-Σκιὰ στοὺς δρόμους περιπλανιέται ἡ μοναξιὰ μας. Ο καθεὶς και τὸ τομάρι του. Κραυγὲς ἀσάλευτες στὰ χείλη, φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμω. μήπως Σὲ ξέρω ξένε;
-Ἀντιπαλεύω τοὺς λογισμοὺς τῆς φρικτότητας. Δὲν γίνεται νὰ εἶμαι μόνος. Σὲ θέλω Ξένε!
Παίρνοντας λίγη λάμψη από τα τόσα ωραία λόγια του Παύλου,σας κάνω γνωστό ότι τον τελευταίο καιρό με απασχολεί έντονα η κοινωνική ανισότητα που στις μέρες μας είναι ακόμη πιο φανερή.Από ένα συμβάν σήμερα στο κοσμηματοπωλείο,ήρθα και μελαγχόλησα ξανά με τη φτώχεια(ή,αν προτιμάτε,με την οικονομική στενότητα)ορισμένων συνανθρώπων μας.Πήγαμε να μου αγοράσει η γιαγιά ένα δαχτυλίδι για την επιτυχία στις εξετάσεις και μετά από λίγο έρχεται μια κυρία,με εμφάνιση όχι και τόσο περιποιημένη,ζητώντας ένα ζευγάρι σκουλαρίκια.Ήθελε,λέει,να τα φοράει κάθε μέρα,να μην είναι δεσμευτικά.Της έδειξε αρκετά,λίγο τσιμπημένες οι τιμές,τελικά βρήκε ένα ζευγάρι προσιτό στην τιμή και γουστόζικο.Πλήρωσε τον κοσμηματοπώλη με ψιλά,δύο ευρώ και πέντε.Δεν της τα έβαλε σε κουτάκι,ήθελε να τα φορέσει εκείνη κιόλας τη στιγμή.Τι χαρά έκανε δεν μπορώ να σας το περιγράψω.
Κάθομαι και σκέφτομαι:εγώ που έχω το φρέσκο το ψωμί μου κάθε μέρα,το φαγητό μου το μεσημέρι,τα ρούχα,τα βιβλία μου κτλ,εγώ τα εκτιμώ όλα αυτά;Δεν είμαι αχάριστη όταν ζητάω κι άλλα κι άλλα κι άλλα όταν υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι που δεν έχουν ένα ζευγάρι παπούτσια,(δεν τίθεται λόγος για δεύτερο);
Θα \'θέλα να \'χα πολλάαααααα χρήματα,πάρα πολλά να τα μοιράσω στον κόσμο που μετρά και ξανμετρά το μισθό κάθε μήνα να δει αν βγαίνουν τα λεφτά.Να πάρω ρούχα στα παιδάκια,παιχνίδια,πολλά παιχνίδια,γλυκά,κτλ κτλ κτλ.
Τα άτιμα τα χαρτονομίσματα,πόσο ταλαιπωρούν,πόσο μπορούν να σου στενέψουν την ψυχή.
Υ.Γ.:κ.Δημήτρη(τα σοκολατάκια που μας δώσατε τότε στην Ελβετία ακόμα τα σκέφτομαι,τόσο ωραία ήταν,νοστιμόατα!!)πολύ καλή η ιδέα μιας τέτοιας \"ενότητας\"...!