Ο γάμος (και όχι μόνο) από την οπτική γωνία των δύο φύλων.

[ntina]

Το ερώτημα σχετικά με το τί φοβάται ο καθένας από εμάς παραμένει... Μην ντρέπεστε... τοποθετηθείτε καλά μου συνευοχόπουλα..! :)

Τι να φοβηθούμε Ξενούλα. Προς το παρόν περιμένουμε να\'ρθει. :D

[Iaspis]

Ένα πάντα με φοβίζει και δεν το ξεπερνάω............ ο ίδιος ο εαυτός μου ο τρισάθλιος............. Εκεί κολλάω!

Ο φόβος Θεοδώρα είναι ο πιστότερος σύντροφος τού ανθρώπου! Νά μήν «κολλάς» καθόλου, καί ούτε καί νά θέλεις νά τό «ξεπεράσεις»!
Νά τόν φοβάσαι γιά νά σέ αναγνωρίζει κι αυτός, καί έτσι νά πορεύεστε!
Ξέρεις νομίζω πού τελειώνει ο φόβος έ;
Αμήν!

Τώρα εάν βρεθεί άνθρωπος να μην με φοβάται, τότε ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ !

Δέν είναι ο φόβος μεταξύ μας,....μέσα μας είναι νομίζω! Αλλά καί μέσα του είμαστε!

Τι να φοβηθούμε Ξενούλα.

Σωστό! Φοβάται η αγάπη κανέναν; Όχι βέβαια!

[Ξένια]

Αν η αγάπη δεν φοβάται τίποτα, τότε κάποιος που έχει έναν άλφα φόβο, σημαίνει πως δεν αγαπάει?
Επίσης, αν ο φόβος και η αγάπη δεν πάνε μαζί (σύμφωνα με το παραπάνω, αλλά και σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού), τότε
ποιό ώφελος θα έχω αν ακολουθήσω τη συμβουλή του \"να μην θέλω να τον ξεπεράσω\"?

[Iaspis]

Αν η αγάπη δεν φοβάται τίποτα, τότε κάποιος που έχει έναν άλφα φόβο, σημαίνει πως δεν αγαπάει?
Επίσης, αν ο φόβος και η αγάπη δεν πάνε μαζί (σύμφωνα με το παραπάνω, αλλά και σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού), τότε
ποιό ώφελος θα έχω αν ακολουθήσω τη συμβουλή του \"να μην θέλω να τον ξεπεράσω\"?

Ξένια μου πίστεψέ με, εγώ δέν μπορώ νά απαντήσω σέ τέτοια ερωτήματα, γιατί-παρότι πηγαίνω στήν εκκλησία, καί μετέχω συχνά στό Μυστήριο τής Θείας Ευχαριστίας- δέν συγκαταλέγω  τόν εαυτό μου μαζί μέ τούς πιστούς, παρά μόνο μέ εκείνους πού προσεύχονται καί παρακαλούν τόν Θεό γιά τήν πίστη, αναγνωρίζοντας τήν απιστία μου! Ε, τί νά πώ τώρα γιά τήν αγάπη; Τό μόνο πού μπορώ, είναι νά περιγράψω μέσα από τήν  εμπειρία μου, τό πώς μού προκύπτουν αυτά πού συσχετίζονται μέ τήν αγάπη καί τόν φόβο.

Μετά φόβου Θεού λοιπόν...κι άν θέλετε συγχωρέστε μου τήν περιαυτολογία, καί διορθώστε με άν είναι αναγκαίο.

Από πολύ παλαιά (από τά παιδικά μου χρόνια), καί μέχρι σήμερα απορούσα γιά δύο πράγματα. Πρώτον τί είναι αυτό πού κάνει τούς άλλους νά λένε πώς αγαπάνε, καί δεύτερον γιατί εμένα δέν μού έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο; Παραλήλως πιό φοβητσιάρης άνθρωπος από εμένα δέν υπήρχε πουθενά γύρω μου! Από βρέφος, φοβόμουν καί τόν ίσκιο μου. Γι αυτό καί πάντα (δόξα τώ Θεώ μέ επιτυχία)...κρυβόμουν! Καί μόλις μέ βρίσκανε, έφευγα προδίδοντας τούς πάντες καί τά πάντα καί...ξανακρυβόμουν!
Ο φόβος μέ τά χρόνια μετουσιώθηκε σέ ευθυνοφοβία, κοσμοφοβία, φοβία  ένταξης καί προσαρμογής στήν κοινωνία καί στούς θεσμούς καί διάφορες άλλες μικρές ή μεγάλες, ξαφνικές είτε μόνιμες φοβίες!
Τό ότι δέν μπορούσα νά αγαπήσω επίσης μέ έκανε αυτό πού απλοïκά λέγεται κομπλεξικός! Νόμιζα, δηλαδή πώς κάτι μού λείπει, καί αισθανόμουν ελλιπής σέ σχέση μέ τούς συνανθρώπους μου, πού έδειχναν νά αγαπούν καί  νά χαίρονται τήν ζωή! Έτσι πέρασα τά χρόνια μου, φοβισμένα καί ανέραστα, εφευρίσκοντας πάντα γιά τόν εαυτό μου συνθήκες  μόνωσης από τόν περίγυρό μου. Δόξα τώ Θεώ μπόρεσα (παρότι δυσκολεύτικα) νά μάθω μία δουλειά πού εξασκείται κατά μόνας, έτσι ώστε νά επιβιώσω.

Τώρα πού είμαι μιά κάποιας ηλικίας, αισθάνομαι νά έχω ηρεμήσει λιγάκι, εννοώ δέν φοβάμαι πιά καί τόσο, όπως παλαιά, καί έχει αρχίσει νά μού λύνεται κάπως καί η απορία, περί αγάπης.
Τό λοιπόν Ξένια μου εγώ νομίζω, καί κυρίως αισθάνομαι, πώς ο άνθρωπος δέν είναι αγάπη, αλλά  μπορεί νά γίνει αγάπη!
Επίσης (καί κατ\' αναλογίαν μέ τό προηγούμενο) δέν πιστεύω, καί κυρίως δέν αισθάνομαι, ότι ο άνθρωπος μπορεί νά αγαπήσει, παρά μόνον όταν καί άν, θά γίνει αγάπη ο ίδιος. Γιά νά τό φέρω σέ θεολογική βάση (παρότι είμαι αθεολόγητος), θά έλεγα...όταν καί άν θά αγιάσει, θά αγαπήσει πραγματικά ο άνθρωπος!
Βέβαια, αυτό δέν σημαίνει πώς ο άνθρωπος δέν μπορεί κιόλας νά αγαπηθεί. Μπορεί! καί αυτό συμβαίνει μονίμως (γιατί αλλιώς δέν θά μπορούσε ούτε νά υπάρξη ούτε νά ζήσει), μόνο πού δέν αγαπιέται από άλλον άνθρωπο, αλλά μόνον από τόν Θεό, καί φυσικά καί από  τήν Εκκλησία τού Κυρίου, δηλαδή τούς Αγγέλους, τούς  Αγίους, τούς Πνευματικούς, καί όποιον άλλον λαμβάνει τήν Χάρη εν Κυρίω, καί οπωσδήποτε μόνον στά όρια τής εκκλησιαστικής ζωής. Δηλαδή τής Χάριτος...εν πνεύματι καί αληθεία!
Αυτή είναι η αγάπη νομίζω Ξένια μου, καί σάν τέτοια, όπως τήν περιγράφω, δέν χρήζει ανταποδοτικότητος. Δηλαδή δέν είναι αμοιβαία, δέν γεννιέται, δέν εξελίσεται, δέν πεθαίνει, δέν συμβαίνει, δέν αντιτίθεται, δέν προσμιγνύεται, δέν διαπερνάται, δέν κατέχεται κ.ο.κ!
Αντιθέτως κατέχει τά πάντα, μέ τρόπο ακατάληπτο έτσι ώστε νά μπορούμε νά πούμε πώς είναι παντού καί απ\' όλα χωρισμένη!

Ο κόσμος πού ζούμε Ξένια μου, εκ τών πραγμάτων διέπεται από τόν νόμο τής αντίθεσης καί τής ανταποδοτικότητος, καί δέν υπάρχει τίποτα στούς ανθρώπους (παρά μόνον κατά Χάρη) πού νά έχει τήν ουσία τού Θεού, η οποία δέν αντιτίθεται! Έτσι λοιπόν αυτή η μυστήρια αγάπη πού είναι παντού, καί πού χωρίς αυτήν τίποτα δέν υπάρχει, καί πού εκ τών πραγμάτων είναι απ\' όλα χωρισμένη γιατί αυτή καθ\' εαυτή είναι ακατάληπτη, αφού δέν αντιτίθεται, καί δέν μεταβάλλεται, στόν πτωτικό  κόσμο τής φθοράς, αυτή λοιπόν, «είναι» καί «δέν είναι» ταυτοχρόνως. Δηλαδή:  Ως πρός τό «είναι»,... είναι τό μόνο πού υπάρχει καί σάν συνεκτική αρχή μάς κάνει νά υπάρχουμε· δηλαδή είναι τό αίτιο τής ύπαρξης εν γένει! Καί ώς πρός τό γίγνεσθαι (τόν βίο μας πρακτικά), ανταποδίδεται από μεριάς τού ανθρώπου....μόνον μέ τόν φόβο! Τόν φόβο τού Θεού! Τό τέλος τού οποίου είναι η αληθινή αιώνια αγάπη! Τό φώς καί η αλήθεια τού κόσμου! Η αγιωσύνη καί η ομοίωση μέ τόν Θεό! Αμήν!

Θά προσπαθήσω τώρα νά απαντήσω (άν καί δέν μπορώ) στά πολύ σημαντικά ερωτήματα πού θέτεις Ξένια μου.

Αν η αγάπη δεν φοβάται τίποτα, τότε κάποιος που έχει έναν άλφα φόβο, σημαίνει πως δεν αγαπάει?

Καί ναί! Καί όχι!
Δέν αγαπάει γιατί δέν είναι καί ο ίδιος αγάπη! Τουλάχιστον  πρίν αγιάσει! καί...
Αγαπάει γιατί μέ τόν φόβο του ο άνθρωπος ανταποδίδει τήν αγάπη τού Θεού!

Επίσης, αν ο φόβος και η αγάπη δεν πάνε μαζί ...., τότε
ποιό ώφελος θα έχω αν ακολουθήσω τη συμβουλή του \"να μην θέλω να τον ξεπεράσω\"?

Μά γιά νά συναντήσεις, καί νά ενωθείς .... μέ τήν αγάπη Του! Γι αυτό δέν πρέπει νά θέλουμε νά «ξεπεράσουμε» τόν φόβο μας!

Βέβαια Ξένια μου, πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι τά μπερδεύουμε λίγο (κοίτα εμένα π.χ.), ώστε ονομάζουμε καί βιώνουμε τά πράγματα αυθαιρέτως, όπως νομίζουμε ή μάς παρασύρουν ή μάς προκύπτουν....Έτσι φοβόμαστε άλλο από αυτό πού πρέπει νά φοβόμαστε, όπως επίσης αγαπάμε κι άλλο από αυτό πού πρέπει νά αγαπάμε! Άς ελπίζουμε στό έλεος τού Κυρίου πού μπορεί νά τά βάλη όλα στήν θέση τους μέσα μας!

ΥΓ: Εδώ ένα κείμενο πού αναφέρεται στόν φόβο τού Θεού μέ πολλά αποφθέγματα από τίς Γραφές, καί τούς Πατέρες τής Εκκλησίας μας. Μού φάνηκε ωραίο, καί τό παραθέτω:
http://www.pigizois.net/pneumatikoi_logoi/peri_tou_fovou_tou_theou.htm

[petros]

Πολύ ωραίο το θέμα... Και πάντα επίκαιρο.
Κάποτε είχα βρει ένα πολύ ωραίο blog με ωραία κείμενα πάνω σε αυτό.
http://orthodoxos-gamos.blogspot.com/
Όποιος έχει όρεξη... Τώρα πρόσεξα οτι έχουν προσθέσει και ομιλίες αλλά δεν τις έχω ακούσει.
Στο κάτω κάτω μέρος όμως πατώντας altere posts μπορεί να πάει κάποιος σε ποιο παλιά κείμενα για τα οποία βέβαια θα μπορούσε να γίνει πολύ καλή συζήτηση! :)

[mistral]

ΑΝ απαντούσα σε αυτό το θέμα όταν ανοίχτηκε απ την φιλτάτη κυρία Ξένια
η απάντησή μου θα ήταν απλή, εύκολη, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη ή προβληματισμό και σαφέστατη:

«Η μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου!» και ότι άλλο λήγει σε *-ία!

Σήμερα βέβαια δεν έχω την ίδια άποψη και ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω.
Καλώς ή κακώς; Ευτυχώς ή δυστυχώς;  Θα δείξει στο μέλλον.

Τελικα καταλήγω στο συμπέρασμα πως αν δεν μπορώ να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο για να εκφράσω μια άποψη για ένα θέμα, σίγουρα όμως μπορώ να περιμένω τρείς με τέσσερεις μήνες σχεδόν για όλα τα θέματα.
Και είναι πολύ πιθανόν να έχω μια εντελώς διαφορετική άποψη για το ίδιο θέμα μετά από τρείς μήνες.

Επειδή η ζωή κυλάει και δεν μένει στάσιμη και οι περιστάσεις πιθανόν να αλλάξουν και τις απόψεις μας.
Προς το καλύτερο ή το χειρότερο δεν γνωρίζω βέβαια..
Αλλά το πιθανότερο είναι να τις αλλάξουν..

[Iaspis]

Σήμερα κάποιος στήν εκκλησία μέ ρώτησε άν ο γάμος είναι κάτι καλό γιά μένα. Τού είπα πώς είναι καλό, καί εκείνος μού είπε αυτό πού λέει ο mistral στήν αρχή... Μετά σκέφτηκε λίγο, καί στό τέλος είπε: «Η αλήθεια είναι ότι, είτε έρθεις σέ γάμο, είτε όχι,  θά τό μετανιώσεις τελικά»!

Πάντως εγώ δέν τό νομίζω έτσι, παρόλο πού υπάρχουν πολλά παραδείγματα πού συνηγορούν σέ αυτήν τήν γνώμη, καί παρόλο πού κι εγώ  δέν αποκλίνω από αυτά...