Εγκατάλειψις της γής εν ώρα προσευχής

[mistral]

Ενίοτε ήρχετο εις εμέ η σκέψις ότι εν τοιαύτη προσευχή θα ηδυνάμην να μη «επιστρέψω» εις την ζωήν. Η προσευχή εκ προσκαίρου καταστάσεως δύναται να αποβή αιώνιος κατάστασις της ψυχής. Η δράσις του Φωτός είναι οπωσδήποτε ηνωμένη μετά της ανιστώσης ημάς χάριτος, και η εγκατάλειψις της ζωής εις τοιαύτην κατάστασιν είναι ευλογία. Γνωρίζομεν εκ του βίου του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ ότι ούτος απεβίωσεν εν καιρώ προσευχής: Η ψυχή αυτού εγκατέλειψε το σώμα, εισέτι μή νεκρόν· εκράτει εν χειρί ανημμένον κηρίον. «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των Οσίων Αυτού» (Ψαλμ. 115,6). Δεν έπρεπεν άραγε να απέλθωμεν πάντες ημείς δια τοιούτου θανάτου εκ της παρούσης ζωής;

Τι πιό τέλειο;
Η ψυχή την ώρα που προσεύχεται να αναχωρήσει απ το σώμα ενώ το σώμα ακόμα είναι «εισέτι μή νεκρόν» και να μην ξαναεπιστρέψει σ\' αυτό. Δεν θάπρεπε άραγε όλοι εμείς οι πιστοί έτσι να αναχωρούμε απ\' αυτήν την ζωή;

Εν απολύτω επιγνώσει της παντελούς αναξιότητάς μου αν με ρώταγε κάποιος τι το περισσότερον επιθυμείς απ την ζωή σου θα έλεγα ακριβώς αυτό: Ένα τέτοιο τέλος της ζωής μου και απολύτως τίποτε άλλο! Αυτό μόνον και απολύτως τίποτε άλλο!

Το κείμενο απ το βιβλίο...
Περί προσευχής, Αρχιμανδρίου Σωφρονίου Σαχάρωφ σελ. 71
Εκδοσις Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας

[Iaspis]

Ευχαριστούμε γιά τήν παράθεση Ανδρέα!