Σχόλιο στη σύγχρονη μουσική παραγωγή...

[staboz]

[font size=3]Τὸ εἶδα στὸ MusicHeaven καὶ μοῦ φάνηκε ἀξιόλογο!
http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Splatt_Forums&file=viewtopic&topic=20959
Πρόσθεσα καὶ ἐγὼ τὸ σχόλιο: «Μπράβο σου! Ἡ Ποίηση εἶναι ἡ καρδιὰ τοῦ ἀληθινοῦ τραγουδιοῦ...» [/fonts]

fysiolatris:
[font size=3]Κατευθείαν στο θέμα μας :[/fonts]

Οι σημερινοί επαγγελματίες τραγουδοφτιάχτες (ο Θεός, βέβαια, να τους κάνει τέτοιους, τραγουδοφτιάχτες δηλαδή) ξεκινάνε ανάποδα.
Ίσως, γιατί δεν έχουν και τα κότσια να κάνουν αλλιώς.
Τι κάνουν δηλαδή ;
Ξεκινάνε να φκιάσουν το τραγούδι απ\' τη μελωδία, τη στιγμή που ο στίχος  είναι  ..κλάψ\'  τα.
Ο στίχος τους,λοιπόν, στο 99,99% των περιπτώσεων, είναι  για γέλια, στην καλύτερη περίπτωση, ενώ στη χειρότερη, σπας ό,τι βρεις εύκαιρο ακούγοντάς τους, αν τους πάρεις στα σοβαρά.  
Κι εδώ,  μιλάω  για τις περιπτώσεις \"αναγνωρισμένων\"  ..τραγουδοποιών, τύπου Πασχαλίδη, Ιωαννίδη,Φάμελου, Μαχαιρίτσα  κ.λ
............................
Σ\'  εμάς  εδώ τώρα, τα τραγούδια που ..ψηφίστηκαν, δεν είναι τραγούδια.
Τα μισά είναι διαγωνισμός μίμησης κι ίσως απ\'  εδώ να ξεπηδήσει κι ο  νέος Μητσικώστας.
Τα άλλα μισά είναι  φιλότιμες προσπάθειες-ασκήσεις τραγουδοποιίας, που όμως απέχουν πολύ απ\' το να θεωρηθούν τραγούδια.

Γίνομαι συγκεκριμένος, λοιπόν.
Ας  πούμε,  στο \"Πέταγμα\", για το οποίο  έγινε κι ένας  τσακωμός,τον οποίον  είδα  κι  είπα  να  μπω να γράψω πέντε πράματα...  
Εδώ, ο ..δημιουργός  προσπαθεί να μιμηθεί ένα ροκ γκεσέμι της εγχώριας μουσικής σκηνής, στις πιο κακές του στιγμές (αναφέρομαι στο  ..παθιάρικο βογκοτρεμούλιασμα της φωνής)
           Άστρα, λιβάδια, κήποι της καρδιάς είναι ο πυρήνας του στίχου, στο συγκεκριμένο τραγούδι.
Η κοινοτοπία, της κοινοτοπίας, την κοινοτοπία, ω κοινοτοπία θλιβερή, αλλά συγχωρητέα,
γιατί μιλάμε για ένα ..διαγωνισμό ανάμεσα σε ερασιτέχνες(εδώ, η λέξη ερασιτέχνης, να διαβαστεί με τη σημασία, όχι του εραστή της τέχνης, αλλά  μ\'  αυτή  του μη δυνάμενου να φτάσει στα εσώτατα της τέχνης), που όμως, ακριβώς επειδή είναι  ερασιτέχνες(εδώ η λέξη να διαβαστεί με τη σημασία του μη καταπιανόμενου επαγγελματικά με κάτι  κι  άρα  απαλλαγμένου απ\'  το  άγχος  αν θα \"πουλήσει\", γενικά) θα  περίμενε  κάποιος ν\' ακούσει πιο φρέσκα , λεύτερα και πειραματικά πράματα.
Αλλά, εδώ  μπαίνει  θεμα  ταλέντου...
................................
Άλλη μια ατυχής προσπάθεια, είναι το \"Ριζιμιό\".
Εδώ, ο ..δημιουργός, πάει  να  μιμηθεί  έτερο γκεσέμι του έντεχνου ας πούμε τραγουδιού, το οποίο γκεσέμι έγραψε , χρόνια τώρα που είναι στο προσκήνιο, ένα τραγούδι και 500 κόπιες  του ενός και μοναδικού τραγουδιού του.Ειλικρινά, ποτέ δεν ηύρα διαφορές ανάμεσα στα τραγούδια του.
Αλλά, εκείνος (το γκεσέμι) \"πάτησε\" ενίοτε και σε στίχους με ουσία , που  του  \'δωκαν, πότε ο Αλκαίος, πότε ο Γκανάς (νομίζω)  κι έχει -ας πούμε- κάποιο ενδιαφέρον να τον ακούς να λέει το   βλογητό  του, όσο  βαρετό  κι  αν  είναι  μουσικά, γιατί ο  συγκεκριμένος παράφωνος αριστερός ψάλτης  λέει  στο  βλογητό  του,το  Ευαγγέλιο του   Ευαγγελιστή  Αλκαίου,ή του Γκανά  κ.λ  
Ο λόγος, δηλαδή, σώζει την παρτίδα (για το γκεσέμι).
Εδώ, όμως, ο φαν του γκεσεμιού, αποδεικνύεται πομφόλυξ, στιχουργικά. Τελείως.
.............................
Τρίτη  αποτυχημένη προσπάθεια, το \"Κουτσό  στρατιωτάκι\".
Ο  λυγμικός ..δημιουργός, εδώ, ξοδεύει σχεδόν 5 λεπτά, για να διηγηθεί το  γνωστό παραμύθι.
Δυο-τρία κουπλέδια κι άλλα τόσα παρεμβαλλόμενα ρεφρένια, για να πει  
\"Εγώ είμαι το κουτσό στρατιωτάκι κι εσύ η μπαλαρίνα\" .
Τίποτε  άλλο δε  λέει.  
Αλλά, εντελώς τίποτε.
..............................
Η μαγκιά στο τραγούδι ,είναι να λες κάτι, στη χειρότερη περίπτωση και στην καλύτερη -κι αυτό   είναι το ζητούμενο- να γίνεσαι ανατρεπτικός.  
Να αιφνιδιάζεις όμορφα.
Να  λες το \"πρωτάκουστο\".  
Να γίνεσαι  ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.
Να κεντρίζεις τον ακροατή.Να λέει, καθώς ακούει το τραγούδι σου, \"κοίτα ρε, τι είπε !\"
Αυτό είναι το πρωτεύον : τι λέει κάποιος, σήμερα.
Ο λόγος,δηλαδή.
Ο στίχος.
Μετά, είναι το πώς το λέει (μουσική κι ερμηνεία).
Αλλά, αν δεν έχει κάποιος, κάτι ουσιαστικό να πει, να διηγηθεί, τότε  
 καταφεύγει  σε αστεία-κοινότοπα  τσιτάτα, σε ερωτικά μελό που δε λένε τίποτε  
 και σε δήθεν επαναστατικούς θούριους αμφισβήτησης του  κατεστημένου  κ.λ  κ.λ (τρίχες, δηλαδή)
Αλλά, εδώ  μπαίνει θέμα  ταλέντου, ξαναλέμε
........................  
Γενικά, τώρα
Συνοψίζοντας :
η τέχνη της τραγουδοποιίας, δεν είναι παίξε-γέλασε.
Θέλει, πάν\' απ\'  όλα, να  \'ναι  κανείς ΠΟΙΗΤΗΣ.  
Να  \'χει  \"φάει  στη  μάπα\" τις λέξεις και τα νοήματά τους, σ\'  όλες  τις  εκφάνσεις τους.
Να μπορεί να ζυγιάζει στίχο-στίχο, λέξη-λέξη, γράμμα-γράμμα, όσα  αραδιάζει στο χαρτί,
ώστε να μην καταντάει γραφικός, μελό, μανιερίστας και κυρίως κοινότοπος.  
Μετά, στο τέλος, όταν έχει  στήσει μια γοητευτική \"ιστορία\", πλέον, είναι έτοιμος να πιάσει  
 την κιθαρίτσα του,ή να κάτσει στο  το πιάνο του κ.λ, και  πάνω σε 4-5 το πολύ ακόρντα, να την πει με έξυπνο και γοητευτικό  τρόπο.
Έξυπνα σημαίνει ουδέτερα.  
Ακαπέλωτα.
Χωρίς μελοδραματισμούς και κλάψα, τύπου Ιωαννίδη, ας  πούμε.  
Μετά, γοητευτικά σημαίνει,κλίμακες που να μπορεί ο πασαένας να  αναπαραγάγει.  
Να  μπορεί  να το τραγουδήσει ο  μέσος ακροατής, δηλαδή.
Αυτό σημαίνει τραγούδι.
Τραγούδι=Λαϊκό τραγούδι.
Άμα δεν μπορεί ο καθένας να το πει, δεν είναι τραγούδι.Είναι μπαρούφα, να την παινέψουν  
 πέντε-δέκα άσχετοι κι αστείοι δημοσιογραφίσκοι μουσικών -τάχα-  περιοδικών.
 .........................
Το  άξιο  τραγούδι, είναι μεγάλη τέχνη.
Έχει απεριόριστο βεληνεκές.
Ποια ποίηση και ποιο  θέατρο  και ποιος κινηματογράφος και ποια ζωγραφική,γλυπτική  κ.λ
Το  άξιο  τραγούδι τα βάνει κάτω όλα.  
Μπαίνει στο στόμα του κόσμου.
Το κοινωνεί ο κόσμος όλος.
Ο κόσμος, είπα.Τα ζωντανά και τ\'  άψυχα της πλάσης, δηλαδή.
Ο  άξιος τραγουδοφτιάχτης, λοιπόν, είναι ο παπάς  που βγαίνει στην ωραία πύλη κι  αλλάζει  με  την  ψαλμουδιά  του, τη φορά στο ποτάμι της εγκεφαλικής ουσίας του καθεμιανού ξεχωριστά απ\' το  εκκλησίασμα.  
Την  αλλάζει για πάντα κι όχι μόνο για όσο βαστάει η  τρίλεπτη ψαλμουδιά(τραγούδι).
Σαν κάποια μεγάλη αλήθεια ενός φιλόσοφου.
Σαν το πιο εμπνευσμένο μάθημα ενός φωτισμένου δάσκαλου.
Αλλιώς του καθεμιανού.
Σαν ένας ψαλμός με χιλιάδες  νοήματα, αναγνώσεις κι εκδοχές.
Ο ίδιος ψαλμός, πάντα.

Τέτοιοι  παπάδες, λοιπόν,πέρασαν  ως  τώρα, πολύ  λίγοι.
Ελάχιστοι.  
Ο  ανώνυμος λαός με τα δημοτικά τραγούδια, πρώτος και καλύτερος.
Οι Βαμβακάρης,Τσιτσάνης, γεννήματα ιδιαίτερων κοινωνικών συνθηκών.
Ο Θοδωράκης, ως γέννημα ιδιαίτερων πολιτικών συνθηκών .  
Ο Χατζηδάκις, γιατί έπρεπε ο Θοδωράκης να \'χει \"απέναντί του\", κάποιον  ομότεχνο να συναγωνίζεται,  για να φτάσει να γράψει το \"Άξιον Εστί\".
Οι  Άκης Πάνου,Σαβόπουλος, γεννήματα της προσωπικής τους ΙΕΡΗΣ \"τρέλας\".
Άλλοι 3-4, της  εποχής  εκείνης, βαθιά επηρεασμένοι απ\'  τους  παραπάνω.
Και  τελευταίος, ίσως,ο  Θανάσης Παπακωσταντίνου, ως ΠΟΙΗΤΗΣ
............................
Το λοιπόν, σ\'  αυτή  την  τέχνη  του  τραγουδιού, ή  έχει κάποιος  τα  κότσια να γίνει ακόμα  
 ένας παπάς σαν τους παραπάνω, πράμα  που δεν  νομίζω να έχει  συμβεί  με κάποιον ως  τώρα  που  γράφω  τούτα, ή  πάει και κάνει  άλλη  δουλειά, για  να μη  μαζεύεται  πολλή  παραμουσική σαχλαμάρα    στους αιθέρες και μπερδεύεται ο κόσμος.
Αλλιώς, τι  νόημα  έχει  να  σκάνε  μύτη ,κάθε  μήνα, κι  άλλοι  πεντακόσιοι  Πασχαλίδηδες,Ιωαννίδηδες, Μαλαμαίοι,
 Φάμελοι, Μαχαιρίτσηδες  κ.λ ?????  
Και να τιγκάρει το σύμπαν στην παπαριά και στο τίποτα ???
...........................
Τα καλύτερα τραγούδια, απ\'  το  \'80  κι  εντεύθεν, δεν θα τ\'  ακούσουμε ποτέ, πλέον.
Αυτοί  που  τα  \'φκιασαν, μάλλον  είχαν  κι  έχουν τσίπα .
Έτυχε  να  \'χουν  ακούσει-μελετήσει-προσκυνήσει  τους  μεγάλους  παπάδες, που  είπαμε παραπάνω και ντρέπονται πια, ακόμα κι ως  παπαδάκια να φέρουν βόλτες, μπροστά  σ\'  ένα   -ανίερο πια-  εκκλησίασμα.
Ακόμα  κι  αν  στις  ίδιες  εκκλησιές, λειτούργησαν  ΕΚΕΙΝΟΙ  οι  πρωτοπαπάδες.
Γιατί, αυτό που κοινώνησαν, από \'κείνους,τους φτάνει.  
Κι έτσι, λοιπόν,με τους μεγάλους πρωτοπαπάδες  απόντες ή ακυρωμένους από ράδια κ.λ  
 και με τα παπαδάκια παραιτημένα, βρίσκουν τόπο  
 κι  αλωνίζουν οι  παπατζήδες.

[Iaspis]

Πολύ καλή τοποθέτηση! Τό τραγούδι είναι ποίηση (στίχος) μέ συνοδεία μουσικής. Ότι από τά δύο καί νά τού στερήσεις, μένει ορφανό! Σάν δυό γονείς ο στίχος καί η μουσική γεννάνε τό αληθινό τραγούδι πού βέβαια είναι αθάνατο!

Ο ανάξιος δημιουργός τής βιομηχανίας τραγουδιού πάσχει από .... ατομισμό! Γι αυτό τά τραγούδια του είναι χάλια! Ποτέ δέν έκανε τέχνη ο ατομισμός! Αντιθέτως η άρση τού ατομισμού οδηγεί σέ κοινωνία, καί κοινή έκφραση τού ανθρώπινου πόνου, τής χαράς, τών αισθημάτων καί τών σκέψεων!
Ποτέ μά ποτέ η δημιουργία δέν ήταν αποκομένη από τήν κοινωνία! ΠΟΤΕ!
Ο αληθινός δημιουργός είναι ο λαός, μέ τό δημοτικό καί λαïκό τραγούδι του. Στό  πρόσωπο τού καταξιωμένου τραγουδοποιού συναντιέται όλη η κοινωνία. Αυτός δημιουργεί  τό τραγούδι μας, τό δικό μας τραγούδι, όχι τό δικό του!
Στόν αντίποδα.... ο ατομισμός τού τίποτα! Τού θνητού καί καταδικασμένου στήν εξαφάνιση καί τήν αφάνεια. Δέν υπάρχει πρόβλημα τραγουδιών καί τραγουδοποιών! Υπάρχει πρόβλημα κοινωνίας καί επικοινωνίας πού εκφράζεται σέ όλους τούς τομείς διά τής αναπηρίας τού ατομισμού!

[planaria]

Ωραίο το άρθρο που βρήκατε και ανεβάσατε κ.Σταύρο. Ενδιαφέρον.
Σίγουρο είναι πολύ ελπιδοφόρο και αισιόδοξο να βλέπει κανείς ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ανησυχίες για την ποιότητα μουσικής που \'\'ακούγεται\'\' στις μέρες μας. Έχω να κάνω όμως κάποια σχόλια. Καταρχήν ο τύπος ο οποίος έχει γράψει αυτό το άρθρο, από τον τρόπο γραφής του φαίνεται ότι είναι απλά ένας ακόμα κλασσικός κολλημένος Έλληνας ο οποίος δεν κάνει τίποτα άλλο από το να γκρινιάζει και μέχρι εκεί. Ούτε προτείνει κάτι νέο, ούτε κάποια λύση, ούτε έναν άλλο τρόπο κατεύθυνσης ούτε τίποτα. Κούφια λόγια δηλαδή για μένα. Επίσης λέω ότι φαίνεται κολλημένος γιατί συνέχεια κατακρίνει, πέρα από τα ερασιτεχνικά τραγούδια του διαγωνισμού, συνέχεια τους ίδιους και τους ίδιους (Φάμελους, Ιωαννίδιδες κλπ κλπ). Αν του έβαζα να διαλέξει ποιοι είναι οι καλύτεροι στίχοι ανάμεσα σε μερικά τραγούδια π.χ. του Ιωαννίδη και του Αλκαίου  δεν νομίζω ότι θα διάλεγε τους στίχους των ''παπάδων'' του.. Αφήστε και το γεγονός ότι ο Μαχαιρίτσας που τόσο τον κράζει στο κείμενό του έχει συνεργαστεί πολλές φορές με τον Αλκαίο... Επίσης θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω κάθετα με αυτό που λέει ότι πρώτα πρέπει να δημιουργούνται οι στίχοι και μετά η μουσική. Μπούρδες. Στην μουσική θα βάζουμε κανόνες? Δεν είμαι ειδικός σε μουσικά θέματα αλλά δεν στέκει αυτό σε μια τέχνη όπως είναι η μουσική...
Πολύ δε περισσότερο είναι παντελώς άκυρη η σύγκριση της μουσικής με τις άλλες τέχνες...Παντελώς όμως... Και δεν χρειάζεται νομίζω κάποιο επιχείρημα για να το υποστηρίξω αυτό. Επίσης μεγάλη μπαρούφα και η άποψη ότι άμα δεν μπορεί να αναπαράγει ένας ο μέσος ακροατής αυτό που ακούει, αυτό  δεν είναι τραγούδι... ήμαρτον δηλαδή...
Με δυο λόγια, αισιόδοξο το γεγονός ότι κάποιοι έχουν ανησυχίες για την μουσική αλλά η μουράτη και η μάγκικη γλώσσα που χρησιμοποιούν κάποιοι, δήθεν για να δείξουν ότι λένε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν σημαίνει πως πρέπει να μας κάνει να δεχόμαστε άκριτα αυτά που διαβάζουμε... Ας αφήσουμε να δημιουργήσει ο κάθε ένας αυτό που νομίζει και θέλει στην τέχνη και μετά είναι στο χέρι μας να επιλέξουμε αυτά τα οποία ταιριάζουν με τις προτιμήσεις μας και με τα κριτήρια μας... Περισσότερο φταίμε εμείς νομίζω που αντιμετωπίζουμε έτσι την μουσική της εποχής μας, που χρησιμοποιούμε έτσι αόριστες κατακρίσεις χωρίς βάση και που δεν ''μορφώνουμε'' πραγματικά την νέα γενιά να μπορεί από μόνη της να αξιολογεί το κάθε δημιούργημα.
Α και δύο τελευταία.. Να μας πει ο κύριος fysiolatris τι θα ήταν ο έτερος ''πρωτοπαππάς'' του, ο Θανάσης Παπακωσταντίνου (που τον λέει και ΠΟΙΗΤΗ..) αν δεν υπήρχε Καββαδίας... Και το δεύτερο. Ϊασπι τελικά θα αποφασίσεις αν υπάρχει πρόβλημα τραγουδοποιών ή όχι? Γιατί από την μίας συμφωνείς με αυτά που γράφει ο fysiolatris από την άλλη λες ότι το πρόβλημα είναι αλλού..

[Iaspis]

Ϊασπι τελικά θα αποφασίσεις αν υπάρχει πρόβλημα τραγουδοποιών ή όχι? Γιατί από την μίας συμφωνείς με αυτά που γράφει ο fysiolatris από την άλλη λες ότι το πρόβλημα είναι αλλού..

Δέν είναι τό θέμα  νά αποφασίσω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος κάτι τέτοιο... Διάβασε λίγο πιό προσεκτικά καί τό ίδιο τό άρθρο (πού καί εσύ τό βρίσκεις «ωραίο» καί «ενδιαφέρον»), καί τό δικό μου σχόλιο πού συμφωνεί μέ τήν τοποθέτηση τού αρθρογράφου επικεντρώνοντας στό κυρίαρχο πρόβλημα πού προέρχεται από τήν κοινωνία τού ατομισμού, η οποία παράγει «τέχνη» ατομική πού δέν αφορά παρά μόνον τόν «δημιουργό» της, καί αυτόν ακόμα μόνο γιά ένα μικρό (θνητό) διάστημα. Γιά νά μήν επεκταθώ καί στήν βιομηχανία τού ατομικού συμφέροντος πού τά θυσιάζει όλα (ακόμα καί κάποια πηγαία ταλέντα)  στόν βωμό τού ατομικού κέρδους... όπου κυριαρχεί τό ότι χειρότερο...!

Όταν ο λαός, η κοινωνία τραγουδά καί επικοινωνεί, τότε καί ο πιό «ατάλαντος» κάτι καλό θά τραγουδίσει μέ τήν κιθάρα του! Πολλά τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πού κατέληξαν σέ μεγάλους καλλιτέχνες χωρίς σπουδές, γνώσεις καί ειδικότητες! Άνθρωποι πού επάνω τους στηρίχθηκε η γνώση καί η εκπαίδευση τών απογόνων τους! Νομίζω ότι καί ο αρθρογράφος ομιλεί γιά κοινωνικές καί πολιτικές συνθήκες πού αφορούσαν όλη τήν κοινωνία καί γέννησαν μεγάλους δημιουργούς.
\'Οταν ο λαός, η κοινωνία σωπαίνει καί κοιμάται κάτω από τόν ατομικό ευδαιμονισμό, τότε καί τά ταλέντα πάνε στράφι! Δέν εκφράζουν κανέναν καί τίποτα!


Γιά τό θέμα τής κατάκρισης τών δυνατοτήτων  συγκεκριμένων προσώπων (κάτι πού πράγματι δέν τό έθιξα στό σχόλιό μου), θά συμφωνήσω μαζί σου (μόνον όμως επί τής ουσίας).. Πράγματι δέν είναι σωστό νά χαρακτηρίζουμε μέ έπαρση τόν οποιονδήποτε συνάνθρωπο, διότι δέν είναι τό πρόβλημα στίς δυνατότητες τού κάθε  άνθρώπου ξεχωριστά, οι οποίες μπορούν νά αξιοποιηθούν κάτω από άλλες συνθήκες, σέ άλλους καιρούς. Είναι τό πρόβλημα στήν προαίρεσή τού ανθρώπου, πού είτε τόν απομονώνει (ατομισμός), καί δέν εκφράζει τίποτε πού νά «μάς» αγγίζει πραγματικά· είτε τόν φέρνει σέ κοινωνία μέ τόν συνάνθρωπο, ακόμη καί μέσω τής σιωπής του (πολλοί άξιοι καί καταξιωμένοι σταμάτησαν πολλές φορές νά φτιάχνουν τραγούδια, ενώ άλλοι δέν εξέδοσαν τήν μπαλάντα τους ποτέ κάτω από τέτοιες κοινωνικές συνθήκες). Υπάρχουν λοιπόν σέ κάθε εποχή τραγουδοποιοί μέ ταλέντο (ό κάθε άνθρωπος είναι έν δυνάμει..), όμως η κοινωνία σήμερα «ευδαιμονεί» καί σιωπά...στήν βουή τού ατομικού θελήματος! Γι αυτό ακούμε  πολλά, όλο καί περισσότερα, όμως σχεδόν τίποτε δέν μάς εκφράζει πάνω από τήν λίγη ώρα ... αυτή τού χαμού, από τήν οποία  αξίζει  νά απέχουμε!