«... οὐράνιος, χθόνιος, τυκτὸς Θεός, ἔργον ἄληστον,
τοῖς Χριστοῦ παθέεσσιν ἐς ἄφθιτον εὖχος ὁδεύων.
Τοὔνεκα μὴ σάρκεσσι χαρίζεο, μὴ τὰ περισσὰ τοῦδε βίου φιλέειν...»
Μετ.: «... εἶσαι οὐράνιος κι ἐπίγειος, Θεὸς ποὺ έγινες καὶ ἔργο ἀΐδιο,
μὲ τοῦ Χριστοῦ τὰ πάθη βαδίζοντας πρὸς ἄφθαρτη δόξα.
Γι' αὐτὸ μὴ χαρίζεσαι στὸ σῶμα, νὰ μὴν ἀγαπᾶς τὰ περιττὰ τῆς ζωῆς αὐτῆς».
(Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη Ἠθικά, Ποίημα Θ΄, Περὶ Ἀρετῆς, Ε.Π.Ε. τ. 9, σελ. 156)
τυκτὸς Θεός
Δημιουργημένος (φτιαχτός) θεός
«μνήσθητι τίς μου ἡ ὑπόστασις»
(Ψαλμός 88 στ. 48)
«Ἐπ' ἀφθαρσίᾳ τὸν ἄνθρωπον πεποίηκας, καὶ κατ' εἰκόναν τὴν σὴν ἔπλασας αὐτόν, ἀλλὰ γέγονεν ὑπὸ φθορὰν ἐξ ἀπάτης. Οὐκοὺν τὴν ἀφθαρσίαν ἐπίδος, ἵνα σῴζωνται, καθάπερ ἐπλάσθη τὸ ποίημα»
Μετ.: «Δημιούργησες τὸν ἄνθρωπο μὲ τὴν προοπτικὴ νὰ μείνει ἄφθαρτος καὶ τὸν ἔπλασες σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα Σου. Υποδουλώθηκε ὅμως στὴ φθορὰ μὲ ἀπάτη. Χάρισέ τους λοιπὸν τὴν ἀφθαρσία ὥστε νὰ σώζονται οἱ ἄνθρωποι, ὅπως ἄλλωστε ἀρχικῶς πλάσθηκαν».
(Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου, Ἐξηγήσεις εἰς τοὺς ψαλμούς, Ψαλμός ΠΗ΄ στ. 48, Ε.Π.Ε. τ. 7)