\"Πες μου τι είναι α γ ά π η...\"

[Ξένια]

Παιδί μου,
 
Όταν οι τριανταφυλλιές ανθίσουν στους φράχτες σου
μην κόψεις τα λουλούδια για να στολίσεις τα βάζα σου.
Άστα για τους περαστικούς.
Γι\' αυτούς που δεν είχαν ποτέ δικό τους ένα λουλούδι.
Αυτο είναι αγάπη παιδί μου!

Όταν νυχτώνει στη γειτονιά σου,
εκείνες τις μακριές, χειμωνιάτικες νύχτες,
άναβε ένα φαναράκι και άφηνέ το έξω
να φωτίζει το δρόμο,
τις σκοτινειασμένες στράτες των ανθρώπων...
Αυτο είναι αγάπη παιδί μου!

Την ώρα που φεύγει ο ήλιος και χάνεται,
φέρνε στα μάτια σου όλη την ημέρα.
Μην αφήσεις κανένα να κοιμηθεί με παράπονο στην καρδιά.
Αυτο είναι αγάπη παιδί μου!

Όταν ο αδερφός σου είναι φταίχτης,
όταν ξέρει το σφάλμα του,
μη σηκώσεις τα μάτια σου πάνω του μη και πονέσει.
Αυτο είναι αγάπη παιδί μου!

Όταν βρεις στη καρδιά σου πολλή αγάπη για τους αδερφούς,
όταν βρεις στα μάτια τους πολλ¨η αγάπη για σένα...
μίλησέ τους για το θεό. Άσε τα δώρα σου και διακριτικά αποχώρησε.
Αυτό πάνω απ΄ όλα,
αυτό είναι αγάπη παιδί μου!!! flow:

Υ.Γ. Εξαιρετικά αφιερωμένο σ\' εκείνους που με δίψα αναζητούν την αγάπη...μαζί με τις καλύτερες ευχές για μια ζωή μέσα στην αγάπη....:)

[mistral]

Μην αφήσεις κανένα να κοιμηθεί με παράπονο στην καρδιά.
Αυτο είναι αγάπη παιδί μου!

Αυτό είναι αγάπη παιδί μου.
Ακριβώς αυτό!

[sukhoi]

δε συμφωνω... πολλες φορες ο πονος που μπορει να νιωθουμε ειναι αποδειξη οτι αυτος που μας εχει πονεσει θελει το καλο μας...

[Ξένια]

πολλες φορες ο πονος που μπορει να νιωθουμε ειναι αποδειξη οτι αυτος που μας εχει πονεσει θελει το καλο μας...

Είναι μια μεγάλη αλήθεια αυτό που γράφεις η οποία όμως δεν έρχεται σε αντίθεση, δεν έρχεται να αναιρέσει
δηλαδή, τα όσα γράφτηκαν στο αρχικό κείμενο για την αγάπη.
Με την ευκαιρία αυτή όμως θα ήταν ωραίο να έγραφες κάτι για το πως βιώνεις εσύ τον πόνο ως απόδειξη αγάπης στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

[Θεοδώρα]

[font size=2]Απ΄όσο θυμάμαι ο πόνος είναι ο ίδιος ο εγωισμός μας που μας τσιγκλάει............... και πως όταν πονάμε τότε μάλλον δεν αγαπάμε αρκετά, γιατί αν αγαπούσαμε αρκετά δεν θα πονούσαμε....................[/fonts]

[Iaspis]

Νομίζω πώς άλλο είναι ο πόνος, άλλο τό παράπονο, κι άλλο η λύπη.

«Πάσα κεφαλή είς πόνον καί πάσα καρδία είς λύπην» (Ησ.α\', 5).

Ο πόνος τής κεφαλής εκφράζεται από τό λογικό τής ψυχής, καί είναι συγγενής μέ τόν κόπο καί τό πένθος. Είναι νομίζω ταπεινή έκφραση αγάπης, ο πόνος!
Τό παράπονο επιζητεί τήν στοργή καί τήν παρηγόρια καί κάνει τόν πονεμένο δέκτη τής αγάπης τού Κυρίου.
Είναι καί αυτό ταπεινή έκφραση αγάπης!

Η λύπη τής καρδίας εκφράζεται από τό θυμικό  τής ψυχής καί είναι νομίζω πάθος, πού οδηγεί στήν στεναχώρια, τήν διαμαρτυρία, τήν αυτολύπηση, τήν αντίρρηση, τόν θυμό κ.ο.κ. Είναι νομίζω έκφραση υπερηφανείας καί εγωισμού.

[Θεοδώρα]

Κάποιες φορές απορώ και με αυτά που γράφω η ίδια και με όσα διαβάζω!!! :wavecry::wavecry::wavecry:

Δεν λέει να περάσει κι αυτό το καλοκαίρι που με φρικάρει!!!!!!!!!!!!   :yikes:         Κουρκούτι κι ο εγκέφαλος από την ζέστη!!!!

[Iaspis]

Κάποιες φορές απορώ και με αυτά που γράφω η ίδια....

Αυτό Θεοδώρα συμβαίνει καί σέ μένα, καί νομίζω καί σέ κάθε άνθρωπο. Τουλάχιστον σέ κάθε έναν πού συγχωρεί, καί συγχωρείται...
Δέν φταίνε όμως ούτε οι εποχές, ούτε τό «κουρκούτι» μας...
Ο Μέγας Βασίλειος λέει ότι
 «ἐὰν ἐζούσαμεν μὲ γυμνὴν ἀπό τὸ σῶμα τὴν ψυχήν, ἀμέσως θὰ ἐπεκοινωνούσαμεν μεταξύ μας διὰ τῶν σκέψεων. Ἐπειδὴ ὅμως  ἡ ψυχή μας διανοεῖται καλυπτομένη ἀπό τὸ παραπέτασμα τῆς σαρκός, ἔχει ἀνάγκη ἀπό λόγια καὶ ὀνόματα διὰ νὰ ἀνακοινώνη αὐτὰ πού κεῖνται εἰς τὸ βάθος της.»,
καί αλλού ο ίδιος αποκαλεί τόν λόγο τής αληθείας θήραμα πού μπορεί νά μάς ξεφύγει εύκολα.

Αυτά τά λόγια λοιπόν είναι τά «όπλα» καί τά «μέσα» διαμέσου τών οποίων προσπαθούμε νά αντιπαρέλθουμε τό «παραπέτασμα τής σαρκός» ώστε νά εκφράσουμε αυτό πού είναι κοινό μεταξύ  τών ψυχών ημών. Τόν λόγο τής αληθείας. Εύκολο δέν είναι, μά δέν είναι καί δύσκολο...
Ίσως νά αρκεί νά κατανοήσει κάποιος πώς αυτό τό «θήραμα», μάλλον μάς συλλαμβάνει, παρά πού τό συλλαμβάνουμε· κι αυτό γίνεται όταν βρεί τό «παραπέτασμα» εξασθενημένο, καί τόν νού πονεμένο καί πλήρη παρακλήσεως .....Καί τότε ίσως έρχεται τό «θήραμα» στήν φωλιά του γιά λίγο (ή περισσότερο), όχι γιά νά ξεκουραστεί, αλλά γιά νά μάς ξεκουράσει. Στήν καρδιά τού πονεμένου ανθρώπου, έρχεται ο λόγος καί αναπαύει! Κι αυτήν τήν ανάπαυση, τήν λέει ο άνθρωπος Χαρά, καί βγαίνει μέσα απ\' τήν καρδιά του, όπως  ο πόνος βγαίνει μέσα απ\' τόν νού του. Γιατί τά δάκρυα τού νού καθαρίζουν τήν καρδιά γιά νά έρθει η Χάρη τού Λόγου νά φωλιάσει.
Αυτή είναι νομίζω  η οδός τής αγάπης...γιά νά αναφερθώ  καί στό θέμα τής ενότητος, πού άνοιξε η Ξένια.

[sukhoi]

πολλες φορες ο πονος που μπορει να νιωθουμε ειναι αποδειξη οτι αυτος που μας εχει πονεσει θελει το καλο μας...

Είναι μια μεγάλη αλήθεια αυτό που γράφεις η οποία όμως δεν έρχεται σε αντίθεση, δεν έρχεται να αναιρέσει
δηλαδή, τα όσα γράφτηκαν στο αρχικό κείμενο για την αγάπη.
Με την ευκαιρία αυτή όμως θα ήταν ωραίο να έγραφες κάτι για το πως βιώνεις εσύ τον πόνο ως απόδειξη αγάπης στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

π.χ. οταν ο μπαμπας για μια αταξια του γιου τον στελνει με παραπονο στο κρεβατακι για υπνο... ή πιο προσωπικα οταν βλεπω σε φιλους και οικειους οτι εχουν παρει το στραβο δρομο ή κανουν κακες επιλογες και στενοχωρουμαι...
η τιμωρια δεν ειναι παντα αποδειξη ή ενδειξη μισους... μπορει να γινει με παιδαγωγικο χαρακτηρα ή σαν επακολουθο αποδοσης δικαιοσυνης... μερικες φορες τιμωρω ισον = αγαπω αληθινα...

[Θεοδώρα]

Καλέ μου αδελφέ Iaspis έχω αρχίσει να πιστεύω πως τελικά το «παραπέτασμα» δεν είναι αυτή η ταλαιπωρημένη σάρκα αλλά η ψυχή μας
και πως τα λόγια και οι σκέψεις μας είναι το «θήραμα»  της πολύπαθης  ψυχικής  (πνευματικής) μας κατάστασης και όχι της σάρκας μας.
Και πως «ἐὰν ἐζούσαμεν μὲ γυμνὴν ἀπό τὸ σῶμα τὴν ψυχήν» (για ποιόν λόγο να συνέβαινε κάτι τέτοιο αφού μας έπλασε με σάρκα και αυτή η ίδια θα μας ακολουθήσει και στην αιώνια ζωή –με διαφορά «βάρους»?) και πάλι οι σκέψεις μας θα ήταν οι ίδιες !!!!!! –λόγω της πνευματικής μας κατάστασης- !   :blush:

[Iaspis]

Τό Πνεύμα πληρεί δέν καθιστά, καί η πλήρωση συμβαίνει όπου υπάρχει κένωση, δηλαδή εκτός τόπου σάρκας καί χρόνου κίνησης. Γι αυτό η κατάσταση είναι μόνο τού σώματος πού μάς ανήκει. Η πλήρωση είναι τού Πνεύματος, καί εμείς, δηλαδή ο νούς καί η ψυχή μας, τού ανήκουμε, δέν μάς ανήκει.

Γι αυτό η σάρκα θά αναστηθεί ακμαία καί όχι ηδυπαθής, ως παραπέτασμα ψυχής, όπως τήν «ξέρουμε»!