Βαβυλώνα

[staboz]

.                      ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ

.                                      Σήκωσα τα μάτια
.                                      απ᾿ τον ψεύτη κόσμο
.                                      κόσμο που πλανεύει
.                                      σαν να αγαπά

.                                      Άπλωσα τα χέρια
.                                      έψαξα τ᾿ αστέρια
.                                      μ᾿ άρπαξαν οι άνεμοι
.                                      στη βουνοκορφή

.                                      Κοίταξα ένα γύρω
.                                      την πικρή πατρίδα
.                                      κοίταξα τη γη.
.                                      Έβαλα τα κλάμματα
.                                      σα μωρό παιδί.


Τούτος ο κρύος άνεμος του κακού που παγώνει τις ψυχές
Τούτος ο καυτός βοριάς της αμαρτίας που καίει, καίει, καίει.
Αυτός ο παγωμένος λίβας
Έχει κλέψει το γέλιο των μικρών παιδιών - αλλοίμονο!
Έχει μαράνει τις καρδιές τους... Έσβησε το καθάριο βλέμμα τους...
Ένα τραγούδι μόνο τούς απόμεινε και μονάχα ένα παιχνίδι
Κι αυτό μονάχα στ\' όνειρο...
Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα... να...
Να μην έχεις πια δάκρυ...
Να μην κλαις πια...

.                                    ***

Στέκομαι τέτοιες ώρες τριγυρισμένος από την αγωνία
Και κουρασμένος βρίσκομαι για μια ακόμα φορά στο καμίνι της Βαβυλώνας
Τότε που ο Ναβουχοδονόσορας έστησε τη χρυσή του εικόνα
Τότε που λαλώντας τα όργανα της μουσικής κι ο κήρυκας καλώντας
Προσκυνούσαν όλοι οι λαοί, φυλές και γλώσσες.
Και βλέπω πάλι και πάλι τα τρία παλληκάρια
Τον Σεδράχ, τον Μισάχ και τον Αβδεναγώ μέσα στις φλόγες
Με τα χέρια υψωμένα, με τις ανοιξιάτικες καρδιές, με τα μάτια γεμάτα ουρανό
Να κρατούν όρθιο το κορμί και την ψυχή τους, όταν όλοι είναι πεσμένοι καταγής, προσκυνημένοι.
Να μπαίνουν με το κορμί τους μες στη φωτιά, για να μην μπει η φωτιά του κακού στην ψυχή τους.
Ακούγονται ακόμα οι φωνές τους να υμνούν τον Θεό των πατέρων τους
Και το βλέμμα τους σκίζοντας τις δυόμιση χιλιάδες χρόνια καρφώνεται σε μια εποχή σαν τη δική μας
Που ξαναστήθηκαν τα είδωλα κι οι μουσικές λαλούνε
Και το καμίνι της αμαρτίας είναι πυρακτωμένο εφτά φορές και παραπάνω.
Τα λόγια τους ακούγονται δυνατά και καθαρά σαν τ\' αστροπελέκι να λένε:

Αδέλφια μας, όλα μας τάδωσε ο Θεός, όλο τον κόσμο να τον χαρούμε
Δεν μας ζητάει πράγματα πολλά. Μια πίστη μάς ζητάει
Να μην τον αρνηθούμε... Το νοίκι να πληρώσουμε... Μια πίστη...
Και λέγοντας κοιτάζουν μακριά. Τι βλέπουνε;
Φωνάζουν μόνο δυνατά: Μια πίστη μάς ζητάει... το νοίκι...

Οι μουσικές τριγύρω παίζαν όλες
Κι οι υπηρέτες ρίχναν πίσσα στη φωτιά
Κοιτάζουν μακριά σα ν᾿ απορούνε
Κάτι που έρχεται γοργά σα να θωρούνε
Φωνάζουνε ξανά: Μια πίστη μάς ζητάει... το νοίκι... Ετοιμαστείτε έρχεται η φωτιά.

Παίζουν οι μουσικές , ξανακαλούνε
         Το νοίκι μάς ζητάει. Μια πίστη.
         Ηχούνε οι μουσικές. Ετοιμαστείτε
         Μια πίστη μάς ζητάει. Κρατείστε.
         Της πίστης η σημαία ψηλά. Κρατείστε
         Την πίστη σας ψηλά. Κρατείστε.
         Κρατείστε! Κρατείστε! Κρατείστε!

[βίκυ]

Δικό σας είναι το κείμενο?

[staboz]

Μάλιστα.

[ρωμηός]

Προφανώς, για να το τοποθετήσατε στους προσωπικούς λογο-τεχνο-τσελεμεντέδες, δικό σας θα είναι. Μου άρεσε πολύ ο παραλληλισμός με το ενοίκιο. Το νοίκι μας θυμίζει και κάτι άλλο, πολύ ουσιαστικό. Ότι σε αυτόν τον κόσμο είμαστε ξένοι και παρεπίδημοι. Οδοιπόροι προς την Ουράνια Βασιλεία. Μας θυμίζει ότι ουκ έχομεν ώδε μένουν πόλις, \"απάτριδες\", αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν.

Επίσης, μου άρεσε η οριοθέτηση της πίστης, δηλαδή \"να μην τον αρνηθούμε\". Και τον αρνούμαστε καθημερινώς δυστυχώς, παρασυρόμενοι από τους φρενήρεις ρυθμούς αυτής της ζωής, μη αντιλαμβανόμενοι πως εδώ δεν θα κατοικήσουμε μόνιμα, αλλά ως απλοί ενοικιαστές πρέπει να φροντίσουμε να αποταμιεύσουμε τον \"πλούτο\" μας ώστε να μπορούμε να έχουμε και μείς μια σκηνή εκεί, εν τω οίκω του Πατρός ημών, ένθα πολλαί μοναί εισιν. Έστω και την τελευταία! Και επειδή ο πλούτος στο χρηματιστήριο του ουρανού δεν μετριέται σε γιούροντόλλαρς και σε βίλλες στην παραλιακή αλλά σε αρετές: αγάπη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη.... Αυτό τον πλούτο είθε να εισαγάγουμε στο χρηματοκιβώτιο της ψυχής μας, το μόνο ασφαλές, όπου κανείς κλέφτης ή εχθρός δεν πρόκειται να μας τον αποσπάσει (\"το σώμα σας ας το τηγανήσουν, Χριστός και ψυχή σας χρειάζεται\", ο ά-λογος, για τη σημερινή (ξε)μωρία, κοσμάς ο Αιτωλός διεκήρυττε).

[quality]

Συγχαρητήρια.Πολύ ωραίο.

[katewoman]

ΜΠΡΑΒΟ...ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ!!!

[Βασιλείου Μάριος]

Να το πω και εγώ άλλη μια φορά ακόμα! \"Μπράβο, πολύ καλό\"