Ο βιολιστής

[Ξένια]

Ουάσιγκτον. Σταθμός του μετρό. Ενα κρύο πρωϊνό τον Γενάρη του 2007. Επαιξε έξι κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά. Στο διάστημα αυτό, περίπου 2 χιλιάδες άτομα πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι καθ\'οδόν για τη δουλειά τους. Μετά από 3 λεπτά ένας μεσήλικας πρόσεξε οτι κάποιος έπαιζε μουσική. Βράδυνε το βήμα του, σταμάτησε για  λίγα δευτερόλεπτα και μετά προχώρησε βιαστικός για τον προορισμό του.
 
 
 
4 λεπτά αργότερα ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο: μια γυναίκα έριξε τα χρήματα στο κουτί του και χωρίς να σταματήσει συνέχισε το δρόμο της.
 
6 λεπτά, ένας νεαρός έγειρε στον τοίχο για να τον ακούσει, μετά κοίταξε το ρολόι του και συνέχισε να περπατά.
 
 
 
10 λεπτά, ένα αγοράκι 3 ετών σταμάτησε, αλλά η μητέρα του το έσυρε βιαστικά να συνεχίσει, καθώς το παιδί σταμάτησε για να δει τον βιολιστή. Τελικά η μητέρα έσπρωξε δυνατά το παιδί και το παιδί ξανάρχισε να περπατά γυρνώντας ολοένα το κεφάλι προς τα πίσω. Την ίδια αντίδραση είχαν και πολλά άλλα παιδιά. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, οι γονείς τα πίεζαν να προχωρήσουν.
 
 
 
45 λεπτά: ο μουσικός συνέχισε να παίζει. Μόνον 6 άνθρωποι είχαν για λίγο σταματήσει. Περίπου 20 άτομα του άφησαν χρήματα χωρίς να διακόψουν το ρυθμό τους. Συγκέντρωσε συνολικά 32 δολλάρια.
 
 
 
1 ώρα: τελείωσε το παίξιμο και μια σιγή απλώθηκε παντού. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε ούτε υπήρξε έστω κάποιο ίχνος αναγνώρισης.
 
Κανείς δεν το \'ξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Τζόσουα Μπελλ, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Επαιξε ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχουν ποτέ γραφτεί, με ένα βιολί αξίας 3.5 εκατομμυρίων δολλαρίων. Δύο μερες νωρίτερα, ο Τζόσουα Μπελλ γέμισε ασφυκτικά ένα θέατρο στη Βοστώνη, σε συναυλία που η μέση τιμή του εισιτηρίου άγγιξε τα 100 δολλάρια.
 
Πρόκειται για πραγματικό γεγονός. Ο Τζόσουα Μπελλ έπαιξε ινκόγκνιτο στο σταθμό του μετρό στα πλαίσια ενός κοινωνιολογικού πειράματος που οργάνωσε η Ουάσιγκτον Ποστ για την αντίληψη, το γούστο και τις προτεραιότητες των ανθρώπων. Το ερώτημα που προέκυψε: σε ένα ουδέτερο περιβάλλον και σε ακατάλληλη ώρα, μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά; Σταματούμε για να την απολαύσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο όταν εκδηλώνεται σε ασυνήθιστα χωροχρονικά πλαίσια;
 
 
 
Ενα συμπέρασμα που πιθανώς μπορεί να εξαχθεί από το συγκεκριμένο πείραμα είναι:
 
Αν δεν έχουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και ν\'ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου να παίζει ένα από τα ωραιότερα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με ένα από τα ομορφότερα μουσικά όργανα .... πόσα άλλα πράγματα χάνουμε άραγε:

[staboz]

Πολύ σημαντικό το περιστατικό.
Αυτοί που έχουν ευαίσθητες πνευματικές αισθήσεις προσέχουν παντού. Διότι μπορεί να ανακαλύψουν αριστουργήματα μέσα στα σκουπίδια της γης!
Αυτό έκανε π.χ. ο Σολωμός.

[Iaspis]

Η ανθρώπινη έκφραση, πού δημιουργεί τέχνη  δέν είναι ατομικό γεγονός, αλλά κοινωνικό. Τά άτομα δέν είναι παρά αιχμές μίας συλλογικής έκφρασης πού υπαγορεύεται από κοινωνικές συνθήκες μέσα από τίς οποίες εκφράζεται ο κάθε άνθρωπος πού είναι βεβαίως από τήν φύση του καλλιτέχνης. Έτσι δικαιολογείτε τό ότι σέ περιόδους συλλογικής έκφρασης, δέν χρειάζεται οργάνωση παραστάσεων σέ πολιτιστικά ή άλλα πλαίσια. Ο πολιτισμός τότε παράγεται αυτόματα παντού, από τό σύνολο τών ανθρώπων οι οποίοι εκφράζονται μέ κοινό τρόπο, εκ τών πραγμάτων.

Σήμερα στόν κόσμο τού ατομικισμού, καί αυτοί πού είναι περαστικοί από τόν σταθμό, καί οι άλλοι πού πληρώνουν 100 δολλάρια γιά νά γεμίσουν τό θέατρο, τό ίδιο αδιάφορα «συμμετέχουν» σέ κάτι πού αποτελεί μόνον παράσταση, ή πείραμα όπως λέει τό άρθρο πιό πάνω. Τό πολύ πολύ νά βρεθούν καί 5-6  πού θά έχουν ευαίσθητες αισθήσεις, είτε αμιγές τεχνικό ενδιαφέρον γιά τό εν λόγω άθλημα!

Όσο γιά τήν στιγμή τής τέχνης, τήν παρήγαγαν σχεδόν πάντα πεινασμένοι, άσημοι (πού έγιναν διάσημοι άν κατάφεραν νά γεράσουν, ή μετά θάνατον), μέ φτηνά όργανα θεïκά παιγμένα (άν πρόκειται γιά μουσική), πού εξέφραζαν τήν «κραυγή» τού κάθε ανθρώπου, ή τουλάχιστον τών πολλών, πού τραγουδούσαν ή χόρευαν, ή άκουαν παύοντας κάθε άλλη δραστηριότητα. Έτσι έγιναν οι μουσικές τού κόσμου!

[Ιωάννα]

:) !!
(ένας από τους βιαστικούς του μετρό Συνευωχία)[align=right][/align]

[Ratsas]

Πολύ ωραίο κείμενο-περιστατικό! Πολλά συμπεράσματα μπορούμε να βγάλουμε.
Να θίξω λίγο και το γεγονός ότι πολλές φορές έχουμε τον θησαυρό δίπλα μας, μπροστά μας και μεις εθελοτυφλώντας τον αναζητούμε –μάταια- εκεί που φωτίζουν οι προβολείς...

[paroikos]

...πολλές φορές έχουμε τον θησαυρό δίπλα μας, μπροστά μας και μεις εθελοτυφλώντας τον αναζητούμε –μάταια- εκεί που φωτίζουν οι προβολείς...

Έτσι έτσι!
Ψάχνουμε πάντα για κάτι, που θα έρθει κάποια στιγμή, και θα μας κάνει ευτυχισμένους και θα.. θα ..θα..

Και χάνουμε πάντα αυτό που είναι ήδη παρόν και το μόνο που ζούμε πραγματικά
δηλ. την ζωή μας την ίδια

Μια υπογραφή ενός μέλους σε ένα forum:
Θυμόμαστε πάντα το παρελθόν με νοσταλγία και φανταζόμαστε ένα ιδανικό μέλλον
Με το παρόν τι γίνεται; Πότε θα το ζήσουμε;

[Iaspis]

Με το παρόν τι γίνεται; Πότε θα το ζήσουμε;

Όταν θά γίνει αιώνιο!
Καλή Ανάσταση!

[paroikos]

Όταν θά γίνει αιώνιο!

Ειλικρινά απεχθάνομαι τα «θα».. μου θυμίζουν πασοκ

Καλή Ανάσταση!

Αμήν! Καλή Ανάσταση!

[Ξένια]

Όταν θά γίνει αιώνιο!

Ειλικρινά απεχθάνομαι τα «θα».. μου θυμίζουν πασοκ !

Και το... <<αιώνιο>> τί σου θυμίζει?? ΝΔ μήπως? :laugh::laugh::laugh::laugh::laugh:

[paroikos]

Όταν θά γίνει αιώνιο!

Ειλικρινά απεχθάνομαι τα «θα».. μου θυμίζουν πασοκ !

Και το... <<αιώνιο>> τί σου θυμίζει?? ΝΔ μήπως? :laugh::laugh::laugh::laugh::laugh:

Άμα δώ θα σταματάω να διαβάζω τα παρακάτω :lol:

Το αιώνιο μου θυμίζει .. εμένα:lol:
Και την υπογραφή ενός χρήστη σε ένα άλλο forum
Αξέχαστο φυντάνι...  Χειρότερο και από μένα :lol:

[Iaspis]

Όταν θά γίνει αιώνιο!

Ειλικρινά απεχθάνομαι τα «θα».. μου θυμίζουν πασοκ

Καλή Ανάσταση!

Αμήν! Καλή Ανάσταση!

Όταν γίνεται αιώνιο! Έχεις δίκαιο!

[paroikos]

Όταν γίνεται αιώνιο! Έχεις δίκαιο!

«Όταν γίνεται αιώνιο!» τώρα συμφωνούμε.

[Iaspis]

Όταν γίνεται αιώνιο! Έχεις δίκαιο!

«Όταν γίνεται αιώνιο!» τώρα συμφωνούμε.

Ξέχασα νά επαναλάβω...καλή Ανάσταση!