Η αγάπη που ΔΕΝ είναι ο Θεός.

[mistral]

Η αγάπη που ΔΕΝ είναι ο Θεός.

  Όταν όμως φθάση εις την αίσθησιν της θείας Αγάπης, όπου είναι ο ίδιος ο Θεός, κατά τον λέγοντα· «ο Θεός Αγάπη εστί και ο μένων εν τή αγάπη εν τώ Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ», τότε πως ικανή πλέον γλώσσα βρότειος και μή έχουσα θείαν ενέργειαν όλως περί του Θεού και περί των αγίων αυτού χαρισμάτων διαλέγεσθαι; Καθώς και πολλοί την σήμερον ενάρετοι και αγαθώς πολιτευόμενοι και με έργον και λόγον τον Θεόν ευαρεστούντες, και τον πλησίον ωφελούντες, νομίζουσι, και παρά των άλλων νομίζονται ότι πεφθάκασι την Αγάπην, διά του μικρού έργου ελέους και συμπαθείας όπου έχουν προς τον πλησίον.   Αλλ\' όμως δεν έχει ούτως η αλήθεια. Αλλ\' εντολήν μέν αγάπης ποιούσιν,  διά τον λέγοντα Κύριον «αγαπάτε αλλήλους». Και ο ταύτην φυλάγων είναι άξιος επαίνων ως φύλαξ των θείων εντολών.
Αλλ\' ουχί όμως πως είναι και της θείας Αγάπης ενέργεια.
Είναι μέν δρόμος προς την πηγήν, ουχί όμως και η πηγή.
Είναι μέν βαθμίδες προς το ανάκτορον, ουχί όμως και η θύρα των ανακτόρων
Είναι μέν φόρεμα βασιλικόν, ουχί όμως και Βασιλεύς.
Είναι μέν εντολή του Θεού, αλλ\' όχι και Θεός.

  Λοιπόν, ο θέλων λέγειν περί Αγάπης, πρέπει να γευθή καλώς εν αισθήσει το μυστήριον της Αγάπης, και κατόπιν, εάν επιτρέπη η πηγή της Αγάπης ο γλυκύς Ιησούς, να μεταδώση τον καρπόν εξ ών έλαβε, και ασφαλώς τον πλησίον να ωφελήση. Καθότι μέγας κίνδυνος εις ημάς, του λαλείν εσφαλμένως, και φρονείν αγνώστως και οίεσθαι ότι οίδαμεν, ό ούκ οίδαμεν.

  Τούτο, λοιπόν, αγαπητόν μοι τέκνον ακριβώς γίνωσκε· ότι άλλο μέν είναι εντολή  αγάπης εξ έργων τελουμένης προς την αλληλοφιλαδελφίαν, και άλλο ενέργεια της  θείας Αγάπης. Και το μέν πρώτον δύνανται όλοι οι άνθρωποι, εάν θελήσουν και βιασθούν να το πληρώσουν, το δε δεύτερον όχι. Καθότι μήτε εξ έργων ημών γίνεται, μηδέ της ημετέρας θελήσεως είναι να γένη, εάν θέλωμεν, όταν θέλωμεν, και όπως θέλωμεν. Αλλά τούτο έγκειται εις την πηγήν της Αγάπης, τον γλυκύτατόν μας Ιησούν, όπου μας δίδει,  εάν θέλη, όπως θέλει, και όποτε Αυτός θέλει.

Άλλη λοιπόν η αγάπη της εντολής «αγαπάτε αλλήλους» που ΔΕΝ είναι ο Θεός παρά
μόνον οδός προν τον Θεόν και άλλο η Αγάπη του «ο Θεός Αγάπη εστί» που είναι ο Θεός.

Αν λοιπόν η εν Χριστώ αγάπη προς τον πλησίον ΔΕΝ είναι ο Θεός
πολλώ δε μάλλον ΔΕΝ είναι ο Θεός η κατά κόσμον αγάπη προς τον πλησίον,
τουτέστιν η σαρκική αγάπη, όπως πολλοί μή γνωρίζοντες ισχυρίζονται.

Το κείμενο απ το βιβλίο...
Γέροντος Ιωσήφ: Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας. σελ. 455 (τέλος) και 456
Έκδοσις Ιεράς Μονής Φιλοθέου, Άγιον Όρος, Έκδοσις Τρίτη, 1985

[Αρτέμης]

Σαν να μου φαίνεται ότι το κείμενο αυτό αφορά προχωρημένα πνευματικά στάδια, όπου μπορεί κάποιος να καταλάβει την διαφορά των 2 εννοιών(εντολή αγάπης και η ίδια η Αγάπη). Δηλαδή αν κάποιος αντιλαμβάνεται την καθημερινή του ευημερία σαν δώρο-πράξη αγάπης του Θεού δεν βλέπει τον Θεό? Ή ο ταλαιπωρημένος που δέχεται μια ευεργεσία δεν βλέπει στον συνάνθρωπο του που του βοήθησε τον  Θεό? Πιστεύω πως ίσως μερικές φορές δεν πρέπει να εξαναγκάζουμε τον εαυτό μας να ερμηνεύσει τι είναι αυτό που αισθάνεται και τι δεν είναι γιατί θα χαθεί σ\' ένα κυκεώνα ψυχικών καταστάσεων απ\' όπου το μόνο που θα κερδίσει είναι μπέρδεμα, χάνοντας έτσι και αυτό που ζει αρχικά.

[mistral]

Σαν να μου φαίνεται ότι το κείμενο αυτό αφορά προχωρημένα πνευματικά στάδια, όπου μπορεί κάποιος να καταλάβει την διαφορά των 2 εννοιών(εντολή αγάπης και η ίδια η Αγάπη).

Νομίζω πως και ναί.. αυτό που γράφεις είναι έτσι.
Τουλάχιστον απ όσα ο γέρων Ιωσήφ γράφει στο παραπάνω κείμενο.

Δηλαδή αν κάποιος αντιλαμβάνεται την καθημερινή του ευημερία σαν δώρο-πράξη αγάπης του Θεού δεν βλέπει τον Θεό? Ή ο ταλαιπωρημένος που δέχεται μια ευεργεσία δεν βλέπει στον συνάνθρωπο του που του βοήθησε τον  Θεό?

Νομίζω και πάλι πως - σύμφωνα με όσα γράφει ο γέρων - δεν βλέπει τον Θεό.
Βλέπει στην ζωή του το αποτέλεσμα της εφαρμογής της εντολής της αγάπης που όμως δεν είναι ο Θεός.
Είναι μία εντολή του Θεού σε εφαρμογή, όχι όμως ο ίδιος ο Θεός. Έτσι κατανοώ το κείμενο.

Πιστεύω πως ίσως μερικές φορές δεν πρέπει να εξαναγκάζουμε τον εαυτό μας να ερμηνεύσει τι είναι αυτό που αισθάνεται και τι δεν είναι γιατί θα χαθεί σ\' ένα κυκεώνα ψυχικών καταστάσεων απ\' όπου το μόνο που θα κερδίσει είναι μπέρδεμα, χάνοντας έτσι και αυτό που ζει αρχικά.

Νομίζω και γώ πως ούτε ο γέρων εξαναγκάζει κάποιον να αναγκάσει τον εαυτό του σε κάτι.

Διευκρινίζει όμως σαφέστατα πως είναι εσφαλμένη γνώμη, πίστη, άποψη αν θέλεις, το να νομίζει κάποιος και να διδάσκει πως η εντολή της αγάπης προς τον συνάνθρωπο είναι η Αγάπη που είναι ο ίδιος ο Θεός. Είναι μία εντολή του Θεού που εάν εφαρμοστεί οδηγεί προς τον Θεόν. Είναι δρόμος προς την Πηγή, όχι όμως και η Πηγή που είναι ο Θεός.  Έτσι τουλάχιστον εγώ αντιλαμβάνομαι το κείμενο.

[Iaspis]

Είναι μέν δρόμος προς την πηγήν, ουχί όμως και η πηγή.
Είναι μέν βαθμίδες προς το ανάκτορον, ουχί όμως και η θύρα των ανακτόρων
Είναι μέν φόρεμα βασιλικόν, ουχί όμως και Βασιλεύς.
Είναι μέν εντολή του Θεού, αλλ\' όχι και Θεός.

Όχι μόνο δέν μπορούμε νά γευθούμε τήν Αγάπη μέ τίς δικές μας δυνάμεις, όσο κι άν τηρεί κάποιος τίς θείες εντολές, αλλά είμαστε καί αντιμέτωποι συνεχώς μέ τό νά διαστρέψουμε τήν αγάπη πρός εφάμαρτους δρόμους, πρός αλλότριες βαθμίδες, καί πρός ένδυση γιά τό θεαθήναι.
Η παρακοή τής μίας καί μοναδικής εντολής δέν οδήγησε στήν πτώση;
Αυτή η παρακοή συνέβη εξαιτίας τού «μίσους» τών ανθρώπων γιά τόν Θεό; Όχι βέβαια!!! Μάλλον συνέβη εξαιτίας τής πλάνης αίσθησης γιά τήν αγάπη, «ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι» (Γεν. 3, 6). Τού «κατανοήσαι» τό ακατάληπτο, τού ιδείν Αυτό πού « οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε».

Όλη η πτωτική φύση τού ανθρώπου, σέ  όλο τό μήκος καί πλάτος της, δηλαδή από τό μεγαλύτερο ανθρώπινο πάθος έως τήν μεγαλύτερη ανθρώπινη αρετή, συσχετίζεται νομίζω κατά κάποιον τρόπο μέ τό προπατορικό αμάρτημα. Δηλαδή μέ τόν τρόπο πού διέστρεψαν τήν αγάπη οι πρωτόπλαστοι. Καί όπως εκείνοι έτσι κι εμείς παρότι έχουμε γνώση τής υπάρξεως τού Θεού, αφού μάς φανερώθηκε, καί παρότι γνωρίζουμε πώς Εκείνος είναι καί η μοναδική ύπαρξη, επιμένουμε νά «υπάρχουμε» καί από μόνοι μας. Κάτι πού είναι αδύνατο νά γίνει!


Θαυμάσιος ο λόγος τού Γέροντος Ιωσήφ. Ευχαριστούμε Ανδρέα πού τόν παρέθεσες.

[mistral]

Η παρακοή τής μίας καί μοναδικής εντολής δέν οδήγησε στήν πτώση;

Απ\' όσο θυμάμαι..

Μάλλον συνέβη εξαιτίας τής πλάνης αίσθησης γιά τήν αγάπη,

Αυτό όμως δεν μου του εξηγείς επαρκώς.
Εννοείς μήπως κάτι που κάπου κάποτε - και δεν θυμάμαι που και πότε - είχα διαβάσει ότι
το προπατορικό αμάρτημα ήταν ότι οι πρωτόπλαστοι ήρθαν σε σαρκική επαφή; Ή κάτι άλλο;
(ΔΕΝ ενστερνίζομαι την παραπάνω εκδοχή. Απλά κάπου κάποτε την διάβασα.)

«ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι» (Γεν. 3, 6).

Κάτι σαν το παραπάνω δηλαδή;

Τού «κατανοήσαι» τό ακατάληπτο, τού ιδείν Αυτό πού « οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε».

ή σαν αυτό εδώ;

Έτσι περιγραφικά θυμάμαι στο δημοτικό που μας έλεγαν ότι έφαγαν το ξύλο για να γίνουν θεοί.
Αυτό περισσότερο μου μοιάζει με επιθυμία για αρχή - φιλαρχία - παρά με διαστροφή της αγάπης.

Δηλαδή μέ τόν τρόπο πού διέστρεψαν τήν αγάπη οι πρωτόπλαστοι.

Λίγη βοήθεια ως προς αυτό; Ειλικρινώς δεν το κατανοώ.

Καί όπως εκείνοι έτσι κι εμείς παρότι έχουμε γνώση τής υπάρξεως τού Θεού, αφού μάς φανερώθηκε, καί παρότι γνωρίζουμε πώς Εκείνος είναι καί η μοναδική ύπαρξη, επιμένουμε νά «υπάρχουμε» καί από μόνοι μας.

Δεν ξέρω για άλλους... προσωπικά αυτό το σπόρ τόχω κόψει εδώ και χρόνια.
Εγώ οφείλω την ύπαρξή μου στην ζωή ολοφάνερα και ξεκάθαρα και πέραν κάθε αμφιβολίας στον Θεό.
Με βλέπει από εκεί πάνω και σκέφτεται: «Το ταλαίπωρο!! ...άμα το αφήσω μόνο του πάει χάθηκε!»
Και δίνει το έλεός Του ο Θεός να με κρατάει στην ζωή... αλλοιώς δεν υφίσταμαι κάν.

Κάτι πού είναι αδύνατο νά γίνει!

----------------------------

Θαυμάσιος ο λόγος τού Γέροντος Ιωσήφ. Ευχαριστούμε Ανδρέα πού τόν παρέθεσες.

Παρακαλώ.
Ευχαρίστησίς μου και χαρά μου να παρουσιάζω τα κείμενα του γέροντος Ιωσήφ.
Είναι παραμελημένος ακόμα και περιφρονημένος και παρεξηγημένος απ τους ανθρώπους..
και ήταν παρεξηγημένος απ τον καιρό που ακόμα ζούσε μέσα στο σαρκίο του, εδώ στην γή.
Γι αυτό και τον αγαπώ πολύ! και αυτός αγαπά εμένα χίλιες φορές περισσότερο απ ότι εγώ αυτόν.

Χριστός Ανέστη!

[Iaspis]

Μού ζητάς βρέ αδελφέ μου νά σού εξηγήσω πράγματα πού δέν κατέχω!
 
Ας μείνουμε σέ αυτό πού απορρέει από τόν λόγο τού Γέροντα, καί άν θέλουμε νά συζητήσουμε λιγάκι (μιάς καί είμαστε σέ φόρουμ ανθρώπων πού έχουν αδελφική αγάπη), άς απαξιώσουμε πρωτίστως τήν γνώμη μας καί μετά.... άς τήν πούμε, μήπως καί βρεθεί κάποιος Χριστιανός πού θά τήν διορθώσει, ευεργετώντας μας!

Η διαστροφή τής ανθρώπινης προαίρεσης εν Κυρίω, πιστεύω πώς ονομάζεται αίρεση. Καί ναί, ένα «πρό» λείπει, πού όμως κάνει τόσο τεράστια τήν διαφορά, όσο απέχει η ενότητα καί η κοινωνία, από τήν διαίρεση καί τήν (συν)αναστροφή.

Η μέν ενότητα υπάρχει στήν ανθρώπινη φύση μέ τρόπο ακατάληπτο, ενώ η διαίρεση εισήλθε βίαια στήν φύση μας, από δική μας ενέργεια.
Καί η προαίρεση δέν κάνει τίποτε άλλο από τό νά καταργεί τίς ενέργειές μας αποδεχόμενη τήν μοναδική ύπαρξη τής οποίας έχουμε γνώση καί η οποία αποτελεί τήν αιτία μας. Καί αυτή η αιτία είναι τό Φώς, η Αλήθεια, η Ζωή καί η Σωτηρία μας πού μάς καθιστά πρόσωπο εν Κυρίω!

Η δέ αίρεση μάς κάνει νά ενεργούμε... αποδεχόμενοι τόν πειρασμό καί τήν πλάνη τής ατομικής μας «ύπαρξης», καί γίνεται η αιτία όλων τών κακών, τής φθοράς καί τού θάνατου τόν οποίον θεωρούμε ατομικό τέλος, πού γίνεται κατάκριμα τής ατομικής μας «ύπαρξης».

Μέ τήν φανέρωση τού Προσώπου τού Σωτήρα μας, τού οποίου εικόνα καί ομοίωση είμαστε, καί μέ τήν κάθοδο στόν θάνατο ο οποίος καταργήθηκε διά τής Αναστάσεως, ανοίγεται ο δρόμος τής προαίρεσης καί πάλι!

----------------------------------------------------------------
   

 

Μάλλον συνέβη εξαιτίας τής πλάνης αίσθησης γιά τήν αγάπη,

Αυτό όμως δεν μου του εξηγείς επαρκώς.
Εννοείς μήπως κάτι που κάπου κάποτε - και δεν θυμάμαι που και πότε - είχα διαβάσει ότι
το προπατορικό αμάρτημα ήταν ότι οι πρωτόπλαστοι ήρθαν σε σαρκική επαφή; Ή κάτι άλλο;
(ΔΕΝ ενστερνίζομαι την παραπάνω εκδοχή. Απλά κάπου κάποτε την διάβασα.)

Καμία σχέση, θά έλεγα άτοπη προσέγγιση! Δέν θά μπορούσε νά έχει θέση κάτι τέτοιο...εκεί!  Άτοπο!

    «Ο δὲ ὄφις ἦν φρονιμώτατος πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ὧν ἐποίησε Κύριος ὁ Θεός. καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· τί ὅτι εἶπεν ὁ Θεός, οὐ μὴ φάγητε ἀπὸ παντὸς ξύλου τοῦ παραδείσου; 2 καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ τῷ ὄφει· ἀπὸ καρποῦ τοῦ ξύλου τοῦ παραδείσου φαγούμεθα, 3 ἀπὸ δὲ τοῦ καρποῦ τοῦ ξύλου, ὅ ἐστιν ἐν μέσῳ τοῦ παραδείσου, εἶπεν ὁ Θεός, οὐ φάγεσθε ἀπ᾿ αὐτοῦ, οὐ δὲ μὴ ἅψησθε αὐτοῦ, ἵνα μὴ ἀποθάνητε. 4 καὶ εἶπεν ὁ ὄφις τῇ γυναικί· οὐ θανάτῳ ἀποθανεῖσθε· 5 ᾔδει γὰρ ὁ Θεός, ὅτι ᾗ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διανοιχθήσονται ὑμῶν οἱ ὀφθαλμοὶ καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν. 6 καὶ εἶδεν ἡ γυνή, ὅτι καλὸν τὸ ξύλον εἰς βρῶσιν καὶ ὅτι ἀρεστὸν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἰδεῖν καὶ ὡραῖόν ἐστι τοῦ κατανοῆσαι, καὶ λαβοῦσα ἀπὸ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ ἔφαγε· καὶ ἔδωκε καὶ τῷ ἀνδρὶ αὐτῆς μετ᾿ αὐτῆς, καὶ ἔφαγον. 7 καὶ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν, καὶ ἔρραψαν φύλλα συκῆς καὶ ἐποίησαν ἑαυτοῖς περιζώματα.» (Γεν. 1-7)


Η πλάνη αίσθηση γιά τήν αγάπη αποδίδεται στόν άνθρωπο πού εξαπατήθηκε, νομίζοντας πώς θά γίνει Θεός, καί έτσι προέβη σέ ατομική ενέργεια εκτός κοινωνίας καί ενότητος, πού τόν απέκοψε από τήν μοναδική Ύπαρξη. Έτσι άρχισε τό ανθρώπινο δράμα, πού έχει κεφαλή τής πλάνης του, τήν υπερηφάνεια, πού γεννά όλη τήν θνητότητα καί τήν αμαρτία.

Αυτό περισσότερο μου μοιάζει με επιθυμία για αρχή - φιλαρχία - παρά με διαστροφή της αγάπης.

Διαστροφή τής αγάπης είναι νομίζω, διότι δέν έφαγαν από έχθρα ή από αντίθεση πρός τόν Θεό, ούτε γιά νά επιβληθούν στόν Κύριο, ούτε κάν γιατί επιθύμησαν κάτι, αλλά έφαγαν γιατί ενόμησαν πώς θά γίνουν «ώς θεοί», ταυτίζοντας υπερήφανα τόν εαυτό τους μέ τήν αγάπη. Γι αυτό ακριβώς νομίζω πώς υπάρχει απάτη. Διότι μέ ποιό άλλο μέσο θά κατόρθωνε ο εχθρός νά εξαπατήσει, εκτός από αυτό μέσω τού οποίου ο άνθρωπος κοινωνεί καί ενώνεται μέ τόν Θεό; Τήν αγάπη δηλαδή!

   
   

Δηλαδή μέ τόν τρόπο πού διέστρεψαν τήν αγάπη οι πρωτόπλαστοι.

Λίγη βοήθεια ως προς αυτό; Ειλικρινώς δεν το κατανοώ.

Διέστρεψαν τήν αγάπη μέσω τής υπερηφανείας, όχι μέ σκοπό νά αντιτεθούν (εξάλου αντίθεση δέν υπήρχε μέχρι εκείνη τήν στιγμή....τότε γεννήθηκε), αλλά μέ σκοπό νά ταυτιστούν μαζί της ατομικά ενεργώντας την, καί όχι προσωπικά παραμένοντας σέ κοινωνία καί ενότητα μαζί Της. Διότι τό άτομο ενεργεί στό γίγνεσθαι, φθείρεται καί πεθαίνει (αμέσως «διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν δύο, καὶ ἔγνωσαν ὅτι γυμνοὶ ἦσαν») , ενώ τό πρόσωπο κοινωνεί στό είναι στήν αφθαρσία καί τήν αιωνιώτητα!


Ο Θεός δέν επιβλήθηκε καί δέν επιβάλλεται  στόν άνθρωπο σάν αρχή, άν καί θά μπορούσε νά τό κάνει  σάν παντοδύναμος.Τουναντίον έπλασε τόν άνθρωπο δινοντάς του τήν πρωτοκαθεδρία στήν Κτίστη. Η φιλαρχία  διαστρέφει μέν αυτήν τήν πρωτοκαθεδρία, οδηγώντας την  μέ ενέργεια εναντίον τού συνανθρώπου, όμως νομίζω πώς εμφανίστηκε μετά τούς «δερμάτινους χιτώνας», όπως εξάλου καί η σαρκική επιθυμία καί όλα τά υπόλοιπα, τά οποία εμπεριέχουν όπως καί νάχει τό προπατορικό αμάρτημα πού νομίζω πώς είναι η διαστροφή τής αγάπης από τόν άνθρωπο.

Καί έτσι κατανοώ τόν λόγο τού Γέροντα, πού λέει
 «ότι άλλο μέν είναι εντολή  αγάπης εξ έργων τελουμένης προς την αλληλοφιλαδελφίαν, και άλλο ενέργεια της  θείας Αγάπης. Και το μέν πρώτον δύνανται όλοι οι άνθρωποι, εάν θελήσουν και βιασθούν να το πληρώσουν, το δε δεύτερον όχι. Καθότι μήτε εξ έργων ημών γίνεται, μηδέ της ημετέρας θελήσεως είναι να γένη, εάν θέλωμεν, όταν θέλωμεν, και όπως θέλωμεν. Αλλά τούτο έγκειται εις την πηγήν της Αγάπης, τον γλυκύτατόν μας Ιησούν, όπου μας δίδει,  εάν θέλη, όπως θέλει, και όποτε Αυτός θέλει.»

Τήν «εντολή  αγάπης εξ έργων τελουμένης» δύνανται όλοι οι άνθρωποι μέ αγώνα φυσικά καί ενέργειες (ενεργώντας έπεσε,...ενεργώντας ανεβαίνει)  σύμφωνες μέ τίς θείες εντολές, όμως η  «ενέργεια της  θείας Αγάπης», καταργεί κάθε ατομική ενέργεια καί οδηγεί στήν προπτωτική ενότητα καί κοινωνία, καί  δίδεται από τόν Κύριο «εάν θέλη, όπως θέλει, και όποτε Αυτός θέλει.» Καί είναι η «ενέργεια της  θείας Αγάπης» πού αποκεφαλίζει αυτό, πού ευθύνεται γιά τήν ανθρώπινη ενέργεια τής διαστροφής της. Τό σκότος τής υπερηφανείας πού γεννήθηκε στήν Εδέμ αποκεφαλίζεται από τό Φώς τής ταπεινοφροσύνης πού γεννήθηκε στόν Γολγοθά! Μόνον έτσι!


Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!