Για τους \"σωστούς\".

[Ξένια]

Στη Σύνοδο της Νίκαιας τέθηκε το ζήτημα των "πεπτωκότων".

Οι Πατέρες φάνηκαν αμήχανοι με τους πεσμένους, μ΄ εκείνους που σε ώρα αδυναμίας

κατά τους διωγμούς, αρνήθηκαν την πίστη τους. Μά ένας από τους επισκόπους, ο Ακέσιος,

πού καίτοι τ΄ όνομά του εσήμαινε θεραπευτής, δέ γνοιάστηκε ποτέ του να γιατρέψει

ψυχές που γονατίσαν μπρός στο δήμιο, μέ οργή μεγάλη εισηγήθηκε ν΄ αποκοπούν

γιά πάντα οι σάπιοι κλώνοι απ΄ το Δέντρο. Τότε, καθώς μας ιστορεί ο Ευσέβιος

στό βίο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Αυτοκράτορας του λέει: "Ακέσιε,

όταν στον ουρανό ανεβείς, παρουσιάσου σ΄ αυτόν που ίδρυσε την Εκκλησία μας

καί πές του: Ιδού ενώπιόν σου εγώ ο ποιμένας δίχως τα πρόβατα που μου εμπιστεύθηκες,

γιατί εκείνα σκόρπισαν την κρίσιμη ώρα, ενώ εγώ δεν κάμφθηκα και θαρραλέα

τό όνομά σου στους διώκτες ομολόγησα". Νομίζεις θα χαρεί με την εξήγηση;

Αντίθετα πολύ θα λυπηθεί μέ την ολιγωρία σου να ψάξεις

καί να περιμαζέψεις τα χαμένα. Τότε, καθώς θα βλέπεις στη μορφή του

τήν τόση απογοήτευση, ίσως και θυμηθείς καί την περικοπή εκείνη απ΄ το Ματθαίο

όπου ο Πέτρος ρωτάει τον Ιησού άν και αρκετές εφτά φορές

νά συγχωρήσει κάποιον που τον έβλαψε. Εκείνος του αποκρίνεται πώς όχι,

κι ανάγκη πάσα να τον συγχωρήσει εβδομηκοντάκις επτά.

Και βέβαια εννοούσε πώς πρέπει άπειρες φορές η αγάπη

νά δοκιμάζει στη φωτιά της τη συγχώρεση".