Ωραία όσα γράφτηκαν,ιδιαίτερα οι σκέψεις του Iaspis είχαν σπουδαίο περιεχόμενο. Είναι ένα μεγάλο ζήτημα αυτό των σχέσεων και του γάμου. Όσο για το κεντρικό ερώτημα....έτσι όπως το σκέφτομαι....Γάμος είναι ένα στενό μονοπάτι στο οποίο βαδίζουν δίπλα δίπλα δυο άνθρωποι και έχουν έναν σπουδαίο προορισμό, όχι απλώς σπουδαίο αλλά τον κυριότερο σκοπό της ζωής, την Ουράνια Βασιλεία.Το μονοπάτι είναι στενό γιατί είναι δύσκολος ο δρόμος, αλλά ο ένας κρατάει τον άλλο κι έτσι σε μια πτώση του ενός ο άλλος σπεύδει να τον σηκώσει και να τον κρατήσει στην αγκαλιά του για όσο δρόμο χρειαστεί μέχρι να σταθεί στα πόδια του ξανά. Στο μονοπάτι αυτό μπορεί να εμφανιστούν πολλά εμπόδια, κίνδυνοι, να επέλθει σωματική και ψυχική κούραση και οι συμπορευόμενοι να απογοητευτούν. Υπάρχει, όμως, κι ένας Τρίτος μαζί τους (αν Τον αφήσουν να τους ακολουθεί) που παρατηρεί κάθε τους βήμα και όταν τους βλέπει ανήμπορους και απογοητευμένους τους παίρνει μαζί στην αγκαλιά Του και πορεύονται προς το δρόμο τον \"καλό\" πάλι. Για όσες φορές τον χρειαστούν Εκείνος θα είναι μαζί τους. Έτσι θα συνεχίζουν μέχρι να φτάσουν στο τέλος. Ίσως βέβαια στο δρόμο τους η \"παρέα\" να μεγαλώσει και το κλίμα να γίνει εύθυμο και να ενθαρρύνει τους δυο συνταξιδιώτες, ίσως και όχι,αλλά και πάλι με θάρρος και αγάπη θα συνεχίσουν το δρόμο τους στηριζόμενοι ο ένας στον άλλο και οι δυο μαζί στο Θεό. Κάπως έτσι φαντάζομαι το γάμο, ίσως λίγο ιδανικά βέβαια αλλά θα ήθελα να είναι κάπως έτσι.
Βέβαια είναι γνωστό ότι οι δυσκολίες είναι πολλές αλλά η χαρές είναι ακόμα μεγαλύτερες κι έτσι τις υπερκαλύπτουν. Και οι δυσκολίες ξεκινάνε πριν το γάμο, από τη στιγμή που κάποιος βρίσκει τον \"άνθρωπό του\" και επιθυμούν να προχωρήσουν στο μυστήριο αυτό. Η αλήθεια είναι ότι και η ψυχή και το σώμα κατά την περίοδο αυτή έχει για πολλά να παλέψει. Η αμαρτία παραμονεύει συνεχώς. Χρειάζεται πολλή προσευχή και αγώνα.

Παράθεση από: theodora

Γάμος είναι να μοιράζεσαι την λύπη μου, να χαίρεσαι με την χαρά μου, να αγωνιάς με τις αγωνίες μου, να μου δίνεις το χέρι όταν σκοντάφτω ή πέφτω και να με σηκώνεις, να σβήνεις με σεβασμό την δίψα του κορμιού μου. Και το αντίστοιχο για σένα.

Όλα όσα έγραψες είναι υπέροχα και δεν σου κρύβω ότι το τελευταίο μου άρεσε πάρα πολύ έτσι όπως το έθεσες.... Είναι βέβαια ένα δύσκολο θέμα...
και στους δικούς μας κύκλους, κυκλοφορούν διάφορες απόψεις όπως πολύ σωστά είπε και ο Αρτέμης.

Δεν πρέπει όμως ένας γάμος να γίνεται γι\' αυτό το σκοπό, εκτός κι αν υπάρχει μεγάλη αδυναμία. Είναι μόνο η έσχατη λύση και όχι η επιθυμητή. Μου άρεσε όμως πολύ η φράση \"με σεβασμό\" που είπες Θεοδώρα! Μακάρι να γίνονται όλα με σεβασμό και στο άλλο μας μισό αλλά και κυρίως προς το Θεό. Όσο για τους δικούς μας κύκλους, Ξένια, ποιες είναι οι απόψεις γι\' αυτό το θέμα;

Πολύ όμορφο το κείμενο που παραθέσατε κ.Σταύρο! Αν και το εχω ξαναδιαβάσει, κάθε φορά με συγκινεί ιδιαίτερα.Έχει βγει και τραγούδι στηριγμένο πάνω στο κείμενο αυτό και είναι πολύ ωραίο!

Να μαντέψω?

Κύριε Σταύρο, μήπως θα μπορούσατε να μας δώσετε και μία μετάφραση του κειμένου που παραθέσατε;Είναι πολύ ωραίο αλλά δυσκολεύομαι σε κάποια ρήματα

Όντως έτσι είναι, Πάροικε!Αυτά ζητάει νομίζω ο καθένας μας και κάτι άλλο που περιλαμβάνεται σ\' αυτά και ίσως γι\' αυτό δεν το έγραψες. Αυτό είναι η ΑΓΑΠΗ. Όλοι μας την έχουμε ανάγκη σε κάθε μας σχέση με τους άλλους. Όταν νιώθουμε ότι το πρόσωπο που έχουμε μπροστά μας μας αγαπάει πραγματικά χωρίς ιδιοτέλεια τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε αληθινή επικοινωνία. Γιατί δε φτάνει μόνο να μιλήσουμε ειλικρινά,αλλά χρειάζεται και η αντίστοιχη ανταπόκριση. Θέλουμε να νιώθουμε ότι ο άλλος μας καταλαβαίνει και συμπάσχει μαζί μας. Είναι η λεγόμενη \"ενσυναίσθηση\". Δε μας φτάνει να μας απαντήσει ο άλλος με ένα \"ναι,σε καταλαβαίνω\" αλλά θέλουμε να ακούσουμε και κάτι δικό του, αν κι αυτός έχει ζήσει κάτι παρόμοιο με μας που μπορεί να μας παρηγορήσει.Αυτό σε περίπτωση που η επικοινωνία έχει να κάνει με ένα συγκεκριμένο θέμα. Γενικά, όμως, είναι όμορφο όταν ο συνομιλητής σου σε αντιμετωπίζει όχι μόνο ως ίσο αλλά και ως ανώτερό του,σε αναγνωρίζει και χαίρεται να επικοινωνεί μαζί σου. Μήπως όλα αυτά ακούγονται λίγο ουτοπικά για τους σημερινους ανθρώπους;;;

Ένα απόσπασμα από την ταινία:
Το τέλος:

Αξίζει να τη δείτε! Δείχνει πώς ένας δάσκαλος καταφέρνει να οργανώσει μια παιδική χορωδία με παιδιά τα οποία θεωρούνται απειθάρχητα. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι βρίσκοντας το \"κουμπί\", το προτέρημα δηλαδή του κάθε παιδιού μπορούμε να το βοηθήσουμε να κερδίσει την αυτοεκτίμησή του και συνεπώς να βελτιώσει τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής του. Είναι πολύ καλό ειδικά για όσους θα γίνουν εκπαιδευτικοί.

Σ\' ευχαριστώ πολύ mistral.Πολύ όμορφα όσα ανέφερες.Αλλά...
Καταρχήν δεν εννοούσα κανένα κήρυγμα και καμία ομιλία.Πραγματικά αυτά κουράζουν πολλές φορές ειδικά όταν η ψυχή δεν είναι έτοιμη να τα δεχτεί.Το να πεις σε κάποιον άρρωστο ότι υπάρχει Κάποιος που βλέπει τον πόνο σου,που συμπάσχει μαζί σου και σ\' αγαπάει όσο κανείς άλλος δε νομίζω ότι θα του πέσει βαρύ.Αυτό εννοώ να δώσει κάποιος ελπίδα.Κι όσο για το θαύμα,δεν είμαστε ούτε άγιοι ούτε γέροντες ώστε να μας δίνει ο Θεός τη χάρη να κάνουμε θαύματα.Δηλαδή δεν είναι κανένα θαύμα δεδομένο.

Και άλλο το να μιλήσουμε για το θαύμα στον ασθενή και άλλο να ζήσει το θαύμα ο ασθενής

Επειδή δεν ξέρουμε αν θα το ζήσει,είναι ωραίο νομίζω να του δώσουμε ελπίδα λέγοντάς του ότι υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που σώθηκαν από θαύμα.Όλα αυτά όμως νομίζω είναι το δεύτερο βήμα.
Το πρώτο είναι αυτό που ανέφερες στο δικό σου περιστατικό.Συμφωνώ ότι δείχνοντας την αγάπη με τον πιο απλό τρόπο μπορείς να δώσεις δύναμη στον ασθενή.Εκεί όμως μεταδίδεις αγάπη.Δεν ξέρω αν συγχρόνως μεταδίδεις Χριστό.Ίσως αργότερα ο Θεός τον φωτίσει να τον γνωρίσει,ακόμα και δια μέσου ημών.
Αυτό που νομίζω κυρίως δεν κατάλαβες από όσα είπα είναι το εξής:δεν υποστηρίζω ούτε το κήρυγμα ούτε τα πολλά λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις.Ίσως 2 κουβέντες αγάπης, που έχουν όμως μέσα του Χριστό, να είναι το φάρμακο.Κι αυτά φυσικά και δε θα είναι δικά μας.
Μακάρι ο Θεός να μας δώσει το χάρισμα να βοηθούμε τέτοιες ψυχές,γιατί δεν είμαστε άξιοι....

Θα του δώσουμε Χριστό! Έτσι θα βοηθήσουμε τον πάσχοντα
Άν έχουμε βέβαια εμείς δράμι Χριστό στην καρδιά μας..
Και το να του δώσουμε Χριστό με το να να του μιλήσουμε για τον Χριστό δεν είναι το ίδιο πράγμα
Όπως ακριβώς δεν είναι το ίδιο πράγμα να δώσουμε μια φρατζόλα ψωμί σε έναν πεινασμένο
με το να αρχίσουμε να του λέμε πως θα βρεί ψωμί, τι νόστιμο θα είναι όταν το φάει κλπ κλπ
Γιατί στην πρώτη περίπτωση του δίνουμε ψωμί κα χορταίνει την πείνα του
ενώ στην δεύτερη του κάνουμε την πείνα του χειρότερο μαρτύριο απ ότι ήδη είναι.

Μπορείς να μου πεις mistral απλά και πρακτικά πώς θα δώσω Χριστό σε κάποιον χωρίς να του μιλήσω για το Χριστό;Πέραν της προσευχής φυσικά.Πώς θα του μεταφέρω την ελπίδα αν δεν ξέρει ότι Ελπίδα είναι μόνο ο Χριστός;Πώς θα πιστέψει στο Θαύμα αν δε γνωρίζει όσα θαύματα έχει κάνει ο Χριστός;Νομίζω ότι το παράδειγμα που έθεσες δεν ταιριάζει ιδιαίτερα.Απλώς θα με βοηθούσες αν μου έλεγες τι ακριβώς θα ανέφερες σε κάποιον άρρωστο,πονεμένο ή κάτι παρόμοιο.

Σίγουρα μετράει και η πίστη μας γιατί χωρίς αυτήν δε μπορούμε να πλησιάσουμε κάποιον που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα.Πώς θα τον παρηγορήσουμε;Πώς θα τον ανεβάσουμε ψυχικά;Θεωρώ ότι αν δεν πιστεύουμε και δε μεταφέρουμε στον άλλο την ελπίδα για το Θαύμα ή για την Επουράνιο Βασιλεία δε μπορούμε με άλλον τρόπο να τον βοηθήσουμε. Ωστόσο,θεωρώ ότι μας λείπει και η απλότητα.Γι\' αυτο κυρίως δεν τολμάμε να τον επισκεφθούμε.Δεν ξέρουμε πώς να του μιλήσουμε,πώς θα το πάρει,τι θα μας πει.Ας μπούμε λίγο στη θεση αυτών των ανθρώπων και θα νιώσουμε την ανάγκη τους για λίγη αγάπη.Τότε νομίζω δε θα μας αποτρέψει τίποτα από το να τους μιλήσουμε.Και δε χρειάζεται οίκτος ούτε να βάζουμε τα κλάμματα με το πρόβλημά τους.Πρέπει και οι ίδιοι να νιώθουν άνετα μαζί μας κι εμείς μαζί τους,γιατί αν νιώσουν έστω και λίγο ότι τους λυπόμαστε θα στενοχωρηθούν.Το πρώτο,όμως, είναι η προσευχή για εκείνους και μαζί με την ένδειξη της αγάπης μας θα φέρουν τα καλύτερα απότελέσματα.(Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου)

Mistral,είμαστε και κοντοχωριανοί.Από Ζαγόρι εννοώ.
Ξένια,το τραγούδι είναι φανταστικό!Δεν το είχα ακούσει σε εκτέλεση με σόλο πιάνο!Είναι όντως πολύ ταξιδιάρικο.Σου φέρνει πολλές αναμνήσεις.Σε κάνει να νοσταλγείς πράγματα...Φέρνει στο μυαλό αγαπημένα πρόσωπα...

Σ\' ευχαριστώ πολύ, Ιωάννη, για τις όμορφες συμβουλές σου:) Φαίνεται ότι ξέρεις πολλά πράγματα παραπάνω και τα προσφέρεις και σε μας.

Αν βέβαια απ τα γραφόμενά μου εσύ κατάλαβες πως μπορεί κάποιος να κάνει υπακοή κατά βούλησιν δεν εννοούσα αυτό. Δηλαδή όποτε σου αρεσει αυτό που λέει ο πνευματικός σου να το κάνεις και όποτε δεν σου αρέσει να μην το κάνεις; Αυτό δεν το είπα ούτε το εννοούσα εγώ.

Να με συγχωρεις,εγω αυτο καταλαβα απο οσα εγραψες παραπανω.Μαλλον ηταν παρεξηγηση:)

Για μένα η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό έχει αξία, έχει αρχοντιά, έχει μεγαλείο και έχει ομορφιά όταν γίνεται από θείο έρωτα, απο αγάπη ανιδιοτελή και ανυπόκριτο και όχι από φόβο ή από συμφέρον ή από εξαναγκασμό οιουδήποτε είδους.  Τότε η υπακοή δεν είναι υποχρέωση αλλά αυτονόητη πράξη αγάπης και με αυτήν την έννοια δεν εμπεριέχει μέσα της ούτε το ελάχιστο ίχνος υποχρέωσης ή εξαναγκασμού ή ζορίσματος. Γίνεται από αγάπη και άρα δεν είναι υποχρέωση.

Χάρηκα πολύ που διάβασα αυτα αγαπητέ mistral!Πραγματικά αυτό είναι το νόημα της πνευματικής μας ζωής πιστεύω και το ανέφερα και πιο πάνω.Αν αγαπούμε το Θεό πάνω απ\'όλα και πάνω από τον εαυτό μας θα κάνουμε ό,τι καλύτερο.Και μέσω αυτού θα ωφεληθεί και η ψυχή μας!(κυρίως αυτή).
Και κάτι που συζήτησα και σκεφτόμουν έντονα σήμερα.δεν ξέρω αν ταιριάζει τόσο στο θέμα αλλά μιας κι έγραψα τα παραπάνω ας το πω:Ως χριστιανοί πρέπει να νιώθουμε χαρούμενοι για την τιμή αυτή που μας έχει κάνει ο Χριστός και κάθε φορά που συναντάμε μια δυσκολία να σκεφτόμαστε ότι έχουμε Εκείνον Πατέρα.Κι αν τον αγαπάμε πραγματικά θα είμαστε συνεχώς ευτυχισμένοι!Δεν ταιριάζει σε χριστιανό να είναι κατσούφης και γκρινιάρης!Αυτό με ήλεγξε πολύ...Και μακάρι να είμαστε τόσο χαρούμενοι με το θησαυρό που έχουμε ώστε να το βλέπουν και οι άλλοι και να πλησιάσουν στη Χαρά!Με συγχωρείτε που είναι άσχετο αλλά ήθελα να το καταθέσω:blush: