Ίσως να το μετέφερα και εγώ λάθος κ.Σταύρο,και να έγραψα παραπάνω πράγματα που ήταν λάθος.

Εμβαθύνατε πολύ στο θέμα,δεν περίμενα τέτοια ανάλυση..Ευχαριστούμε

Γιατί η στιγμή τής γνώσεως τού Θεού πού λέγεται καί πίστη, είναι ο θάνατος τού ατομικού μας θελήματος. Καί αυτό συμβαίνει στόν κάθε άνθρωπο, μόνο πού δύσκολα ανακαλείται από τόν καθένα...

Να συμπληρώσω ή μάλλον ν\'αντιπαραβάλλω ότι η γνώση του Θεού δεν είναι(απαραίτητα)άμεση συνέπεια του θανάτου του ατομικού θελήματος αφού αυτό το απαρνούμαστε από την στιγμή που διαλέγουμε ν\'ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο(..απαρνησάσθω ευατόν..),αλλά έρχεται με τον καιρό..Παράδειγμα ο Πάυλος ο οποίος είδε τον Θεό την στιγμή που Τον κατεδίωκε..Η ερώτηση μου πάνω στο θέμα είναι η εξής:τελικά ο αυτοσκοπός μας ποιος πρέπει να είναι?να γνωρίσουμε τον Θεό(με οποιοδήποτε τρόπο)?ή μήπως και μόνο η λέξη αυτοσκοπός δηλώνει κάτι εγωιστικό και ξένο προς τον Θεό?θα μου πείτε,σκοπός είναι η θέωση,η σωτηρία,η αγιότητα..Αλλά αυτά είναι το αποτέλεσμα αυτού του οποίου ψάχνουμε.Το οποίο σχετίζεται άμεσα με τον δίπλα μας,ο οποίος είναι η ζωντανή εικόνα του Θεού στη γη

Στο ερώτημα σου Iaspis,σχετικά με το τι είναι πίστη ακριβώς,θα δανειστώ κάτι που άκουσα σε μια ομιλία του π.Λουδοβίκου(μου φαίνεται) και μεταφέρω στο περίπου ό,τι θυμάμαι:Είπε ότι πίστη(σε ένα πρόσωπο) είναι η γνώση που αποκτούμε γι\'αυτό μέσω της επαφής μαζί του,δηλαδή το βλέπουμε,το πιάνουμε,το γνωρίζουμε καλά.πρόκειται για υποκειμενική γνώση η οποία δεν είναι τυφλή(όπως πολλοί θεωρούν την πίστη).μπορούμε να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη γι\'αυτό το πρόσωπο,να τοπιστέψουμε..

Θέλω να αναφέρω πως για να βάλεις το χέρι σου στην τσέπη να δώσεις 1,2,10 ευρώ σε ένα ζητιάνο ή κάθε μήνα να δίνεις από 50 ευρώ π.χ(ανάλογα με τα οικονομικά του καθενός φυσικά) σε κάποιο ίδρυμα ή και στο φιλόπτωχο ταμείο δεν θέλει ιδιαίτερη εγκράτεια,νηστεία και προσευχή.Είναι μια  εικόνα τόσο άμεση(π.χ ένας ταλαίπωρος στον δρόμο) που αν κάτσεις και σκεφτείς πρέπει,δεν πρέπει-το κάνει αλήθεια,δεν το κάνει αλήθεια τότε είναι που έχασες το παιχνίδι..αυτά θα τα κρίνει Άλλος..και δεν πιστεύω πως όλοι μας μετά τις σαρακοστές που περνάμε έχουμε άλλη διάθεση στο να ελεήσουμε τον πλησίον μας..Χωρίς να θέλω να το γενικεύσω,από προσωπική πείρα,το ζήτημα της ελεημοσύνης είναι αυτό που μας αφορά λιγότερο και πλέον το βλέπουμε σαν μόνο\'\'τον δίσκο της Κυριακής\'\' και καθαρίσαμε..

Πόσην πνευματικήν ηδονήν προσφέρει είς τήν ψυχήν η συναναστροφή μέ τούς πνευματικούς μας αδελφούς, εάν μαζί μέ αυτήν διατηρήσωμεν καί τήν νοεράν συναναστροφήν μέ τόν Θεόν! Καλόν λοιπόν είναι νά φροντίζωμεν διά τούς αδελφούς, όσον αρμόζει· πρέπει δηλαδή νά προσέχωμεν πάρα πολύ, μή τυχόν εκπέσωμεν από τήν μυστικήν εργασίαν τής ψυχής καί τήν συνεχή νοεράν συνομιλίαν αυτής μετά τού Θεού, μέ τήν πρόφασιν τής πρός τόν πλησίον αγάπης· Διά νά μή συμβή η θανάσιμος αυτή έκπτωσις, πρέπει νά επικοινωνώμεν, μετά διακρίσεως, πρός τούς αδελφούς καί νά ομιλώμεν ελάχιστα, τόν δέ περισσότερον χρόνον νά τόν διαθέτωμεν είς τήν μετά τού Θεού συναναστροφήν καί συνομιλίαν. Διότι εκείνος, όστις υπερμέτρως συνομιλεί μέ τούς αδελφούς, εξασθενίζει τήν συνομιλίαν του μέ τόν Θεόν, επειδή ο νούς μας δέν αντέχει νά συνομιλή πρός δύο συγχρόνως, δηλαδή νά ομιλή, τήν ίδιαν στιγμήν, καί μέ τόν Θεόν καί μέ τούς ανθρώπους.

Πολύ ωραία αυτά που παραθέτεις Iaspis,όμως πιστεύω πως αφορούν κυρίως μοναχούς..Για μας που συναναστρεφόμαστε με τόσο κόσμο κάθε μέρα,είναι αδύνατο..Άσε που αν κλεινόμαστε.και δεν μιλάμε με τους γύρω μας πως θα τους δείξουμε(όσο μπορούμε) τον Χριστό?

Μου φαίνεται Ξένια είσαι \'\'βαράτε με κι ας κλαίω\'\'..Και εξηγούμαι:
Από την μια ανεβάζεις τραγούδια(και όχι μόνο εσύ),τα οποία κράζει ο κ.Στάμποζ,απαντά ο Ρωμηός(παίρνοντας ουσιαστικά το μέρος σου και των υπολοίπων) αλλά εσύ κάνεις την έκπληξη και υπερασπίζεσαι τον κ.Στάμποζ,και εμμέσως λες \'\'ναι κ.Σταύρο,κράξτε μας και άλλο,ότι και να λέτε εμείς Ραλλία θ\'ακούμε!\'\'Με μπέρδεψες λίγο..

Ιδίως αυτές τις γιορτινές μέρες ακούγεται η λέξη \'αγάπη\' όλο και περισσότερο από τα στόματα όσων δίνουν τις ευχές τους(κυρίως μέσω των ΜΜΕ).Βλέπουμε επίσης εκδηλώσεις από διαφόρους συλλόγους,οργανώσεις κτλ που προσφέρουν δώρα ή και χρηματικά ποσά σε αναξιοπαθούντες αδερφούς μας ή ιδρύματα και μου γεννάται το ερώτημα:γιατί αυτή την συμπεριφορά δεν την εφαρμόζουμε όλο τον χρόνο αλλά μόνο αυτές τις μέρες?μήπως κατήντησε εθιμοτυπικό?και έρχομαι στον τίτλο του θέματος, όπου στην παραβολή αυτή ο Κύριος μας δείχνει ξεκάθαρα τον δρόμο της σωτηρίας ο οποίος δεν είναι άλλος από την έμπρακτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο.Δεν αναφέρει πουθενά εγκράτεια,προσευχή,νηστεία κτλ αλλά μόνο την έμπρακτη αγάπη (ελεημοσύνη,παρηγοριά,φιλοξενία).
Προς Θεού,δεν θέλω να πω ότι δεν χρειάζονται και η εγκράτεια,νηστεία,προσευχή κτλ.Απλά στην παραβολή αυτή πιστεύω πως μας φανερώνεται και το \'δια ταύτα\',το άνοιγμα δηλαδή στον συνάνθρωπο και η φροντίδα γι\'αυτόν.Το λέει και ο Παύλος στον υπέροχο ύμνο της αγάπης όπου αναφέρει(περίπου)πως \'\'..και όλες τις αρετές να έχω,αν δεν έχω αγάπη,δεν έχω τίποτε..\'\'.Αυτά

Πως θα λύσεις τα προβλήματα σου?Αντιλαμβανόμενος την παντοδυναμία ή παίρνοντας από φόβο το Κύριο?Κατά την γνώμη μου,η εικόνα της Ανάστασης του Κυρίου που σηκώνει τον Αδάμ και την Εύα από τον Άδη βοηθάει περισσότερο,δίνοντας ελπίδες στους πλέον αδύναμους(σε όλους μας δηλαδή) να μην απελπιστούμε και να κατανοήσουμε ότι όλους θα μας σηκώσει από την πτώση μας!

κάθε άλλο δεν το παίρνω προσωπικά..ν βρεις και άλλα τέτοια στείλε μπας και μάθουμε τίποτα παραπάνω!

Καλύτερα βάλε προβλήματα που θέλουν χαρτί και μολύβι ή απλά σκέψη και ως εναλλακτικές βάλε αριθμητικά αποτελέσματα.Σίγουρα δεν θα τα έχει στο wikipedia!

Παραθέτω και γω με την σειρά μου ένα από τα ποιήματα που έγραψε η συγχωρεμένη η νονά μου, Ρωμυλία Κάτση, για τον Σεβαστιανό:                          Στον πατέρα Σεβαστιανό

Στέκεις ολόρθος, γέροντα, μπρος στην Ωραία Πύλη,
Αστράφτει η άγια σου ματιά κι από τα χείλη βγαίνει,
ίδιο ποτάμι βουερό και θάλασσ’ αφρισμένη,
ο λόγος που ευλογήθηκε τόσο πολύ απ’ το Λόγο.

Ίδιο ποτάμι ο σπαραγμός και θάλασσα ο βόγγος
π’ ακούς, χωρίς ν’ ακούγεται απ’ τις καρδιές των σκλάβων.
Κι ο κεραυνός σκάει βροντερός κι ο λόγος βαθιά σκάβει
κι από το λήθαργο ξυπνά κι από τη νάρκη σκώνει.

Ίδιο ποτάμι βουερό και θάλασσα αφρισμένη
κάνει τις κρύες τις καρδιές να ξαναζωντανέψουν
και τις ψυχές να θυμηθούν, να κλάψουν, να πονέσουν
και να φωνάξουν δυνατά και να τα’αποφασίσουν.

Ν’ αποφασίσουν να σταθούν κοντά στους πονεμένους
όπως ταιριάζει σ’ Έλληνες, σε χριστιανούς ως πρέπει.
Να θυμηθούν το Χρέος τους. Ν’ αναστηθούν οι σκλάβοι.
Και ν’ ανασάνη ελεύθερη η Βόρειος Ήπειρος μας.

(1990)