«Τέκνον, ἀντιλαβοῦ ἐν γήρᾳ πατρός σου, καὶ μὴ λυπήσῃς αὐτὸν ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ· κἂν ἀπολείπῃ σύνεσιν, συγγνώμην ἔχε καὶ μὴ ἀτιμάσῃς αὐτὸν ἐν πάσῃ ἰσχύϊ σου. Ἐλεημοσύνη γὰρ πατρὸς οὐκ ἐπιλησθήσεται, καὶ... ὡς εὐδία ἐπὶ παγετῷ, οὕτως ἀναλυθήσονταί σου αἱ ἁμαρτίαι»
«Παιδί μου, βοήθησε τὸν πατέρα σου στα γηρατειά του καὶ μὴν τὸν στεναχωρέσεις στή ζωή αὐτή. Κι ἂν ἀκόμα χάσει τὴ σύνεσή του, δεῖξε κατανόηση προσπαθώντας μὲ ὅλη τὴ δύναμή σου νὰ μὴν τὸν προσβάλλεις. Διότι ἡ ἐλεημοσύνη πρὸς τὸν πατέρα δὲν θα λησμονηθεῖ καὶ ὅπως στὴν λιακάδα ὁ πάγος, ἔτσι θὰ ἀφανισθοῦν οἱ ἁμαρτίες σου».
(Σοφία Σειράχ, 3, 12-14)