«... πόθου δὲ χωρὶς οὐχ ἁλώσιμος Θεός...»
«... χωρὶς πόθο δὲν κατακτιέται ὁ Θεός...».
(Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη Ἠθικά, Ποίημα ΚΕ΄, Κατὰ Θυμοῦ, Ε.Π.Ε. τ. 9, σελ. 324)
Πολὺ ὡραῖο...
Τὸ ἁλώσιμος θέλει δασεία...
«... ἐπάγη Χριστῷ, ἔμπνοος ὥστε λίθος...»
«... τόσο πολὺ κόλλησε στὸ Χριστό, ὥστε ἔγινε σὰν ἔμψυχη πέτρα...».
(Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη Εἰς Ἑτέρους, Πρὸς Ἑλλήνιον περὶ τῶν μοναχῶν προτρεπτικόν, Ποίημα Α΄, Ε.Π.Ε. τ. 11, σελ. 14)
Τὸν ἄλλο μὲ τὸν κόρακα ὅμως δὲν τὸν ἔβαλες...
Τῷ δὲ κόραξ γείτων τυτθῆς ἐµερίζετο δαιτὸς Λείψανον·
εἷς δ' ἄρ' ἔην ἀµφοτέροις ἄκολος.
Μὲ τὸν ἄλλο ὁ γείτονας κόρακας μοιραζόταν τὸ ἀπομεινάρι τῆς τροφῆς.
Ἕνα κομμάτι ἔφτανε καὶ γιὰ τοὺς δυό...
Γιὰ νὰ εἶναι κατανοητά:
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος τὸ μεγάλο αὐτὸ ποίημά του (368 στίχων) τὸ ἀπευθύνει στὸν Ἑλλήνιο ποὺ ἦταν ἐφοριακός. Τοῦ περιγράφει τὴν αὐστηρὴ ζωὴ τῶν μοναχῶν καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ μὴν ἐπιβάλει βαρεῖς φόρους σ᾿ αὐτούς, διότι ἦταν φτωχοὶ καὶ ὅλη τους ἡ ζωὴ ἦταν στραμμένη στὸν οὐρανό.
:-)
«Κρεῖττον γὰρ εἶναι Θεοῦ, καὶ μὴ ἑαυτῶν»
«Εἶναι καλύτερο νὰ ἀνήκουμε στὸ Θεὸ παρὰ στὸν ἑαυτό μας».
(Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Κεφάλαια Διάφορα, Θεολογικά τε καὶ Οἰκονομικά καὶ περὶ Ἀρετῆς καὶ κακίας, Ἑκατοντὰς Πέμπτη, ξη΄, Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία τ. 15Δ, ,σελ. 296)