Κυριακή ΣΤ΄ από του Πάσχα του τυφλού

[ρωμηός]

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

«Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ;» ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.
 
Ἀκούσαμε τὴν εὐαγγελικὴ περικοπή. Θαυμάσαμε τὴν ἀπόκριση τοῦ τυφλοῦ, ποὺ ὅμως ἔβλεπε, καὶ διεκτραγωδήσαμε τὴν στενοκεφαλιά τῶν Ἰουδαίων καὶ Φαρισαίων, ποὺ ἂν καὶ εἴχαν μάτια, ὅμως δὲν ἔβλεπαν. Ὁ τυφλὸς ὅδηγεῖται ἀσφαλῶς στὴ σωτηρία, στὴν πίστη στὸ Χριστό καὶ οἱ ἔχοντες τοὺς σωματικοὺς ὀφθαλμούς τους ὑγιεῖς συντρίβονται στὰ δεσμὰ τῆς ὑποκρισίας καὶ τοῦ φαρισαϊκοῦ τους ἐγωϊσμοῦ.

Ἐμεῖς, ἄραγε, πιστεύουμε εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ;

Ὀφείλουμε καὶ πάλι νὰ βάλουμε βαθιὰ τὸ νυστέρι τῆς αὐτοκριτικῆς. Ἡ πίστη μας ἑδράζεται δυστυχῶς σὲ ἕνα νοητικὸ ἐπιφανειακὸ ἐπίπεδο. Ἡ πίστη μας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μία ἀφηρημένη ἰδεολογία. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μιὰ στείρα παράδοση. Ἡ πίστη δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μία τυφλὴ ἀποδοχὴ καὶ μία τυφλὴ τήρηση στερεότυπων κανόνων καὶ δὲν περιχαρακώνεται στὰ γρανάζια καμιᾶς ἠθικῆς.

Καὶ τοῦτο διότι ἡ πίστη εἶναι πρωταρχικὰ μία σχέση. Πιστεύω σημαίνει πρωταρχικὰ σχετίζομαι. Καὶ ἡ σχέση αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μία σχέση ἀφηρημένη. Εἶναι μία σχέση προσώπου μὲ πρόσωπο.

Ἡ πίστη, ἑπομένως, δὲν εἶναι κατόρθωμα τῆς γνώσης. Οὔτε ἀποτέλεσμα πειθοῦς. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν ἔνιωσε ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ πείσει. Ἡ πίστη στὸ Θεὸ «δὲν εἶναι τὸ συμπέρασμα σὲ μιὰ σειρὰ συλλογισμῶν ἢ λύση σ' ἕνα μαθηματικὸ πρόβλημα». Εἶναι ἐνεργητικὴ πληρότητα ἀμέσου ἐμπειρίας, ποὺ δὲν κατορθώνεται στὴ βάση μιᾶς μηχανικῆς εὐλαβικῆς τήρησης θρησκευτικῶν καθηκόντων ἀλλὰ εὐοδώνεται ὡς Χάρη καὶ ὡς Χάρισμα στὴ βάση τῆς προσωπικῆς ἑκάστου ἀνταπόκρισης στὸ ἐρωτικὸ κάλεσμα τοῦ Κυρίου μας.

Πίστη, ἐν κατακλείδι, σημαίνει ἀγάπη. Πιστεύω σημαίνει ἀγαπῶ. Καὶ ὅπως μιὰ σχέση προκύπτει ἀπὸ μιὰ ἔκρηξη ἀγάπης, ἔτσι καὶ ἡ σχέση μὲ τὸ Θεὸ, ἡ πίστη στὸ Χριστό, εἶναι προϊόν, ἀποτέλεσμα ἀγάπης. Καὶ αὐτὴ ἡ σχέση, ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἑδράζεται στὴν ἀγάπη, εἶναι μιὰ σχέση δυναμικὴ καὶ ὄχι στατικὴ. Ἔτσι, ἡ πίστη δὲν εἶναι ποτὲ κάτι τὸ δεδομένο, εἶναι κάτι ποὺ τὸ ἀνακαλύπτεις καὶ τὸ βεβαιώνεις συνεχῶς.

Σήμερα ὅλα εἶναι ἢ ἔχουν γίνει σύμβολα. Ἡ παρουσία ἑνὸς Θεοῦ στὴ γῆ, ἀπὸ γεγονὸς συγκλονιστικὸ καὶ ἀνατρεπτικὸ γιὰ τὴ ζωή μας, ἔγινε συμβολισμός, ἕνα συμβολικὸ - ἠθικὸ πρότυπο, χωρὶς οὐσιώδεις ἀλληλεπιδράσεις γιὰ τὴν ὕπαρξή μας.

    Κάτι τέτοιο, ὅμως, εἶναι συμβιβασμός, μόδα, ἐφησυχασμός. Η εκκλησία και η διδασκαλία της είναι και φέρει την επανάσταση. Ἡ πίστη στὸ Χριστὸ δὲν συνεπάγεται μακαριότητα οὔτε ἐπανάπαυση ἀλλὰ ριψοκινδύνευμα, πορεία ἄφοβη γιὰ νὰ Τὸν συναντήσουμε.
Σὲ τι, ἀλήθεια πιστεύουμε ἐμεῖς σήμερα; Ἔχουμε ἀναρωτηθεῖ;  Πιστεύουμε σὲ μιὰ Ἐκκλησία τῶν συμβόλων, τῶν ἐθίμων καὶ τῶν παραδόσεων, ποὺ λίγο ἀπέχει ἀπὸ τὸ νὰ θεωρηθεῖ εἶδος φολ κλορ, μιὰ ἀπλὴ πολιτιστικὴ ἰδιοτροπία. Ἀπογυμνώσαμε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ θεμέλιο της, τὴν Εὐχαριστιακὴ Σύναξη, τὴν Εὐχαριστιακὴ Πρόσληψη τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἴματος τοῦ Χριστοῦ καὶ κρατήσαμε μιὰ εὐσέβεια ἀτομικὴ ποὺ ἀποτυπώνεται σὲ συμβολικὲς καὶ ἐθιμικὲς πράξεις.

   Θέλετε νὰ σᾶς τὸ ἀποδείξω; Τὶ κάνουμε ἐμεῖς σήμερα; Προσερχόμεθα νὰ κοινωνήσουμε Χριστὸ ὅταν μιὰ δυσκολία ἐμφανίζεται στὴ ζωὴ μας, σάμπως τὸ Σῶμα Του καὶ Τὸ Αἶμα Του νὰ εἶναι κάποιο μαγικὸ μαντζούνι. Ἀλήθεια πιστεύουμε τότε στὸν Χριστὸ; Ἔρχεται Πάσχα, λαὸς ὁλόκληρος κοινωνεῖ τὴ Μεγάλη Πέμπτη, λὲς καὶ τότε ἄλλος Χριστὸς παρατίθεται στὴν τράπεζα μας. Τὸ τραγικότερο; Σπρώχνουμε καὶ σπρωχνόμαστε νὰ κοινωνήσουμε, σάμπως νὰ βρισκόμαστε στὴν οὐρὰ τῶν σούπερμάρκετ! Ἀλήθεια πιστεύουμε τότε στὸν Χριστὸ ἢ τὸ ἔθιμο μᾶς καλεῖ;

Βαφτίζουμε τὸ παιδί μας; Τὸ φέρνουμε στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ τὸ κοινωνήσουμε τρεῖς φορὲς! Ἔτσι λέει τὸ ἔθιμο! Σάμπως μὲ τὴν τέταρτη καίγεσαι; Ἀλήθεια πιστεύουμε τότε στὸν Χριστὸ;  Τὸ ἰλαρώτερον; Φέρνουμε τὰ παιδιά μας νὰ μεταλάβουνε καὶ μεῖς ἀπέχουμε! Ἀλήθεια πιστεύουμε τότε στὸν Χριστὸ; Ἢ ὅλα ἔχουν γίνει σύμβολα καὶ τύπος;  Διότι ἂν πιστεύεις στὸ Χριστὸ καὶ γι' αυτὸ φέρνεις τὰ παιδιὰ σου νὰ μεταλάβουν, τότε ἐσὺ ἀδελφὲ μου γιατὶ ἀπέχεις;
Δὲν κοινωνοῦμε ἀπὸ φόβο. Δὲν κοινωνοῦμε γιὰ νὰ ξεπεραστοῦν ὡς διὰ μαγείας οἱ δυσκολίες καὶ οἱ κακοτοπιὲς που ταλανίζουν τὴ ζωὴ μας. Δὲν κοινωνοῦμε ἐπειδὴ εἶναι Ἅγιες Μέρες. Δὲν κοινωνοῦμε ἀπὸ ἔθιμο. Κοινωνοῦμε Χριστὸ, διότι πιστεύουμε σ' Αὐτόν. Κοινωνοῦμε Χριστὸ πάντοτε διότι Τὸν ἀγαποῦμε. Κοινωνοῦμε Χριστὸ διότι ἀγαποῦμε τὸν συνάνθρωπό μας. Κοινωνοῦμε Χριστὸ γιὰ να γίνουμε ὅλοι ἕνα Σῶμα. Κοινωνοῦμε Χριστὸ διότι στὴν Εὐχαριστία, στὴ Θεία Λειτουργία, ἂν καὶ βρισκόμαστε στὸ τώρα τοῦ ἰστορικοῦ γίγνεσθαι, γευόμαστε τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Θέλετε ἀπόδειξη: Ἀκούστε τὴν εὐχὴ τοῦ Ἱερέως λίγο πρὸ τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων.

Τί λέγει ὁ Ιερέας:
«Μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς»... Ἐνθυμούμενοι τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μας που μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία... Ποιὰ ἐντολὴ; Τὴν ἐντολή : «Λάβετε, φάγετε» καὶ «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες», διότι περὶ ἐντολῆς πρόκειται!

«Μεμνημένοι», λοιπὸν, «τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς καὶ πάντων τῶν ὑπὲρ ἡμῶν γεγενημένων» ... Ἐνθυμούμενοι λοιπὸν τὴν σωτήριο αὐτὴ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ ὅλα ὅσα ἔχει κάνει γιὰ τὴν σωτηρία μας».... Ποιὰ εἶναι λοιπὸν αὐτὰ που ἔχει κάνει γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ πρέπει νὰ τὰ θυμηθοῦμε; Καὶ συνεχίζει ὁ ἱερεὺς:
«τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Τάφου, τῆς τριημέρου Ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν Καθέδρας, τῆς δευτέρας καὶ ἐνδόξου πάλιν Παρουσίας»
Τὶ λοιπὸν πρέπει νὰ θυμόμαστε; Τὴν σταυρικὴ Του θυσία, τὴν Ἀνάστασή του, τὴν ἀνάβασή Του στοὺς Οὐρανοὺς, τὸ ὅτι ἐκάθισε ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός καὶ τέλος... τὴν Δεύτερη καὶ Ἔνδοξή Του Παρουσία!

Μὰ πότε ἔγινε ἡ Δευτέρα Παρουσία; Κὶ ὅμως στὴν Ἐκκλησία, στὸν λειτουργικὸ χρόνο τῆς Εὐχαριστίας ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ μας ἔχει ἤδη πραγματοποιηθεῖ. Χριστιανέ μου! Τώρα, ἐδώ, εἶσαι στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστὸς εἶναι παρὼν καὶ ὄχι μόνον ὁ Χριστὸς ἀλλὰ σύνολη ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία, ζῶντες καὶ κεκοιμημένοι ἀπολαμβάνουμε Θεό!  

Ὁ παράλυτος, ἀδελφοί μου, σηκώθηκε καὶ μαζὶ σηκώνει καὶ μᾶς γιὰ νὰ κατευθυνθοῦμε πρὸς τὴν ταραχὴ τοῦ ὕδατος. Ἡ Σαμαρείτιδα γεύτηκε καὶ μᾶς ἐκάλεσε νὰ γευτοῦμε καὶ μεῖς τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν. Ὁ τυφλὸς σήμερα μᾶς ἄνοιξε τὰ μάτια καὶ ἅν καὶ τυφλὸς μᾶς ὁδηγεῖ ασφαλῶς στὴν πίστη στὸ Χριστὸ.
Ἂς ἀνοίξουμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας, ἂς ἀποτινάξουμε τὴν τύφλωση τῶν καρδιῶν μας, ἂς πέσουμε εἰς τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος, ἂς δροσιστοῦμε μὲ τὂ ὕδωρ τὸ ζῶν, ἄς πιστέψουμε, ἂς ἀγαπήσουμε τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ γευόμαστε πάντοτε Χριστὸ καὶ τώρα στὴν Εὐχαριστιακὴ μας Σύναξη καὶ πάντοτε καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας, Γένοιτο!