Κοινωνία

[staboz]

Ωραίο το θεματάκι σας, Ίασπι, Ιωάννα!

Ποιά είναι η αληθινή κοινωνία;
Η απόλυτη και υπερτέλεια κοινωνία είναι ο ίδιος ο Θεός μας, ο Οποίος είναι Τριάς Προσώπων.
Ένας Θεός, τρία Πρόσωπα! Μία ουσία, μία θέληση, μία ενέργεια - Τρία όμως Πρόσωπα.
Η τέλεια κοινωνία, κοινωνία Προσώπων: «Τριών απείρων άπειρος συμφυΐα» (Γρηγ. ο Θεολόγος).
Σωστά, λοιπόν, Δημήτριε, μόνον εν τω Θεώ μπορούμε να έχουμε αληθινή κοινωνία οι άνθρωποι.
και ποιά είναι η αληθινή αυτή κοινωνία των ανθρώπων;
Είναι η Εκκλησία βέβαια.
Μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να υπάρξει αληθινή κοινωνία αδελφών.
Στην Εκκλησία ανακαλύπτει κανείς την υπεροχότερη κοινωνία,
Και ταυτόχρονα το φρικιαστικότερο μίσος!
Λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου!
Η ύπαρξη του φρικτότερου μίσους είναι η πειστικότερη απόδειξη ότι η Εκκλησία είναι η τέλεια κοινωνία αγάπης.

Πώς επιτυγχάνεται από μας αυτή η τέλεια κοινωνία;
Νομίζω με δύο βασικότατα στοιχεία:
Συγχωρητικότητα και
Έξοδος από τον ατομισμό...

[Ιωάννα]

Ωραίο το θεματάκι σας, Ίασπι, Ιωάννα!

Ποιά είναι η αληθινή κοινωνία;
Η απόλυτη και υπερτέλεια κοινωνία είναι ο ίδιος ο Θεός μας, ο Οποίος είναι Τριάς Προσώπων.
Ένας Θεός, τρία Πρόσωπα! Μία ουσία, μία θέληση, μία ενέργεια - Τρία όμως Πρόσωπα.
Η τέλεια κοινωνία, κοινωνία Προσώπων: «Τριών απείρων άπειρος συμφυΐα» (Γρηγ. ο Θεολόγος).
Σωστά, λοιπόν, Δημήτριε, μόνον εν τω Θεώ μπορούμε να έχουμε αληθινή κοινωνία οι άνθρωποι.
.....

Πώς επιτυγχάνεται από μας αυτή η τέλεια κοινωνία;
Νομίζω με δύο βασικότατα στοιχεία:
Συγχωρητικότητα και
Έξοδος από τον ατομισμό...

Σκόρπια παραθέτω τα εξής:

Συλλογική συνείδηση μπορεί να υπάρξει μέσα σε κοινωνία; κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας;
Πώς είναι ποτέ δυνατόν αφού δεν υπάρχει μία θέληση και ενέργεια. Όταν αρρωσταίνω πνευματικά, το σάπιο μου μέλος επηρρεάζει το σύνολο του πληρώματος της Εκκλησίας, όταν αγωνίζομαι τότε πλησιάζουμε όλοι μαζί το \"ελθέτω η Βασιλεία Σου\".
Καλούμαστε μόνο ως πρόσωπα να ομοιωθούμε με την Αγία Τριάδα;


Διανοητικά το καταλαβαίνω: Συγχωρώ τον αδελφό, αφού είμαι κι εγώ μέρος του
Αγαπώ γιατί δεν γίνεται να μην αγαπώ τον εαυτό μου

Πολύ ωραία! αν δεν τα ζητάμε με επιμονή δεν θα τα αποκτήσουμε ποτέ. Τις περισσότερες φορές αρκούμαστε στα ξεροκόματα (τις \"εύκολες\" επικοινωνίες που μας στηριζουν, μας ευχαριστούν, μας κολακεύουν) χάνοντας δυνατές ευκαιρίες να κοινωνήσουμε αληθινά με τους ανθρώπους και το Θεό...

Και μία ερώτηση που μου έχει μείνει:
- Γιατί ο Θεός είναι αγάπη;
-Επειδή είναι τρία πρόσωπα.

[Iaspis]

Αυτό πού θέλω νά εξηγήσω σέ σχέση μέ τήν αρχική μου παράθεση (άν μπορώ βέβαια), καί νά τό κάνω κατανοητό είναι πώς παρ\' όλο πού οι άνθρωποι έχουν μιλήσει γιά τήν κοινωνία μέ πολλούς τρόπους (επιστημονικώς ώς λέγεται), γιά έναν Ορθόδοξο η αναγωγή τής έννοιας κοινωνία, κοινωνικοποιήση, κοινωνικό, επικοινωνία, καί ότι άλλο έχει τήν ρίζα, ή απορρέει από αυτήν, όπως οικογένεια, πολιτεία, κράτος, φυλή, γέννος, αλλά καί φιλία, συναδέλφωση, συναναστροφή, παρέα, φόρουμ κοκ, πρέπει νά ανάγεται στήν κοινωνία τού ανθρώπου, μέ τόν Δημιουργό Θεό του, δηλαδή στήν Θεία κοινωνία πού απολάμβαναν οι πρωτόπλαστοι, καί στήν Εκκλησία τού Χριστού πού εκολλήθη ο  άνθρωπος μετά τήν ενσάρκωση τού Λόγου. Ή ακόμη πιό βαθειά, όπως τό είπε ο κ. Σταύρος «Η απόλυτη και υπερτέλεια κοινωνία είναι ο ίδιος ο Θεός μας, ο Οποίος είναι Τριάς Προσώπων».

Αυτή η κοινωνία είναι φανερό ότι δέν γίνεται νά έχει απώλειες. Ούτε αντιθέσεις, διότι είναι η κοινωνία «τής μίας ουσίας, τής μίας θέλησης, τής μίας ενέργειας τών Τριών Προσώπων», όπως τά έγραψε ακριβώς ο κ. Σταύρος.
 Άρα ο ατομισμός, η ιδιορυθμία καί ότι άλλο απορρέει από αυτά, δέν αποτελούν απώλεια τής κοινωνίας, αλλά είναι κάτι άλλο...
Τί είναι;

Μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να υπάρξει αληθινή κοινωνία αδελφών.
Στην Εκκλησία ανακαλύπτει κανείς την υπεροχότερη κοινωνία,
Και ταυτόχρονα το φρικιαστικότερο μίσος!
Λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου!
Η ύπαρξη του φρικτότερου μίσους είναι η πειστικότερη απόδειξη ότι η Εκκλησία είναι η τέλεια κοινωνία αγάπης.

Τό ίδιο συμβαίνει καί στίς φυλές, τά γέννη, τίς πολιτείες, τίς οικογένειες, τίς φιλίες, τίς παρέες, καί τά φόρουμ τών ανθρώπων, πού πηγάζουν στήν αληθινή τους διάσταση, από τήν Εκκλησία τού Χριστού.

Ενώ γιά παράδειγμα η οικογένεια είναι αληθινή κοινωνία αγάπης καί ένωσης εν Κυρίω πού μάς γεννάει, αιτία τής υπαρξής μας, καί  αποκάλυψη τού υπέροχου κυττάρου τής κοινωνίας τών αδελφών, απαντάται συχνά ως πεδίο έχθρας, μίσους, διάζευξης, διάλυσης, διχασμού καί τόσων άλλων παθών...
Τό ίδιο μπορεί νά συμβεί καί μέ όλα τά υπόλοιπα!

Θέλω λοιπόν νά ρωτήσω. Καί τό ένα καί τό άλλο είναι η οικογένεια; Αντιστοίχως καί τό ένα καί τό άλλο είναι η Εκκλησία;

Εγώ νομίζω πώς όχι! Η κοινωνία αγάπης είναι Εκκλησία, καί τό μίσος καί η έκπτωση πού όντως απαντάται μεταξύ τών ατόμων, είναι κάτι άλλο. Όμως τί είναι; Ατομισμός φυσικά! Καί πώς ο άνθρωπος πέφτει σέ μία τέτοια παγίδα; Καί πώς μπορεί νά επανέλθη;

Μήπως νά τά βάλουμε τά ζητήματα στά μέτρα μας; Σέ μιά μικρή κοινωνία τής οποίας είμαστε μέλος; Οικογένεια, ενορία, συνευωχία κ.ο.κ....
Υπάρχει τό πρόσωπο μας όταν αρνείται νά εκπληρώση τό κοινωνικό πρότυπο; Ή μήπως παύει νά υπάρχει καί «εξαφανίζεται»...Μήπως αυτό είναι ο ατομισμός; Μήν αναρωτηθούμε ποιός θέτει τά πρότυπα. Στήν κοινωνία τών Ορθοδόξων αδελφών. Ο Θεός τά θέτει!

Άν είναι έτσι, θέλετε νά συζητήσουμε περί κοινωνικών προτύπων. Κατ\' εμέ ο άνθρωπος είναι ανιαρός εκτός κοινωνικών προτύπων.

[staboz]

Κατ᾿ εμέ ο άνθρωπος είναι ανιαρός εντός κοινωνικών προτύπων!

Και μία ερώτηση που μου έχει μείνει:
- Γιατί ο Θεός είναι αγάπη;
-Επειδή είναι τρία πρόσωπα.

Εδώ: http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=15576#p15576

[Iaspis]

Κατ᾿ εμέ ο άνθρωπος είναι ανιαρός εντός κοινωνικών προτύπων!

Φυσικά κύριε Σταύρο δέν αναφέρεστε σέ αυτήν τήν κοινωνία, πού ονομάσατε καί είναι η αληθινή! Δηλαδή τήν Εκκλησία.

Εγώ πάντως εννοώ αυτήν τήν κοινωνία, πού όχι μόνο είναι αληθινή καί υπερτέλεια, όπως γράψατε, αλλά πρέπει νά αποτελεί καί τό πρότυπο γιά κάθε κοινωνία ανθρώπων.
Αυτό πού φθάνει τήν κοινωνία τών ανθρώπων στήν φρίκη (όπως τό συμβάν μέ τούς μετανάστες πού παραθέσατε), νομίζω πώς δέν δικαιούτε νά λέγεται κοινωνία, αλλά έκπτωση κοινωνίας καί κοινωνικής συμπεριφοράς.
Καί η έκπτωση κοινωνίας  απαντάται καί μέσα στήν εκκλησία μέ τό φρικιαστικότερο μίσος πού γράψατε πιό πάνω, διαχέεται δέ καί σέ κάθε ανθρώπινη κοινωνία.
Τήν λέω έκπτωση γιατί δέν μπορεί νά κατανοηθεί σάν κοινωνία, μέ τέτοιου είδους χαρακτήρα (μίσος, φρίκη, αθεΐα, συμφέρον, κοκ). Τά δέ πρότυπα μίας έκπτωσης κοινωνίας είναι καί αυτά έκπτωτα, καί φυσικά σέ μία τέτοια περίπτωση  είναι σωστό νά πούμε ως είπατε πιό πάνω.

Τά πρότυπα όμως μίας αληθινής εν Κυρίω κοινωνίας είναι ο λόγος τού Θεού, πού είναι  η ουσία τής Εκκλησίας, χωρίς καμμία έκπτωση.
Ο άνθρωπος πού δέν εκπληρώνει αυτά τά πρότυπα, σημαίνει πώς δέν προαιρείται.

Όταν η κοινωνία τών ανθρώπων, δέν είναι αληθινή, δέν είναι δηλαδή Εκκλησία στό όνομα τού Κυρίου, τότε πιστεύω ότι δέν είναι κάν κοινωνία, αλλά έκπτωση κοινωνίας! Καί υπάρχει σήμερα περισσότερο έκπτωση κοινωνίας παντού, στήν οικογένεια, τήν ενορία, τήν φιλία καί αδελφοσύνη, τήν ομάδα, τό φόρουμ, παρά κοινωνία...

Τό θεωρώ σημαντικό, γιατί νομίζω πώς είναι λάθος νά σκεφθεί κάποιος ότι υπάρχει καλή ή κακή κοινωνία. Η κοινωνία είναι ο μοναδικός όρος μέσα από τόν οποίο υπάρχουμε σάν πρόσωπα. Καί ο ατομισμός γι αυτόν τόν λόγο μπορεί νά ονομαστεί έκπτωση ύπαρξης. «Εξαφάνιση»!

Συνεπώς η εκπλήρωση τού κοινωνικού προτύπου, υπό αυτήν τήν έννοια, είναι ο μοναδικός τρόπος έκφρασης τού προσώπου μας!
Εν τη Θεία Κοινωνία είναι η Αγάπη!

[staboz]

Άρα δεν υπάρχουν κοινωνικά πρότυπα. Ένα μόνο είνα το πρότυπο: Η Αγία Τριάδα!
Τα άλλα κοινωνικά πρότυπα είναι εγκλωβισμένα στον χώρο της φυσικής ανάγκης: οικογένεια, συγγενικό περιβάλλον, φιλικό περιβάλλον, εργασιακό περιβάλλον, φυλετική ομάδα, εθνική καταγωγή, ιδεολογική ταύτιση, αθλητική προτίμηση και οτιδήποτε παρεμφερές.
Ο μόνος χώρος, όπου μπορεί και πρέπει να υπερβαθοῦν αυτά τα κλειστά όρια, είναι η Εκκλησία.
Ακριβώς όπως ο Κύριος κατά τρόπο απόλυτο το ξεκαθάρισε:
«27  Ἀλλὰ ὑμῖν λέγω τοῖς ἀκούουσιν· ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς, 28 εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμῖν, προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς. 29 τῷ τύπτοντί σε ἐπὶ τὴν σιαγόνα πάρεχε καὶ τὴν ἄλλην, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντός σου τὸ ἱμάτιον καὶ τὸν χιτῶνα μὴ κωλύσῃς. 30 παντὶ δὲ τῷ αἰτοῦντί σε δίδου, καὶ ἀπὸ τοῦ αἴροντος τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει. 31 καὶ καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. 32 καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. 33 καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. 34 καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. 35 πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. 36 Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκ. στ΄ 27-36).

Περί παθών ψυχής ο λόγος

Η κοινωνία δεν επιτυγχάνεται με θεωρητικούς στοχασμούς· είναι άθλημα!
Τα πάθη της ψυχής καταστρέφουν την κοινωνία: Ζήλεια, φθόνος, μίσος, αντιπάθεια, πλεονεξία, φιλαργυρία, σαρκικότητα, ματαιοδοξία, υπερηφάνεια, θυμός, ψεύδος κ.τ.λ.
Αν λοιπόν μιλάμε για αληθινή κοινωνία, ουσιαστικά ο λόγος μας οφείλει να είναι περί παθών ψυχής!
Δεν είχε σχέση με το Β΄Τιμ. β΄7. Αυτό ήταν απλώς ένας τεχνικός όρος στο λόγο...

[Ξένια]

Κοινωνικά πρότυπα υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν.
Το ότι τα πρότυπα αυτά πρέπει να έχουν ως μοναδικό πρότυπο την αγία Τριάδα
και το αν και κατά πόσο το πετυχαίνουν, είναι ένα άλλο θέμα.

Υ.Γ

Ένα μόνο είνα το πρότυπο:

\"Είναι\" και όχι είνα.

[Iaspis]

Πολύ ωραία κύριε Σταύρο τό διατυπώσατε!
Ένα είναι τό πρότυπο, καί αφού ο άνθρωπος  ευρίσκεται στόν χώρο τής φυσικής ανάγκης, αυτό τό πρότυπο πρέπει νά πραγματώνεται συνεχώς χωρίς τέλος.
Η Εκκλησία σάν πόρτα εξόδου από τό κάθε τί πού εγκλωβίζει τήν ανθρώπινη φύση, είναι η ελευθερία τού ανθρώπου, αυτή πού τού δόθηκε κατά τήν δημιουργία, καί απωλέσθη κατά τήν πτώση. Καί γι αυτό  βέβαια είναι κατανοητό τώρα αυτό πού γράψατε περί παθών:

Αν λοιπόν μιλάμε για αληθινή κοινωνία, ουσιαστικά ο λόγος μας οφείλει να είναι περί παθών ψυχής!

\'Ισως γι αυτό λοιπόν στήν εκκλησία υπάρχουν τρομερές εμπάθειες, διότι εκεί είναι «ο μόνος χώρος, όπου μπορεί και πρέπει να υπερβαθοῦν αυτά τα κλειστά όρια» (όπως τό γράψατε), καί αυτό είναι καί η απόδειξη «ότι η Εκκλησία είναι η τέλεια κοινωνία αγάπης», όπως είπατε στήν αρχή.

Εκεί λοιπόν η Θεία Κοινωνία (πού είναι καί η αληθινή κοινωνία), μεταδίδεται στόν πιστό σάν Χάρη. Καί εκείνος εγκαλείται νά βαδίσει τόν δρόμο τού Σωτήρα πραγματώνοντας τήν «κοινωνία αγάπης» μέ τόν εαυτό του καί τόν αδελφό του! Αυτό δέν είναι τό κοινωνικό πρότυπο γιά τά ανθρώπινα μέτρα, δηλαδή γιά τόν άνθρωπο ο οποίος ευρίσκεται «στόν χώρο τής φυσικής ανάγκης»;

Τά εγκλωβισμένα στόν χώρο της φυσικής ανάγκης κοινωνικά πρότυπα είναι δυνατόν, καί επιθυμητόν νά μέθονται τού αληθινού κοινωνικού προτύπου;
Δηλαδή-γιά νά τό εξηγήσω- γιά έναν  οικογενειάρχη άνθρωπο, είναι δυνατόν η οικογένειά του νά έχει χαρακτήρα εκκλησίας, καί νά πορεύεται εν Κυρίω, καί γιά έναν άλλο οικογενειάρχη άνθρωπο  όχι....ή όχι τόσο, ή όχι πάντα.
Δηλαδή όλες οι οικογένειες (αντιστοίχως καί κάθε τί άλλο πού είναι εγκλωβισμένο στόν χώρο τής φυσικής ανάγκης), δέν είναι ίδιες...Καί η διαφορά τους προκύπτει, νομίζω από τόν βαθμό τής μέθεξής τους στήν Θεία Κοινωνία καί τήν Εκκλησία τού Κυρίου! Δηλαδή στό εάν τά μέλη προαιρούνται νά ακολουθούν τίς εντολές τού Θεού.

Τά γράφω όλα αυτά (καί ελπίζω νά μήν τά μπέρδεψα τά ζητήματα) , διότι παρατηρώ πώς ο εαυτός, τήν  στιγμή πού σκλαβώνεται στήν αμαρτία γίνεται παντελώς ακοινώνητος, απομονώνεται, κρύβεται, γίνεται αντιδραστικός, χάνει τήν ειρήνη καί τήν πραότητα, δέν αντέχει τό είναι του, πράγμα πού έχει τήν χρειά τής απόγνωσης.
Αυτό βέβαια πού χάνεται στήν πραγματικότητα τήν στιγμή τής αμαρτίας, είναι νομίζω, η Θεία Κοινωνία η οποία οποσδήποτε δέν «επιτυγχάνεται με θεωρητικούς στοχασμούς, καί είναι άθλημα» (όπως ακριβώς τό είπατε κ. Σταύρο), όμως υπάρχει καί σάν Χάρη ή Πρόνοια, στόν κάθε άνθρωπο, ακόμη καί στόν πιό αμελή! Είναι κάτι πού μάς δίδεται, προσελκύοντάς μας νά τό ακολουθούμε ατελεύτητα! Καί εδώ είναι τό άθλημα!
Έτσι βέβαια εξηγείται γιατί η αμαρτία πληγώνει τόν άνθρωπο, πάντοτε όσες φορές συμβαίνει. Μόνον τόν ακατανόμαστο (πού είναι καί καταδικασμένος) δέν τόν πληγώνει!

Γιά νά καταλήξω (άν μπορώ), θέλω νά πώ πώς θεωρώ πολύ σημαντικό, αναγκαίο καλύτερα, σέ μία κοινωνία ανθρώπων, τό νά υπάρχει ενδιάθεση εκπλήρωσης προτύπων πού αφορούν όλη τήν κοινωνία καί όχι τόν εαυτό μας αποκλειστικά. Ακόμη καί εάν όλη αυτή η κοινωνία πλανάται από ατυχή ιστορική συγκυρία, νομίζω πώς η Χάρη τού Θεού δίδεται σέ εκείνους πού σκέφτονται καί υπηρετούν τό «εμείς», όποιοι κι άν εμείς είμαστε!
Αυτή βέβαια η Χάρη μάς κάνει νά είμαστε αυτό πού πρέπει καί θέλουμε νά είμαστε. Εκκλησία!

[staboz]

Τά εγκλωβισμένα στόν χώρο της φυσικής ανάγκης κοινωνικά πρότυπα είναι δυνατόν, καί επιθυμητόν νά μέθονται τού αληθινού κοινωνικού προτύπου;

Να μέθονται;
Τί σημαίνει;

[Iaspis]

Τά εγκλωβισμένα στόν χώρο της φυσικής ανάγκης κοινωνικά πρότυπα είναι δυνατόν, καί επιθυμητόν νά μέθονται τού αληθινού κοινωνικού προτύπου;

Να μέθονται;
Τί σημαίνει;

Κύριε Σταύρο, δέν γλυτώνει τίποτα από εσάς!
Θά τολμήσω νά πώ λοιπόν τήν ανεύθυνη γνώμη μου γιά αυτήν τήν λέξη, πού ελπίζω νά μήν τήν έκανα ρήμα αυθαιρέτως....  
Πρόκειται γιά τήν ρήση τού ουσιαστικού μέθεξη, όπως έγραψα πιό πάνω

Δηλαδή όλες οι οικογένειες (αντιστοίχως καί κάθε τί άλλο πού είναι εγκλωβισμένο στόν χώρο τής φυσικής ανάγκης), δέν είναι ίδιες...Καί η διαφορά τους προκύπτει, νομίζω από τόν βαθμό τής μέθεξής τους στήν Θεία Κοινωνία καί τήν Εκκλησία τού Κυρίου! Δηλαδή στό εάν τά μέλη προαιρούνται νά ακολουθούν τίς εντολές τού Θεού.

Η οικογένεια (τό πρότυπο τής οικογενείας) προκύπτει από τόν γάμο τού Σωτήρα μας μέ τήν Εκκλησία. Τόν γάμο τού ζεύγους μέ τόν Σωτήρα, πού «ανοίγει» μία μικρή εκκλησία σωτηρίας τού γέννους τών ανθρώπων. Όλα αυτά καί κάθε άλλη άνθρώπινη κοινωνία, χαριτώνεται από τόν Κύριο, καί ελευθερώνεται από τά δεσμά τής φυσικής ανάγκης.

Πλήν όμως θά πρέπει ο άνθρωπος όχι μόνο νά αποδεχθεί τήν Χάρη, μά καί νά τήν αποζητά μονίμως βαδίζοντας τό δρόμο τού Κυρίου, ακολουθώντας τίς εντολές, καί τήν κοινωνία εν Κυρίω, όπως παραθέσατε πιό πάνω τό χωρίο από τό κατά Λουκ. στ΄ 27-36.
Στό βαθμό πού ο άνθρωπος προαιρείται, αποζητά, εξασκείται καί κυρίως προσεύχεται,  «μέθεται» (επικοινωνεί, συναντιέται, έρχεται σέ επαφή, βαδίζει πρός..) τού αληθινού κοινωνικού προτύπου. Αυτού τής Αγίας Τριάδος.

Τώρα βέβαια η λέξη, μάς  πηγαίνει περισσότερο στή επικοινωνία ανάμεσα στόν αισθητό κόσμο καί τόν κόσμο τών ιδεών τού Πλάτωνα.  Όμως θά ήθελα νά πώ πώς ο Πλάτωνας δέν κατάφερε νά τήν διαλευκάνει αυτήν τήν λέξη επαρκώς, τόσο όσο αυτή έλαμψε χάριτι Κυρίου.
Αυτό όμως είναι φυσικό...ο Πλάτων έζησε πρίν από τήν Σάρκωση τού Λόγου, καί η Χάρη πού έλαβε απ\' τόν Θεό λειτούργησε νομίζω έτσι όπως έπρεπε....

[staboz]

Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ ἐδῶ, Δημήτριε.
Ἀσφαλῶς καὶ ἔκανες αὐθαιρέτως ἀνύπαρκτο ρῆμα καὶ μάλιστα ἐνῶ ὑπάρχει ὑπαρκτό, τὸ μετέχω, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχεται ἡ μέθεξη.
Μὲ δεδομένο αὐτὸ ὁ καθένας προσπαθεῖ νὰ κατανοήσει τὸ ἀκατανόητο· τί δηλαδὴ τέλος πάντων μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸ τὸ μέθονται, ἀφοῦ ἂν ἦταν ἔννοια μέθεξης, θὰ εἶχε χρησιμοποιηθεῖ τὸ μετέχουν.
Νὰ σημαίνει ἄραγε κάτι σχετικὸ μὲ τὴ μέθη; Ἢ κάτι ἄλλο;
Ἀλλά, καταλαβαίνεις,μὲ τέτοιο τρόπο διάλογος εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνει.
Στενοχωροῦμαι ποὺ σὲ στενοχωρῶ, ἀλλὰ λυπᾶμαι πολύ, ὅταν οἱ πολὺ ὡραῖες, γόνιμες καὶ βαθιὲς σκέψεις σου εἶναι ἀδύνατον νὰ γίνουν κατανοητές.
Καὶ μάλιστα ἐνῶ μιλᾶμε γιὰ τὸ θέμα κοινωνία!
Καὶ βέβαια δικαίως πολλοὶ δὲν κάνουν τὸν κόπο οὔτε κἂν νὰ τὶς διαβάσουν.
Θὰ ἐπαναλάβω λοιπὸν γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά: Λίγα, σαφὴ καὶ κατανοητά!
Ὅταν γράφεις, νὰ σκέφτεσαι ὅτι ἔχεις ἀπέναντί σου τὴ μητέρα σου καὶ πρέπει πρωτίστως νὰ σὲ καταλαβαίνει...
Καὶ μὴν παρασυρθεῖς ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μητέρες συνήθως κατανοοῦν ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ ἀκατανόητα...!
(Τῶν παιδιῶν τους, ἐννοεῖται)

[Iaspis]

Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ ἐδῶ, Δημήτριε.
Ἀσφαλῶς καὶ ἔκανες αὐθαιρέτως ἀνύπαρκτο ρῆμα καὶ μάλιστα ἐνῶ ὑπάρχει ὑπαρκτό, τὸ μετέχω, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχεται ἡ μέθεξη.
Μὲ δεδομένο αὐτὸ ὁ καθένας προσπαθεῖ νὰ κατανοήσει τὸ ἀκατανόητο· τί δηλαδὴ τέλος πάντων μπορεῖ νὰ σημαίνει αὐτὸ τὸ μέθονται, ἀφοῦ ἂν ἦταν ἔννοια μέθεξης, θὰ εἶχε χρησιμοποιηθεῖ τὸ μετέχουν.
Νὰ σημαίνει ἄραγε κάτι σχετικὸ μὲ τὴ μέθη; Ἢ κάτι ἄλλο;

Εντάξει κ. Σταύρο μου, ασφαλώς καί έχετε δίκαιο, καί βεβαίως πασχίζεται γιά τήν κοινωνία στήν παρέα μας. Αυτό γιά μένα δέν είναι μόνο ξεκάθαρο, αλλά αποτελεί καί τόν λόγο γιά τόν οποίο επιχειρώ τά ακατανόητα, μήπως καί τά κατανοήσω. Φυσικά τότε θά μπορώ νά επικοινωνήσω μέ τούς συνανθρώπους μου. Δέν χάνω τήν ελπίδα μου!
Τώρα γι αυτό τό «μέθονται»....τί νά πώ; Άν πώ πώς τό διακρίνω από τό «μετέχουν», μέ τόν ίδιο τρόπο πού διακρίνω τήν «μέθεξη» από τήν «μετοχή», αλήθεια θά είναι, παρότι όλα θά γίνουν ακόμη πιό ακατανόητα...

Πάντως καί η εκδοχή τής μέθης δέν είναι άσχημη, ούτε καί απέχει πολύ από αυτό πού ακατανόητα προσπαθώ νά εκφράζω!

Στενοχωροῦμαι ποὺ σὲ στενοχωρῶ, ἀλλὰ λυπᾶμαι πολύ, ὅταν..

Όχι κ. Σταύρο, νά μέ στεναχωρείτε, γιατί άν μέ παρατήσετε καί δέν μέ στεναχωρείτε, τότε θά στεναχωρηθώ πολύ... Πάντως θά διορθωθώ!

Ὅταν γράφεις, νὰ σκέφτεσαι ὅτι ἔχεις ἀπέναντί σου τὴ μητέρα σου καὶ πρέπει πρωτίστως νὰ σὲ καταλαβαίνει...

Αυτή, καλή της ώρα, δέν μέ αφήνει νά ολοκληρώσω ποτέ μία σκέψη. Συνέχεια μέ κόβει λέγοντας: «Μή χειρότερα Παναγία μου..», «δέν είμαστε καλά..», «Μνήσθητι μου Κύριε..», καί άλλα τέτοια, καί ισχυρίζεται πώς βρίσκω πάντα τόν τρόπο νά τήν κάνω νά γελάει...Ας τό δούν κι άλλοι έτσι. Τί μόνο τά ανέκδοτα είναι γιά γέλια. Δέν νομίζω!

[staboz]

[font size=3][font face=Palatino Linotype]Ἡ λέξη μέθεξις εἶναι τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς. Ἡ λέξη μετοχὴ εἶναι νεότερη. Ἑπομένως ἐξηγεῖται ἡ διαφορὰ στὸ νόημα. Εἶναι ὅμως καὶ οἱ δύο ὑπαρκτὲς καὶ προέρχονται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἔχω -μετέχω.
Τὸ μέθομαι εἶναι γιά... μονίμως καὶ ἀθεράπευτα, καθὼς φαίνεται, μεθυσμένους!
Καὶ μὴ χειρότερα, Παναγία μου![/fontf][/fonts]

[Iaspis]

Συλλογική συνείδηση μπορεί να υπάρξει μέσα σε κοινωνία; κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας;

Μόνον έτσι νομίζω μπορεί νά υπάρξει!
Η ελευθερία τού ανθρώπου πραγματώνεται ώς κοινωνία μέ τόν Θεό, καί η πραγμάτωση γίνεται μέ τήν Χάρη.
«καθὼς ἠγάπησέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς· μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ ἐμῇ. 10 ἐὰν τὰς ἐντολάς μου τηρήσητε, μενεῖτε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου, καθὼς ἐγὼ τὰς ἐντολὰς τοῦ πατρός μου τετήρηκα καὶ μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ.» (Ιωανν. 15, 9-11)
Τό «μείνατε ἐν τῇ ἀγάπῃ μου», είναι νομίζω η κοινή συνείδηση τής ελευθερίας μας, κατά τό «μένω αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ». Δηλαδή η ελευθερία μας πραγματώνεται μόνον έτσι, γι αυτό καί η πτώση στήν ουσία της είναι η μή πραγματοποιημένη  ύπαρξη, η υποδούλωση στά πάθη καί τήν αμαρτία. Η γνώμη, ο ατομισμός, καί η ασυγχωρησία, καί όλη η αμετανόητη διαφωνία είναι η πτωτική κατάσταση τού ανθρώπου πού δέν «μένει» στήν αγάπη· τήν «καθ\' υπερβολήν οδό» (μία καί μοναδική) πρός τήν τελειότητα τής Θείας κοινωνίας πού είναι καί η μοναδική κοινωνία! Εφανερώθη δέ γιά εμάς διά τής  Χάριτος τού Σαρκωμένου Λόγου, καί είναι η Εκκλησία μας!

Πώς είναι ποτέ δυνατόν αφού δεν υπάρχει μία θέληση και ενέργεια.

Καί βέβαια υπάρχει! Μόνο πού δέν υπάρχει ατομικώς, εκεί δηλαδή πού είμαστε άφαντοι, αλλά υπάρχει συλλογικώς, εκεί πού η Χάρη τού Κυρίου μάς εμφανίζει!

Καλούμαστε μόνο ως πρόσωπα να ομοιωθούμε με την Αγία Τριάδα;

Όχι ως πρόσωπα, ατομικώς, αλλά ώς πρόσωπα συλλογικώς! Πρόσωπα «τού ακούσαι τής φωνής τών λόγων αυτού», καί «ποιούντες τό θέλημα αυτού». Πρόσωπα σέ Εκκλησία, ελεύθερα πρόσωπα!

Ο άνθρωπος επικοινωνεί μέ συνάνθρωπο μόνον όταν εκπληρώνει τήν συλλογική συνείδηση πού απορρέει από τό κοινωνικό γίγνεσθαι, λένε σωστά οι κοινωνιολόγοι, μόνο πού αυτοί δέν γνωρίζουν τί είναι .... κοινωνία. Δηλαδή τήν  Θεία Κοινωνία τής αγάπης! Τήν μοναδική κοινωνία πού μέλλει νά τής ομοιάσουμε!

Η ορθή στάση λοιπόν  τού πνευματικού ανθρώπου, νομίζω πώς είναι η εκπλήρωση (τίποτε άλλο)... Καί η κοινωνία εν Κυρίω, πού είναι καί η μόνη υπαρκτή-πρότυπο τής Θείας Κοινωνίας- εκπληρώνεται διά τών Μυστηρίων τής Εκκλησίας, διά τής τήρησεως τών εντολών τού Κυρίου, καί διά τής Προσευχής!