Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς. Γιὰ τὸν φόβο τοῦ θανάτου.

[Iaspis]

«Συνέχομαι δὲ ἐκ τῶν δύο, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· πολλῷ γὰρ μᾶλλον κρεῖσσον· τὸ δὲ ἐπιμένειν ἐν τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον δι\' ὑμᾶς.» (Φιλιπ. α´ 23-24)
Ὁ ἀπόστολος δὲν μιλᾶ κἄν περὶ τοῦ θανάτου ἀλλὰ μόνο περὶ τῆς μετάβασης ἀπ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ στὴν ἄλλη ζωή. Καὶ χαίρεται περισσότερο ἐκείνη τὴ ζωὴ παρὰ αὐτήν.
Ρώτησα πρόσφατα ἕνα ὑγιὴ γέρο: «Τὶ θὰ ἐπιθυμοῦσες ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ σοῦ δώσει περισσότερο στὸν κόσμο;» Ἔβαλε τὸ χέρι στὴν καρδιὰ καὶ ἀπάντησε: «Τὸν θάνατο καὶ μόνο τὸν θάνατο»! «Πιστεύεις στὴν ζωὴ μετὰ ἀπὸ τὸν θάνατο;» «Ἀκριβὼς λόγω αὐτῆς τῆς πίστης ἐπιθυμῶ ὅσο πιὸ γρήγορα τὸν θάνατο», εἶπε ὁ γέρος.
Οἱ ἄπιστοι φοβοῦνται τὸν θάνατο, ἀφοῦ θεωροῦν ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου καταστροφὴ τῆς ζωῆς. Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν πάλι φοβοῦνται τὸν θάνατο ἐπειδὴ νομίζουν, ὅτι δὲν ὁλοκλήρωσαν τὸ καθῆκον τους σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο: Δὲν ἔβαλαν τὰ παιδιὰ στὸν ὀρθὸ δρόμο ἀκόμα, ἤ δὲν ὁλοκλήρωσαν ὅ,τι ἄρχισαν. Ἀκόμα καὶ κάποιοι ἅγιοι ἄνθρωποι εἶχαν φόβο τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Ὅταν κατέβηκαν οἱ ἄγγελοι νὰ πάρουν τὴν ψυχὴ τοῦ ἁγίου Σίσογιε, αὐτὸς ὁ ἀγγελικὸς ἄνθρωπος προσευχόταν, νὰ τὸν ἀφήσουν ἀκόμα λίγο στὴ ζωὴ ἕνεκεν μετάνοιας καὶ προετοιμασίας γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. Οἱ ἅγιοι, λοιπὸν, δὲν φοβόντουσαν τὸν θάνατο ἀλλὰ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ μετὰ τὸν θάνατο. Καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δικαιολογημένος φόβος τοῦ χριστιανοῦ, ὁ ὁποῖος πιστεύει σταθερὰ στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ στὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.
Ἐνῶ χωρὶς τὴν πίστη στὴν ἄλλη, τὴν οὐράνια ζωὴ, ὁ φόβος εἶναι τὸ σχοινὶ γύρω ἀπὸ τὸν λαιμὸ, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ θάνατος τραβὰ τοὺς καταδικασμένους στὰ ἔγκατὰ του. Ἡ ζωὴ γιὰ τὸν ἄπιστο δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ὁ ἄνεμος τοῦ θανάτου, ὁ ἄνεμος ποὺ σηκώνει καὶ ρίχνει τὴ νεκρὴ στάχτη του ἀνακατεύει αὐτὴ τὴν στάχτη καὶ τὴν ἠρεμεῖ. Ἐὰν ὁ ἄπιστος ἕως τὸ τέλος σκεφτόταν λογικὰ, θὰ ἔπρεπε νὰ πεῖ ὅτι ἡ ζωὴ στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχει. Γι᾽ αὐτὸν ἡ μόνη του πίστη εἶναι ὁ θάνατος, μόνη αἰώνια δύναμη ὁ θάνατος, μοναδικὸς Θεὸς, ὁ θάνατος. Γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανοὺς, ὅμως, ὁ θάνατος εἶναι ὁλοκλήρωση ἑνὸς σχολείου, τὸ σῆμα γιὰ τὸ τέλος τῆς ὑπηρεσίας στὸν στρατὸ, καὶ γέφυρα γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα. Στὴν πραγματικότητα ὁ θάνατος δὲν ὑπάρχει καθαυτὸς γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στὸν Χριστό. Αὐτὸς εἶπε στὴν Μάρθα - καὶ τοῦτο τὸ λέει καὶ σὲ μᾶς σήμερα- «ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, κἄν ἀποθάνη, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνη εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωανν. 11, 25-26). Σὲ ποιὸν θὰ πιστεύουμε, ἐὰν ὄχι στὸν Χριστὸ, ἀδελφέ; Στοὺς  ἀνθρώπους δὲν μπορεῖς νὰ πιστεύεις οὔτε ὅταν λένε τὸ ὀνομὰ τους, ἀκόμα λιγότερο ὅταν λένε « Θὰ σὲ πληρώσω αὔριο», καὶ ἐλάχιστα ὅταν μιλοῦν γιὰ βαθιὰ καὶ ὑψηλὰ πράγματα. Ἐκτὸς τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ κανεὶς δὲν ξέρει τίποτα οὔτε περὶ τοῦ θανάτου οὔτε περὶ ἐκείνου ποὺ μᾶς περιμένειμετὰ τὸν θάνατο. Ἀλλὰ Αὐτὸς ἤξερε καὶ φανερώθηκε καὶ ἔδειξε. «Κετεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος» (Α´ Κορ. 15 54) κατὰ τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου.Τότε τὶ ἔχουμε νὰ φοβόμαστε ἀπ´ ἐκεῖνο ποὺ κατεπόθη μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ; Δὲν συμβαδίζει ὁ φόβος τοῦ θανάτου γιὰ τοὺς προσκολλημένους στὸν Χριστὸ, τὸν νικητὴ  τοῦ θανάτου καὶ Ζωοδόχο.
Ὅμως, ἕνας φόβος παραμένει, ἐντελως ἀμετακίνητος καὶ δικαιολογημένος. Εἶναι ἐκεῖνος ὁ φόβος, ποὺ τὸν αἰσθάνονταν καὶ οἱ ἅγιες ψυχὲς στὴν ὀψη τοῦ θανάτου. Τοῦτος εἶναι φόβος ὄχι ἀπὸ τὸν θάνατο ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀνετοιμότητα γιὰ ἐκείνη τὴν ἀθάνατη ζωή. Ὁ φόβος ἀπὸ τὴν ἀκαθαρσια τῆς ψυχῆς μας. Ἀφοῦ οἱ ἀκάθαρτοι δὲν θὰ δοῦν τὸν Θεὸ, οὔτε τὴν πραγματικὴ ζωὴ στοὺς ἁγίους οὐρανούς.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Α´ (ἐκδ. ἐν πλῶ)
σ. 270-272