Ὁ ἄνθρωπος!

[staboz]

[align=center][font size=4]Ἡ ἀξία τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου[/fonts][/align]



[font size=3]Ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος; Ποιὰ ἀξία ἔχει; Πόσο κοστολογεῖται ἡ ζωή του;
Πολλοὶ ἐπιχείρησαν νὰ δώσουν ἀπάντηση στὰ σπουδαῖα αὐτὰ ἐρωτήματα καὶ βέβαια οἱ ἀπαντήσεις τους ὑπῆρξαν ποικίλες καὶ διαφορετικὲς μεταξύ τους. Καμμιὰ ὅμως ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς ἀπαντήσεις δὲν ἔδωσε τὶς πραγματικὲς διαστάσεις τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἄλλοτε λιγότερο, ἄλλοτε περισσότερο ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἀνθρώπου ἦταν λανθασμένη καὶ ἀρκετὲς φορὲς βασανιστικὴ καὶ τερατώδης.
Τὴ μόνη σωστὴ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα τὴν ἔχει δώσει ὁ Χριστός μας.

 Ὁ Κύριος φανέρωσε τὴν ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρώπου πρῶτα-πρῶτα μὲ τὴ διδασκαλία Του.
Τὸ φανέρωσε μὲ τὴν παραβολὴ γιὰ τὸ χαμένο πρόβατο, τὸ ἴδιο νόημα ἔχει καὶ ἡ παραβολὴ τῆς χαμένης δραχμῆς. Παρόμοιο νόημα βέβαια ἔχει καὶ ἡ τόσο γνωστὴ συγκλονιστικὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου. Ἄλλοτε πάλι ὁ Κύριος μίλησε γιὰ τὴν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς καὶ εἶπε: «τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»· δηλαδὴ ποιὰ ὠφέλεια ἔχει ὁ ἄνθρωπος, ἂν κερδίσει ὅλο τὸν κόσμο, χάσει ὅμως τὴν ψυχή του; Ἢ μὲ τί μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐξαγοράσει τὴν ψυχή του, ἂν τὴ χάσει; (Ματθ. ιστ΄ 28). Ὅλος ὁ κόσμος, ὅλο τὸ Σύμπαν ἀξίζει λιγότερο ἀπ᾿ ὅ,τι ἀξίζει ἕνας καὶ μόνο ἄνθρωπος! Ἄλλωστε, κατὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὁ Θεὸς τὸ Σύμπαν τὸ δημιούργησε χάριν τοῦ ἀνθρώπου. «Κἂν γὰρ μυριάκις ἀποπνίγωνται», ἀκόμη καὶ μύριες φορὲς ἂν φτάσουν νὰ σκάσουν οἱ εἰδωλολάτρες, δὲν θὰ παύσω νὰ φωνάζω «λαμπρᾷ τῇ φωνῇ», μὲ ὅλη μου τὴ δύναμη «ὅτι διὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν ταῦτα πάντα ἐδημιουργήθη», λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (P.G. 53,60).
 Ὁ Κύριος ὅμως φανέρωσε τὴν ἀξία τοῦ κάθε ἀνθρώπου κυρίως καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν μὲ τὸ ἔργο Του.
Τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ μας, τὸ κύριο ἔργο Του εἶναι τὸ ὅτι Αὐτὸς ὁ ἄπειρος Θεὸς ἔγινε καὶ ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο! Ἔγινε ἄνθρωπος, γεννήθηκε μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Παναγίας μας ὡς βρέφος ἀδύναμο, ὑπέφερε ὅλη τὴν ταλαιπωρία τῆς ζωῆς, ἀσθένειες, πεῖνα, στέρηση, ἐξορία, ταλαιπωρίες ἀναρίθμητες, κόπο καθημερινὸ νὰ ἐργάζεται ὡς μαραγκὸς μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ γιὰ τὴν ἐπιβίωσή τους, καὶ κατόπιν ἐπὶ τρία χρόνια νὰ τρέχει ἀπὸ πόλη σὲ πόλη καὶ ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ γιὰ νὰ διδάξει τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ ὑφίσταται τόσες ἀντιδράσεις, καὶ στὸ τέλος νὰ φτάσει μέχρι τὸν Γολγοθᾶ καὶ τὸν Σταυρό, προσφέροντας τὸν Ἑαυτό Του θυσία «ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας».

Ὅσοι ἔχουν ὑπεύθυνες θέσεις στὴν κοινωνία μας, εἴτε πολιτικοὶ εἴτε ἄνθρωποι τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἐξαντλοῦν τὴν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου στὰ περιορισμένα ὅρια τοῦ κόσμου τούτου καὶ ἀνάλογα ἐπιδιώκουν (ὅταν καὶ ἂν τὴν ἐπιδιώκουν) τὴ βελτίωση τῶν οἰκονομικῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς του ἢ τὴν καλλιέργειά του στὶς τέχνες καὶ τὴ λογοτεχνικὴ μόρφωσή του. Ἀσφαλῶς ἔχουν τὴ θέση τους καὶ αὐτὰ στὴ ζωή μας καὶ μακάρι οἱ πολιτικοί μας νὰ ἔδειχναν πάντοτε τὴν πρέπουσα φροντίδα γιὰ τὰ προβλήματα καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, οἱ δὲ ἄνθρωποι τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν νὰ πρόσφεραν στὴν κοινωνία μας ποιοτικὰ ἔργα καὶ τέτοια ποὺ νὰ ἐξευγενίζουν τὸν τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς ἀντὶ νὰ χύνουν τόσες ἀθλιότητες μέσα ἀπὸ τὶς τηλεοράσεις, τὶς καθηγητικὲς ἕδρες, καὶ τοὺς ἄλλους τρόπους προσφορᾶς.

Ὅμως ὁ ἄνθρωπος εἶναι κάτι ἀπείρως μεγαλύτερο καὶ πολυτιμότερο ἀπὸ αὐτά.
Ὁ ἄνθρωπος ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ὅλο τὸ Σύμπαν!
«Κἂν εἷς ᾖ, ἄνθρωπός ἐστι, δι᾿ ὃν οὐρανὸς ἐτανύσθη, καὶ ἥλιος φαίνει, καὶ σελήνη τρέχει, καὶ ἀὴρ ἐξεχέθη, καὶ πηγαὶ βρύουσι, καὶ θάλαττα ἡπλώθη, καὶ προφῆται ἐπέμφθησαν, καὶ νόμος ἐδόθη· καὶ τί δεῖ λέγειν; δι᾿ ὃν ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος ἐγένετο» (Χρυσοστόμου, Εἰς τὸν σεισμὸν καὶ εἰς τὸν Πλούσιον καὶ τὸν Λάζαρον (στ΄), P.G. 48, 1029).ὴ μέγιστη δυνατὴ φροντίδα! Μὴν ποῦμε· ἐγὼ δὲν εἶμαι διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου, ἕνας ἁπλὸς πιστὸς εἶμαι! Ὁ καθένας μας εἶναι –ὀφείλει νὰ εἶναι– διδάσκαλος! « Ἔξεστιν οὖν ἑκάστῳ διδάσκαλον γενέσθαι. Οἰκοδομεῖτε γὰρ, φησὶν, ἀλλήλους εἷς τὸν ἕνα, καθὼς καὶ ποιεῖτε»· εἶναι δυνατὸν στὸν καθένα νὰ γίνει διδάσκαλος, δεδομένου ὅτι ὁ Ἀπόστολος παραγγέλλει: νὰ ὠφελεῖτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως καὶ κάνετε (Χρυσοστόμου, Εἰς τὴν Β΄ πρὸς Θεσσαλονικεῖς, ὁμιλία ια΄, P.G. 62, 498). Καὶ πάλι τονίζει ἀλλοῦ ὁ ἅγιος: «Δυνήσεσθε πάντες ὅσοι ἐστέ, εἶναι διδάσκαλοι. Διὸ, παρακαλῶ, μὴ ἀμελεῖτε τοῦ χαρίσματος τούτου· ἕκαστος γυναῖκα ἔχει, φίλον ἔχει, οἰκέτην ἔχει, γείτονα ἔχει... τούτῳ παραινείτω»· θὰ κατορθώσετε, ἂν θελήσετε, ὅλοι ὅσοι εἶστε ἐδῶ νὰ γίνετε διδάσκαλοι. Γι᾿ αὐτὸ σᾶς παρακαλῶ μὴ παραμελεῖτε τὸ χάρισμα αὐτό. «Ο καθένας ἀπὸ σᾶς γυναίκα ἔχει, δοῦλο ἔχει, γείτονα ἔχει... αὐτὸν ἂς τὸν συμβουλεύσει» (Εἰς τὴ πρὸς Ἑβραίους, P.G. 63, 211).

Γιατί τόση φροντίδα;
Διότι ὁ ἕνας ἄνθρωπος ἀξίζει παραπάνω ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο. «Οὐ καταφρονῶ ἀνθρώπου· κἂν εἷς ᾖ, ἄνθρωπός ἐστι... Ὁ Δεσπότης μου ἐσφάγη καὶ τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐξέχεεν ὑπὲρ ἀνθρώπου· κἀγὼ καταφρονῆσαι ἔχω; καὶ ποίαν ἔχω συγγνώμην;»· δὲν ὑποτιμῶ κανέναν ἄνθρωπο· ἀκόμη καὶ ἕνας νὰ εἶναι, εἶναι ἄνθρωπος! Ὁ Δεσπότης μου θυσιάστηκε καὶ ἔχυσε τὸ αἷμα Του γιὰ τὸν ἄνθρωπο, καὶ ἐγὼ ἔχω τὸ δικαίωμα  νὰ τὸν ὑποτιμήσω; Καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὲ συγχωρήσει ὁ Θεὸς γι᾿ αὐτό;

Ἀλήθεια, πῶς;[/fonts]

[Iaspis]

.
Ἡ ἀξία ἑνὸς ἀνθρώπου, εἶναι τόση ὅση καὶ ἡ ἀξία ἐν γένει τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ὁποῖα ὀρίζεται  ὀρθότερα, νομίζω, σὰν «ἕνας» ἄνθρωπος παρὰ σὰν σύνολο πολλῶν ἀτόμων. Ὁ Ἀδὰμ ἀναγεννᾶται διαρκὼς προσπαθῶντας χάριτι Κυρίου, νὰ ἐξέλθει ἀπὸ τὴν μοναξιὰ του, ποὺ προκύπτει ἀπὸ την πτώση του.  Ἡ μοναξιὰ τοῦ ἀνθρώπου ὀλοκληρώνεται μὲ τὸν θάνατο του, καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ πρόσκληση τῆς ἐξόδου τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν μοναξιὰ καὶ τὸν χαμὸ, στὸ σῶμα τῆς  ἀδελφικῆς Ἀγάπης, ἐκεῖ ποὺ κάθε ταλαίπωρη μονάδα ἐξέρχεται ἀπὸ τὸν ἐαυτὸ της καὶ ἐνώνεται μὲ τὸν συνάνθρωπο, ἐπικοινωνώντας ἐλεύθερα, ἀβίαστα καὶ ἀπεριόριστα, ἀγαπῶντας ὡς ἐαυτὸν τὸν κάθε ἄνθρωπο, κυρίως τὸν ἐχθρὸ, καταργῶντας κάθε διαφωνία, διχασμὸ καὶ φθορὰ, αἰσθανόμενος τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη οὐσία πού εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ  πόρτα ἐξόδου ἀπὸ τὸν ἀτομισμὸ, στὴν ἀδελφικὴ ἀγάπη, ἐκεῖ ποὺ δὲν δεσπόζει τὸ πλήθος τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος, ποὺ ἀντιπαρέρχεται τὸν ψίθυρο καὶ συγκεντρώνεται στὸν λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ὑπάρχει κάτι ποὺ μπορεῖ να συμβαίνει στὸν συνάνθρωπο, χωρὶς αὐτὸ νὰ συμβαίνει καὶ σὲ «ἐμᾶς» ταυτόχρονα; Ὂχι νομίζω! Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀσώτου ἀξίζει τόσο, ὅσο ἡ ἀνάκαμψὴ μας ἀπὸ τὴν ἄσωτη στιγμὴ. Αὐτὲς οἱ ταλαίπωρες ἀνθρώπινες μονάδες, τὰ ἄτομα, εἶναι πλασμένες ἔτσι ὥστε νὰ ἀποτελοῦν ἕνα «σῶμα». Ποιὸ μέλος μπορεῖ νὰ λείπει ἀπὸ ἕνα σῶμα χωρὶς νὰ ὑπάρχει τεράστεια ἀπώλεια καὶ ἔλλειψη γιὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα; Τόση εἶναι ἡ ἀξία τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου, μὰ κι ἀκόμη περισσότερη....