Αἰδώς

[ρωμηός]

«Ὄντως αἰδοῦς οἰχομένης ἐκ ψυχῆς, ὁρμαθὸς ἅπας ἀντεισάγεται κακῶν· ἔξω γὰρ ἑαυτοῦ γεγονὼς ὁ τὴν αἰδῶ παρωσάμενος οὐδ' ὅ,τι πράττει οὐδ' ὅ,τι λέγει συνίησιν αὐτὸς αὑτόν.»

«Ὄντως, σὰν φύγει ἀπὸ τὴν ψυχὴ ἡ αἰδώς, ἀντ' αὐτῆς εἰσέρχεται πλῆθος κακῶν· διότι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος ποὺ ἀπομακρύνει ἀπὸ μέσα του τὴν ντροπή, εἶναι σὰν νὰ βγαίνει ἐκτὸς ἑαυτοῦ καὶ δὲν ἀντιλαμβάνεται οὔτε τί πράττει οὔτε τί λέει αὐτὸς ὁ ἴδιος»


Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ,  Πρὸς τὸν ἱερώτατον καὶ τὰ θεῖα σοφὸν Μητροπολίτην Αἴνου κυρ Δανιήλ, Ε.Π.Ε., τ. 4, σελ. 178.

[ρωμηός]

«Πρόσωπον γὰρ αἰδήμονος, μιμεῖται τὴν ταπείνωσιν τοῦ ἠγαπημένου»

«Τὸ πρόσωπου τοῦ συνασταλμένου και ντροπαλοῦ ἀνθρώπου, μιμεῖται τὴν ταπείνωσιν τοῦ ἠγαπημένου Υἰοῦ τοῦ Θεοῦ»


Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, Λόγος Β΄, Περὶ ἀποταγῆς κόσμου καὶ ἀποχῆς τῆς πρὸς ἀνθρώπους παρρησίας, Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία τ. 8Α, σελ. 112