Περι έρωτος λόγος ερωτιματικός

[ρωμηός]

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟΣ
Η Θεοείδειά μας η παρακατιανή;

Ο έρωτας είναι μία έννοια κοινή για την ανθρωπότητα. Είναι κατάκτηση συνόλου του ανθρωπίνου γένους. Δεν περιορίζεται αλλά και ίσως δεν προσδιορίζεται. Δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν προϋποθέτει συμβατές κοινωνικές αξίες ούτε ακόμα και θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι καν εκ του κόσμου τούτου. Οτιδήποτε γεννιέται εντός του φθαρτού - κτιστού κόσμου μπορεί να προσδιοριστεί, και να καταλήξει τελικά εμπροϋπόθετη κατάσταση, δυνάμενη να ελεγχθεί, να ορισθεί, να επιδιωχθεί, να πραγματοποιηθεί.
Ο έρωτας όμως είναι ένα «άχρονο» και «άκτιστο» φαινόμενο. Όχι μόνο δεν είναι εκ του κόσμου τούτου αλλά και δεν χωρά στην κτιστή πεπερασμένη πραγματικότητα και χρονικότητα.
Το άχρονο και άκτιστο του έρωτος ίσως είναι μια προκλητική και σκανδαλώδης «επιθετική» αναφορά για την σημερινή ισοπεδωτική ανθρώπινη πραγματικότητα. Η καθημερινότητα, η συνήθεια και το αδιέξοδο της μόνιμης σεξουαλικής  μη - ικανοποίησης της ανθρώπινης σαρκικότητας και του ατομικιστικού ευδαιμονισμού δεν μπορούν να αφομοιώσουν το καθ' υπέρβαση ανθρώπινο αυτό γεγονός.
Το τριπρόσωπο της Αγίας Τριάδος ίσως είναι το μόνο «άκτιστο» και «υπεράχρονο» μυστήριο που καταξιώνει την υπερβατικότητα του ανθρωπίνου έρωτος. Αν ο έρωτας δεν ήταν άκτιστο μυστήριο, το τριπρόσωπο της Αγίας Τριάδος θα ήταν όχι μόνο ανεξήγητο αλλά και ίσως ανύπαρκτο. Αν ο έρωτας δεν ήταν υπεράχρονο μυστήριο, ο Θεός θα ήταν απλά μια στυγνή ατομικότητα, ο δε κόσμος απλά πλεονασμός, μία άχρηστη εννόηση, μη αναγκαίος, χωρίς ύπαρξη, κάτι μη όν. Αν ο έρωτας δεν ήταν υπερβατικό μυστήριο, ο Θεός δεν θα ήταν όν, δεν θα ήταν ύπαρξη.
Η ερωτική παραφορά είναι η μόνη βεβαίωση της ύπαρξης του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Η ερωτική παραφορά είναι ίσως το μόνο αιτιώδες γεγονός της ύπαρξης του Υιού και του Αγίου Πνεύματος αλλά και αυτού του ανθρώπου και της κτίσεως. Η ύπαρξή μας πραγματώνεται χάρη σ' αυτή την άχρονη και άκτιστη ερωτική παραφορά της Αγίας Τριάδος, μιας ερωτικής παραφοράς που επειδή είναι άχρονη και άκτιστη γι'αυτό και εκ της φύσεως της δεν μπορεί να γίνει πεπερασμένη και να περιορισθεί.
Η δημιουργία του κόσμου ήταν μια αναγκαιότητα της Θεϊκής ερωτικής παραφοράς. Έτσι μόνο εξηγείται το απροϋπόθετο όχι μόνο της δημιουργίας του κόσμου αλλά και αυτής της σαρκώσεως του Λόγου. Η ερωτική παραφορά του Θεού για το πλάσμα του αναγκάζει το Θεό, χωρίς αυτό να δηλώνει σχετικοποίηση της Θεϊκής απολύτου ελευθερίας, να σαρκωθεί, να λάβει ολόκληρη την ανθρώπινη φύση μας, να κενωθεί όλος προς όλον τον άνθρωπο, να γίνει ο όλος Θεός, όλος άνθρωπος!
Στο κατ'εικόνα και καθ'ομοίωση συμπεριέχεται  και η ερωτική παραφορά ως το μόνο καθ' υπέρβαση γεννητικό γεγονός, ως το μόνο οντολογικό περιεχόμενο της ανθρώπινης ύπαρξης, ως η μόνη γεννησιουργός αιτία συνάμα δε και ως η μόνο θεοειδής πορεία προς τα έσχατα της ανθρώπινης τελείωσης. Θεοείδεια παρακατιανή, Λόγος θεός σεσαρκωμένος, ανθρώπου ίδιον, Θεού συναϊδιον, άκτιστη ικανότητα της Αγίας Τριάδος, εν τω κτιστώ δυνατότητα της ανθρωπίνης σχετικότητος, προαιώνιο, έσχατο και παρών.
Κενώνεται αλλά «ου χωρείται», κοινωνείται αλλά δεν περικλείεται, μετέχεται αλλά δεν «έχεται», βιώνεται αλλά δεν ιδεολογικοποιείται, σαρκώνεται αλλά δεν εξατομικεύεται, πληροί αλλά δεν πληρούται! Κενωθέν μυστήριο που δεν «κενοποιείται», διότι μόνο η κένωσης διασφαλίζει το υπεράχρονο, ασίγητο, ασταμάτητο, και αέναο μυστήριο. Μυστηρίων μυστήριο...
Αν τελικά εναπόκειται στην ανθρώπινη ελευθερία η υποστατική συμ-μετοχή ενός εκάστου στη Θεανθρώπινη φύση του Χριστού, τότε αβίαστα θα λέγαμε ότι αυτή η ελευθερία του ανθρώπου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσωπική εκστατική ερωτική παραφορά, που μόνο ως «θέλειν» αναδεικνύεται και ποτέ ως «πρέπει», που μόνο ως εκούσια αυτοκένωση πραγματώνεται και ποτέ ως ακούσια εν φόβω Θεού αυθυποβολή.
Τελικά μήπως είναι ο έρωτας εκείνο το Θείο δώρο που καταξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη; Που την θεοποιεί; Είναι, μήπως, η θεοείδεια μας η παρακατιανή;

[quality]

Δεν καταλαβαίνω αυτό:θεοείδεια η παρακατιανή.
Επίσης με συναρπάζουν αυτά τα λόγια:Η δημιουργία του κόσμου ήταν μια αναγκαιότητα της Θεϊκής ερωτικής παραφοράς. Έτσι μόνο εξηγείται το απροϋπόθετο όχι μόνο της δημιουργίας του κόσμου αλλά και αυτής της σαρκώσεως του Λόγου. Η ερωτική παραφορά του Θεού για το πλάσμα του αναγκάζει το Θεό, χωρίς αυτό να δηλώνει σχετικοποίηση της Θεϊκής απολύτου ελευθερίας, να σαρκωθεί, να λάβει ολόκληρη την ανθρώπινη φύση μας, να κενωθεί όλος προς όλον τον άνθρωπο, να γίνει ο όλος Θεός, όλος άνθρωπος!
Φοβερό κείμενο Παύλο,το αποθηκεύω γρήγορα να το ξαναδιαβάσω.

[Ξένια]

Εγώ θα ήθελα να μας πεις και δυό λόγια για αυτό το πολύ ωραίο κείμενο.. Αν το κάνεις αυτό θα μας βοηθήσεις να σχολιάσουμε αρκετά το θέμα.
Έχει δίκιο η Ευθυμία, για αρχή εξήγησέ μας αυτή την πρώτη φράση.

Για να το συνεχίσω λίγο, με απασχολεί η θέση που κατέχει ο έρωτας στη ζωή μας...
Είναι κατώτερος από την αγάπη ή μήπως βρίσκεται στο ίδιο ύψος με εκείνη, όταν χρησιμοποιούμε και βιώνουμε φράσεις όπως, \"θείος έρωτας\"...? Γιατί ας πούμε λέει \" «έθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι\"? και δεν λέει \"έθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τη θεία σου αγάπη\"? Μήπως ο έρωτας κρύβει όλη αυτή την τρέλλα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να πετύχει τον μεγάλο στόχο που είναι η ένωση?
Η ένωση με τον θεό αλλά και η ένωση με τον άνθρωπο. Η ένωση δηλαδή με την Αγάπη σε κάθε περίπτωση. Είναι όμως ο έρωτας μέσον, ή στόχος? Πολλά ερωτήματα έθεσα..
Να συμπληρωσω μόνο ότι όταν χρησιμοποιώ τις λέξεις έρωτας και αγάπη, τις εννοώ με την πιο αγνή τους σημασία και όχι το σημερινό κατάντημά τους.

[quality]

Εγώ θα ήθελα να μας πεις και δυό λόγια για αυτό το πολύ ωραίο κείμενο.. Αν το κάνεις αυτό θα μας βοηθήσεις να σχολιάσουμε αρκετά το θέμα.
Έχει δίκιο η Ευθυμία, για αρχή εξήγησέ μας αυτή την πρώτη φράση.

Για να το συνεχίσω λίγο, με απασχολεί η θέση που κατέχει ο έρωτας στη ζωή μας...
Είναι κατώτερος από την αγάπη ή μήπως βρίσκεται στο ίδιο ύψος με εκείνη, όταν χρησιμοποιούμε και βιώνουμε φράσεις όπως, \"θείος έρωτας\"...? Γιατί ας πούμε λέει \" «έθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι\"? και δεν λέει \"έθελξας πόθω με, Χριστέ, και ηλλοίωσας τη θεία σου αγάπη\"? Μήπως ο έρωτας κρύβει όλη αυτή την τρέλλα που χρειάζεται ο άνθρωπος για να πετύχει τον μεγάλο στόχο που είναι η ένωση?
Η ένωση με τον θεό αλλά και η ένωση με τον άνθρωπο. Η ένωση δηλαδή με την Αγάπη σε κάθε περίπτωση. Είναι όμως ο έρωτας μέσον, ή στόχος? Πολλά ερωτήματα έθεσα..
Να συμπληρωσω μόνο ότι όταν χρησιμοποιώ τις λέξεις έρωτας και αγάπη, τις εννοώ με την πιο αγνή τους σημασία και όχι το σημερινό κατάντημά τους.

[font face=Times New Romanl][font size=2]Για μένα,υπάρχει διαφορά μεταξύ του έρωτα και της αγάπης Ξένια.Ίσως ακουστεί κλισέ,αλλά η αγάπη είναι το επόμενο στάδιο από τον έρωτα,είναι κάμποσα σκαλοπατάκια παραπάνω.Βέβαια,ο αληθινός έρωτας, ο βαθύς κι ουσιαστικός, δεν είναι απλό πράγμα και απαιτεί μεγάλη τέχνη και δόσιμο του εαυτού σου,αλλά ακόμα κι έτσι η αγάπη είναι μια κατάσταση μάλλον υψηλότερης σημασίας.
Εξηγούμαι!
Πρώτα απ\'όλα,αγάπη μπορείς να αισθανθείς για πιο πολλά πρόσωπα.Δηλαδή,μπορώ να αγαπάω τους γονείς,τα αδέρφια μου,αλλά δεν μπορώ να είμαι ερωτευμένη με αυτούς!Οπότε,κατευθείαν ο έρωτας περιορίζεται σε ένα μικρότερο σύνολο ατόμων.
Δεύτερον,ο έρωτας συνεπάγεται παραφορά,έκπληξη,λαχτάρα.Η αγάπη θα έλεγα ότι είναι κάτι πιο σταθερό και πιο βέβαιο.Όταν αισθάνεσαι αγάπη σημαίνει ότι είσαι έτοιμος να υποχωρήσεις, να συγχωρήσεις, να δώσεις, να ταπεινωθείς.Η αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους ας πούμε.Είναι μια αγάπη που διαρκεί τόσα χρόνια και πάντα έχει την ίδια ένταση.Απ\'όταν το παιδί είναι μικρό μέχρι τη μέρα που γίνεται κι εκείνο γονιός.Οι γονείς δεν παύουν να φροντίζουν τα παιδιά τους ακόμα κι όταν εκείνα στρέφονται εναντίον τους και τους στενοχωρούν.
Ο έρωτας από την άλλη δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να συγχωρήσει και να ταπεινωθεί.Νιώθω ότι είναι πιο εγωιστικό συναίσθημα. Όσον αφορά την ερώτησή σου Ξένια,αν είναι μέσο ή στόχος,θα έλεγα ότι είναι μέσο ένωσης δύο ανθρώπων διαφορετικών φύλων και στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά.
Αυτές οι λίγες σκέψεις οι οποίες δέχονται και την αμφισβήτησή σας και την κριτική σας!

Υ.Γ.:Συγχωρέστε με,αλλά θα μεγαλώσω λίγο τα γράμματα γιατί σαν μύωπας που είμαι δυσκολεύομαι να διαβάσω με μικρή γραμματοσειρά![/fonts][/fontf]

[Ξένια]

Ευθυμία αυτά που λες τα σκέφτομαι και εγώ. Έχουν βάση!
Πρόσθεσε όμως σε όλα αυτά την παράμετρο που ανέφερα στην προηγούμενη παράθεσή μου.
Τί συμβαίνει δηλαδή όταν ο έρωτας περιγράφεται σαν μια κατάσταση μεταξύ θεού και ανθρώπου και όχι μόνο μεταξύ των ανθρώπων.
και εδώ ισχύει αυτό που λες, ότι δηλαδή \"ο έρωτας  περιορίζεται σε ένα μικρότερο σύνολο ατόμων\", όμως το ένα μέρος αυτού του συνόλου, ο Θεός,
δεν είναι  καθόλου ευκαταφρόνητο. Αυτό ακριβώς μου κάνει εντύπωση! Πως μιλάμε για θείο έρωτα και όχι για θεϊκή αγάπη.
Τα περί εγωισμού πιστεύω πως έχουν αποδοθεί στον έρωτα μετά την υποβάθμισή του από τον άνθρωπο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο έρωτας δεν είναι κτητικός από τη φύση του. Θέλει τον άλλο όλο δικό του. Μήπως όμως και ο Θεός δεν θέλει τον άνθρωπο ολόκληρο δικό Του?...

[quality]

Αυτό που λες περί θείου έρωτα,θέλει μια διευκρίνιση Ξένια,έχεις δίκιο,την οποία,όμως,δεν μπορώ να δώσω εγώ!Θα ήθελα πολύ να μάθω την άποψη των άλλων μελών!

[Ιωάννα]

κι ἐγὼ σηκώνω τὰ χέρια ψηλά, δὲν εἶναι γιὰ τὰ μέτρα μου...