\'\'...Αφήνει πίσω το καλοβολεμένο σπιτικό του, αφήνει πίσω ένα παρελθόν που θέλει να ξεχάσει και φεύγει για τα σχολεία της Μακεδονίας με οδηγό του την αγάπη για τα παιδιά. Εκεί ο Ευγένης ο δάσκαλος, αντιμετωπίζει σκληρές συνθήκες. Οι άνθρωποι εχθρικοί και καχύποπτοι τόσο που η προσφορά του φαντάζει σαν τρέλα. Ποτίζει τα παιδιά με γνώση και τις τρυφερές ψυχές τους με αξίες πρωτόγνωρες. Κανείς, ούτε κι αυτή η γυναίκα του, δε θέλει να τον καταλάβει. Όλοι κλείνουν το δρόμο του, στήνουν παγίδες, ορθώνουν εμπόδια στο όραμά του. Κι ο δάσκαλος παλεύει, παλεύει με συμμάχους τους μικρούς μαθητές του, τα αθώα παιδιά. Αγωνίζεται αμετακίνητος και σπέρνει το σπόρο της αγάπης...μέχρι να ανθίσει, μέχρι ο χειμώνας να γίνει άνοιξη. \'\'
Μυθιστόρημα. Το διάβασα το καλοκαίρι, μου άρεσε (αν κ είναι αρκετά απλό) κ σκέφτηκα να το προτείνω.