Θλίψη και πνευματική ζωή

[ρωμηός]

Θλίψη και πνευματική ζωή

Πηγή: Ιωάννης Χρυσόστομος, Προς Σταγείριον Λόγος Γ΄, Ε.Π.Ε. τ. 29, σελ.282-284

Κείμενο:
\"Την γαρ αθυμίαν ενέθηκεν ημών ο Θεός τη φύσει, ουχ ίνα απλώς και ακαίρως και εν τοις εναντίοις αυτή χρώμεθα πράγμασιν, ουδ' ίνα φθείρωμεν εαυτούς αλλ' ίνα τα μέγιστα κερδάνωμεν εξ αυτής. Πώς δε κερδάναι έστιν; Όταν εις καιρόν αυτήν παραλαμβάνωμεν. Καιρός δ' αθυμίας ουχ όταν πάσχωμεν κακώς αλλ' όταν δρώμεν κακώς. Ημείς δε την τάξιν ανεστρέψαμεν και τους καιρούς αντηλλαξάμεθα και ποιούντες μεν μύρια κακά, ουδέ προς βραχύ συστελλόμεθα. Ήν δε μικρόν τι παρ' οτιούν πάθωμεν, καταπίπτομεν, ιλιγγιώμεν, απαλλαγήναι και αποστήναι του βίου σπεύδομεν...

Αυστηρόν γαρ ούσα και διαβρωτικόν φάρμακον, και ως, αν είποι τις, καθαρτήριον της πονηρίας της εν υμίν, όταν μεν αργούση ψυχή και τρυφώση και πολύν εχούση το των αμαρτημάτων φορυτόν παρέχηται, μέγιστα τον δεξάμενον ώνησεν. Όταν δε αθλούση και αγωνιζομένη και πονούση και μεμεριμνημένη και πασχούση κακώς, προς το μηδέν ωφελήσαι, και μεγάλα έβλαψεν, ασθενεστέραν εργασαμένη και ευκαταγώνιστον....

Ούτω γαρ εστιν αύτη δραστήριος, ως και τοις δεομένοις αυτής πλείονα του δέοντος επιτεθείσα χρόνον μεγάλα εργάσασθαι κακά.\"

Μετάφραση:

\"Διότι ο Θεός έθεσε τη λύπη μέσα στη φύση μας, όχι για να τη χρησιμοποιούμε έτσι απλώς και σε ακατάλληλη στιγμή και σε περιστάσεις που δεν ενδείκνυνται γι' αυτήν, ούτε για να καταστρέφουμε τους εαυτούς μας αλλά για να αποκομίζουμε από αυτή τα πιο μεγάλα κέρδη. Και πως είναι δυνατόν να αποκομίσουμε κέρδη; Όταν κάνουμε χρήση αυτής σε κατάλληλη στιγμή. Κατάλληλη στιγμή για τη λύπη δεν είναι όταν πάσχουμε κακώς αλλά όταν πράττουμε κακώς. Εμείς όμως αντιστρέψαμε την τάξη των πραγμάτων και αλλάξαμε τους καιρούς και ενώ πράττουμε μύρια κακά, δεν νιώθουμε ούτε την παραμικρή ντροπή. Αν πάθουμε όμως κάποιο μικρό κακό, από οπουδήποτε κι αν προέρχεται αυτό, χάνουμε το θάρρος μας, κατακυριευόμαστε από ζάλη και σπεύδουμε να απαλλαγούμε και να φύγουμε από τη ζωή αυτή...

Διότι σαν πολύ πικρό και διαβρωτικό φάρμακο που είναι και σαν, όπως θα μπορούσε να πει κανείς, καθαρτήριο που είναι της πονηρίας μας, όταν μεν παρέχεται σε μια ψυχή που είναι ράθυμη και κάνει τρυφηλή ζωή και φέρει μεγάλο φορτίο αμαρτημάτων, τότε υπάρχει μεγάλη ωφέλεια σε εκείνον που την δέχεται, όταν όμως παρέχεται σε μια ψυχή που μοχθεί και αγωνίζεται και κοπιάζει και μεριμνά και πάσχει κακώς, εκτός από το ότι δεν ωφελεί σε τίποτε, συγχρόνως παρέχει και πολύ μεγάλη βλάβη, καθώς την κάνει ασθενέστερη και ευκολοκατάβλητη...

Διότι αυτή είναι τόσο δραστική, ώστε και σε εκείνους που την έχουν ανάγκη, εάν παραμείνει επί περισσότερο, από όσο χρειάζεται, χρόνο να προξενεί μεγάλα κακά.\"

[ρωμηός]

Σκέφτηκα, εδώ στην κατηγορία Πνευματικά θέματα και κείμενα, να ανοίγουμε ορισμένα topic (π.χ. τώρα θλίψη και πνευματική ζωή, μετάνοια, εξομολόγηση κ.α) με κάτι αρχικό, και ύστερα ό,τι έχει ο καθείς να συμπληρώσει (περί του θέματος, είτε σκέψη είτε απόσπασμα από κάπου) να το κάμει εδώ, για να μη διασκορπίζονται πολλά τόπικ με παραπλήσιο περιεχόμενο...

Πως σας φαίνεται;;;

Επί του προκειμένου το κείμενο του Χρυσοστόμου είναι πολύ δυνατό. Διακρίνει κανείς, πέραν της καθαρότητος του λόγου του (τα λέει ευθέως τα πράγματα και σταράτα- ντρόμπρα) και μια πολύ υψηλή \"διάκριση\". Μου θυμίσε και μια φράση \"το πολύ της λύπης γεννά παραφροσύνη\".

[quality]

Απορώ πώς δεν πέρνω χαμπάρι τέτοια πολύ ωραία θέματα όπως αυτό που έβαλε ο Παύλος.
Αυτό το απόσπασμα είναι το κάτι άλλο.Νιώθω ότι αν σχολιάσω κάτι θα διαπράξω μια παράνομη πράξη,εντούτοις θα πω το εξής.
Με εκπλήσσει ώρες ώρες πόσο λεπτά είναι τα όρια μεταξύ χαράς και λύπης,Τι εννοώ.Τη μια στιγμή είσαι καλά και έχεις(ή θέλεις να νομίζεις ότι έχεις)τον πλήρη έλεγχο της καθημερινότητας μα κάτι συμβαίνει,κάτι απροσδόκητο που δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα,και το χαμόγελο της καρδιάς γίνεται θλίψη.Αυτό ναι μεν,σου μαθαίνει πολλά αλλά από την άλλη σε καταρακώνει κι ιδιαίτερα αν επρόκειτο για σένα ή για κάποιον αγαπημένο άνθρωπο.Όμως,να μην ξεχνάμε,ότι υπάρχουν κι άτομα ευαίσθητα που απαισιοδοξούν και στενοχωριούνται με τη γενικότερη εικόνα του κόσμου,με το συνάνθρωπο που πάσχει.
Τι σας έκανε να λυπηθείτε τελευταία φορά;Ήταν άξιο λύπης ή το υπερεκτιμήσατε;

[petros]

To show new messages είναι μεγάλο πράγμα... Κι ε γώ δεν το είχα παρατηρήσει το κείμενο..., αλλά να \'σαι καλά Ευθυμία, το είδα σήμερα εξαιτίας σου και ήρθε ως απάντηση σε μια δύσκολη περίοδο για μένα... Σε ευχαριστώ και σένα και τον Παύλο που το ανέβασε.

[quality]

Αυτό το κείμενο όντως μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο ειδικά αν περνάς κάποια δύσκολη περίοδο.
Εύχομαι Πέτρο οι φουρτούνες να είναι περαστικές και να έρθει ξανά νηνεμία...;)

[mistral]

Απορώ πώς δεν πέρνω χαμπάρι τέτοια πολύ ωραία θέματα όπως αυτό που έβαλε ο Παύλος.
Αυτό το απόσπασμα είναι το κάτι άλλο.Νιώθω ότι αν σχολιάσω κάτι θα διαπράξω μια παράνομη πράξη,εντούτοις θα πω το εξής.
Με εκπλήσσει ώρες ώρες πόσο λεπτά είναι τα όρια μεταξύ χαράς και λύπης,Τι εννοώ.Τη μια στιγμή είσαι καλά και έχεις(ή θέλεις να νομίζεις ότι έχεις)τον πλήρη έλεγχο της καθημερινότητας μα κάτι συμβαίνει,κάτι απροσδόκητο που δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα,και το χαμόγελο της καρδιάς γίνεται θλίψη.Αυτό ναι μεν,σου μαθαίνει πολλά αλλά από την άλλη σε καταρακώνει κι ιδιαίτερα αν επρόκειτο για σένα ή για κάποιον αγαπημένο άνθρωπο.Όμως,να μην ξεχνάμε,ότι υπάρχουν κι άτομα ευαίσθητα που απαισιοδοξούν και στενοχωριούνται με τη γενικότερη εικόνα του κόσμου,με το συνάνθρωπο που πάσχει.
Τι σας έκανε να λυπηθείτε τελευταία φορά;Ήταν άξιο λύπης ή το υπερεκτιμήσατε;

Δεν βλάπτει ενίοτε να αντιστρέφουμε εμείς την χαρά σε λύπη αναλογιζόμενοι τις πτώσεις μας
Είναι καλύτερα - προσωπική γνώμη και εμπειρία - να θλίβεται ο άνθρωπος μόνος του παρά να
περιμένει να του έρθουν οι θλίψεις και να τον καταρρακώνουν όπως αναφέρεις την λέξη.
Γιατί σε μια εκούσια λύπη ενυπάρχει η χαρά της λύτρωσης μέσα απ την πίστη στον Θεό και
η λύπη γίνεται ελαφρύτερη και η χαρά του Θεού έρχεται και παρηγορεί τον άνθρωπο.
Εξ άλλου όπως λένε οι πατέρες ποτέ ο Θεός δεν δίνει κάτι περισσότερο απ όσο μπορεί ο άνθρωπος να βαστάξει
Η πνευματική πορεία του χριστιανού είναι μια διαρκής μετάβαση απ την λύπη στην χαρά και το αντίστροφο
Αλλά δεν είναι μια λύπη που οδηγεί σε απελπισία και απόγνωση σε καμμία περίπτωση
Και ποτέ δεν είναι μια χαρά στην υπερβολή της με γέλια τρελλά  όπως νομίζουν οι περισσότεροι \"διασκεδάζοντας\"
Είναι μια λύπη που εμπεριέχει στίγματα χαράς και μια χαρά που εμπεριέχει λύπη
Χαρμολύπη είναι η σωστή λέξη που περιγράφει αυτήν την κατάσταση του πιστού χριστιανού
και είθε ο Θεός να μας αξιώνει να ζούμε μέσ\' την καρδιά μας συνεχώς αυτήν την κατάσταση.

Συγχωρέστε μου το θεολογίζων ύφος .. απλά έτσι μου βγαίνει η γραφή μερικές φορές...
δεν είμαι θεολόγος και μπορεί να γράφω θεολογικά όχι και τόσο σωστά πράγματα ..
Ελπίζω πως σε ότι ποστάρω λάθος οι επαΐοντες θα με διορθώσουν ...

[Iaspis]

Τής Αγίας Συγκλητικής
»Η λύπη τήν οποίαν δοκιμάζει ο άνθρωπος διακρίνεται είς δύο κατηγορίας. η μία εξ αυτών ωφελεί καί η άλλη καταστρέφει. Τήν ωφέλιμον λύπην θά τήν διακρίνωμεν από τά εξής γνωρίσματα. ο λυπούμενος κλαίει καί οδύρεται διά τάς ιδικάς του αμαρτίας, όπως επίσης καί διά τήν πνευματικήν άγνοιαν τού πλησίον. εκτός δέ αυτών ο κατά Θεόν λυπούμενος στεναχωρείται φοβούμενος μήπως παρεκκλίνη από τόν σκοπόν τής σωτηρίας του, αλλά καί διότι έχει τήν αγωνίαν νά εγγίση ενωρίτερον τήν απροσπέλαστον τελειότητα.
Εκτός όμως τής λύπης αυτής η οποία αναβιβάζει τόν άνθρωπον, υπάρχει καί η άλλη, τήν οποίαν εμπνέει είς ημάς ο εχθρός τής ψυχής μας, ο διάβολος, καί είναι γεμάτη από απερισκεψίαν. Αυτή η λύπη ονομάζεται από μερικούς ακηδία, δηλαδή μελαγχολική διάθεσις τής ψυχής καταδικάζουσα είς πνευματικήν αδράνειαν τόν άνθρωπον.»
»Η Αγία Γραφή σχετικώς λέγει. «Πάσα κεφαλή είς πόνον καί πάσα καρδία είς λύπην» (Ησ.α\', 5). Είς αυτήν δέ τήν σύντομον έκφρασιν τό Άγιον Πνεύμα συμπεριέλαβε τήν μοναχικήν καί όλην τήν κοσμικήν ζωήν. διότι όταν λέγη περί πόνου τής κεφαλής, περιέγραψε τήν μοναχικήν πολιτείαν, επειδή η κεφαλή σημαίνει τό ηγεμονικόν τής ψυχής, όπως λέγει καί είς άλλο σημείον. «Τού σοφού οι οφθαλμοί αυτού εν κεφαλή αυτού» (Εκκλ. β\' 14). Είς τήν κεφαλήν λέγουν, ότι εδρεύει τό διορατικόν. Ο δέ πόνος σημαίνει, ότι η καρποφορία τής αρετής εν γένει είναι αποτέτεσμα σκληρών κόπων καί προσπαθειών.
Αντιθέτως διά τής λύπης, η οποία εδρεύει είς τήν καρδίαν ( πάσα καρδία είς λύπην), ο λόγος τού Θεού εφανέρωσε τόν φολοτάραχον καί πονηρόν χαρακτήρα. Διότι όπως ακριβώς η καρδία δέν σταματά καί είναι, καθώς λέγουν, έδρα τού θυμού καί τής λύπης, τοιουτοτρόπως καί οί φιλοτάραχοι καί πονηροί χαρακτήρες ουδέποτε απολυτρούνται καθ\' ολοκληρίαν από τούς βιοτικούς περισπασμούς καί τής έκ τούτων λύπης. Οί τοιούτοι λυπούνται όταν δέν δοξάζωνται από τούς ανθρώπους, λειώνουν όταν επιθυμούν τά ξένα αγαθά καί δέν δύνανται νά τά απολαύσουν, στεναχωρούνται όταν είναι πτωχοί, τρελλαίνονται όταν πλουτίσουν, εξ αιτίας δέ τών μεριμνών καί τής αγωνίας νά περιφρουρήσουν τά πλεονεκτήματά των ούτε τόν ύπνον χαίρονται καί δέν τόν απολαμβάνουν.

Η δαιμονική λύπη πού εισέρχεται στήν καρδιά μας από τά πάθη καί τήν επιθυμία, οδηγεί τόν νού στήν νέκρωση, στόν πνευματικό μαρασμό καί τήν απώλεια.

Τού Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Όταν το πονηρό πνεύμα της λύπης κατακυριεύει την ψυχή, την γεμίζει με οδύνη και στενοχώρια και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να προσευχηθεί με την απαραίτητη ηρεμία, εμποδίζει την ανάγνωση των Γραφών με τη δέουσα προσοχή, τον στερεί από την μετριοπάθεια και το σεβασμό στις σχέσεις του με τους άλλους αδελφούς και του προκαλεί μια αποστροφή για κάθε είδος συζήτησης. Γιατί εκείνος που έχει κατακυριευθεί από τη λύπη γίνεται ένας άνθρωπος τρελλός και έξαλλος, που δεν μπορεί να δεχτεί με ειρήνη μια καλή συμβουλή ούτε ν' απαντήσει ήρεμα σε ερωτήσεις που του απευθύνονται. Αποφεύγει τους ανθρώπους σαν να ήταν εκείνοι η αιτία της λύπης του και δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αιτία της δοκιμασίας αυτής βρίσκεται μέσα του. Η λύπη είναι ένα σκουλήκι της καρδιάς που κατατρώγει τη μητέρα που το γέννησε. [...]
Εκείνος που έχει κατανικήσει τα πάθη, έχει κατανικήσει και τη λύπη. Εκείνος όμως που έχει κατακυριευθεί από τα πάθη δε θα αποφύγει τα δεσμά της λύπης. Όπως ένας άρρωστος άνθρωπος γνωρίζεται από το χρώμα του προσώπου του, έτσι και ένας που είναι κατακυριευμένος από τα πάθη γνωρίζεται από τη λύπη του.
Εκείνος που αγαπά τον κόσμο δεν μπορεί παρά να αιχμαλωτίζεται από τη λύπη. Αλλά εκείνος που περιφρονεί τον κόσμο είναι πάντα χαρούμενος.
Όπως η φωτιά καθαρίζει το χρυσό, έτσι και η λύπη που προκαλείται από τη νοσταλγία του Θεού καθαρίζει την αμαρτωλή καρδιά.

Ο κατά Θεόν λυπούμενος, πονά γιά τήν αμαρτία στό λογικό τής ψυχής του, καί μέ κόπο καί πένθος καταφέρνει τά θεία δάκρυα τής μετανοίας, πού τά ποθεί μονίμως καί διαρκώς, αφού μέ αυτά κρατεί τά πάθη καί τήν επιθυμία τού αισθητού κόσμου μακρυά του, καί έτσι  πλησιάζει μέ τήν Χάριν τήν χαράν.

Τού Αββά Ησαΐου
Αδελφοί μου, άς φροντίσωμεν νά αποκτήσωμεν διά τούς εαυτούς μας τήν Μάρθαν καί τήν Μαρίαν, οί οποίαι σημαίνουν δι\' ημάς τήν σωματικήν κακοπάθειαν καί τό ψυχικόν πένθος, αί οποίαι κλαίουν εμπρός είς τόν Σωτήρα διά νά αναστήση τόν Λάζαρον, δηλαδή τόν νούν, ο οποίος είναι δεμένος μέ τά πολλά σχοινιά τών θελημάτων μας. Καί ο μέν Σωτήρ κάμνει τό έλεος του καί τόν ανασταίνει πρός χάριν των. από εκεί καί πέραν όμως αυταί έχουν υποχρέωσιν νά τού λύσουν τά σχοινιά καί νά τόν ελευθερώσουν. \'Οταν δέ ελευθερωθεί ο Λάζαρος, τότε γίνεται φανερή η φροντίς τής Μαρίας καί τής Μάρθας. διότι είς τό εξής ο Λάζαρος, χωρίς μερίμνας πλέον, κάθεται μαζί μέ τόν Ιησούν, η Μάρθα κάμνει τό διακόνημά της μέ ενδιαφέρον καί χαράν καί η Μαρία φέρει μέσα τό αλαβάστρινον δοχείον τού μύρου καί αλείφει τούς πόδας τού Κυρίου. ο Κύριος δηλαδή δέχεται τό πένθος όπως τό μύρον. Η μέν σωματική κακοπάθεια επανορθώνει τήν αμέλειαν πού επεδείξαμεν πρίν από αυτήν, τό δέ πένθος τών αισθήσεων θεραπεύει τάς πληγάς, πού προκάλεσαν μέσα είς τήν ψυχήν μας οί εχθροί.
Τά δέ έργα αυτών πού ειλικρινά πενθούν είναι: Τό νά απομακρύνουν τόν νούν μαζί μέ τάς αισθήσεις από τά γύρω φαινόμενα.

Δηλαδή τά δάκρυα τών κόπων καί τού πένθους απελευθερώνουν τόν νού, καί γίνονται διακονία ευχαριστίας καί μυρωμένα δάκρυα χαράς πρός δόξαν  τού Κυρίου.

Τού Αββά Ισαάκ

Υπάρχουν δάκρυα πού καίουν καί δάκρυα πού δροσίζουν. Τά πρώτα έχουν αιτίαν τόν φόβον, τά δέ δεύτερα τήν αγάπην. Τά πρώτα λοιπόν, αυτά δηλαδή πού τρέχουν λόγω τών αμαρτιών, ξηραίνουν τό σώμα καί καίουν καί προκαλούν είς τήν ψυχήν  πόνον. Διότι πολλάς φοράς, όταν εξέρχωνται αυτά τά δάκρυα, δέν δύναται ο άνθρωπος νά συγκρατήση τόν εαυτόν του. ενώ τά δεύτερα, πού έρχονται σέ κάποιον, αφού χύση αρκετά από τά προηγούμενα καί αποπλύνη μέ αυτά τάς αμαρτιας του, μαζί μέ τό έλεος τού Θεού, κατεβαίνουν αβίαστα καί μέ πνευματικήν ηδονήν.
\'Οταν η ψυχή γευθεί πλέον τήν θείαν Χάριν, τότε χύνει δάκρυα χωρίς νά δοκιμάζει πόνον ο άνθρωπος καί αυτά τά δάκρυα δυναμώνουν, ωφελούν καί περιθάλπουν τό σώμα, αλλοιώνουν καί τό πρόσωπον τού ανθρώπου, σύμφωνα μέ τό ρητόν. «Όταν χαίρεται η καρδία λάμπει τό πρόσωπον, ενώ όταν είναι λυπημένη σκυθρωπάζει» (Παροιμ. ιε\', 13-14). Άν λοιπόν επιθυμούμεν νά απολαύσωμεν τά δεύτερα, άς φροντίσωμεν, όσον ημπορούμεν, διά τά πρώτα δακρυα (τής μετανοίας), οπόταν μέ τήν Χάριν τού Θεού, θά λάβωμεν σύντομα καί εκείνα.

Ο πόνος τής κεφαλής οδηγεί στήν χαρά τής καρδίας.

[quality]

Απορώ πώς δεν πέρνω χαμπάρι τέτοια πολύ ωραία θέματα όπως αυτό που έβαλε ο Παύλος.
Αυτό το απόσπασμα είναι το κάτι άλλο.Νιώθω ότι αν σχολιάσω κάτι θα διαπράξω μια παράνομη πράξη,εντούτοις θα πω το εξής.
Με εκπλήσσει ώρες ώρες πόσο λεπτά είναι τα όρια μεταξύ χαράς και λύπης,Τι εννοώ.Τη μια στιγμή είσαι καλά και έχεις(ή θέλεις να νομίζεις ότι έχεις)τον πλήρη έλεγχο της καθημερινότητας μα κάτι συμβαίνει,κάτι απροσδόκητο που δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα,και το χαμόγελο της καρδιάς γίνεται θλίψη.Αυτό ναι μεν,σου μαθαίνει πολλά αλλά από την άλλη σε καταρακώνει κι ιδιαίτερα αν επρόκειτο για σένα ή για κάποιον αγαπημένο άνθρωπο.Όμως,να μην ξεχνάμε,ότι υπάρχουν κι άτομα ευαίσθητα που απαισιοδοξούν και στενοχωριούνται με τη γενικότερη εικόνα του κόσμου,με το συνάνθρωπο που πάσχει.
Τι σας έκανε να λυπηθείτε τελευταία φορά;Ήταν άξιο λύπης ή το υπερεκτιμήσατε;

Δεν βλάπτει ενίοτε να αντιστρέφουμε εμείς την χαρά σε λύπη αναλογιζόμενοι τις πτώσεις μας
Είναι καλύτερα - προσωπική γνώμη και εμπειρία - να θλίβεται ο άνθρωπος μόνος του παρά να
περιμένει να του έρθουν οι θλίψεις και να τον καταρρακώνουν όπως αναφέρεις την λέξη.
Γιατί σε μια εκούσια λύπη ενυπάρχει η χαρά της λύτρωσης μέσα απ την πίστη στον Θεό και
η λύπη γίνεται ελαφρύτερη και η χαρά του Θεού έρχεται και παρηγορεί τον άνθρωπο.
Εξ άλλου όπως λένε οι πατέρες ποτέ ο Θεός δεν δίνει κάτι περισσότερο απ όσο μπορεί ο άνθρωπος να βαστάξει
Η πνευματική πορεία του χριστιανού είναι μια διαρκής μετάβαση απ την λύπη στην χαρά και το αντίστροφο
Αλλά δεν είναι μια λύπη που οδηγεί σε απελπισία και απόγνωση σε καμμία περίπτωση
Και ποτέ δεν είναι μια χαρά στην υπερβολή της με γέλια τρελλά  όπως νομίζουν οι περισσότεροι \"διασκεδάζοντας\"
Είναι μια λύπη που εμπεριέχει στίγματα χαράς και μια χαρά που εμπεριέχει λύπη
Χαρμολύπη είναι η σωστή λέξη που περιγράφει αυτήν την κατάσταση του πιστού χριστιανού
και είθε ο Θεός να μας αξιώνει να ζούμε μέσ\' την καρδιά μας συνεχώς αυτήν την κατάσταση.

Συγχωρέστε μου το θεολογίζων ύφος .. απλά έτσι μου βγαίνει η γραφή μερικές φορές...
δεν είμαι θεολόγος και μπορεί να γράφω θεολογικά όχι και τόσο σωστά πράγματα ..
Ελπίζω πως σε ότι ποστάρω λάθος οι επαΐοντες θα με διορθώσουν ...

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να σε διορθώσει κάποιος ειδικός πάνω στο θέμα.Ήσουν άψογος για μένα.
Θα ήθελα να σταθώ σε ένα σημείο, εκεί που αναφέρεσαι στη χαρά χωρίς υπερβολές.Πριν καιρό είχα διαβάσει ένα βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη(τίτλος του:\"Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης\")το οποίο σε κάποιο χωρίο του αναφερόταν στους σημερινούς εφήβους που τους βλέπεις,μετά το σχολείο,να βγαίνουν σε μεγάλες παρέες,να μιλάνε και να γελάνε όσο πιο δυνατά μπορούν.Αυτό τότε μου είχε εντυπωθεί στο μυαλό πολύ έντονα η εν λόγω αναφορά κι όλο στιφογύριζε μέσα μου,ώρες ώρες,μάλιστα,θαρρώ πως με έδειχνε με το δάχτυλο θυμίζοντάς μου ότι έχω φερθεί κι εγώ έτσι στο παρελθόν.Κι ήταν αλήθεια.Ξανάθυμήθηκα τότε τη νόθα εκείνη \"χαρά\" που πίστευα ότι ένιωθα,που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ψευδαίσθηση και έβγαλα το συμπέρασμα πως όσο πιο επειδικτικά γελάς τόσο πιο απεγνωσμένα ψάχνεις ένα λιμάνι.