Περί Κατακρίσεως

[ρωμηός]

[ρωμηός]

«Ἠρωτήθη γέρων ὑπό τινος ἀδελφοῦ∙

Διατὶ συνεχῶς κρίνω τοὺς ἀδελφούς;

Ἀπεκρίθη γέρων∙

Ὅτι οὕπω ἔγνωκας ἑαυτόν. Ὁ γὰρ ἑαυτὸν γινώσκων, τὰ τῶν ἀδελφῶν οὐ θεωρεῖ»


«Ρωτήθηκε ἕνας γέροντας ἀπὸ κάποιον ἀδελφό:
Γιατὶ συνέχει κρίνω τοὺς αδελφούς;
Ὁ γέροντας τοῦ ἀποκρίθηκε:
Διότι ἀκόμη δὲν ἔχεις γνωρίσει τὸν ἑαυτό σου. Γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ γνωρίζει καλὰ τὸν ἑαυτό του, δὲν προσέχει τὰ σφάλματα τῶν ἀδελφῶν του»

(Ἰωάννου Μόσχου, Πνευματικὸς Λειμών,  Κεφάλαιον 144΄, Ε.Π.Ε. Φιλοκαλία τ. 2, σελ. 282).