Τὶ εἶναι ἐχθρὸς;

[Iaspis]

Ἀπὸ ἐδῶ:  http://www.sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=18699#p18699

Αγάπα τον πλησίον σου και το συνταρακτικότερο της ιστορίας: αγάπα τον εχθρό σου.

Εἶναι γνωστὴ ἡ ἐντολὴ καὶ ἡ διδασκαλία  τοῦ Κυρίου γιὰ ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο, ἀνεξάρτητα ἐὰν αὐτὸς εἶναι φίλος μας ἢ ἐχθρὸς μας...
Θέλω νὰ διατυπώσω ὁρισμένα ἐρωτήματα, ποὺ ἲσως νὰ προβληματίζουν καὶ ἂλλους ἀδελφοὺς:
Ποιὸς εἶναι ὁ ἐχθρὸς μας; Γιατὶ εἶναι ἐχθρὸς μας; Εἶναι μόνο προσωπικὸς μας ἐχθρὸς, ἢ ἐχθρεύεται ἐκτὸς ἀπὸ ἑμᾶς, καὶ τοὺς φίλους μας, καὶ τὸν ἲδιο τὸν Κύριὸ μας ἐνδεχομένως; ῾Υπάρχει τέτοιος ἂνθρωπος; Τὶ γίνεται πράγματι, μποροῦμε νὰ τὸν ἀγαπήσουμε ὅπως κι ἂν ἒχει; Εἶναι πράγματι ἐχθρὸς ἡ ἐμεῖς τὸν ἐκλαμβάνουμε σὰν τέτοιον;

Κι ἀκόμα: Οἱ Ἂγιοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας κατόρθωσαν νὰ ἀγαπήσουν τὸν ἐχθρὸ ὑπὸ οἰανδήποτε ἒννοια; Δηλαδὴ καὶ τὸν ἂνθρωπο ποὺ τοὺς ἒβλαψε προσωπικὼς, καὶ τὸν ἂνθρωπο ποὺ ἒβλαψε ἂλλους ἀδελφοὺς, καὶ ἐκεῖνον ποὺ προσπάθησε νὰ βλάψη καὶ τὴν Ἐκκλησία ἀκόμη; Μπορεῖ κάποιος νὰ βλάψη τὴν Ἐκκλησία ἀκόμα κι ἂν τὸ θέλει (οὔ μὴ γένοιτο!);

Κι ἀκόμα: Ἀντιλαμβάνεται κάποτε ὁ ἂνθρωπος τὸν ἐαυτὸ του σὰν ἐχθρὸ κάποιου συνανθρώπου του; Πότε; Γιατὶ;
Τὶ γίνεται ἡ ἐνδεχόμενη ἒχθρα μας ὅταν ὁ ἂλλος δεχθεῖ τὴν χάρη, καὶ μᾶς  δείξει ἀγάπη, σύμφωνα μὲ τὸν Λόγο τοῦ Κυρίου;
Αἲρεται ἡ ἒχθρα μὲ τὴν ἀγάπη; Δηλαδὴ ἡ ἀγάπη μας παῦει τὴ ἒχθρα τοῦ συνανθρώπου (καὶ ἀντιθέτως ἡ ἀγάπη τοῦ συνανθρώπου μας παῦει τὴν δικὴ μας ἒχθρα;), ἤ ἒχθρα καὶ ἀγάπη ἐνδέχεται νὰ συμβαδίζουν, ἒτσι ὥστε  ἀγαπώντας τὸν ἐχθρὸ μας γιὰ μεγαλύτερο χρονικὸ διάστημα (ἲσως καὶ γιὰ πάντα), νὰ δείχνουμε εὐγνωμοσύνη ποὺ ἒχουμε ἐχθροὺς, μὴν διανοούμενοι νὰ ζήσουμε χωρὶς αὐτοὺς; ...

Γίνεται ὁ ἂνθρωπος  νὰ ἐχθρεύεται αὐτὸν ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἀληθινὰ ἀγαπιέται; Πῶς; Γιατὶ;

Τὶ εἶναι ἡ ἒχθρα ἀδελφοὶ; Πῶς τὴν εἰσπράτουμε; Ἀπὸ ποῦ; Πῶς συσχετίζεται μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου; Τὴν ἒχουμε ἢ ὂχι; Τὴν θέλουμε ἢ ὂχι; Τὶ εἶναι ἐχθρὸς, ποῦ εἶναι ὁ ἐχθρός;

Ρωτῶ πράγματα, τὰ ὁποία δὲν μπορῶ νὰ ἀπαντήσω (τουλάχιστον πάντα μὲ τὸν ἲδιο τρόπο) . Συγγνώμη!  Εἶναι ζητήματα μὲ τὰ ὁποία εὐρίσκομαι σὲ καθημερινὴ ἐπαφὴ καὶ δοκιμασία, εἲτε σὰν ἂμεσος πρωταγωνιστὴς (ἐχθρὸς, ἐχθρευόμενος), εἲτε σὰν μάρτυρας (ἒχθρας, ὂχι τίποτε ἂλλο...)!

Ἂν θέλετε πεῖτε κάτι.

[Σωτήριος]

Ναι δεν είναι μόνο προτροπή και συμφωνώ, είναι θα έλεγα το σημείον αναφοράς του Χριστιανού, είναι το Α και το Ωμέγα, όμως δύσκολο, αλλά για αυτό και το κλειδί που ανοίγει την πόρτα για την επιστροφή στην ποθεινή πατρίδα. Είθε Ο Άγιος Θεός να μας ελεεί και οδηγεί στην κατεύθυνση αυτή, διότι μόνο με Την Χάρη Του θα γίνει κατορθωτό. Αμήν.

[Σωτήριος]

Αγαπητέ μου αδελφέ, έβαλες ζητήματα, που εγώ προσπάθησα να τα ξεπεράσω, βάζοντας κατά την γνώμη μου, προτάσσοντας το δεδομένο, δηλαδή το δύσκολο αλλά και το ζητούμενο, δηλαδή την Χάρη Του Άγιου Θεού. Τώρα ως προς την γέννηση αυτής της αντιπαλότητας του ανθρώπου, που μας φανερώνει τον άνθρωπο για τον άνθρωπο λύκος, έχει σαν αφετηρία την ανυπακοή, αυτή των πρωτοπλάστων και την κολεγιά (συμμαχία) με τον αντικείμενο. Που και τα δύο αυτά έφεραν τον φθόνο τον εγωισμό και σαν συνέπεια τον φόνο όρα Κάιν. Έκτοτε όλη η Ιστορία του ανθρώπου έχει τέτοια να παρουσιάσει.Η ανασφάλεια σε πρώτη φάση και σε δεύτερη η καταραμένη δικαιολογία, συν τη δική μας άποψη για τον Άγιον Λόγο της Αγίας γραφής, που τον φέρνουμε στα δικά μας μέτρα και σταθμά και που μόνο το πετραχήλι μπορεί να μας γλυτώσει, δείχνοντας το σωστό και λάθος των επιλογών μας, αν θέλεις και την απάντηση στο ποιοι είναι οι εχθροί που δεν υπάρχουν, κατά την γνώμη μου, παρά μόνο οι επιλογές μας, οι πράξεις μας, οι προτάσεις μας και οι υποδείξεις μας.

[Iaspis]

Τώρα ως προς την γέννηση αυτής της αντιπαλότητας του ανθρώπου, που μας φανερώνει τον άνθρωπο για τον άνθρωπο λύκος, έχει σαν αφετηρία την ανυπακοή, αυτή των πρωτοπλάστων και την κολεγιά (συμμαχία) με τον αντικείμενο.

Τὸ ἲδιο πιστεύω κι ἐγώ. Ὁ ἐχθρὸς  εἶναι αὐτὸς τῆς ψυχῆς μας, καὶ ἡ ἒχθρα ἀνιερὴ συμμαχία ποὺ ὀδηγεῖ στὴν φθορὰ καὶ τὴν ἀπώλεια.

Τὶ λοιπὸν μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος ὅταν μᾶς λέει νὰ ἀγαποῦμε τὸν ἐχθρὸ μας; Ποιὸς ἂλλος εἶναι ἐχθρὸς μας; Γιατὶ δὲν μᾶς παροτρύνει βέβαια νὰ ἀγαποῦμε τὸν «ἀντικείμενο» ποὺ ἐξέπεσε ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του, ἀλλὰ νὰ ἀγαποῦμε τὸν Κύριο καὶ Θεὸ μας ποὺ εἶναι ἡ Πηγὴ τῆς κάθε ἀγάπης, καὶ δὲν «ἀγγίζεται» ἀπὸ ἒχθρα!

αν θέλεις και την απάντηση στο ποιοι είναι οι εχθροί που δεν υπάρχουν, κατά την γνώμη μου, παρά μόνο οι επιλογές μας, οι πράξεις μας, οι προτάσεις μας και οι υποδείξεις μας.

Φαίνεται πὼς ἡ ἀνιερὴ «κολεγιὰ» μᾶς κάνει ἐχθροὺς τοῦ ἐαυτοῦ μας, καὶ ὅταν δείχνουμε ἀντιπαλότητα στὸν συνάνθρωπο, κατὰ βάθος στὸν ἐαυτὸ μας τὴν δείχνουμε....

Θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράξενο, ἀπὸ πεῖρα κι αὐτό.Ὁ ἂνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ, δὲν μπορεῖ νὰ αἰσθανθεῖ ποιὸς εἶναι ὁ ἐχθρὸς του. Εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο. Θὰ ἒρθουν ἂλλοι νὰ τοῦ τὸ ποῦν, καὶ πάλι αὐτὸς δὲν θὰ τὸ πιστεύει. Δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πιστέψει.
Γερόντισσα Γαβριηλία. Ἀπὸ «ἡ άσκητικὴ τῆς ἀγάπης».  

[Σωτήριος]

Καλή σου ημέρα, δεν διαφωνώ στο γενικό πλαίσιο, αυτό το της αγάπης, καθώς και των αθώων σκέψεων, όπως και στο ζήτημα της αντιπαλότητας που σωστά επισημαίνεις και που δεν ταιριάζει στον Χριστιανό, όπως και η επιθετικότητα, που θα έλεγα ότι μοιάζει όπως λέγει και ο Λαός μας με αυτόν που φτύνει προς τα πάνω και στην ουσία φτύνει τα μούτρα του. Σίγουρα η Αγία γραφή είναι γιομάτη από παραινέσεις ως προς τον τρόπο ζωής μας, την συμπεριφορά μας και τις εκάστοτε επιλογές μας σε σχέση με τον πλησίον και γενικά όλο το περιβάλλον που μας περιβάλει,Θεωρώ πλεονασμό την πρόταξη της Γαβριηλίας και το βιβλίο, Ο Άγιος Θεός να την συγχωρήσει και να την αναπαύσει. Πρέπει να ξέρεις αγαπητέ μου φίλε ότι, σήμερα το βιβλίο, ο τρόπος ζωής που έζησε, την διδασκαλία, που βγαίνει από το βιβλίο, έχει αναστατώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ποιο κάτω αναφέρω την από το μπλοκ,  ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ αναφορά και την παραπομπή μέσω αυτού και σε άλλα Ορθόδοξα Χριστιανικά μπλοκ.



"ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΝΣΤΑΣΕΩΝ"

Συνολική απάντηση στις ενστάσεις  για την
βιβλιοκριτική στην "Ασκητική της Αγάπης" (Γαβριηλίας πρώην μοναχής)
http://www.orthros.org/Greek/Bibliokrisia/GerGavr-Enstaseis.htm
Η συγγραφέας λοιπόν του βιβλίου, πιστεύοντας στην αγιότητα του βίου της γερόντισσας Γαβριηλίας, μας προβάλλει τη γερόντισσα ως πρότυπο για την πνευματική ζωή.  Το περίεργο όμως είναι ότι το "πρότυπο αυτό", τουλάχιστονσύμφωνα με το βιβλίο, πάσχει σοβαρά.  Πως για παράδειγμα να θεωρήσουμε αγία κάποια για την οποία πουθενά δεν αναφέρεται ότι είχε ουσιαστική και πραγματική επικοινωνία με έναν πνευματικό, κάποια η οποία αν και έφερε το μοναχικό ένδυμα δεν αναφέρεται πουθενά να υποτάχθηκε σε κάποια γερόντισσα αλλά ακολουθούσε πάντα το ίδιον θέλημα αυτοανακηρυχθείσα η ίδια ως γερόντισσα και κατευθύνοντας άλλους ενώ κατά τον άγιο Γρηγόριο "καθαρθήναι δεί πρώτον και είτα καθάραι", κάποια που αν κά έφερε το σχήμα δεν αναφέρεται πουθενά να είχε ιδιαίτερη σχέση με τις ιερές ακολουθίες και τα άγια μυστήρια μέσω των οποίων δίδεται η Θεία Χάρις, η Κάθαρση ο Φωτισμός και η Θέωση;
Πως να θέσουμε ως πρότυπο μια ορθόδοξη μοναχή η οποία, σύμφωνα πάντοτε με το βιβλίο:
•   έμενε σε ινδουϊστικά μοναστήρια και εόρταζε σ' αυτά τις μεγάλες Χριστιανικές εορτές.
•   Συναναστρεφόταν απροϋπόθετα και συμπροσευχόταν με όλους, ετεροδόξους αλλά και ετεροθρήσκους, χωρίς να τονίζει τις τρομερές διαφορές, υπογραμμίζοντας αντιθέτως κάποιες ομοιότητες είτε διογκωμένες είτε ανύπαρκτες και κατασκευασμένες.
•   Δίδασκε σε οπαδούς της αιρέσεως των Κουακέρων, για τους οποίους επιμελώς αποκρύπτεται ότι είναι αιρετικοί, ερμηνεία του Ευαγγελίου.
•   Τηρούσε αυστηρά τους κανόνες της χορτοφαγίας, μιας χορτοφαγίας μάλιστα ούτε τυχαίας ούτε "υγιεινής" αλλά μιας, ινδουιστικής προελεύσεως χορτοφαγίας, – αυτό αποδεικνύεται στη μελέτη μας (προσκλήσεις σε συνέδρια Χορτοφαγίας, κατηγορίες για όσους τρώνε ακρίδες, ψάρια η βακαλάο και ταραμάδες, ταύτιση του Θεού με το σύμπαν κ.ο.κ).
•   Μετείχε σε ειδωλολατρικές ακόμα τελετές, στις οποίες λατρευόταν ο γκουρού, αρνουμένη  το άγιο βάπτισμά της και λατρεύουσα δαιμόνια.
•   Διάβαζε μανιωδώς και εξίσωνε τα γκουρουϊστικά βιβλία με το άγιο Ευαγγέλιο και οδηγούσε τους ανθρώπους σε γκουρού τους οποίους προέβαλλε ως αγιασμένα γεροντάκια.
•   Πίστευε ότι υπάρχει στο σύμπαν μια ενέργεια που παίρνει ο άνθρωπος μέσα από τα δέντρα και τη χάνει αν η σάρκα του έρχεται σε επαφή με υφάσματα μαύρου χρώματος;  Αυτή η άποψη πηγάζει από την ολιστική θεώρηση του κόσμου που αποδέχονται πλήρως όλες οι ανατολικές θρησκείες.
•   Θεράπευε στα πλαίσια επίσης της θεωρίας αυτής με τα χέρια σε διάφορες στάσεις και ασκούσε ένα είδος φυσιοθεραπείας εντελώς άσχετο με την κλασική ιατρική (θεράπευε πριν αποκτήσει το πτυχίο της, θεράπευε "χαρισματικά" όταν κοκκίνιζαν τα χέρια της  κ.α.).
•   Είχε συνεχώς πειρασμικά και δαιμονικά οράματα και οράσεις, μηνύματα και αγγελοφάνειες και τις οποίες άκριτα δεχόταν ως θεϊκές παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο Σατανάς εύκολα μετασχηματίζεται σε άγγελο Φωτός και ότι κατά τη διδασκαλία της Γραφής και των Πατέρων "τα ενύπνια πολλούς επλάνησαν".
 ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΕΔΩ: http://www.orthros.org/Greek/Bibliokrisia/GerGavr-Enstaseis.htm

[Iaspis]

Ἀγαπητὲ μου ἀδελφὲ ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σχολιάσω τὶς «ἐνστάσεις» τῶν ἀδελφῶν στοὺς συνδέσμους ποὺ παρέθεσες. Δέν ἒχω οὒτε τὴν γνώση, οὒτε τὴν ἰκανότητα, καὶ κυρίως δὲν ἒχω τὴν ἐμπειρία καὶ τὴν χάρη νὰ τὸ κάνω. Οὒτε ἀντίστοιχα μπορῶ νὰ ὑποστηρίξω, ἢ νὰ ἀπορρίψω  τὸ βιβλίο «ἡ ἀσκητικὴ τῆς ἀγάπης», γιατὶ δέν ἒχω γνώση, οὒτε ἰκανότητα, καὶ κυρίως οὒτε ἐμπειρία καὶ χάρη γιὰ νὰ τὸ κάνω.
Σὲ παρακαλῶ λοιπὸν νὰ μὲ συγχωρέσης! Ἀδυνατῶ νὰ πῶ κάτι γιὰ ὃλα αὐτά.

Γιὰ τὴν φράση ποὺ παρέθεσα ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο δὲν βρίσκω νὰ πλεονάζει. Ὁ κάθε ἂνθρωπος, νομίζω, τὴν στιγμὴ ποὺ ἀγαπᾶ διαλύει τὴν ἒχθρα, ἀρνεῖται τὴν «κολεγιὰ μὲ τὸν ἀντικείμενο» (ὅπως ὂμορφα τὸ εἶπες), τοῦ γυρίζει τὴν πλάτη, φεύγει ἀπὸ τὸν ψίθυρο ποὺ ἐπιβουλεύεται τὴν Σωτηρία μας, καὶ λαμβάνει χάρη τὴν παιδικὴ ἀγαθότητα ποὺ δὲν στέκεται στὴν ἒχθρα! Ἀμήν!

Δὲν γνώριζα ἀδελφὲ μου ὅτι ὑπάρχει διαφωνία μὲ τὸ βιβλίο «ἡ ἀσκητικὴ τῆς ἀγάπης», οὒτε μὲ τὸν βίο τῆς Γερόντισσας Γαβριηλίας. Λυποῦμαι ἐάν σκανδάλισα κάποιον καὶ ζητῶ συγγνώμη!

[Σωτήριος]

Δεν σκανδάλισες κανέναν και πόσο μάλλον εμένα, ξέρεις, να σου πω και μιαν άποψη που έχω, σε τελευταία ανάλυση εκείνος που απορρίπτει δεν είναι η ζωή, δεν είναι η γνώμη μας, είναι Ο Άγιος Θεός ο  Οποίος φανερώνει το σωστό και το λάθος και έχουμε παραδείγματα τέτοια αδελφέ μου, απλώς εμείς να έχουμε κατά νου τον Λόγο του την Αγία γραφή και όσο μπορούμε να διδασκόμαστε από αυτήν και να μην αφήνουμε το πετραχήλι. Χαίρεται.

[Iaspis]

Ὡραία συμφωνῶ.
Ἀς μὴν ὁμιλοῦμε γιὰ τὸ σκάνδαλο ἀδελφέ... Συγχώρα με καὶ πάλι.
Ὁ Κύριος εἲτε ὑποστηρίζει, εἲτε ἀπορρίπτει τὸ κάνει ἀπὸ ἀγάπη, θέλοντας τὴν σωτηρία μας καὶ μόνο!
Οἱ ἀδελφοὶ νομίζω πρέπει νὰ ἀλληλοστηρίζονται μὲ θέρμη. Ὁ καλὸς λόγος νὰ προηγεῖται, ἡ κατανόηση νὰ μονιμοποιεῖται, ἡ κατάκριση νὰ ἀπωθεῖται.... Τότε φωτίζονται ὅλα καὶ εὐεργετεῖται ἀκόμα κι αὐτὸς ποὺ ἲσως λάθεψε! Ἐξάλου ποιὸς ἂνθρωπος (πλὴν τοῦ Χριστοῦ) δὲν  λάθεψε;

Ὁ ἀδελφὸς  εἶναι πρόσωπο, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι ἀνυπόστατος γιὰ νὰ τοῦ φερόμαστε σὰν ἐχθρό. Ὁ ἂνθρωπος ἒχει ἀνυπόστατο ἐχθρὸ ποὺ τὸν ἐχθρεύεται ἀπὸ τὴν δημιουργία του μέχρι σήμερα, μὲ κάθε τρόπο παρασύροντὰς τον στὴν λήθη! Ὁ Κύριος ἀφήνοντας μας ἐντολὴ νὰ ἀγαπᾶμε τὸν ἐχθρὸ μας εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέει, νὰ ΜΗΝ βλέπουμε ἐχθρικὰ κανέναν ἀδελφὸ. Κανέναν μὰ κανέναν! Γιατὶ τότε κινδυνεύουμε οἱ ἲδιοι ἀπὸ τὸν πραγματικὸ ἐχθρό, τὸν ἀνυπόστατο. Φυσικὰ δὲν εἶναι εὒκολο, ἀλλὰ ἒχουμε τὴν  βοήθεια τῆς Ἐκκλησία καὶ τῶν Πατέρων μας, δηλαδὴ τὴ στήριξη καὶ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου.
Στὴν πράξη μποροῦμε νὰ προτιμοῦμε τὴν σιωπὴ, ἀπὸ τὴν ἒχθρα, τὴν προσευχὴ ἀπὸ τὴν κατάκριση, τὴν ἐξομολόγηση ἀπὸ τὴν διαμάχη. Δὲν κινδυνεύει ὁ Κύριος ἀπὸ τὸν πραγματικὸ μας ἐχθρὸ, ἐμεῖς κινδυνεύουμε! Μᾶς ρίχνει θεοποιόντας μας, ἐξισώνοντὰς μας μὲ τὸν Δημιουργὸ μας, διαβάλλει τὸ πρόσωπὸ μας καὶ ἒτσι μᾶς κάνει ἐχθροὺς τοὺ ἀδελφοῦ!

Ἡ μετάνοια ἐν Κυρίῳ δὲν ἀναγνωρίζει τὴν ἀμαρτία, τὴν ἀμέλια, τὴν προδοσία, τὴν ἀποστασία στὸν ἀδελφό. Τὴν ἀναγνωρίζει στὸν ἐαυτὸ, καὶ κλαίει ὅπως κλαίει μάνα ποὺ ἒχασε τὸ παιδὶ της! Γιὰ μιὰ ζωὴ ὀλόκληρη, γιατὶ αἰσθάνεται τὴν ἀπώλεια περισσότερο ἀπὸ κάθε ἂλλο συναίσθημα. Ὁ πόνος σβήνει τὰ πάντα, τὰ ἀπονεκρώνει, μόνον κοντὰ στὸν πόνο μπορεῖ, πουθενὰ ἀλλοῦ δὲν χωρᾶ, μὲ τὶποτε δὲν καταγίνεται, δὲν ἒχει γνώμη, δὲν βλέπει ζωὴ, ἒχει καὶ βλέπει μόνο πόνο!

Ὁ Κύριος παρηγορεῖ, ἀναστένεται μέσα μας, καὶ κάνει τὸν πόνο χαρά. Ἀμήν! Αὐτὴ εἶναι χάρη Του, τ᾽ ἂλλα ὅλα εἶναι ἂχαρα! Χαίρετε ἐν Κυρίῳ!

[Σωτήριος]

Καλή σου ημέρα αδελφέ μου εν Κυρίω, επιμένω στο πετραχήλι, η μετάνοια έχει να κάνει με την ταπείνωση η ταπείνωση είναι η ομολογία, ο δε Άγιος Θεός μέσω των Αποστόλων και της Ιερής παραδόσεως, Έχει οροθετήσει το πως που και  πρέπει να γίνεται η ομολογία ή όποια ομολογία των λαθών μας και τον τρόπο της απαλλαγής και είναι Τα Μυστήρια της Εκκλησίας, τουλάχιστον έτσι μας λέγει το Ορθόδοξο δόγμα που εγώ δέχομαι. Πρέπει να σου πω ότι, η αποδοχή αυτή δεν έγινε στην τύχη και φυσικά χωρίς να βιώσεις πράγματα δεν γίνεται τίποτα, δηλαδή, εδώ δεν έχουμε γνώση για την γνώση και απόδειξη για την απόδειξη. Παρά κάτω αντιγράφω μερικές σκέψεις που βρήκα ωφέλιμες και που βοηθούν τον καλοπροαίρετο να φωτίσει τυχόν πλευρές, που έχουμε ανάγκη για διαμόρφωση, διαμόρφωσης ποιο πλήρους απόψεως ως προς στην επιδίωξη μας, δηλαδή, με αυτό που επιδιώκουμε, την Σωτηρία της ψυχής μας. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ακόμη ότι, η θρησκεία δεν είναι κοινωνικό σύστημα, απλώς μέσα από αυτήν, σαν απόδειξη του θρησκευόμενου  βγαίνει και ο τρόπος διαχείρισις, των γήινων επιλογών μας και των σχέσεων και το πως συμπεριφερόμαστε στο  περιβάλλον και σε ότι υπάρχει γύρω μας.



Περί αγάπης ...

Ο υποτακτικός κάποιου Γέροντα έμενε σε μια καλύβα δέκα μίλια μακριά από τη σκήτη. Μια μέρα θέλησε να τον ειδοποιήσει ο Γέροντας να έλθει να πάρει το ψωμί του. Ύστερα όμως σκέφθηκε: Για λίγα ψωμιά να κάνω τον Αδελφό να περπατήσει δέκα μίλια; Ας του τα πάω μόνος. Έβαλε το ταγάρι στον ώμο και ξεκίνησε. Πηγαίνοντας, σκόνταψε σε μια πέτρα κι έκανε τέτοια πληγή στο πόδι, που ήταν αδύνατον να σταματήσει το αίμα. Από τον υπερβολικό πόνο που ένιωσε άρχισε να κλαίει.

- Γιατί κλαίς, Αββά; Άκουσε πίσω του μια γλυκειά φωνή να τον ρωτά.

Έστρεψε το κεφάλι και είδε έναν ωραίο Άγγελο. Δεν φοβήθηκε όμως, αλλά του έδειξε με το δάκτυλο την πληγή.

- Πάψε να κλαίς γι\' αυτό το τιποτένιο πράγμα, τον πρόσταξε ο Άγγελος. Τα βήματα που κάνεις για την αγάπη του Αδελφού τα έχω μετρημένα και θα πάρεις την αμοιβή σου από τον Θεό.

Ο Γέροντας πήρε θάρρος και χαρούμενος συνέχισε το δρόμο του. Από τότε προθυμοποιήθηκε να εξυπηρετεί τους Αδελφούς.

Μια μέρα πήρε πάλι ψωμιά να τα πάει σ\' άλλον Ερημίτη που έμενε πολύ πιο μακριά. Συνέβηκε όμως να έρχεται κι εκείνος με τον ίδιο σκοπό και συναντήθηκαν στο δρόμο.

- Αδελφέ μου, είπε πρώτος ο Γέροντας, με κόπο απέκτησα ένα μικρό θησαυρό και πρόλαβες εσύ να μου τον πάρεις.

- Μήπως η στενή πύλη χωράει μόνο εσένα, Αββά; Κάνε λίγο τόπο να περάσουμε κι εμείς, του αποκρίθηκε ο Αδελφός.

Ενώ έλεγαν αυτά, ήλθε πάλι ο Άγγελος και τους είπε:

- Αυτή η φιλονικία σαν ευωδιαστό λιβάνι ανεβαίνει στον ουρανό.

 

 

 

Περί ανεξικακίας ...

Όσο φέρνουμε διαρκώς στο νου μας τα κακά που τυχόν μας προξένησαν οι αδελφοί μας, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, τόσο απομακρύνουμε τον Θεό απ\' αυτόν. Όταν τα λησμονούμε παρευθύς, δεν τολμούν οι δαίμονες να μας πειράξουν.

 

 

 

Η προς τον Θεό ελπίδα ...

Οι Άγιοι, λέγει κάποιος από τους Γέροντες, επειδή έχουν πάντοτε στην καρδιά τους τον Θεό και τα εδώ κερδίζουν με την απάθεια και τα εκεί κληρονομούν, διότι κι εκείνα και αυτά στον Θεό ανήκουν. Αφού λοιπόν κατέχουν τον Θεό έχουν και όλα τα δικά Του.

Εκείνοι πάλι που έχουν στην καρδιά τους τον κόσμο, δηλαδή τα αμαρτωλά πάθη, και αν ακόμα κατορθώσουν να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο, τίποτε δεν έχουν στην πραγματικότητα, εκτός από τα πάθη που τους εξουσιάζουν.

 

 

 

Πίστη ...

Ο δειλός άνθρωπος, διδάσκει ο σοφός Ισαάκ ο Σύρος, πάσχει κυρίως από δύο ψυχικές ασθένειες. Από ολιγοπιστία κι από φιλοσωματία. Όποιος αγωνίζεται να νικήσει αυτά τα δύο μεγάλα κακά είναι φανερό πως πιστεύει ολόψυχα στον Θεό κι είναι έτοιμος να δεχθεί όλα τα δυσάρεστα που τυχόν Εκείνος θα παραχωρήσει.

Η υπερβολική τόλμη πάλι και καταφρόνηση των κινδύνων γεννώνται ή από μεγάλη πίστη στον Θεό ή από τη σκληροκαρδία του ανθρώπου. Και τη σκληροκαρδία ακολουθεί απαραιτήτως η υπερηφάνεια, την πίστη όμως η αληθινή ταπεινοσύνη.

 

 

 

Υπομονή ...

Αν σου συμβεί ασθένεια σωματική, συμβουλεύει σοφός Γέρων, μη χάνεις την υπομονή σου και μη γογγύζεις. Αν είναι θέλημα Θεού να βασανίζεται το σώμα σου, γιατί δυσανασχετείς; Εκείνος Δε φροντίζει για σένα; Μήπως μπορείς να ζήσεις στιγμή χωρίς το θέλημά Του; Γίνε υπομονετικός και προσευχήσου να σου δίνει ο Θεός ότι είναι συμφέρον της ψυχής σου. Αυτό θέλει από σένα.

Όταν στην αρρώστια σου οι Αδελφοί δείχνουν την αγάπη τους με δώρα, δέξου τα με ευγνωμοσύνη και προσευχήσου γι\' αυτούς.

 

 

 

Μετάνοια ...

Ένας αδελφός εξομολογήθηκε στον Αββά Σισώη:

- Έπεσα, Πάτερ. Τί να κάνω τώρα;

- Σήκω, του είπε με τη χαρακτηριστική του απλότητα ο Άγιος Γέροντας.

- Σηκώθηκα, Αββά, μα πάλι έπεσα στην καταραμένη αμαρτία, ομολόγησε με θλίψη ο αδελφός.

- Και τί σε εμποδίζει να ξανασηκωθείς;

- Ως πότε; ρώτησε ο αδελφός.

-Έως ότου σε βρει ο θάνατος ή στην πτώση ή στην έγερση. Δεν είναι γραμμένο \"όπου ευρώ σε εκεί και κρινώ σε\"; εξήγησε ο Γέροντας. Μόνο ευχήσου στον Θεό να βρεθείς την τελευταία σου στιγμή σηκωμένος με την αγία μετάνοια.

 

 

 

Προσευχή ...

Από τούτα τα τέσσερα έχει πιο πολύ ανάγκη η ψυχή, έλεγε κάποιος Γέροντας: Να φοβάται την κρίση του Θεού, να μισεί την αμαρτία, ν\' αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως.

 
ΠΗΓΗ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

[Iaspis]

Πολὺ ὡραία ὅλα αὐτὰ, χρήσιμα, καὶ αὐτὸς ὁ σὐνδεσμος ἐπίσης χρήσιμος! Εὐχαριστοῦμε.

Καλὰ κάνετε ἀδελφὲ καὶ ἐπιμένετε στὸ πετραχήλι, καὶ ἐγὼ δὲν τὸ ἀφήνω, καὶ παρότι εἶμαι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸ βρῆκαν στὴν πορεία (μὲ τὸ ἒλεος τοῦ Θεοῦ) τὸ βλέπω νὰ μὲ περιβάλλη, καὶ τώρα καὶ τότε, καὶ πρὶν καὶ πάντοτε!
Δὲν τ῾ ὁρίζουμε ἂλωστε, ἀλλὰ ἐκεῖνο μᾶς ὁρίζει!

Συμφωνῶ πὼς ἡ γνώση καὶ ἡ ἀπόδειξη δὲν πηγάζουν ἀπ᾽ τὸν ἂνθρωπο, ἀλλὰ καταλήγουν σ᾽ αὐτόν, ἐφόσον βρίσκουν πόρτες ἀνοικτές.  Ἡ ἒχθρα καὶ ὁ διαχωρισμὸς τὶς κλείνη, ἡ μετάνοια τὶς ἀνοίγει καὶ μᾶς ὀδηγεῖ στὴν ὁμολογία. Ἡ ὀμολογία γίνεται μέσα μας, μὲ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου, καὶ ἡ ἐξωτερίκευσὴ της εἶναι πάντοτε... σιωπὴ. Σιωπᾶ ὁ ἂνθρωπος ὅταν πενθεῖ.
 
Νὰ κλάψουμε ἀδελφοὶ γιὰ τὴν ἀμαρτία μας καὶ γιὰ τὴν ἀμαρτία ὅλου τοῦ κόσμου, κι αὐτοῦ ποὺ κοιμήθηκε, κι αύτοῦ ποὺ εἶναι ἐδῶ, κι αὐτοῦ ποὺ θἂρθει, νὰ προσευχηθοῦμε γιὰ τὴν Σωτηρία, νὰ ἁγαποῦμε τὸν κάθε ἂνθρωπο καὶ νὰ μένουμε ταπεινοὶ!
Πλεονάζει ἡ κρίση μας! Πάντοτε!
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὁμολογεῖ ἀδιαλείπτως, καὶ ὅπου ὑπάρχει μετάνοια ἐκεῖ εὐδοκιμεῖ, καὶ εἰσακούεται στὸν χρόνο.

[Ιωάννα]

Περί ανεξικακίας ...

Όσο φέρνουμε διαρκώς στο νου μας τα κακά που τυχόν μας προξένησαν οι αδελφοί μας, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, τόσο απομακρύνουμε τον Θεό απ\' αυτόν. Όταν τα λησμονούμε παρευθύς, δεν τολμούν οι δαίμονες να μας πειράξουν.

Ὅταν ἦμουν παιδὶ
ἄνοιγα διάπλατα τὰ μάτια μου μὲ ἔκπληξη, κάθε φορὰ ποὺ ἄκουγα:
\"πρέπει νὰ συγχωροῦμε καὶ νὰ ἀγαπάμε τοὺς ἐχθρούς μας\".
Ἀφοῦ δὲν εἶχα ἐχθρούς!!
Καὶ δὲν ἔβρισκα καὶ λόγο νὰ ἔχω!
Μήπως δὲν ὑπήρχαν παιδικὲς ἀντιπαλότητες, τσακωμοί, παρεξηγήσεις, κι ἕνα σωρὸ ἄλλα στὴν παιδογειτονιά; ὑπήρχαν, βέβαια.
τότε;
τὰ παιδιὰ ἔχουν τὸ χάρισμα νὰ μὴν \"κρατᾶνε\". Ἔγινε τὸ \"κακό\"; ξεχάστηκε τὸ ἐπόμενο λεπτό!
τὸ κακὸ εἶναι μία στιγμιαῖα ἄτυχη ἐπιλογή  ποὺ ἔκανε τὸ πρόσωπο.
πῶς, λοιπὸν, νὰ προσδώσουν σὲ κάποιον τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐχθροῦ;

Ἅραγε μήπως ἐχθρὸς δὲν εἶναι ἐκείνος
ποὺ ἀντικειμενικὰ καὶ μὲ τὴν ἐπαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του μᾶς προξενεῖ κακό,
ἀλλὰ ἐκεῖνος
ποὺ ἐμεῖς θυμόμαστε τὸ κακὸ ποὺ μὰς ἔχει κάνει; ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἔχουμε τοποθετήσει μὲσα μας \"διαφορετικά\" καὶ τοῦ συμπεριφερόμαστε \"ἀνάλογα\";

ΥΓ Ἦθελα ἀπὸ καιρὸ νὰ παραθέσω μερικὲς σκέψεις ἀλλὰ δὲν εἶχα χρόνο. Ἐλπίζω νὰ συνεχιστεῖ ἡ συζήτηση γιὰ τὸ καίριο αὐτὸ θέμα.

[Σωτήριος]

Αγαπητή Ιωάννα χαίρεται. Ο προβληματισμός σας και η θεώρηση στο ζήτημα της συγχώρησης δεν είναι κακός, όμως δεν είναι και ο σωστός, αυτό δε σε σχέση με το ζητούμενο, που κατά την γνώμη μου δεν είναι πηγαίο, αλλά μαθαίνεται και κάτι που μαθαίνεται όπως σίγουρα και ξέρετε δεν είναι και απαραίτητο να βρει πρακτική αναφορά, απλώς μια εξάσκηση, σε κάτι που μπορεί να συμβεί είναι απαραίτητη, πόσο μάλλον αυτό που έχει να κάνει με την σωτηρία της ψυχής μας και που σε τελευταία ανάλυση, αφού από χέρι είμαστε αμαρτωλοί, έχουμε  ένα λόγο παραπάνω ως προς αυτήν την εξάσκηση και επιμένω στον ρόλο της εξάσκησης, διότι  μέσα από αυτή ξεπηδά η συνείδηση, αυτό το χάρισμα Του Άγιου Θεού που μας ελέγχει και μας προτρέπει ως προς το καλό. Να πούμε δε την μαύρη αλήθεια, είναι η συνείδησης που πολύ από μας μέσα από τα ιδιαίτερα του, την έχει καταχωνιάσει ή το πλαδαρό της μη εξασκήσεως, την έχει σε ατροφική διάθεση, ανήμπορη να παίξει ρόλο, ρόλο πυξίδας, αλλά και απαρχή προσωπικής αυτοκριτικής διόρθωσης των κακών που έγιναν κατά το διάβα μας. Ανεξέλεγκτων πράξεων που λόγω έλλειψης της συνείδησης δεν πήρα με και χαμπάρι.:cowboy:

[Ιωάννα]

Κύριε Σωτήρη, θὰ ἐπανέλθω ἀργότερα, εὐελπιστῶ λόγῳ κούρασης νὰ μὴν καταλαβαίνω τὰ παραπάνω.

[Σωτήριος]

Ζητώ την συγνώμη σας για το  ότι είναι δυσνόητο το αναφερόμενο και έτσι είναι, έχετε δίκιο. σε γενικές γραμμές αναφέρουμε στην εξάσκηση, που πρέπει να προστρέχουμε οι άνθρωποι, προκειμένου να ενεργοποιήσουμε την συνείδηση προς βοήθεια και συμπαραστάτη ως προς το συναισθηματικό μας προσανατολισμό. Συγχωρέστε με και πάλι.

[Ιωάννα]

Ἕνα παράδειγμα;

[Σωτήριος]

Έχω, όμως είναι απρόσωπο, αλλά αξίζει τον κόπο. Έχει να κάνει με παιδιά εγκαταλειμμένα, σε διάφορα ιδρύματα, που βγήκαν στον κόσμο χωρίς την αγάπη και που τα είδαν οι συνευρισκόμενοι σαν εμπόδιο, σαν άτυχη στιγμή. Ομιλώ για να μην αδικήσω, για παιδιά πριν την υιοθεσία που έμαθαν την αγάπη. Αν και εδώ υπάρχει ζήτημα, αλλά θα το παρακάμψω. Πάλι απρόσωπα, στην ναζιστική Γερμανία, υπάρχουν ενδείξεις για πειράματα με αυτόν τον στόχο παιδιά χωρίς την αγάπη, αν πάμε και ποιό παλιά θα δούμε την σημασία, τον ρόλο, και τον σκοπό της δημιουργίας των γενίτσαρων. Ακόμη το πρόταγμα και σημείο αναφοράς που μας παραγγέλλει, Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, Αγαπάτε αλλήλους, τον δε ύμνο της αγάπης του Αποστόλου Παύλου που μας τον παραδίδει με συγκεκριμένο πλαίσιο, δηλαδή βάζοντας και τα χαρακτηριστικά του, έτσι να τον ξεχωρίζουμε. Έτσι για να τον μάθουμε. Και τέλος μέσα από την αγάπη, θα βγουν και συγχώρηση και όλα τα άλλα τα καλολογικά στοιχεία που εμπεριέχονται στην συνείδηση και αυτό όπως και γράφω, για έλεγχο. Καλή σας ημέρα.:)

[Ιωάννα]

δηλ. μαθαίνοντας τὴν ἀγάπη ἔχουμε λύση τὸ θέμα ἐχθρός;

[Σωτήριος]

Σαφώς και όχι, όμως η κακία και η πράξεις της, είναι χωρίς δικαιολογία και ακόμη το ζητούμενο παραμένει και έχει λύση μόνον την βοήθεια Του Άγιου Θεού, ομιλώ για την ειρήνη, που σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι που πρέπει να επιδιώκουμε και ναι, είναι το να μην φεύγει η χάρης Του μακριά μας.

[Ιωάννα]

Ὁπου νάναι θὰ μπεῖ ὁ Δημήτρης, ποὺ θὰ συμφωνήσει :P, καὶ πάνω στὴ συμφωνία ἴσως καταλάβω κι ἐγὼ κάτι! :)

ἐδῶ, δυσκολευόμαστε νὰ κατανοήσουμε τὸν ἑαυτό μας, πόσο μᾶλλον τοὺς ἄλλους!

[Ξένια]

Όπα, ξεψάρωσε η Ιωάννα και κάνει και αστειάκια! :)

[Iaspis]

Ἅραγε μήπως ἐχθρὸς δὲν εἶναι ἐκείνος
ποὺ ἀντικειμενικὰ καὶ μὲ ἐπαναλαμβανόμενη συμπεριφορά του μᾶς προξενεῖ κακό,
ἀλλὰ ἐκεῖνος
ποὺ ἐμεῖς θυμόμαστε τὸ κακὸ ποὺ μὰς ἔχει κάνει;

Ναὶ, θεωροῦμε «ἐχθρὸ» μας αὐτὸν ποὺ ἀναδεικνύει τὸν πειρασμὸ ποὺ ἀποδεχόμεθα!  Καὶ τὸν θεωροῦμε «ἐχθρὸ» γιατὶ δημιουργεῖ μέσα μας ζωντανὴ τὴν ἀναπαράσταση τῆς πτώσης...Ἀναπαράσταση ποὺ μᾶς φέρνει σὲ ἀπόγνωση. Κι ὅμως ὁ Κύριος τὸ ἐπιτρέπει γιὰ νὰ ἐκπαιδευτοῦμε στὴν μετάνοια καὶ νὰ ταπεινωθοῦμε κατανοώντας αὐτὸ:

...αν θέλεις και την απάντηση στο ποιοι είναι οι εχθροί που δεν υπάρχουν, κατά την γνώμη μου, παρά μόνο οι επιλογές μας, οι πράξεις μας, οι προτάσεις μας και οι υποδείξεις μας.

Ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἀνύπαρκτος....κυριολεκτικὰ ἀνύπαρκτος. Γι αὐτὸ καὶ ἡ «συμμαχία» μαζί του  εἶναι πτώση γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐκπίπτει ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῆς ἀληθινῆς καὶ μοναδικῆς Ὑπάρξεως, ποὺ εἶναι ὁ ὄντως Ὤν.
Παγιδευμένοι μέσα στὴν ἀνυπαρξία καὶ τὴν ἀπώλεια, γινόμαστε ἐχθροὶ τοῦ ἐαυτοῦ μας, καὶ τοῦ συνανθρώπου μας.

τὰ παιδιὰ ἔχουν τὸ χάρισμα νὰ μὴν \"κρατᾶνε\". Ἔγινε τὸ \"κακό\"; ξεχάστηκε τὸ ἐπόμενο λεπτό! πῶς, λοιπὸν, νὰ προσδώσουν σὲ κάποιον τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐχθροῦ;

Στὰ παιδιὰ δὲν ὑπάρχει ἡ παράσταση τῆς πτώσεως (διότι εἶναι ἁγνὰ), καὶ γι αὐτὸ ἡ ἀποδοχἠ τῶν πειρασμῶν  δὲν ἀναπαριστᾶ τίποτα...Μπαινοβγαίνουν οἱ πειρασμοὶ ὅπως τὸν νερὸ σὲ ποτήρι δίχως πάτο!
Αὐτὸ ὅμως κάνει παντελώς εὔπλαστη τὴν συνείδησὴ τους.

...στην ναζιστική Γερμανία, υπάρχουν ενδείξεις για πειράματα με αυτόν τον στόχο παιδιά χωρίς την αγάπη, αν πάμε και ποιό παλιά θα δούμε την σημασία, τον ρόλο, και τον σκοπό της δημιουργίας των γενίτσαρων.

Πολλὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ  τὴν παιδεία, ἡ ὁποῖα σὰν πρώτο καὶ θεμελειώδη στὸχο θὰ  πρέπει νὰ ἔχει, τὸ νὰ γίνει συνείδηση αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο οὔτως ἤ ἄλλως ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι ἐνωμένη. Δηλαδὴ, ἐξάσκηση στὴν ἀγάπη!
Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ὕστερα ξεκινοῦν ὅλα νὰ ὑπὰρχουν ἀτελεύτητα... Αὐτὸ ὁρίζεται σὰν γνώση.

Ὅταν ἦμουν παιδὶ
ἄνοιγα διάπλατα τὰ μάτια μου μὲ ἔκπληξη, κάθε φορὰ ποὺ ἄκουγα:
\"πρέπει νὰ συγχωροῦμε καὶ νὰ ἀγαπάμε τοὺς ἐχθρούς μας\".
Ἀφοῦ δὲν εἶχα ἐχθρούς!!

Καὶ πῶς θὰ μποροῦσε ἄλλωστε ἕνα παιδὶ νὰ ἔχει ἐχθροὺς, ἀφοῦ δὲν γνωρίζει ἀκόμη τὴν φύση του (μαζὶ μὲ τὴν  πτώση της..); Μεγαλώνοντας ὅμως ἀρχίζουμε νὰ τὴν γνωρίζουμε, γευόμεθα τὴν «ἐνήδονον βρῶσιν» ποὺ δημιουργεῖ ζωντανὴ τὴν ἀναπαράσταση τῆς πτώσης , κι ἄν δὲν ἔχουμε διδαχθεῖ νὰ ἐξασκούμεθα στὴν ἀγάπη, κινδυνεύουμε ἀπὸ τὴν ἀπόγνωση.

...και επιμένω στον ρόλο της εξάσκησης, διότι  μέσα από αυτή ξεπηδά η συνείδηση, αυτό το χάρισμα Του Άγιου Θεού που μας ελέγχει και μας προτρέπει ως προς το καλό.

Συμφωνῶ, ἡ ἐξάσκηση εἶναι ἡ προσέλκυση τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου.

δηλ. μαθαίνοντας τὴν ἀγάπη ἔχουμε λύση τὸ θέμα ἐχθρός;

Ναὶ! Μόνο ποὺ ἡ ἀγάπη δὲν μαθαίνεται, ἴσως μόνον ἐξασκεῖται ἀτελεύτητα. Γι αὐτὸ, σὰν ἐξάσκηση ποὺ εἶναι μᾶς καταπονεῖ κατὰ κάποιον τρόπο, διότι γιὰ ἑμᾶς

η κακία και η πράξη της, είναι χωρίς δικαιολογία

καὶ προέρχεται ἀπὸ τὴν  ἀπάτη τῆς αὐτοθέωσης μας. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ ἐξάσκηση ποὺ μᾶς καταπονεῖ ἐπιζητᾶ τὰ δικὰ της ...

το ζητούμενο παραμένει και έχει λύση μόνον την βοήθεια Του Άγιου Θεού, ομιλώ για την ειρήνη, που σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι που πρέπει να επιδιώκουμε και ναι, είναι το να μην φεύγει η χάρης Του μακριά μας.

ΥΓ: Καὶ βέβαια συγγνώμη ποὺ πῆρα ἀποσπάσματα τοῦ λόγου σας καὶ τὰ χρησιμοποίησα ὅπως φαίνεται. Εὔχομαι νὰ μὴν προσέβαλλα τὰ νοήματα!