Τα λαμπιόνια με θλίβουν

[ρωμηός]

Εσύ ξέρεις πως πρέπει να ενεργείς.

Το \"πως\" του τρόπου μου μπορεί να είναι λανθασμένο. Αυτό το παραδέχομαι! Αν και το  \"ξέρεις πως\", έτσι όπως το διατύπωσες, μου φαίνετε κάπως ειρωνικό!

Όχι καθόλου ειρωνικά δεν το είπα. Αλλά έχεις δίκιο να να υποθέτεις κάτι τέτοιο μιάς και...

Είτε το ένα είτε το άλλο, η απόδοση προαίρεσης στον άλλο θα επιδέχεται πάντοτε αμφισβητήσεως.

Γι\' αυτό και είπα ότι μου φαίνεται και όχι ότι είναι!!!

Πάντως θεωρώ ότι πράγματι ξέρεις, έχει καταλάβει και ο ίδιος αν πράγματι έπρεπε να παρέμβεις. Ίσως χρειάζεται να ξαναδιαβάσεις τις τοποθετήσεις σου. Θα βρείς εκεί ενδιαφέρουσες φράσεις. Εγώ βρήκα μερικές.
"Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν έπρεπε ή όχι να γράψω αυτό το μήνυμα!"
"Ελπίζω να μην πυροδοτήσω κι άλλες κουβέντες" (αυτό άραγε γιατί το είπες;)

Διότι πάντα προσπαθώ να κάνω την αυτοκριτική μου! Εϊπα ότι ενδεχομένως μπορεί να έκανα και λάθος! Παρόλα αυτά για να επιλέξω να παρέμβω, σημαίνει ότι υπερίσχυσε μέσα μου το άλλο! Δεν κατάλαβα τι άλλο θες να πεις!

Το αυτοκρατορική άξία είναι μια ερμηνεία που δίνεις εσύ κι όχι εγώ.

Ναι εγώ τη δίνω. Είμαι κι εγώ βλέπεις \"Της οικείας μου γνώμης αυτοκράτωρ\" και διατυπωσα αυτή τη γνώμη- ερμηνεία.

Σαφώς και καλά έκανες και έδωσες την ερμηνεία σου! Δεν τίθεται ζήτημα! Αλλοίμονο!

Άντε καλή δυναμη. να σου αφιερώσω και μια παροιμία σχετικά με το θέμα της γνώμης: \"την ξένη γνώμη αγροίκα την και τη δική σου κράτει κι εκείνη που σε ωφελεί, με δαύτηνε περπάτει\"

Ευχαριστώ για την παροιμία!!! Προσπαθώ -δεν το καταφέρνω πάντα, λόγω εγωισμού- να περπατώ με εκείνη τη γνώμη που ωφελεί! Ωραία η παροιμία!

[staboz]

Είχα παρακαλέσει κάτι και λυπάμαι που δεν τηρήθηκε εκ μέρους σου.
                    Στ.

[ρωμηός]

Δεν σας είχα προλάβει, ούτως ή άλλως. Εκείνη την ώρα έγραφα την απάντησή μου, δεν είχα προσέξει το ποστ σας!

[staboz]

Θα ήταν καλό όλη αυτή η τουλάχιστον περιττή και άκαιρη συζήτηση να αφαιρεθεί εντελώς.
Άν μη τι άλλο χρειάζεται λίγη διάκριση.
                        Στ.

[arhaggelos]

ΚΥΡΙΕ ΣΤΑΥΡΟ,
ΑΡΓΗΣΑ ΛΙΓΟ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΓΙΑΤΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΥΣΚΕΦΤΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΟΣΑ ΓΡΑΦΤΗΚΑΝ, ΟΠΩΣ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΑ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΣΑΣ ΖΗΤΩ Σ Υ Γ Γ Ν Ω Μ Η, ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΙΑΙΩΝΙΣΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΔΙΕΝΕΞΗ! ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΛΥΠΗΣΑ! ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ, ΠΑΡΕΞΗΓΕΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ! ΠΑΡΕΒΗΚΑ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΜΟΥ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΑ ΚΙ ΑΣ ΕΝΟΙΩΘΑ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ,ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΣΩ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ, ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΓΝΩΜΩΝ, ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΕΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΩ ΔΕΚΑ. ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΕΦΤΑΙΞΕ, ΘΑ ΣΑΣ ΤΟ ΠΩ, ΑΛΛΑ ΕΛΠΙΖΩ, ΣΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ, ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΨΕΤΕ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ!
           ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΑΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ ΕΝΑ ΜΗΝΑ, ΚΑΙ ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΣΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΞΕΦΕΥΓΕΙ (ΝΕΥΡΑ, ΑΝΕΞΗΓΗΤΟΣ ΘΥΜΟΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΠΤΩΣΗ, ΑΔΙΚΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ, ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΕΓΩΙΣΜΟΣ...), ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΔΙΝΑ ΣΗΜΑΣΙΑ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ! ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ (ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ) ΑΠΟΦΑΣΗΣΑ ΝΑ ΠΑΩ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΟΥ , ΟΤΑΝ ΠΗΓΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑ ΕΝΑ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΑΝΑΝΙΩΣΕΙ.... ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΔΙΨΑ....ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΗΡΕΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ...ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΦΕΡΟΜΟΥΝ ΕΤΣΙ. ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΗΡΟ! ΕΥΤΥΧΩ Ο ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟΦΑΣΗΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΣΧΟΛΙΑ-ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΟΝΗΣΩ ΣΤΟ ΙΕΡΟ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ! ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΑΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΡΥΨΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΩΣΩ ΕΚΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΡΙΣΚΟΜΟΥΝ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΟ ΤΑΓΚΑΛΑΚΙ (Ο ΠΟΝΗΡΟΣ) ΝΑ ΚΑΝΟΝΙΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!
         ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ - ΜΠΑΧΑΛΟ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΘΗΚΕ ΠΟΛΥ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΛΗΓΩΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! ΕΚΦΡΑΖΩ ΤΗΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΟΥ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΜΙΛΗΣΑ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΕΔΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ

ΠΑΥΛΟ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ ΠΟΥ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΑ, ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ Σ\'ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ :kissing2: (ΜΗ ΜΟΥ ΤΟ ΧΤΥΠΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟ ΓΕΡΟΞΕΚΟΥΤΗ   )
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΑ!!!!

[staboz]

Στις νεώτερες εκδόσεις των Windows, νομίζω από τα Millenium και μετά, υπάρχει ένα εκπληκτικό βοήθημα, όπως ξέρουμε, που ονομάζεται ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Όταν συμβεί κάποια σοβαρή βλάβη στο λειτουργικό, ενεργοποιούμε την ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ και επαναφέρει το σύστημα σε προηγούμενη ημερομηνία που λειτουργούσε σωστά.

Νομίζω μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και εδώ:
Επαναφορά των σχέσεων φιλίας και εμπιστοσύνης στην προ της 3.12.2007 περίοδο.

Μη στενοχωρείσαι άλλο, Βασίλη. Όλοι δικαιούμαστε κάποιες φορές στη ζωή μας να κάνουμε λάθη. Τα αφήνουμε πίσω μας και συνεχίζουμε αποφασιστικότερα.
                              Στ.

[ρωμηός]

Πρέπει να κάνουμε τα πάντα, να βάλουμε όλοι ένα χεράκι για να έρθουμε πιο κοντά...

Αφιερωμένο γενικώς:

[Ξένια]

όλε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Α μωλέ εσείς!!!!!
Αρχάγγελε σε νιώθω πολύ ... Δεν μου είναι άγνωστα αυτά τα συναισθήματα ..και ούτε θα σε κοροϊδέψει κανείς...flow:

[arhaggelos]

Ξένια μου σ\' ευχαριστώ!!!

[Ξένια]

:)Βρε πάντα νικά η αγάπη...καλά κάνω εγώ και δεν το αλλάζω το σύνθημα...Μας το αποδείξατε εσείς σήμερα!!!flow: flow:(δύο ανθοδέσμες και για τους δυό σας) flow: (άντε και άλλη μια για τον Ρωμηούλη μας μωλέ!!!)

[arhaggelos]

Στον Ρωμιό ασε..... θα του δώσω κάτι που αρμόζει και στην ηλικία του.... ενα μοβ Στεφανάκι :mua: :mua: :mua:

[Ξένια]

Τι είναι αυτό το στεφανάκι;

[arhaggelos]

συνηθως το πανε σε καποιους που ειναι ξαπλα, δεν ακουν, δεν μιλαν, και αντι για καρτα εχει κορδελα που γραφει...στον λατρευτο μας....  

Όπως καταλαβαίνεις δεν του μένει και πολύ χρόνος
:mua: :mua: :mua: :mua: :mua: :mua:

[Βασιλείου Μάριος]

Όπου Staboz και πρόβλημα :mua:

[staboz]

Μετά Νηφαλίου Μέθης

ΤΑ ΛΑΜΠΙΟΝΙΑ ΜΕ ΘΛΙΒΟΥΝ

«Κι όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο.
Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο,
είμαστε κιόλας νεκροί!»
(Τάσος Λειβαδίτης)


Όλα στην πόλη αρχίζουν να μυρίζουν Χριστούγεννα. Η πόλη αλλάζει μορφή. Μαζί και οι άνθρωποι. Σα να σιγοτραγουδάει κι ο άνεμος, μαζί με τα μεγάφωνα της πόλης. Ο αέρας διαφορετικός, χαρμόσυνος, σαν να μας έρχεται από μέρη αλλιώτικα, ξεχωριστά. Λαμπιόνια και στολίδια, χρωματίζουν την αγορά και τη μεταμορφώνουν.

 Όλα στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Μια γιορτή που ο καθένας τη ζεί ξεχωριστά, σαν το προσωπικό του όνειρο. Μέρες χαρμόσυνες, μέρες «ευ-αγγελίας», μέρες γεμάτες χρώμα και μουσική, όνειρα και θύμησες.

Κάτω από αυτό το πέπλο, το ονειρευτό το δίχως άλλο, στέκομαι γεμάτος α-πορία, χωρίς διέξοδο στο προσωπικό μου αδιέξοδο. Είναι η ανθρώπινη ανάγκη για «καλύτερες μέρες», ο κορεσμός της καθημερινής βιοπάλης; Είναι που σιχαθήκαμε την υποκρισία; Είναι που αποφασίσαμε να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι; Είναι διότι συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε;

Κι όμως, τα λαμπιόνια με θλίβουν. Μου ξαναγυρνάνε θύμησες και οδηγούν αναπόφευκτα σε συγκρίσεις. Τι αλλάζει στον άνθρωπο; Πόσο βαθιά τον συγκλονίζει η σάρκωση ενός Θεού, Θεού προσωπικού, Θεού αγάπης και έρωτα; Κι αν όλα ξαναγυρίσουν στην καθημερινή «βαρβαρότητα», τι θα χει μείνει πίσω στην καρδιά μας; Ποιος μπορεί να αντέξει τη βάρβαρη αυτή αλλαγή;

Τούτες τις μέρες, «ερχόμαστε για λίγο», θα συμφωνήσει και ο ποιητής, γιατί, ίσως, τούτες οι μέρες μάς απέμειναν να αγαπήσουμε λίγο. Να έρθουμε πιο κοντά και να σπάσουμε τα δεσμά της εσωτερικής μας αυτο-καταδίκης. Να βγούμε από το εγω-κεντρικό ζειν στο ευ-συ-ζείν.
«Μα όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί»! Ορίστε, συμπυκνωμένη η Ορθόδοξη οντολογική προοπτική, συνάμα δε και το υπαρξιακό αδιέξοδο της ανθρώπινης τραγωδίας. Λόγια ενός σαλού ποιητή; Η μόνη οντολογική προοπτική, μας λέγει, είναι να πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο.  Η μόνη υπαρξιακή μας δυνατότητα είναι ο θάνατός μας για τον άλλο, για το εσύ. Σαλός ο ποιητής, στα σίγουρα, αλλά δεν θα ήταν ποιητής αν δεν ήταν σαλός. Κάποια φωνή, όμως, ψυθιριστά στο αυτί, μού σιγοτραγουδάει «σκληρές ροκιές αναρχικής – ανατρεπτικής οντολογίας» : «Όστις θέλει σώσαι την ψυχήν αυτού, απολέσει αυτήν»! Πέθανε για να ζήσεις, αγάπησε «άχρι θανάτου» για να σωθείς, χάρισέ τα όλα για να γίνεις πλούσιος, πέθανε ως άνθρωπος για να ζήσεις ως Θεός.

Κι όμως τα λαμπιόνια με θλίβουν. Οι καρδιές των ανθρώπων,  κι αν έρθουν τούτες τις μέρες λίγο πιο κοντά, θα ξαναγυρίσουν στη σκληρή καθημερινότητα, όπου κανένας δεν «περι-χωρά» κανένα. Κι αν στολίσαμε το δένδρο και περιποιηθήκαμε τη φάτνη του Χριστούλη, αύριο πάλι θα Τον σταυρώσουμε στα πρόσωπα εκείνων των ταπεινών και ελαχίστων. Και αν μυρώσαμε την πόλη και τα «αρχοντικά» μας με τραγούδια, γλυκίσματα και στολίδια σορούς, θα ρθεί πάλι η στιγμή που το μεθυστικό άρωμα των Χριστουγέννων θα μας εγκαταλείψει, ή μάλλον θα το εγκαταλείψουμε.

Σαν τον μυθικό Οδυσσέα, κι ο άνθρωπος αλυσοδένεται στο κατάρτι της ζωής, μη τυχόν και τον συνεπάρει το άκουσμα της όμορφης σειρήνας. Δεν κλείνει όμως τα αυτιά του και θέλει να απολαύσει έστω και για λίγο το σαγηνευτικό άκουσμα, μέχρι να ξαναγυρίσει πάλι στο ταξίδι του για την Ιθάκη. Αρνείται να μεθύσει ολοκληρωτικά, αρνείται να αγαπήσει ολοκληρωτικά, αρνείται να ζήσει την κάθε μέρα σαν να 'τανε πάλι Χριστούγεννα. «Έρχεται για λίγο κοντά» αλλά είναι και πάλι τόσο μακρυά.    

Κι όμως, κι αν με θλίβουν τα λαμπόνια, μένει η ελπίδα ζωντανή και κραταιά! Τόσο ζωντανή όσο και Εκείνος. Τόσο πραγματική, όπως και η σάρκωσή του. Τόσο ταπεινή όσο και το σπήλαιο που τον υποδέχτηκε. Τόσο αγαπητική όσο και ο σταυρικός του Θάνατος.
Όσο κι αν με θλίβουν τα λαμπιόνια, Εκείνος θα γεννηθεί. Όσο κι αν με θλίβουν...

......................................................................

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΣΧΟΛΙΟ

Είχα γράψει σε ένα πρώτο σχόλιο γι᾿ αυτό το ωραίο κείμενο ότι εμένα και τα λαμπιόνια ακόμα με συγκινούν.
Στην Αθήνα μένω σε μια από τις χειρότερες περιοχές της: Εξάρχεια προς το Λόφο Στρέφη επί της Χαριλάου Τρικούπη. Με τους θορύβους και όλα τα σχετικά. Όμως το κελλάκι μου έχει ένα εκπληκτικό πλεονέκτημα: βλέπει προς τον Λυκαβηττό και μάλιστα την κορυφή του με το εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου.

Αυτή δε την εποχή έχω και ένα ακόμη εξαιρετικό δώρο. Τα βράδια βλέπω το αστέρι που έχει τοποθετήσει ο Δήμος κάτω από τον άγιο Γεώργιο. Από το κρεββάτι μου έχω απίθανη θέα. Ίσως μερικοί να με κοροϊδέψουν ή να θεωρήσουν ότι παιδιαρίζω υπερβολικά. Όμως εμένα αυτή η θέα με συγκινεί πολύ!
Πάνω από δυό χιλιάδες χρόνια τώρα ο κόσμος γιορτάζει, έστω και με αυτόν τον εξωτερικό τρόπο, τη γέννηση εκείνη που άλλαξε για πάντα την πορεία του σύμπαντος!

Σας προσφέρω και οπτικώς το θέαμα: