Η αξία της επιμονής στον αγώνα

[staboz]

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ:

Ο μεγαλύτερος ρήτορας
      - Στην Αρχαία Αθήνα, γεννήθηκε στα 381 π.Χ. ένα παιδάκι αδύνατο, κακομοιριασμένο κι αρρωστιάρικο. Στα εφτά του χρόνια έχασε κιόλας, το δύστυχο, τους γονιούς του κι έτσι την ανατροφή του την πήρε πάνω του ένας παιδαγωγός. Το παιδί μεγάλωνε, λοιπόν, κοντά του και μια μέρα ο παιδαγωγός του το πήρε στο Δικαστήριο, όπου έτυχε ν' αγορεύει ο ρήτορας Καλλίστρατος. Η αγόρευσή του έκανε στο παιδί μεγάλη εντύπωση και, καθώς είδε πως την ίδια εντύπωση έκανε σ' όλο το ακροατήριο, και πως όλοι θαυμάζανε και παινούσανε το ρήτορα, ένιωσε μέσα στην ψυχή του ν' αναδεύεται μια δυνατή επιθυμία να του μοιάσει. Από τότε αφοσιώθηκε σ' ένα και μοναδικό σκοπό: ν' αναδειχτεί ένας μεγάλος ρήτορας. Άφησε, λοιπόν, κάθε άλλο μάθημα κι αφοσιώθηκε μόνο σ' εκείνα που είχαν σχέση με τη ρητορική. Για να γίνει όμως κανείς ένας μεγάλος ρήτορας, δεν φτάνουν οι κανόνες της ρητορικής. Χρειάζονται και ορισμένα φυσικά προτερήματα. Εκείνος, όμως, όχι μόνο δεν είχε αυτά τα προτερήματα, μα αντιθέτως είχε και μεγάλα φυσικά ελαττώματα. Ασθενικός πάντα στο κορμί, είχε φωνή αδύνατη, λαχανιασμένη, κακόηχη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τραύλιζε κιόλας˙ δεν κατόρθωνε να προφέρει καλά τις λέξεις, η παραμικρή ταραχή τον σύγχυζε και του έκοβε τη σειρά από τις σκέψεις και τα λόγια του. Έξω από την ελαττωματική προφορά του είχε και απαγγελία πολύ δυσάρεστη˙ έτσι, λοιπόν, όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά ν' αγορεύει μπροστά στους Αθηναίους, όλοι γελάσανε μαζί του.
   Απελπισμένος πως θα κατόρθωνε ποτέ να φτάσει το σκοπό του, κατέβηκε στον Πειραιά, γεμάτος θλίψη. Εκεί έτυχε να τον ανταμώσει ένας γέροντας, άνθρωπος καλός, που τον έλεγαν Εύνομο και τον ήξερε. Τον ρώτησε γιατί ήταν έτσι λυπημένος, κι όταν έμαθε το λόγο προσπάθησε να τον παρηγορήσει, δίνοντάς του κιόλας μερικές συμβουλές για να διορθώσει τα ελαττώματά του. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις οδηγίες του, άρχισε μιαν επίμονη προσπάθεια για να διορθωθεί. Και πρώτα άρχισε να γυμνάζεται για να δυναμώσει το σώμα του. Ανέβαινε τρεχάλα σ' ανηφοριές, και συγχρόνως απάγγελνε στίχους, για να δυναμώσει έτσι τα πνευμόνια του και τη φωνή του. Και, κρατώντας μέσα στο στόμα του χαλίκια, έλεγε τους λόγους του δυνατά κι έτσι κατόρθωσε να διορθώσει το τραύλισμα της φωνής του και την κακή του προφορά. Ύστερα, για να συνηθίσει στο θόρυβο του ακροατηρίου, κατέβαινε στη θάλασσα του Φαλήρου κι ἀπάγγελνε τους λόγους του μπροστά στα μανιασμένα κύματα, που χτυπούσανε στους βράχους. Και πήρε οδηγίες από έναν ηθοποιό Σάτυρο πώς να λέει τα λόγια του μ' εκφραστική απαγγελία και πώς να τα συνοδεύει με κατάλληλες χειρονομίες. Αλλά δεν έφτασαν αυτά. Έφτιαξε κι ένα υπόγειο κι εκεί μέσα κατέβαινε δυο και τρεις μήνες, μελετώντας κι απαγγέλοντας τους λόγους του. Τέλος, για να αποχτήσει γνώσεις ιστορικές και πολιτική πείρα, και ιδίως για να διορθώσει το λεκτικό του, αντέγραψε οχτώ φορές ολόκληρο το έργο του ιστορικού Θουκυδίδη. Ύστερ' από τόσους κόπους κι αγώνες, η επιτυχία ήρθε τέλος να στεφανώσει την επίμονη θέληση του νέου, που έγινε ο μεγαλύτερος ρήτορας του αρχαίου και νεότερου κόσμου ο νέος αυτός ήταν ο Δημοσθένης, ο ρήτορας, που με τους περίφημους Φιλιππικούς του έκανε να τρέμει ο ισχυρότερος στρατηλάτης της εποχής του, ο Φίλιππος... Δίκαια, λοιπόν, είπανε οι αρχαίοι μας πρόγονοι: «Πάντ' ἔστινἐξευρεῖν, ἐὰν μὴ τὸν πόνον φεύγει τις, ὃς πρόσεστι τοῖς ζητουμένοις», δηλαδή, όλα μπορεί κανείς να πετύχει αν δεν αποφεύγει τον κόπο που χρειάζεται.

[Iaspis]

«Κύριε, ἐὰν θέλῃς δύνασαί με καθαρίσαι» (Λουκ. 5, 12)
«θέλω, καθαρίσθητι» (Λουκ. 5, 12)

«᾿Ιησοῦ υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με·  καὶ οἱ προάγοντες ἐπετίμων αὐτῷ ἵνα σιωπήσῃ· αὐτὸς δὲ πολλῷ μᾶλλον ἔκραζεν· υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με.» (Λουκ. 18, 38-39)
«τί σοι θέλεις ποιήσω;» (Λουκ. 18, 41)
«ἵνα ἀναβλέψω.»(Λουκ. 18, 41)
«ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.»(Λουκ. 18, 42)

 «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;» (Ματθ. 9, 28). «Ναι, Κύριε», «Τότε ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων· κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν» (Ματθ. 9, 28-29).


«Εάν μόνον άψομαι του ιματίου αυτού, σωθήσομαι» (Μτ. 9, 21).
«Τίς μου ήψατο των ιματίων;» (Μαρκ. 2, 30).
«Όχλοι συνέχουσί σε και αποθλίβουσι, και λέγεις τίς  ο αψάμενός μου;» (Λουκ. 8, 46).
«θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε·» (Λουκ. 8, 48).

«Εγώ ελθών θεραπεύσω αυτόν» (Ματθ. 8, 7).
«Κύριε, ουκ ειμί ικανός ίνα μου υπό την στέγην εισέλθεις· αλλά μόνον ειπέ λόγω, και ιαθήσετε ο παις μου» (Ματθ. 8, 8).
«Ουδέ εν τω Ισραήλ τοσαύτην πίστην εύρον» (Ματθ. (8, 10).

«Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος, ου βλεπομένων» (Εβρ.11, 1)

Ίσως φαίνεται η παράθεση off topic. Πιστεύω όμως πώς δέν είναι.
Η θέληση, η ελπίδα καί  η πίστη τού ανθρώπου γίνονται θέλημα Θεού. Τά ακατόρθωτα ταιριάζουν περισσότερο στήν ανθρώπινη φύση...