Τρομερό κείμενο γνήσιας ορθοδοξίας!

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=4]
                                                                       ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ
                                                                               ΙΑΚΩΒΟΥ
                                                               ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

Εἰσαγωγή, προλεγόμενα, Κριτικὴ παρουσίασις κειμένων,
Σχόλια, Ἐπίμετρον
ὑπὸ τῶν πατέρων τῆς Ἱ. Μονῆς Παναγίας Χρυσοποδαριτίσσης Πατρῶν
σειρά «ΑΝΘΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ»
ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2003

Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 16ου ΑΙ.
(ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν Εἰσαγωγή)

  Κύριον χαρακτηριστικὸ τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως εἶναι ὁ συνεχὴς ἀγώνας κατὰ τῆς τυραννίδος τοῦ θανάτου, τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας, διὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀσκητικῆς ζωῆς. Διότι ἡ ἁμαρτία ἐκλαμβάνεται ὡς ἀσθένεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καὶ εἶναι ἀκράδαντος ἡ πίστις εἰς τὸ βασικώτερον δόγμα, ὅτι δηλαδὴ ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἔγινε διὰ νὰ θεραπεύση τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ἐλευθερώση ἀπὸ τὰ συμπτώματα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ εἶναι ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος. Ἡ ὀρθόδοξος εὐσέβεια εἶχε πάντοτε αὐτὸν τὸν ἡρωικὸ καὶ ἀγωνιστικὸ χαρακτήρα, ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τῶν Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν, διὰ τοὺς ὁποίους ὁ φόβος καὶ ἡ ὀπισθοχώρησις πρὸ τοῦ θανάτου ἐσήμαιναν πτῶσιν εἰς χείρας τοῦ σατανᾶ καὶ προδοσία τῆς πίστεως. Οἱ Χριστιανοὶ πάντοτε προσπαθοῦσαν νὰ καταπατήσουν τὸ κέντρο τοῦ θανάτου καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἀμέριμνον ἐν Χριστῷ ἐλευθερίαν. «Ὁ γὰρ θάνατον μὴ δεδοικώς, ἔξω τῆς τυραννίδός ἐστι τοῦ διαβόλου ... Οὐδένα δέδοικεν, οὐδένα φοβεῖται, πάντων ἐστιν ἀνώτερος καὶ πάντων ἐλευθεριώτερος». Ὁ ὀρθόδοξος μοναχικὸς βίος, ἡ ὅλη λειτουργική, ὑμνολογικὴ καὶ ἁγιογραφικὴ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας εἶναι διαποτισμένα μὲ τὸ ἡρωικὸ καὶ ἀγωνιστικὸν αὐτὸ πνεῦμα.

  Ἀντιθέτως εἰς τὴν Δύσιν, μὲ τὴν πλατωνίζουσα Φραγκικὴν θεολογίαν, ἐπῆλθε μία γενικὴ διαστρέβλωσις τῆς ἀντιλήψεως περὶ ἠθικῆς ζωῆς, ὥστε δὲν ἐβράδυνε κατὰ πολὺ καὶ ἡ χαλάρωσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐν γένει ζωῆς. Ἀφοῦ ὁ προορισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἰδιοτελὴς εὐδαιμονία, ἀφοῦ ὁ θάνατος προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ὁ σατανᾶς εἶναι τὸ τιμωρὸν ὄργανο τοῦ Θεοῦ, διατὶ νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ ἀγῶνος κατὰ τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος βασιλεύει διὰ τοῦ θανάτου, σύμφωνα μὲ τὴν πίστι τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς;  

  Συγχρόνως ὁ μοναχισμός, εἰς τὴν Δύσιν, ἐξέφυγε ἀπὸ τὸν ἀρχικό του προορισμό. Εὐνοήθησαν ἰδιαιτέρως τὰ ἱεραποστολικὰ καὶ ἐπαιτικὰ τάγματα τῶν «ἀφιερωμένων», (δομηνικανῶν, φραγκισκανῶν, κ.α.) τὰ ὁποῖα σχεδὸν καμμία σχέσι δὲν εἶχαν μὲ τὸν μοναχισμό, ποὺ ἐδίδαξαν ὁ ἅγιος Κασσιανὸς καὶ ὁ ἅγιος Βενέδικτος. Κατήντησεν ἔτσι ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ἀφιέρωσις ἕνα εὔχρηστον ἐργαλεῖον εἰς χεῖρας τῶν Παπῶν, ἕνα ὄργανον ἐκπολιτιστικὸ τῆς ἑκάστοτε ἐκκλησιαστικῆς πολιτικῆς, μὲ κύριο χαρακτηριστικὸ τὴν κοινωνικὴ δράσιν.

  Ἔπαυσεν ἡ Δύσις νὰ πολεμᾶ τὸν σατανᾶ καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν ἐξευμένισι τοῦ Θεοῦ διὰ τῶν ἔργων καὶ τῆς δράσεως, ὡσὰν νὰ εἶχεν ὁ Θεὸς ἀνάγκη τῶν ὑπηρεσιῶν καὶ τῶν δουλικῶν πράξεων τοῦ ἀνθρώπου. Ἀντὶ νὰ γίνωνται προσευχαί, νηστεῖαι καὶ ἔργα ἀρετῆς γιὰ τὴν πνευματικὴν ἄσκησι τῶν ἀνθρώπων καὶ τὴν καταπολέμησι τοῦ σατανᾶ, τὰ πάντα ἐγίνοντο γιὰ νὰ ἐξευμενισθῆ ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἀποκομισθοῦν αἱ «ἀξιομισθίαι».

Εἰδικῶς αὐτὴν τὴν ἐποχὴν τοῦ 16ου αἰ, ἡ λατινικὴ ἐκκλησία ἀνέπτυξε τὸ δόγμα τοῦ «θησαυροῦ τῶν ἀξιομισθιῶν», περίπου ὡς ἑξῆς: «Ὁ Κύριος ἐπρομήθευσε τὴν ἐκκλησία μὲ μίαν ἄπειρον ποσότητα ἀξιομισθιῶν, γιατί ἀκριβῶς ἦταν καὶ αὐτὸς Θεός. Ἡ Παρθένος Μαρία εἶχε περισσότερες "ἀξιομισθίες", ἀπὸ ὅσες θὰ ἐχρειάζετο κάθ᾽ ἕνας γιὰ τὴν σωτηρία του. Ἐπίσης, οἱ ἀξιομίσθιες ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν Ἁγίων ἠμποροῦσαν νὰ προστεθοῦν εἰς αὐτὸν τὸν ἀπεριόριστo θησαυρὸ τῶν ἀξιομισθιῶν...».

  Ἐν συνεχείᾳ, ἡ δικανικὴ καὶ νομικιστικὴ τάσις, ποὺ διέκρινε πάντα τὴν ρωμαιοκαθολικὴν ἐκκλησίαν, ἀνέπτυξε τὸ δόγμα τοῦ «δικαιώματος μεταβιβάσεως» αὐτῶν τῶν «ἀξιομισθιῶν», ἀπὸ τὸν ἀπεριόριστον αὐτὸ «θησαυρὸ τῶν ἀξιομισθιῶν» εἰς ἐκεῖνα τὰ πρόσωπα, ποὺ ἐχρειάζοντο πνευματικὴ βοήθεια γιὰ τὴν σωτηρία τους. Καὶ ἐπειδή, κάτ᾽ αὐτούς, ὁ Πάπας εἶναι ὁ «τοποτηρητὴς» τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς, δυνάμει τῆς διαδοχῆς του ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο, καὶ ἐπειδὴ τὰ κλειδιὰ τῆς Βασιλείας καὶ ἡ ἐξουσία τοῦ «δεσμεῖν καὶ λύειν» ἐδόθη εἰς τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, ὁ Πάπας, ὡς διάδοχός του, εἶχε τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἁρμοδιότητα νὰ μεταβιβάζη αὐτὲς τὶς «ἀξιομισθίες». Ἡ μεταφορὰ αὐτῶν τῶν «ἀξιομισθιῶν», εἰς ὅποιον τὶς εἶχε ἀνάγκην, ἐγένετο διὰ τοῦ λεγομένου «συγχωροχαρτίου». Εἶναι, ὅμως, γνωστὲς οἱ καταχρήσεις καὶ διαστρεβλώσεις αὐτοῦ τοῦ συστήματος, ποὺ, μεταξὺ ἄλλων, ὁδήγησαν ἀτυχῶς εἰς τὴν Μεταρρύθμισι καὶ τὴν Διαμαρτύρησι.

  Ὁ «προτεστάντης» Λούθηρος (+ 1546), θέλοντας νὰ ἀντιδράση εἰς τὸ ρωμαιοκαθολικὸ αὐτὸ σύστημα τῆς «ἀξιομισθίας καὶ τῶν συγχωροχαρτίων», ἕνα σύστημα ποὺ τὸ παρομοίαζε, παρερμηνεύοντας τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, μὲ τὸ  Ἰουδαϊκὸ νομικιστικὸ σύστημα τῆς δικαιώσεως «ἐξ ἔργων νόμου» ἀπέρριψε σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ τὸν μοναχισμό. Τὶς ἐπιθέσεις του κατὰ τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ δόγματος τῆς σωτηρίας, τῶν μυστηρίων, τοῦ κληρικαλισμοῦ καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἀναγκαίως ἀκολούθησαν οἱ ἐπιθέσεις του κατὰ τῆς μοναστικῆς τελειώσεως. Κάθε μορφὴ ἔργων, ἰδιαιτέρως τῶν ἔργων τῶν μοναχῶν κατὰ τὸν ἀσκητικό τους ἀγώνα, ἐθεωρήθη ὑπ᾽ αὐτοῦ ὅτι ἀντιφάσκει εἰς τὴν ἄνευ ὅρων φύσι τῆς χάριτος καὶ εἰς τὴν ἄνευ ὅρων δωρεὰ τῆς σωτηρίας. Δι᾽  αὐτόν, «ἡ δικαίωσις ἐκ πίστεως» ἐσήµαινε µίαν ἐξωτερικὴ δικαίωσι, πλήρως ἀνεξάρτητον ἀπὸ κάθε ἐσωτερικὴ µεταβολὴ εἰς τὰ βάθη τῆς πνευµατικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Κατ᾽ αὐτόν, «τὸ δικαιοῦν» ἐσήµαινε τὸ νὰ δηλώση κάποιος ὅτι εἶναι δίκαιος ἢ ἐνάρετος, καὶ ὄχι τὸ νὰ «γίνη» δίκαιος ἢ ἐνάρετος.   Ἐνδιαφέρετο µόνον γιὰ µίαν ἐξωτερικὴν δικαίωσιν, ἡ ὁποία εἰς τὴν πραγµατικότητα εἶναι µία παθητικὴ δικαίωσις, ἕνας πνευµατικὸς µῦθος.

  Ὁ Λούθηρος, λοιπόν, ἐδηµιούργησεν ἕνα νοµικισµὸ πολὺ αὐστηρώτερον ἀπὸ ἐκεῖνον, ποὺ ἀνεκάλυψε εἰς τὴν ρωµαιοκαθολικὴ σκέψι καὶ πρακτική τῆς ἐποχῆς του.   Ἔτσι «ἡ ἐσχάτη πλάνη γέγονε χείρων τῆς πρώτης». Διότι, µετὰ τὴν ἐπικράτησι τῆς πλανηµένης Ἀνσελµείου θεωρίας, κατὰ τὴν ὁποίαν µόνον ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου ἐξηυµένισεν ἐφ᾽ ἅπαξ τὸν Θεόν, ἦταν φυσικὸν νὰ καταλήξουν οἱ Προτεστάνται εἰς τὸ ὀλέθριον συµπέρασµα ὅτι τὰ µυστήρια, τὰ καλὰ ἔργα, κτλ δὲν ἐξευµενίζουν, ἀλλ᾽ ὅτι µόνον ἡ πίστις εἰς τὸν ἐσταυρωµένον Χριστὸν δύναται νὰ σώση.   Ἐν συνδυασµῷ, µάλιστα, µἐ τὴν καλλιέργεια τοῦ ὀρθολογισµοῦ κατὰ τὴν Ἀναγέννησιν, ἐξέφρασαν τὸν «ἀπόλυτον προορισµόν», σύµφωνα µἐ τὸν ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐκ φύσως προορισµένοι ἢ διὰ τὴν σωτηρία ἢ διὰ τὴν καταδίκην.   Ἐντὸς αὐτῶν τῶν πλαισίων ἀνεπτύχθη καὶ ὁ «εὐσεβισµός», ὡς προσπάθεια καθαρότητος τῶν αἰσθήσεων, χωρὶς ἄλλη προσπάθεια καθάρσεως τῆς καρδίας .

  Ὅµως εἰς τὴν Ἀνατολήν, εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ τὸ ἰδιάζον προβληµα τῆς δυτικῆς θεολογίας περὶ σωτηρίας διὰ µόνης τῆς πίστεως, ἢ δι᾽ ἀξιοµίσθων ἔργων, εἶναι ἄγνωστον. Ὁ ἄνθρωπος οὔτε «solam fidem» (µόνον διὰ πίστεως), οὔτε δι᾽ «ἔργων ἀξιοµισθίας» ἠµπορεῖ νὰ ἐξαγοράση τὴν σωτηρία του. Ὁ Θεὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τῆς ἀνθρωπίνης ὑπακοῆς, καὶ ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπηρεσία κανένα ὄφελος δὲν προσάγει εἰς Αὐτόν. Κανενὸς δὲν ἔχει ἀνάγκην ὁ Θεός, καὶ δὲν σώζει γιὰ νὰ κερδήση κάτι δι᾽  ἑαυτόν, ἀλλὰ σώζει διότι ἀγαπᾶ τὸν ἂνθρωπον· ἀγαπᾶ δὲ αὐτόν, διότι θέλει νὰ τὸν ἀγαπᾶ. Ἡ ἀγάπη Του αὐτὴ «οὐ  ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς», καὶ ἑπομένως οἱ σχέσεις μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου δὲν ἔχουν καμμίαν ἔννοιαν συναλλαγῆς, ἀλλ᾽ ἀντιθέτως εἶναι ἀπολύτως προσωπικές, ρυθμιζόμεναι διὰ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ θείου ἐλέους, ἀναλόγως πρὸς τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἀνθρώπου.

  Ὁ Θεὸς δίδει εἰς τὸν ἄνθρωπον ἐντολὲς καὶ ὁδηγίες, ὄχι διότι αὐτὸς τὶς ἔχει κάποιαν ἀνάγκην, ἀλλὰ διότι ὁ ἄνθρωπος τὶς ἔχει ἀνάγκην. Ἡ διὰ τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας καὶ τῶν καλῶν ἔργων πνευματικὴ ἄσκησις γίνεται διὰ τὴν ἠθικὴ στερέωσι, τελείωσι καὶ θέωσι τῶν πιστῶν. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσον ἠμπορεῖ ὁ ἴδιος, ὑπὸ τὴν καθοδήγησι τοῦ Θεοῦ,νὰ ἀσκηθῆ εἰς τὴν καλλιέργεια μίας πραγματικῆς, ἀνιδιοτελοῦς καὶ ἐλευθέρας πρὸς τὸν  Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπον ἀγάπης. Καὶ τὰ δύο λοιπόν, δηλαδὴ ἡ πίστις καὶ τὰ καλὰ ἔργα, δὲν ἔχουν ἑξαγοραστικὴν ἀξίαν ἔναντι  τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὅμως τὰ ἀπαραίτητα μέσα, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος ἀσκεῖται εἰς τὴν ἀγάπην. Ἀφοῦ ἡ τελεία ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής, δὲν ὑφίσταται θέμα περὶ τοῦ μέσου ἐξαγορᾶς τῆς σωτηρίας. Δὲν ἠμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ σωθῆ προσφέροντας εἰς τὸν Θεὸ πίστι καὶ ἔργα, ὡς ἐὰν αὐτὸς νὰ ἐδέχετο δωροδοκίας. Οὔτε ἡ πίστις, οὔτε τὰ ἔργα σώζουν· μόνον ὁ   Θεὸς σώζει. Ὄχι ὅμως αὐθαιρέτως, παρὰ τὴν θέλησι τοῦ ἀνθρώπου, οὔτε κατ᾽ ἀνάγκην «ἐξ ἔργων», διότι ἔτσι θέλει ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός, ναὶ μὲν σώζει διὰ τῆς πίστεως καὶ διὰ τῶν ἔργων, ἀλλὰ μόνον ὅταν αὐτὰ συνοδεύωνται ἀπὸ τὴν ἀγάπη.
 
  Ἡ ζωοποιὸς ἐνέργεια τοῦ ἁγίου Πνεύματος δὲν δίδεται εἰς τὸν ἄνθρωπο κατὰ τρόπον αὐτόματο καὶ μαγικό.   Ἀπαιτεῖται ἡ συνεργὸς προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νὰ ζήση διὰ πίστεως καὶ ἀγάπης, σύμφωνα μὲ τὸν ἀρχικὸ καὶ τελικὸ προορισμό του. Εἰς αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀκολουθῆ τὸ Πνεῦμα, στερεῖται τῆς ζωοποιοῦ ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ καὶ καθίσταται ψυχικός. Δὲν ἠμπορεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀποτόμως, ὅπως πιστεύουν πολλοὶ Διαμαρτυρόμενοι, νὰ γίνη τέλειος σωσμένος Χριστιανός, μὲ κάποια συναισθηματικὴν ἀπόφασι περὶ πίστεως καὶ συμμόρφωσι πρὸς μίαν γενικὴν Ἰδέα περὶ ἀγάπης. Ἡ πραγματικὴ κατὰ Χριστὸν ἠθικὴ τελείωσις ἀπαιτεῖ ἄσκησιν καὶ δοκιμασίαν. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνισθῆ «νομίμως», διὰ τῆς ψυχοσωματικῆς ἀσκήσεως καὶ αὐταπαρνήσεως, ἠμπορεῖ ὁ κατὰ τοῦ σατανᾶ καὶ πρὸς τὴν τελείωσιν ἀγώνας του νὰ γίνη εὐκολώτερος, ἀφοῦ πλέον ὁ ἴδιος στρέφεται πρὸς τὴν ἀνιδοτέλεια. Τότε «αἱ ἐντολαὶ Αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν, ὅτι πᾶν τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾶ τὸν κόσμον». Ὁ Θεὸς ἠθέλησε μίαν ἐν συνεργασίᾳ ὁδὸ λυτρώσεως, εἰς τὴν ὁποίαν ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ συμμετέχη πνευματικῶς. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἐνεργῶν, ἡ αἰτία, αὐτὸς ποὺ ἀρχίζει, αὐτὸς ποὺ συμπληρώνει κάθε λυτρωτικὴ δραστηριότητα.  Ἀλλ᾽  ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ πρέπει νὰ ἀνταποκριθῆ πνευματικῶς εἰς τὴν ἄνευ ὅρων δωρεὰ τῆς Χάριτος.

  Καὶ κατ᾽ αὐτὴν τὴν ἀνταπόκρισιν ὑπάρχει μία αὐθεντικὴ θέσις διὰ τὴν πνευματικὴ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ, μία θέσις ποὺ δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτε κοινὸ μὲ τὰ «ἔργα τοῦ νόμου, ἢ τὸ σύστημα τῆς ἀξιομισθίας καὶ τῶν συγχωροχαρτίων». Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐτόνιζε πάντοτε τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἰς τὴν ἀσκητικὴν καὶ πνευματικὴν ζωήν, ἀπὸ  τὰ πρῶτα ἤδη ἀποστολικὰ χρόνια, —διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Διὸ καὶ φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδηγμοῦντες, εὐάρεστοι Αὐτῷ εἶναι» (Β´ Κόρ. ε´ 9)— μέχρι καὶ τῶν ἡμερῶν μας,  —διὰ τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, τοῦ ἀγωνισθέντος «μὲ φιλότιμο καὶ πνευματικὴ λεβεντιά».[/fonts][/fontf]

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=4]Ερώτηση:
Τι σχέση έχει το παραπάνω κείμενο που είναι απόσταγμα ορθοδόξου πατερικής διδασκαλίας και του ασκητικού φρονήματος της μετάνοιας με το παρακάτω από το Περιοδικό «Η Δράσις μας» που αναδημοσιεύεται από εδώ;

Μια κουραστική κι ασταμάτητη κίνηση είναι οι επιδιώξεις μας, τα όνειρά μας.

Μια πολυάριθμη σειρά αναζητήσεων για μια ζωή καλύτερη, πιο άνετη, πιο ευτυχισμένη.

Ωστόσο, ζούμε στους καιρούς των μικρών προσπαθειών. Καιρούς που κυριαρχεί το πρόχειρο, το ευτελές, το χαλαρό. Θέλουμε να δίνουμε λίγα και να έχουμε πολλά. Χαμηλώσαμε τους υψηλούς στόχους. Προδώσαμε την αίσθηση του απόλυτου, του τέλειου.

Που μας πάει, λοιπόν, μια τέτοια ζωή;

Πού μας πάει και μένουμε πάντα ανικανοποίητοι, πεινασμένοι και διψασμένοι για τα αληθινά, για τα ιδανικά, για τα τέλεια;

Αγγίζοντας τις πιο βαθιές χορδές της ύπαρξής μας, ακούγεται η πατρική φωνή του μεγάλου αποστόλου, του αποστόλου Παύλου:

«Ἐπί τήν τελειότητα φερώμεθα»

(Εβρ. στ΄ 1)

Γνωρίζει άριστα ο απόστολος του Χριστού πως αυτό είναι που πραγματικά ζητάμε.

Είμαστε πλάσματα του Πανάγαθου Θεού μ' αυτή την προδιαγραφή, της τελειότητας.

Πλαστήκαμε, εικόνες Του κι εμείς, για να Του μοιάσουμε. Τέλειος ο Πλάστης και Πατέρας μας, για την τελειότητα βαδίζουμε και μεις.

Γι' αυτό ζούμε! Εκεί μας πάει αυτή η ζωή!

«Ὅλοι θεοειδεῖς, ὅλου Θεοῦ Θεοῦ χωρητικοί καί μόνου. Τοῦτο γάρ τελείωσις πρός ἥν σπεύδομεν», σημειώνει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ένας προορισμός, ένα όνειρο για όλους. Χωρίς διακρίσεις και όρια.

Άλλη ζωή αυτή. Με απαιτήσεις, ανοδική. Ζωή που δε γνωρίζει συμβιβασμούς και ημίμετρα, που όλα τα ψευτίζουν. Ζωή πραγματική και δημιουργική.

Που σου δίνει τη δύναμη να κάνεις κάθε σου έργο όλο και πιο άρτιο. Τόσο στην πνευματική ζωή, όσο και στα καθημερινά και εγκόσμια έργα, στη σπουδή, την εργασία, την οικογένεια. Ζωή που γεμίζει την ψυχή σου χαρά και ευτυχία αληθινή.

Που αν και απαιτεί αγώνα, υπομονή και κόπο, στεφανώνεται και ολοκληρώνεται με την παντοδύναμη, ενισχυτική χάρη του Θεού,

Που δεν κλείνει τα όνειρα των αναζητήσεών μας και των επιδιώξεών μας στα λιγοστά χρόνια αυτού του βίου, αλλά τα ξανοίγει στην αιωνιότητα, που είναι η πιο βαθιά και απαιτητική μας αναζήτηση.

«Ἐπί τήν τελειότητα φερώμεθα»!

Με πίστη, με θάρρος, με ελπίδα. Με τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να ζήσεις αληθινά!
[/fonts][/fontf]

[Ξένια]

Θέλεις να το κανεις λίγο πιο λιανά, για να καταλάβω πού το πας? :)
Ως προς τί συγκρίνονται τα δύο κείμενα?

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=3]Πάει από μόνο του αδελφή μου δεν χρειάζεται να πώ εγώ κάτι παραπάνω...
Δεν βλέπεις το γλυκανάλατο και το συναισθηματικό, το πλήρως απογυμνωμένο από το ορθόδοξο πνεύμα, κείμενο της \"Δράσις\";
Τι είναι αυτά;;;
Ετσί μαθαίνουμε ορθοδοξία;;;
Γι\'αυτό αν πας να πείς κάτι τέτοιο έξω σε νέους-νέες σε πέρνουν με τις πέτρες! Σε περιγελούν!
Διότι δεν έχουν καμμία σοβαρότητα αυτά. Δεν έχουν υπόβαθρο! Δεν έχουν θεμέλιο!
Μπλά,μπλά,μπλά και συνθηματολογίες και συναισθηματικολογίες και,και,και,και....
Είχα παρακολουθήσει πέρυσι τον Οκτώβριο αν θυμάμαι καλά την έναρξη της Χ.Φ.Δράσης με την Παναγιώτα και μου\'φυγαν τα μαλλιά!!!
Ότι βλακεία θές άκουγες εκεί μέσα από τους ομιλητές με αφορμή το τότε καινούργιο σύνθημα «Ἐπί τήν τελειότητα φερώμεθα».
Mέχρι και για τέλεια κινητά και γκαρνταρόμπα είπαν! Άν είναι δυνατόν!
Γελοιοποιούν με αυτόν τον τρόπο και τα αγιογραφικά χωρία τα οποία τα εκμεταλεύονται για να πουν τα δικά τους.
Μόνον ο πατήρ Αστέριος Χατζηνικολάου μίλησε λίγο πατερικά στο τέλος αφού είχαν πεί οι υπόλοιποι όλες τις χαζομάρες και την ομιλία του την αισθάνθηκα κάτι σαν οξυγόνο! Ήταν πατερικός ο άνθρωπος!
Και κάτι ακόμη αντιφατικό. Εκείνο το βράδυ έκαναν και μία παρουσίαση ενός καινούργιου βιβλίου που εξέδιδε η Χ.Φ.Δ με τίτλο \" Αίσθησις ζωής αιωνίου\" του κοιμηθέντος Μοναχού Μαρκέλλου Καρακαλληνού.
Εγώ δεν το αγόρασα εκείνο το βράδυ διότι είχα απογοητευθεί! Αλλά ο Θεός ο οποίος \"πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν\" δεν με άφησε έτσι!
Τις γιορτές μου το δώρισε αυτό ο π.Χριστόδουλος Κογιώνης -ο γιός του αγίου ιερέα Νικολάου Κογιώνη που παρουσιάζεται εδώ από τον αγαπητό κ.Σωτήρη- κι έπαθα την πλάκα μου!
Το βιβλίο αυτό ευωδίαζε αγιορείτικο λιβάνι! Άσκηση, ευχή και μετάνοια! Καμμία σχέση με τις αρλούμπες που λέγανε εκείνο το \"εφιαλτικό\" βράδυ!
Και είναι ακόμη πάρα πολλά αυτά που παρατήρησα εκεί αλλά δεν είναι σωστό να τα πω δημοσίως αν θες τα λέμε στο τηλέφωνο ή ακόμη καλύτερα από κοντά παρέα με κανένα καφέ! :)
[/fonts][/fontf]

[Iaspis]

Πάει από μόνο του αδελφή μου δεν χρειάζεται να πώ εγώ κάτι παραπάνω...

Τὶς περισσότερες φορὲς ἀδελφὲ (νομίζω ὅλες πραγματικὰ..), εἶναι ἀναγκαῖο νὰ λέμε κάτι λιγώτερο, παρὰ κάτι παραπάνω... Διότι ἡ ἔλλειψη Θεοῦ, δὲν ὑπάρχει αὐτὴ καθεαυτὴ στὴν φύση μας, ἀλλὰ «ὑπάρχει» στὸ πλεόνασμα τοῦ κόσμου ποὺ εἰσάγεται μέσα μας. Ἐκεῖ εἶναι ποὺ ἐμφωλεύει  ἡ ὑπερηφάνεια καὶ ἐπεξεργάζεται τὴν ἀπάτη ἀκριβὼς μὲ αὐτὸ/α ποὺ ὁ κάθε ἄνθρωπος στὴν ζωὴ του ἐργάζεται...

Χρειάζεται τὸ «Πρόσεχε σεαυτῷ»! Οἱ Πατέρες δὲν μίλησαν γιὰ νὰ συμφωνήσουμε ἤ γιὰ νὰ διαφωνήσουμε μαζί Τους! Δὲν μίλησαν κἄν θὰ ἔλεγα, ἀλλὰ φανέρωσαν τὸ διαρκὲς θέλημα τοῦ Κυρίου στὰ τυφλὰ μάτια τοῦ, πλανεμένου στὸν κόσμο, ἀνθρώπου. Στὴν οὐσία ὁ λόγος μᾶς φανερώνεται καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ μᾶς φανερώνει (ἀπὸ ἐξαφανισμένοι ποὺ εἴμαστε) ἐνώπιον τοῦ Κυρίου.
Γι αὐτὸ μόνο τὸ ταπεινὸ πνεύμα δὲν σφάλλει! Ὅλα τὰ ἄλλα περισσεὺουν ἀδελφὲ μου καὶ πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε, ὥστε νὰ τὰ ἀποκόβουμε!

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=3]Λοιπόν, εκφράστε ευθέως και με κατανοητά λόγια αυτό που θέλετε να πείτε.
Όπως είπατε κι εσείς εἶναι ἀναγκαῖο νὰ λέμε κάτι λιγώτερο, παρὰ κάτι παραπάνω...
Αφήστε λοιπόν σας παρακαλώ τις φιλοσοφικο-στοχαστικές αναπτύξεις διότι κανείς δεν καταλαβαίνει το νόημα και γράψτε απλά την αποψή σας.
[/fonts][/fontf]

[Ξένια]

Αυτό θα πάρει πολύ καιρό :)

[Iaspis]

Λοιπόν, εκφράστε ευθέως και με κατανοητά λόγια αυτό που θέλετε να πείτε.
Όπως είπατε κι εσείς εἶναι ἀναγκαῖο νὰ λέμε κάτι λιγώτερο, παρὰ κάτι παραπάνω...
Αφήστε λοιπόν σας παρακαλώ τις φιλοσοφικο-στοχαστικές αναπτύξεις διότι κανείς δεν καταλαβαίνει το νόημα και γράψτε απλά την αποψή σας.

Όχι αγαπητέ μου κάνετε λάθος.
Απ\'ότι φαίνεται δεν είναι η χρήση των Πατερικών λόγων που σας πειράζει αλλά ποιός κάνει την χρήση αυτή.

Ή να στο πώ αλλιώς σε ποιόν άλλον γράφει συνέχεια μπηχτές;

Ἀδίκως ταράζεσαι ἀδελφέ μου. Δὲν ἔχω τίποτα ἐναντίον σου! Πῶς θὰ μποροῦσε ἄλλωστε; Συμμετέχουμε σὲ θεολογικὸ φόρουμ, μιλώντας γιὰ τὴν πίστη, ἀποκαλούμαστε (καὶ εἴμαστε βέβαια) ἀδελφοὶ, ἐγὼ ἔχω δυόμισυ περίπου φορὲς τὰ χρόνια σου, καὶ τὸ κυριώτερο ἀπ῾ ὅλα, ἀκόμη κι ἄν οἱ γνῶμες, ἤ οἱ ἀπόψεις ὡς καὶ οἱ πράξεις τῶν συνανθρώπων μου δὲν μὲ ἐκφράζουν, δὲν δύναμαι νὰ διαφωνήσω. Καθὼς μοῦ ἔγραψες ἐπὶ τοῦ προσωπικοῦ, νὰ μοῦ ἐπιτρέψεις νὰ σοῦ πῶ καὶ ἐγὼ προσωπικὰ, ὅτι καὶ ἐσὺ κάποτε μᾶλλον τὸ ἴδιο «πάθεις»...
Διότι νομίζω ἀδελφὲ (ἀπὸ ὅσο καταλαβαίνω) ὅτι μοιάζουμε! Αὐτὸ εἶναι ὅλο!

Τώρα ἐπὶ τοῦ θέματος (καθὼς δὲν νομίζω ὅτι πρόκειται γιὰ περισσότερα θέματα, παρὰ μόνο γιὰ ἕνα).
Ἐξέφρασες μία κριτικὴ γιὰ ἕνα κείμενο (ἐννοῶ αὐτὸ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ), μὲ τρόπο ποὺ νομίζω ὅτι δὲν ἐκφράζει ἐσένα τὸν ἴδιο πρωτίστως! Καὶ τὸ λέω αὐτὸ διότι, γιὰ μένα ὁ ἀδελφὸς (ἐσὺ στὴν προκειμένη περίπτωση), εἶναι ἡ καλὴ του ἡ ὅψη. Δηλαδὴ ὅ,τι καλύτερο ἔχει δείξει στὸν περίγυρο. Αὐτὴ λοιπὸν εἶναι ἡ θέση τοῦ ἀνθρώπου: ἀδελφὸς  ποὺ ἀγαπᾶ ὁπωσδήποτε. Ὄχι ὅμως πάντα δυστυχώς! Καὶ αὐτὸ τὸ «δυστυχὼς» εἶναι ἡ πτώση (μικρὴ ἤ μεγαλύτερη), τὸ σκόνταμα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀφορᾶ ὅλους μας βέβαια (ἐγὼ σὲ πρῶτο πληθυντικὸ γράφω καὶ ἐκφράζομαι) καὶ τὸ εἰσπράτουμε πρωτίστως οἱ ἴδιοι. Αὐτὸ ὅμως δὲν εἴμεθα ἐμεῖς, ἀλλὰ προέρχεται ἀπὸ ἕναν συνδιασμὸ δικῶν μας πραγμάτων, καὶ πραγμάτων ποὺ εἶναι γύρω ἀπὸ ἑμᾶς, καὶ τὸ ἐπιτρέπει ὁ Κύριος γιὰ τὴν πρόοδὸ μας καὶ τελικὰ γιὰ τὴν σωτηρία μας.

Δὲν θὰ μπῶ σὲ λεπτομέρειες (ἐκφράσεις, λέξεις, καὶ τὸ πνεύμα γενικώτερα), ποὺ διαπερνᾶ τὴν κριτικὴ σου, οὔτε καὶ στὴν οὐσία (ποὺ κατ῾ ἑμὲ δὲν ὑπάρχει). Μόνο μία δύο ἐρωτήσεις θὰ σοῦ θέσω, χωρὶς νὰ θέλω νὰ μοῦ ἀπαντήσης (ἀντιθέτως μάλιστα). Ἀρκεῖ νὰ βρεῖς γιὰ τὸν ἐαυτὸ σου ἀπαντήσεις:

Τὸ ἄρθρο τὸ ἔγραψε ἄνθρωπος, ἔτσι δὲν εἶναι; Ξέρεις ἐὰν εἶναι νὲος ἤ γηραιώτερος; Ξέρεις ἐὰν ἔχει τὰ ἀπαραίτητα του ἤ ἐὰν τοῦ λείπουν; Ξέρεις ἐὰν εἶναι ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς ἄτυχους κατ᾽ ἑμὲ) ποὺ μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν «ἄρτια» καὶ πολλὲς φορὲς ἐπιτηδευμένα, ἤ εἶναι ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς χαριτωμένους κατ᾽ ἑμὲ) στοὺς ὁποίους φαίνεται (ἡ οὔτως ἤ ἀλλως) ἀνθρώπινη ἀνεπάρκεια στὸ νὰ ἐκφραστοῦν καὶ νὰ ἐκφράσουν; Προσβάλλει τὸ ἄρθρο κάποιον προσωπικὰ; Προσβάλλει ἔστω μία μερίδα ἤ ἕνα σύνολο ἀνθρώπων; Προσβάλλει κάτι ἄλλο τέλος πάντων (ἐκτὸς βέβαια τοῦ λογισμοῦ ποὺ ἀντιτίθεται οὔτως ἤ ἄλλως σὲ ὁτιδήποτε, καὶ δὲν ἀνῆκει στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἰσάγεται μέσα μας ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρώπου); Καὶ ἐν πάσει περιπτώσῃ, ἐὰν ὑποτεθῆ ὅτι δὲν εἶναι ἀξιόλογο (πράγμα ποὺ ἐγὼ δὲν πιστεύω!), ἐφ῾ ὅσον δὲν προσβάλλει κάποιον ἤ κάτι, ποιὸς ὁ λόγος νὰ τὸ ἀναδημοσιεύσουμε κρινοντὰς το ὅπως φαίνεται,  καὶ πολὺ περισσότερο νὰ τὸ συγκρίνουμε μὲ ἄλλο κείμενο ποὺ  γράφτηκε ἀπὸ πατέρες; Σκέφτηκες ποτὲ ὅτι αὐτοὶ οἱ πατέρες, θὰ ἀγκάλιαζαν τὸν νεαρὸ/α ποὺ ἔγραψε τὸ ἄρθρο, μὲ ἀγάπη καὶ θὰ τοῦ ἀναγνώριζαν, πρωτίστως, καλὴ προαίρεση ποὺ δὲν προσβάλλει, καὶ θὰ τὸ νουθετοῦσαν, θὰ τὸ δίδασκαν, θὰ τὸ ἀγαποῦσαν ἀδελφέ μου γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ προοδεύσει ἐν Κυρίω;

Εἶμαι βέβαιος ὅτι θὰ μποροῦσες κι ἀπὸ μόνος σου νὰ κάνεις ἀκόμα ποιὸ οὐσιαστικὲς   σκέψεις ποὺ θὰ σὲ ὁδηγοῦσαν σὲ αὐτὸ ποὺ καὶ ἐγὼ σοῦ εἶπα. Ἡ ἠσυχία, φυσικὰ σὲ συνδιασμὸ μὲ τὴν Ἑκκλησιαστικὴ μας ζωὴ, εἶναι ὁ ἀγῶνας ἐνάντια σὲ αὐτὸ ποὺ μᾶς διαβάλλει. Εἶναι μάχη ἐνάντια στὸν πειρασμὸ, ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Κύριος γιὰ νὰ μᾶς (ἐκ)παιδεύει. Δὲν χρειάζεται πάντα νὰ ποῦμε κάτι! Χρειάζεται νὰ νιώθουμε ἀγὰπη καὶ συμπάθεια, κυρίως γι αὐτὸν/ους ποὺ, ἀδίκως, μᾶς προκύπτει... νὰ ἀντιπαθοῦμε!

Δὲν ὑπὰρχουν λοιπὸν οὔτε «μπηχτὲς» (τὶ λέξη εἶναι αὐτή;), οὔτε φυσικὰ μὲ «πειράζει» ποὺ ἕνας νέος εἶναι φιλόμαθος καὶ ὁμιλεῖ γιὰ τοὺς Πατέρες καὶ γιὰ τὴν πίστη (σπανίζει στὶς μέρες μας, αὐτὴ ἡ διάθεση, καὶ εἶναι πρὸς ἐκτίμηση). Ἐὰν ἔχω σχολιάσει σὲ κάποιες δημοσιεύσεις σου, τὸ κάνω ὅπου  διαπιστώνω μία ὑπερβολὴ, ποὺ εἶμαι βέβαιος ὅτι καὶ ἐσένα σοῦ στιχοίζει. Μὴν χάνεις λοιπὸν τὴν εὐσέβειὰ σου! Ἀλλοῦ εἶναι ὁ ἐχθρὸς μας, ὄχι στὸ φόρουμ, οὔτε στὰ ἄρθρα, τὰ βιβλία καὶ τὰ περιοδικὰ...

Νὰ σοῦ πῶ τέλος καὶ κάτι γιὰ μία λέξη ποὺ μοῦ ἀπέδωσες: «φιλοσοφικο-στοχαστικές.»
 Μακάρι νὰ μὲ ἀξίωνε ἀδελφὲ μου, ὁ Κύριος στὸν στοχασμὸ καὶ τὴν σοφία Του τῆς ὁποίας καὶ βέβαια εἶμαι φίλος. Καὶ ἐσὺ πιστεύω!

Συγγνώμη ποὺ ἐπεκτάθηκα, καὶ χαίρε ἐν Κυρίω!

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=3]Λοιπόν για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Έκανα καθαρή κριτική σε δημοσιευμένο κείμενο. Δεν προσέβαλλα τον-τους συντάκτες του.
Η κριτική κατ\'εμέ επιβάλλεται σε τέτοια κείμενα όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά διότι κείμενα τέτοιου είδους χρησιμοποιούνται (δια του περιοδικού \"Η Δράσις μας\") ως ιεραποστολικά μέσα(!) όπως θα δείτε.
Το \"Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε\", λέει ο ιερός Χρυσόστομος, \"περί βίου εστίν, ού περί πίστεως\" (PG.63232).
Yπάρχει άλλωστε και το άλλο τρομερό χωρίο του ιερού πατρός P.G. 59, 369: «Οὐδέν γάρ ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων διεφθαρμένων. ὥσπερ οὖν οὐδέ τοὐναντίον, δογμάτων ὑγιῶν, ἐάν ὁ βίος ᾖ διεφθαρμένος».
Εγώ λοιπόν δεν έκρινα τον βίο των συντακτών αλλά τα γραφόμενά τους. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε ο βίος τους.
Με ενδιαφέρει τι διδάσκουν και πως παρουσιάζουν τον ορθόδοξο χριστιανισμό προς τα έξω και ιδιαίτερα στη νεολαία τη φοιτητική στην οποία κυρίως απευθύνονται ως \"Χριστιανική Φοιτητική Δράση\".
Ο τρόπος τους λοιπόν είναι γλυκανάλατος και συναισθηματικός κάτι ανεπίτρεπτο για χριστιανούς! Άν ήταν έτσι η ιεραποστολή τότε ούτε ένας δεν θα είχε πιστέψει στο χριστιανικό κήρυγμα. Διότι όπως ξανάγραψα ο λόγος τους δεν έχει υπόβαθρο και θεμέλιο. Είναι ολοκάθαρα ευσεβιστικός!
Έίναι και οι συνθηματολογίες! Λες και είναι πολιτική παράταξη!

Ἐξέφρασες μία κριτικὴ γιὰ ἕνα κείμενο (ἐννοῶ αὐτὸ ἀπὸ τὸ περιοδικὸ), μὲ τρόπο ποὺ νομίζω ὅτι δὲν ἐκφράζει ἐσένα τὸν ἴδιο πρωτίστως!

Tί έχει δηλαδή ο τρόπος; Τί είπα που ξεφεύγει των ορίων; Είπα αυτά:

Δεν βλέπεις το γλυκανάλατο και το συναισθηματικό, το πλήρως απογυμνωμένο από το ορθόδοξο πνεύμα, κείμενο της \"Δράσις\";
Τι είναι αυτά;;;
Ετσί μαθαίνουμε ορθοδοξία;;;
Γι\'αυτό αν πας να πείς κάτι τέτοιο έξω σε νέους-νέες σε πέρνουν με τις πέτρες! Σε περιγελούν!
Διότι δεν έχουν καμμία σοβαρότητα αυτά. Δεν έχουν υπόβαθρο! Δεν έχουν θεμέλιο!
Μπλά,μπλά,μπλά και συνθηματολογίες και συναισθηματικολογίες και,και,και,και....

Που είναι το μεμπτόν; Είναι καθαρή κριτική.

Τὸ ἄρθρο τὸ ἔγραψε ἄνθρωπος, ἔτσι δὲν εἶναι; Ξέρεις ἐὰν εἶναι νὲος ἤ γηραιώτερος;

Είναι φοιτητές. (Χ.Φ.Δ.).

Ξέρεις ἐὰν ἔχει τὰ ἀπαραίτητα του ἤ ἐὰν τοῦ λείπουν;

Πρέπει να έχει τα απαραίτητα! Επιβάλλεται να έχει τα απαραίτητα! Από την στιγμή που κοκορεύονται ότι κάνουν ιεραποστολή  πρέπει!
Ανάλογα όμως τι ιεραποστολή κάνουν γιατι αν ο σκοπός τους είναι αυτού του είδους οι ιεραποστολές (τύπου προτεσταντικού δηλαδή) τότε καλά κάνουν!
Αλλά να μην το ονομάζουν αυτό Ορθόδοξη ιεραποστολή!
Διότι αλλιώς γίνεται αυτή! Θέλετε παράδειγμα ορθοδόξου ιεραποστολής; Ο Γέρων Εφραίμ της Αριζόνας! Δεν κάνει ιεραποστολή με σάχλες και χαιδέματα και μοιράζοντας περιοδικά γλυκανάλατου περιεχομένου! Λιώνει μέσα στην έρημο της Αμερικής με κομποσχίνια, μετάνοιες, αγρυπνίες,ακολουθίες! Έχοντας ιδρύσει 20 μοναστήρια στην Αριζόνα και πάει για 21 στον Καναδά!!! Ξεπέρασε και το Άγιον Όρος σε μονές!
Και ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν μεταστραφεί στην ορθοδοξία και έχουν σωθεί; Κι όλα αυτά όχι γιατί ο γερο-Εφραίμ τους μαθαίνει συνθηματάκια και τραγουδάκια τύπου: Ω Χριστέ μας, ω Χριστέ μας!
Αλλά διότι ο άνθρωπος έχει τον Χριστό μέσα του! ΤΕΛΟΣ!
Τώρα τι σημαίνει να έχει κανείς τον Χριστό μέσα του ο ένας θα το ερμηνεύσει έτσι, ο άλλος αλλιώς...
Η Αδελφότης για παράδειγμα του \"Σωτήρα\" (όπου ανήκει η Χ.Φ.Δ.) ομιλεί και δίνει ερμηνείες περί του \"Βασιλείου ιερατεύματος\" (πράγμα που έχει άμμεση σχέση με το ποιός φέρει Χριστόν) κατα πώς την συμφέρει για να κάνει το \"ιεραποστολικό\" της έργο.
Βλέπε ενδεικτικά: Π.Ν.Τρεμπέλα, Οι Λαικοί εν τη Εκκλησία (Το βασίλειον ιεράτευμα). Εκδ.Σωτήρ.
Σταύρου Ν. Μποζοβίτη, Σύλλογοι και Αδελφότητες στο Σώμα του Ζώντος Χριστού. Κεφ. \"Ο Λαός του Θεού (Το βασίλειον ιεράτευμα) σελ.147-165.
Σημασία όμως, για μένα τουλάχιστον, έχει τι λένε οι Πατέρες για το ποιός πράγματι φέρει Χριστόν και επομένως ανήκει στο Βασίλειο Ιεράτευμα!
Ενδεικτικά μόνον μπορείς να μελετήσεις τον Ι\' Ηθικό λόγο του Συμεών του Νέου Θεολόγου που ως τίτλο φέρει το έξής:
 
ΛΟΓΟΣ Ι ΄.
Περί τῆς φοβερᾶς τοῦ Κυρίου ἡμέρας καί τῆς μελλούσης κρίσεως, ὅτι καί πρό τοῦ θανάτου ἐν ἡμῖν ἔνθεν ἤδη καθαιρομένοις διά δακρύων ἐνεργεῖται ἐν οἷς ἄν ἐγγένηται κατά τήν παροῦσαν ζωήν, κατά τήν μέλλουσαν οὐχ ὑπαντᾶ. Καί τίς ἐστιν ἡ ἡμέρα Κυρίου καί τίσιν αἴφνης ἀποκαλύπτεται. Καί ὅτι ἡ εἰς Χριστόν πίστις οὐ δύναται μόνη σῶσαι ἡμᾶς, εἰ μή καί Πνεύματος Ἁγίου γνωστῶς γενώμεθα μέτοχοι καί ὅτι οὐχί πάντες οἱ βαπτιζόμενοι διά τοῦ βαπτίσματος λαμβάνουσι τόν Χριστόν. Καί πῶς δύναταί τις γνῶναι εἰ περιφέρει ἐν αὐτῷ τόν Χριστόν καί Πνεύματος Ἁγίου γέγονε μέτοχος. Καί ἑρμηνεία ὡς ἐν παραδρομῇ εἰς τό « Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος». Καί μακαρισμός εἰς τούς ἐξ ἀγώνων τήν ἐπιφοίτησιν δεξαμένους τοῦ Πνεύματος.

Mπορείς επίσης να μελετήσεις τις δημοσιεύσεις μου εδώ, αλλά και στα περί Νεοβαρλααμισμού.

Για να επανέλθουμε στο θέμα μας, ο π.Εφραίμ έμαθε από τον γέροντα του τον άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή την θεραπευτική μέθοδο της Ορθοδοξίας την εφήρμοσε στον εαυτό του και θεώθηκε όπως ο γεροντάς του με αποτέλεσμα να μπορεί και ο ίδιος μέσω του Χριστού, τον οποίο δια του φωτισμού και της θεώσεως φέρει διαρκώς μέσα του, να θεραπεύει τους άλλους!
Μπορεί να διδάξει Χριστόν και να κάνει Ιεραποστολή μεταστρέφοντας κόσμο προς την ορθοδοξία επειδή έχει εμπειρία Χριστού αφού Εκείνος κατοικεί μέσα του!
Μπορεί κάποιος που δεν έχει σπουδάσει ιατρική και δεν έχει ιδέα από ιατρική να χρησιμοποιήσει τα χειρουργικά εργαλεία και να κάνει εγχείρηση ανοικτής καρδιάς;;; Θα τον πετσοκόψει τον ασθενή!!!
Έτσι  κι αυτός που δεν φέρει Χριστόν δεν μπορεί να διδάξει Χριστόν! Εις αυτό συνίσταται ΄΄Η επιτυχία των αποστόλων και η αποτυχία των \"ιεραποστόλων\"΄΄

Και δυστυχώς η σημερινή \"ιεραποστολή\" τα αγνοεί παντελώς αυτά, γιαυτό έλεγε ο π.Ιωάννης Ρωμανίδης :
Η σημερινή ιεραποστολή συνίσταται κυρίως στο εξής: Διαφωτίζομε ανθρώπους που είναι δεισιδαίμονες και τους κάνομε Ορθοδόξους Χριστιανούς, χωρίς να προσπαθούμε να τους θεραπεύσωμε. Έτσι όμως αντικαθιστούμε ή ανταλλάσσομε το προηγούμενο τους δόγμα με ένα καινούργιο δόγμα. Ανταλλάσσομε μέσα τους την μία δεισιδαιμονία με μια άλλη δεισιδαιμονία. Και τούτο διότι η Ορθοδοξία, όταν έτσι παρουσιάζεται και προσφέρεται, σε τι διαφέρει από δεισιδαιμονία; Διότι, όταν η Ορθοδοξία παρουσιάζεται και προσφέρεται σαν ένας Χριστιανισμός που δεν θεραπεύει, παρ' όλο που το κύριο του έργο είναι η θεραπεία, τότε σε τι διαφέρει από την δεισιδαιμονία;

Ιδού εις τι συνίσταται η σημερινή \"ιεραποστολή\"! Φοιτητές που ανήκουν στο οικοτροφείο του \"Σωτήρα\" κάνουν εξορμήσεις όπως τις ονομάζουν σε πανεπιστήμια, μπαίνουν μέσα στις αίθουσες την ώρα του μαθήματος διακόπτοντας για λίγα λεπτά το μάθημα ή πριν αυτό ξεκινήσει και μοιράζουν το περιοδικό \"Η Δράσις μας\"! Ούτε καν -πες πάει στο καλό- την Αγία Γραφή!!! Και αυτό ονομάζεται ορθόδοξος ιεραποστολή!!! Σαν τους μάρτυρες του Ιεχωβά που βγαίνουν και μοιράζουν τα περιοδικά \"Ξύπνα\" και \"Σκοπιά\"!
Δεν με πιστεύετε; Ξεκινήστε και διαβάστε http://www.xfd.gr/%ce%b8%ce%b5%cf%83%cf%83%ce%b1%ce%bb%ce%bf%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%b7-%cf%84%ce%b1-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82/%cf%84%ce%bf-%ce%ad%cf%81%ce%b3%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b9%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae%cf%82/2

Σκέφτηκες ποτὲ ὅτι αὐτοὶ οἱ πατέρες, θὰ ἀγκάλιαζαν τὸν νεαρὸ/α ποὺ ἔγραψε τὸ ἄρθρο, μὲ ἀγάπη καὶ θὰ τοῦ ἀναγνώριζαν, πρωτίστως, καλὴ προαίρεση ποὺ δὲν προσβάλλει, καὶ θὰ τὸ νουθετοῦσαν, θὰ τὸ δίδασκαν, θὰ τὸ ἀγαποῦσαν ἀδελφέ μου γιὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ προοδεύσει ἐν Κυρίω;

Το σκέφτηκα αδελφέ μου! Δεν θα με πείραζε καθόλου αν το εν λόγω κείμενο και τα παρόμοια μ\'αυτό το κυκλοφορούσαν μεταξύ τους και δεν θα\'λεγα τίποτα! Απ\'την στιγμή όμως που μ\'αυτά κάνουν ιεραποστολή...
Και έχουν τους πατέρες της αδελφότητας να τους καθοδηγήσουν...
[/fonts][/fontf]

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=5]Ιδού ποιά είναι η Ορθόδοξος Ιεραποστολή!



Μετά το μεταθανάτιο χαμόγελο του γέροντα Ιωσήφ του Βατοπαιδινού



Το χαμόγελο της μοναχής Ευπραξίας στην Αριζόνα!!!

Πνευματικό τέκνο και μοναχή του Γέροντος Εφραίμ του Αριζονίτη!!!

[/fonts][/fontf]

[Iaspis]

Έκανα καθαρή κριτική σε δημοσιευμένο κείμενο. Δεν προσέβαλλα τον-τους συντάκτες του.

Ἡ προσβολλὴ ἀπ᾽τὴν ὁποὶα δὲν πρέπει εὔκολα νὰ ἐξαιροῦμε τὸν ἐαυτὸ μας, εἶναι αἰτία τῆς πτωτικῆς, θνητῆς μας φύσης. Προσβληθήκαμε καὶ πέσαμε σὰν γέννος. Εἶναι τὸ ἴδιο σημαντικὸ νὰ «μὴν προσβάλλεσαι», μὲ τὸ νὰ «μὴν θέλεις νὰ προσβάλλης». Καὶ τὰ δύο αὐτὰ πράγματα εἶναι ἀλληλένδετα, καὶ συμβαδίζουν μαζὶ πρὸς κάθε κατεύθυνση. Δηλαδὴ ὅσο ὁ ἄνθρωπος δὲν προσβάλλεται, δὲν προσβάλλει κι ὅλας, καὶ ἀντιθέτως φυσικὰ.
Ἡ προσβολλὴ, δὲν ξεκίνησε ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν βρῆκε ἀποδέκτη! Στὴν αἰτία της  ἡ προσβολλὴ, δὲν συσχετίζεται ἄμεσα μὲ λόγια καὶ ἔργα, ἀλλὰ μὲ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Συνεπὼς νομίζω ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ ταλαίπωροι ἄνθρωποι βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὴν προσβολλὴ (ἀμφοτέρων κατευθύνσεων), ποὺ εἶναι καὶ ἡ αἰτία τῆς πάσης φθορᾶς καὶ θνητότητος μας. Ἀκριβὼς γι αὐτὸ ὁ Κύριος, ποὺ εἶναι ἡ Σωτηρία μας καὶ ἡ Ἀνάστασὴ μας, μᾶς δίδαξε καὶ μᾶς φώτισε μὲ μετάνοια, ταπείνωση, ὑπακοὴ καὶ ἀγὰπη. Φυσικὰ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς διδάξει καὶ νὰ μᾶς φωτίση μὲ γνώση, σοφία, εὐκρίνια, δύναμη, ἐπιστήμη καὶ πολλὰ ἄλλα ἀκόμη χαρίσματα... Ὅμως ὁ Κύριος ἐπέλεξε ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ λαμβάνουν χάρη, οἱ ἐν μετανοία  ταπεινοὶ, οἱ ὁποῖοι τελικὰ τὰ ἐκφράζουν χωρὶς νὰ τὰ «κατέχουν». Ἀντιθέτως ἐκφραζόμαστε ὑπερηφανευόμενοι. «Κατέχοντὰς» τα!

Η κριτική κατ\'εμέ επιβάλλεται σε τέτοια κείμενα όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά διότι κείμενα τέτοιου είδους χρησιμοποιούνται (δια του περιοδικού \"Η Δράσις μας\") ως ιεραποστολικά μέσα(!) όπως θα δείτε.

Ἡ κριτικὴ ἀδελφὲ, ὄχι μόνο δὲν ἐπιβάλεται ἀλλὰ εἶναι κατ῾ ἀρχὴν διαζευγμένη μὲ τὸν λόγο! Δὲν ὑπὰρχει δηλαδὴ ποτὲ λόγος γιὰ νὰ κρίνουμε ἤ νὰ κριτικάρουμε. Ἀντιθέτως ὑπάρχει λόγος στὸ νὰ διαλύουμε ὁποιαδὴποτε λογικὴ, λεκτικὴ, ἐκφραστικὴ παρεξήγηση, διευκολύνοντας καὶ ἐνοποιώντας τὸν λόγο πρὸς ὄφελος τῆς συναδέλφωσης ἐν Κυρίω. Ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο!
Τοὺς λόγους τῶν Πατέρων μας  πρέπει νὰ τοὺς ἀκοῦμε, ἐφαρμόζοντὰς τους στὴν ζωὴ μας, στὸν ἐαυτὸ μας, πολεμώντας μὲ Αὐτοὺς τοὺς λόγους τὴν δικὴ μας ἠδυπάθεια καὶ τὰ ἑλαττώματὰ μας! Ὅχι στὸν ἄλλον, μόνον στὸν ἐαυτὸ μας! Ὁ Κύριος γιὰ τὴν Σωτηρία τοῦ γέννους μας οἰκομομεῖ νὰ εἰσακούεται ὁ λόγος Του, ὅταν αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο, ἀπὸ στόματα Ἁγίων ἀνθρώπων ποὺ ἔφθασαν ἀγωνιζόμενοι ἐν Κυρίῳ, σὲ τέτοια μέτρα ποὺ νὰ μὴν κρίνουν ποτὲ κανέναν, ἐκτὸς τοῦ ἐαυτοῦ!

 \"Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περὶ βίου εστὶ οὐ περὶ πίστεως\", σημαίνει νὰ μὴν κρίνουμε στὴν ζωὴ μας κανέναν, ἀλλὰ νὰ κρίνουμε καὶ νὰ κατακρίνουμε τὸν ἐαυτὸ μας ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀπιστἰα μας, τὴν ἠδυπάθειὰ μας, τὴν φθοροποιὸ ροπή μας ποὺ ἐκπίπτει τῆς ἀγάπης. Ἐκεῖ!  μέσα μας εἶναι ὁ ἀγῶνας τῆς πίστεως, ὄχι ἀπ᾽ ἔξω! Ἐκεῖ μέσα πρέπει νὰ κρίνουμε ἀσταμάτητα! Ὄχι στὸν βίο!

 

Εγώ λοιπόν δεν έκρινα τον βίο των συντακτών αλλά τα γραφόμενά τους. Δεν με ενδιαφέρει άλλωστε ο βίος τους.

Νομίζω ὅτι αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει πρωτίστως! Ὁ βίος τοῦ συνανθρώπου, ἀπ῾ τὸν ὁποῖον ἀναγνωρίζεται. Κι  ὄχι τὰ γραφόμενα ποὺ πολλὲς φορές διαβάλλονται ἀπὸ τὴν μόνιμη παγίδα τοῦ ἐχθροῦ μας! Τὸν ἄνθρωπο λοιπὸν πρώτα, καὶ μετὰ τὰ τοῦ ἀνθρώπου!

Ξέρεις ἐὰν ἔχει τὰ ἀπαραίτητα του ἤ ἐὰν τοῦ λείπουν;

Πρέπει να έχει τα απαραίτητα! Επιβάλλεται να έχει τα απαραίτητα! Από την στιγμή που κοκορεύονται ότι κάνουν ιεραποστολή  πρέπει!

Ἐγὼ δὲν ἐννόησα τὴν ἀπαραίτητη γνώση, σπουδὴ, ὀργάνωση καὶ ἄλλα τέτοια, γιατὶ μοὺ εἶναι ξεκάθαρο ὅτι αὐτὰ δὲν τὰ ἔχει κανένας, πλὴν τοῦ Κυρίου. Πολὺ περισσότερο εἶναι καὶ ἐπικίνδυνο νὰ «ἐπιβάλλεται»! Ἐγὼ ἐννόησα τὰ ἀπαραίτητα πρὸς τὸ ζήν! Τὰ ἀναγκαία, δηλαδὴ ὑγεία καὶ ἀρτιμέλεια, μία ἐργασία, ἕναν μισθὸ γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ χορταίνη καὶ νὰ μὴν κρυώνη.
Θὰ μοὺ πεῖς, γιατὶ νὰ ἀναρωτιέσαι γιὰ κάτι τέτοιο; Γιατὶ εἶναι πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὶς ἀπόψεις μας κάτι τέτοιο, καὶ γιατὶ τὶς περισσότερες φορὲς ὁ βίος κάνει τὴν γνώμη μας νὰ ντρέπεται! Καὶ δικαίως!

Δεν βλέπεις το γλυκανάλατο και το συναισθηματικό, το πλήρως απογυμνωμένο από το ορθόδοξο πνεύμα, κείμενο της \"Δράσις\";

Ὄχι, καὶ βέβαια δὲν τὸ βλέπω ἔτσι! Βλέπω νεαρὰ παιδιὰ (μιᾶς καὶ μοῦ εἶπες ὅτι πρόκειται γιὰ φοιτητὲς), νὰ θέλουν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τὸν Κύριο, γιὰ τὴν ζωὴ τους καὶ τὰ ὀνειρὰ τους, χωρὶς νὰ προσβάλλουν  ἤ νὰ κατακρίνουν κανὲναν, καὶ δὲν βλέπω γιατὶ κὰποιος συμφοιτητὴς τους θὰ πρέπει νὰ ὑποτιμήσει τὰ κείμενὰ τους. Οὔτε ἀσέβεια, οὔτε κατάκριση, οὔτε ἔπαρση οὔτε κάτι ἄλλο ποῦ νὰ προκαλλεῖ, ὑπάρχει στὸ ἄρθρο.
Ὅσο γιὰ τὸ  Ὀρθόδοξο Πνεύμα, αὐτὸ εἶναι χάρισμα ποὺ δὲν μᾶς ἀνῆκει, ἀλλὰ τοῦ ἀνήκουμε!

Τι είναι αυτά;;;
Ετσί μαθαίνουμε ορθοδοξία;;;

Δὲν μαθαίνεται ἡ Ὀρθοδοξία ἀδελφὲ, καὶ σίγουρα θὰ τὸ ἔχεις ἀκούσει καὶ θὰ συμφωνείς! Θέλει ἀγώνα ἀτελεύτητο, κοντὰ στὴν Ἐκκλησία! Καὶ τὸ «Πρόσεχε σεαυτῷ», ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτὸν. Οἱ αἰρέσεις εἶναι καθημερινὸ φαινόμενο μέσα μας. Ἄλλο δὲν εἶναι, ἀπὸ τὸ νὰ προσπαθοῦμε νὰ «μάθουμε» τὸν Θεὸ! Ὁ Θεὸς γνωρίζεται ὅσο μᾶς ἀναγνωρίζει, καὶ μᾶς ἀναγνωρίζει ὅσο μένουμε ταπεινοὶ καὶ ἐν μετανοία. Τότε ἔρχεται ἡ βοήθεια καὶ ἡ χάρη ποὺ μᾶς βάζει στὸν δρόμο Του.

Γι\'αυτό αν πας να πείς κάτι τέτοιο έξω σε νέους-νέες σε πέρνουν με τις πέτρες! Σε περιγελούν!

Ἀδελφὲ νὰ χαίρεσαι ὅταν σὲ περιγελοῦν, χωρὶς βεβαίως νὰ γελᾶς! Ἐὰν μπορεῖς νὰ ἀντέξεις καὶ πέτρες  ἀκόμη καλύτερα! Ἀρκεῖ πάντως, νὰ μὴν σηκώνης ἐσὺ ποτὲ τὴν πέτρα!

Που είναι το μεμπτόν; Είναι καθαρή κριτική.

Δὲν ἔγραψα γιὰ νὰ σὲ μέμψω! Ὑπάρχει πάντοτε ἕνας ταπεινὸς καὶ δόκιμος τρόπος ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἐκφραστοῦμε ἐν Κυρίω. Ἡ ἔπαρση μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου δὲν συσχετίζεται μὲ κανέναν τρόπο, καὶ γιὰ κανέναν λόγο. Φαντάσου ὅτι καὶ ὁ ἀκατανόμαστος ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μας, μᾶς ἐκτρέπει πολλὲς φορὲς στὸ νὰ τὸν προσβάλλουμε καὶ νὰ τὸν βρίζουμε μὲ ἔπαρση. Τόσο ἀνάλγητος καὶ ἀναξιοπρεπὴς εἶναι...! Καὶ τὸσο ὕπουλα μᾶς παρασύρει στὰ ἀπεχθὴ ποὺ κατεργάζεται!
Ἀκόμη καὶ κριτικὴ (ἀς ποῦμε) συζήτηση νὰ κάνουμε σὲ φόρουμ (στὴν προκειμένη περίπτωση περὶ ἱεραποστολῆς), νομίζω πρέπει νὰ διατηροῦμε ἕνα ἀδελφικὸ, μὴ ἐπιθετικὸ, ταπεινὸ (κατὰ τὸ δυνατὸν) πνεύμα, ποὺ θὰ βοηθᾶ ἐαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ νὰ μὴν ὑπερβάλλουμε οὔτε στὴν σκέψη οὔτε στὴν ἔκφραση.Τὸτε θὰ ὁφελούμεθα πράγματι, καὶ  προπαντὼς θὰ μένουμε ἀδελφωμένοι. ΔΕΝ ψάχνουμε κατὰ μόνας (ἤ κατὰ ὁμάδες) δυναμικὰ  τὴν δικαίωση τῆς πίστεὼς μας. Ψάχνουμε ταπεινὰ καὶ ἐν μετανοία τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου! Γι αὐτὸ καὶ προσευχόμαστε, ἀναζητώντας τὸν Κύριο, τὸν Ὁποῖον λαμβάνουμε μόνον ἐν μετανοία. Ὄχι ἀλλιώς!

Τὸ ταπεινὸ καὶ ἐν μετανοία λοιπὸν πνεύμα εἶναι αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ «διδάξει Χριστὸν», χωρὶς λόγια. Μόνο μὲ τὴν  ἐμφάνισὴ του, μὲ τὸ παράδειγμὰ του ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἔμπρακτη μαρτυρία τῆς πίστεως μας!

[panagiota k giannis]

Χμμ πολυ μπερδευτηκαν τα πραγματα!!:)ας τα ξεμπλεξουμε λιγουλακι!.Αδελφε Δημητρη ειπες

Τὸ ἄρθρο τὸ ἔγραψε ἄνθρωπος, ἔτσι δὲν εἶναι; Ξέρεις ἐὰν εἶναι νὲος ἤ γηραιώτερος; Ξέρεις ἐὰν ἔχει τὰ ἀπαραίτητα του ἤ ἐὰν τοῦ λείπουν; Ξέρεις ἐὰν εἶναι ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς ἄτυχους κατ᾽ ἑμὲ) ποὺ μποροῦν νὰ ἐκφραστοῦν «ἄρτια» καὶ πολλὲς φορὲς ἐπιτηδευμένα, ἤ εἶναι ἀπὸ αὐτοὺς (τοὺς χαριτωμένους κατ᾽ ἑμὲ) στοὺς ὁποίους φαίνεται (ἡ οὔτως ἤ ἀλλως) ἀνθρώπινη ἀνεπάρκεια στὸ νὰ ἐκφραστοῦν καὶ νὰ ἐκφράσουν;

Ενα θα πω πανω σε αυτο.Διαβασε αδελφε Δημητρη στην Α προς Κορινθιους επιστολή τα κεφαλαια ια,ιβ,ιγ . Ενδεικτικα αναφερω  \"Και ους μεν έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δευτερον προφήτας,τρίτον διδασκάλους επειτα δυναμεις ειτα χαρισματα ιαματων, αντιληψεις, κυβερνησεις, γενη γλωσσων. Μη πάντες απόστολοι?Μη παντες προφητες?Μη παντες δυναμεις?Μη παντες χαρισματα εχουσιν ιαματων?μη παντες γλωσσαις λαλουσι?Μη παντες διερμηνευουσι?Ζηλουτε δε τα χαρισματα τα κρειτονα.\" Ειναι χάρισμα λοιπον η διδασκαλια που δεν το εχουν ολοι.Ο καθένας στο πόστο του αναλογα με το χαρισμα του και ολοι μαζι συναποτελουν το σωμα του Χριστου .Συνεπως αν καποιος δεν εχει το χαρισμα της διδασκαλιας ας μην διδασκει εν τη προκειμενη πέριπτωσει ας μην γράψει κείμενο,ας αφησει κάποιον με το χαρισμα της διδασκαλιας να το κάνει αυτο.Ποσο μάλλον πρεπει να προσεχουμε αυτα τα πραγματα οταν το κειμενο μας προοοριζετε για ιεραποστολη,σε ανθρωπους που δεν έχουν ίδεα απο ορθοδοξια, εκει  πρεπει να βαλλουμε εναν με το χαρισμα της διδασκαλιας να τους κατηχησει, να ριξουμε το καλο μας χαρτι , να το πω λαικα!Ο Γιαννης ειπε την αληθεια  απο ποτε η αληθεια και η κριτικη ειναι προσβλητικη ?θα έπρεπε να πει ψέματα οτι όλα είναι μελι γάλα ενω δεν είναι?Και τη στιγμη που προκειται για την ωφελεια των νεων που δεν ειναι κοντα στο Χριστο, και θέλουν κατι που να τους αγγιξει κατι πάραπανω απο αοριστολογιες και συναισθηματολογιες,θέλουν κατι αληθινο γιατι να μην τους δωσουμε κατι αληθινο?Το κείμενο της Δρασης θα μπορουσε σχεδον αυτουσιο να ήταν στο περιοδικο Σκοπια ή να χρησιμοποιουνταν απο οποιαδηποτε αλλη αίρεση.Οχι επειδη το κειμενο ειναι αυτο καθεαυτο αιρετικο,αιρετικο δεν ειναι,απλα δεν παρουσιαζει τιποτε απο την πλουσια πνευματικοτητα της ορθοδοξου εκκλησιας.Συνεπως πηγαινοντας με ενα τετοιο κειμενο να προσεγγισεις τους νεους γιατι να σε ακουσουν εσενα και να μην ακουσουν τους προτεσταντες ή τους ευαγγελιστες αφου και αυτοι τα ιδια λενε?ή γιατι να μην ακολουθησουν τον Βουδισμο που παρουσιαζεται και πολυδιαφημιζεται ως θρησεια με εντονη πνευματικοτητα?δεν είναι κριμα και αδικο να εχεις τον θησαυρο και να τον κρυβεις?

ΙΩΑΝΝΗΣ έγραψε:
Γι\'αυτό αν πας να πείς κάτι τέτοιο έξω σε νέους-νέες σε πέρνουν με τις πέτρες! Σε περιγελούν!

IASPIS  έγραψε
Ἀδελφὲ νὰ χαίρεσαι ὅταν σὲ περιγελοῦν, χωρὶς βεβαίως νὰ γελᾶς! Ἐὰν μπορεῖς νὰ ἀντέξεις καὶ πέτρες  ἀκόμη καλύτερα! Ἀρκεῖ πάντως, νὰ μὴν σηκώνης ἐσὺ ποτὲ τὴν πέτρα!

Να χαίρεσε όταν σε περιγελουν αλλα όταν ξερεις οτι εσυ τους προσεφερες αυτα που επρεπε να τους προσσφερεις.Αλλα αμα δεν το έκανες αυτο  τοτε καλα σου κανουν που σε περιγελουν και λιγα σου σουρνουν μαλιστα!!!!!!!!!!!
 
 
   A new topic now!υπαρχουν τωρα τα εξης ενδεχομενα 1)Ο συγγραφεας στη βιοτη του να ειναι καλος και αγιος και απλα να μην εχει το χαρισμα της διδασκαλιας και γι αυτο το κειμενο του να παρουσιζει τετοιες  ελλειψεις 2) μπορει να μην ειχε πνευματικοτητα και γι αυτο να εγραψε τετοιο κειμενο.Με το να πει ο Ιωαννης οτι το κειμενο δεν ηταν καλο  κρινει το κειμενο και οχι τον συγγραφεα του και την βιοτη του μιας και τα δυο ενδεχομενα παραμενουν ανοιχτα.Οποτε αυτα που αναφερεις Δημητρη περι προσβολων στον συγγραφεα(εμμεσα στο κομματι που κανεις κατι σαν ορθοδοξη ερμηνια της λεξεως προσβολης ) καθως και τα περι εκπτωσεως απο την αγαπη με την κριτικη στο κειμενο της Δρασης ειναι ατοπα(δηλαδη εκπιπτει απο την αγαπη επειδη και καλα δεν αγαπαει τον αρθογραφο αλλα για σκεψου δεν θα εξεπιπτε απο την αγαπη αμα δεν ελεγε τιποτα την στιγμη που διακυβευεται η ωφελεια πολλων μιας και το κειμενο προοριζεται για ιεραποστολη?)
      Μετα λες

Ἡ κριτικὴ ἀδελφὲ, ὄχι μόνο δὲν ἐπιβάλεται ἀλλὰ εἶναι κατ῾ ἀρχὴν διαζευγμένη μὲ τὸν λόγο! Δὲν ὑπὰρχει δηλαδὴ ποτὲ λόγος γιὰ νὰ κρίνουμε ἤ νὰ κριτικάρουμε. Ἀντιθέτως ὑπάρχει λόγος στὸ νὰ διαλύουμε ὁποιαδὴποτε λογικὴ, λεκτικὴ, ἐκφραστικὴ παρεξήγηση, διευκολύνοντας καὶ ἐνοποιώντας τὸν λόγο πρὸς ὄφελος τῆς συναδέλφωσης ἐν Κυρίω. Ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο!
Τοὺς λόγους τῶν Πατέρων μας  πρέπει νὰ τοὺς ἀκοῦμε, ἐφαρμόζοντὰς τους στὴν ζωὴ μας, στὸν ἐαυτὸ μας, πολεμώντας μὲ Αὐτοὺς τοὺς λόγους τὴν δικὴ μας ἠδυπάθεια καὶ τὰ ἑλαττώματὰ μας! Ὅχι στὸν ἄλλον, μόνον στὸν ἐαυτὸ μας! Ὁ Κύριος γιὰ τὴν Σωτηρία τοῦ γέννους μας οἰκομομεῖ νὰ εἰσακούεται ὁ λόγος Του, ὅταν αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο, ἀπὸ στόματα Ἁγίων ἀνθρώπων ποὺ ἔφθασαν ἀγωνιζόμενοι ἐν Κυρίῳ, σὲ τέτοια μέτρα ποὺ νὰ μὴν κρίνουν ποτὲ κανέναν, ἐκτὸς τοῦ ἐαυτοῦ!

Ξεκαθαρισαμε παραπανω το θεμα οτι ο Ιωαννης με το να πει οτι το κειμενο δεν ηταν καλο εκρινε το κειμενο και οχι τον συγγραφεα του.Αυτα που λες στα απαντησε ο Ιωαννης με  την εξης  φραση του αγιου Ιωαννου του Χρυσοστομου\"μη κρινετε ινα μη κριθητε, περι βιου εστι ου περι πιστεως\".Αλλα μαλλον δεν τα καταλαβες καλα γι αυτο τα λες αυτα.Ακομη και στο κειμινο που κανεις μια αναλυση του ρητου του Αγιου Ιωαννου του Χρυσοστομου αναλυεις μονο το πρωτο μερος δηλαδη το \"Μη κρινετε ινα μη κριθητε\" χωρις να συμπεριλαβεις στην αναλυση σου το \"περι βιου εστι ου περι πιστεως\".Δηλαδη αναλυεις το μισο ρητο και αφηνεις το αλλο μισο.Παρθετω το κομματι που το κάνεις αυτο

IASPIS έγραψε
Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε, περὶ βίου εστὶ οὐ περὶ πίστεως\", σημαίνει νὰ μὴν κρίνουμε στὴν ζωὴ μας κανέναν, ἀλλὰ νὰ κρίνουμε καὶ νὰ κατακρίνουμε τὸν ἐαυτὸ μας ἀναγνωρίζοντας τὴν ἀπιστἰα μας, τὴν ἠδυπάθειὰ μας, τὴν φθοροποιὸ ροπή μας ποὺ ἐκπίπτει τῆς ἀγάπης. Ἐκεῖ!  μέσα μας εἶναι ὁ ἀγῶνας τῆς πίστεως, ὄχι ἀπ᾽ ἔξω! Ἐκεῖ μέσα πρέπει νὰ κρίνουμε ἀσταμάτητα! Ὄχι στὸν βίο!

Λοιπον επειδη εχεις μπερδευτει θα σου πω με πιο απλα λογια τι λεει ο Αγιος Ιωαννης ο Χρυσοστομος με το \"μη κρινετε ινα μη κριθητε, περι βιου εστι ου περι πιστεως\".Λοιπον λέει \"Η εντολη \"μη κρινετε ινα μη κριθητε\" αναφερεται στη ζωη των αλλων ,στο να μην κατακρινουμε την ζωη τους,να μην τους κουτσομπολευουουμε,οταν ομως προκειται για θεμα πιστεως,διδασκαλιας,δογματος μπορουμε  και πρεπει να κρινουμε.\"Αυτο έκανε και ο Γιαννης .Το κειμενο της Δρασης ηταν θεμα κακης διδασκαλιας  γι αυτο και εκρινε.
      Η κριτικη επιτρεπεται οταν προκειται για θεμα πιστεως.Γι αυτο και οι Πατερες της Εκκλησιας εκριναν και καταδικασαν τις αιρεσεις .Γι αυτο στη Φιλοκαλια λενε οτι ο καθενας μας θα πρεπει να κρινει τον πνευματικο του πατερα κατα ποσο αυτα που λεει ειναι συμφωνα με την Γραφη και τους Πατερες και αν βρει οτι δεν ειναι να ψαχνει για αλλον πνευματικο οδηγο μεχρι να βρει καποιον αγιασμενο στον οποιο  θα κανει απολυτη υπακοη.Και επιβαλεται να κανουμε κριτικη στα κειμενα που δεν ειναι των πατερων της εκκλησιας γιατι μπορει να περιεχουν αιρετικες αποψεις.(γενικα μιλαω τωρα)

Νομίζω ὅτι αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει πρωτίστως! Ὁ βίος τοῦ συνανθρώπου, ἀπ῾ τὸν ὁποῖον ἀναγνωρίζεται. Κι  ὄχι τὰ γραφόμενα ποὺ πολλὲς φορές διαβάλλονται ἀπὸ τὴν μόνιμη παγίδα τοῦ ἐχθροῦ μας! Τὸν ἄνθρωπο !:

Εδω τωρα τι να πω !Εκτος οτι διαφωνεις με τον Χρυσοστομο διαφωνεις και με τον ευατο σου,με αυτα που ελεγες προηγουμενως.!!!

  Λες τον Ιωαννη υπερηφανο

Ἡ ἔπαρση μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Κυρίου δὲν συσχετίζεται μὲ κανέναν τρόπο, καὶ γιὰ κανέναν λόγο. Φαντάσου ὅτι καὶ ὁ ἀκατανόμαστος ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μας, μᾶς ἐκτρέπει πολλὲς φορὲς στὸ νὰ τὸν προσβάλλουμε καὶ νὰ τὸν βρίζουμε μὲ ἔπαρση. Τόσο ἀνάλγητος καὶ ἀναξιοπρεπὴς εἶναι...! Καὶ τὸσο ὕπουλα μᾶς παρασύρει στὰ ἀπεχθὴ ποὺ κατεργάζεται

με τακτ ομως!) τη στιγμη που η ιδεολογια σου ειναι κατα της κριτικης σε προσωπικο επιπεδο.Αυτο δεν ειναι εκπτωση απο την ιδεολογια σου?τελοςπαντων . και θα σου πω και κατι αλλο φιλικα.Ο τροπος γραφης σου ειναι πολυ δυσνοητος\'μην αναζητεις την τελειοτητα της λεξεως γραφε πιο απλα για να γινεσαι πιο ευκολα αντιληπτος.Αυτα!Τελος και τω Θεω δοξα!:D

[Iaspis]

Ἐντάξει Παναγιώτα, εὐχαριστῶ γιὰ τὶς παρατηρήσεις σου. Πίστεψε ὅτι δὲν ἔχω πρόθεση νὰ θίξω οὔτε τὸν Ἰωάννη (τὸν ὁποῖο συμπαθῶ), οὔτε κάποιον ἄλλον. Ἁπλὼς γνωρίζω καὶ συναισθάνομαι ὅτι ὁ πειρασμὸς, οἱ πτώσεις, ἡ ἀμαρτία, καὶ ὅλη ἡ  ἀνθρώπινη ἀτέλεια καὶ ἡ φθορὰ, ἀφοροῦν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ μάλιστα ἀνὰ πάσα στιγμή.
Ἀναλογίζομαι τὸ πόσο αὐτὸ ἀφορὰ καὶ ἐμένα, καὶ ζητῶ συγγνώμη ἐὰν κάποιον προσέβαλλα!
Ἐάν θέλεις πάντως,  δὲς ὅτι σχεδὸν ὅλες οἱ ἀναφορὲς μου σὲ ὅτι ἀφορὰ τὰ ἀνθρώπινα λάθη καὶ ἑλαττώματα, γίνονται σὲ πρῶτο πληθυντικὸ πρόσωπο, πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν ἐξαιρῶ τὸν ἐαυτὸ μου!
Θὰ προσπαθήσω νὰ γράφω τὴν γνώμη μου «πιὸ ἁπλὰ», ὅπως μοῦ εἶπες Παναγιώτα, προσπάθησε καὶ ἐσὺ, ἐάν θέλεις, νὰ μὲ κατανοεῖς πιὸ εὐνόητα!  Δὲν εἶναι ἡ γνώμη μας ὅτι καλύτερο ἔχουμε σὰν ἄνθρωποι! Ἀπεναντίας πολλὲς φορὲς ἐμποδίζει τὰ χαρίσματὰ μας νὰ ξεπροβάλλουν!

Καλὴ προετοιμασία γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, καὶ καλὴ δύναμη εὔχομαι!

[panagiota k giannis]

Ναι οκ γινονται σε πληθυντικο αριθμο απλα φαινονται καπως σε μια συζυτηση μεταξυ δυο ατομων  γι αυτο και τα ανεφερα!

Θὰ προσπαθήσω νὰ γράφω τὴν γνώμη μου «πιὸ ἁπλὰ», ὅπως μοῦ εἶπες Παναγιώτα, προσπάθησε καὶ ἐσὺ, ἐάν θέλεις, νὰ μὲ κατανοεῖς πιὸ εὐνόητα

οκ!!!!!!!!!!!!απλα τωρα μαθαινω το στυλ σου!!!

Καλὴ προετοιμασία γιὰ τὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων, καὶ καλὴ δύναμη εὔχομαι!

Επισης!!!!!!!!!!!!:)

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=3]Δυστυχώς στην Συνευωχία έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο της κατάργησης του διαλόγου.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Πρόκειται για ένα τόσο υπέροχο φόρουμ, το οποίο πιστεύω αδικείται πάρα πολύ.
Θα μπορούσαμε όλοι να πετύχουμε αρκετά ωφέλιμα πράγματα για όλους μας, και γι\'αυτούς που ίσως μας παρακολουθούν. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα.
Ζούμε σε πάρα πολύ δύσκολους καιρούς και μία τέτοια παρέα, έστω και ηλεκτρονική, είναι σημαντικό να υπάρχει.
Θα πρέπει να συζητούνται σε αυτό το φόρουμ πολύ σπουδαία ζητήματα αλλά δυστυχώς ακόμη κι όταν πάει να συμβεί αυτό, το πράγμα γυρνάει όλο σε προσωπικό επίπεδο!!
Σε αυτήν την ενότητα θίχτηκε ένα πάρα πολύ σπουδαίο ζήτημα, αυτό της ορθοδόξου ιεραποστολής.
Άν μπορούσε να συνειδητοποιηθεί πόσο τεραστίας σημασίας θέμα είναι αυτό της ιεραποστολής και πώς αυτή πρέπει, ορθοδόξως, να ασκείται τότε πιστεύω πως θα εδημιουργείτο μία πάρα πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα συζήτηση.  
Τί να πώ; Άς ακουσθούν κι άλλες απόψεις...
[/fonts][/fontf]

[Iaspis]

Ὁ διάλογος ἔχει ἀξία μόνον ἐν Κυρίω, διὸτι  μόνον τότε ὡφελεῖ !
Ἀς σκεφθοῦμε ὅτι κάνουμε τὸν διάλογο, μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ὅλους τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας παρόντες νὰ μᾶς παρακολουθοῦν. Κι ἀκόμα πιὸ πολὺ, πῶς  συνομιλοῦμε μὲ τὸν Ἴδιο τὸν Κύριο καὶ τοὺς Ἁγίους Του προσωπικῶς! Τὶ «σημασία» θὰ δίναμε στὴν γνώμη μας, πῶς θὰ τὴν ἐκφράζαμε, πῶς θὰ ἀκούγαμε τὴν «γνώμη» τοῦ Συνομιλητὴ μας, πῶς καὶ μὲ τὶ θὰ συμφωνούσαμε ἤ θὰ διαφωνούσαμε; Ἀς ἀναλογισθοῦμε λεπτομερῶς ὁ καθένας γιὰ τὸν ἐαυτὸ του.
Ἀς βάλουμε τώρα ἀπέναντι μας γιὰ συνομιλητὴ μας, τὴν Εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸν συνάνθρωπὸ μας, ἀκόμη καὶ αὐτὸν ποὺ δὲν συμφωνοῦμε μὲ τὶς ἀπόψεις του...
Αὐτὸς εἶναι ὁ διάλογος ποὺ ὡφελεῖ, καὶ θέλει ἀγώνα γιατὶ δὲν εἶναι εὔκολος γιὰ κανέναν ἄνθρωπο. Ὁ ἀγώνας καὶ τὸ ὄφελος εἶναι ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένο μὲ τὴν συνέχεια τῆς κοινωνία μας μὲ τὸν Κύριο. Δηλαδὴ μὲ τὴν Ἐκκλησία! Διότι αὐτὴ ἡ συνέχεια εἶναι ποὺ  ἐξασφαλίζει τὸ ὅτι δὲν κάνουμε διάλογο μέσα μας, μὲ....ἀγνώστους (δηλαδὴ τὸν ἐχθρὸ μας)!

Δὲν εἴμαστε ἐμεῖς ποὺ θὰ πάρουμε πεισματικὰ μὲ τὸ ἔτσι θέλω τρόπαια νίκης πνευματικῆς, ποὺ ἐπειδὴ εἴμαστε  καὶ ἀνώριμοι πνευματικὰ μᾶς ὀδηγοῦν σὲ ἔπαρση καὶ ὄχι σὲ ταπείνωση καὶ δοξολογία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος εἶναι ποὺ χαρίζει κατὰ τὸ ὄφελος τοῦ καθενὸς μας καὶ ποὺ ἐπιτρέπει ἀκόμη καὶ τὶς πτώσεις μας, χαρίζοντὰς μας ἔτσι τὴν καθημερινὴ δυνατότητα νὰ εἴμαστε ἐν ἀγάπη σὲ κοινωνία μαζί Του, καὶ μὲ τὸν ἀδελφό μας!

 «Κάνουμε σιωπὴ γιὰ χάρη τοῦ λόγου» (ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος στὸ «Πρόσεχε σεαυτῷ»), ποὺ σημαίνει νομίζω ὅτι πρέπει νὰ ξεκινοῦμε τὴν συνομιλία προαιρούμενοι τὴν ἀκοὴ καὶ τὴν ὑπακοὴ, τὴν συγχώρηση ἐν μετανοία καὶ πνεύμα ταπεινό.Τὴν ὠφέλεια τὸτε θὰ μᾶς τὴν οἰκονομήση ὁ Κύριος.

Ἔτσι νομίζω εἶναι ὁ διάλογος ἐν Κυρίω, καὶ εἶναι εὐλογημένος!