Αυτό πού χαρακτηρίζει πρωταρχικώς τήν φύση τών πραγμάτων, είναι τό εάν αυτά γεννιώνται από κάπου, ή εάν υπήρχαν από πάντα. Έτσι υπάρχουν ορισμένα αγαθά, όπως γιά παράδειγμα η αγάπη, πού δέν αμφισβητείται η αξία τους από κανέναν άνθρωπο, καί μοιάζει νά είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένα μέ τήν θεία φύση, ούτως ώστε νά μπορούμε νά συμφωνήσουμε στό ότι αυτά τά αγαθά προϋπήρχαν τού ανθρώπου, καί άρα χαρακτηρίζονται σάν αγέννητα (καί φυσικά καί αθάνατα). Καί πράγματι, μπορούμε νά δούμε πόσο απροσπαθής είναι π.χ. η μητρική αγάπη, ή η αγάπη τού παιδιού γιά τήν μητέρα του. Φυσικά μιλάμε γιά τήν καθαρή αγάπη, καί όχι γιά αυτήν πού αναμειγνύεται μέ τά κοσμικά θυμιάματα, καί αναγνωρίζεται σύμφωνα μέ τήν όσφρηση τού καθενός...
Είναι λοιπόν η διαφωνία (ακόμα καί στήν πιό καλοπροαίρετη μορφή της) ένα τέτοιο αγαθό ; Πιστεύω πώς συμφωνούμε στό ότι δέν είναι, καί πώς η διαφωνία είναι κάτι πού γεννιέται καί υπόκειται στήν μεταβολή. Φυσικά αύτό από μόνο του δέν τήν καθιστά βλαβερή, αλλά δίνει μία πρώτη πληροφορία γιά τήν φύση της.
Romios:
Προφανώς μιλάμε για τη διαφωνία ως μεταπτωτικό φαινόμενο, ένεκα της συγχύσεως που επέφερε η αμαρτία και της αμαυρώσεως της εικόνας του Θεού μέσα μας.
Ποιοί είναι λοιπόν οί γονείς τής διαφωνίας, ή μέ άλλα λόγια πότε αυτή έκανε τήν εμφανισή της γιά πρώτη φορά στόν κόσμο ; Mάλλον τήν στιγμή πού κατελύθη η αέναος συμφωνία μεταξύ Θεού καί ανθρώπου. Τήν στιγμή τής παράβασης τής εντολής τού Θεού. Οί δέ γονείς της φαίνεται νά είναι ο πειρασμός καί η ενδοτικότητα τού ανθρώπου σέ αύτόν. Άν τά πράγματα είναι έτσι η διαφωνία είναι κάτι πού γεννιέται στούς ανθρώπους τήν στιγμή πού αυτοί ενδίδουν στόν πειρασμό.
\'Ομως ακόμα καί έτσι νά είναι δέν πρέπει νά βιαστούμε νά τήν καταδικάσουμε, γιατί δέν αποκλείεται νά υπάρχει κάτι στήν φύση τής πού νά τήν κάνει νά επανέρχεται στήν συμφωνία, δηλαδή κάτι πού νά αποτελεί τήν λύση της. Όμως πρέπει νά παρεδεχθούμε πώς η διαφωνία πρέπει νά λύνεται, καί ότι δέν μπορεί νά παραμένει γιατί αυτό θά σήμαινε καί τήν παραμονή τής ενδοτικότητας στόν πειρασμό καί άρα τήν πτώση σέ πιό έσχατες μορφές διττότητας (αντιλογία, διχόνια, ρήξη, ύβρις).
Romios:
Νομίζω ότι το κλειδί έχει ήδη τεθεί και αυτό είναι η προαίρεση.
Νά λοιπόν πού μπορεί νά υπάρξη πράγματι κάτι στήν φύση τής διαφωνίας (πού γεννιέται μέσα μας από τόν πειρασμό), πού νά τήν κάνει νά επανέλθει στήν συμφωνία, καί άρα νά τήν λύση. Η καλή προαίρεση.
Νομίζω πρέπει νά εξετάσουμε επακριβώς τί είναι αυτό που δημιουργεί τήν καλή προαίρεση σάν χαρακτηριστικό στοιχείο της διαφωνίας μας. Ο πειρασμός σίγουρα δέν μπορεί νά είναι.Φαίνεται πώς μάλλον είναι η άρση τής ενδοτικότητας τού ανθρώπου πρός αυτόν. Μέ άλλα λόγια η μετάνοια. Βέβαια η άρση τής ενδοτικότητας συνέβη στήν έρημο τής Ιεριχούς από Εκείνον πού γύρισε τήν πλάτη του στόν πειρασμό, καί άνοιξε τόν δρόμο τής επιστροφής στήν συμφωνία καί τήν ενότητα.
Romios:
Στη βάση αυτή της προαιρέσεως θεμελιώνεται όλος ο αγώνας του χριστιανού, θετικός και αρνητικός, καταφατικός (ως προς την επίτευξη της αρετής) και αποφατικός (ως προς την απομάκρυνση από την αμαρτία).
Η πιό καλοπροαίρετη διαφωνία είναι αυτή πού δέν προλαβαίνει κάν νά εκφρασθεί, καί αποκρούεται άμεσα από τήν άρση τής ενδοτικότητας στόν πειρασμό. Τήν μετάνοια.
Xenia:
Όπως όμως καταλαβαίνεις, όταν διαφωνώ με την άποψη κάποιου είναι προτιμότερο να σιωπήσω...
Φυσικά σάν άνθρωποι πού είμαστε δέν χαίρουμε πάντα άκρα ετοιμότητας καί χρειαζόμαστε διαρκή εκπαίδευση καί επαγρύπνηση, γιά τήν διατήρηση τής καλής προαιρέσεως. Όμως η βοήθεια καί η στήριξη ενάντια στήν ατυχή στιγμή τής ενδοτικότητας στόν πειρασμό, υπάρχει στην εκκλησιαστική μας παράδοση : Σιωπή
Καί μιά πού φτάσαμε στήν εκπαίδευση πού στοχεύει στήν «επίτευξη τής αρετής» καί στήν «απομάκρυνση από τήν αμαρτία», καί πρέπει νά εξετάσουμε τήν διαφωνία από κάθε δυνατή άποψη, πιστεύω πως υπάρχει καί κάποια διαφωνία (ακόμη καί αντιλογία) ευεργετική ως πρός τήν φύση της: Η ΑΠΑΘΗΣ
Αυτή πού εξασκείται από τήν πλευρά τών Ποιμένων πρός όφελος τού ποιμνίου.Εκεί πού ο πειρασμός έτσι ή αλιώς είναι δεμένος μέ τίς αλυσίδες τής διακρίσεως.
