\"ΟΧΙ\" στο Πάτερ Ημών

[Ξένια]

[font size=4] Είπα χιλιάδες φορές: \"Πάτερ ημών...\"
και δεν ένιωσα αδελφο τον πλαϊνό μου...
και πικρογέλασες, Θεέ μου.

Είπα χιλιάδες φορές: \"Αγιασθήτω το όνομά Σου...\"
και με αγριοκοίταξες: \"Δι υμάς βλασφημείται το όνομά Μου\",
...ακούστηκε ο κεραυνός Σου.

Είπα χιλιάδες φορές: \"Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών
ως και ημείς αφίεμεν...\"
-Αλί σε σε και τρισαλί αν έκανα για σένα \"ως\", όπως και σύ,
μου είπες.

Και έχεις δίκιο. \"Δίκαιος εί Κύριε\".

Κάνε Θεέ μου σε παρακαλώ, να μη μπορώ να πω εύκολα:
\"Πάτερ ημών...\"
Θα \'χω τότε μια κάποια ευαισθησία.
Δε θα \'μαι άψυχο, κύμβαλον αλαλάζον, τότε...

                                        Ιωσήφ Αγαπητός.[/fonts]

[Iaspis]

Εν τώ Γεροντικώ

Κάποτε ένας αδελφός επεσκέφθη ένα Γέροντα Ασκητήν, πού παρέμενεν είς τήν Λαύραν τού Σουκά, πέραν από τήν Ιεριχώ. Αφού αντήλλαξαν τόν αδελφικόν ασπασμόν, τού λέγει:
-Πώς είσαι, Πάτερ;
-Δέν είμαι καλά -απεκρίθη ο Γέρων.
-Διατί, Αββά μου; -ερωτά ο αδελφός.
-Άκουσε- απεκρίθη ο Γέρων- ενώπιον τού Θεού ίσταμαι, καθ\' εκάστην, επί τριάκοντα συνεχή έτη καί προσεύχομαι. Δυστυχώς όμως, άλλοτε μέν καταρώμαι τόν εαυτόν μου, διότι λέγω είς τόν Θεόν· «μὴ οἰκτειρήσῃς πάντας τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν» (Ψαλμ. νη\' 6)· άλλοτε δέ λέγω· «ἐπικατάρατοι οἱ ἐκκλίνοντες ἀπὸ τῶν ἐντολῶν Σου» (Ψαλμ. ριη\' 21)· ενώ από τάς εντολάς πάντοτε εγώ παρεκκλίνω καί διαπράττω τήν ανομίαν.
Άλλοτε πάλιν λέγω πρός τόν Θεόν· «ἀπολεῖς πάντας τοὺς λαλοῦντας τὸ ψεῦδος» (Ψαλμ. ε\' 7), ενώ κάθε ημέραν ψεύδομαι. Άν καί η καρδία μου μολύνεται από πονηράς σκέψεις, έν τούτοις εγώ λέγω πρός τόν Θεόν· «ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου ἐνώπιόν σου διὰ παντός» (Ψαλμ. ιη\' 15). Χωρίς νά νηστεύω, λέγω· «τὰ γόνατά μου ἠσθένησαν ἀπὸ νηστείας» (Ψαλμ. ρη\' 24). Παρ\' όλον, ότι παρακαλώ τόν Θεόν λέγων· «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶ» (Ματθ. ς\' 12), εν τούτοις κρατώ κακίαν εναντίον τού αδελφού μου.
Ενώ επιμελώς φροντίζω νά φάγω τόν άρτον μου, παρ\' όλα αυτά λέγω· « ἐπελαθόμην τοῦ φαγεῖν τὸν ἄρτον μου» (Ψαλμ. ρα\' 5).
Άν καί κοιμάμαι έως τό πρωΐ, ψευδόμενος ψάλλω· «μεσονύκτιον ἐξηγειρόμην τοῦ ἐξομολογεῖσθαί σοι » (Ψαλμ. ριη\' 62). Χωρίς νά αισθάνομαι ουδεμίαν κατάνυξιν, έχω τήν αναίδειαν νά λέγω· «ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου» (Ωαλμ. στ\' 7) καί «ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς » (Ψαλμ. μα\' 4).
Γεμάτος από υπερηφάνειαν καί σαρκικήν άνεσιν εμπαίζω τόν εαυτόν μου ψάλλων· «ἴδε τὴν ταπείνωσίν μου καὶ τὸν κόπον μου καὶ ἄφες πάσας τὰς ἁμαρτίας μου» (Ψαλμ. κδ\' 18). Απαράσκευος διά κάθε πνευματικήν προετοιμασίαν ψάλλω «ἑτοίμη ἡ καρδία μου, ὁ Θεός» (Ψαλμ. νς\' 8). Καί εν γένει, διά νά μήν πολυλογώ, όλη μου η πνευματική λειτουργία καί η ευχή μου είναι δι\' εμέ έλεγχος καί εντροπή, λόγω τών αντινομιών αυτών.
Έις τό αυτοκατηγορητήριον αυτό απήντησεν ο αδελφός:
-Πάτερ μου, νομίζω, ότι ο Προφήτης Δαβίδ όλα αυτά τά λέγει διά τόν εαυτόν του.
Αφού ανεστέναξεν ο Γέρων απήντησε:
-Τί λέγεις, αδελφέ μου; εάν δέν προσπαθήσωμεν νά εφαρμόσωμεν είς τόν εαυτόν μας όσα ενώπιον τού Θεού ψάλλομεν, ασφαλώς δέν θά λάβωμεν τό έλεός Του καί θά κολασθώμεν.