Δεν είναι να φρίξει κανείς και να εκπλαγεί και να πάθει έκσταση από τον νού του, που ενώ μέν ο Θεός και Πατήρ «κρίνει ουδένα· πάσαν δε κρίσιν δέδωκε τω Υιώ» (Ιωαν. ε\', 22), ο δε Κύριος κράζει «μή κρίνετε ίνα μή κριθήτε» (Ματθ. ζ\', 1) «μή καταδικάζετε, ίνα μή καταδικασθήτε» (Λουκ. στ\', 37), ο δε Απόστολος ομοίως «μή πρό καιρού τι κρίνετε, έως άν έλθη ο Κύριος» (Α\' Κορ. δ\', 5), και «εν ώ κρίματι κρίνεις τον έτερον σεαυτόν κατακρίνεις» (Ρωμ. β\', 1) οι άνθρωποι, άφησαν το να κλαίουν τάς αμαρτίας των και επήραν την κρίσην από τον Υιόν· και αυτοί, σαν αναμάρτητοι κρίνουν και καταδικάζουν αλλήλους. Και ο μέν ουρανός «εξέστη επί τούτο», η δε γή έφριξεν, αλλ\' αυτοί από αναισθησία δεν αισχύνονται.
Είναι να φρίξει ο νούς του ανθρώπου, λέει ο Άγιος εδώ, με αυτά που βλέπει
Ενώ κράζει ο Χριστός να μην κρίνουμε, εμείς αντί να κλαίμε για τις αμαρτίες μας
πιάσαμε και συνέχεια ασχολούμαστε με τις αμαρτίες των άλλων.
Κλέψαμε την κρίση απ τον Υιό του Θεού και την ιδιοποιηθήκαμε
Ως αναμάρτητοι κρίνουμε και καταδικάζουμε αλλήλους
Και αν και ο ουρανός εξέστη και αν και η γή έφριξεν απ αυτά που κάνουμε
εμείς από πνευματική αναισθησία δεν ντρεπόμαστε. Δεν ντρεπόμαστε!
Ουαί ημίν κριτές και κατακριτές των πάντων! Ουαί! (το «ημίν» είναι σωστό)
Και δεν φτάνουν αυτά.. συνεχίζει αμέσως παρακάτω ο Άγιος..
Εκείνος που περιεργάζεται τις αμαρτίες των άλλων ή κρίνει τον αδελφόν από υποψίες του, αυτός δεν έλαβε ακόμη αρχή μετανοίας, αλλ\' ούτε ερευνά να ανακαλύψει τις αμαρτίες του, που είναι βαρύτερες στην πραγματικότητα από το βάρος μολυβδίνου όγκου, αλλά και δεν έμαθεν από τί γίνεται ο άνθρωπος «βαρυκάρδιος, αγαπών ματαιότητα και ζητών ψεύδος» (Ψαλ. 81,5). Δια τούτο διαπορεύεται σαν άφρων στο σκοτάδι, αφήσας τις αμαρτίες του, φαντάζεται τις αμαρτίες των άλλων ή πραγματικές ή νομιζόμενες, εξ υπονοίας.
Εν ολίγοις μάς λέει ο Άγιος...
Αυτός που ασχολείται με τις αμαρτίες των άλλων ακόμα δεν άρχισε την δική του μετάνοια και ούτε κάν ψάχνει να βρεί τις δικές του αμαρτίες που είναι στην πραγματικότητα βαρύτερες και από μολύβδινο όγκο. Και ακόμα δεν έμαθε - λέει ο Άγιος - από τι ο άνθρωπος «γίνεται βαρυκάρδιος, αγαπών ματαιότητα και ζητών ψεύδος». Αυτός ο άνθρωπος «περιφέρεται ώς άφρων στο σκοτάδι», λέει ο Άγιος, φανταζόμενος τις πραγματικές ή νομιζόμενες αμαρτίες των άλλων και μή κλαίοντας για τις δικές του αμαρτίες ως οφείλει να κάνει.
Μήπως ήρθε ο καιρός να το «πάρουμε αλλοιώς;»
Μήπως να ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνον με τις δικές μας αμαρτίες
και να αφήσουμε τις αμαρτίες των άλλων για τους άλλους;
Αναρωτιέμαι.. μήπως;
Τα κείμενα απ το βιβλίο...
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Μαξίμου του Ομολογητού
Τα 400 Κεφάλαια περί Αγάπης και ερμηνεία εις το Πάτερ ημών.
Εκδόσεις Σπηλιώτη.
Εκατοντάς τρίτη Κεφ. 54 και 55 Σελ. 91 (τέλος) και 92.
Ευχαριστούμε Ανδρέα γιά τήν παράθεση!
Τό «ημίν» είναι σωστό πράγματι, καί αρχή μετάνοιας, όπως ακριβώς τό γράφεις στήν τελευταία σου πρόταση «αποκλειστικά και μόνον» μέ τήν βοήθεια πάντα τού Παρακλήτου, γιατί αφ\' εαυτού.....στερεύουνε οι πηγές τών δακρύων όσο νά ανοιγοκλείσουμε τά μάτια μας!
Χριστός Ανέστη!