«Φεῦ! καὶ κρίσιν δέδοικα καὶ ποθῶ λύσιν.
Διώκομ' ἐνθάδ', οὐκ ἔχω βίου στάσιν.
Καλεῖς μ' ἐκεῖθεν, οὐκ ἔχω παρρησίαν.
Σός εἰμί, Χριστέ, σῶσον, ὡς αὐτὸς θέλεις.»
«Ἀλοίμονο. Καὶ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ φοβοῦμαι ἀλλὰ καὶ τὴν λύση ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ παρόντος βίου ποθῶ.
Μὲ καταδιώκουν ἐδῶ καὶ δὲν ἔχω ποῦ νὰ σταθῶ στὴ ζωή.
Μὲ καλεῖς ἐκεῖ ἀλλὰ δὲν ἔχω τὸ θάρρος νὰ σταθῶ στὸ κριτήριό Σου.
Δικός Σου εἶμαι Χριστέ, σῶσέ με, ὅπως θέλεις Ἐσύ».
Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη Εἰς ἑαυτόν, Δέησις πρὸς τὸν Χριστόν, Ποίημα Ο΄, Ε.Π.Ε. τ. 10, σελ. 390
Πόσο ἀνθρώπινος εἶσαι Θεολόγε!!!