«Οὐδὲν γὰρ οὕτω τῆς τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας ἀλλοτριοῖ ὡς ἡ τῆς ὑπερηφανίας τυραννίς.
Ταύτης γὰρ ἡμῖν παρούσης, ἅπας ἡμῶν ὁ βίος ἀκάθαρτος γίνεται,
κἂν σωφροσύνην, κἂν παρθενίαν, κἂν νηστείαν, κἂν εὐχάς, κἂν ἐλεημοσύνην, κἂν ὁτιοῦν ἐπιτελῶμεν»
«Τίποτα δὲν μᾶς ἀποξενώνει ἀπὸ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ ὅσο ἡ τυραννία τῆς ὑπερηφανείας. Ὅταν αὐτὴ ἐνεργεῖ μέσα μας, ὅλη μας ἡ ζωὴ γίνεται ἀκάθαρτη, ἀκόμα κι ἂν ἀσκοῦμε τὴ σωφροσύνη καὶ τὴν παρθενία, ἀκόμα κι ἂν νηστεύουμε, ἀκόμα κι ἂν προσευχόμαστε ἀκόμα κι ἂν κάνουμε ἐλεημοσύνες καὶ ὅσα ἀκόμα ἄλλα κι ἂν κάνουμε»
Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, Ὁμιλία Θ΄, Ε.Π.Ε. τ. 12, σελ. 608
«Τι γὰρ ὅλως ἐστὶ τὸ πρὸς ἀπόνοιάν σε ἐπαῖρον, ἄνθρωπε; Οὐχ ὁρᾷς τὸ τῆς φύσεως εὐτελές; τῆς προαιρέσεως τὸ εὐόλισθον; Ἐννόησον σαυτοῦ τὴν τελευτήν. Ἐννόησον τῶν ἁμαρτημάτων τὸ πλῆθος»
Μετ.: «Τὶ εἶναι ἐκεῖνο ἄνθρωπε ποὺ σὲ ὁδηγεῖ στὴν ἀλαζονεία; Δὲν βλέπεις τὴν μηδαμινότητα τῆς φύσεως; Τὸ πόσο εὔκολα διολισθαίνει ἡ γνώμη καὶ ἡ θέλησή σου; Σκέψου καλὰ καὶ βάλε στὸ νοῦ σου τὸ θάνατο ποὺ ἐπίκειται. Σκέψου καὶ στοχάσου καλὰ τὸ πλῆθος τῶν ἁμαρτιῶν σου»
(Ἰωάννου Χρυστοστόμου, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, Ὁμιλία ΛΓ΄, Ε.Π.Ε. τ. 13, σελ. 296)
Ἀναπάντητο τὸ ἐρώτημα...
«Ὁ καθήμενος ἐπὶ τῶν Χερουβὶμ τοὺς πόδας ἔνιψε τοῦ προδότου, σὺ δέ, ἄνθρωπε, γῆ καὶ σποδὸς ὤν καὶ τέφρα καὶ κόνις ἐπαίρεις σεαυτὸν καὶ μέγα φρονεῖς;»
Μετ.: «Ἐκεῖνος ποὺ δεσπόζει τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων τῶν Χερουβὶμ ἔσκυψε καὶ ἔπλυνε τὰ πόδια τοῦ προδότου καὶ ἐσὺ ἄνθρωπε, ποὺ εἶσαι χῶμα καὶ στάκτη, τέφρα καὶ σκόνη, τολμᾶς νὰ μεγαλοφρονεῖς καὶ νὰ ὑπερηφανεύεσαι;»
(Ἰωάννου Χρυστοστόμου, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιον, Ὁμιλία ΟΑ΄, Ε.Π.Ε. τ. 14, σελ. 356)