Ανατολή ανατολών

[staboz]

.            ΑΝΑΤΟΛΗ ΑΝΑΤΟΛΩΝ
 

Ἦρθες!
       Ὅταν τὸ σκοτάδι μπῆκε στὰ κόκκαλά μας.
       Ὅταν τὰ φῶτα ἔσβησαν ὅλα.
       Ὅταν οἱ ἐλπίδες μας χάθηκαν ὅλες.
       Ὅταν μᾶς ἔζωσε ἡ ἐρημιὰ ὁλοῦθε μὲς στὴ σκοτεινιά.

Δὲν σὲ γνωρίσαμε.
       Τὸ πρόσωπό Σου δὲν ἄστραφτε.
       Ἡ μορφή Σου δὲν ἔλαμπε σὰν τὸν ἥλιο.
       Δὲν ἀκτινοβολοῦσες ἐκτυφλωτικά.
       Ἤσουν σὰν ἕνας ἀπὸ μᾶς.

Μᾶς ἀπογοήτευσες...
       Ἐπέμενες ὡστόσο νὰ σὲ ἀκολουθήσουμε.
       Ἔλεγες πώς ἤξερες τὸ δρόμο.
       Ἔλεγες πὼς ἐσὺ βλέπεις...πὼς εἶσαι τὸ Φῶς.
       Ἔλεγες πὼς σκοτάδι δὲν ὑπάρχει... πὼς ἐμεῖς τυφλωθήκαμε.

Κι ἀκόμα...
       Ἀκόμα ἐπέμενες πὼς τὸ σκοτάδι εἶναι μέσα μας.
       Τὸ σκοτάδι εἶναι στὶς καρδιές μας.
       Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ σκοτάδι.
       Ἐμεῖς οἱ σκοτεινοὶ τῆς γῆς.

Μᾶς σπλαγχνίστηκες. Κατέβηκες. Ἦρθες.
       Δὲν μᾶς ἄφησες μόνους νὰ σκοντάφτουμε στοὺς τοίχους.
       Δὲν μᾶς ἄφησες μόνους νὰ παραδέρνουμε στὴν τύχη.
       Δὲν μᾶς ἄφησες μόνους, ἔρημους, ὀρφανοὺς τοὺς ρημαγμένους.

Ἦρθες, Κύριε!
       Ἦρθες ὁ Ἴδιος.
       Δὲν ἔστειλες κάποιον ἀντιπρόσωπό Σου,
       Δὲν μᾶς ἔκανες νοήματα ἀπὸ μακριά.

Ἦρθες, Κύριε!
       Ἦρθες κοντά μας.
       Νὰ βαδίσεις τὸ δρόμο μαζί μας.
       Μπῆκες στὴ Φάτνη τῶν ἀλόγων
       \"Ὡς μέλλων ρύσασθαι ἡμᾶς τῆς ἀλογίας\".
       \"Σεπτοτάτη η Φάτνη! Θεοφόρα τὰ σπάργανα!\"
 
Ἦρθες!

Ταπεινὸς κι ἀδύναμος γιὰ νὰ μᾶς τιμήσεις.

Ἐσύ!
       Ὁ γλυκασμὸς τῆς κατάπικρης ζωῆς μας.
       Τὸ κέντρο τῶν ὄντων τοῦ σύμπαντος κόσμου.
       Τὸ πλήρωμα τῶν πόθων, τῶν ἐλπίδων, τῆς ἀπαντοχῆς μας.

Πρόβαλες ὡσὰν αὐγή.

Ἐσύ!
       Ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης ὁ νοητός.
       Τὸ Φῶς τὸ ἀληθινό.
       Ὁ φωτισμὸς ἐμᾶς τῶν σκοτεινῶν,
       Ἡ χαρμονὴ ἐμᾶς τῶν ταπεινῶν.

      Ἀνατολὴ ἀνατολῶν!
       Κύριε, δόξα Σοι!