Μικρά μεγάλα Άγια

[Iaspis]

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Γι᾿ αὐτό, μεγάλη δοκιμασία καὶ κόπο, καὶ μάλιστα στὴν ἀρχή, δοκιμάζουν ἐκεῖνοι, ποὺ συνήθισαν στὸ κακό, ὅταν ἀποφασίσουν νὰ ἀλλάξουν τὴν κοσμικὴ καὶ σαρκική τους ζωὴ καὶ νὰ παραδοθοῦν στὴν ἀγάπη καὶ ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ, τὶς ἀντιθέσεις ποὺ δέχεται ἡ λογικὴ θέλησί τους, ἀπὸ τὴν θέλησι τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τὴν θέλησι τῆς αἰσθήσεως, οἱ ὁποῖες μένουν ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο καὶ τὴν πολεμοῦν, εἶναι τόσο δυνατές, ποὺ μὲ μεγάλη δοκιμασία τὶς αἰσθάνονται, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο δὲν συβαίνει σὲ ἐκείνους, ποὺ συνήθισαν ἤδη, ἢ στὶς ἀρετὲς ἢ στὶς κακίες καὶ ποὺ ἀναπαύονται νὰ ζοῦν ἢ σὲ ἐκεῖνες ἢ σὲ αὐτές.

Ἡ καλύτερη ὅμως καὶ πιὸ ἀποτελεσματικὴ θεραπεία τους νὰ μὴ κινοῦνται ξαφνικὰ τὰ πάθη, εἶναι, τὸ νὰ ἀπομακρυνθοῦν οἱ αἰτίες ἀπὸ τὶς ὁποῖες προέρχεται αὐτὴ ἡ κίνησις. Αὐτὲς γενικὰ εἶναι δυό· ἡ ἀγάπη καὶ τὸ μῖσος. Ὁπότε, ἐὰν ἐσὺ ἀγαπητέ, ἔφθασες νὰ ἔχῃς ἐμπαθῆ ἀγάπη σὲ κανένα πρόσωπο, ἢ σὲ ἄλλο κανένα μικρὸ πρᾶγμα, ἢ μεγάλο καὶ ἀμέσως μόλις ἰδῇς νὰ σοῦ τὸ ἁρπάξουν ἢ τὸ πειράξουν, ταράζεσαι ξαφνικὰ καὶ σκανδαλίζεται ἀπὸ τὴν συμπάθεια ἡ καρδιά σου, πρέπει νὰ πολεμᾷς, νὰ βγάλης ἀπὸ τὴν καρδιά σου τὴν κακὴ ἐκείνη ἀγάπη ποὺ ἔχεις σὲ αὐτό, γιατί, ὅσο αὐτὴ εἶναι μεγαλύτερη ἢ μικρότερη, τόσο μεγαλύτερη ἢ μικρότερη εἶναι καὶ ἡ ξαφνικὴ κίνησις τοῦ πάθους.

[Iaspis]

Εάν αναγνωρίσουμε ότι οντολογικά όλη η ανθρώπινη φύση είναι ένα τότε  χάρη σ' αυτή την ενότητα της φύσεως, θα στραφούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον  μας σαν τμήμα της υπάρξεως μας.

ΑΡΧΙΜ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ

[Iaspis]

[font size=3]Ἰωσήφ  Βρυέννιος. Εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ ζωαρχικὴν Τριάδα[/fonts]

Θεός ἐστι τὸ αὐτοκαλόν, πρὸς ὃ πάντα ἀποβλέπει (πρὸς τὸν Ὁποῖον τὰ πάντα ἀποτείνονται), οὖ πάντα ἐφίεται (τὸ ὁποῖον τὰ πάντα ἐπιθυμοῦν), ἡ ἄτρεπτος φύσις, τὸ δεσποτικὸν ἀξίωμα· ἡ ἀένναος βρύσις, ἡ ἄφθονος χάρις, ὁ ἀδαπάνητος θησαυρός, τοῦ ἐλέους ὁ κρατήρ, τῶν οἰκτιρμῶν ἡ ἄβυσσος, τὸ τῆς φιλανθρωπίας ἀνεξάντλητον πέλαγος. Θεὸς τί μέν ἐστιν οὐκ ἴσμεν (δὲν γνωρίζομεν), τί δὲ οὔκ ἐστιν, ἴσμεν· ἴσμεν γὰρ ὅτι οὔτε σῶμα, οὔτε πνεῦμα ληπτόν, οὔτε χρῶμα, οὔτε σχῆμα, οὔτε τι τῶν ὄντων, οὔτε τι τῶν μὴ ὄντων ἐστί· τί δὲ τὴν φύσιν, ἢ τὴν οὐσίαν ἐστὶν οὐκ ἴσμεν. Θεὸς ὅτι μέν ἐστι, πειστέον, τί δὲ τὴν οὐσίαν οὐκ ἐρευνητέον (Ὅτι μὲν ὑπάρχει Θεὸς πρέπει νὰ πεισθῶμεν, ὡς πρὸς δὲ τὴν οὐσίαν τί εἶναι δὲν πρέπει νὰ ἐρευνῶμεν). Ὅσον γὰρ ὁ τῶν ἀνθρώπων ἀποτείνεται νοῦς, τοσοῦτον μᾶλλον τὸ τῆς γνώσεως ἄγνωστον ὁρᾶ (διότι ὅσον ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων προσπαθεῖ καὶ ἐπιδιώκει τὴν γνῶσιν τοῦ Θεοῦ - τί εἶναι Θεός-, τοσοῦτον μᾶλλον συναντᾶ τὸ ἀδύνατον). Καὶ εἴτι δ᾿ ἂν μεγαλοπρεπὲς ἀγωνίζοιτο λέγειν, τῆς ἀληθείας ἔλαττόν ἐστι τὸ λαλούμενον· τίς γὰρ νοήσει τὸν ἀπερινόητον; τίς ἐκφωνήσει τὸν ἀνεκφώνητον; τίς ἑρμηνεύσει τὸν ἀνερμήνευτον; πῶς ὁ παρ᾿ αὐτοῦ ψυχωθεὶς πηλὸς καὶ τῆς ἰδίας ψυχῆς ἀγνοῶν τὴν οὐσίαν, τὸν ἐμπνεύσαντα ταύτην καταλάβοι Θεόν;

Ὁ Θεὸς (ἀλλὰ μὴ θορυβηθῇς), καὶ ὁρίζεται, καὶ διαιρεῖται καὶ ἀόριστος πάλιν μένει καὶ ἀδιαίρετος· τὸ μὲν κατὰ τὴν οὐσίαν, τὸ δεύτερον· τὸ δὲ κατὰ τὰς ὑποστάσεις καὶ ἐνεργείας, τὸ πρότερον· ὅθεν τοῖς θεολόγοις, ποτὲ μὲν ἐκεῖνο, ποτὲ δὲ τοῦτο κηρύττεται, λεγόντων ἀμερὲς τὸ θεῖον, ὅτι καὶ ἄποσον. Ἄπόσον δέ, ὅτι καὶ ἄποιον· ἄποιον δέ, ὅτι καὶ ἁπλοῦν· ἁπλοῦν δέ, ὅτι καὶ ἀδιάστατον· ἀδιάστατον δέ, ὅτι καὶ ἄπειρον· ἄπειρον δέ, ὅτι καὶ ἀκίνητον· ἀκίνητον δέ, ὅτι καὶ ἄναρχον· ἄναρχον δέ, ὅτι καὶ ἀγέννητον· ἀγέννητον δέ, ὅτι ἓν καὶ μονώτατον· ἓν δὲ καὶ μονώτατον, ὅτι κατ᾿ οὐσίαν παντελῶς ἄσχετον, καὶ διὰ τοῦτο παντάπασιν ἄῤῥητόν τε καὶ ἄγνωστον, καὶ μόνον ἀληθῆ γνῶσιν ἔχον, τὸ μὴ γινώσκεσθαι· ἀληθέστερον γὰρ ἐννοεῖται, ἢ λέγεται· καὶ ἀληθέστερόν ἐστιν, ἢ νοεῖται.


Πηγή:http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/explanatory/iwshf_bryennios_logos_eis_thn_agian_triada.htm

[Iaspis]

Ἕνας εὐλαβὴς κληρικὸς ὡδήγησε στὸν ὅσιο Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ κάποιο καθηγητὴ θεολογικοῦ σεμιναρίου. Ὁ καθηγητὴς αὐτὸς δὲν πήγαινε τόσο γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν λόγο τοῦ στάρετς, ὅσο γιὰ νὰ πάρη τὴν εὐλογία του προκειμένου νὰ ἀκολουθήσει τὴ μοναχικὴ ζωή. Ὁ ὅσιος τὸν εὐλόγισε κατὰ τὴν ἱερατικὴ συνήθεια, ἀλλὰ σχετικὰ μὲ τὸν μοναχισμὸ δὲν τοῦ εἶπε τίποτε καὶ ἄρχισε νὰ συνομιλῆ μὲ τὸν ἱερέα. Ὁ καθηγητὴς ὄρθιος δίπλα του παρακολουθοῦσε τὴ συζήτηση. Ὁ ἱερεὺς προσπάθησε πολλὲς φορὲς νὰ στρέψη τὸν λόγο στὸ θέμα, γιὰ τὸ ὁποῖο εἶχε ἔρθει ὁ μορφωμένος φίλος του. Ὁ ὅσιος ὅμως ἀδιαφοροῦσε γι᾽ αὐτὸ, καὶ μόνο κάποια στιγμὴ παρετήρησε:
-Μήπως χρειάζεται νὰ μάθη κάτι ἀκόμη;
-Ὁ φίλος μου, ἐξήγησε τότε ὁ ἱερεὺς, γνωρίζει τὴν ὀρθόδοξη πίστη, εἶναι καθηγητὴς σεμιναρίου καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ λύση μερικὲς ἀπορίες του γιὰ τὸν μοναχισμὸ.
-Κι ἐγὼ γνωρίζω, συμπλήρωσε ὁ ὅσιος ὅτι εἶναι ἐπιτήδειος στὸ νὰ συνθέτη κηρύγματα. Τὸ νὰ διδάσκης τοὺς ἄλλους εἶναι τόσο εὔκολο, ὅσο τὸ νὰ ρίχνης πέτρες ἀπὸ ἕνα καμπαναριό. Τὸ νὰ ἐφαρμόζης ὅμως ὅσα διδάσκεις, αὐτὸ εἶναι σὰν νὰ ἀνεβάζης τὶς πέτρες ἐκεῖ πάνω. Τόσο διαφέρει ἡ διδασκαλία ἀπὸ τὴν ἐφαρμογή.


Πηγὴ:
Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ (ἐκδ. Ἱερὰ μονὴ Παρακλήτου) σ. 167-168

[Iaspis]

[font size=3]Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ[/fonts]

Ἡ ὁδὸς τοῦ Κυρίου εἶναι γιὰ ὅλους ἡ ἲδια. Ὁ ἐχθρὸς, ὅπου κι ἂν εἶσαι, θὰ εἶναι κοντὰ σου. Ὅποιος μεταλαμβάνει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ὅπου κι ἄν βρίσκεται, θὰ σωθῆ. Ὅποιος δὲν μεταλαμβάνει, δὲν νομιζω ὅτι θὰ σωθῆ. Νὰ εἰρηνεύεις. Νὰ μὴν κρατᾶς κακία σὲ κανέναν.

Σὲ κατηγοροῦν; Μὴν κατηγορῆς. Σὲ διώκουν; Ὑπόμενε. Σὲ κακολογοῦν; Νὰ ἐπαινῆς. Καταδίκαζε ἐσὺ τὸν ἑαυτὸ σου, γιὰ νὰ μὴν σὲ καταδικάση ὁ Θεός. Νὰ πειθαρχῆς στὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Ποτὲ νὰ μὴν  ψεύδεσαι. Νὰ διακρίνης μέσα σου τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ. Μακάριος ὁ ἂνθρωπος ποὺ τὸ γνωρίζει αὐτὸ. Ἀγάπησε τὸν πλησίον σου.Ὁ πλησίον εἶναι σῶμα σου, μέλος σου.

Ερώτηση: -Ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν πλησίον μᾶς ἐπιτρέπει νὰ κάνουμε ἒργα ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ;
Ἀπάντηση:- Ἐξ αἰτίας μιᾶς τέτοιας ἀγάπης, εἶπε ὁ στάρετς, χάθηκαν πολλοί. Ἂν κανεὶς δὲν κάνει τὸ καλὸ ὅπως πρέπει, ἁμαρτάνει. Ὀφείλουμε ὅλους νὰ τοὺς ἀγαπᾶμε. Πάνω ὅμως ἀπ᾽ ὅλους τὸν Θεό.
Προσεύχομαι γιὰ ὅλους καθημερινῶς. Νὰ καλλιεργῆς τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, ὥστε νὰ μὴν πικραίνης κανέναν οὒτε νὰ πικραίνεσαι ἀπὸ κανέναν. Τότε  ὁ Θεὸς θὰ σοῦ δώση δάκρυα μετανοίας. Σὲ κατηγοροῦν; Μὴν κατηγορῆς....

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι βρῶσις καὶ πόσις, ἀλλὰ ἀλήθεια εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίω. Μόνο δὲν πρέπει κανεὶς νὰ ἐπιθυμῆ τίποτε μάταιο, καὶ ὅλα γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι καλά. Καὶ ἡ παρθενία εἶναι ἒνδοξη, καὶ οἱ νηστεῖες χρειάζονται γιὰ τὴν ὑπερνίκησι τῶν ψυχικῶν καὶ σωματικῶν παθῶν. Καὶ ὁ γάμος ὅμως εἶναι εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Θεό: « Καὶ ηὐλόγησεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς λέγων· αὐξάνεσθαι καὶ πληθύνεσθε». Μόνο ὁ ἐχθρός τὰ συγχέει ὅλα.

-Μπορῶ νὰ ἐλπίζω, πάτερ, ὅτι θὰ σᾶς ξαναδῶ; ρώτησε ἡ μοναχή.
-Ἐκεῖ θὰ ἰδωθοῦμε, εἶπε ὁ ὅσιος δείχνοντας τὸν οὐρανό. Ἐκεῖ εἶναι καλύτερα, καλύτερα, καλύτερα!

Πηγὴ:
Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ (ἐκδ. Ἱερὰ μονὴ Παρακλήτου)

[planaria]

Ευχαριστούμε Δημήτρη. Επιτέλους. Συνέχισε έτσι. Μικρά-Περιεκτικά-Διδακτικά

[Iaspis]

[font size=3]Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ [/fonts]

Ὁ Θεὸς εἶναι φωτιὰ ποὺ θερμαίνει καὶ φλογίζει τὴν καρδιά. Ἂν νοιώσουμε λοιπὸν στὴν καρδιὰ μας ψυχρότητα, ἂς ἐπικαλεσθοῦμε τὸν Κύριο γιὰ νὰ ἒρθη καὶ νὰ μᾶς θερμάνη ἐμπνέοντὰς μας ἀγάπη πρὸς Αὐτὸν καὶ πρὸς τὸν πλησίον. Οἱ πατέρες ἒλεγαν: Ἀναζήτησε τὸν Κύριο, ἀλλὰ μὴν ἐρευνᾶς περίεργα ποῦ βρίσκεται. Ὅπου βρίσκεται ὁ Θεὸς, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει κακό. Ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι εἰρηνικὰ καὶ ὠφέλιμα καὶ ὁδηγοῦν τὸν ἂνθρωπο στὴν αὐτομεμψία καὶ τὴν ταπείνωσι.

Ἡ πίστις, σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τοῦ ὁσίου Ἀντιόχου, εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς ἑνώσεως μας μὲ τὸν Θεό. Ὁ ἀληθινὰ πιστὸς εἶναι μία πέτρα λαξευμένη ἀπὸ τὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιὰ τὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀναγείρεται μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὴ χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅποιος ἀπέκτησε τὴν τελεία ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ, ζῆ σ᾽ αὐτὴ τὴν ζωὴ σὰν νὰ μὴν ὑπάρχη. Εἶναι ξένος γιὰ τὰ γήϊνα καὶ περιμένει ἀνυπόμονα τὰ αἰώνια.Ἒχει ἀλλοιωθῆ ὁλόκληρος ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν δεσμεύεται ἀπὸ καμμία ἂλλη ἀγάπη. Ὅποιος ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτὸ του, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεό. Ὅποιος χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτὸ του, ἐκεῖνος ἀγαπᾶ τὸν Θεό. Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ πραγματικὰ τὸν Θεὸ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του ξένο  καὶ πάροικο στὴ γῆ αὐτή. Καὶ τοῦτο, γιατὶ προσπαθῶντας νὰ ἑνώση νοῦ καὶ καρδιὰ μὲ τὸν Θεὸ ἀφοσιώνεται μόνο σ᾽ Αύτόν.

[Iaspis]

[font size=3]Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ[/fonts]

Ὅποιος βαδίζει στὸν δρόμο τῆς πνευματικῆς ἐγρηγόρσεως , δὲν πρέπει νὰ δίνει προσοχὴ στὶς κοσμικὲς συζητήσεις, γιατὶ μποροῦν νὰ γεμίσουν τὸν νοῦ μὲ ἀργοὺς καὶ ματαίους λογισμοὺς καὶ ἐνθυμήσεις. Ὅποιος βαδίζει στὸν δρόμο αὐτὸ, δὲν πρέπει ν᾽ ἀσχολῆται μὲ τὰ ἒργα τῶν ἂλλων οὒτε νὰ σκέπτεται καὶ νὰ συζητῆ γι᾽ αὐτὰ, σύμφωνα μὲ τὸ ψαλμικό: «Ὅπως ἂν μὴ λαλήσῃ τὸ στόμα μου τὰ ἒργα τῶν ἀνθρώπων» (Ψαλμ. ιστ´ 4). Ἀντιθέτως πρέπει νὰ δέεται στὸν Κύριο: «Ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισὸν με καὶ ἀπὸ ἀλλοτρίων φεῖσαι τοῦ δούλου σου» (Ψαλμ. ιη᾽ 13-14).
Γιὰ νὰ  διατηρήσης τὴ νῆψι πρέπει νὰ ἀπομονωθῆς στὸν ἑαυτὸ σου, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου: «Μηδένα κατὰ τὴν ὁδὸν ἀσπάσησθε» (Λουκ. ι´4). Χωρὶς δηλαδὴ ἀνάγκη νὰ μὴ μιλᾶς, ἐκτὸς ἂν σὲ ἀκολουθῆ κάποιος γιὰ νὰ ἀκούση κάτι ὠφέλιμο.

Ὠφελεῖ τὴν ψυχὴ ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας, πῶς δηλαδὴ ἒλαβε ἀρχὴ καὶ παραμένει μέχρι σήμερα, καὶ πόσα ὑπέμεινε σὲ κάθε ἐποχὴ. Ἡ μελέτη ὅμως αὐτὴ δὲν πρέπει νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τὴ φιλοδοξία νὰ ἐπιδεικνύης στοὺς ἄλλους τὶς γνώσεις σου. Σκοπὸ ἒχει νὰ στηρίζη καὶ νὰ παρηγορῆ τὸν λογισμὸ σου, καὶ ὅταν σοῦ τεθῆ κάποια ἐρώτησις νὰ εἶσαι «ἕτοιμος πρὸς ἀπολογίαν»

Τίποτε δὲν συντελεῖ τόσο στὴν ἀπόκτησι τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης, ὅσο ἡ σιωπὴ καὶ τὸ νὰ συζητᾶς ὅσο μπορεῖς περισσότερο μὲ τὸν ἑαυτὸ σουκαὶ λιγώτερο μὲ τοὺς ἄλλους. Γνώρισμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἐσωστρέφεια καὶ ἡ μυστικὴ καρδιακὴ ἐργασία.

Νὰ προσπαθῆς μὲ κάθε τρόπο νὰ διατηρῆς τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ νὰ μὴν ταράζεσαι ἀπὸ τὶς προσβολὲς τῶν ἄλλων. Θὰ τὸ πετύχης, ἄν συγκρατρῆσαι μὲ κάθε τρόπο ἀπὸ τὴν ὀργὴ καὶ περιφρουρῆς μὲ τὴ νῆψι τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ ἀπὸ ἀπρεπῆ σκιρτήματα. Τὶς προσβολὲς τῶν ἀλλων ἄς τὶς δεχώμαθα ἀτάραχα, σὰν νὰ μὴν ἀπευθύνωνται σ᾽ ἐμᾶς. Μία τέτοια συμπεριφορὰ μπορεῖ νὰ φέρη στῆν ψυχὴ μας τὴν ἠρεμία καὶ νὰ τὴν κάνη κατοικητήριο τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ.
...Ἂν μᾶς εἶναι ἀδύνατον νὰ μὴν ταραχθοῦμε, πρέπει τοὐλάχιστον νὰ συγκρατοῦμε τὴ γλῶσσα μας, καθώς λέει ὁ ψαλμωδός: «Ἐταράχθην καὶ οὐκ ἐλάλησα» (Ψαλμ. οστ´5)

Ἂν θέλης νὰ διατηρήσης τὴν ψυχικὴ εἰρήνη, νὰ ἀποφεύγης μὲ κάθε τρόπο νὰ κρίνης τοὺς ἂλλους. Ἥ συγκαταβατικότης πρὸς τὸν ἀδελφὸ καὶ ἡ σιωπὴ περιφρουροῦν τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Ὅταν ὁ ἂνθρωπος βρίσκεται σ᾽ αὐτὴν τὴν κατάστασι, δέχεται θεῖες ἀποκαλύψεις. Γιὰ νὰ μὴν πέφτης στὴν κατάκρισι, πρόσεχε νὰ μὴν δέχεσαι τίποτε κακὸ γιὰ κανένα καὶ νὰ εἶσαι γιὰ ὅλους νεκρὸς.

Ἡ τελεία ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ἑνώνει τοὺς ἀγαπῶντας μὲ τὸν Θεὸ καὶ μεταξὺ τους ἀμοιβαίως. Ὁ νοῦς ἐκείνου, ποὺ ἀπέκτησε τὴν ἀγάπη, δὲν λογίζεται τίποτε ποὺ δὲν συμφωνεῖ μαζὶ της.

[Iaspis]

[font size=3]Ὅσιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ[/fonts]

Ἡ πολυλογία εἶναι ἀκετὴ γιὰ νὰ διασπάση τὴν ψυχικὴ εἰρήνη ἑνὸς πνευματικοῦ ἀνθρώπου. Τὸ λυπηρότερο ἀπ᾽ ὅλα εἶναι ὅτι ἡ πολυλογία μπορεῖ νὰ σβήση τὴ φωτιὰ, ποὺ ἦρθε ὁ Κύριος νὰ ἀνάψη στὴ γῆ τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. « Τίποτε δὲν σβήνει τόσο τὴ φωτιὰ ποὺ ἀνάβει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα στὴν καρδιὰ τοῦ μοναχοῦ γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς, γράφει ὁ ὅσιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, ὅσο  ἡ συναναστροφὴ, ἡ πολυλογία καὶ ἡ συζήτησις, ἐκτὸς ἂν γίνεται μὲ πνευματικοὺς ἀδελφοὺς καὶ ἒχη σὰν περιεχόμενο τὴ γνῶσι τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν προσέγγισὶ μας σ᾽ Αὐτόν.»

Ὅταν ὁ ἂνθρωπος δέχεται κάτι θεϊκὸ, ἡ καρδιὰ ἀγάλλεται. Ὅταν δέχεται κάτι διαβολικὸ, ἡ καρδιὰ ταράζεται. Ὅταν δεχθῆ ἡ καρδιὰ τοῦ χριστιανοῦ κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ, δὲν ζητᾶ ἐξωτερικὴ διαβεβαίωσι ὅτι αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὸν Κύριο. Πείθεται ἀπ᾽ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν ἐνέργεια ὅτι ἒλαβε κάτι οὐράνιο. Καὶ τοῦτο γιατὶ αἰσθάνεται τοὺς καρποὺς τοῦ Πνεύματος: «ἀγάπη, χαρὰ, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστι, πραότητα, ἐγκράτεια» (Γαλ. ε´ 22-23).
Κι ἂν ἀκὸμη ὁ διάβολος μετασχηματίζεται σὲ ἂγγελο φωτὸς ἢ παρουσιάζει λογισμοὺς ποὺ φαίνονται ἀγαθοὶ, ἡ καρδιὰ ὅμως θὰ νοιώθη κάτι ἀκαθόριστο, ταραχὴ λογισμῶν καὶ σύγχυσι συναισθημάτων.

Τὸ σῶμα εἶναι δοῦλος τῆς ψυχῆς. Ἡ ψυχὴ εἶναι βασίλισσα. Συχνὰ ἐπιτρέπει ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ νᾶ κατατρέχεται τὸ σῶμα  ἀπὸ ἀσθένειες. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀποδυναμώνονται τὰ πάθη καὶ ὁ ἂνθρωπος συνέρχεται. Μερικὲς φορὲς ὅμως ἡ ἲδια ἡ ἀσθένεια τοῦ σώματος προέρχεται ἀπὸ τὰ πάθη. Κατὰ τὸν μέγα Βασίλειο ἂν ἀπομακρύνουμε τὴν ἀμαρτία, θὰ λείψουν  καὶ οἱ ἀσθένειες: «Ἀπὸ ποῦ προέρχονται οἱ ἀσθένειες; Ἀπὸ ποῦ οἱ σωματικὲς βλάβες; Ὁ Κύριος ἒπλασε τὸ σῶμα, ἀλλὰ ὂχι τὴν ἀσθένεια. Τὴν ψυχὴ, ἀλλὰ ὂχι τὴν ἁμαρτία. Τὶ εἶναι πιὸ ὠφέλιμο  καὶ πιὸ ἀναγκαῖο ἀπ᾽ ὅλα; Ἡ  ἕνωσις μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἡ κοινωνία μαζὶ Του διὰ τῆς ἀγάπης. Ἂν χάσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη, ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ κοντὰ Του κι ἒτσι πέφτουμε σὲ ποικίλες ἀσθένειες».

Ὅταν κάποιος σὲ ταπεινώνη ἢ σὲ ἀδικῆ, προσπάθησε μὲ  κάθε τρόπο νὰ τὸν συγχωρήσης, σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγελικὸ: «Ἀπὸ τοῦ αἲροντος τὰ σὰ μὴ ἀπαίτει» (Λουκ στ´30). Ὅταν οἱ ἂλλοι μᾶς ὑβρίζουν, πρέπει νὰ θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας ἀνάξιο γιὰ ἒπαινο, γιατὶ ἂν ἢμασταν ἂξιοι θὰ μᾶς ἐπαινοῦσαν. Ὀφείλουμε νὰ ταπεινώνουμε τὸν ἑαυτὸ μας πάντοτε καὶ μπροστὰ σὲ ὁλους, καθὼς διδάσκει ὁ ὅσιος Ἰσαὰκ  ὁ Σύρος: «Ταπεινώσου καὶ θὰ δῆς τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ μέσα σου». Ἂς ἀγαπήσουμε λοιπὸν τὴν ταπείνωσι, καὶ θὰ δοῦμε τὴ θεϊκὴ δόξα. Ὅπου ἀναβλύζει ἡ ταπείνωσις, ἐκεῖ πλημμυρίζει ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅπου δὲν ὑπάρχει φῶς, ὅλα εἶναι σκοτεινὰ. Ὅταν ὁ ἂνθρωπος δὲν ἒχη ταπείνωσι, δὲν ὑπάρχει τίποτε μέσα του. Ἐπικρατεῖ ἕνα σκοτάδι.

[Iaspis]

[font size=3]Βαπτίσθηκα τὶς πρῶτες ἡμέρες ποὺ ἦρθα στὸν κόσμο. Σύμφωνα μὲ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας μας, κατὰ τὸ μυστήριο αὐτὸ ὅλα τὰ μέλη τοῦ σώματὸς μουδέχθηκαν τῆν σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν εἶναι ἄραγε αὐτὴ ἡ «Σφραγίδα» ποὺ μὲ διέσωσε ἀπὸ τὶς παραπλανήσεις μου σὲ ἀλλότριες ὁδούς; Δὲν εἶναι μήπως αὐτὴ ἡ αἰτία τῶν πολλῶν «θαυμαστῶν συμπτώσεων» τῶν βιωμάτων μου μὲ τὸ πνεῦμα τῆς εὐαγγελικῆς Ἀποκαλύψεως;[/fonts]

[font size=2]Ἀρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ
ΕΚΔ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ
Τετάρτη ἔκδοσις[/fonts]

[Iaspis]

Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι σκοτάδι ἀπαίσιο, ὁ ἀντίποδας τῆς Θείας Ἀγαθοσύνης. Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ κακοῦ, ἡ ρίζα κάθε τραγωδίας, ὁ σπορέας τοῦ μίσους, ὁ ἀφανιστὴς τῆς εἰρήνης, ἀντικείμενη στὴν τάξη ποὺ θέσπισε ὁ Θεός. Σὲ αὐτὴ βρίσκεται ἡ οὐσία τοῦ ἃδη.
Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἐκεῖνο τὸ «σκότος τὸ ἐξώτερον», στὸ ὁποῖο διαμένοντας ὁ ἂνθρωπος ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὸν Θεὸ τῆς ἁγάπης.«Οἰ ἄνθρωποι ....ἠγάπησαν τὸ σκότος (Ἰωάνν. γ᾽ 19). Ἡ σωτηρία ἀπὸ τὸν ἅδη αὐτὸ εἶναι δυνατὴ μόνο μὲ τὴ μετάνοια.
Ἡ μετάνοια εἶναι ἀνεκτίμητο δῶρο πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ μετάνοια εἶναι Θεῖο θαῦμα γιὰ τὴν ἀποκατάστασὴ μας μετὰ τὴν πτώση. Ἡ μετάνοια εἶναι  ἒκχυση Θείας ἐμπνεύσεως πάνω μας μὲ τὴν δύναμη τῆς ὁποίας ἀνεβαίνουμε πρὸς τὸν Θεὸ, τὸν Πατέρα μας, γιὰ νὰ ζήσουμε αἰώνια στὸ φῶς τῆς ἀγάπης Του. Μὲ τὴ μετάνοια συντελεῖται ἡ θέωσὴ μας. Αὐτὸ εἶναι γεγονὸς μὲ ἀσύληπτο μεγαλεῖο. Ἡ δωρεὰ αὐτὴ ἒγινε δυνατὴ μὲ τὴν προσευχῆ τοῦ Χριστοῦ στὴ Γεσθημανῆ, μὲ τὸν θάνατὸ Του στὸν Γολγοθᾶ, καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.


π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ σκοτεινὴ ἐκείνη ἂβυσσος στὴν ὁποία βυθίστηκε ὁ ἂνθρωπος μὲ τὴν πτώση.  Ἀφοῦ ὑπέκυψε σ᾽ αὐτὴν ἐκούσια, ἒγινε πνευματικὰ τυφλὸς καὶ ἀνίκανος νὰ διακρίνει τὴν παρουσία της στὶς κινήσεις τῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ νοῦ. Μόνο τὸ ἂκτιστο Φῶς ποὺ συγκαταβαίνει σὲ μᾶς μὲ τὴν πίστη στὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ διακρίνουμε τὴ μεταφυσικὴ οὐσία τῆς ὑπερηφάνειας. Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φωτίζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, κι αὐτὸς ἀνακαλύπτει μέσα του τὴν παρουσία ἑνὸς κακοήθους ὂγκου, ποὺ ἐπιφέρει θάνατο. Ὅσοι ἒλαβαν πείρα τῆς θείας ἀγάπης, εἶναι φυσικὸ νὰ ἀποστρέφονται τὴ χαρακτηριστικὴ δηλητηριώδη ὀσμὴ μὲ τὴν ὁποία εἶναι ἐμποτισμένο τὸ πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. Αὐτὴ ἀποσπᾶ τὸν ἂνθρωπο ἀπὸ τὀν Θεὸ καὶ τὸν κάνει νὰ ἀπομονωθεῖ στὸν ἐαυτὸ του. Ὁ ὑπερήφανος- ἀκόμη καὶ ὁ πιὸ προικισμένος διανοητικὰ- θὰ παραμείνη πάντοτε ἒξω ἀπὸ τὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἀγκαλιάζει τὰ πάντα. Στὸν παράδεισο ὁ ἂνθρωπος, μεθυσμένος ἀπὸ τὴν θανατηφόρα ἡδονὴ τῆς ἑωσφορικῆς αὐτοθεώσεως, ἒγινε παράφρων καὶ δέσμιος τοῦ ἅδη. Στραμμένος στὸν ἑαυτὸ του ὡς πρὸς κέντρο, ἀργὰ ὴ γρήγορα θὰ συναντήσει τὸ καταθλιπτικὸ κενὸ, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μᾶς κάλεσε ὁ Δημιουργὸς στὴν ζωή. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος στραφεῖ πρὸς τὰ ἒξω ἀναζητώντας κάποιο ἀντιστάθμισμα στὸν κόσμο ποὺ τὸν περιβάλλει,  ὑπόκειται σὲ κάθε εἲδους διαστροφὴ, καὶ μπορεῖ νὰ ἀποβεῖ ἱκανὸς γιὰ ὁποιοδήποτε ἒγκλημα.
Ἀναρίθμητες εἶναι οἱ μορφὲς μὲ τὶς ὁποῖες ἐμφανίζεται ἡ ὑπερηφάνεια, ἀλλὰ ὅλες ἀλλοιώνουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸν ἂνθρωπο.Ἒξω ἀπὸ τὸν Χριστὸ, χωρίς τὸν Χριστὸ, δὲν ὑπάρχει λύση στὴν τραγωδία τῆς ἐπίγειας ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ γήινη ἀτμόσφαιρα ἀποπνέει ὀσμὴ αἳματος. Ὁ κόσμος ὃλος τρέφεται καθημερινὰ μὲ εἰδήσεις γιὰ φόνους ἤ βασανισμοὺς αὐτῶν ποὺ νικήθηκαν σὲ ἀδελφοκτόνες συγκρούσεις. Τὰ μαῦρα σύνεφα τοῦ μίσους κρύβουν ἀπὸ τὰ μάτια μας τὸ Οὐράνιο Φῶς. Οἱ ἂνθρωποι μόνοι τους δημιουργοῦν τὴν κόλασσή τους. Χωρὶς τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἀλλαγὴ μας μὲ τὴν μετάνοια, δὲν θὰ ἒρθει ἡ ἀπολύτρωση τοῦ κόσμου· «ἀπολύτρωση» ἀπὸ τὴ φοβερότερη ἀπὸ ὃλες τὶς κατάρες, τὸν πόλεμο. Γιὰ τὸν ταπεινὸ φορέα τῆς ἀγάπης εἶναι προτιμότερο νὰ φονευθεῖ  παρὰ νὰ φονεύσει.


π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

Τὸ πνεῦμα μας διακατέχεται ἀπὸ θαυμασμὸ εὐγνωμοσύνης ὅταν μᾶς ἀποκαλύπτεται τὸ Ἅγιο Μυστήριο ποὺ ξεπερνᾶ κάθε κτιστὸ νοῦ: ὁ Ζωντανὸς Θεὸς, στὸν Ὁποῖο μποροῦμε νὰ ἀπευθύνουμε τὸ «Σύ». Τὸ μεγαλεῖο Του μᾶς προκαλεῖ δέος. Ἡ ταπείνωσὴ Του μᾶς καταπλήσσει. Σὲ ὁποιοδήποτε σημεῖο κι ἂν μᾶς ὑψώνει ἡ ἀσυγκράτητη ὁρμὴ ὅλου τοῦ εἶναι μας πρὸς Αὐτὸν, αἰσθανόμαστε χαρὰ κατὰ τὴν πορεία τῆς ἀναβάσεως, συγχρόνως ὅμως ὁ Ἲδιος γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ ἀπρόσιτος. Συχνὰ ἀποκάμνουμε. Ἀπόγνωση μᾶς κυριεύει. Βλέπουμε τὸν ἑαυτὸ μας ἕτοιμο νὰ καταρρεύσει, καὶ ξαφνικὰ Αὐτὸς, τελείως ἀπροσδόκητα, εἶναι μαζὶ μας καὶ μᾶς ἀγκαλιάζει μὲ ἀγάπη.Ὁ Θεὸς εἶναι ἐκπληκτικὰ παράδοξος. Ἡ ψυχὴ θὰ ἢθελε νὰ τὸν ρωτήσει: «Ποῦ ἢσουν λοιπὸν Ἐσὺ, ὅταν τόσο πολὺ δοκιμαζόμουν;». Ἐπειδὴ ὅμως Τὸν βλέπει νὰ εἶναι μαζἰ της, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ ἐκφράσει τὸ ἐρώτημα. Τὸ νόημα τῆς ἐγκαταλείψεως ἀπὸ τὸν Θεὸ εἶναι νὰ ἀποδείξη ὅτι εἲμαστε ἀκόμη ἀνώριμοι· ὅτι δὲν διανύσαμε ἀκόμη τὴν ὁδὸ μέχρι τέλους· ὅτι πρέπει νὰ περάσουμε ἀπὸ ἀγώνα μεγαλύτερης κένωσης, νὰ πιοῦμε μέχρι τέλους τὸ ποτήριο, τὸ ὁποῖο Ἑκεῖνος ἢπιε. Κι ἒτσι, μέσα ἀπὸ εὐλαβῆ φόβο καὶ μὲ τὸ φῶς τῆς ἐνισχυμένης ἐλπίδας, ταπεινώνεται ἡ ψυχὴ, καὶ ἡ χαρὰ τῆς καρδιᾶς γίνεται βαθύτερη γιατὶ αὐξάνει ἡ γνώση τῶν ὁδῶν τοῦ Θεοῦ, τοῦ Σωτήρα μας.

π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

Ὁ νοῦς ποὺ ρέπει στὴ φαντασία εἶναι ἀκατάλληλος γιὰ τὴ θεολογία. Ὁ μακάριος Γέροντας Σιλουανὸς, γνωρίζοντας τὴ ζημιὰ ἀπὸ τὴν παραμονὴ στὴ σφαίρα τῆς φαντασίας, ἀγωνιζόταν νὰ παρίσταται  ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μὲ καθαρὸ νοῦ. Ἡ κατάσταση αὐτὴ τοῦ πνεύματος δίδεται στὸν ἂνθρωπο ὅταν αὐτὸς βρίσκεται σὲ ἒσχατη ἒνταση μετανοίας, ποὺ δόθηκε στὸν κόσμο ἀπὸ τὸν ἀναστᾶντα Χριστό. Δὲν εἶναι δυνατὸ οὒτε νὰ ἐξηγήσουμε τὴν κατάσταση αὐτὴ τοῦ πνεύματὸς μας, οὒτε νὰ καταστήσουμε κάποιον κοινωνὸ αὐτῆς περιγράφοντὰς την. Σὲ πολλοὺς θὰ φαινόταν αὐτὸ ἀπίστευτο. Πράγματι, «παρ᾽ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατον ἐστὶ, παρὰ δὲ τῷ Θεῷ πάντα δυνατὰ ἐστιν» (Ματθ. ιθ´26). Ἡ προσευχὴ μὲ καθαρὸ νοῦ εἶναι φαινόμενο σπάνιο. Ἡ προσέγγιση σὲ αὐτὴ συντελεῖται κυρίως μὲ βαθειὰ θλίψη τοῦ πνεύματὸς μας, ποὺ συνειδητοποιεῖ τὸν χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς στέρηση ποὺ δὲν ἀναπληρώνεται μὲ τίποτε. Ἡ λύπη αὐτὴ μοιάζει μὲ ἀγωνία· ἡ ὀδύνη ποὺ προκαλεῖ εἶναι ὀξύτερη ἀπὸ μάχαιρα. Ἂν δὲν συνοδευόταν ἀπὸ μετάνοια, τότε ὑποθέτω, θὰ μποροῦσε νὰ λάβει ὀλέθριο χαρακτήρα καὶ νὰ ὀδηγήσει ἲσως καὶ στὸν θάνατο. Μὲ τὴν προσευχὴ ὅμως ἀποβαίνει θαυμαστὸ δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ.  Ἡ μαρτυρικὴ αὐτὴ πάλη διεγείρει στὴν ψυχὴ τὴν κεκρυμμένη ἐνέργεια τῆς προσευχῆς ποὺ στὸ ἑξῆς ἀναβλύζει πύρινη ἡμέρα καὶ νύχτα. Καὶ τότε ἐντελὼς ἀπροσδόκητα, ἡ προσευχὴ φθάνει στὴν καθαρότητα. Τότε ὁ ἂνθρωπος ζεῖ αὐθεντικὰ στὴ φωτοφόρο πραγματικότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Παρίσταται καὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνώπιον τοῦ ἐαυτοῦ του μὲ πλήρη διαφάνεια τῆς ὑπάρξεὼς του. Μὲ τέτοιου εἲδους προσευχὴ θεραπεύεται τὸ πνεῦμα μας ἀπὸ τὴ γοητεία τῶν «φαντασμάτων τῆς ἀλήθειας», ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἓλξεων ποὺ δύσκολα διακρίνονται στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνοίας.

π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

Στὶς κινήσεις ποὺ ἡ λογικὴ μᾶς δικαιώνει δὲν μποροῦμε νὰ δοῦμε «ἁμαρτία». Ἡ ἀληθινὴ θέα τῆς ἁμαρτίας ἀνήκει στὸ πνευματικὸ ἐκεῖνο ἐπίπεδο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐκπέσαμε μὲ τὴν πτώση μας. Ἡ ἁμαρτία συνειδητοποιεῖται κατὰ τὸ μέτρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν πίστη στὸ Προσωπικὸ Ἀπόλυτο, τὸν Ποιητὴ καὶ Πατέρα μας.


π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

«Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».
Ὁ Κύριος δὲν ἒκανε καμία ἁμαρτία, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια. Ἀλλὰ,  ἐπειδὴ πῆρε ἐπάνω Του τὴν ἁμαρτία τοῦ κόσμου, κατέβηκε στὸν ἅδη τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον καὶ μάλιστα μέχρι τὸ ἒσχατο βάθος, δηλαδὴ μέχρι τὶς ὁριακὲς διαστάσεις τῆς δεύτερης ἐντολῆς. Ἐλάχιστοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους θὰ γνωρίσουν τὸν ἅδη αὐτὸ, γιατὶ εἶναι μικρὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον ποὺ ἒχουμε μέσα μας, δηλαδὴ πρὸς κάθε συν-άνθρωπο, πρὸς ὅλο τὸ ἀπ᾽αἰῶνος πλῆθος τῶν ἀνθρώπων. Ἡ Θεία Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ κενώνεται ἀκριβὼς στὴ διακονία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, ἀπὸ τὸν Ἁδὰμ μέχρι καὶ τὸν ἒσχατο ποὺ πρόκειται νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ γυναἰκα. Θυσίασε τὴν ψυχὴ Του γιὰ φίλους καὶ ἐχθρούς. Ἂν ἐννοἠσουμε τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς δεύτερης ἐντολῆς, τότε θὰ ὁμολογήσουμε ὅτι δὲν ἒχουμε ἀκόμη  βάλει ἀρχὴ μετανοίας· κι ἂν μᾶς δινόταν νὰ τὴν ζήσουμε στὸ δυνατὸ γιὰ μᾶς πλήρωμα, τότε θὰ γνωρίζαμε τὸν Ἕνα «ἐν Τρισίν Ὑποστάσεσι» Θεὸ καὶ τὴν ἀθανασία μας.

π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)

[Iaspis]

Τοῦτον τὸν τρόπον διατήρησον πάντοτε, τὸ νὰ γλυκοχαιρετᾷς καὶ νὰ τιμᾷς πάντας, καὶ μὴ παρακινήσης τινὰ εἰς θυμὸν, ἢ φθονήσης, ἢ ἀποστραφῆς, μήτε δι᾽ αὐτοῦ τὴν πίστην μήτε διὰ τὰ κακὰ αὐτοῦ ἒργα· ἀλλὰ προφυλάττου, καὶ μὴ ἐλέγξης τινὰ, μήτε νὰ μεμφθῆς διὰ κανέν πρᾶγμα· καθότι ἒχομεν πάντες εἰς τοὺς οὐρανοὺς κριτὴν, ὅστις δὲν ἀποβλέπει εἰς πρόσωπα.

Ἀγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου.

[Iaspis]

Γιὰ νὰ ζήσουμε μὲ τὸν ὀφειλόμενο τρόπο, εἶναι ἀπαραίτητο νὰ γνωρίζουμε ὅτι ἒχουμε προορισθεῖ «πρὸ καταβολῆς κόσμου» γιὰ τὸ πλήρωμα τῆς τελειότητος. Τὸ νὰ ὑποβαθμίσουμε τὴν πρωταρχικὴ ἰδέα τοῦ Θεοῦ γιὰ μᾶς ἀποτελεῖ ὀχι μόνο σφάλμα, ἀλλὰ καὶ πραγματικὰ μεγάλη ἁμαρτία. Οἱ ἂνθρωποι, μὴ διακρίνοντας μέσα τους- πολὺ περισσότερο μάλιστα στὸν ἀδελφὸ- τὴν αἰώνια ἀξία τους, γίνονται θηριώδεις στὶς ἀμοιβαῖες σχέσεις τους καὶ μποροῦν ἀδίστακτα νὰ ἀλληλοσκοτώνονται. Τὶ παράδοξο κράμα εἶναι ὁ ἂνθρωπος! Ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ προκαλεῖ ἐνθουσιασμὸ καὶ θαυμασμὸ, κι ἀπὸ τὴν ἂλλη πικρὴ ἀπορία γιὰ τὴ σκληρότητα καὶ τὴν ἀγριότητὰ του. Ἡ ψυχὴ παραδίδεται στὴν προσευχὴ γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλὰ ἡ προσευχὴ αὐτἠ  ποτὲ δὲν φθάνει τὸν τελικὸ σκοπὸ της, γιατὶ ἀκριβώς κανεὶς καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ στερήσει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν ἐλευθερία νὰ κλίνουν πρὸς τὸ κακὸ, νὰ προτιμοῦν τὸ σκοτάδι ἀπὸ τὸ φῶς.

π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

«Πνεῦμα ὁ Θεὸςκαὶ τοὺς προσκυνοῦντας Αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω´νν. δ´ 24). Οἱ λόγοι τοῦ Χριστοῦ, «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ », ἐπιδέχονται διπλὴ ἐρμηνεία: Τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, «Ὅ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται» (Ἰωάνν. ιε´26), καὶ τὸ πνεῦμα καὶ ἡ ἀλήθεια ποὺ χαρακτηρίζει τὸν μετανοοῦντα ἂνθρωπο. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο κατέρχεται στὸν ἂνθρωπο κι αὐτὸς, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, μὲ τὴν ἐνέργεια τῆς Θεἰας  Ἀληθείας, γίνεται καὶ ὁ ἲδιος ἀληθινός.
 Ἡ ὑπαρξιακὴ ἕνωσὴ μας μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης προϋποθέτει τὴ συμφωνία δύο θελήσεων: Τῆς Θείας καὶ τῆς ἀνθρώπινης. Ἡ ἕνωση αὐτὴ καθεαυτὴ τελεῖται στὴν κατάσταση τῆς ἀγάπης. Ὁ Θεὸς- τὸ Προσωπικὸ Πνεῦμα, καὶ ὁ ἂνθρωπος- πρόσωπο γίνονται ἕνα στὴν αἰώνια πράξη τῆς Θείας ζωῆς. Ἒτσι γνωρίζουμε τὸν Θεό.
Τελικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ἀσκήσεως εἶναι ἡ ἀπόκτηση αὐτῆς τῆς ἀγάπης.Ἡ ἐπίτευξὴ της συνδέεται μὲ δρὸμο μακρὺ καὶ σκληρό. Εἶναι δυνατὸ νὰ γευθεῖ κανεὶς τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ μὲ μεγάλη δύναμη, σὲ μερικὲς μόνο στιγμὲς, κατὰ τὴν Ἃνωθεν δωρεὰ, ὅταν ἡ ψυχὴ σὲ παραφορὰ μετανοίας γιὰ τὶς ἁμαρτίες της γίνεται δεκτικὴ τοῦ Θείου Φωτὸς ποὺ κατέρχεται πάνω της.Ὡστόσο, οἱ πρῶτες αὐτὲς ἐπισκέψεις δὲν εἶναι ἀκόμη ἡ εἰς τοὺς αἰῶνας ἀποκτημένη κατάσταση τῶν σωζομένων. Εἶναι μόνο ὁ «ἂδικος μαμωνᾶς» ποὺ μπορεῖ νὰ ἀφαιρεθεῖ ἐξαιτίαςτῆς ἀπιστίας. Νὰ διαφυλάξει κανεὶς αὐτὴ τὴ χάρη καὶ νὰ παραμείνη πιστὸς σὲ ὅ,τι αὐτὴ τὸν δίδαξε, εἶναι ἀδύνατο χωρὶς βαθὺ κλάμα γιὰ χρόνια. Οἱ Πατέρες μας δὲν θὰ συμφωνοῦσαν μὲ ὅποιον θὰ σκεφτόταν διαφορετικά. Κι ἐμεῖς  ἀγωνιζόμαστε νὰ παραμείνουμε μὲσα στὴν παράδοση τῆς ἁγίας  ζωῆς ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ αὐτοὺς.


π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

Μόνο ἡ ἁγία ἀγάπη, καὶ τίποτε ἄλλο, μπορεῖ νὰ κάνει τὴν καρδιὰ τοῦ χριστιανοῦ ν᾽ ἀναβλύζει δάκρυα. Ἡ γραφὴ λέει ὅτι ὁ Ἰησοῦς, «ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτοὺς» (Ἰωάν. ιγ´ 1). Καὶ μόνο μὲ τὸ «εἰς τέλος» ἐξηγεῖται ὁ αἱματηρὸς ἱδρώτας Του κατὰ τὴν προσευχὴ στὴ Γεσθημανῆ. Ὅπου δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχουν δάκρυα, ἔστω κι ἂν ὁ ἀσκητικὸς ἀγώνας παίρνει ἀκραία μορφή: ἐντατικὸ διαλογισμὸ, παρατεταμένη νηστεία, αὐστηρὲς συνθῆκες ζωῆς σὲ ἀπομόνωση ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Πολλὰ παρόμοια παραδείγματα συναντοῦμε καὶ στὴ χριστιανικὴ Δύση καὶ στὴ μὴ χριστιανικὴ Ἀνατολή.

π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=4]Αόρατος πόλεμος Γέροντας Εφραίμ (Αριζόνα)[/fonts][/fontf]

                                                       

[Iaspis]

Εἶναι ἀδύνατο νὰ ζήσει κανεὶς χριστιανικά. Χριστιανικὰ μπορεῖ κανεὶς μόνο νὰ πεθάνει, μὲ θάνατο ὅμως κατὰ τὴ γήινη μορφὴ τῆς ὑπάρξεὼς μας. Ὡστόσο, καὶ αὐτὸς ὁ θάνατος δὲν εἶναι οὔτε εὔκολος, οὔτε ἁπλός: Εἶναι ἡ «στενὴ πύλη», ἡ «τεθλιμμένη ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν», τὴν ὁποία ὅμως «ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες» (Ματθ. ζ´13-14)


π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ

[Iaspis]

Ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ὅταν ἐρευνήσεις καλῶς τὸ ἔργον τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, θέλεις  εὕρει, ὅτι αὐτὴ ἡ μετάνοια εἶναι καὶ ἥ πνευματκὴ γνῶσις, τὴν ὅποίαν εἴπομεν, ὅτι εἰς τὸ ἅγιον βάπτισμα λαμβάνομεν ὡς ἀρραβῶνα, καὶ διὰ τῆς μετανοίας δεχόμεθα αὐτὴν  δῶρον χαρίσματος, καὶ τὸ χάρισμα, τὸ ὅποῖον εἴπομεν, ὅτι λαμβάνομε διὰ τῆς μετανοίας, εἶναι αὐτὴ ἡ πνευματικὴ γνῶσις, ἡ διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ φόβου γινομένη δόσις. Ἡ πνευματικὴ γνῶσις εἶναι ἡ αἴσθησις τῶν κρυπτῶν θείων μυστηρίων, ἡ ὁποία, ὅταν τις αἰσθανθεῖ αὐτὰ τὰ ἀόρατα καὶ κατὰ πολὺ ὑπερβάλλοντα πράγματα, λαμβάνει τὸ ὄνομα τῆς πνευματικῆς γνώσεως, καὶ γεννᾶται διὰ τῆς αἰσθήσεως αὐτῆς ἄλλη πίστις, ὄχι ἐναντία τῆς πρώτης, ἀλλὰ βεβαιοῦσα τὴν πίστιν ἐκείνην, καὶ ὀνομάζουσιν αὐτὴν πίστιν τῆς θεωρίας. Ἕως ἐδῶ ἐνεργεῖ ἡ ἀκουή· ἤδη δὲ ἄρχεται ἡ θεωρία, ἥτις ὑπάρχει ἀσφαλεστέρα τῆς ἀκουῆς.

[Iaspis]

[font size=4]Γερόντισα Γαβριηλία[/fonts]
 
 
Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας \"Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης\" 
 

1. Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού.
 
2. Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σέ εγρήγορση.
 
3. Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.
 
4. Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
 
5. Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.
 
6. Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς  να αγαπάμε τον  Θεό.
 
7. Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό  από το χρήμα.
 
8. Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.
 
9. Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
 
10.  Φόρεσα το Ράσο, και δέν μιλώ πια αν δεν με ρωτήσουν. Το Ράσο μιλά.
 
11.  Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.
 
12.  Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη και αγιάζει την εργασία .
 
15. Ο σκοπός είναι ακόμα κι όταν στο κεφάλι έχουμε τόν... Παράσιτο, στην καρδιά μας να έχουμε τόν Παράκλητο.
 
16.  Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.
 
17. Όποιος αγαπά δεν το νοιώθει. Όπως δέν νοιώθει ότι αναπνέει.
 
18. Όταν είναι ανοιχτές οι πόρτες του Ουρανού, είναι ανοιχτές και στη Γη.
 
19. Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.
 
20. Το όχι και κάθε άρνηση καταστρέφει την ενέργειά μας.
 
21. Δεν πρέπει να υπάρχουμε μπροστά στο κατ\' εικόνα και ομοίωσιν του Άλλου.
 
22. Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μάς γεμίζει με την Αγάπη και την Χαρά Του τόσο ώστε Κανένας να μην χρειάζεται πιά. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή γιατί ακόμα δεν ξέρει Ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος...
 
23. Ο Θεός πολλές φορές δεν θέλει την πράξη, αλλά την διάθεση. Του αρκεί να σε δει πρόθυμο να κάνεις την Εντολή Του.
 
24. Ο Ιησούς Χριστός έδωσε την χρυσή τομή: και μόνος και μαζί με τους άλλους.
 
25. Ο Θεός όταν μας έκανε, μάς έδωσε την Ζωή και μας εμφύσησε το Πνεύμα Του. Αυτό το Πνεύμα είναι η Αγάπη. Όταν μάς εγκαταλείψει η αγάπη, τότε γινόμαστε πτώματα. Είμαστε νεκροί πιά.
 
26. Ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται το Μυστήριο της Υπάρξεως στον Καθένα και στο Κάθε τι. 
 
27.  Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τόν Άλλο, τον εκάστοτε Άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Όχι. Επιθυμώ τίποτε; Όχι. Μου λείπει τίποτε; Όχι... Αυτό είναι!
 
28. Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι ό,τι του συμβαίνει είναι είτε Θέλημα του Θεού, είτε Παραχώρηση του Θεού.
 
29. Μόνο όταν σταματήσει ο άνθρωπος τα διαβάσματα τα εκτός Ευαγγελίου, αρχίζει η πραγματική εσωτερική του πρόοδος. Τότε μόνο, ενωμένος με τόν Θεό διά της Ευχής, μπορεί να ακούσει το Θείο Θέλημα.
 
30. Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σού έρχονται.
 
31. Μη συσχετίσεις ποτέ τον άνθρωπο με τον κακό τρόπο που σου φέρεται. Νά βλέπεις μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.
 
32. Ποτέ να μην λές «γιατί  περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα  γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο τού Θεού. ΟΛΑ.
 
33. Κάποιος σοφός είπε. Άν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μην γεννιέσαι.
 
36. Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.
 
37. Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.
 
38. Όταν  έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τόν Θεό να σού τον πάρει εκείνη την ώρα για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε, ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα  δικά σου παραπτώματα. Άν ο Χριστός  ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;
 
39. Άν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό. Τότε,  δεν  θα τολμήσεις  ούτε να  σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.
 
40. Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους  αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο Ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη Παράδοση.
 
41. Κανένας δεν πρέπει να γίνεται δούλος ανθρώπου. Είμαστε δούλοι μονάχα του Θεού. Ηγοράσθητε γαρ τιμής, λέει ο Απόστολος. H δουλοπρέπεια δεν πρέπει να υπάρχει. 
 
42. Αυτά που λέμε μένουν στην Αιωνιότητα.
 
43. Μόνο όταν τελειοποιηθείς στην Αγάπη μπορείς να φτάσεις στην Απάθεια.
 
44. Αντιξοότητες έχουν μόνον όσοι δεν κάνουν κάτι με πραγματική αγάπη.
 
45. Η κρίση είναι φυσικό να έρχεται στον άνθρωπο. Η κατάκριση και η επίκριση, γίνονται από κακία. Η Διάκριση είναι δώρο Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε για να την δεχτούμε. Είναι απαραίτητη για την προστασία μας και την πρόοδο μας.
 
46. Η ζωή της Εκκλησίας βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα.
 
47. Ο αναποφάσιστος άνθρωπος δεν συμμετέχει στην ζωή.
 
48. Ο Θεός, όταν πρέπει, στέλνει κάποιον κοντά μας. Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι.
 
49. Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.
 
50. Όποιος ζει στο Παρελθόν, είναι σαν τον πεθαμένο. Όποιος ζει στο Μέλλον με την φαντασία του, είναι αφελής, γιατί το Μέλλον είναι μόνον του Θεού. Η Χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο Παρόν. Στο  Αιώνιο Παρόν του Θεού.
 
51. Προορισμός μας είναι να λατρεύουμε τον Θεό και ν\' αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.
 
52. Η ευτυχία και η γαλήνη είναι στην εκτέλεση των Εντολών Του.
 
53. Η σπουδαιότερη Φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.

54. Και να θέλω, δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Όταν στεναχωριόμαστε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά».  Ύστερα, είναι και αχαριστία...
 
55. Η ομιλία μπρος  και μέσα στην Ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.
 
56. Με την επίκληση του Ονόματος του Χριστού σφυροκοπάμε το Εγώ μας. 
 
57. Το Καντήλι της ψυχής μας είναι που πρέπει να είναι πάντα  αναμμένο. Ακοίμητο.
 
58. Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ την νοιώθεις πρώτα.
 
59. Καλύτερα να κάνεις Προσευχή με το στόμα παρά να μην κάνεις καθόλου.
 
60. Ο Θεός να παρεμβάλλεται μεταξύ εσού και του σκοπού σου. Όχι ο σκοπός σου μεταξύ εσού και του Θεού.
 
61. Η επιθανάτια αγωνία είναι η προσπάθεια που κάνει η ψυχή να ελευθερωθεί και να τρέξει να απαντήσει τον Κύριο.
 
62. Η αλληλογραφία είναι ο μόνος τρόπος που συνδυάζει μοναξιά και συντροφιά.
 
63. Θαύμα είναι η κανονική πορεία των πραγμάτων, όπως την θέλει ο Θεός. Αυτό που λέμε Θαύμα, για τον Θεό είναι το φυσικό.
 
65. Αν κάτι ανάποδο μας συμβεί, να μη ρωτήσουμε ποίος φταίει. Γιατί μόνο εμείς φταίμε. Στην προσευχή μας, αν το ζητήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον λόγο. Ή δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε, ή παραβήκαμε κάποιαν άλλην Εντολή, ή λάθος χειρισμό κάναμε, ή προηγηθήκαμε εκεί που δεν έπρεπε, ή βασιστήκαμε εκεί που δεν έπρεπε.
 
66. Όταν χάσουμε κάτι, να λέμε: «Απάλλαξε με έτσι Κύριε κι από κάθε κακή σκέψη που κάνω για τον Πλησίον μου».
 
67. Η μέριμνα είναι γι\' αυτούς που δεν έχουν Πίστη.
 
68. Η αγάπη είναι μόνο πάνω στον Σταυρό.
 
69. Δυσκολεύουν οι σχέσεις  όταν το Εγώ στέκεται πάνω από το Εσύ.
 
70. Ο Θεός όπως αγαπάει εσένα, έτσι αγαπά και τους εχθρούς σου.
 
71. Θέλεις να προσευχηθείς; Ετοιμάσου να απαντήσεις μυστικά τον Κύριο.
 
72. Μερικοί άνθρωποι γίνονται δοχεία της Δυνάμεως του Σκότους κατά Παραχώρηση Θεού για ατομική μας δοκιμασία και πρόοδο.
 
73. Δεν πρέπει να ταράζεσαι, γιατί η ταραχή απομακρύνει κάθε Βοήθεια.
 
74. Αν κατορθώσει κανείς να συζή με τον κόσμο, όπως το λάδι και το νερό στο καντήλι που δεν ανακατεύονται, τότε είναι εν Θεώ. Εν τω κόσμω αλλ΄ ουκ εκ του κόσμου.
 
75. Όλοι είμαστε δοχεία. Πότε του Φωτός και πότε του Σκότους.
 
76. Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.
 
77. Οι άνθρωποι καμμιά φορά μας ζητούν οδηγίες ή συμβουλές για να κρυφτούν πίσω τους. Μετά θα «φταίς» εσύ... Αλλά είναι πολύ πιθανό να μην τα εφαρμόσουν, οπότε είναι κόπος χαμένος.
 
78. Όταν το εγώ σπάσει και γίνει εσύ, κι όταν και το εσύ σπάσει και γίνουν και τα δυό μαζυ Εκείνος, τότε όλοι  μας γινόμαστε δικοί Του.
 
79. Αν ποτέ νοιώσεις φόβο, κλείσε τ\' αυτιά και λέγε την Ευχή.
 
80. Μόνο όταν σχολάμε δίνουμε την ευκαιρία στους Αγγέλους να κάνουν κάτι.
 
81. Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις, κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.
 
82. Όταν για κάτι νοιώθεις ένα ξεσήκωμα, μία λαχτάρα, ένα «αχ», τότε, μετά από ένα χρονικό διάστημα που ο Θεός καθορίζει θα γίνει.
 
83. Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει·  ένα-ένα.
 
84. Πρέπει κάθε μέρα να Του ζητάμε να μας σπάσει το Θέλημα και να το κάνει Δικό Του για να γίνουμε όπως Εκείνος θέλει.
 
85. Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο Θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζύ με όλον τον εαυτό μας. Στο χάλι του. και να Του πούμε: «Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».
 
86. Η Χάρις του Θεού έρχεται όταν σηκώσουμε το χέρι μας. Αυτό, είναι η Πίστη που έλκει την Χάρη του Θεού. Γιατί ο Θεός είναι έτοιμος να δώσει την Χάρη Του, αλλά πού είναι το χέρι; Ο Θεός «βρέχει» την Χάρη Του, κι εμείς ή φοράμε καπέλλο ή κρατάμε ομπρέλα...
 
87. Αν βρεθεί ξένος που θα κατακρίνει την Ελλάδα ή την Ορθοδοξία, δεν θα ταυτίζεις τα λεγόμενα με τον άνθρωπο, αλλά και δεν θα του αναφέρεις ποτέ τα χαρμόσυνα, όπως είναι η ανεύρεσις τιμίων Λειψάνων ή άλλα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ.
 
88. Δεν πρέπει να συζητάς για απόντες.
 
89. Ζούμε στην Ματαιότητα και νομίζουμε ότι κάπου ζούμε. Κακόμοιροι άνθρωποι...

90. Αχ Κύριε! Συγχώρεσέ μας που καμμιά φορά περπατάμε καμαρωτά σαν τα πετειναράκια με το λοφίο τους που νομίζουν ότι κάποια είναι.
 
91. Κακόμοιροι άνθρωποι! Εκλαμβάνουμε το φθαρτό για Αθάνατο και το Αθάνατο για ανύπαρκτο.
 
92. Το κακόμοιρο το κρεμμύδι! κι αυτό την προσφορά του δίνει το κατά δύναμιν...
 
93. Τι ωραίο που είναι το Μυστήριο του Αύριο!
 
94. Ο Άνθρωπος μία φορά παίρνει το μάθημά του. Άμα δεν το πάρει την πρώτη, θα πει ότι κάτι τρέχει στο υποσυνείδητό του που τον εμποδίζει.
 
95. Ο Κύριος είπε: όποιος θέλει κάτι, πιστεύοντας θα το λάβει. Φθάνει να είναι σύμφωνο το αίτημα με τις Εντολές του Θεού,  δηλαδή με την Αγάπη.
 
96. Μη στερείς τους άλλους από  τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, από τον Άρτο της Ζωής που σου προσφέρει Ολόκληρο ο Κύριος.   Όλοι πεινούν και διψούν για Αγάπη, σαν τον Λάζαρο που τρεφόταν από τα ψιχία που πέφταν από το τραπέζι του Πλουσίου.
 
97. Δεν έχουμε δικαίωμα να μη λάμπουμε εξ αντανακλάσεως το Φως του Κυρίου. Δεν πρέπει να είναι τίποτα υπό το μόδιον...
 
98. Όλα έχουν δύο όψεις, σαν δίκοπο μαχαίρι. Εκείνο που σήμερα δημιουργεί, αύριο καταστρέφει. Ο νοών νοείτω.
 
99.  Σ\' ένα καράβι, μπορεί μερικοί ναύτες να σκοτώνονται και να τρώγονται. Το καράβι όμως πάει το ταξείδι του και φτάνει στον προορισμό του. Έτσι και η Εκκλησία. Γιατί στο τιμόνι είναι ο Χριστός.
 
100. Αν ήξερες ότι δεν είσαι Εδώ, θα ήσουν Εκεί.
                                          
101. Για να γίνει το θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή, ούτε το καμποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη.
 
102.  Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον   Έναν.  
 
105. Είμαστε χρήσιμοι μόνο  όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.
 
106. Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να  το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.
 
108.  Σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να τρέξουμε εις βοήθειαν του συνανθρώπου.


http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/monasticism/gabriel.htm

[Iaspis]

«Ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἄν ὁ Θεὸς εἶναι ὅπως μᾶς Τὸν φανέρωσε ὁ Χριστὸς, τότε ἁρμόζει σὲ Αὐτὸν κάθε δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνηση σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες. Ἀπὸ τὴν πλευρὰ ὅμως τοῦ Θεοῦ Πατρὸς, ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὅπως ἦταν ὁ Χριστὸς, τότε ὁ Πατέρας τὸν δέχεται ὡς ἰσότιμο· τοῦ δίνει τὸν θρόνο «ἐν δεξιᾷ Αὐτοῦ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. α´ 21)

π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σαχάρωφ)
ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙ