Χριστούγεννα σ᾿ ἕναν παγωμένο κόσμο...

[staboz]

[align=center][font size=4]Χριστούγεννα σ᾿ ἕναν παγωμένο κόσμο...[/fonts][/align]



[font size=2]Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας 20 αἰῶνες πρὶν ὑπῆρξε ἡ ἀνατολὴ ἐκείνη ποὺ φώτισε τὸν κόσμο μὲ τὸ φῶς τῆς ἀληθινῆς θεογνωσίας· «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως».
Ἦταν ἀσφαλῶς πνευματικὴ ἀνατολή. «Ἀνατολὴ ἀνατολῶν» τὴν ὀνομάζουν οἱ ὑμνογράφοι. Ἀνέτειλε τὸ φῶς τοῦ οὐρανοῦ σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ἦταν ἐπὶ χιλιάδες χρόνια βυθισμένος στὸ σκοτάδι.
Τί σκοτάδι ἀλήθεια! Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν ἐξομοιωθεῖ μὲ τὰ κτήνη. Ὅπως χαρακτηριστικὰ τὸ περιέγραψε ὁ Ψαλμωδὸς στὸν 48ο Ψαλμό (στ. 13): «Καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς»· ὁ ἄνθρωπος δὲν συνειδητοποίησε τὴν ὕψιστη τιμὴ ποὺ τοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Ἀλλὰ τί ἔκανε; Ἔδειξε τὴν ἴδια συμπεριφορὰ μὲ αὐτὴ τῶν ζώων καὶ ἐξομοιώθηκε πλήρως μὲ αὐτά. Ἔγινε καὶ αὐτὸς ζῶο. Κτῆνος!
Κτῆνος! Ἐνῶ ἦταν προικισμένος μὲ μοναδικὰ χαρίσματα, μὲ λογικὸ καὶ ἐλευθερία, τὰ σπατάλησε καὶ τὰ δύο. Παραχώρησε τὴν ἐλευθερία του στὴν τυραννία τῶν δαιμονικῶν παθῶν καὶ ἐξευτέλισε τὸ λογικό του προσκυνώντας ὡς θεὸ τὰ εἴδωλα, δηλαδὴ τοὺς δαίμονες.
Μέσα βέβαια στὸν ἀπέραντο ὠκεανὸ τῶν λαῶν ποὺ ἦσαν βυθισμένοι στὸ σκοτάδι, ὑπῆρχε καὶ ἕνας λαός, ὁ Ἑβραϊκός, στὰ σπλάχνα τοῦ ὁποίου σκιρτοῦσε ἡ ἐλπίδα γιὰ μιὰ μεγάλη ἀλλαγή, ἡ προσδοκία μιᾶς ἀνατολῆς ποὺ θὰ ἔφερνε στὸν κόσμο τὸ φῶς τοῦ οὐρανοῦ. Ἦταν μιὰ μικρὴ φλόγα στὸ άπόλυτο σκοτάδι. Μιὰ φλόγα ποὺ συχνὰ τρεμόσβηνε καὶ ποὺ μὲ κόπους καὶ κινδύνους προσπαθοῦσαν νὰ κρατήσουν ἀναμμένη οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Θεοῦ.
Οἱ γενιὲς διαδέχονταν ἡ μία τὴν ἄλλη, τὰ χρόνια περνοῦσαν, οἱ αἰῶνες ἔφευγαν ἄπρακτοι καὶ μέσα ἀπὸ τὶς χιλιάδες τῶν χρόνων μιὰ κραυγὴ ἔσκιζε μόνιμα τὸ πυκνὸ σκοτάδι τοῦ κόσμου:
Πότε;
Τότε!
Κάποια στιγμή, τὴ μία καὶ μοναδικὴ στιγμὴ τοῦ κόσμου, ὁ οὐρανὸς φίλησε μὲ ἄπειρη στοργὴ τὴ γῆ καὶ ρόδισε ἡ ἀνατολή. Ἀνέτειλε ὁ ἥλιος! Ἀνέτειλε στὴ Φάτνη τῆς Βηθλεέμ. Ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργὸς τῶν πάντων ἦρθε νὰ φωτίσει τὸ πυκνὸ σκοτάδι τῆς γῆς.
Ἦρθε! Ἔφερε τὴ λύτρωση, χάρισε στὶς ψυχὲς τὴν ἄφεση, ἔδιωξε τὸν φόβο καὶ τὴ φρίκη τοῦ θανάτου, ἔδειξε μὲς στὴν πυκνὴ ὁμίχλη τὸν μόνο δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸν οὐρανό. Ἡ νύχτα πέρασε, ἡ ἡμέρα ἔφθασε, σκόρπισε τὸ σκοτάδι, τὸ φῶς ἁπλώθηκε στὴ γῆ. Ἁπλώθηκε! Τὰ ἔθνη καὶ οἱ λαοὶ ἀπὸ τὴ νύχτα τῶν αἰώνων πῆραν νὰ βγαίνουν πρὸς τὸ φῶς. Ἄρχισε τοῦ κόσμου ἡ μεγάλη ἀλλαγή. Ἡ πλάνη τῶν εἰδώλων καταργήθηκε. Ἄνοιξαν τῶν ἀνθρώπων οἱ ψυχές. Ἔλιωσαν παγετῶνες χιλιάδων χρόνων καὶ μυριάδων γενεῶν.
2000 χρόνια τώρα τὸ φῶς τῆς Βηθλεὲμ φωτίζει τὸν δρόμο τῶν ὁδοιπόρων τῆς ζωῆς. 20 αἰῶνες ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Χριστός, ζεσταίνει τὶς καρδιές, λιώνει τοὺς πάγους τοῦ κακοῦ.
2000 χρόνια! Μέχρι τὶς μέρες μας. Μέχρι τοὺς δίσεκτους αὐτούς καιρούς, πού μαῦρα σύννεφα ἐπιχειροῦν νὰ τὸν σκεπάσουν. Μὲ μιὰ κίνηση ἀληθινῆς παραφροσύνης λαοὶ καὶ ἔθνη ποὺ ζοῦσαν ἐπὶ αἰῶνες μές στὸ φῶς, γυρίζουν πίσω στὸ σκοτάδι, δὲν δέχονται τὸ φῶς τὸ ἀληθινό. Ἄρχισαν πάλι νὰ παγώνουν οἱ καρδιές.
Μέσα σὲ τέτοιο ψῦχος πολικὸ θὰ γορτάσουμε σὲ λίγες μέρες τὰ Χριστούγεννα. Χριστούγεννα σὲ ἕναν παγωμένο κόσμο! Παγωμένο ὄχι ἀπὸ αὔξηση τῆς τιμῆς τοῦ πετρελαίου ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας, τὸ μανικὸ κυνῆγι τῶν ἀκαθάρτων ἡδονῶν.
Κι εἶναι ἀνάγκη πλέον ὁ καθένας ἀπό μᾶς νὰ σταθεῖ μπροστά στὴ Φάτνη τοῦ Χριστοῦ προθυμότερα τώρα ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά. Ὅσο ὁ κόσμος μας παγώνει, τόσο οἱ πιστοὶ νὰ αὐξάνουμε τὴ θέρμη τῆς ἀγάπης μας γιὰ τὸ Χριστό. Ὅσο αὐτὸς βυθίζεται στὸ σκοτάδι, τόσο οἱ ψυχές μας πιὸ πολὺ νὰ πλημμυρίζουν ἀπ' τὸ φῶς.
Νὰ πλημμυρίζουν! Καὶ γεμάτες εὐγνωμοσύνη νὰ ψάλλουν: «Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν· ἀνατολὴ ἀνατολῶν καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν...».[/fonts]

Ἐπίκαιρο καὶ τὸ παλαιότερο ἀφιέρωμα στὰ Χριστούγεννα. Ἐδῶ:
http://www.sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=4988#p4988
Καὶ τὰ Χριστούγεννα μὲ τὸν Σεβαστιανό· ἐδῶ:
http://www.sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=11510#p11510

[Iaspis]

Ὡραῖο τὸ κείμενο κ. Σταῦρο, ὅπως καὶ ὅλες οἱ προηγούμενες ἀφιερώσεις στὴν γέννηση τοῦ Κυρίου! Εὐχαριστοῦμε!
Ἀς γεννιέται  μέσα μας κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα, πρὸς σωτηρία τῆς ψυχῆς μας!

[ρωμηός]

Ἠ ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας δὲν εἶναι τωρινὸ φαινόμενο. Τὸ πολικὸ ψῦχος δὲν μᾶς πλάκωσε ξαφνικὰ καὶ μόνον ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας. Ὁ πόλεμος μὲ τὴν ἁμαρτία εἶναι ἐφ ὅρου ζωῆς.  Καὶ ἐδὼ ἀνιχνεύουμε μιὰ μεγάλη ἀλήθεια:  ὅτι παρὰ τὸν συνεχή, διαρκὴ πόλεμο, τὸν μανιώδη πόλεμο τοῦ μισανθρώπου, ὁ Χριστὸς γεννιέται 2000 χρόνια τώρα καὶ διατηρεῖ τὸ φῶς τῆς ἐλπίδος ζωντανό. Δὲν εἶναι καιρὸς κατήφειας ἀλλὰ ἀντιθέτως, ἰδίως σήμερα 2000 χρόνια μετά, καιρὸς νὰ εἴμαστε πιὸ βέβαιοι ἀπὸ ποτὲ γιὰ τὸ συγκλονιστικὸ μυστήριο. Μια βεβαιότητα ποὺ θὰ μᾶς σταθεροποιήσει στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Μιὰ βεβαιότητα ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἔχει κάνει πιὰ μπετόν ἀρμὲ στὴν ἀγάπη μας γιὰ Ἐκεῖνον.

[Ξένια]

Ἀς γεννιέται  μέσα μας κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα, πρὸς σωτηρία τῆς ψυχῆς μας!

Εμένα πάλι μου φαίνεται πως τελικά ο Χριστός γεννιέται μέσα μας μία μόνο φορά, αντίθετα σταυρώνεται μέσα μας εκατομύρια φορές και ίσως
λίγες να αναστάινεται...

[Iaspis]

Ἀς γεννιέται  μέσα μας κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα, πρὸς σωτηρία τῆς ψυχῆς μας!

Εμένα πάλι μου φαίνεται πως τελικά ο Χριστός γεννιέται μέσα μας μία μόνο φορά, αντίθετα σταυρώνεται μέσα μας εκατομύρια φορές και ίσως
λίγες να αναστάινεται...

Βεβαίως Ξένια. Μία φορά, κάθε φορά!

[Ξένια]

Όπως το νιώθει κανείς...!