Είχαμε μία τυφλή στην πόλη μας, Δωροθέα, ονόματι. Ήταν συμμαθήτρια με μια θεία μου. Λεγόταν πως σε μικρή ηλικία κάποιος δικός της την χτύπησε στο κεφάλι και έχασε την όρασή της. Η ίδια μιλούσε για ασθένεια. Από μικρό παιδί θυμάμαι χαραχτηριστικά τη φωνή της: \"μοσχολίβανο, καρβουνάκι\" που πουλούσε έξω από τις εκκλησίες ή στους δρόμους. Την φιλοξενούσαν σε σπίτι και από την επαιτεία της, την ζούσαν. Όλος ο κόσμος την αγαπούσε και τη σεβόταν υπερβολικά. Προσευχόταν για όλους. Θυμόταν όλα τα ονόματα, την εργασία, ό,τι της έλεγε ο καθένας. Παρακαλούσε για να επιστρέψει στο σπίτι της ή να πάει στο σημείο που έκανε την εργασία της. Στη θεία λειτουργία ποτέ δεν καθόταν! και τα τελευταία χρόνια το ασθενικό της σώμα είχε διπλωθεί σχηματίζοντας ορθή γωνία, δεν μπορούσε να κοιτάξει ψηλά, υπέφερε. Ευωδίαζε! Στην κηδεία της όλοι έκλαιγαν και λαός, ιερείς, αρχιερείς είχαν την αίσθηση ότι πρόκειται για σύγχρονη αγία!
Νομίζω είχα ακούσει να μιλάνε γι᾿ αυτήν, όταν ήμουν, πριν 10 χρόνια στην Κρήτη...
Κρίμα να μην έχω βγάλει κάποια φωτογραφία. Είναι βέβαια χαραγμένη στη μνήμη η σεβάσμια μορφή της. Αν βρω πάντως, την αναρτώ.
Quote from: ΙωάνναΚρίμα να μην έχω βγάλει κάποια φωτογραφία. Είναι βέβαια χαραγμένη στη μνήμη η σεβάσμια μορφή της. Αν βρω πάντως, την αναρτώ.
Μέ αυτήν τήν συγκινητική περιγραφή πού έκανες Ιωάννα, είναι σάν νά τήν βλέπουμε τήν ευλογημένη τού Θεού, μπροστά μας. Αιωνία η μνήμη της.
Ευχαριστούμε!