Κυριακή Δ΄ από το Πάσχα του Παράλυτου

[ρωμηός]

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Τριάντα ὀκτὼ ἔτη διέμεινε ἐν ἀσθενεία ὁ παράλυτος τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί. Καὶ γιὰ πολλὰ χρόνια παρέμενε κοντὰ στὴν κολυμβήθρα, μὲ ἐπιμονή καὶ ὑπομονή, περιμένοντας, προσπαθώντας νὰ καταβεῖ στο νερό και νὰ ἀπαλλαχθεί ἀπὸ τὴν ασθένειά του.  
Ἂς ἀναλογισθοῦμε λίγο τὴν κατάστασή του. Ἂς θαυμάσουμε τὴν ἐπιμονή του. Βαθιὰ πεπεισμένος ὅτι ἐκεῖ στὸ ὕδωρ θὰ γιατρευτεῖ, δὲν ἐγκαταλείπει τὴ θέση του καὶ ἀποζητᾶ ἐπίμονα τὴν ὑγεία του.

Ἂς ὁμολογήσουμε τὴ σκληρὴ ἀλήθεια γιὰ τὸν ἑαυτὸ μας. Καὶ μεῖς σήμερα παράλυτοι εἴμαστε. Χρόνια παραλυτικοὶ καὶ ἂς ἀπολαμβάνουμε ἤδη τὴ Διαθήκη τῆς Χάριτος, καὶ ἄς ἀπολαμβάνουμε ἤδη τὶς ὀντολογικὲς προοπτικὲς τῆς Ἀναστάσεώς Του.

 Χριστὸς Ἀνέστη ἀδελφοὶ μου καὶ μεῖς ἀκόμα παράλυτοι; Κατακλύζουμε τὶς ἐκκλησίες καὶ στεκόμαστε ἀμέτοχοι στὴν «ταραχὴ τοῦ ὕδατος». Περιμένουμε μήπως κάποιος μᾶς βοηθήσει νὰ προσέλθουμε στὸ μυστήριο τῶν μυστηρίων; Εἴμαστε ἀνήμποροι νὰ λειτουργήσουμε τὸ θαῦμα τῆς ζωῆς.

Ἡ διαφορὰ μας μὲ τὸν παράλυτο εἶναι ὅτι ἐνὼ ἐκεῖνος θέλει καὶ προσπαθεῖ ἀδυνατεῖ σωματικῶς. Γνωρίζει τὴν ἀσθένειά του καὶ θέλει νὰ ἰαθεῖ. Ἐμεῖς δυστυχῶς πολλὲς φορὲς ἀγνοοῦμε τὴν ἀσθένειά μας. Ἀλλὰ καὶ ὅταν τὴν συναισθανόμαστε, δὲν ἐγγίζουμε τὸ μυστήριο, σάμπως νὰ προτιμοῦμε τὴν ἀρρώστεια μας.
Γιατὶ παραμένουμε ἀπαθεῖς μπροστὰ στὸ κοινὸ ποτήριο; Δὲν κατεβαίνει ἄγγελος ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς καὶ μᾶς προσφέρεται ἀπλόχερα. Καὶ ἐμεῖς; Ἀπαθεῖς! Καλεῖ ὁ Χριστὸς: Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε! Ἐλᾶτε, τὶ περιμένετε; Τὸ ὕδωρ ἔχει ταραχθεῖ, ἡ σωτηρία βρίσκεται δίπλα μας. Ὁ Χριστὸς εἶναι παρών.
Εἴμαστε ἐδὼ συναγμένοι 500, 700, 1000 παράλυτοι καὶ ἐνὼ τὸ ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας ἔχει ταραχθεῖ, καὶ ἐνὼ ὁ Χριστὸς δὲν προσφέρεται μόνον γιὰ ἕναν ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας, κανεὶς δὲν προσέρχεται. 1000 παράλυτοι καὶ κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἰαθεῖ; Κανεὶς δὲν θέλει νὰ γίνει Χριστὸς;

Ἀκούστε τὸ μελωδικὸ κοινωνικὸ: Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἴμα ἐν ἐμοὶ μένει καγὼ ἐν αὐτῷ. Σὲ ποιὲς ἀλυσίδες βαριὲς ἔχουμε προσδεθεῖ ἀδελφοὶ μου; Ποιὰ σατανικὴ πλεκτάνη μᾶς ἔχει σφιχτὰ δεμένους στὴ συνήθεια νὰ κοινωνοῦμε τὸ Πάσχα ἤ τὰ Χριστούγεννα μόνον;
Ἀλήθεια δὲν κατανοοῦμε ὅτι ἔχουμε διαστρεβλώσει τόσο πολύ τὸ ἐκκλησιαστικὸ μας φρόνημα; Καμιὰ νηστεία καμιὰ ἀρετὴ καμιὰ ἐλεημοσύνη δὲν ὑπάρχει ἄνευ Χριστοῦ! Ἂν δὲν ἔχεις Χριστὸ μέσα σου, τίποτα δὲν κάμεις ἀδελφὲ μου.

Πῶς καταντήσαμε ἔτσι ὡς ἐκκλησία; Πῶς νομίζουμε κἂν ὅτι εἴμαστε Ἐκκλησία; Διότι Ἐκκλησία αὐτὸ εἶναι, νὰ εἴμαστε, νὰ γίνουμε ἕνα Σῶμα, Σῶμα Χριστοῦ.
Ἂν δὲν κοινωνοῦμε τὸ Σῶμα Του καὶ τὸ Αἶμα Του, γιὰ ποιὸν ἀλήθεια λόγο πραγματοποιοῦμε σήμερα αὐτὴ τὴ σύναξη. Γιατὶ αλήθεια ἐπιμένουμε νὰ προσερχόμεθα κάθε Κυριακὴ; Θὰ μπορούσαμε ἀπλῶς νὰ παρακολουθοῦμε τὸν ὄρθρο, νὰ προσευχόμεθα εἰς τοὺς ἑσπερινοὺς καὶ στὶς ἄλλες ἀκολουθίες. Ἀλλὰ Ἐκκλησία δὲν θὰ εἴμαστε!
Γιατὶ ἀπομακρύναμε τοὺς ἑαυτοὺς μας ἀπὸ τὸ Κοινὸ Ποτήριο; Γιατὶ ἐνὼ μποροῦμε νὰ εἴμαστε Ἐκκλησία, προτιμοῦμε νὰ γίνουμε μια θρησκευτικὴ ἠθικοπλαστικὴ ὁργάνωση; Διώχνουμε τὸ Χριστὸ ἀπὸ μέσα μας γιὰ να κρατήσουμε μιὰ ἠθική καὶ μάλιστα μια ἠθικὴ τοῦ κόσμου;

Γιατὶ μετατρέψαμε και μετατρέπουμε τὴν Ἐκκλησία σὲ σαβουὰρ βίρβ. Γιατὶ καταφεύγουμε σὲ δεισιδαιμονίες καὶ ἀρνούμαστε τὸ Χριστό; Ἑορτάζουμε τὴν ὀνομαστικὴ μας ἑορτὴ καὶ ζητοῦμε ὕψωμα κατ' οἶκον. Καὶ τὸ ζητοῦμε ἐπίμονα. Ἔτσι θὰ γιορτάσεις ἀδελφὲ μου; Τὶ θὰ σου προσφέρει τὸ ὕψωμα ὅταν ἀρνῆσαι τὸν Χριστὸ; Ἔρχεσαι στὴν Ἐκκλησία, δὲν κοινωνεῖς τὸν Χριστὸ καὶ περιμένεις μὲ μιὰ εὐχὴ τοῦ ἱερέως νὰ ἰαθεῖς; Τὶ εἴδους ἀρρώστεια μᾶς ἔχει καταβάλει χριστιανοὶ μου; Ἤ μᾶλλον δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποκαλούμεθα Χριστιανοὶ, ἀφοῦ ἔχουμε τὸ Χριστὸ παρόντα καὶ κανεὶς δὲν τὸν δέχεται.

Ἂν νομίζετε ὄτι σᾶς ὁμιλῶ σκληρὰ θὰ σᾶς ἀποκαλύψω κάτι που κάθε Κυριακὴ μᾶς προσβάλει χειρότερα. Διότι Σπρωχνόμαστε νὰ πάρουμε ἀντίδωρο ἀπὸ τὸν ἱερέα, μὲ σακούλες καὶ χαρτομάντηλα πολλὲς φορὲς, χωρὶς νὰ γνωρίζουμε ὅτι αὐτὸ εἶναι πρὸς κατάκρισίν μας και μάλιστα σφοδρὴ. Διότι παίρνουμε τὸ ἀντί τοῦ Δώρου, που εἶναι ὁ Χριστὸς, γιὰ εὐλογία καὶ ἔλεος. Γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος ἀπὸ τὸ Θεὸ. Τὸ ἀντί τοῦ δώρου παίρνεις ἀδελφὲ καὶ διὰ τὸ Δῶρον ἀδιαφορεῖς;    

Ὡς ἄλλος Παράλυτος καὶ γὼ σὲ κάθε σύναξη μας θὰ σᾶς ὑπενθυμίζω, θὰ σᾶς προτρέπω καὶ δὲν θὰ κουραστῶ μέχρις ὅτου ἐκριζώσουμε αὐτὴν τὴν ἄρρωστη συνήθεια μας.

[Iaspis]

Πολὺ ἐνδιαφέρον θέμα.
 Ἕνας Ἰερέας ρωτοῦσε τὸν κάθε ἐνήλικα  ποὺ  πήγαινε νὰ κοινωνήση : «Εἶστε ἕτοιμος;».
Ἀναρωτιώμουν τὶ νὰ ἑννοεῖ ἄραγε; Σκέφθηκα πὼς μᾶλλον δὲν εἶμαι ἕτοιμος, καὶ ἀκόμα,.. ἕτοιμος γιὰ ποιὸ πράγμα;. Τοῦ ἀπάντησα μηχανικὰ «Ναὶ» γιατὶ ὅλοι ἔτσι ἀπαντοῦσαν.
Μετὰ σκέφθηκα πιὸ ἁπλὰ. Ἴσως νὰ ἑννοοῦσε ἐὰν ἔχω ἐξομολογηθεῖ ἤ νηστέψει... Πάλι δὲν βρῆκα ἀπόκριση ποὺ νὰ μὲ ἀναπαῦει...
Σκέφθηκα τὴν ἱστορία μὲ τὸν Ἀπόστολο (τὴν εἶπα στὸν κ. Σταῦρο):
Ἄνοιξε ἡ πόρτα στὴν Ἑκκλησία καὶ κάποιος στεκόταν ἀπ᾽ ἔξω ἀνήμπορος νὰ κάνει τὸ βῆμα γιὰ νὰ μπεῖ μέσα. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος μὲ πατερίτσες, μὲ σπασμένα πρευρὰ καὶ κλείδα, ποὺ μόλις εἶχε βγεῖ ἀπό τὸ νοσοκομεῖο. Ζήτησε ἀπὸ  κάποιον νὰ τὸν φέρει στὴν Θεία Λειτουργία. Πῆγε κάποιος νὰ τὸν βοηθήση νὰ μπεῖ μέσα, μὰ αὐτὸς ἔκραξε «μήν μ᾽ ἀγγίζεις! Πονάω!». Τελικὰ ἔκανε τὸ βῆμα καὶ μπῆκε μέσα... Ἀμέσως τοῦ ἔφεραν μία καρέκλα, καὶ ἔκατσε μπροστὰ στὴν πόρτα ἔχοντας μπροστὰ του τὸν διάδρομο τοῦ ναοῦ ποῦ ὀδηγεῖ στὸ Ἅγιο Βήμα, καὶ ἀριστερὰ του τὰ κεριὰ.
Μόλις ἔκατσε, κάθιδρος ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὴν προσπάθεια, ἔβαλε τὸ κεφάλι του μέσα στὰ χέρια του καὶ φώναξε μὲ ὅλη του τὴν δύναμη «Παναγιὰ μου βοηθησὲ με πονάω, Χριστὲ μου σῶσε με!» Οἱ γριοῦλες τὸν κοίταγαν τρομαγμένες, καὶ κάποιοι τοῦ ἔφεραν νερὸ καὶ τὸν παρηγοροῦσαν. Μερικοὶ τοῦ ἔλεγαν γιατὶ σηκώθηκε σὲ αὐτὰ τὰ χάλια καὶ ἦρθε στὴν Ἑκκλησία; Ὁ Ἰερέας  ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βήμα κοιτοῦσε καὶ αὐτὸς μὲ ἔκπληξη! Κάποιοι τὸν γνώριζαν καὶ ἔλεγαν γιὰ τὸ (τὰ) ἀτύχημὰ (τὰ) του....
Μόλις ἠρέμησε κάπως, κοίταξε γύρω του μὲ περίεργο βλέμα καὶ λέει σὲ αὐτὸν ποὺ στεκόταν κοντὰ στὰ κεριὰ: «Φίλε σβήσε τὰ κεριὰ. Τὶ τὰ θέλετε;» Ἐκεῖνος τὸν κοίταξε μὲ ἔκπληξη καὶ προσπαθοῦσε νὰ καταλάβει τὶ θέλει..«Φίλε, σβῆσε τὰ κεριὰ γιατὶ πονάω. Τί τὰ θέλετε τὰ κεριὰ μέσα στὴν ἑκκλησία;» ξανά εἶπε.
«Βρὲ ἀδελφὲ τὶ σὲ πειράζουν τώρα τὰ κεριὰ, λίγα προβλήματα ἔχεις καὶ βάζεις καὶ ἄλλα στὸ κεφάλι σου;» τοῦ εἶπαν!
Αὐτὸς ὅμως εἶχε «ἀλλάξει» στάση.....Φώναζε, ἐνοχλοῦσε τὸν κόσμο ποὺ ἄναβε κερὶ, σὲ λίγο τὰ ἔβαλε καὶ μὲ τὶς εἰκόνες, καὶ τέλος ἔβριζε τὸν Ἰερέα κατὰ τὴν διάρκεια τῶν περιφορῶν καὶ τῶν ἐξόδων, γιατὶ τοῦ ἔφταιγαν τὰ  χρυσοκέντητα ἄμφια...
Πολλοὶ σκανδαλίσθηκαν, κάποιοι τὸν ἔβριζαν, ἡ Λειτουργία ἔγινε μπάχαλο ἐξ αἰτίας του, κάποιοι σκέφθηκαν νὰ καλέσουν τὴν ἀστυνομία. Εὐτυχὼς κάποιοι ἄλλοι ἐμπόδισαν νὰ γίνει αὐτὸ. Τελικὰ κάλεσαν ἀσθενοφόρο γιὰ νὰ τὸν πάρει καὶ νὰ τὸν πάει στὸ σπίτι του. Αὐτὸς ὅμως φέρθηκε στοὺς τραυματιοφορεῖς πολὺ νηφάλεια καὶ πολιτισμένα, λέγοντὰς τους ὅτι δὲν τοὺς ἔχει πρὸς τὸ παρὸν ἀνάγκη καὶ ἐάν τοὺς χρειαστεῖ θὰ τοὺς καλέση. Μάλιστα τοὺς ἔδειξε ἀσφάλεια ποὺ τὸν κάλυπτε γιὰ μεταφορὲς μὲ ἀσθενοφόρο καὶ τοὺς εἶπε νὰ τὸν ἀφήσουν ἤσυχο γιατὶ δὲν τοὺς χρειάζεται ἐπὶ τοῦ παρόντος! Αὐτοὶ ἔφυγαν, καὶ ἐκεῖνος συνέχισε νὰ τσακώνεται κυρίως μὲ ὅσους τὸν ζόριζαν καλώντας τους νᾶ «βγάλουν τὸν διάολο ἀπὸ μέσα τους»... Ἕναν δὲ τὸν ἀποκαλλοῦσε δυνατὰ «σατανὰ» καὶ τὸν ἔδειχνε, ἐνῶ συνέχιζε νὰ τὸν ἐνοχλοῦν τὰ κεριὰ, οἱ εἰκόνες, ὁ Ἰερέας καὶ φυσικὰ οἱ ἀφόρητοι πόνοι ἀπὸ τὰ σπασμένα του κόκκαλα! Τραγωδία!
Λίγο πρὶν τὴ Θεία Μετάληψη ἠσύχασε, σχεδὸν βουβάθηκε καὶ κοίταζε πρὸς τὸ Ἰερὸ. Ὁ Ἰερέας βγῆκε γιὰ κήρυγμα καὶ μίλησε ἀπλὰ καὶ ὄμορφα γιὰ τὴν ἀσθένια τῆς ὑποκρισίας. Αὐτὸς τὸν ἄκουγε ἤσυχος καὶ φαινόταν νὰ συμφωνεῖ μὲ τὰ λεγόμενα. Ὅταν τέλειωσε τὸ κήρυγμα ἄρχισε αὐθόρμητα νὰ χειροκροτεῖ δυνατὰ! Κάποιος (αὐτὸς ποὺ τὸν ἐλεγε «σατανὰ») νομίζοντας ὅτι εἰρωνεύεται τοῦ ἔπιασε τὰ χέρια, καὶ τὸτε αὐτὸς ἔγινε πῦρ καὶ μανία φωνάζοντας «μήν μὲ ἀγγίζεις σατανὰ θὰ..θὰ...» ἀκατανόμαστα πράγματα... Κάποιοι φέρθηκαν πιὸ ψύχραιμα καὶ ἀπομάκρυναν τὸν ἄλλον γιὰ νὰ μὴν τὸν βλέπει..
Μόλις ὁ Ἰερέας εἶπε τὸ «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», ἐκεῖνος βουβάθηκε καὶ κοιτοῦσε τὸν κόσμο ποὺ πήγαινε νὰ κοινωνήση! Κάποια στιγμὴ λέει σὲ κάποιον: «Φίλε, μπορεῖς νὰ πᾶς νὰ πεῖς στὸν παπὰ ὅτι θέλω καὶ ἐγὼ νὰ κοινωνήσω;» Τοῦ λέει ὁ ἄλλος: «Θὰ πάω νὰ τοῦ πῶ, ὅμως κοίτα τώρα νὰ ἠσυχάσεις καὶ νὰ μὴν μαλώνεις μὲ κανέναν γιατὶ θὰ κοινωνήσεις!» «Ἐντάξει!» λέει..Ὁ Ἰερέας μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ (ὅπως φάνηκε ἀργότερα) εἶπε: «Καλὰ, πές του ὅτι θὰ ἔρθω νὰ τὸν κοινωνήσω στὸ τέλος».
Μετὰ τὴν Λειτουργία ὁ παπὰς κατεβαίνει μὲ τὸ δισκοπότηρο ἀπὸ τὸ Ἅγιο Βήμα, καὶ μὲ γρήγορο βηματισμὸ φθάνει μπροστὰ του καὶ τοῦ λέει μὲ δυνατὴ φωνὴ: «Μὴν σηκώνεσαι, δὲν πειράζει! Πῶς σὲ λένε;». «Ἀπόστολο» λέει ὁ ἄνθρωπος μὲ κάποια ἐνοχὴ στὸν τὸνο τῆς φωνῆς του.
Μόλις μετάλαβε τὸν ἔπιασε μία φοβερὴ συγκίνηση, καὶ ἄρχισε νὰ κλαῖει μὲ λυγμοὺς! Ξεπέρασαν τοὺς πόνους οἱ λυγμοὶ του... Ἄρχισε νὰ ζητᾶ συγγνώμη ἀπὸ ὅλους «Συγνώμη ρὲ παιδιὰ, συγνώμη δὲ τὸ ἤθελα», «Πῶ, πῶ τὶ ἔκανα πάλι..», «Συγνώμη ρὲ φίλε, χίλια συγνώμη» (ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἔλεγε «σατανὰ»).
Τοῦ λέει ὁ παπάς γιὰ νὰ τὸν παρηγορήση: «Μὴν στεναχωριέσαι Ἀπόστολε, δὲν ἔγινε καὶ τίποτα. Πέρνα κάτω νὰ πιεῖς καφὲ!». Καθώς ὅμως προσπαθήσαμε νὰ τὸν πᾶμε κάτω τὸν ἔπιασαν πάλι οἱ πόνοι καὶ ἄρχισε νὰ σφαδάζει. Τὸν πήραμε λοιπὸν νὰ τὸν πᾶμε σπίτι του, ἐνῶ ὁ Ἰερέας εἶπε νὰ δοῦμε μὲ ποιὸν μένει καὶ νὰ ζητήσουμε τὰ τηλέφωνὰ τους...
Μόλις τὸν βάζουμε στὸ αὐτοκίνητο τοῦ λέμε: «Ἀπόστολε ποὺ μένεις;» καὶ ἐκεῖνος ἀποκρίνεται: «Προχώρα θὰ μᾶς πάει ὁ χριστὸς!». «Βρὲ καλὲ μου ποιὸς χριστὸς θὰ μᾶς πάει. Πές μας ποὺ μένεις νὰ σὲ πᾶμε, κι ἄς εἶναι ὁ Χριστὸς μαζἰ μας». Τὶποτα... Ἄρχισε πάλι νὰ λέει ἄλλα ἀντὶ ἄλλων. Πὼς «δὲν τὴν πατάει πάλι ὁ χριστὸς νὰ κάτσει νὰ σταυρωθεῖ σὰν κορόιδο, καὶ πὼς θὰ τὸν κάνει, καὶ θὰ τὸν δείξει....τὸν διάβολο, καὶ πὼς ἡ ὀρθοδοξία θὰ τοὺς κάνει καὶ θὰ τοὺς ράνει...ὅλους», καὶ ἄλλα τέτοια ἀκατανόητα καὶ ἀκατανόμαστα!
«Πὲς μας βρὲ ἀδελφὲ μου ποὺ μένεις νὰ σὲ πᾶμε, γιὰ νὰ μὴν ταλαιπωρεῖσαι ἄδικα; Δὲν μᾶς πάει ὁ χριστὸς γιατὶ εἴμαστε ἀμαρτωλοὶ. Πὲς μας ἐσὺ γιὰ νὰ πᾶμε». Τελικὰ μὲ τὰ πολλὰ τὸ εἶπε καὶ φθάσαμε σπίτι του! Ἐκεῖ βρήκαμε μία κόρη ποὺ τὸν ἔψαχνε....., καὶ εἶπε ὅτι ἔχει βγεῖ 4 μέρες ἀπὸ τὸ νοσοκομεῖο. Μᾶς ἔδωσε τὰ νούμερα τῶν τηλεφώνων καὶ ἀποχαιρετίσαμε τὸν Ἀπόστολο ὁ ὁποῖος μᾶς φίλησε ζητώντας «χίλιες φορὲς συγνώμη»! Τοῦ εἴπαμε νὰ μὴν στεναχωριέται καὶ ὅτι μποροῦμε νὰ περνᾶμε νὰ τὸν παίρνουμε γιὰ τὴ Θεία Λειτουργία τὶς Κυριακές.
Τὰ τηλέφωνα τὰ δώσαμε στὸν παπὰ, ὅπως εἶχε ζητήσει.
Τὴν ἄλλη μέρα ὁ παπὰς τηλεφώνησε γιὰ νὰ μιλήση μὲ τὴν κόρη του, καὶ μὲ τὸν ἴδιο. Ἡ κόρη του σήκωσε τὸ τηλέφωνο καὶ εἶπε πὼς ὁ Ἀπόστολος πέθανε τὸ ἴδιο βράδυ ἀπὸ ἀνακοπὴ καρδίας στὸν ὕπνο του! Τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα τοῦ κάναμε τὴν κηδεία διαβάζοντὰς τον στὸ ἴδιο Ναὸ ποὺ εἶχε κοινωνήσει!

Ἀναρωτιέμαι, «ἦταν ἕτοιμος;».... Ἔτσι φαίνεται!

[Γιώργος Πολίδης]

...