Αφιέρωμα στα Χριστούγεννα

[staboz]

Σκέφθηκα να συγκεντρώσω εδώ όλες τις μέχρι τώρα Χριστουγεννιάτικες καταθέσεις.

..................................................................................................................................................................
1. Και, όπως είναι ταιριαστό, πρώτα θα μπουν τα ωραία Ηπειρώτικα κάλαντα που έβαλε χθες ο Αρχάγγελος:
..................................................................................................................................................................

Ηπειρώτικα Κάλαντα

............................................................................................
2. Έπειτα η ιστορία του Κοντακίου \"Η Παρθένος σήμερον\":
............................................................................................

ΠΗΡΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΝΕΚΤΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΝΤΖΗ ΣΤΟ e-ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ MUSICHEAVEN


Η ιστορία ενός χριστουγεννιάτικου ύμνου...

Περίπου 6ος αι. μ.Χ. στη Συρία. Εκεί, στην πόλη Έμεσα γεννιέται ένας άνθρωπος που έμελλε η ιστορία της ζωής του να παρηγορεί και να παραδειγματίζει έως σήμερα όλους εκείνους που επιθυμούν να μάθουν μουσική, να γράφουν στίχους και να τραγουδούν αλλά οι ικανότητές τους δεν επαρκούν...

Ο Ρωμανός αγάπησε από πολύ μικρός το Θεό. Αξιώθηκε να τον υπηρετήσει αρχικά ως διάκονος στο ναό της Αναστάσεως, στη Βηρυττό. Περίπου στα χρόνια της βασιλείας του Αναστάσιου Α (491-518), πήγε στην Κωνσταντινούπολη για σπουδές και έμεινε σε ένα κελί του ναού της Θεοτόκου , ο οποίος είχε ανεγερθεί από κάποιον Κύρο και γι\' αυτό είναι γνωστός ως ναός της Θεοτόκου του Κύρου. Εκεί, ένα παράδοξο γεγονός στάθηκε η αιτία να αλλάξει όλη η ζωή του Ρωμανού και το όνομά του να αποκτήσει μεγάλη φήμη...

Από μικρός ο Ρωμανός είχε μεγάλη επιθυμία να ασχοληθεί με τη μουσική. Προσπαθούσε να γράψει στίχους ή να ψάλλει μερικούς ύμνους, αλλά ήταν τόσο άτεχνοι οι στίχοι του και τόσο άσχημη και παράτονη η φωνή του, που όλοι όσοι τον άκουγαν τον απογοήτευαν. Εκείνος είχε όμως αυτό που λέμε μεράκι...Ήθελε πολύ να μάθει μουσική, να μάθει να τραγουδά και να δημιουργεί...Δεν το έβαζε κάτω. Μπορεί να απογοητευόταν και να βασανιζόταν που δεν μπορούσε να κάνει αυτό που αγαπούσε, αλλά δε σταματούσε την προσπαθεία και κυρίως δε σταματούσε να παρακαλά το Θεό γι\' αυτό. Όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν παρακαλούσε θερμά στη δύναμη που πίστευε, στο Θεό, να τον βοηθήσει να τα καταφέρει και συνέχιζε πεισματικά να προσπαθεί, ακόμα κι όταν τίποτα δεν έδειχνε φαινομενικά ότι θα μπορούσε να γίνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Η παράδοση θέλει μια νύχτα των Χριστουγέννων, από αυτές που πέρασε ο Ρωμανός στη μονή της Θεοτόκου του Κύρου, να συμβαίνει κάτι τόσο παράδοξο αλλά και τόσο πραγματικό,ώστε όλοι όσοι υπήρξαν μάρτυρες αυτού του θαυμαστού γεγονότος να μην μπορούν να το εξηγήσουν, αλλά και ούτε να το αμφισβητήσουν...

Τη νύχτα εκείνη ο Ρωμανός πήγε στο ναό για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Ούτε εκεί σταμάτησε ασφαλώς τη γνωστή του συνήθεια. Παρακαλούσε συνεχώς το Θεό και την Παναγία, που υπεραγαπούσε, να τον βοηθήσουν, να του δώσουν το ταλέντο.., το χάρισμα που ζητούσε...Όταν τελείωσε η λειτουργία, επέστρεψε στο κελί του και έπεσε να κοιμηθεί. Βλέπει στο όνειρο του - σ\' ένα υπέροχα ζωντανό όνειρο, που μόνο στα παραμύθια θα έλεγε κάποιος ότι μπορούσε να έχει θέση - την Παναγία να έρχεται κοντά του και να του δίνει στα χέρια του έναν \"κόντο\", δηλαδή ένα κυλινδρικά τυλιγμένο χαρτί (αλλιώς \"κοντάκιο\"), λέγοντάς του να το φάει...! Πράγματι, στο όνειρο, ο Ρωμανός είδε ότι το κατάπιε...
Μια ξεχωριστή έμπνευση, μια μαγική διάθεση είχε όταν ξύπνησε. Μεμιάς, μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, φτιάχνει έναν από τους ωραιότερους ύμνους της βυζαντινής υμνογραφίας, το πρώτο \"κοντάκιο\" (όπως το ονόμασε ο ίδιος, ορμώμενος από το όνειρό του) που ψάλλουμε έως σήμερα στις εκκλησιές, τα Χριστούγεννα:

\"Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει
και η γη το σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει.
\'Αγγελοι μετά ποιμένων δοξολογούσι.
Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι.
Δι\' ημάς γαρ εγεννήθη Παιδιον νέον,
ο προ αιώνων Θεός\"

(Μτφρ: Η Παρθένος σήμερα γεννά αυτόν που είναι πάνω από την \"ουσία\", την ανθρώπινη σάρκα, τον ασώματο
και η γη προσφέρει το σπήλαιο στον απρόσιτο
Οι άγγελοι μαζί με τους βοσκούς ψάλλουν ύμνους δοξολογίας
και οι μάγοι πορεύονται με οδηγό το αστέρι
Γιατί για χάρη μας γεννήθηκε \"καινούριο\" Παιδί,
ο Θεός που που υπάρχει πάντα στους αιώνες)

Έτρεξε αμέσως στο ναό και, όπως όλοι ήταν μαζεμένοι εκεί, έψαλλε τον λιτό, περιεκτικό και πανέμορφο αυτό ύμνο του, που περιέχει, μέσα σε λίγες μόλις σειρές όλο το θαύμα της γέννησης, με μια φωνή που ποτέ άλλοτε δεν είχαν ακούσει να βγαίνει από το στόμα του. Ο άμουσος και φάλτσος Ρωμανός είχε μεταμορφωθεί, μόλις σε μια νύχτα, σε έναν καλλικέλαδο κορυφαίο υμνογράφο, που έμελλε να μας κληροδοτήσει πλήθος από τους ωραιότερους ύμνους της βυζαντινής υμνογαφίας. Τέτοιοι, ενδεικτικά, είναι: ο συγκινητικός ύμνος που ψάλλουμε την περίοδο του Πάσχα:

\"Ψυχή μου, ψυχή μου, ανάστα τι καθεύδεις;
Το τέλος εγγίζει και μέλλεις θορυβείσθαι
Ανάνηψον ουν, ίνα φείσηταί σου Χριστός ο Θεός
ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών\"

(Μτφρ: Ψυχή μου, ψυχή μου, ξύπντα τι κοιμάσαι;
Το τέλος πλησιάζει και πρόκειται να ταραχθείς
Σύνελθε λοιπόν, για να σε λυπηθεί Χριστός ο Θεός
που είναι παντού παρών και γεμίζει τα σύμπαντα)

ή τα \"Ως απαρχάς της φύσεως\", \"Τα άνω ζητών\", \"Επεφάνης σήμερον\", \"Αι αγγελικαί προπορεύεσθαι δυνάμεις\" κ.α.

Τον χαρακτήρισαν ως τον \"πρίγκιπα των αρχαίων μελωδών\", ως το \"νέο Πίνδαρο\" ή ως το \"μέγιστο εκκλησιαστικό ποιητή του κόσμου\" και όχι άδικα. Οι στίχοι του είναι το εξοχότερο δείγμα της δύναμης της απλής και μεστής γλώσσας που μπορεί να κλείνει μέσα της, με ανυπέρβλητη πλαστικότητα, όλο το μυστήριο των θείων νοημάτων. Ποικιλία ρυθμών σε απόλυτη αρμονία, εκφραστικότητα χωρίς βερμπαλισμούς, άγγιγμα του θείου, χωρίς θρησκόληπτες υπερβολές... κάνουν ίσως τα κείμενά του το καλύτερο μέσο για να γευθεί, όποιος θέλει να πιστεύει, κάτι λίγο απ\' αυτό που ονομάζουμε Θεός.
Η εκκλησία το Ρωμανό τον Μελωδό τον ανεκήρυξε άγιο και γιορτάζει τη μνήμη την 1η Οκτωβρίου.




ΕΔΩ ΑΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΑΠΟ ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΥΚΟΥΖΕΛΗΣ:

http://www.youshare.com/view.php?file=13-.mp3

.............................................................................................................................
3. Το Ευαγγέλιο της Κυριακής Προ της Χριστού Γεννήσεως και το σχετικό σχόλιο:
.............................................................................................................................

.                                                          Το Ευαγγελιο Της Κυριακής
                                                                      (Ματθαίου α΄ 1-25)

Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαυΐδ υιού Αβραάμ. Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιούδαν και τους αδελφούς αυτού, Ιούδας δε εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά εκ της Θάμαρ, Φαρές δε εγέννησε τον Εσρώμ, Εσρώμ δε εγέννησε τον Αράμ, Αράμ δε εγέννησε τον Αμιναδάβ, Αμιναδάβ δε εγέννησε τον Ναασών, Ναασών δε εγέννησε τον Σαλμών, Σαλμών δε εγέννησε τον Βοόζ εκ της Ραχάβ, Βοόζ δε εγέννησε τον Ωβήδ εκ της Ρούθ, Ωβήδ δε εγέννησε τον Ιεσσαί, Ιεσσαί δε εγέννησε τον Δαυΐδ τον βασιλέα. Δαυΐδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της του Ουρίου, Σολομών δε εγέννησε τον Ροβοάμ, Ροβαάμ δε εγέννησε τον Αβιά, Αβιά δε εγέννησε τον Ασά, Ασά δε εγέννησε τον Ιωσαφάτ, Ιωσαφάτ δε εγέννησε τον Ιωράμ, Ιωράμ δε εγέννησε τον Οζίαν, Οζίας δε εγέννησε τον Ιωάθαμ, Ιωάθαμ δε εγέννησε τον Άχαζ, Άχαζ δε εγέννησε τον Εζεκίαν, Εζεκίας δε εγέννησε τον Μανασσή, Μανασσής δε εγέννησε τον Αμών, Αμών δε εγέννησε τον Ιωσίαν, Ιωσίας δε εγέννησε τον Ιεχονίαν και τους αδελφούς αυτού επί της μετοικεσίας Βαβυλώνος. Μετά δε την μετοικεσίαν Βαβυλώνος Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ, Σαλαθιήλ δε εγέννησε τον Ζοροβάβελ, Ζοροβάβελ δε εγέννησε τον Αβιούδ, Αβιούδ δε εγέννησε τον Ελιακείμ, Ελιακείμ δε εγέννησε τον Αζώρ, Αζώρ δε εγέννησε τον Σαδώκ, Σαδώκ δε εγέννησε τον Αχείμ, Αχείμ δε εγέννησε τον Ελιούδ, Ελιούδ δε εγέννησε τον Ελεάζαρ, Ελεάζαρ δε εγέννησε τον Ματθάν, Ματθάν δε εγέννησε τον Ιακώβ, Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός. Πάσαι ουν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυΐδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες. Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ην. Μνηστευθείσης γαρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν η συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου. Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων αυτήν παραδειγματίσαι, εβουλήθη λάθρα απολύσαι αυτήν. Ταύτα δε αυτού ενθυμηθέντος ιδού άγγελος Κυρίου κατ΄ όναρ εφάνη αυτώ λέγων· Ιωσήφ υιός Δαυΐδ, μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου· το γαρ εν αυτή γεννηθέν εκ Πνεύματος εστίν Αγίου· τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν· αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών. Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου δια του προφήτου λέγοντος· ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστί μεθερμηνευόμενον μεθ΄ ημών ο Θεός. Διεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου εποίησεν ως προσέταξεν αυτώ ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού, και ουκ εγίνωσκεν αυτήν έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν.


                                                               Μεταφραση

Γενεαλογικός κατάλογος του Ιησού Χριστού απογόνου του Δαβίδ, ο οποίος ήταν απόγονος του Αβραάμ. Ο Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ, ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιούδα και τους αδερφούς του. Ο Ιούδας εγέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά με τη Θάμαρ. Ο Φαρές εγέννησε τον Εσρώμ και ο Εσρώμ τον Αράμ. Ο Αράμ εγέννησε τον Αμιναδάβ, ο Αμιναδάβ τον Ναασών και ο Ναασών τον Σαλμών. Ο Σαλμών εγέννησε τον Βοόζ με τη Ραχάβ, ο Βοόζ εγέννησε τον Ωβήδ με τη Ρουθ· ο Ωβήδ εγέννησε τον Ιεσσαί κι ο Ιεσσαί γέννησε τον Δαβίδ το βασιλιά. Ο βασιλιάς Δαβίδ εγέννησε τον Σολομώντα με τη γυναίκα του Ουρία· ο Σολομών εγέννησε τον Ροβοάμ, ο Ροβοάμ τον Αβιά, ο Αβιά τον Ασά· ο Ασά εγέννησε τον Ιωσαφάτ, ο Ιωσαφάτ τον Ιωράμ, ο Ιωράμ τον Οζία· ο Οζίας εγέννησε τον Ιωάθαν, ο Ιωάθαμ τον Άχαζ, ο Άχαζ τον Εζεκία· ο Εζεκίας εγέννησε τον Μανασσή, ο Μανασσής τον Αμών, ο Αμών τον Ιωσία· ο Ιωσίας εγέννησε τον Ιεχονία και τους αδερφούς του την εποχή της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα. Μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Ιεχονίας εγέννησε τον Σαλαθιήλ και ο Σαλαθιήλ το Ζοροβάβελ· ο Ζοροβάβελ εγέννησε τον Αβιούδ, ο Αβιούδ τον Ελιακίμ, ο Ελιακίμ τον Αζώρ· ο Αζώρ εγέννησε τον Σαδώκ, ο Σαδώκ τον Αχίμ και ο Αχίμ τον Ελιούδ· ο Ελιούδ εγέννησε τον Ελεάζαρ, ο Ελεάζαρ τον Ματθάν, ο Ματθάν τον Ιακώβ, και ο Ιακώβ εγέννησε τον Ιωσήφ τον άντρα της Μαρίας. Από τη Μαρία γεννήθηκε ο Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός. Από τον Αβραάμ ως τον Δαβίδ μεσολαβούν δεκατέσσερις γενιές· το ίδιο κι από τον Δαβίδ ως την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, καθώς κι από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα ως το Χριστό. Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε ως εξής: Η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ. Προτού όμως συνευρεθούν, έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Ο μνηστήρας της ο Ιωσήφ, επειδή ήταν ευσεβής και δεν ήθελε να τη διαπομπεύσει, αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα, χωρίς την επίσημη διαδικασία. Όταν όμως κατέληξε σ΄ αυτή τη σκέψη, του εμφανίστηκε στον ύπνο του ένας άγγελος σταλμένος από το Θεό και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο, και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες τους». Με όλα αυτά που έγιναν, εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης: Να, η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο, και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ, που σημαίνει, ο Θεός είναι μαζί μας. Όταν ξύπνησε ο Ιωσήφ, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου και πήρε στο σπίτι του τη Μαρία τη γυναίκα του. Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της· ωσότου γέννησε το γιό της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς.

Πηγή: Ι. Μητρόπολη Σάμου, Ικαρίας και Κορσεών


Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού...

Το συγκλονιστικότερο ευαγγελικό ανάγνωσμα του εκκλησιαστικού έτους!

Για πολλούς πληκτικό και μονότονο... Μια ατέλειωτη σειρά ονομάτων:
Αβραάμ εγένησε τον Ισαάκ, Ισαάκ δε εγένησε...

Αλλά τί σειρά! Τί συναρπαστικό περιεχόμενο! Βαθύ, πλούσιο, εκπληκτικό!

Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, αλλά και η Θάμαρ και η αμαρτωλή Ραάβ. Ο ευσεβής Δαβίδ, αλλά και ο ασεβής Άχαζ και ο Μανασσής.
Δίκαιοι και άδικοι, ασεβείς και ευσεβείς, άγιοι και αμαρτωλοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον, έως ότου εμφανίζεται το εκλεκτότερο άνθος των αιώνων, η Παρθένος Μαρία, μέσα στα πανάγια σπλάχνα της οποίας σαρκώθηκε ο Θεός!
Ο Θεός που έγινε όμοιός μας σε όλα εκτός της αμαρτίας. Μας καταδέχτηκε όπως είμαστε. Δεν εδημιούργησε μια σειρά αγίων προγόνων, προκειμένου να γίνει άνθρωπος. Διότι δεν ήρθε για να αποφύγει τις ντροπές μας, αλλά για να τις φορτωθεί ο Ίδιος και να μας αγιάσει.

Τόσα ονόματα, τόσες γενιές, χρόνια, αιώνες! Άνθρωποι άγνωστοι και γνωστοί, ασήμαντοι και επιφανείς, δίκαιοι, άγιοι και ευσεβείς, πλούσιοι και φτωχοί, χωρικοί και βασιλείς διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, χωρίς οι πιο πολλοί να ξέρουν πού πρόκειται αυτή η γενιά τους να καταλήξει, ποιός πρόκειται στο τέλος απ᾿ τη γενιά τους να γεννηθεί! Πώς θα ζούσαν άραγε, άν γνώριζαν ότι απόγονός τους θα ήταν ο ίδιος ο Θεός;

Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Ιούδας, Φαρές \"εκ της Θάμαρ\", Βοόζ \"εκ της Ραχάβ\", Ωβήδ \"εκ της Ρουθ\", Δαβίδ ο βασιλιάς, Σολωμών \"εκ της του Ουρίου\", Σαλαθιήλ και Ζοροβάβελ κατά τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία... Τί γεγονότα θαυμαστά μες στις σελίδες της Γραφής! Άγνωστα, δυστυχώς! Γι᾿ αυτό και ο κατάλογος φαίνεται πληκτικός. Αυτός που αποτελεί έκρηξη αγάπης και προνοίας του Θεού. Που είναι η ιστορία μας, η ιστορία της σωτηρίας μας, η ιστορία του καθενός μας, όλων των λυτρωμένων! Που άν έλειπε, θα είμαστε ακόμα στο σκοτάδι, σκοτεινοί και μείς, χωρίς ελπίδα στη ζωή!

Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού...

Γενεαλογείται Εκείνος, ο αγενεαλόγητος, και εγγράφεται στους γενεαλογικούς καταλόγους του Καίσαρος Αυγούστου, για να εγγράψει εμάς στον κατάλογο των αθανάτων της αιωνίου Βασιλείας Του.
Άς είναι δοξασμένος στους αιώνες των αιώνων!
                               Στ.


......................................
4. Τα δύο ποιήματα:
......................................

Το ποίημα αυτό είχε δημοσιευτεί παλαιότερα
στο περιοδικό \"Προς την Νίκην\",
νομίζω του έτους 1983, ίσως και νωρίτερα.
Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.
Το μεταφέρω εδώ, διότι τα νοήματά του
είναι κατ᾿ εξοχήν πνευματικά και πολύ βοηθητικά
για αληθινή βίωση των Χριστουγέννων.
Την ποιήτρια τη γνωρίζω και προσωπικά.
Έχει βέβαια οικογένεια τώρα
και μένει στη Θεσσαλονίκη. Εκλεκτή ψυχή.
Το Μαργαρίτα Λαμπρινού είναι, εννοείται, ψευδώνυμο.
To 2007 στον τίτλο το προσθέτω εγώ.
Αρχικά έγραφε τη χρονολογία στην οποία δημοσιεύτηκε.

       ΒΗΘΛΕΕΜ 2007

Ήρθες αργά, πολύ αργά...
Δεν έχει τόπο η καρδιά
     να σου χαρίσει.
Ήρθαν εδώ απ᾿ το πρωί
ξένοι πολλοί περαστικοί
     κι έχει γεμίσει...

Μα στάσου... έχω μια σπηλιά
σε μια απόμερη γωνιά
     εκεί πιο πέρα.
Μπορείς για λίγο να σταθείς
μα άλλο πια μη μ᾿ ενοχλείς
     θα φτάσει η μέρα.

Νά! θα σ᾿ ανάψω εδώ φωτιά
με λίγα φρύγανα ξερά...
     μα συ δακρύζεις;
Οι ξένοι μου με καρτερούν
-δεν τους ακούς που τραγουδούν;-
     μή μ᾿ εμποδίζεις.

Πώς με κυττάς; Πώς να στο ᾿πώ;
Δεν έχω μέρος πιο καλό,
     πιο βολεμένο...
Άγνωστε, σήμερα στη γη
γιορτάζουμε το Θείο παιδί
     και δεν προφταίνω.

Ξένε, παράξενα κυττάς...
Πές μου ποιός είσαι, τί ζητάς;
     Δεν σε γνωρίζω.
Μια Βηθλεέμ μικρή, φτωχή,
σαν τότε πούχες γεννηθεί,
     λες, σου θυμίζω...

Μίλησε κι άλλο, αγνή φωνή·
να φτερουγίζει μου η ψυχή
     νοιώθω βαθιά μου·
έλα πιο μέσα, στην καρδιά
μή φεύγεις, μή... Μορφή γλυκειά
     μείνε κοντά μου...

Μαργαρίτα Λαμπρινού



.            ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΝΑΤΟΛΩΝ
 

Ἦρθες!
       Ὅταν τὸ σκοτάδι μπῆκε στὰ κόκκαλά μας.
       Ὅταν τὰ φῶτα ἔσβησαν ὅλα.
       Ὅταν οἱ ἐλπίδες μας χάθηκαν ὅλες.
       Ὅταν μᾶς ἔζωσε ἡ ἐρημιὰ ὁλοῦθε μὲς στὴ σκοτεινιά.

Δὲν σὲ γνωρίσαμε.
       Τὸ πρόσωπό Σου δὲν ἄστραφτε.
       Ἡ μορφή Σου δὲν ἔλαμπε σὰν τὸν ἥλιο.
       Δὲν ἀκτινοβολοῦσες ἐκτυφλωτικά.
       Ἤσουν σὰν ἕνας ἀπὸ μᾶς.

Μᾶς ἀπογοήτευσες...
       Ἐπέμενες ὡστόσο νὰ σὲ ἀκολουθήσουμε.
       Ἔλεγες πώς ἤξερες τὸ δρόμο.
       Ἔλεγες πὼς ἐσὺ βλέπεις...πὼς εἶσαι τὸ Φῶς.
       Ἔλεγες πὼς σκοτάδι δὲν ὑπάρχει... πὼς ἐμεῖς τυφλωθήκαμε.

Κι ἀκόμα...
       Ἀκόμα ἐπέμενες πὼς τὸ σκοτάδι εἶναι μέσα μας.
       Τὸ σκοτάδι εἶναι στὶς καρδιές μας.
       Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ σκοτάδι.
       Ἐμεῖς οἱ σκοτεινοὶ τῆς γῆς.

Μᾶς σπλαγχνίστηκες. Κατέβηκες. Ἦρθες.
       Δὲν μᾶς ἄφησες μόνους νὰ σκοντάφτουμε στοὺς τοίχους.
       Δὲν μᾶς ἄφησες μόνους νὰ παραδέρνουμε στὴν τύχη.
       Δὲν μᾶς ἄφησες μόνους, ἔρημους, ὀρφανοὺς τοὺς ρημαγμένους.

Ἦρθες, Κύριε!
       Ἦρθες ὁ Ἴδιος.
       Δὲν ἔστειλες κάποιον ἀντιπρόσωπό Σου,
       Δὲν μᾶς ἔκανες νοήματα ἀπὸ μακριά.

Ἦρθες, Κύριε!
       Ἦρθες κοντά μας.
       Νὰ βαδίσεις τὸ δρόμο μαζί μας.
       Μπῆκες στὴ Φάτνη τῶν ἀλόγων
       \"Ὡς μέλλων ρύσασθαι ἡμᾶς τῆς ἀλογίας\".
       \"Σεπτοτάτη η Φάτνη! Θεοφόρα τὰ σπάργανα!\"
 
Ἦρθες!

Ταπεινὸς κι ἀδύναμος γιὰ νὰ μᾶς τιμήσεις.

Ἐσύ!
       Ὁ γλυκασμὸς τῆς κατάπικρης ζωῆς μας.
       Τὸ κέντρο τῶν ὄντων τοῦ σύμπαντος κόσμου.
       Τὸ πλήρωμα τῶν πόθων, τῶν ἐλπίδων, τῆς ἀπαντοχῆς μας.

Πρόβαλες ὡσὰν αὐγή.

Ἐσύ!
       Ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ὁ νοητός.
       Τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό.
       Ὁ φωτισμὸς ἐμᾶς τῶν σκοτεινῶν,
       Ἡ χαρμονὴ ἐμᾶς τῶν ταπεινῶν.

      Ἀνατολὴ ἀνατολῶν!
       Κύριε, δόξα Σοι!

             Στ.




********************************************************************

Το είχα ξεχάσει και μαζί με επιλεκτικά σχόλια βάζω:
.................................................
5. Τα λαμπιόνια του Ρωμηού
..................................................

*****************************************************************************************************************
Μετά Νηφαλίου Μέθης

ΤΑ ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ ΜΕ ΘΛΙΒΟΥΝ

«Κι όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο.
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο,
είμαστε κιόλας νεκροί!»
(Τάσος Λειβαδίτης)


Όλα στην πόλη αρχίζουν να μυρίζουν Χριστούγεννα. Η πόλη αλλάζει μορφή. Μαζί και οι άνθρωποι. Σα να σιγοτραγουδάει κι ο άνεμος, μαζί με τα μεγάφωνα της πόλης. Ο αέρας διαφορετικός, χαρμόσυνος, σαν να μας έρχεται από μέρη αλλιώτικα, ξεχωριστά. Λαμπιόνια και στολίδια, χρωματίζουν την αγορά και τη μεταμορφώνουν.

 Όλα στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Μια γιορτή που ο καθένας τη ζεί ξεχωριστά, σαν το προσωπικό του όνειρο. Μέρες χαρμόσυνες, μέρες «ευ-αγγελίας», μέρες γεμάτες χρώμα και μουσική, όνειρα και θύμησες.

Κάτω από αυτό το πέπλο, το ονειρευτό το δίχως άλλο, στέκομαι γεμάτος α-πορία, χωρίς διέξοδο στο προσωπικό μου αδιέξοδο. Είναι η ανθρώπινη ανάγκη για «καλύτερες μέρες», ο κορεσμός της καθημερινής βιοπάλης; Είναι που σιχαθήκαμε την υποκρισία; Είναι που αποφασίσαμε να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι; Είναι διότι συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε;

Κι όμως, τα λαμπιόνια με θλίβουν. Μου ξαναγυρνάνε θύμησες και οδηγούν αναπόφευκτα σε συγκρίσεις. Τι αλλάζει στον άνθρωπο; Πόσο βαθιά τον συγκλονίζει η σάρκωση ενός Θεού, Θεού προσωπικού, Θεού αγάπης και έρωτα; Κι αν όλα ξαναγυρίσουν στην καθημερινή «βαρβαρότητα», τι θα χει μείνει πίσω στην καρδιά μας; Ποιος μπορεί να αντέξει τη βάρβαρη αυτή αλλαγή;

Τούτες τις μέρες, «ερχόμαστε για λίγο», θα συμφωνήσει και ο ποιητής, γιατί, ίσως, τούτες οι μέρες μάς απέμειναν να αγαπήσουμε λίγο. Να έρθουμε πιο κοντά και να σπάσουμε τα δεσμά της εσωτερικής μας αυτο-καταδίκης. Να βγούμε από το εγω-κεντρικό ζειν στο ευ-συ-ζείν.
«Μα όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί»! Ορίστε, συμπυκνωμένη η Ορθόδοξη οντολογική προοπτική, συνάμα δε και το υπαρξιακό αδιέξοδο της ανθρώπινης τραγωδίας. Λόγια ενός σαλού ποιητή; Η μόνη οντολογική προοπτική, μας λέγει, είναι να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο.  Η μόνη υπαρξιακή μας δυνατότητα είναι ο θάνατός μας για τον άλλο, για το εσύ. Σαλός ο ποιητής, στα σίγουρα, αλλά δεν θα ήταν ποιητής αν δεν ήταν σαλός. Κάποια φωνή, όμως, ψυθιριστά στο αυτί, μού σιγοτραγουδάει «σκληρές ροκιές αναρχικής – ανατρεπτικής οντολογίας» : «Όστις θέλει σώσαι την ψυχήν αυτού, απολέσει αυτήν»! Πέθανε για να ζήσεις, αγάπησε «άχρι θανάτου» για να σωθείς, χάρισέ τα όλα για να γίνεις πλούσιος, πέθανε ως άνθρωπος για να ζήσεις ως Θεός.

Κι όμως τα λαμπιόνια με θλίβουν. Οι καρδιές των ανθρώπων,  κι αν έρθουν τούτες τις μέρες λίγο πιο κοντά, θα ξαναγυρίσουν στη σκληρή καθημερινότητα, όπου κανένας δεν «περι-χωρά» κανένα. Κι αν στολίσαμε το δένδρο και περιποιηθήκαμε τη φάτνη του Χριστούλη, αύριο πάλι θα Τον σταυρώσουμε στα πρόσωπα εκείνων των ταπεινών και ελαχίστων. Και αν μυρώσαμε την πόλη και τα «αρχοντικά» μας με τραγούδια, γλυκίσματα και στολίδια σορούς, θα ρθεί πάλι η στιγμή που το μεθυστικό άρωμα των Χριστουγέννων θα μας εγκαταλείψει, ή μάλλον θα το εγκαταλείψουμε.

Σαν τον μυθικό Οδυσσέα, κι ο άνθρωπος αλυσοδένεται στο κατάρτι της ζωής, μη τυχόν και τον συνεπάρει το άκουσμα της όμορφης σειρήνας. Δεν κλείνει όμως τα αυτιά του και θέλει να απολαύσει έστω και για λίγο το σαγηνευτικό άκουσμα, μέχρι να ξαναγυρίσει πάλι στο ταξίδι του για την Ιθάκη. Αρνείται να μεθύσει ολοκληρωτικά, αρνείται να αγαπήσει ολοκληρωτικά, αρνείται να ζήσει την κάθε μέρα σαν να 'τανε πάλι Χριστούγεννα. «Έρχεται για λίγο κοντά» αλλά είναι και πάλι τόσο μακρυά.    

Κι όμως, κι αν με θλίβουν τα λαμπόνια, μένει η ελπίδα ζωντανή και κραταιά! Τόσο ζωντανή όσο και Εκείνος. Τόσο πραγματική, όπως και η σάρκωσή του. Τόσο ταπεινή όσο και το σπήλαιο που τον υποδέχτηκε. Τόσο αγαπητική όσο και ο σταυρικός του Θάνατος.
Όσο κι αν με θλίβουν τα λαμπιόνια, Εκείνος θα γεννηθεί. Όσο κι αν με θλίβουν...
****************************************************************************************************************

Ωραίο το κείμενό σου, Ρωμηέ.

Εμένα πάντως τα λαμπιόνια με συγκινούν!
Ακόμα και η καθαρά εμπορική διακόσμηση! Ακόμα και τα γλυκανάλατα τραγουδάκια
Και περισσότερο απ᾿ όλα, ξέρεις ποιό;
Αυτό που λέει:
Στη γωνιά μας κόκκινο τ᾿ αναμμένο τζάκι...
....................
(και μάλιστα ο τελευταίος στίχος):
σού᾿ στρωσα, Χριστούλη μου, για να ζεσταθείς!

Το ίδιο και η τελευταία στροφή από το Χιόνια στο καμπαναριό...
Αυτή δηλαδή που την παραλείπουμε συνήθως
(διότι εμείς, βλέπεις, είμαστε σοβαροί Χριστιανοί, δεν είμαστε παιδάκια):

Και γεννήθηκες χωρίς
μια σκουφίτσα, καλέ μας Χριστούλη.
Και γεννήθηκες χωρίς
Μια σκουφίτσα να φορείς...


Είμαι λίγο ονειροπόλος, έ;
             Στ.


Άς μείνω καλύτερα σ᾿ αυτό:




ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΣΧΟΛΙΟ

Είχα γράψει σε ένα πρώτο σχόλιο γι᾿ αυτό το ωραίο κείμενο ότι εμένα και τα λαμπιόνια ακόμα με συγκινούν.
Στην Αθήνα μένω σε μια από τις χειρότερες περιοχές της: Εξάρχεια προς το Λόφο Στρέφη επί της Χαριλάου Τρικούπη. Με τους θορύβους και όλα τα σχετικά. Όμως το κελλάκι μου έχει ένα εκπληκτικό πλεονέκτημα: βλέπει προς τον Λυκαβηττό και μάλιστα την κορυφή του με το εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου.

Αυτή δε την εποχή έχω και ένα ακόμη εξαιρετικό δώρο. Τα βράδια βλέπω το αστέρι που έχει τοποθετήσει ο Δήμος κάτω από τον άγιο Γεώργιο. Από το κρεββάτι μου έχω απίθανη θέα. Ίσως μερικοί να με κοροϊδέψουν ή να θεωρήσουν ότι παιδιαρίζω υπερβολικά. Όμως εμένα αυτή η θέα με συγκινεί πολύ!
Πάνω από δυό χιλιάδες χρόνια τώρα ο κόσμος γιορτάζει, έστω και με αυτόν τον εξωτερικό τρόπο, τη γέννηση εκείνη που άλλαξε για πάντα την πορεία του σύμπαντος!

Σας προσφέρω και οπτικώς το θέαμα:



................................................
6. Βάζω ένα ακόμη ποίημα:
................................................

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΙΝΑ!


- Τον είδες με τα μάτια σου, γιαγιά, τον βασιλέα;
                            ***

Καλότυχα τα χρόνια εκείνα,
τα χρόνια τα παλιά,
όπου ρωτούσαν τα παιδιά
στο ξύπνιο και στα ονείρατά τους
για τον μαρμαρωμένο βασιλιά!

Καλότυχα!
Μ᾿ ανθρωπινή ομιλία
μιλούσαν τότε
όλα του δάσους τα πουλιά.

Ήταν Χριστούγεννα... το χιόνι
πυκνό·
ωσάν ολόλευκο σεντόνι
σκέπαζε όλο το χωριό.

Νύχτα...
Χτυπούνε οι καμπάνες,
ξυπνούν οι μάνες τα παιδιά.

Φραπ... φραπ... τα βήματα
μέσα στο χιόνι
στο δρόμο για την εκκλησιά...

Νά η Βηθλεέμ...
μες στ᾿ άγιο Βήμα!
Νά κι οι ποιμένες οι καλοί,
απόψε αφήσαν τη βοσκή,
ήρθαν ν᾿ ακούσουν τ᾿ αγγελούδια,
που ψέλνουν μέσα στη νυχτιά
τα ωσαννά, τα αλληλούϊα!

Καλότυχα τα χρόνια εκείνα,
όπου εθέριζε η πείνα,
μα ήσαν αθώες οι καρδιές!

                    Στ.

[Βασιλείου Μάριος]

Ωραίο το θεματάκι σας κ Σταύρο! Και εγώ σας στόλισα την Συν - Ευωχία Ιδεών!

[staboz]

Μάριε, μόλις τώρα την είδα και έγινε πολύ όμορφη!
Να είσαι πάντα ευλογημένος!
Ευχαριστούμε πολύ.
              Στ.

[Βασιλείου Μάριος]

Ευχαριστώ πολύ! Σκέφτομαι τι άλλο μπορούμε να κάνουμε!

[staboz]

Εσύ έχεις ωραίες εμπνεύσεις.
Δεν ξέρω άν θα μπορούσε κάπου να μπεί και μια μικρή εικόνα της Γέννησης...

[Βασιλείου Μάριος]

Να δω την εικόνα και κάτι θα κάνουμε!

[staboz]

Άλλαξες τις μπάρες, έβαλες αη-Βασίληδες...
Πότε τα έκανες όλα αυτά;
Ωραίοι οι αη-Βασίληδες, μόνο που το κόκκινο στα καινούργια θέματα δεν φαίνεται πολύ καθαρά.
                     Στ.

[Βασιλείου Μάριος]

Όλα μαζί τα έκανα απλά δεν σας τα έδειξε αμέσως ο IE! Κάντε ένα καθαρισμώ των Temporary files και θα τα βλέπετε όλα!

Ωραίοι οι αη-Βασίληδες, μόνο που το κόκκινο στα καινούργια θέματα δεν φαίνεται πολύ καθαρά.

Που? Εκεί που έβαλα έγχρωμο και ασπρόμαυρο Αη - Βασίλη?

[staboz]

Μάριε, τώρα μου έδειξε το χιόνι. Είναι υπέροχο.
Κατέβασα δύο εικόνες εδώ:

http://www.punbb-hosting.com/forums/romios/viewtopic.php?id=847

[Βασιλείου Μάριος]

Την τοποθέτησα τέρμα κάτω στην σελίδα! Επίσης το χιόνι για να μην γίνεται ενοχλητικό, φαίνεται μόνο για 10 δευτερόλεπτα!

[ρωμηός]

Μήπως θα μπορούσαμε να κάνομε και κάτι ανάλογο για το Πάσχα??? Και ως προς το αφιέρωμα και ως προς τη διακόσμηση... τι λέτε?? Έχω κανά δυο φωτογραφίες...ΝΑ στις στείλω βρε Μάριε?

[Ξένια]

Απίστευτο τραγούδι με απίστευτα νοήματα...

«ΦΩΤΙΑ»


Σβήσε το φως του δρόμου
δεν αφήνει το φεγγάρι να φανεί.
Είσαι στην κάμαρά μας
σ' αυτόν τον πόλεμο κανείς να μη μας δει.

Φωτιά στα σύνορα της γης
θα ανάψουμε εμείς,
με σπίρτο την καρδιά μας.
Φωτιά να σβήσει τη φωτιά,
που άνθρωποι τρελοί
ανάβουν στα όνειρά μας.

Κλείσε τον κόσμο κλείσε,
μέσα στα μάτια σου που τα 'χω ουρανό.
Κλείσε την πόρτα κλείσε,
έξω απ' το σπίτι μας απέραντο κενό.


Φωτιά στα σύνορα της γης
θα ανάψουμε εμείς,
με σπίρτο την καρδιά μας.
Φωτιά να σβήσει τη φωτιά,
που άνθρωποι τρελοί
ανάβουν στα όνειρά μας.

Αγάπη θέλει ο κόσμος.

[ρωμηός]

Πολύ ωραίο! Ευχαριστούμε για την παράθεση!

[mistral]

Ευχαριστούμε πολύ τους καλλιτέχνες του forum staboz, marios και Xenia!!!!

[Ιωάννα]

Πολύ-πολύ όμορφο!

[Iaspis]

Ωραίο τραγούδι, ώραίες φωτογραφίες, όλα ωραία είναι σήμερα !

[Ξένια]

ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ


Με οδηγό το αστέρι
Που οι Μάγοι ακολουθήσαν,
με το ίδιο αστέρι
ψάχνω και γω να Σε βρω.

Παγωμένη φάτνη
που ποθεί τη ζεστασιά Σου,
μ' αγωνία προσμένω
το ζεστό κάλεσμά Σου.

Ήρθαν Χριστούγεννα ξανά
στους ανθρώπους να δώσουν χαρά.
Του Θεού η αγάπη η μεγάλη
να γεμίσει την κάθε καρδιά.
Χριστούγεννα ήρθαν ξανά.

Στη φτωχή καρδιά μου
τα λουλούδια πάλι ανθίσαν
όταν είπα πως για Σένα πια θα ζω.

Σαν τους φτωχούς βοσκούς
που με πίστη Σε προσκυνήσαν
θάρθω σε Σένα και γω
Χριστούγεννα μέσα μου να ζήσω.


Ήρθαν Χριστούγεννα ξανά
στους ανθρώπους να δώσουν χαρά.
Του Θεού η αγάπη η μεγάλη
να γεμίσει την κάθε καρδιά.
Χριστούγεννα ήρθαν ξανά.

[Ιωάννα]

Εὐχαριστοῦμε, Ξένια! Πές μας, ἄν θέλεις, λίγα λόγια γιὰ τὴν ἐκδήλωσή σας, τὰ παιδιά, τὸ τραγούδι.

...καὶ ὡραῖα ποὺ ἀνακάλυψες αὐτὴ τὴν παλιὰ ἐνότητα, φαίνεται ὅτι τὰ Χριστούγεννα συνεχίζονται!

[Ξένια]

Ας πω λίγα λόγια.
Το τραγούδι που αkούσατε λέγεται ΜΕ ΟΔΗΓΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ.
Το τραγουδάει η χορωδία της Α.Ταβιθά Λιβαδειάς, η οποία απαρτίζεται τόσο από παιδιά του σπιτιού (της Α.Ταβιθά),
όσο kαι από ομαδόπουλα από την kατασkήνωση kαι τα kατηχητιkά.
Η Χριστουγεννιάτιkη γιορτή έγινε στις 27 Δεkεμβρίου kαι περιελάμβανε από τραγούδια
kαι βυζαντινούς ύμνους, μέχρι επίkαιρη ομιλία kαι σkέτς. Σε αυτή τη γιορτή έρχονται kάθε χρόνο πούλμαν από όλη την Ελλάδα
kαι εννοείται πολλοί Λιβαδίτες. Η λήψη είναι εντελώς ερασιτεχνιkή από μένα επειδή είχα φωτογραφιkή μηχανή kαι δεν μπορούσα να kάνω kαν ζουμ. Στο youtube με βοήθησε ο αγαπητός μου planaria να το ανεβάσω γιατί εγώ είμαι γνωστή άχρηστη.

Τέλος να πω ότι το σπίτι της αγ. Ταβιθά είναι ένα πολύ αξιόλογο έργο το οποίο ξεkίνησε ο πρώτος μου πνευματιkός Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος kωνσταντίνος kαι συνεχίζει με πολλή αγάπη μετά τον θάνατό του ο μητροπολίτης kηθύρων π. Σεραφείμ Στεργιούλης.

[Ιωάννα]

Ὥστε τὸ ὀρφανοτροφεῖο \"Ἁγία Ταβιθά\" βρίσκεται στὴ Λειβαδιά...
Πρὶν χρόνια ἄκουσα κασσέτα μὲ παλιὰ τραγούδια τους. Ἐντυπωσιακὴ μουσικὰ ἡ ἐργασία, τὰ παιδιά ἐνέπνεαν μὲ τὸν πνευματικὸ ζήλο τους! Ἀλλὰ μᾶς ἐνημερώνεις ὅτι ἡ ἐργασία τοῦ ἰδρύματος ἔχει θαυμαστὲς σὲ ὅλη τὴν Ἐλλάδα ποὺ ταξιδεύουν γιὰ νὰ παρευρεθοῦν στὶς ἐκδηλώσεις!
Μπράβο σας!
Α, καὶ ἄν δὲν διευκρύνιζες γιὰ τὴ λήψη, θὰ ἐξακολουθοῦσα νὰ πιστεύω ὅτι παίζεις κιθάρα στὴν ὀρχήστρα :)

[Iaspis]

Διάβασα όλη τήν ενότητα, καί γιά μιά στιγμή ξεχάστηκα καί νόμισα πώς όλα αυτά ανέβηκαν σήμερα στό φόρουμ... Πολύ ωραίο υλικό έχει τό αφιέρωμα στά Χριστούγεννα. Είναι αξιοθαύμαστη η επικοινωνία όταν δέν υποκύπτει ο άνθρωπος στό πλαστό καί πλάνο προσωπείο πού τού παρουσιάζει ο πειρασμός, ο εχθρός ανθρωποκτόνος, γιά τόν συνάνθρωπό του! Αγάπη είναι νά ψάχνουμε τόν Χριστό στό βλέμμα, στά λόγια στήν σκέψη, στήν συντροφιά καί τήν φιλία τού άλλου...Ακόμα καί στόν θυμό του, τόν έλεγχό του τήν κριτική του τήν εναντίωσή του απέναντί μας...Ακόμη καί στήν απόρριψή του, τήν περιφρόνησή του, στήν απομάκρυνσή του, στά πάντα του, νά ψάχνουμε γιά τόν Χριστό. Καί απειροελάχιστα ή στιγμιαία  νά Τόν νιώσουμε, γκρεμίζεται η πλάνη τού πειρασμού καί έτσι αγαπάμε. Τουλάχιστον γιά μιά στιγμή, γιά μιά αιώνια στιγμή!

Ωραίο τό τραγούδι σου Ξένια, καί ωραία καί η επιλογή σου, νά τό ανεβάσεις στήν ενότητα τών Χριστουγέννων!