Η εξέλιξη του καταναλωτή και των καταναλωτικών αγαθών!

[ρωμηός]

Αφορμή για προβληματισμό αποτελεί η παρακάτω γελοιγραφία:



Και το δυσάρεστο δεν είναι ότι απλά παχαίνουμε αλλά γινόμαστε όλο και πιο \"παχύδερμοι\" σαν άνθρωποι, σαν προσωπικότητες! Είναι μια κατηφόρα που έχουμε γλιστρήσει και δεν υπάρχουν φρένα πλέον ικανά να συγκρατήσουν αυτό τον κατήφορο. Και η μεγάλη ευθύνη εδώ δεν είναι συλλογική, δεν είναι του \"ρεύματος\" και της μόδας. Είναι καθαρά προσωπική! Του καθενός μας ξεχωριστά.

Συμπληρώνω τις σκέψεις μου με κάτι από το προσωπικό μου ημερολόγιο, που πιστεύω ότι κάπως ταιριάζει:

(27/10/2003)Και όπως και να το κάνουμε σήμερα χρειάζεται να έχει κανείς μια τρέλα. Είναι κάτι που θα τον κάνει να θυμάται ότι είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα. Πως είναι ακόμη άνθρωπος. Πως έχει ακόμη ένα μεγαλείο. Πως έχει μια τεράστια αξία και σημαντικότητα σαν ύπαρξη. Πως δεν είναι καθόλου αντάξιο για αυτόν να είναι απλά μια μηχανή που θα ξυπνάει καθημερινά την ίδια ώρα, θα μπαίνει στο ίδιο τρόλεϋ, θα συσφίγγεται σαν σαρδέλα με ένα σωρό άλλες προσωπικότητες,  θα δουλεύει, θα τρώει και θα κοιμάται.
    Μια τρέλα για να θυμάται πως αξίζει κάτι καλύτερο. Πως δεν ζεί για να δουλεύει αλλά δουλεύει για να ζεί, πως δεν ζεί για να τρώει αλλά τρώει για να ζεί. Όλα σε τούτον τον κόσμο, όλα τα υλικά είναι απλώς βοηθητικά μέσα για να διανύσει κανείς αυτόν τον σύντομο δρόμο. Αυτός ο δρόμος κάπου οδηγεί, έχει κάποιο σκοπό. Δεν τελειώνουμε απλά εδώ. Υπάρχει και το παραπέρα. Θέλουμε μια τρέλα να μας θυμίζει κάπου κάπου και το παραπέρα.
   Κάτι σαν πυξίδα που πάντα θα σου λέει, νά προς τα εκεί όδευσε. Που θα διορθώνει τις στραβοτιμονιές που πάντα θα υπάρχουν. Μια τρελή πυξίδα που θα σφυρίζει αλλόκοτα κάθε φορά που ο κόσμος, η ύλη, η καθημερινότητα, η αμαρτία, ή και η αγνή διασκέδαση θελήσει να υπερβεί τα όρια, θελήσει να μας κατακτήσει μόνιμα, ολοκληρωτικά.

Για πολύ τρέλα μιλάμε... :crazy:

[staboz]

Πολύ ωραίο!
Με μόνη τη διαφορά ότι εκεί που λέει 1990 πρέπει να βάλουμε 1970, διότι η κατάσταση το 1990 δεν ήταν πολύ διαφορετικότερη από τη σημερινή.
Το παρακάτω άρθρο του αειμνήστου π. Λεωνίδα Διαμαντοπούλου στο περιοδικό \"Ο ΣΩΤΗΡ\" είναι πολύ ταιριαστό και αποδεικτικό για το θέμα αυτό. Κατάσταση πραγματικά αξιοθρήνητη.





                     Στ.