόνον βαρύτερος. Ήταν ασυλλήπτως βαρύτερος, διότι σήκωσε στους ώμους του την αμαρτία όλου του κόσμου. Φρικτό!

30.11.2007

Το μόνο που θα συμπλήρωνα ως ακριβέστερο είναι ότι ο Χριστός δεν μπορούσε να αμαρτήσει, όχι διότι η Θεία Φύση αποστρέφεται την αμαρτία (δεν επρόκειτο να αμαρτήσει με τη Θεία Του Φύση, ως Θεός), αλλά διότι Πρόσωπο και της ανθρώπινης φύσεώς Του είναι το Πρόσωπο του Θεού Λόγου.

13.2.2008

Θεολογικά τις πραγματικές απαντήσεις τις δίνει η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου. Οπότε λέμε ότι σε κάθε ερώτηση η απάντηση είναι ο Θεάνθρωπος.
Όπως το λέγει ο άγιος Μάξιμος: \"Το της ενσωματώσεως του Λόγου μυστήριον, πάντων εχει των τε κατα την Γραφην αινιγμάτων και τύπων την δύναμιν, και των φαινομένων και νοουμένων κτισμάτων την επιστήμην\" (Μαξίμου Ομολογητού, Κεφάλαια περί θεολογίας, Εκατοντάς Α, 66, PG 90, 1108.)

Iaspis · 10 February, 2009, 02:12:16 AM

Κατόπιν παραινέσεως τού Μάριου (Technical Team), μεταφέρω όλες τίς παραθέσεις τού 2ου μέρους στό πρώτο, πρός αποφυγήν διπλών ενοτήτων, στήν ίδια κατηγορία. Καθώς λέει ο Μάριος, δέν επηρεάζεται η ταχύτητα φόρτωσης τής σελίδας από τό πλήθος τών παραθέσεων, εικόνων, video κλπ. Συνεπώς ίσως είναι καλύτερα νά βρίσκονται όλα συγκεντρωμένα σέ μία ενότητα.

Iaspis · 12 February, 2009, 02:04:16 AM

@Μάριος

Μάριε χειάζομαι τήν τεχνική σου υποστήριξη, διότι στίς παραθέσεις μου σέ αυτήν τήν ενότητα εμφανίζεται ένα γκρίζο πλαίσιο πού εμποδίζει τήν ανάγνωση (κοίτα πιό κάτω). Μήπως γνωρίζεις τί είναι αυτό; Κατ\' αρχήν τό βλέπεις ή μήπως φαίνεται μόνο στόν δικό μου υπολογιστή;

Εντάξει Μάριε, ευχαριστώ!

Iaspis · 12 February, 2009, 02:31:38 AM

Quote from: staboz19.4.2008

1. Ο Αρχάγγελος αριστερά πρέπει να είναι ο Γαβριήλ. κρατάει την εικόνα της Παναγίας και του Κυρίου, διότι είναι αυτός που πήγε το μήνυμα του Ευαγγελισμού.
2. Ο μεσαίος είναι ο Μιχαήλ. Θεωρείται ότι παίρνει τις ψυχές. Κρατάει σπαθί και κάτω από τα πόδιατου είναι το νεκρό σώμα του ανθρώπου του οποίου πήρε μόλις την ψυχή.
3. Δεξιά ο Ραφαήλ. Είναι αυτός που οδήγησε τον γιο του Τωβίτ Τωβία στα Εκβάτανα όπου νυμφεύτηκε την Σάρρα. Εικονίζεται με ψάρι, διότι με την καρδιά, το συκώτι και τη χολή ενός ψαριού ο Ραφαήλ προστάτευσε τον Τωβία από το δαιμόνιο που είχε θανατώσει τους 7 προηγούμενους άνδρες της ευσεβούς Σάρρας την πρώτη νύχτα του γάμου τους μαζί της.

Η εικονογράφηση είναι βέβαια λαϊκής κυρίως προελεύσεως. Δεν είναι συνηθισμένη στην καθαυτό εκκλησιαστική εικονογραφία.

12.11.2008

Η Παναγία εικονίζεται και μόνη της, κυρίως στις εικόνες της Δεήσεως, όπως λέγονται, αλλά όχι μόνο σ᾿ αυτές. Η δέηση είναι συνηθέστερα τρίπτυχη εικόνα, στο μέσον της οποίας εικονίζεται ο Κύριος και δεξιά και αριστερά Του η Παναγία και ο Τίμιος Πρόδρομος. Υπάρχει όμως και μεμονωμένη η εικόνα της Παναγίας σε στάση Δεήσεως.
Άλλες τέτοιες εικόνες της Παναγίας είναι:
\"Η Πλατυτέρα\"
Η λεγόμενη \"Η χαρά πάντων των θλιβομένων\"
\"Η Αγία Σκέπη\"
\"Η Αγιορείτισσα\", \"Γερόντισσα\", \"Οικονόμισσα\"
Η απεικόνισή της μαζί με τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο (όχι αποκλειστικά στη Σταύρωση αλλά και ανεξάρτητα)
Η λεγόμενη \"Ιερά Προστασία\"
\"Η Παναγία του Ακαθίστου\"
Η απεικόνισή της σε κάποιες σύνθετες παραστάσεις κ.τ.λ.

Φυσικά στη συντριπτική πλειοψηφία εικονίζεται με τον Κύριο στην αγκαλιά της.

Τα τρία αστεράκια παραγματικά συμβολίζουν το αειπάρθενο.

20.11.2007

ΑΝ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ ΕΣΥ

Ἂν δὲν ἤσουν Ἐσύ, τί θὰ ἦταν ἀλήθεια ἡ ζωή μας;
Ἐσύ! Ἡ πιὸ μεγάλη μας χαρά, ἡ πρώτη χαρὰ τοῦ κόσμου ὅλου. Ἡ πρώτη! Ἀπὸ τότε ποὺ σκοτείνιασε ὁ ἥλιος στὸ τραγικὸ ἐκεῖνο δειλινὸ τοῦ προδομένου Παραδείσου. Ἀπὸ τότε ποὺ σκέπασε τὸν οὐρανὸ καὶ τὶς καρδιὲς τὸ βαρύτατο σύννεφο τῆς ἁμαρτίας, τοῦ κακοῦ, τοῦ τερατόμορφου θανάτου.
Κι ἔπειτα ἦρθαν ἐκεῖνοι οἱ ἀτέλειωτοι χειμῶνες στὶς καρδιὲς καὶ οἱ θρηνητικοὶ τῶν παιδιῶν τῆς Εὔας στεναγμοὶ σ' ὅλης τῆς γῆς τὰ πλάτη.
Κι ἔπειτα... ἦρθε ἡ δική σου ἡ ὥρα.
Τὸ σχέδιο – μυστηριῶδες καὶ ἀσύλληπτο – εἶχε ἑτοιμασθῆ πρὶν ἀκόμη δημιουργηθῇ ὁ κόσμος. Τί σχέδιο; Σχέδιο, ὅταν ἔλθῃ ὁ κατάλληλος καιρός, ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ δημιουργὸς τῶν πάντων, νὰ γίνῃ ἄνθρωπος, νὰ ἔλθῃ ὡς ἄνθρωπος ἐπάνω στὴ γῆ. Νὰ ἔλθῃ γιατί; Ὄχι ἁπλῶς γιὰ νὰ ἐπισκεφθῇ τὴ γῆ. Ἀλλὰ νὰ ἔλθῃ ἐλευθερωτὴς τοῦ σκλαβωμένου πλάσματός του, νὰ γίνῃ λυτρωτὴς τοῦ ἀποστατημένου κόσμου.
Κι αὐτὴ ἀκριβῶς ἦταν ἡ ὥρα τῆς νέας Εὔας, αὐτῆς τῆς κόρης, τῆς διαλεγμένης ἀπ' τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ προαιωνίως μὲ σοφία προωρισμένης νὰ δώσῃ σάρκα καὶ ὀστᾶ στὸν ἄσαρκο, νὰ γίνῃ ἡ ἐπίγεια Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος ἐγεννήθηκε πρὸ πάντων τῶν αἰώνων ὡς Θεὸς ἀληθινὸς ἐκ μόνου τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ ὁ Ὁποῖος ἐπ' ἐσχάτων τῶν αἰώνων θέλησε νὰ γεννηθῇ καὶ ὡς ἄνθρωπος ἐκ μόνης τῆς Μητρός, διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, «ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι' αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 17).
Ἦρθε λοιπὸν ἡ ὥρα τῆς αὐγῆς μετὰ τὴν νύχτα τὴν ἀτέλειωτη τόσων αἰώνων σκοτεινῶν, τόσων καὶ τόσων γενεῶν. Καὶ ἡ εὐλογημένη Κόρη, τέκνο προσευχῆς τῶν δικαίων Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννης, βλέπει τὸ φῶς τοῦ ἥλιου στὴ διεφθαρμένη Ναζαρέτ.
Κι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι εὐγνώμονες γονεῖς προσφέρουν τώρα στὸν Θεὸ τὸ δῶρο ποὺ Ἐκεῖνος τοὺς ἐχάρισε. Τὴν Κόρη τὴν μονάκριβη, τὴν πολυαγαπημένη, τὴν ὁδηγοῦν στὸν χῶρο τοῦ Ναοῦ. Χωρὶς νὰ ξέρουν καὶ χωρὶς ποτὲ νὰ μποροῦν νὰ φαντασθοῦν πὼς ἔτσι τὴν βοηθοῦσαν νὰ ἑτοιμασθῇ γι' αὐτὸ ποὺ εἶχε ἐκλεγῆ .
Καὶ ἐτοιμάσθηκε. Χωρὶς καὶ ἡ ἴδια νὰ γνωρίζῃ ἢ νὰ μπορῇ νὰ φαντασθῇ. Στράφηκε μόνο ὅλη μὲ ὅλη της τὴν ὕπαρξι πρὸς τὸν Δημιουργό της. Σὰν νὰ ἦταν φτιαγμένη, λένε οἱ ἅγιοι, ὁλόκληρη ἀπὸ εὐγνωμοσύνη. Καὶ σὰν νὰ ἐγνώριζε ὅτι πρόκειται νὰ γίνῃ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Ἑτοιμάστηκε τόσο τέλεια, ὥστε κι ἂν ἀκόμη ἐγνώριζε, λέγει ὁ ἄγιος Νικόλαος ὀ Καβάσιλας, τίποτε παραπάνω δὲν ἐπρόκειτο νὰ κάνῃ ἀπ' ὅ,τι ἔκανε. Τόσο τέλεια ἦταν ἡ ἑτοιμασία της. «Καὶ νυμφὼν ἦν οὐ προσδοκήσασα τὸν νυμφίον∙ καὶ οὐρανὸς ἦν ἀγνοοῦσα τοῦ ἡλίου τὴν ἐξ αὐτῆς ἐσομένην ἀνατολήν»∙ ἦταν στολισμένο νυφικὸ δωμάτιο χωρὶς νὰ περιμένῃ τὸν Νυμφίο∙ ἦταν οὐρανός, παρόλο ποὺ δὲν ἐγνώριζε ὅτι ἀπ' αὐτὴν ἐπρόκειτο νὰ ἀνατείλῃ ὁ ἥλιος.
Αὐτὸ τὸ ὑπέρτατο θαῦμα τῆς σὲ τέλειο βαθμὸ ἑτοιμασίας τῆς Παναγίας μας ἑορτάζουμε κάθε χρόνο μὲ τὴν τόσο γλυκειὰ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, γι' αὐτὸ καὶ ψάλλουμε: «σήμερον ὁ ναὸς ὁ ἔμψυχος τοῦ μεγάλου Βασιλέως ἐν Ναῷ εἰσέρχεται αὐτῷ ἑτοιμασθῆναι, εἰς θείαν κατοίκησιν. Λαοὶ ἀγαλλιᾶσθε»∙ δηλαδή: ἡ Παναγία μας, ποὺ εἶναι ὁ ζωντανὸς ναὸς τοῦ μεγάλου Βασιλέως, τοῦ Θεοῦ, σήμερα μπαίνει στὸν Ναὸ τῶν Ἱεροσολύμων, ὥστε νὰ ἑτοιμασθῇ γι' αὐτὸν τὸν μεγάλο βασιλιᾶ, νὰ γίνῃ κατοικία τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτὸν λοιπὸν τὸν λόγο χαρῆτε λαοί, διότι αὐτὸ θὰ φέρῃ τὴν σωτηρία σας.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἑορτή μας καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα τῆς ζωῆς τῆς Παναγίας μας. Γι' αὐτὸ καὶ εἶναι χρέος ὅλων μας ὄχι μόνο νὰ τὴν εὐγνωμονοῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀγωνιζώμαστε νὰ ζήσουμε ὅπως Ἐκείνη ἔζησε. Διότι, ἂν δὲν ἦταν Ἐκείνη, ἐμεῖς θὰ ζούσαμε ἀκόμη στὸ σκοτάδι ὀρφανοί.
Ἂν δὲν ἤσουν Ἐσύ, Παναγία μας, ποιὰ θὰ εἴχαμε Μάννα τέτοιας ἀγάπης ἐμεῖς; Ποιὰ χαρὰ θὰ μποροῦσε νὰ νιώσῃ ἠ καρδιά μας; Ποιὰ ἀγκαλιὰ θὰ μᾶς ἔκλεινε στοργικὴ στὶς μεγάλες καὶ κρίσιμες ὧρες τῶν πόνων; Καὶ ποιὸ χέρι ἁπαλὸ μὲ γλυκύτατο χάδι θὰ ἐσκούπιζε ἀνάλαφρο τῶν ματιῶν μας τὸ δάκρυ;
Ἂν δὲν ἤσουν Ἐσύ, Παναγία, ἂν δὲν ἤσουν ἐσύ, ἡ χαρὰ τῶν ἀγγέλων, ἡ γλυκειὰ χαρμονή, ἡ στοργὴ καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ τὸ φῶς στὴν ἀσέληνη νύχτα, στὸ πυκνότατο σκότος τῶν πολλῶν πειρασμῶν τῆς θλιμμένης ζωῆς μας...
Ἂν δὲν ἤσουν Ἐσύ, ὁδηγὸς τῶν βημάτων μας, ἀσταθῶν καὶ τρεμάμενων, ὁδηγὸς πρὸς Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ μόνη ἀτέλειωτη κι αἰώνια χαρά μας, τὸν Υἱὸν καὶ Θεόν σου...
Ἂν δὲν ἤσουν Ἐσύ...
Ἀλλὰ εἶσαι! Ἐσύ! Ἡ γλυκειά μας Μητέρα.
Ἐσύ! Ἡ χαρά μας.
Ἔλα πάλι, σκῦψε μὲ τὴν τόση σου ἀγάπη καὶ κάνε μας ἕτοιμους καὶ πᾶρε μας τότε, στὸν καιρὸ τῆς ἐξόδου μας, κράτησέ μας κοντά σου, γιὰ νά 'μαστε πάντα μὲς στὸ φῶς καὶ τὴ δόξα τοῦ δικοῦ σου Υἱοῦ, τοῦ ἀπείρου Θεοῦ μας.

21.12.2008

Ἡ ψηφιδωτὴ εἰκόνα τοῦ Παντοκράτορα στὸν τροῦλλο τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δαφνίου εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ κορυφαῖα ἔργα, ἀληθινὸ ἀριστούργημα, τῆς Βυζαντινῆς ἁγιογραφίας.

Μ᾿ αὐτὴν ὁ καλλιτέχνης μᾶς ἔδωσε μιὰ μοναδικὴ αἴσθηση τῆς παντοκρατορικῆς ἐξουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἔσχατης Κρίσης. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Κυβερνήτης τοῦ Σύμπαντος ἀλλὰ καὶ ὁ δίκαιος Κριτὴς τοῦ κόσμου! Τὸ βλέμμα Του διαπεραστικὸ διαβάζει τὰ πάντα καὶ τὰ πιὸ ἀπόκρυφα, στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Νιώθεις νὰ σὲ ξεγυμνώνει ἀπὸ ὅλα τὰ ψεύτικα προσωπεῖα ποὺ κατὰ περίσταση φορᾶς.

Ὁ σπουδαῖος ζωγράφος καὶ καθηγητὴς τοῦ Πολυτεχνείου Σπῦρος Παπαλουκᾶς (1892-1957), ὅταν εἶδε γιὰ πρώτη φορὰ τὸν Παντοκράτορα τοῦ Δαφνίου, ἀναφώνησε: «Ἐδῶ εἶναι λυμένα ὅλα τὰ προβλήματα»!

Εἶναι πραγματικὰ λυμένα ὅλα!

Ἀρκεῖ νὰ Τὸν δεῖς μιὰ μόνη φορά, γιὰ νὰ μην Τὸν ξεχάσεις ποτὲ στὴ ζωή σου καὶ νὰ λύσεις καὶ ὅλα σου τὰ προβλήματα!

Ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ χέρι ποὺ ψηφίδα-ψηφίδα Τὸν δημιούργησε!

22.12.2008

Όλες οι εικόνες έχουν κάποιο δυνατό νόημα.
Η κάθε μιά εκφράζει μια θεολογική αλήθεια.
Παρουσιάζοντας μία, δεν ακυρώνουμε ούτε υποτιμούμε τις άλλες.
Στην περίπτωσή μας η εικόνα του Παντοκράτορα της Μονής Δαφνίου εκφράζει την αλήθεια ότι ο Κύριος είναι ο εξουσιαστής και κριτής των πάντων. Εκείνος ο Οποίος \"ετάζει νεφρούς και καρδίας\", γνωρίζει και εξετάζει λεπτομερώς τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Και την εκφράζει την αλήθεια αυτή με τέλειο τρόπο.
Δεν μπορούμε να αγνοούμε ή να παραθεωρούμε την συγκεκριμένη αλήθεια, όσο κι αν δεν μας είναι ευχάριστη, διότι τότε θα ζούμε σε έναν κόσμο εικονικής πραγματικότητας, ψεύτικο και απατηλό.
Παραβλέποντας την αλήθεια περι του Θεού ως Κριτού των πάντων και τονίζοντας μόνο την ευσπλαχνία Του, κινδυνεύουμε από αγνωσία Θεού. Γνωρίζουμε μόνο τον μισό Θεό. Κάτιτέτοιο όμως θα ήταν πραγματικά καταστροφικό.

15.09.2007

Η πρόγνωση του Θεού, η ελευθερία του ανθρώπου και ο τρόπος με τον οποίο επεμβαίνει ο Θεός στη ζωή μας και κατευθύνει την ιστορία όλου του κόσμου χωρις να δεσμεύει την ελευθερία μας, είναι σίγουρα από τα πιο δυσπρόσιτα ζητήματα. Προσθέτω: και από τα πιο συναρπαστικά και ενδιαφέροντα.

19.2.2008

Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το έτος 1990.
Από την ονομασία του ήδη καταλαβαίνουμε ότι ο πίνακας μας παραπέμπει στην άρνηση του Πέτρου και το τρίτο λάλημα του πετεινού που τον έκανε να συνειδητοποιήσει την πτώση του και να μετανοήσει: \'\'εξελθών έξω ο Πέτρος, έκλαυσε πικρώς\"

Όμως ο ζωγράφος μεταφέρει το λάλημα εκείνο στην εποχή μας. Αὐτό το διαπιστώνουμε από δύο στοιχεία. Πρώτον από τα δυνατά φώτα της πόλης που έχει τοποθετήσει στο βάθος, δυνατότητα που δεν υπήρχε στις παλαιότερες εποχές. Και δεύτερον από τον ναό με το εντυπωσιακό καμπαναριό που τοποθετεί στην αριστερή πλευρά του πίνακα. Πρόκεται για Ορθόδοξο Ρωσικό ναό, γι᾿ αυτό παρατηρούμε τον σταυρό στον τρούλο του ναού και στην κορυφή του καμπαναριπού.

Υποθέτω θέλει να στείλει μήνυμα μετάνοιας στην εκκλησιαστική ηγεσία της Ρωσίας για την δειλία και τη συμβιβαστική τακτική που ακολούθησε κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής κυριαρχίας. Μιά τακτική που από τον Σολζενίτσυν είχε επικριθεί αυστηρότατα με την περίφημη επιστολή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής προς τον τότε Πατριάρχη της Μόσχας Ποιμένα. Ο Σολζενίτσυν έψεξε κυρίως το γεγονός ότι οι εκκλησιαστικές αρχές παρέδιδαν στην KGB τα ονόματα των παιδιών που βαπτίζονταν στην Εκκλησία. Αυτό αμέσως σήμαινε χαρακτηρισμό των γονιών ως εχθρών του καθεστώτος με τις αντίστοιχες συνέπειες.

21.10.2007

Τί να πεί κανείς; Γι\' αυτό έχω γράψει και άλλοτε δεν πρέπει να έχουμε ποτέ απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Σήμερα σε ανεβάζουν μέχρι τον ουρανό, αύριο φωνάζουν άρον... άρον! Μεγάλη προδοσία, φίλτατοι!

15.11.2008

Η απεικόνιση του Ιούδα να ενεργεί κάτω από οδηγίες του Ιησού όταν τον πρόδιδε, αντιστοιχεί ξεκάθαρα στις γνωστικές διδασκαλίες σχετικά με το καλό και το κακό, που περιγράφονται ως δύο ίσες δυνάμεις που κυβερνούν το σύμπαν. Ωστόσο, αυτό δεν ανταποκρίνεται στις διδασκαλίες της Εκκλησίας, η οποία επιμένει ότι κάθε άτομο είναι πλήρως υπεύθυνο για τις πράξεις του και κανένας δεν είναι εξ αρχής προορισμένος να διαπράξει αμαρτίες.

Σύμφωνα με τις Χριστιανικές διδασκαλίες, υπάρχει ένα μυστικιστικό παράδοξο μεταξύ της πανσοφίας του Θεού και της προσωπικής ελευθερίας του ατόμου. Από τη μία πλευρά ο Θεός γνωρίζει από πριν για τις αμαρτίες που διαπράττει κάποιο συγκεκριμένο άτομο. Από την άλλη πλευρά, η παντογνωσία και πανσοφία του Θεού δε μπορεί να δικαιολογήσει καμία κακή πράξη.

Ο σεβασμιότατος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, (675-749 μ.Χ.) γράφει: «Θα έπρεπε να είναι γνωστό ότι ο Θεός είναι ενήμερος για όλα τα πράγματα εκ των προτέρων. Ωστόσο δεν τα προκαθορίζει όλα, γιατί είναι ενήμερος για τα πράγματα που μπορούμε να χειριστούμε με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά δεν τα προκαθορίζει. Εύχεται να μη συμβεί τίποτε το φαύλο, κι όμως δεν υποχρεώνει κανέναν να είναι ηθικός άνθρωπος.»

Ο Ιούδας δεν ήταν προδιαγεγραμμένο να διαπράξει μια προδοσία. Όταν ο Ιησούς Χριστός τον επέλεξε ως έναν από τους δώδεκα μαθητές του, δεν ξεχώρισε τον Ιούδα από αυτούς με σκοπό να τον προδώσει. Ο Ιούδας επιλέχθηκε από Αυτόν για να αναγγείλει το Ευαγγέλιο. Ο Ιούδας δεν στερούνταν κάποιο από τα δώρα που είχαν οι άλλοι απόστολοι. Μαζί με τους άλλους αποστόλους, παρευρέθηκε στο Μυστικό Δείπνο. Όπως οι άλλοι απόστολοι έλαβε το σώμα και το αίμα του Χριστού, που ενσωμάτωνε το Θεό. Αλλά ο Ιούδας σχεδίαζε μια προδοσία όσο οι άλλοι απόστολοι παρακολουθούσαν τα λόγια του Σωτήρα.

Κανένας δεν εξανάγκασε τον Ιούδα να προδώσει τον Ιησού, αυτός αυτόβουλα επέλεξε να τον προδώσει. Τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Ιούδα «αυτό που έχεις να κάνεις, κάνε το γρήγορα» (Ιωάννης 13:27) δεν ήταν ούτε μια άμεση εντολή στον Ιούδα, ούτε ένα σημάδι για να «κυλήσει ο τροχός». Τα λόγια θα μπορούσαν να είναι μια ένδειξη ότι ο Ιησούς γνώριζε αυτό που ο Ιούδας μυστικά σχεδίαζε. Τα λόγια θα μπορούσαν να σταματήσουν τον Ιούδα την τελευταία στιγμή. Αλλά το σχέδιο της προδοσίας ήταν στέρεα καλλιεργημένο στην καρδιά του Ιούδα εκείνη την ώρα και ούτε τα λόγια του Σωτήρα δεν κατάφεραν να τον σταματήσουν.

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Αλίμονο στον κόσμο για τα σκάνδαλα, διότι αυτά θα έλθουν. Αλίμονο όμως στον άνθρωπο εκείνον, από τον οποίο τα σκάνδαλα θα προέλθουν!» (Ματθαίος 18:7). Πρώτα και κύρια, αυτά τα λόγια σχετίζονταν με τον Ιούδα τον Προδότη.

Ο Ιησούς Χριστός εθελοντικά επέλεξε να υποφέρει έτσι ώστε ολόκληρη η ανθρωπότητα να λυτρωθεί από το θάνατο στο θνητό της σώμα. Και όμως ο Ιούδας δεν είχε καμία σχέση με την πράξη της σωτηρίας και της απελευθέρωσης από τη δύναμη της αμαρτίας όσον αφορά την ανθρωπότητα. Η σωτηρία και η λύτρωση θα ερχόντουσαν ακόμη και αν ο Ιούδας δεν έπαιζε το ρόλο που έπαιξε, γιατί μια πράξη προδοσίας δεν ήταν απαραίτητη για να υποκινήσει μια σειρά γεγονότων που ουσιαστικά οδήγησαν την ανθρωπότητα στη σωτηρία. Η Εκκλησία αντιμετωπίζει τον Ιούδα ως τον άνθρωπο που πέρασε το κατώφλι, αυτό που δε θα έπρεπε κανείς να διαβεί, ανεξάρτητα από τις συνθήκες ή το οικονομικό όφελος. Το να διαβείς το κατώφλι επιφέρει ανάθεμα και αιώνιο θάνατο\".

17.11.2008

Κάτι δεν πάει καλά με αρκετούς από μας τους λεγόμενους Χριστιανούς.
Ίσως το παρακάτω κείμενο μάς βοηθήσει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και να αλλάξουμε πορεία και τρόπο ζωής.

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ
Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ ἔθνη καὶ τοὺς λαοὺς τῆς γῆς· ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν πολιτισμό τους· ἀνεξάρτητα καὶ ἀπὸ τὴ θρησκεία τους... ὑπάρχει ἕνας θεὸς ποὺ προσκυνεῖται καὶ λατρεύεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Ἀναρίθμητοι ναοὶ ἔχουν ἀνεγερθεῖ καὶ λειτουργοῡν γιὰ τὴ λατρεία του, σὲ κάθε δὲ χώρα ὑπάρχει τουλάχιστον ἕνας μεγάλος μητροπολιτικὸς ναός, ὅπου ἡ λατρεία τοῦ θεοῦ αὐτοῦ προσφέρεται ἀδιάκοπα μὲ πάθος, μὲ ἀπίστευτη ἔνταση καὶ μεγάλες θυσίες.
Ὁ θεὸς αὐτὸς εἶναι τὸ χρῆμα. Ναοί του εἶναι οἱ Τράπεζες καὶ μητροπολιτικοὶ ναοὶ τὰ Χρηματιστήρια.
Εἶναι ἀδύνατο νὰ περιγραφοῦν οἱ ἀναρίθμητες λατρευτικὲς ἐκδηλώσεις τῶν ἀνθρώπων σὲ ὅλη τὴ γῆ γιὰ τὸν παγκόσμιο αὐτὸ θεό. Μέχρι θανάτου! Οὔτε κόποι, οὔτε κίνδυνοι, οὔτε ἀπειλὲς θανάτου ἀναχαιτίζουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴ μανία τῆς λάμψης τοῦ χρυσοῦ θεοῦ. Νύχτα καὶ μέρα, μέ ποικίλους τρόπους, μὲ ἐκπληκτικὲς ἐμπνεύσεις, μὲ παράτολμα σχέδια, μὲ ἀπάτες, μὲ ψεύδη, μὲ παράνομες συναλλαγές, μὲ φόνους, μὲ συκοφαντίες, μὲ πολέμους λατρεύεται ὁ θεὸς τῶν τυφλῶν καὶ κωφῶν μανιακῶν ὁπαδῶν του.
Τυφλῶν καὶ κωφῶν! Οὔτε διαβάζουν οὔτε νὰ ἀκούσουν θέλουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Λόγια ξάστερα, ἀπόλυτα: «Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ» (Ματθ. στ΄ 24). Δὲν θέλουν νὰ σηκώσουν τὰ μάτια τους πάνω ἀπὸ τὴ γῆ, νὰ δοῦν τοὺς ἀληθινοὺς θησαυρούς, αὐτοὺς ποὺ δὲν τοὺς τρώει ἡ σκουριὰ καὶ ὁ σκόρος, δὲν τοὺς ἁρπάζουν τὰ μακριὰ χέρια τῶν ληστῶν, καὶ κίνδυνος δὲν τοὺς ἀπειλεῖ κανένας. Τυφλοὶ καὶ κωφοὶ μανιασμένοι ὁπαδοὶ καὶ λάτρεις τοῦ χρήματος!
«Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ». Κάποιοι νομίζουν – μήπως... νομίζουμε; – ὅτι μποροῦν νὰ συνδυαστοῦν καὶ τὰ δύο. Καὶ ματαίως ἐπιδίδονται στὴ λατρεία τοῦ ψευτοθεοῦ.
Ἑνὸς θεοῦ μάλιστα ποὺ στὶς μέρες μας ἀργοπεθαίνει. Τὴν ὥρα ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμὲς βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη πρωτοφανὴς οἰκονομικὴ κρίση. Τὰ χρηματιστήρια ὅλου τοῦ κόσμου καταρρέουν. Τραπεζικοὶ κολοσσοὶ ἐξαφανίζονται. Τὸ χρηματοπιστωτικὸ σύστημα ἀπειλεῖται μὲ χρεωκοπία. Πολλοὶ φοβοῦνται ἐπανάληψη τοῦ μεγάλου «κράχ», ὅπως ὀνομάζεται, τοῦ 1929· τότε ποὺ ἡ χρηματιστηριακὴ καταστροφὴ προκάλεσε χάος στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὸν ὑπόλοιπο κόσμο.
Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν ἐξέλιξη ποὺ θὰ ἔχει ἡ κρίση αὐτή, τὸ βασικό της μήνυμα εἶναι ὅτι τὸ χρῆμα εἶναι θεὸς ἀναξιόπιστος. Θεὸς ποὺ προδίδει αὐτοὺς ποὺ τὸν λατρεύουν. Σήμερα τοὺς προσφέρεται ἀφειδῶς, αὔριο τοὺς ἐγκαταλείπει χαιρέκακα. Ἄλλωστε τώρα πιὰ φαίνεται πὼς βρίσκεται στὰ πρόθυρα τοῦ θανάτου. Αὐτοὶ ποὺ μελετοῦν τὸ θέμα λένε, ὅτι «οἱ ἠλεκτρονικοὶ ὑπολογιστὲς ἦσαν τὸ τελευταῖο καρφὶ στὸ φέρετρο τοῦ χρήματος». Τὸ χρῆμα μὲ τὴ γνωστὴ παραδοσιακὴ του μορφὴ θὰ ἐξαφανιστεῖ, θὰ ἀντικατασταθεῖ ἀπὸ καθαρὸ ἠλεκτρονικὸ χρῆμα. Θὰ πεθάνει, γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ μὲ ἄλλη μορφή. Σ' αὐτὴ τὴ νεκρανάσταση ἔχουν ἐναποθέσει τὶς ἐλπίδες τους οἱ μανιώδεις λάτρεις του. Καὶ δὲν καταλαβαίνουν ὅτι μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ ἄπιστος θεός τους θὰ τοὺς προδώσει ἀκόμη πιὸ φριχτά. Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι οὐσιαστικὰ λατρεύουν ὡς θεό ἕνα ἄψυχο εἴδωλο.
«Οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ»! Εἶναι ἀδύνατον νὰ λατρεύετε ταυτόχρονα τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὸν μωμωνᾶ, τὸ χρῆμα!
Ἄνθρωποι, ἐσεῖς ποὺ μανιωδῶς λατρεύετε τὸν ψευτοθεό, τἰ παθαίνετε; Ποῦ χάνετε τὸ δρόμο σας; Γιατί ἐλπίζετε «ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι» (Α΄ Τιμ. στ΄ 17); Γιατὶ δὲν ἐμπιστεύεστε τὰ πάντα στὸ Δημιουργό μας, σὲ Κεῖνον ὁ Ὁποῖος φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ ἐλάχιστα, ἀκόμη καὶ γιὰ λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας; Μέχρι πότε θὰ στηρίζουμε τὴ ζωή μας στὸν ψεύτικο θεὸ ποὺ καταδυναστεύει τὴν ὕπαρξή μας ὅλη; Μέχρι πότε μέρα καὶ νύχτα θὰ προσφέρουμε τὸν χρόνο, τὸ ἐνδιαφέρον, τοὺς πόθους, τὴν ἴδια τὴν ψυχή μας θλιβερὴ θυσία στὸ βωμὸ αὐτοῦ τοῦ θλιβεροῦ ψευτοθεοῦ; Μέχρι πότε θὰ βασανιζόμαστε ἀπὸ τὸ ἄγχος, τὴν ἀγωνία, τὶς τυραννικὲς μέριμνες, τὸ ἀσταμάτητο κυνηγητὸ ποὺ μᾶς πεθαίνει πρὶν πεθάνουμε, μᾶς ἀρρωσταίνει χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀρρωστήσει;
Πότε ἐπιτέλους θὰ ἀνοίξουν τὰ μάτια μας, θὰ ἀναπνεύσει ἡ ψυχή μας καὶ θὰ στραφεῖ ἡ ζωή μας ὅλη πρὸς Ἐκεῖνον μόνο;
Ἐκεῖνον! Τὸν ἀληθινὸ ἐν Τριάδι Θεό μας. Αὐτὸν ποὺ μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη, μᾶς γνωρίζει πρὶν γεννηθοῦμε καὶ μᾶς παραλαμβάνει ὅταν πεθαίνουμε.
Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐτυχία· καὶ τὸ πλήρωμα ὅλων τῶν πόθων. Εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας!

17.11.2007

Η αληθινή θεολογία είναι καρπός της αληθινής προσευχής και του συνεπούς πνευματικού αγώνα:
\"Ει θεολόγος εί, αληθώς προσεύξη, και ει αληθώς προσεύχη θεολόγος εί\"· άν είσαι θεολόγος θα προσεύχεσαι αληθινά, και άν προσεύχεσαι αληθινά, είσαι θεολόγος. (Όσιος Νείλος ο ασκητής).
\"Βούλει θεολόγος γενέσθαι ποτὲ, καὶ τῆς θεότητος ἄξιος; τὰς ἐντολὰς
φύλασσε· διὰ τῶν προσταγμάτων ὅδευσον· πρᾶξις γὰρ ἐπίβασις θεωρίας· ἐκ τοῦ σώματος τῇ ψυχῇ φιλοπόνησον\".
Θέλεις να γίνεις κάποτε θεολόγος και άξιος του Θεού; Να τηρήσεις τις εντολές, να περπατήσεις σύμφωνα με τα προστάγματα του Θεού· διότι η πράξη (η εφαρμογή των εντολών του Θεού) είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η θεωρία (δηλαδή η ανώτερη πνευματική ζωή)· κουράσου σωματικά για να ωφελήσεις την ψυχή σου. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Αυτή η αγάπη είναι εξ ολοκλήρου δώρο του Θεού, διότι με μόνες τις ανθρώπινες ικανότητες και δυνάμεις είναι τελείως ακατόρθωτη.

Iaspis · 14 February, 2009, 06:58:26 PM

Quote from: staboz

5.9.2008

407

Ἦταν 14η Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 407, ὅταν στὰ βάθη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀποχαιρέτησε αὐτὸν τὸν μάταιο κόσμο τῶν ἀδικιῶν, τῶν κατατρεγμῶν καὶ τῶν ἀμέτρητων βασάνων.
1600 χρόνια συμπληρώνονται ἐφέτος, ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ἡ ἀπίστευτη κακία καὶ τὸ ἀπύθμενο μῖσος τῶν ἀνθρωπαρίων τῆς ἐποχῆς ἐξώρισαν καὶ ὡδήγησαν στὸν θάνατο τὸν βασιλιὰ τῶν ἱεροκηρύκων, τὸν γίγαντα τῆς θεολογίας, τὸν ὠκεανὸ τῆς ἀγάπης, τὸ καύχημα τῶν καυχημάτων τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες.
Ὅταν βάδιζε ἐπὶ δύο μῆνες κάτω ἀπὸ ἄθλιες, δραματικὲς καὶ ἀφόρητα βασανιστικὲς συνθῆκες τὸν δρόμο τῆς ἐξορίας πρὸς τὴν ἀπομακρυσμένη Κουκουσό, πλήθη πιστῶν συνεκεντρώνοντο κατὰ περιοχὲς καὶ στὸ πέρασμά του ἔκαναν τὸ σταυρό τους μὲ μάτια πνιγμένα στὸ κλάμμα καὶ ἔλεγαν μὲ ἄπειρο πόνο ψυχῆς: «συνέφερεν ἵνα ὁ ἥλιος συνέστειλε τὰς ἀκτῖνας αὐτοῦ, ἢ ἵνα τὸ στόμα Ἰωάννου ἐσιώπησεν»· ἦταν προτιμότερο νὰ σβήσῃ ὁ ἥλιος, παρὰ νὰ σιωπήσῃ τὸ στόμα τοῦ Ἰωάννου.
Ναί! Αὐτὸ τὸ ὄνομα εἶχε: Ἰωάννης
Καὶ τὸ προσωνύμιο: Χρυσόστομος
Στὸ διάστημα τῶν λιγώτερων ἀπὸ 60 ἐτῶν τῆς ζωῆς του ἀγαπήθηκε παράφορα ἀπὸ πολλούς, ἀλλὰ καὶ μισήθηκε θανάσιμα ἀπὸ λίγους ἰσχυρούς. Μισήθηκε, διότι ὑπῆρξε ἀσυμβίβαστος, μορφὴ προφητική, κῆρυξ ἑνὸς τελείου Χριστιανισμοῦ. Ἀγαπήθηκε ὁλόψυχα ἀπὸ ἀμέτρητα πλήθη λαοῦ, διότι ἦταν ἡ ἐνσάρκωσι τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς ἀγάπης, πατέρας ὅλων, προστάτης τῶν φτωχῶν, τῶν ἀδυνάτων, τῶν κατατρεγμένων καὶ ἀδικημένων τῆς ζωῆς.
Τὸ φῶς τῆς ἡμέρας τὸ εἶδε ὁ ἅγιός μας στὴν Ἀντιόχεια τῆς Συρίας κάπου ἀνάμεσα στὸ 347 μὲ 354. Ὁ πατέρας του Σεκοῦνδος ἦταν ἀξιωματικὸς τοῦ Ρωμαϊκοῦ Στρατοῦ καὶ ἦταν φαινόμενο ἀνεξικακίας. Διηγοῦνται γι' αὐτὸν ὅτι, ὅταν ἕνας ἄλλος ἀξιωματικὸς τὸν συκοφάντησε στὸν αὐτοκράτορα, ὁ Σεκοῦνδος, ποὺ κρατοῦσε παλιότερη ἐπιστολὴ τοῦ ἀξιωματικοῦ αὐτοῦ στὴν ὁποία ἔγραφε ἐναντίον τοῦ αὐτοκράτορος, τοῦ τὴν ἐπέστρεψε, γιὰ νὰ μὴν τυχὸν κάποτε παρασυρθῇ καὶ τὴν φανερώσῃ.
Γρήγορα ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ ὁ Σεκοῦνδος καὶ ἄφησε τὸν Ἰωάννη μωρὸ καὶ τὴ σύζυγό του Ἀνθοῦσα χήρα 20 μόλις ἐτῶν. Ἦταν πάμπλουτη καὶ ὡραιότατη, αλλὰ τίποτε δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ τὴ λυγίσῃ γιὰ νὰ δεχτῇ δεύτερο γάμο. Ἀφωσιώθηκε στὴν ἀνατροφὴ τοῦ παιδιοῦ της, πρᾶγμα ποὺ ἀνάγκασε τὸν περίφημο εἰδωλολάτρη ρητοροδιδάσκαλο Λιβάνιο νὰ ἀναφωνήσῃ: «Βαβαί, οἷαι παρὰ Χριστιανοῖς γυναῖκες εἰσί!»· πώ πώ! Τί γυναίκες ὑπάρχουν μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν!
Στὴ σχολὴ τοῦ Λιβανίου σπούδασε ἀριστεύοντας ὁ Χρυσόστομος καὶ ἀφοῦ ἀσκήτεψε 6 χρόνια χειροτονήθηκε ἱερεὺς καὶ ἐργάστηκε 11 περίπου χρόνια στὴν Ἀντιόχεια, τὴν ὁποία μετέτρεψε σὲ κέντρο φιλανθρωπίας, ἀφοῦ ἔτρεφε σ' αὐτὴν καθημερινὰ τρεῖς χιλιάδες περίπου φτωχούς. Ταυτόχρονα ἐκήρυττε μὲ ἀπαράμιλλο φλογερὸ ζῆλο τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, συναρπάζοντας τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ καὶ δημιουργώντας ριζικὴ ἀλλαγὴ στὴν πόλι. Ἡ φήμη του ἁπλώθηκε ἔτσι σὲ ὅλη τὴν αὐτοκρατορία καὶ κάποια μέρα ὡδηγήθηκε μὲ βία στὴν Κωνσταντινούπολι γιὰ νὰ ἀνεβῇ στὸν ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῆς λαμπρῆς πόλεως.
Στὴν Κωνσταντινούπολι ὁ ἅγιος ἐργάστηκε μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις καὶ τὸν ἀνύστακτο ἱεραποστολικό του ζῆλο. Ἔκτισε νοσοκομεῖα, καὶ πτωχοκομεῖα, περιέθαλψε τοὺς φτωχούς, ἔδινε καθημερινὰ τροφὴ σὲ περισσότερους ἀπὸ ἑπτὰ χιλιάδες ἀνθρώπους. Παράλληλα ὠργάνωσε μεγάλες ἱεραποστολικὲς ἐξορμήσεις στὴ Σκυθία, τὴν Περσία, τὴ Φοινίκη καὶ τοὺς Γότθους, ἐνῶ συνέχισε νὰ κηρύττῃ μὲ μεγαλύτερη φλόγα ἀκόμη τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Πόλις γνώριζε ἀληθινὴ κοσμογονία. Ὁ λαὸς τὸν ἐλάτρευε. Ἀλλὰ ἡ ζωὴ καὶ τὸ φλογερὸ κήρυγμα τοῦ ἁγίου ἀποτελοῦσαν ἔλεγχο γιὰ πολλούς, καὶ οἱ φθονεροὶ καὶ σατανοκίνητοι ἄνθρωποι τὸν ἐμίσησαν καὶ ἀπεφάσισαν νὰ τὸν ἐξοντώσουν. Ἡ αὐτοκράτειρα Εὐδοξία καὶ κακόψυχοι ἐπίσκοποι συνωμότησαν ἐναντίον του. Δύο παράνομες σύνοδοι συνεκλήθησαν καὶ ἐπέτυχαν νὰ τὸν καθαιρέσουν καὶ νὰ τὸν ἐξορίσουν. Τὸν ἔστειλαν στὴν Κουκουσὸ στὰ βάθη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου ὑπέμεινε ἀπίστευτες ταλαιπωρίες καὶ κινδύνους. Καὶ ὅταν ὁ ζῆλος του καὶ ἡ ἀκάματη δραστηριότητά του μετέτρεψαν τὴν ἄσημη αὐτὴ πόλι σὲ κέντρο τῆς αὐτοκρατορίας, τὸ μῖσος καὶ ὁ φθόνος τῶν ἐχθρῶν του τὸν ἔστειλε ἀκόμη βαθύτερα, στὴν Πιτυοῦντα, ὅπου δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας Χριστιανός.
Στὴν Πιτυοῦντα ὁ Χρυσόστομος δὲν ἔφθασε ποτέ. Στὸ δρόμο πρὸς τὴ νέα ἐξορία ἀπὸ τὶς φρικτὲς ταλαιπωρίες τῆς βασανιστικῆς πορείας ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ στὰ Κόμανα, μιὰ μικρὴ πόλι τοῦ Πόντου, στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου μάρτυρος Βασιλίσκου. Ἤδη τὸ προηγούμενο βράδυ ὁ ἅγιος Βασιλίσκος τοῦ εἶχε ἐμφανισθῆ σὲ ὅραμα λέγοντάς του: «Θάρσει, ἀδελφὲ Ἰωάννη, αὔριον γὰρ ἅμα ἐσόμεθα»· ἔχε θάρρος ἀδελφὲ Ἰωάννη, διότι αὔριο θὰ εἴμαστε μαζί. Στὸν ναὸ τοῦ ἁγίου ὁ Χρυσόστομος ἐκοινώνησε, μοίρασε τὰ λίγα πράγματά του καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα μὲ τὰ λόγια: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν. Ἀμήν».
Ἦταν ἡμέρα τοῦ Σταυροῦ, 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 407, ὅταν ὁ λαμπρὸς αὐτὸς ἥλιος τῆς Ἐκκλησίας ἔδυσε στὰ Κόμανα. Εἶχε μείνει 9 χρόνια καὶ 7 μῆνες Ἀρχιεπίσκοπος, ἀπὸ τὰ ὁποῖα 3 χρόνια καὶ 3 μῆνες τὰ ἐπέρασε στὴν ἐξορία. Τὸ ἱερό του λείψανο ἐτάφη ἐκεῖ καὶ παρέμεινε στὸν τόπο αὐτὸ 40 ὁλόκληρα χρόνια, ἕως ὅτου ἐπιστρέψει στὴν Πόλι. Ἀλλὰ τὸ χρονικὸ αὐτῆς τῆς συγκινητικῆς ἐπιστροφῆς εἶναι εἶναι ἄλλο θέμα.
14 Σεπτεμβρίου τοῦ 407 ἔδυσε, γιὰ νὰ ἀνατείλῃ ἀμέσως λαμπρότερος καὶ νὰ φωτίζῃ μὲ τὸ μαρτυρικό του φρόνημα, τὴν ὁλοφώτεινη ζωή του, τὸν φλογερό του ζῆλο καὶ τὴν ἀστείρευτη πηγὴ τῶν ἐμπνευσμένων συγγραμμάτων του τὸν δρόμο τῶν πιστῶν σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες.

8.12.2007

ΠΗΡΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΝΤΖΗ ΣΤΟ e-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ MUSICHEAVEN

Η ιστορία ενός χριστουγεννιάτικου ύμνου...

Περίπου 6ος αι. μ.Χ. στη Συρία. Εκεί, στην πόλη Έμεσα γεννιέται ένας άνθρωπος που έμελλε η ιστορία της ζωής του να παρηγορεί και να παραδειγματίζει έως σήμερα όλους εκείνους που επιθυμούν να μάθουν μουσική, να γράφουν στίχους και να τραγουδούν αλλά οι ικανότητές τους δεν επαρκούν...

Ο Ρωμανός αγάπησε από πολύ μικρός το Θεό. Αξιώθηκε να τον υπηρετήσει αρχικά ως διάκονος στο ναό της Αναστάσεως, στη Βηρυττό. Περίπου στα χρόνια της βασιλείας του Αναστάσιου Α (491-518), πήγε στην Κωνσταντινούπολη για σπουδές και έμεινε σε ένα κελί του ναού της Θεοτόκου , ο οποίος είχε ανεγερθεί από κάποιον Κύρο και γι\' αυτό είναι γνωστός ως ναός της Θεοτόκου του Κύρου. Εκεί, ένα παράδοξο γεγονός στάθηκε η αιτία να αλλάξει όλη η ζωή του Ρωμανού και το όνομά του να αποκτήσει μεγάλη φήμη...

Από μικρός ο Ρωμανός είχε μεγάλη επιθυμία να ασχοληθεί με τη μουσική. Προσπαθούσε να γράψει στίχους ή να ψάλλει μερικούς ύμνους, αλλά ήταν τόσο άτεχνοι οι στίχοι του και τόσο άσχημη και παράτονη η φωνή του, που όλοι όσοι τον άκουγαν τον απογοήτευαν. Εκείνος είχε όμως αυτό που λέμε μεράκι...Ήθελε πολύ να μάθει μουσική, να μάθει να τραγουδά και να δημιουργεί...Δεν το έβαζε κάτω. Μπορεί να απογοητευόταν και να βασανιζόταν που δεν μπορούσε να κάνει αυτό που αγαπούσε, αλλά δε σταματούσε την προσπαθεία και κυρίως δε σταματούσε να παρακαλά το Θεό γι\' αυτό. Όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν παρακαλούσε θερμά στη δύναμη που πίστευε, στο Θεό, να τον βοηθήσει να τα καταφέρει και συνέχιζε πεισματικά να προσπαθεί, ακόμα κι όταν τίποτα δεν έδειχνε φαινομενικά ότι θα μπορούσε να γίνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Η παράδοση θέλει μια νύχτα των Χριστουγέννων, από αυτές που πέρασε ο Ρωμανός στη μονή της Θεοτόκου του Κύρου, να συμβαίνει κάτι τόσο παράδοξο αλλά και τόσο πραγματικό,ώστε όλοι όσοι υπήρξαν μάρτυρες αυτού του θαυμαστού γεγονότος να μην μπορούν να το εξηγήσουν, αλλά και ούτε να το αμφισβητήσουν...

Τη νύχτα εκείνη ο Ρωμανός πήγε στο ναό για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Ούτε εκεί σταμάτησε ασφαλώς τη γνωστή του συνήθεια. Παρακαλούσε συνεχώς το Θεό και την Παναγία, που υπεραγαπούσε, να τον βοηθήσουν, να του δώσουν το ταλέντο.., το χάρισμα που ζητούσε...Όταν τελείωσε η λειτουργία, επέστρεψε στο κελί του και έπεσε να κοιμηθεί. Βλέπει στο όνειρο του - σ\' ένα υπέροχα ζωντανό όνειρο, που μόνο στα παραμύθια θα έλεγε κάποιος ότι μπορούσε να έχει θέση - την Παναγία να έρχεται κοντά του και να του δίνει στα χέρια του έναν \"κόντο\", δηλαδή ένα κυλινδρικά τυλιγμένο χαρτί (αλλιώς \"κοντάκιο\"), λέγοντάς του να το φάει...! Πράγματι, στο όνειρο, ο Ρωμανός είδε ότι το κατάπιε...
Μια ξεχωριστή έμπνευση, μια μαγική διάθεση είχε όταν ξύπνησε. Μεμιάς, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, φτιάχνει έναν από τους ωραιότερους ύμνους της βυζαντινής υμνογραφίας, το πρώτο \"κοντάκιο\" (όπως το ονόμασε ο ίδιος, ορμώμενος από το όνειρό του) που ψάλλουμε έως σήμερα στις εκκλησιές, τα Χριστούγεννα:

\"Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει
και η γη το σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει.
\'Αγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι.
Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι.
Δι\' ημάς γαρ εγεννήθη Παιδιον νέον,
ο προ αιώνων Θεός\"

(Μτφρ: Η Παρθένος σήμερα γεννά αυτόν που είναι πάνω από την \"ουσία\", την ανθρώπινη σάρκα, τον ασώματο
και η γη προσφέρει το σπήλαιο στον απρόσιτο
Οι άγγελοι μαζί με τους βοσκούς ψάλλουν ύμνους δοξολογίας
και οι μάγοι πορεύονται με οδηγό το αστέρι
Γιατί για χάρη μας γεννήθηκε \"καινούριο\" Παιδί,
ο Θεός που που υπάρχει πάντα στους αιώνες)

Έτρεξε αμέσως στο ναό και, όπως όλοι ήταν μαζεμένοι εκεί, έψαλλε τον λιτό, περιεκτικό και πανέμορφο αυτό ύμνο του, που περιέχει, μέσα σε λίγες μόλις σειρές όλο το θαύμα της γέννησης, με μια φωνή που ποτέ άλλοτε δεν είχαν ακούσει να βγαίνει από το στόμα του. Ο άμουσος και φάλτσος Ρωμανός είχε μεταμορφωθεί, μόλις σε μια νύχτα, σε έναν καλλικέλαδο κορυφαίο υμνογράφο, που έμελλε να μας κληροδοτήσει πλήθος από τους ωραιότερους ύμνους της βυζαντινής υμνογαφίας. Τέτοιοι, ενδεικτικά, είναι: ο συγκινητικός ύμνος που ψάλλουμε την περίοδο του Πάσχα:

\"Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις;
Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι
Ανάνηψον ουν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός
ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών\"

(Μτφρ: Ψυχή μου, ψυχή μου, ξύπντα τι κοιμάσαι;
Το τέλος πλησιάζει και πρόκειται να ταραχθείς
Σύνελθε λοιπόν, για να σε λυπηθεί Χριστός ο Θεός
που είναι παντού παρών και γεμίζει τα σύμπαντα)

ή τα \"Ως απαρχάς της φύσεως\", \"Τα άνω ζητών\", \"Επεφάνης σήμερον\", \"Αι αγγελικαί προπορεύεσθαι δυνάμεις\" κ.α.

Τον χαρακτήρισαν ως τον \"πρίγκιπα των αρχαίων μελωδών\", ως το \"νέο Πίνδαρο\" ή ως το \"μέγιστο εκκλησιαστικό ποιητή του κόσμου\" και όχι άδικα. Οι στίχοι του είναι το εξοχότερο δείγμα της δύναμης της απλής και μεστής γλώσσας που μπορεί να κλείνει μέσα της, με ανυπέρβλητη πλαστικότητα, όλο το μυστήριο των θείων νοημάτων. Ποικιλία ρυθμών σε απόλυτη αρμονία, εκφραστικότητα χωρίς βερμπαλισμούς, άγγιγμα του θείου, χωρίς θρησκόληπτες υπερβολές... κάνουν ίσως τα κείμενά του το καλύτερο μέσο για να γευθεί, όποιος θέλει να πιστεύει, κάτι λίγο απ\' αυτό που ονομάζουμε Θεός.
Η εκκλησία το Ρωμανό τον Μελωδό τον ανεκήρυξε άγιο και γιορτάζει τη μνήμη την 1η Οκτωβρίου.

21.12.2007

ΕΙΔΟΜΕΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟΝ

Ο άγιος Σεβαστιανός

Η Εκκλησία σήμερα εορτάζει τη μνήμη του αγίου μάρτυρος Σεβαστιανού. Ο μάρτυρας αυτός γεννήθηκε στο Μιλάνο και κατατάχθηκε στο ρωμαϊκό στρατό, γύρω στο 283. Επειδή ήταν πολύ επιμελής και άξιος, τον έκαναν στρατηγό και αργότερα ο Διοκλητιανός τον διόρισε αρχηγό του πρώτου συντάγματος των πραιτοριανών. Εκείνη την εποχή συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν δύο αδέλφια, ο Μάρκος και ο Μαρκελλίνος, επειδή αρνήθηκαν να θυσιάσουν στα είδωλα και ο άγιος, όταν το έμαθε, έσπευσε να τους ενθαρρύνει και να τους στηρίξει, δηλώνοντας, προς έκπληξη όλων, ότι ήταν χριστιανός. Μάλιστα, στην πίστη οδήγησε και τους γονείς των μαρτύρων, τον Τραγκυλίνο και τη Μαρκία, που προηγουμένως προσπάθησαν να πείσουν τα παιδιά τους να αρνηθούν το Χριστό. Εκείνη τη μέρα έγιναν χριστιανοί και ο Νικόστρατος και η γυναίκα του Ζωή, καθώς και άλλοι 16 φυλακισμένοι, οι οποίοι μαρτύρησαν όλοι στο όνομα του Χριστού. Όταν το έμαθε αυτό ο Διοκλητιανός, θεώρησε την πράξη του Σεβαστιανού μεγάλη προδοσία και διέταξε να τον θανατώσουν. Έτσι, πήραν τον μάρτυρα και τον κατατρύπησαν με βέλη. Όταν η μια ευσεβής γυναίκα πήγε να πάρει το σώμα του, διαπίστωσε ότι ο άγιος ήταν ακόμα ζωντανός και τον μετέφερε στο σπίτι της όπου τον φρόντιζε μέχρι που έγινε καλά. Ώσπου μια μέρα, καθώς περνούσε ο Διοκλητιανός από εκεί, ο Σεβαστιανός βγήκε στο δρόμο και τον έλεγξε πολύ αυστηρά και αυτός διέταξε και τον μαστίγωσαν μέχρι θανάτου.

22.12.2007

Σήμερα η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου μάρτυρος Θεμιστοκλέους.

21 Δεκεμβρίου
Μαρτύρων Ιουλιανής και των συν αυτή 500 εν Νικομήδεια (†304), Θεμιστοκλέους (†251). Οσίου Πέτρου μητροπολίτου πάσης Ρωσίας, του θαυματουργού.

Ο άγιος Θεμιστοκλής καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα. Την εποχή εκείνη ο Ασκληπιός, ο διοικητής της Λυκίας, ξεκίνησε διωγμό κατά των χριστιανών και ο στόχος του ήταν να συλλάβει τον άγιο μάρτυρα Διοσκουρίδη. Ο Διοσκουρίδης όμως κατέφυγε στο όρος όπου έβοσκε ο Θεμιστοκλής τα πρόβατά του. Οι άνθρωποι του διοικητή κίνησαν και αυτοί προς το όρος όπου και συνάντησαν τον Θεμιστοκλή. Όταν ερωτήθηκε για την πίστη του δεν δίστασε ούτε στιγμή να ομολογήσει τον έναν και μοναδικό Θεό. Οι στρατιώτες ακούγοντας την ομολογία αυτή της πίστης του τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον Ασκληπιό. Παρ` όλες τις απειλές που δέχθηκε ο άγιος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Αυτό εξόργισε τον Ασκληπιό και διέταξε τον βασανισμό του. Ο άγιος Θεμιστοκλής παρέδωσε το πνεύμα του κατά την διάρκεια του μαρτυρίου.

21.1.2007

Ο Άγιος Ευθύμιος

Ο άγιος Ευθύμιος (377-473) γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας από γονείς που είχαν μεγάλη πίστη και θεάρεστη ζωή, τον Παύλο και τη Διονυσία. Καθότι η μητέρα του ήταν στείρα έλαβε το όνομα Ευθύμιος από τους γονείς του για τη χαρά και ευθυμία που ένιωσαν για τη γέννησή του.Σε ηλικία τριών χρόνων έχασε τον πατέρα του, αλλά η μητέρα του διατήρησε την ψυχική της δύναμη και προστάτευσε το παιδί της.
Ο επίσκοπος Ευτρώιος διέκρινε τα χαρίσματα του παιδιού και το προστάτευσε. Αφού σπούδασε ο Ευθύμιος, χειροτονήθηκε διάκονος και κατόπιν ιερέας και μάλιστα κρίθηκε κατάλληλος να διευθύνει το μοναστήρι της Μελιτηνής. Έζησε ασκητικά κοντά στη Λαύρα της Φαράν, όπου γνωρίστηκε με τον όσιο Θεόκτιστο. Έζησαν και οι δυο τους στην έρημο. Κατά το πρότυπό της Λαύρας της Φαράν ιδρύθηκαν εκεί πολλά μοναστήρια με την επίβλεψή τους. Συμβούλευε τους μοναχούς να μην έχουν δικό τους θέλημα, να κρατούν στην κορυφή την ταπεινοφροσύνη και την υπακοή, να περιμένουν και να μεριμνούν πάντοτε για την ώρα του θανάτου και τη φοβερή της κρίσεως ημέρα.

Τα πολλά χαρίσματα του αγίου Ευθυμίου τράβηξαν κοντά του πλήθος ανθρώπων. Αξιώθηκε από το Θεό να μη βλάπτεται από τα σαρκοβόρα και φαρμακερά θηρία που είχε δίπλα του. Επίσης, έθρεψε θαυματουργικά τετρακόσιους Αρμένιους που πέρασαν από το μοναστήρι του. Ακόμη, αξιώθηκε να απολαμβάνει την κοινωνία και μετάληψή του Αγίου Πνεύματος, να τον καταυγάζει θείο φως και να 'χει το διορατικό χάρισμα.

Την εποχή που οι αιρετικοί αλώνιζαν παντού ο όσιος στήριξε λαϊκούς και μοναχούς στην ορθή πίστη. Ελάχιστοι έμειναν αμετακίνητοι στην Ορθοδοξία. Ανάμεσά τους και οι μοναχοί του αγίου, που έμειναν πιστοί και στην Δ' Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451) και η στάση τους δικαιώθηκε. Ο άγιος Ευθύμιος με ιεραποστολική εργασία χριστιανικού φωτισμού μεταξύ των αραβικών πληθυσμών οδήγησε στη χριστιανική πίστη πολλούς από τους Σαρακηνούς (Άραβες) και καταπολέμησε τις αιρέσεις των Νεστοριανών, Μονοφυσιτών και Μανιχαίων. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία, σύζυγος Θεοδοσίου του Β', που έκλινε προς το μονοφυσιτισμό επανήλθε στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού πείστηκε από τον Ευθύμιο.

Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 20 Ιανουαρίου.

Απολυτίκιο
Ευφραίνου έρημος η ου τίκτουσα, ευθύμησον η ουκ ωδίνουσα. ότι επλήθυνέ σοι τέκνα, ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος, ευσεβεία φυτεύσας, εγκρατεία εκθρέψας, εις αρετών τελειότητα. Ταις αυτού ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

28.12.2008

Ανέβασα στη σελίδα μου στο You Tube ένα βίντεο με απόσπασμα ομιλίας του Μητροπολίτου Σεβαστιανού τα Χριστούγεννα του 1992 στον ραδιοφωνικό σταθμό της Μητροπόλεώς του, το \"Ράδιο-Δρυϊνούπολις\".
Το βάζω και εδώ. Πιστεύω θα έχει κάτι να πει σε όλους μας...

30.1.2007

Εις μνήμην του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου τοποθετώ εδώ το τελευταίο μήνυμά του, αυτό της πρωτοχρονιάς του 2008, που είναι πραγματικά συγκλονιστικό και αξίζει να μας προβληματίσει όλους πολύ.

Μήνυμα Πρωτοχρονιάς 2008
28/12/2007

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Δ Ο Υ Λ Ο Σ

Αγαπητά μου Παιδιά,

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ που δεν τιθασσεύεται, αυτό είναι η αέναη κίνηση του χρόνου. Το σήμερα γίνεται χθες εν ριπή οφθαλμού, και το αύριο σήμερα και χθες. Κι εμείς παρασυρόμεθα προς το τέρμα της πορείας μας, εκόντες άκοντες, παρακολουθούντες τα γεγονότα που περνούν από μπροστά μας, χωρίς αναστρέψιμη ελπίδα. Αυτή είναι η μοίρα των θνητών. Κι αλλοίμονο σ\' εκείνους που δεν έχουν ακόμη βρη την απάντηση στο πρόβλημα του θανάτου. Την απάντηση τη δίδει μόνο η χριστιανική πίστη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΝΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Κι εμείς συμπράττουμε σ\' αυτό, άλλοι για το καλό και άλλοι για το κακό. Η ελευθερία μας είναι το κριτήριο της ευθύνης μας. Μακάριοι οι έχοντες προοπτική αιωνιότητας στη ζωή τους. Αλλοιώς είναι σάρκες, έκδοτοι σε πάθη ατιμίας, πρόθυμοι για κάθε τι που ευτελίζει την ύπαρξή μας. Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν κάθε άνθρωπος θυμόταν την θεία καταγωγή του και ευθυγράμμιζε τη ζωή του με τις αρχές που απορρέουν από αυτή. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει.

ΚΑΘΕ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ συμβατική αφετηρία μιας νέας προσπάθειας. Κανείς ασφαλώς δεν θέλει να ζη σ\' ένα κόσμο παρακμής, αντιφάσεων, αλληλοσυγκρουομένων συμφερόντων, αδικίας και αμοραλισμού. Η κατάσταση δεν αλλάζει μαγικά και μηχανικά. Χρειάζονται να πολλαπλασιασθούν οι άνθρωποι που κάνουν Αντίσταση. Που παραμένουν πιστοί στις παραδόσεις μας, στις αξίες μας, στην ιστορία μας και στους αγώνες μας. Οι αναθεωρητές πολύ κακή συγκυρία επέλεξαν για να γκρεμίσουν από τις καρδιές των Ελλήνων τα κάστρα των θυσιών.

ΣΤΑΘΗΤΕ ΟΛΟΙ ΟΡΘΙΟΙ στις επάλξεις σας και μη ξεπουλήσετε τα πρωτοτόκια μας. Διδάξτε στα παιδιά σας την αλήθεια, όπως την εβίωσαν οι αείμνηστοι Πατέρες μας. Ο λαός μας ξέρει να υπερασπίζεται τα ιερά και τα όσιά του. Το έχει κατ\' επανάληψιν αποδείξει. Και θα το αποδείξει και πάλι. Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ο,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ο,τι κινδυνεύει.

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ 2008 - ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Με πατρική αγάπη και ευχές

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

16.2.2008

Χρέος όλων μας είναι να παρακαλέσουμε τον Κύριο να χαρίζει στην Εκκλησία Του τον νέο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο που σήμερα ενθρονίστηκε: \"σώον, έντιμον, υγιά, μακροημερεύοντα και ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας\". Όπως ακριβώς προσευχόμαστε σε κάθε θεία Λειτουργία για τουε Επισκόπους μας.

Από τον ωραίο ενθρονιστήριο λόγο του παραθέτω τό πολύ συγκινητικό τέλος:

\"Αγαπητοί μου, δεν θέλω να σας ταλαιπωρήσω περισσότερο.
Νοιώθω, ωστόσο, την ανάγκη να ολοκληρώσω τη σημερινή μάλλον δημόσια εξομολόγηση παρά ομιλία με μια παράκληση προς τον Θεό, ο οποίος αξίωσε εμέ τον ελάχιστο να στέκομαι σήμερα στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Αθηνών, κληρονόμος και διάδοχος αγίων όπως ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο επίσκοπος των Αθηνών Ιερόθεος. Τέκνα και αδελφοί μου εν Κυρίω αγαπημένοι, Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Θεό, όταν περάσει ο καιρός και πλησιάζω στο τέλος του κύκλου της επίγειας διακονίας μου να είμαι έτοιμος να απολογηθώ με παρρησία ενώπιον Θεού και ανθρώπων γι' αυτόν τον θρόνο που μου εμπιστεύτηκε ο Κύριος.
Θα ήθελα μέχρι τότε να έχω κατακτήσει το δικαίωμα να μιλήσω για αυτόν τον θρόνο, κοιτώντας σας στα μάτια και εκφραζόμενος με τον ίδιο τρόπο που ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μιλούσε για το σκαμνί του, λέγοντας:

«Εγώ με τη Χάρη του Θεού, μήτε σακούλα έχω, μήτε κασέλα, μήτε σπίτι, μήτε άλλο ράσο από αυτό που φορώ. Και το σκαμνί, όπου έχω, δεν είναι εδικό μου, δια λόγου σας το έχω. Άλλοι το λένε σκαμνί και άλλοι θρόνον. Δεν είναι καθώς το λέγετε. Αμή θέλετε να μάθετε τι είναι; Είναι ο τάφος μου και εγώ είμαι μέσα ο νεκρός οπού σας ομιλώ. Ετούτος ο τάφος έχει την εξουσίαν να διδάσκει βασιλείς και πατριάρχας, αρχιερείς, ιερείς, άνδρας και γυναίκας, παιδιά και κορίτσια, νέους και γέρους και όλον τον κόσμον».

«Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου Εὐλογημένον».

30.5.2008

Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία!

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Μακαριωτάτου Ἀχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἰερωνύμου στὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ ἐκδηλωθεῖ φανερότερα ὁ στενὸς σύνδεσμος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴ Μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μὲ τὸ Οἰκουμενικό μας κέντρο, τὸν πρῶτο ὡς πρὸς τὴν τάξη Πατριαρχικὸ Θρόνο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Δὲν ὑπάρχει κανεὶς Ὀρθόδοξος Ἕλληνας ποὺ νὰ μὴν αἰσθάνεται ἄρρηκτα συνδεδεμένος μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Καὶ κανεὶς δὲν ἀγνοεῖ ἐπίσης τὴν δραματικὴ θέση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ποὺ βρίσκεται ἐπὶ αἰῶνες τώρα αἰχμάλωτο σὲ μιὰ ἄσημη συνοικία τῆς ἄλλοτε νύμφης τοῦ Βοσπόρου. Αἰχμάλωτο! Σήμερα ὅμως κάτι χειρότερο ἀκόμα: ἀπογυμνωμένο ἀπὸ τὸ κάποτε πολυπληθές, ζωντανὸ καὶ φλογερὸ ποίμνιό του. Πολλοί, στὴ θέα αὐτοῦ τοῦ τραγικοῦ μαρασμοῦ, θεωροῦν ὅτι ἐπέρχεται τὸ τέλος καὶ νομίζουν ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἔχει σχεδὸν πλήρως εκλείψει.

Τραγικὸ λάθος!

Ποτὲ ἄλλοτε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν βρισκόταν σὲ πλεονεκτικότερη θέση ἀπὸ τὴ σημερινή! Σήμερα, μὲ τὸ ἐλάχιστο ποίμνιο, ἔχει ἀσυγκρίτως περισσότερη δύναμη ἀπὸ τότε ποὺ τὸ ποίμνιό του ἀριθμοῦσε ἑκατομμύρια πιστῶν! Ἡ ἔσχατη ἀνθρωπίνως ἀδυναμία του ἀποτελεῖ τὸ πλέον κατάλληλο ἔδαφος γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ δύναμη τοῦ πνεύματος! Καὶ φανερώνεται! Ποτὲ ἄλλοτε ὁ λόγος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου δὲν εἶχε τὴν δύναμη ποὺ ἔχει σήμερα. Διότι εἶναι λόγος σταυρωμένος, μαρτυρικὸς λόγος.

8.2.2008

ΚΑΝΩΝ ΛΔ\' των Αγίων Αποστόλων: \"Τους Επισκόπους εκάστου έθνους, ειδέναι χρη τον εν αυτοίς πρώτον, και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν, και μηδέν τι πράττειν περιττόν άνευ της εκείνου γνώμης, μόνα δε πράττειν έκαστον, όσα τη αυτού παροικία επιβάλει, και ταις υπ\' αυτήν χώραις. Αλλά μηδέ εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποιείτω τι. Ούτω γαρ ομόνοια έσται, και δοξασθήσεται ο Θεός, δια Κυρίου εν Αγίω Πνεύματι, ο Πατήρ, και ο Υιός, και το Άγιον Πνεύμα\".

staboz · 15 February, 2009, 01:11:47 AM

Αυτό, Δημήτριε, δεν διαβάζεται πλέον!
Για να φορτώσει η σελίδα θέλει μισή ώρα...
Κακώς που ενοποίησες τις δύο καταχωρήσεις.
Κανονικά χρειάζονται τρεις και παραπάνω.
Οι φωτογραφίες αργούν φοβερά να φορτώσουν...

News:

Γειά σου Σταύρο καί κύρ Σταύρο!