Τα σκυλιά της πίστεως...

[mistral]

Μερικοί όμως απ τους αρχάριους αδελφούς σκανδαλίστηκαν, επειδή ο Όσιος
δεν φαινόταν να κοινωνεί και οι γέροντες του μοναστηριού απαίτησαν από
τον Όσιο να επιστρέψει σ\' αυτό. Ο Όσιος υπάκουσε ταπεινά και γύρισε στο
μοναστήρι. Ο πόθος της ησυχίας όμως τον κατέτρωγε και μια φορά που
συνάντησε τον ηγούμενο Νήφωνα τον πλησίασε φιλικότατα και του είπε
ταπεινά και με αγάπη:
«Πάτερ μου, πάτερ μου, ξέρεις πως κάθε πλοίο έχει ένα κυβερνήτη, κάθε
κοπάκι ένα βοσκό. Όταν όμως τα τσοπανόσκυλα, που πρέπει να τον βοηθούν
να φυλάει το ποίμνιο από τους λύκους, αρχίζουν να γαβγίζουν σ\' έναν
φιλήσυχο ταξιδιώτη, ο βοσκός πρέπει μ\' ένα νεύμα να τα σταματά και να
τα κάνει να γυρίσουν στην θέση τους. Νομίζω πως η δική σου αποστολή
αυτή είναι. Είσαι ο πατέρας, ο κυβερνήτης αυτού του σκάφους, ο βοσκός
αυτού του κοπαδιού. Μην επιτρέπεις λοιπόν στα σκυλιά σου να γαβγίζουν
και να ενοχλούν φιλήσυχους ταξιδιώτες που οδεύουν προς την αιωνιότητα.
Ο λόγος σου πρέπει να έχει δύναμη και η ράβδος σου να εμπνέει φόβο.
Τότε τα σκυλιά τα ορατά και τα αόρατα δεν θα τολμούν να γαβγίζουν».


Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ είχε φύγει στην έρημο κει εκεί ζούσε στην ησυχία.
Όμως κάποιοι μοναχοί - σκυλιά όπως τους αποκαλεί ο Άγιος - σκανδαλίστηκαν
επειδή η ζωή του δεν ήταν σύμφωνη με το τυπικό και όπως αυτοί - τα σκυλιά -
θεωρούσαν σωστή. Και παραπονέθηκαν στον ηγούμενο και ο ηγούμενος Νήφων είπε
στον Άγιο να επιστρέψει και πάλι στο μοναστήρι και να αφήσει την έρημο.
Ο Άγιος υπάκουσε, γύρισε στο μοναστήρι, κλείστηκε στο κελί του και επί πέντε
χρόνια δεν μιλούσε σε κανέναν ούτε κάν άνοιγε την πόρτα του κελιού του.
Μετά απ τα πέντε πρώτα χρόνια άνοιξε μέν την πόρτα του κελιού του αλλά
για πέντε ακόμα χρόνια - δέκα συνολικά χρόνια - δεν μίλησε σε κανέναν μέχρι
που τον επισκέφτηκαν η Παναγία, ο Άγιος Ονούφριος και ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης
και του είπαν να σταματήσει την σιωπή του για ψυχική ωφέλεια των επισκεπτών του.


Ποιά ήταν όμως τα σκυλιά στα οποία αναφέρονταν ο Όσιος;
Μήπως ήταν αιρετικοί; Όχι.
Μήπως ήταν αλλόθρησκοι; Όχι.
Μήπως ήταν λαϊκοί; Όχι.
Μήπως ήταν εχθροί της Ορθοδοξίας; Ούτε.
Μήπως ήταν κάποιοι αδαείς που δεν γνώριζαν τα της πίστεως; Όχι.
Μήπως ήταν πλανεμένοι; Όχι. τουλάχιστον με την πλήρη έννοια της λέξης.
Ποιοί ήταν τελικά αυτοί που ο Άγιος αποκαλεί «σκυλιά»;
Ήταν μοναχοί, τουτέστιν αφιερωμένοι στον Θεό και εν Χριστώ αδελφοί του Οσίου.
Αυτούς ο Όσιος αποκαλεί «σκυλιά», έκφραση πράγματι πολύ βαριά.
Γιατί όμως τους αποκαλεί «σκυλιά»;
Η βασική ιδιότητα του σκύλου είναι να είναι φύλακας, ειδικά του τσοπανόσκυλου.
Κάποιοι μέσα στο σύνολο των πιστών της Εκκλησίας υπηρετούν αυτόν τον ρόλο του «σκύλου»
Ρόλος απαραίτητος πράγματι, κάποιος πρέπει να φυλάει το κοπάδι των πιστών απ τους λύκους.
Όμως τα σκυλιά έχουν κάποιον που τα κουμαντάρει, έχουν αφεντικό, συνήθως τον βοσκό.
Ο βοσκός, το αφεντικό των σκύλων, πρέπει να ελέγχει τα σκυλιά του
Δεν μπορεί να τα αφήνει να δαγκώνουν τους επισκέπτες του για παράδειγμα
Οϋτε - όπως εδώ πολύ ποιητικά περιγράφει ο Όσιος - να γαβγίζουν και να ενοχλούν
«τους φιλήσυχους ταξιδιώτες που ταξιδεύουν προς την αιωνιότητα».

Γιατί όμως τα συγκεκριμένα σκυλιά γάβγιζαν τον Όσιο;
Γιατί σκανδαλίστηκαν και ήθελαν ο Όσιος να ζεί όπως τα σκυλιά;
Γιατί τους ενοχλούσε το ότι ο Όσιος ζούσε στην έρημο στην ησυχία;

Επειδή αγνοούσαν μια θεμελιώδη αρχή της Εκκλησιαστικής ζωής και τάξης που λέει ότι..
«το κάθε τι που υπάρχει μέσα στην Εκκλησιαστική ζωή
εξυπηρετεί έναν σκοπό και δεν είναι αυτοσκοπός»
Και επειδή στην συγκεκριμένη περίπτωση αναφερόμαστε σε μοναστηριακό τυπικό το τυπικό δεν δημιουργήθηκε έτσι για να υπάρχει ένα συγκεκριμένο τυπικό για να περνάνε την ώρα τους με συγκεκριμένο τρόπο όλοι οι μοναχοί. Το τυπικό δημιουργήθηκε επειδή εξυπηρετεί έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό: Το να ξεφύγει απ τα πάθη του ο άνθρωπος, να καθαριστεί, και να γίνει σκεύος εκλογής του Αγίου Πνεύματος. Να φτάσει δηλαδή ο άνθρωπος στην θέωση. Αυτό εξυπηρετεί το μοναστικό τυπικό όπως και όλα τα διατεταγμένα της εν γένει Εκκλησιαστικής ζωής. Δεν φτιάχτηκαν οι Ακολουθίες, οι Αγρυπνίες και όλα τα υπόλοιπα έτσι για να αισθάνεται κάποιος ότι κάτι κάνει ή μόνο για να ευφραίνεται με τις ψαλμωδίες. Δεν είναι αυτός ο σκοπός. Το τυπικό είναι το συρματόπλεγμα που προστατεύει το μικρό δεντράκι μέχρι να πιάσει βαθιές ρίζες και να γίνει τόσο δυνατός ο κορμός του, να γίνει δέντρο, ώστε να μην έχει ανάγκη συρματοπλέγματος αλλά να στέκεται μόνο του.

Και ερχόμαστε στην περίπτωση του Οσίου Σεραφείμ
Ο Όσιος όλο αυτό το τυπικό το ακολούθησε, πέρασε τα στάδια του υποτακτικού και εκλέχτηκε
απ την Χάρη του Αγίου Πνεύματος ως σκεύος εκλογής. Είχε φτάσει στην θέωση αποδεδειγμένα.
Τα χαρίσματα της Χάριτος είχαν ήδη εκδηλωθεί στον Όσιο και όλοι το ήξεραν. Και οι αδελφοί του.
Τι νόημα λοιπόν είχε ποιά για τον θεωμένο άνθρωπο το τυπικό; Κανένα.
Ο Όσιος είχε ήδη απαλλαγεί εντελώς απ τα πάθη και είχε φτάσει στην θέωση.
Είχε φτάσει στην ελευθερία εκείνη που ο Χριστός χαρίζει στους απαθείς.
Σε αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχει νόμος, γι αυτόν τον απαθή άνθρωπο δεν υφίσταται τυπικό
Η ζωή του, η κάθε του στιγμή, η κάθε του λέξη είναι προσευχή, είναι Θεός εν σαρκί.
Λόγος Αγίου είναι Λόγος Θεού.

Τα σκυλιά όμως είχαν αντίθετη γνώμη. Ήθελαν να ζεί ο απαθής όπως οι σκύλοι.
Ήθελαν να βάλουν το Πνεύμα το Άγιον στο δικό τους τυπικό.
Δεν άντεχαν ή και δεν μπορούσαν κάν να διανοηθούν μια κατάσταση πνευματική
πέραν από αυτήν που ο δικός τους νούς χώραγε. Θέλησαν δηλαδή να βάλουν τον Θεό μέσα
στα καλούπια του δικού τους μυαλού, της δικής τους περιορισμένης πνευματικής κατάστασης.

Ήθελαν να κάνουν τον φιλήσυχο μοναχικό ταξιδιώτη που ταξίδευε προς την αιωνιότητα
μέλος ενός κοπαδιού, που αυτά τα σκυλιά μπορούσαν να ελέγχουν και να γαβγίζουν.

Άγνοια, πνευματικός φθόνος ή και τα δύο;

Υπάρχουν πράγματι τα σκυλιά της πίστεως και είναι και απαραίτητα.
Κάποιος πρέπει να φυλάει το κοπάδι απ τους λύκους που θέλουν να το κατασπαράξουν

Αν μέσα στην Εκκλησία επιλέξαμε τον ρόλο του σκύλου τότε ας τον εφαρμόζουμε σωστά.
Ας φροντίζουμε να γαβγίζουμε και να δαγκώνουμε τους λύκους που θέλουν να φάνε το κοπάδι των πιστών
Και ας αφήνουμε τους φιλήσυχους ταξιδιώτες
που οδεύουν προς την αιωνιότητα στην ησυχία τους.

Για να μην μας θυμούνται μετά από εκατοντάδες χρόνια σαν σκυλιά που γάβγιζαν έναν Άγιο.

Χριστός Ανέστη!


Υγ. Όλο το σκεπτικό είναι δικό μου, είναι εντελώς αυθαίρετες σκέψεις, και καλόν είναι
    να μην το λάβετε σοβαρά υπ´ όψιν σας. Ο καθένας στο internet γράφει ότι του κατεβάσει
    η κούτρα του και εγώ δεν αποτελώ βέβαια την φωτεινή εξαίρεση του κανόνα.
   

Το κείμενο απ το βιβλίο...
Α´ Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ, Βίος - Διδαχές - Ακολουθία Σελ. 26
Πέτρου Μπότση - Φιλοκαλία των Ρώσσων Νηπτικών

[Iaspis]

«κύνες γὰρ καταβαΰζουσιν ὧν ἂν μὴ γινώσκωσι.» (Ηράκλειτος)
Τα σκυλιά γαβγίζουν αυτούς που δεν αναγνωρίζουν.

Όμως τά σκυλιά τού Ποιμένα, δέν γαυγίζουν σέ κανέναν, εκτός βέβαια από τόν πραγματικό εχθρό τού ποιμνίου,...τόν κύνα. Τέτοια σκυλιά είναι τά πιστά σκυλιά, φίλοι καί προστάτες τής πίστεως, φύλακες τού ποιμνίου, εχθροί τού εισβολέα. Καί φυσικά ο Ποιμένας είναι πού δημιουργεί τέτοιους πιστούς φίλους, εκπαιδεύοντας τους όχι μόνο νά τόν αναγνωρίζουν, αλλά νά αναγνωρίζουν καί νά μονάζουν μέ κάθε τί πού τού ανήκει, διαφυλάττοντάς το!
Νομίζω πώς γι αυτόν τόν λόγο υπάκουσε ο Άγιος, καί φυσικά γι αυτό καί τόν θυμάται ο κάθε προαιρούμενος, πρός Δόξα τού Κυρίου, όσα χρόνια κι άν περάσουν! Μέχρι νά τόν συναντήσουμε καί εμείς αδελφέ μου, οι βγαλμένοι από τήν έρημο τών παθών καί τής αμαρτίας! Αμήν!

Χριστός Ανέστη!

[mistral]

«κύνες γὰρ καταβαΰζουσιν ὧν ἂν μὴ γινώσκωσι.» (Ηράκλειτος)
Τα σκυλιά γαβγίζουν αυτούς που δεν αναγνωρίζουν.

Αυτό είναι το πρόβλημα.
Γαύγιζαν Αυτόν που δεν αναγνώριζαν
Δεν αναγνώριζαν δηλαδή τον Θεό και Τον γαύγιζαν. Δυστυχώς.

 

Όμως τά σκυλιά τού Ποιμένα, δέν γαυγίζουν σέ κανέναν,
εκτός βέβαια από τόν πραγματικό εχθρό τού ποιμνίου,...τόν κύνα.

Ναι δεν έχω αντίρρηση.
Τα σκυλιά αυτού του Ποιμένα έτσι κάνουν
Τα σκυλιά του εχθρού που παριστάνουν τα σκυλιά Αυτού του Ποιμένα είναι το πρόβλημα.

Νομίζω πώς γι αυτόν τόν λόγο υπάκουσε ο Άγιος, καί φυσικά γι αυτό καί τόν θυμάται ο κάθε προαιρούμενος, πρός Δόξα τού Κυρίου, όσα χρόνια κι άν περάσουν!

Αν άκουγε αυτόν τον λόγο ο Άγιος δεν θα συζητάγαμε το παρόν θέμα.
Ούτε και βεβαίως θα έκανε αυτήν την συζήτηση με τον ηγούμενο του μοναστηριού.
Και είμαι βέβαιος πως ακόμα και αν τα σκυλιά δεν τούχαν κάνει την ζωή μαρτύριο
και πάλι η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος στον Άγιο θα ήταν.
Αλλά .. «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν»
Και ας ήταν ο άγιος «φιλήσυχος ταξιδιώτης που ταξίδευε προς την αιωνιότητα»

 

Μέχρι νά τόν συναντήσουμε καί εμείς αδελφέ μου, οι βγαλμένοι από τήν έρημο τών παθών καί τής αμαρτίας! Αμήν!

Αμήν! Αλλά.. πότε; Θεός οίδεν...

 

Χριστός Ανέστη!

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος! Αληθώς!

[Iaspis]

Τα σκυλιά του εχθρού που παριστάνουν τα σκυλιά Αυτού του Ποιμένα είναι το πρόβλημα.

Εντάξει! Όμως ο Ποιμένας γνωρίζει ποιά είναι αυτά τά σκυλιά. Καί πόσα είναι.Έτσι δέν είναι;
Καί δέν πιστεύω πώς θέλει νά τά εκδιώξει ούτε νά τά εξοντώσει, αλλά πιστεύω πώς θέλει νά τά μεταστρέψει σέ άξιους φύλακες τού ποιμνίου. Γι αυτό νομίζω πώς φέρνει κοντά τους τόν κατάλληλο άνθρωπο πού θά τά βοηθήσει νά βρούν τόν δρόμο τους καί θά τά εκπαιδεύση όπως πρέπει!

Μερικοί όμως απ τους αρχάριους αδελφούς σκανδαλίστηκαν, επειδή ο Όσιος
δεν φαινόταν να κοινωνεί και οι γέροντες του μοναστηριού απαίτησαν από
τον Όσιο να επιστρέψει σ\' αυτό. Ο Όσιος υπάκουσε ταπεινά και γύρισε στο
μοναστήρι....

....Ο Άγιος υπάκουσε, γύρισε στο μοναστήρι, κλείστηκε στο κελί του και επί πέντε
χρόνια δεν μιλούσε σε κανέναν ούτε κάν άνοιγε την πόρτα του κελιού του.

Φάνηκε δηλαδή πρός Δόξαν Κυρίου, ότι τήν  ησυχία τήν ποθούσε όχι από ιδιοτέλεια, αλλά ένεκα κοινωνίας,  ...απαλάσσοντας τίς συνειδήσεις τών αδελφών από τόν πειρασμό πού τούς σκανδάλιζε.
Νομίζω πώς ο Άγιος τά πέτυχε όλα: Καί κοινωνία, καί υπακοή, καί ησυχία.

μέχρι
που τον επισκέφτηκαν η Παναγία, ο Άγιος Ονούφριος και ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης

Καί  κοινώνησε άμεσα τήν θεία Χάρη τήν οποία καί  χορηγεί είς τούς αιώνας τών αιώνων. Αγίασε, καί μάς αγιάζει. Πάντοτε!